Οδοιπορικό στην Σίφνο.

Μια καπετάνισσα στην Σίφνο!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

 Η απόφαση για την Σίφνο πάρθηκε τελευταία στιγμή, μιας και η άδεια της Σταυρούλας άργησε να εγκριθεί. Όμως είχαμε έναν άσσο στο μανίκι μας που ακούει στο όνομα Μαρίνα Κωστίκα. Η Μαρίνα με την αδελφή της την Άννα έχουν σπίτι στο νησί κι έτσι ανέλαβε να μας βρει ένα δωμάτιο με θέα θάλασσα, αν ήταν δυνατόν. Όντως ο στόχος επιτευχθεί και ήμασταν και κοντά με τα κορίτσια. Το δωμάτιο ήταν στην περιοχή της Χρυσοπηγής και ήταν πολύ κοντά στην θάλασσα. Φτάσαμε μεσημέρι στο νησί και αφού συναντήσαμε την Μαρίνα, τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο. Το Σάββατο θα ερχόταν ο φίλος της Άννας, ο Αντώνης και έτσι η παρέα ήθελε ψαροφαγία. Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Είχα τις πληροφορίες μου για κάποιους ψαρότοπους κι είπα να αρχίσω από τα κοντινά. 

Ένας μεγάλος κάβος ήταν το πρώτο μέρος της βουτιάς. Βέβαια για να φτάσω εκεί χρειαζόταν να κολυμπήσω περίπου 45 λεπτά. Καθ΄οδόν έβαζα και τα διάφορα σημάδια σε κάποιες πέτρες που ήθελα να ψάξω στο γυρισμό. Έφτασα στον κάβο. Αρκετά μακριά μου ένας μεγάλος ροφός (περίπου 10-12 κιλά), με το που με πήρε χαμπάρι, εξαφανίστηκε κάτω από μια πλάκα.
"Το ψάρι δεν θα μείνει εκεί. Θα χωθεί μέσα στο κατρακύλι και δεν θα το βρω. Από την αντίδρασή του, φαίνεται ότι είναι γνώστης της κατάστασης...." σκέφτηκα.

Έκανα την πρώτη βουτιά και έψαξα την πλάκα. Κοίταξα και την διπλανή της, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Με το που ξεκουράζομαι στην επιφάνεια, βλέπω έναν άλλο ροφό, 5-6 κιλών, να έρχεται από τα βαθιά, μπαίνει στην ίδια πλάκα με τον άλλον, βγαίνει και μπαίνει στο κατρακύλι του κάβου. "Μάλλον δύσκολα τα πράγματα και με αυτόν..." Σκέφτηκα.

Το βάθος είναι περίπου είκοσι μέτρα (-19,8μ). Έψαξα όπου μπορούσα να ψάξω και δεν είδα τίποτα. Τα ψάρια ήταν γνώστες του αντικειμένου και είχαν κρυφτεί πολύ καλά. Στο καλύτερο μέρος δεν τα κατάφερα. Χάρηκα πάντως που είδα και δύο καλά μαύρα. Αυτά θα κρατάνε άλλα ψάρια τριγύρω. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού, έχοντας την σκέψη ότι έπρεπε να πιάσω ψάρια για πέντε άτομα.

Ξεκίνησα λοιπόν να ψάχνω. Είδα μια μουρμούρα καλή και έκανα ένα γρήγορο καρτέρι. Το ψάρι δεν ερχόταν κοντά κι έτσι του έριξα από μακριά και μου σχίστηκε. Την κυνήγησα γιατί ο τρόπος που κολυμπούσε ήταν λίγο περίεργος. Έδειχνε ότι η βολή είχε κάνει την ζημιά της. Όντως λίγο πιο κάτω κρύφτηκε σε μια πετρούλα και την έπιασα. Ψάχνοντας στα μέρη που είχα βάλει τα σημάδια μου έπιασα ένα μελανούρι, έναν κακαρέλο και μια πετροχειλού. Μετά όμως νέκρα. Όπου και να έψαξα δεν βρήκα τίποτα.

Το πρώτο της ημέρας....

"Δεν φτάνουν αυτά για όλους μας..." σκέφτηκα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και πλακώθηκα στα καρτέρια, μήπως και φανεί κάποιο ψάρι. Μετά από μερικές βουτιές μου ήρθαν σκάροι. Διάλεξα τους τρεις πιο μεγάλους και τους έπιασα.
"Αρκετά είναι αυτά. Δεν χρειαζόμαστε άλλα..." είπα στον εαυτό μου και τράβηξα για την παραλία. Όμως το μάτι μου έπιασε κάτι που δεν ταίριαζε στον βυθό. Μια πίννα ήταν πεσμένη στην άμμο και γύρω της ήταν στολισμένα μικρά κοχύλια.
"Μάλλον κάποιο μικρό χταπόδι έχει κάνει την φωλιά του...." σκέφτηκα και βούτηξα. Μέσα στην πήνα ένα μικρό χταποδάκι είχε κάνει το θαλάμι του. Ήταν όντως πολύ μικρό και πλησίασα το χέρι μου για να έχω μέτρο σύγκρισης στο υποβρύχιο πλάνο μου. Ο λιλιπούτειος φίλος μου πήγε να πεταχτεί έξω, αλλά έβαλα το χέρι μου από την άλλη μεριά και ξαναμπήκε μέσα.

Ο μικρός φίλος...στο στολισμένο σπιτάκι του...

Τον χαιρέτισα και έφυγα για την παραλία. Καθάρισα τα ψάρια και πήγα στο δωμάτιο. Εκεί πήραμε την Μαρίνα τηλέφωνο για να κανονίσουμε την ψαροφαγία.

Η μοναδική ψαριά μου....

Νωρίς το απόγευμα πήγαμε στα παιδιά. Πρώτα όμως έπρεπε να περάσουμε από την επιτροπή έγκρισης!!! Η Φλάφη και ο Νώε, τα δύο σκυλιά των παιδιών, αφού μας περιεργάστηκαν λεπτομερώς μπορώ να πω, έδωσαν την έγκρισή τους και το τσιμπούσι ξεκίνησε. Το ψήσιμο το ανέλαβε ο μετρ του είδους ο Αντώνης. Άναψε την φωτιά και όταν τα κάρβουνα ήταν έτοιμα τα βάλαμε πάνω.

Ο μετρ Αντώνης επί τω έργω...

Τα κορίτσια μας, ανέλαβαν τα υπόλοιπα. Όταν τα ψάρια ετοιμάστηκαν, ήρθαν και τα υπόλοιπα και πήραν φωτιά τα πιρούνια μας.

Τα κορίτσια και ο Νώε...

Εννοείται ότι παρόντες ήταν και οι δύο τριχωτοί φίλοι μας. Οι κουβέντες, τα αστεία και τα πειράγματα μας κράτησαν σε καλή διάθεση μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Μπορώ να πω ότι είχα μια μικρή αγωνία μήπως έπρεπε να πιάσω κανέναν ψάρι ακόμη. Στο τέλος όμως του δείπνου είχε περισσέψει ένας σκάρος, οπότε όλα καλά. Καληνυχτίσαμε τους φίλους μας, όλους, και πήγαμε για ύπνο.

...και τα πιρούνια πήραν φωτιά....

Η αιτία που το άρθρο το ονόμασα: Οδοιπορικό στην Σίφνο και όχι ένα ψάρεμα ή μια βουτιά κλπ, ήταν αυτό που μου συνέβη με το που ξύπνησα το πρωί. Ένας ισχυρός πονόδοντος, σε έναν τραπεζίτη μας άλλαξε όλα τα πλάνα. Είχα κάποιες ενοχλήσεις, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Ήλπιζα ότι δεν θα ήταν τίποτα και μόλις γύριζα στην Αθήνα θα πήγαινα στην οδοντίατρό μου. Όμως το δόντι είχε άλλα πλάνα. Άρχιζε να πρήζεται όσο περνούσε η ώρα και ο πόνος, πόνος. Η Σταυρούλα βρήκε στο διαδίκτυο δύο οδοντιάτρους, διαλέξαμε τον έναν και φύγαμε για την Απολλωνία. Ο γιατρός το μόνο που μου έκανε, αφού έβγαλε μια ακτινογραφία,΄ήταν να μου γράψει φάρμακα. Άλλωστε δεν μπορούσε να κάνει τίποτε αν δεν ξεπρηζόταν το δόντι. Εκεί τελείωσε άδοξα το ψάρεμα στη Σίφνο.

Βουρρρ έτοιμοι για βόλτα....Στο βάθος η εκκλησία της Χρησοπηγής.....

Έτσι για μια εβδομάδα έκανα διακοπές, κυριολεκτικά διακοπές από όλες τις ασχολίες που είχα στο μυαλό μου. Το θέμα ήταν να γίνει καλά το δόντι. Γυρίσαμε όλο το νησί (όπου μπορούσαμε να πάμε με αμάξι). Η Σίφνος είναι ένα πολύ όμορφο κυκλαδο-νήσι. Τα άσπρα με στρογγυλεμένες γωνιές της σπίτια, της δίνουν ένα μοναδικό χώμα. Έχει αρκετές ωραίες παραλίες, οι οποίες όμως έχουν πάρα πολύ κόσμο. Όμως σε αρκετές παραλίες στα βόρια και στα δυτικά δεν υπάρχει πρόσβαση με αυτοκίνητο παρά μόνο με βάρκα. Ειδικά στις παραλίες του βοριά πρέπει να επιτρέπει την πρόσβαση το μελτέμι.
Ο κόσμος ασχολείται με τον τουρισμό ως επί των πλείστων και το νησί είναι "φορτωμένο" από τουρίστες σχεδόν από κάθε γωνιά της γης. Το φαγητό είναι σχεδόν παντού καλό, με μικρά "λαθάκια" τα οποία όμως δεν πολυ-νοιάζονται να τα διορθώσουν, μιας και το νησί έχει πάρα πολύ κόσμο. Ένα από αυτά τα "λαθάκια" είναι και οι τιμές που είναι αρκετά τσιμπημένες.... ειδικά στα είδη ένδυσης ήταν απρόσιτες για εμάς.  

Η καταπληκτική θέα από το σπίτι της Μαρίνας και της Άννας!!!

Εννοείται ότι με τα παιδιά βρισκόμασταν μέρα παρά μέρα. Πότε στην παραλία, πότε στο σπίτι τους όπου γονατίσαμε κάτι γεμιστά την μία μέρα και κάτι ψητά μια άλλη φορά. Ένα οικογενειακό παγωτό κλαίει ακόμη για τα χαμένα του κομμάτια... πάντα όμως υπό την έγκριση της Φλάφη και του Νώε,  !!!!
Για να καταλάβουμε πόσο πολύ χιούμορ έχει το σύμπαν, τις τρις τελευταίες μέρες στο νησί, βρέθηκε κάποιος φίλος της Μαρίνας με επτάμετρο φουσκωτό και ήθελε παρέα για ψαροτούφεκο!!! Κοίταξα στον γαλάζιο ουρανό και του χάρισα ένα πλατύ χαμόγελο σκεπτόμενος....  "everything happens for a reason!!!"  Εννοείται ότι ούτε σκέψη για βουτιά. Αφού τα πλάνα μου δεν συμβάδιζαν με Εκείνου στην Σίφνο, συνεχίζουμε παρακάτω, προσπαθώντας να ρέω στις καταστάσεις που μου φέρνει η ΖΩΗ όσο πιο ήρεμα και ψύχραιμα γίνεται. Δεν είναι πάντα εύκολο....
Δεν ξέρω πότε θα ξαναπάμε στην Σίφνο, αλλά θα ήθελα να κάνω μια βουτιά σε μερικούς από τους ψαρότοπούς της που έχω υπό όψιν μου....

Τα Βρουλίδια..

Το Κάστρο....

...και η παραλία του

Άσπρο-μπλε....

Ο Πλατύς Γιαλός...

Όλες οι ομορφιές μαζί!!!