Εκεί που δεν το περιμένεις....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Out of nowhere.....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Όταν σκέφτηκα τι τίτλο να βάλω στο νέο άρθρο μου, είχα κατά νου το ψάρεμα μόνο. Τι ειρωνεία. Που να ήξερα τι μου επιφύλασσε η ΖΩΗ. Είναι αυτό που λένε: "Όσα δεν φέρνει η ζωή όλη, τα φέρνει η στιγμή" . 

Χτύπησε το τηλέφωνο και εκεί που δεν το περιμένεις, έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας ο φίλος μου Μάριος. Ποιός ξέρει, ίσως ακόμη και ο Παράδεισος χρειάζεται έναν καλό άνθρωπο με χιούμορ στις εποχές που ζούμε. Καλό ταξίδι αδελφέ, είθε να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει....

(κούφα σοι χθὼν ἐπάνωθε πέσοι, Ευριπίδης : Άλκηστις) 

Όλα ξεκίνησαν όταν η παρέα μου δήλωσε ότι λόγω οικογενειακών καταστάσεων δεν μπορούσαν να πάμε ψάρεμα το Σαββατοκύριακο. Να έχανα την ευκαιρία για ένα μοναχικό ψάρεμα ή να καθόμουν σπίτι? πολύ εύκολο δίλλημα...Τα φόρτωσα όλα και έφυγα χαράματα.... Με το που χάραξε ήμουν ήδη στο νερό. Την επόμενη ώρα δεν είδα τίποτε το σπουδαίο. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε μια μικρή τσιπούρα να με επιθεωρήσει. Άφησα το μικρό ψάρι να φύγει.... Καθώς κολυμπώ βλέπω μπαρμπούνια πάνω στην άμμο να βόσκουν. 

"Ευκαιρία να μαζέψω μερικά...." σκέφτηκα. Απομακρύνθηκα λιγάκι και βούτηξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Προσγειώθηκα στον βυθό και σημάδεψα για να πιάσω δύο μαζί και τα κατάφερα. 

Η πρώτη διπλή....

Μάζεψα τα λάφυρά μου, αλλά το κοπάδι με τα ψάρια δεν απομακρύνθηκαν πολύ. 

"Μάλλον επειδή πέθαναν ακαριαία και δεν σπαρτάρισαν, δεν φόβισαν τα υπόλοιπα..." σκέφτηκα. Πήγα λίγο πιο κάτω και προσπάθησα για μια ακόμη διπλή βολή. Τα κατάφερα πάλι, μόνο που αυτήν την φορά, ένα από τα δύο σπαρτάρισε και το υπόλοιπο κοπάδι τράπηκε σε φυγή. 

"Ας μην είμαστε αχάριστοι Ζάχο. Με δύο βολές έπιασες τέσσερα ψάρια!!!" είπα στον εαυτό μου. Μετά από λίγο, σε άλλες δύο βολές έπιασα άλλα δύο μπαρμπούνια. Το τελευταίο ήταν και το μεγαλύτερο. 

"Αρκετά με τα μπαρμπούνια, ας σοβαρευτούμε λιγάκι..." σκέφτηκα. Συνέχισα να κολυμπώ, να βουτώ χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Καθώς κοιτώ δεξιά-αριστερά, αντιλαμβάνομαι κάτι μεγάλο να κινείται νωχελικά στα πολύ πιο ρηχά. Αναδύομαι και καθώς πλησιάζω είναι μια αρκετά μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα, Παίζω μαζί της, πλησιάζοντας την αργά-αργά για να μην φοβηθεί. Με τα πολλά καταφέρνω να την πλησιάσω και γίνεται το θαύμα. Η χελώνα με αφήνει να έρθω τόσο κοντά, που την πιάνω από το κέλυφος πίσω από το κεφάλι της και με πάει βόλτα!!! Πάμε αρκετά μέτρα και αντιλαμβάνομαι ότι είναι τρομαγμένη και την αφήνω. 

Το θαύμα!!!

Νοερά την ευχαρίστησα και εκείνη έφυγε αρκετά ήρεμη για το βαθύ μπλε. Εκστασιασμένος από την όλη κατάσταση κολυμπούσα χωρίς να προσέχω τριγύρω μου. Όμως σε μια στιγμή και ενώ είμαι στην επιφάνεια, πετάγεται κάτω από έναν βράχο μια μεσαία τσιπούρα. Με την θολούρα που επικρατεί, δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν. Το ψάρι απομακρύνεται κι εγώ καλούμε να κάνω κάτι. Γυρίζω το ψαροτούφεκο προς το ψάρι, σημαδεύω όσο πιο καλά μπορώ και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα φεύγει με απίστευτη ταχύτητα και πετυχαίνει την τσιπούρα στον σβέρκο!!! Μάζεψα το σκοινί και την πήρα αγκαλιά. Όμως έχει θολώσει λίγο η μάσκα μου. Χρειάζεται να την βγάλω για να την καθαρίσω. Καθώς την ξανά βάζω, βλέπω κάτω από τα πόδια μου μια αρκετά μεγάλη θολούρα. Ένα μεγάλο μπαρμπούνι σκάβει και τρώει μετά μανίας. Πρέπει να κάνω γρήγορα γιατί το ψάρι δεν θα μείνει για πολύ κοντά μου. Έτσι δεν φορώ την παραλλαγή στο κεφάλι μου και βουτώ μακριά του, καλυπτόμενος από έναν βράχο. Το μπαρμπούνι απτόητο συνεχίζει το γεύμα του.  

Το πρόδωσε η λαιμαργία του...

Μου δίνει μεγάλο στόχο, καθώς με αγνοεί κι έχει χώσει το κεφάλι του μέσα στην άμμο. Σημαδεύω και το πετυχαίνω στον σβέρκο σκοτώνοντας το ακαριαία. 

Όσο περνούσε η ώρα, ο νοτιάς άρχισε να δυναμώνει, με αποτέλεσμα τα νερά να θολώνουν όλο και περισσότερο. Δεν με χάλασε καθόλου, απλά έκανε το ψάρεμα μου πιο συναρπαστικό. Σε κάποια καρτέρια εμφανίστηκαν κάποιοι καλοί κέφαλοι. Τους αγνόησα, ψάχνοντας για κάτι καλύτερο. Μετά από μερικά άκαρπα καρτέρια, οι κέφαλοι εμφανίστηκαν πάλι. Περίμενα να περάσουν οι πιο μικροί και στην κατάλληλη στιγμή, πάτησα την σκανδάλη κι έπιασα έναν από τους μεγαλύτερους. Το ψάρι ήταν περίπου ένα κιλό. 

Ελλείψει κυνηγών....

Σε πολλά καρτέρια μου είχα παρέα κοπάδια από διάφορα μικρόψαρα, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε κάποιος κυνηγός. Έτσι μέσα στην θολούρα απολάμβανα το χόμπι μου, χαζεύοντας δεξιά-αριστερά. Σε μια βουτιά κι ενώ ψάχνω τον θολό βυθό, αντιλαμβάνομαι ένα ψάρι να με παρατηρεί από τα μεσόνερα. Στέκεται μακριά, καλυμμένο από την θολούρα και με κοιτά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάρι και πόσο μεγάλο είναι. Περιμένω μήπως κι με πλησιάσει.... Κάποια στιγμή καθώς κουνά την ουρά του, μόλις και καταφέρνω να διακρίνω τα μπλε άκρα της ουράς του. Αμέσως σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη.

"Μάλλον αστοχήσαμε...." σκέφτηκα και τράβηξα το σχοινί της βέργας. Όμως πάνω στην βέργα ήταν περασμένο σαν σουβλάκι ένα χρυσό-ροζ μουσμούλι. 

Μια ακόμη έκπληξη!!!

Δεν πίστευα στα μάτια μου τι είχα καταφέρει. Χαρούμενος το τακτοποίησα στην σημαδούρα και συνέχισα. Στα επόμενα δύο καρτέρι κατάφερα να πιάσω και δύο μεσαίους σαργούς. Καθώς έστριψα στον κάβο, συνάντησα τα κύματα του νοτιά. Εδώ τα νερά ήταν ακόμη πιο θολά. Στο πρώτο μου καρτέρι κι ενώ δεν έχει περάσει μισό λεπτό, μια σχεδόν κιλίσια τσιπούρα ήρθε να με δει, με τάσεις αυτοκτονίας. Εγώ είμαι τοποθετημένος και κοιτώ προς τα αριστερά της. Το ψάρι ήρθε καταπάνω μου, με είδε και ήρεμα έστριψε για να φύγει. Μου έδωσε όλο τον απαραίτητο χρόνο να γυρίσω το ψαροτούφεκό μου, να σημαδέψω και να πατήσω την σκανδάλη. Η βέργα την πέτυχε στον σβέρκο και την ακινητοποίησε. 

"Τόσο εύκολο ψάρι, έχω να πιάσω αρκετό καιρό. Μάλλον Κάποιος μου Έστειλε ένα ακόμη δώρο!!!" σκέφτηκα. Τα καρτέρια συνεχίζονταν, η ώρα είχε περάσει και τα αρκετά σύννεφα έκαναν τον βυθό να φαίνεται ακόμη πιο σκοτεινός. Είμαι στα τελευταία φύκια πριν αρχίσει ο πετρώδεις βυθός. Σε ένα καρτέρι πέρασαν από μπροστά μου τρία μεγάλα λαβράκια με απίστευτη ταχύτητα. Ειδικά το πρώτο, που ήταν και το πιο μεγάλο, πρέπει να ήταν πάνω από τρία κιλά. Στο επόμενο καρτέρι διακρίνω ένα λαβράκι μέσα στην θολούρα. Την ώρα που στρίβει του ρίχνω και μένει ξερό. Δυστυχώς ήταν ένα ψάρι του κιλού. 

Λόγω θολούρας....

Στεναχωρήθηκα γιατί πιο πριν είχα δει τέτοια ψάρια αλλά δεν τα πείραξα. Έχω φτάσει όμως σε ένα πετρώδες πλάτωμα που απλώνεται αρκετά ανοιχτά. Στο παρελθόν έχω δει ευμεγέθη ψάρια σε μεγάλους αριθμούς. Εκεί που κολυμπώ και ψάχνω που θα κάνω την επόμενη βουτιά, η ματιά μου πιάνει μια κίνηση στον βυθό. Η σκιά είναι πολύ μεγάλη και κάθεται στον βυθό. Ίσα-ίσα που μπορώ το ξεχωρίσω ότι δεν είναι βράχος. Παίρνω μια βαθειά ανάσα και βουτώ. Πλησιάζω αργά, όταν διαπιστώνω ότι είναι μια τεράστια χελώνα Καρέτα-Καρέτα!!! Είναι η μεγαλύτερη χελώνα που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα και η σκοτεινιά του βυθού την κάνει να φαίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Πλησίασα ήρεμα τον εκπληκτικό μαθουσάλα που είχε μήκος πάνω στο 1,6 μέτρα. Καθώς είμαι δίπλα της, αντιλαμβάνομαι ότι το ύψος αυτού του υπέροχου ζώου είναι πάνω από μισό μέτρο!!! Δυστυχώς με το που πλησίασα, κούνησε τα πόδια της και αυτό ο τεράστιος όγκος χάθηκε μέσα στα θολά νερά με απίστευτη ταχύτητα και χάρη!!! Έχω διανύσει περίπου 30 μέτρα, όταν αντιλαμβάνομαι μια ακόμη μεγάλη σκιά στον βυθό. Νομίζω πως είναι σαλάχι και βουτώ. Είναι ακόμη μια μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα!!! Αυτή είναι λίγο μικρότερη από την άλλη, αλλά είναι ένα επιβλητικό ον. Την πλησιάζω και απομακρύνεται ήρεμα. Την ακολουθώ από μακριά για να μην με φοβηθεί. Ξανά βουτιά και αυτήν την φορά την ακουμπώ, αλλά απογειώνεται ταχύτατα και την χάνω και αυτήν μέσα στην θολούρα. Αποχαιρέτησα και αυτήν την υπέροχη αρχαία ομορφιά και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Παρόλο που δεν είχα πιάσει κάτι μεγάλο, ήμουν πανευτυχής για τις εκπληκτικές εμπειρίες που είχα γευτεί και σε αυτό το ψάρεμα. Αποφάσισα να μην κολυμπήσω τα ίδια μέρη, αλλά να ανοιχτώ λίγο πιο βαθειά. Δεν είχα ξανά κολυμπήσει βαθύτερα αυτό το μέρος. Συνήθως τον χειμώνα ψάρευα το πετρώδες πλάτωμα που σχεδόν πάντα κρατούσε ευμεγέθη θηράματα. Έτσι ανοίχτηκα και όπου μου άρεσε βουτούσα. Οι περισσότερες βουτιές ήταν χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Όμως σε μια από αυτές τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καθώς πάω να προσγειωθώ κοντά σε ένα λάστιχο αυτοκινήτου, την τελευταία στιγμή αντιλαμβάνομαι μέσα στην θολούρα μια σφυρίδα. Το ψάρι είναι κρυμμένο πίσω από το λάστιχο και με παρατηρεί. Με το που πάω να γυρίσω το ψαροτούφεκο, φεύγει. Πάει μερικά μέτρα πιο πέρα και γυρίζει απότομα και με κοιτά. Σέρνομαι όσο πιο ήρεμα μπορώ προς το μέρος της, αλλά με το που ευθυγραμμίζω το ψαροτούφεκο και αρχίζω να πιέζω την σκανδάλη, την χάνω μέσα στην σκοτεινιά της θολούρας. Απογοητευμένος αναδύομαι. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα που μπορεί να είναι το ψάρι. Ξεκουράζομαι και όταν είμαι έτοιμος, αφού κολυμπώ μερικά μέτρα προς την κατεύθυνση που χάθηκε η σφυρίδα βουτώ. Καθώς πλησιάζω τον βυθό, διαπιστώνω ότι υπάρχει μια πλάκα μπροστά μου. Παρατηρώντας καλύτερα, βλέπω ότι η πλάκα είναι σκαμμένη γύρω-γύρω. Προχωρώ με όλες τις αισθήσεις μου στο μάξιμουμ. Καθώς πλησιάζω αργά την κύρια είσοδο της πλάκας, διαπιστώνω ότι ένα κεφάλι με παρατηρεί. Πλησιάζω κι άλλο, το ψάρι με όπισθεν χώνεται κάτω από την πλάκα. Αν πλησιάσω ή αργήσω κι άλλο θα το χάσω σίγουρα. Σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Καπνοί βγαίνουν από την πλάκα και η βέργα ταλαντεύεται βίαια. Ορμάω, πιάνω την βέργα και την τραβώ σταθερά προς τα έξω. Εμφανίζεται η σφυρίδα με την βέργα να την έχει πετύχει δίπλα από το δεξί της μάτι. 

Δεν γινόταν καλύτερο τέλος!!!

Την παίρνω αγκαλιά και αναδύομαι. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Αν είχα βουτήξει λίγα μέτρα πιο μακριά δεν θα την είχα βρει. Ειδικά με τόση θολούρα και σκοτεινιά.... λόγω ότι είχε περάσει η ώρα και νύχτωνε.... Ευχαριστώντας τα Ουράνια για το δώρο Τους, βγήκα χωρίς να κάνω ούτε μια βουτιά. 

"Ας μην είμαστε αχάριστοι..." είπα στον εαυτό μου. Όμως η παραλία είχε αρκετούς περαστικούς. Περίμενα να φύγουν και βγήκα σαν τον κλέφτη. Τοποθέτησα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου που είχα στο αυτοκίνητο και έφυγα χωρίς να βγάλω μια φωτό με όλα τα ψάρια μαζί.

Υ.Γ#1. Η σφυρίδα ζύγιζε 1,7 κιλά.

Υ.Γ#2. Μήπως καλό θα ήταν να ζούμε πιο συνειδητά και να δείχνουμε περισσότερη καλοσύνη προς τον συνάνθρωπό μας.... λέω τώρα εγώ.....

Translation of the above article. 

Title: Out of nowhere.....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

When I was thinking what would be the title for my next article, my thoughts were about spearfishing. What an irony. How could I know what LIFE had in mind. A Greek saying says: "What the whole life does not bring, a moment does". 

The phone rang and out of nowhere, I found out that my friend Marios left us. Who knows, maybe even Paradise needs a kind human being with humor now days. Have a nice trip to Heaven my dear bro. 

Rest in peace dear Marie R. May the earth rests lightly on you.. Euripides : Alcestis.

It all started when my friends told me that due to family circumstances they could not go fishing during the weekend. Should I miss the opportunity for a solitary fishing or stay at home? very easy dilemma ... I loaded all my diving gear and left at dawn .... By the time it dawned I was already swimming. The next hour I did not see anything worth catching. A small gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) came to me to inspect me. I let the small fish to pass .... As I was swimming, I saw goatfish (Mullus surmuletus) grazing on the sand.

"Opportunity to catch some ..." I thought. I moved away a bit and dived as calmly as I could. I landed on the seabed and aimed to catch two together and I did it. I picked up my trophies, but the flock of fish did not swam far away.

(1st picture: The first double shot....)

"Probably because they died instantly, they did not scared the rest ..." I thought. I went a little further down and tried for another double shot. I did it again, only this time, one of the two trembled violently and the rest of the herd fled.

"Let us not be ungrateful Zac. With two shots you caught four fish !!!" I told myself. A little further on two more shots I caught two more goatfish. The last one was the largest.

"Enough with the red mullets, let's get serious ..." I thought. I continued to swim, to dive without seeing anything big. As I was looking around, I realised something big was moving slowly in the shallows. I emerged and as I approached the shallows, I saw a pretty big loggerhead sea turtle (Caretta caretta). I played with it, approaching it slowly so that it would not get scared. Dive after dive, the turtle let me to approach it and then the miracle happened. The turtle let me to get so close that I grabbed it by the shell, behind its head and swam together !!! We travelled several meters when I realised that it was getting scared and I let it go.

(2nd picture: The miracle!!!) I mentally thanked it as the turtle swam calmly for the deep blue waters. Ecstatic from the whole situation, I swam without paying attention what was going on around me. While I was on the surface, a medium size gilt-head (sea) bream jumped out under a rock. Due to the blurry waters, it not possible to realise the size of the fish. The fish started to swim away and I had to do something. I turned the speargun towards the fish, aimed as best as I could and pressed the trigger. The spear left with incredible speed and stroke the sea bream on the neck !!! I reeled in the fish embracing it. But my diving mask was a little blurred. I took it off and cleaned it. As I put it back on, I saw a fairly large blur under my feet. A big goatfish was digging and eating with rage. So I did not wear the camouflage on my head, in order not to lose any time, dived away from it, using a rock to cover my presence. The goatfish continued its feast. It was a big target, as it ignored me and had buried its head in the sand. I aimed it and shot it on the neck, killing it instantly. (3rd picture: Its gluttony betrayed it...)

As time went on, south winds began to get stronger, causing the waters to become more and more cloudy. It did not mind at all, it just made my fishing more exciting. Some good size mullets (Mugil cephalus) appeared in some ambushes. I ignored them, looking for something better. After a few fruitless ambushes, the mullets reappeared. I waited for the smaller ones to pass and at the right moment, I pulled the trigger and caught one of the biggest ones. The fish was about a kilo.

(4th picture: Due to absence of predators....) In many ambushes, flocks of various small fish were around, but no predator ever appeared. So in these murky waters I was enjoying my hobby, wandering around. In a dive and while looking for the cloudy bottom, I noticed a fish was observing me from midwater. It stayed far away, using the blurry waters as cover and was observing me. I could not realise what type of fish and how big it was. I waited for it to come closer .... At some point as it shocked its tail, I just manage to distinguish the blue tips of its tail. I immediately aimed and pressed the trigger.

"I probably missed ..." I thought and reeled in the rope of the spear  But on the spear had passed like a skewer a golden-pink axillary sea-bream (Pagellus acarne). (5th picture: Another surprise!!!) I did not believe in my eyes what I had achieved. Happy I arranged it on the buoy and continued my fishing. In the next two ambushes I managed to catch two medium size white sea breams (Diplodus sargus). As I passed the cape by, I met the south wind waves. Here the water was even more turbid. In my first ambush, while less than half a minute had passed, nice guilt-head (sea) bream came to observed me with suicidal tendencies. My underwater position was totally wrong, as the fish had approached me from my right side. The fish came over me, saw me and calmly turned to leave. It gave me all the needed time so I could turn my speargun, to aim and pulled the trigger. The spear stroke the fish on its the neck and immobilised it.

"Such an easy trophy, I had a long time to catch. Probably Someone Sent me another gift !!!" I thought. The ambushes continued, the time had passed and the appearance of clouds on the sky, made the seabed looking even darker. I had reached the last seaweeds just before the beginning of the rocky bottom. Three large sea bass (Dicentrarchus labrax) passed in front of me with incredible speed. Especially the first one, which was the biggest, was about three kilos and more. In the next ambush I could barely see a sea bass in the blur. As it turned, I shot it on its neck and it laid on the seabed motionless. (6th picture: Due to blurry waters...) Unfortunately it was a fish about a kilo. I felt sorry for the small fish, because I had met some fish of same size and I did not bother them. At that moment I had reached the stony plateau that stretched quite far. In the past I had seen large fish in impressive numbers on it. As I was swimming and looking for the next dive, my gaze caught a movement on the seafloor. It was a very large shadow. I could barely tell that it was not a rock. I took a deep breath and dived. I approached slowly, when I realised that it was a huge loggerhead sea turtle !!! It was the largest turtle I have ever encountered and the darkness of the seabed made it to look even bigger. I calmly approached the amazing Methuselah that was over 1.6 meters long. As I was next to it, I realised that the height of this wonderful animal is more than half a meter !!! Unfortunately, as I approached it, the turtle shook its legs and this huge creature was lost in the murky waters with incredible speed and grace !!! I continued swimming and about 30 meters further, I noticed another large shadow on the seabed. I thought it was a large stingray (Myliobatoidei) and I dived. It was another big loggerhead sea turtle !!! It was a little smaller than the previous one, but still was an imposing being. I approached it and it swam calmly. I followed the turtle from a distance so that it would not afraid of me. I dived again and this time I touched it, but it took off quickly and I lost it in the blur. I goodbye also to this wonderful ancient beauty and decided to go out. Although I did not catch anything big, I was overjoyed with all the amazing experiences I had in this fishing expedition. I decided not to swim the same places, but to go a little deeper. I had never swam deeper this place. Usually in the winter I fished on the stony plateau that almost always held large prey. So I swam towards the edge of the stony plateau and started my dives. In most of the dives I did not see anything that would interested me. But in one of the last dives everything changed. As I was ready to land near a car tire on the seabed, at the last moment I notice a white grouper (Epinephelus aeneus) in the blur. The fish was hidden behind the car tire and was observing me. As soon as I turned the speargun, it took off. The fish went a few meters away, turned around and looked at me. I crawled as calmly as I could towards the white grouper, but as I aligned my speargun and started pressing the trigger, it vanished in darkness of the murky waters. I emerged disappointed. I had no idea where fish might be. I rested for a moment and when I was ready, I swam a few meters towards the direction that the white grouper was lost and dived. As I approached the sea floor, I noticed that there was a flat rock in front of me. Examining carefully the flat rock, I realised it was dug all around. I moved closer with all my senses to the maximum. As I slowly approach the main entrance of the rock, I noticed that a head of a fish was watching me. I approached the rock even closer. The fish moved its side fin backwards and almost disappeared under the rock. If I got even closer or delayed the shot, I would definitely lose it for good. I aimed and pressed the trigger. Smoke came out of the flat rock and the spear oscillated violently. I grabbed the spear and pull it firmly out. The white grouper appeared with the spear sticking out next to its right eye. (7th picture: The best end!!!) I took it in my arms and emerged. My joy was indescribable. If I had dived a few meters further, I would not be able to found it. Especially with this blur and the existing darkness .... since it was getting late time wise and the darkness of the night was approaching.... Thanking the Heavens for Their gift, I went out without even taking a single dive.

"Let's not be ungrateful ..." I said to myself. But the beach had many people walking around. I waited for them to leave and I got out without making a single noise. I placed the fish in the ice cooler I had in my car and left without taking a single photo of the fish.

P.S#1. The white grouper weighed 1.7 kg.

P.S#2. Maybe the time has come to live more consciously and show more kindness to our fellow man .... so I say .....