Ακριβώς πριν την κορωναϊκή απαγόρευση....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Just before the Coronavirus traffic ban...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Το πράγμα έδειχνε ότι πάμε σε απαγόρευση της κυκλοφορίας που μάλλον θα κρατούσε πολύ. Τρομολαγνεία όσο δεν παίρνει από τα μέσα ενημέρωσης. Έτσι αποφάσισα να πάω για ένα ψάρεμα, έστω την ύστατη στιγμή στον αγαπητό μου Β. Ευβοϊκό. Στα διόδια είχε λίγη κίνηση. Όχι λόγο του συνωστισμού, αλλά γιατί δεν υπήρχε ανθρώπινο δυναμικό να εξυπηρετήσει. Αν ήθελες να περάσεις ή πλήρωνες στα μηχανήματα με μετρητά ή κάρτα ή αν είχες το πάσο πέρναγες άνετα. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι υπάλληλοι των διοδίων που σε πλησίαζαν αν υπήρχε πρόβλημα. Το βράδυ όταν γύρισα, σχεδόν όλα τα κανάλια τηλεόρασης έδειχναν τις ουρές στα διόδια. Κανένα όμως δεν άνοιγε την κάμερα για να φανεί το όλο πλάνο. Είχαν επικεντρώσει τον φανό της κάμερας πάνω στα κισέ των διοδίων κι έδειχναν πόοοοοσοοοο αργούσαν να περάσουν τα πολλά αυτοκίνητα. Ουδεμία λέξη για την παντελή έλλειψη προσωπικού. Τρομολαγνεία και υπερβολή μαζί!!!

Αλλά ας γυρίσουμε στην ιστορία μας. Έφυγα λοιπόν χαράματα και έφτασα μετά από δύο ώρες οδήγησης εκεί που ήθελα. Ντύθηκα και βούτηξα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου σε έναν πετρώδη βυθό. Η έντονη ρεστία με ανάγκαζε να κρατιέμαι από τις διάφορες πέτρες όσο πιο δυνατά μπορούσα. Μικρόψαρα υπήρχαν σχεδόν σε κάθε βουτιά μου. Κάποιοι ευμεγέθης σαργοί φάνηκαν, αλλά με το που με πήραν χαμπάρι εξαφανίστηκαν στο μπλε. Καρτέρι στο καρτέρι συνέχισα το μοναχικό μου ψάρεμα. Καλό είναι να ψαρεύουμε σε ζευγάρια, αλλά το ψάρεμα του λαβρακιού, δυστυχώς είναι μοναχικό. Έτσι στην παγωμένη μοναξιά μου οι ώρες περνούσαν αργά, πολύ αργά χωρίς να δω κάτι καλό. Κρυμμένος ανάμεσα στις πέτρες του βυθού, περίμενα την έκπληξη, η οποία δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Σε ένα καρτέρι έχω ξαπλώσει ανάμεσα στα καφέ-κίτρινα φύκια απολαμβάνοντας το όμορφο τοπίο. Ένας υπέροχος θαλάσσιος κήπος απλωνόταν  μπροστά μου, όσο έβλεπαν τα μάτια μου. Ενώ εκστασιασμένος χαζεύω αυτήν την ομορφιά, κάτι φάνηκε να πλησιάζει από τα δεξιά μου. Ήταν ένα μεγάλο κοπάδι από σάρπες. Ήρθαν με μεγάλη επιφύλαξη, σκορπίσαν κάποια στιγμή για να γυρίσει όλο το κοπάδι και να έρθει μπροστά μου. Με τις χρυσαφένιες τους γραμμές έκαναν το τοπίο να μοιάζει ακόμη πιο ειδυλλιακό. Ανάμεσα υπήρχαν αρκετά μεγάλα του είδους ψάρια...

"Δεν έχουμε έρθει για σάλπες.....Ζάχο....Μπορεί να ακολουθεί κάτι πιο μεγάλο..." είπα στον εαυτό μου και δεν πάτησα την σκανδάλη. Μάταια όμως. Συνέχισα τα καρτέρια μου και σε ένα από αυτά μου ήρθαν μικροί κακαρέλοι. Όπως ήμουν κρυμμένος ανάμεσα στα φύκια, παρατήρησα ότι κάτι πιο μεγάλο ήταν μαζί τους. Ήταν μια ούγενα που ακολουθούσε το κοπάδι των κακαρέλων. Σημάδεψα κι έπιασα το πρώτο ψάρι της ημέρας.

Το 1ο της ημέρας...

"Πάλι καλά και η ούγενα καλή είναι...." σκέφτηκα. Προχώρησα κι άλλο χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Στο τέλος του τόπου οι πλάκες του βυθού ήταν πολύ λιγότερες. Σκέφτηκα να κάνω μερικά καρτέρια και να βγω. Προσγειώθηκα στον βυθό και περίμενα. Τα δευτερόλεπτα αργούν να περάσουν κι εγώ είμαι αγκαλιά με την παγωμένη θαλάσσια μοναξιά μου. Εντύπωση μου έκαναν τα διάφορα μικρόψαρα. Ήταν νευρικά και πολύ κοντά στα βράχια του βυθού. Σκέφτηκα ότι  εγώ είμαι η αιτία. Όμως αυτό συνήθως κρατά μερικά δευτερόλεπτα. Τα μικρόψαρα όμως εδώ δεν ξεκολλούν από τα βράχια κι αυτό με βάζει σε σκέψεις. 

"Μήπως.....????" αναρωτήθηκα... Τότε αισθάνθηκα ότι κάτι με πλησιάζει. Γύρισα προς τα δεξιά μου και είδα ένα ωραίο λαβράκι να έχει έρθει. Καθώς γύρισα αργά προς το ψάρι, αυτό έστριψε για να φύγει. Μη έχοντας κάποια άλλη επιλογή, σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα κάλυψε την απόσταση σε δέκατα του δευτερολέπτου και το μόνο που είδα ήταν κάτι γυάλισε μέσα στην θολούρα.

"Το πέτυχα??? ή απέφυγε την βέργα???...." σκέφτηκα. Δεν υπήρχε η παραμικρή αντίσταση και αργά-αργά κολύμπησα προς την βέργα μου, σίγουρος πια για την αστοχία μου. Καθώς πλησιάζω, βλέπω το ωραίο λαβράκι να είναι ακουμπισμένο στον βυθό ανάμεσα στις πέτρες. Τρελάθηκα από την χαρά μου. Η βέργα βρήκε τον υπέροχο κυνηγό στο πλαϊνό πτερύγιο και καρφώθηκε στο κεφάλι του, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Χαρές και πανηγύρια. Επιτέλους ένα ωραίο λαβράκι και πως το είχα πιάσει. 

Επιτέλους!!!!

Με μια μακρινή βολή....Το γέμισα φιλιά και το έβαλα στην σημαδούρα μου. Άλλωστε είχα φτάσει στα όρια του ψαρότοπου και έπρεπε να πάω αλλού. Καθώς κολυμπώ για να βγω, βλέπω ένα ψάρι στον βυθό. Βουτώ και είναι μια τσιπούρα περί τα 700 γρ, με ένα χτύπημα στην ουρά. Πιθανώς είχε σπάσει η ουρά της και μη μπορώντας να κολυμπήσει, ψόφησε το ψάρι. 

???

Στεναχωρήθηκα. Ήταν ψόφια αρκετές μέρες... Βγήκα κι οδήγησα λίγο πιο κάτω. Εδώ ο βυθός ήταν λασπώδης εντελώς. Φυσικά ήταν και πιο θολά τα νερά. Κολύμπησα για να φτάσω εκεί που ήθελα, όταν κάτι μου τράβηξε την περιέργεια. Βουτώ και βλέπω ένα γουρουνόψαρο, περίπου κιλό, να κάθεται ανάμεσα σε κάτι κλαδιά και να κάνει τον ψόφια κοριό. Έχει πάρει τα χρώματα του περιβάλλοντος για να μην φαίνεται και κάθεται ακήνιτο. Πήρα το πλάνο που ήθελα και το άφησα στην ησυχία του. 

Ο πονηρούλης...

Προχώρησα κι έφτασα εκεί που ήθελα. Βούτηξα και περίμενα. Ακούμπησα απαλά όσο μπορούσα στον βυθό, αλλά σηκώθηκε λίγη θολούρα. Περίμενα. Στο βάθος φάνηκε ένα μεγάλο κοπάδι από κακαρέλους να πλησιάζει. Όμως προπορευόταν μια καλή τσιπούρα και μόλις έκανε να στρίψει, της έριξα και την έπιασα. Ήταν ένα ψάρι περί τα 800 γραμμάρια. 

Ακριβώς πριν την βολή....

"Πάλι καλά..." είπα στον εαυτό μου και συνέχισα. Όμως, πέραν των μικρών κακαρέλων δεν είδα τίποτε άλλο κι αποφάσισα να βγω. Ψάχνοντας για καμιά σουπιά, έπιασα δύο και βγήκα. Οδήγησα αρκετά χιλιόμετρα και βούτηξα ξανά. Εδώ ο βυθός ήταν στρωμένος με πολλές πλάκες. Έκανα πολλά καρτέρια και σε ένα από αυτά, είδα μακριά μου ωραίες μουρμούρες. Στρίβοντας το ψαροτούφεκο αριστερά, τρόμαξα τα ήδη φοβισμένα ψάρια που εξαφανίστηκαν στο μπλε. Όμως η όλη κίνηση, τράβηξε την περιέργεια ενός λαβρακιού. Το μικρό ψάρι ήρθε να με δει, έστριψε όλο χάρη κι έφυγε. Την πορεία του ακολούθησε μια μεσαία μουρμούρα. Πριν εξαφανιστεί κι αυτή στο μπλε, πάτησα την σκανδάλη. Αν και μακρινή βολή, είδα το ασημένιο ψάρι απλά να βυθίζεται. Τράβηξα το ψάρι προς το μέρος μου. Η βέργα την είχε πετύχει στην πλάτη και είχε βγει από το μάτι, σκοτώνοντάς την ακαριαία. 

Το τελευταίο της ημέρας!!!

Συνέχισα να ψαρεύω αλλά δεν είδα τίποτε που ήθελα να πιάσω και βγήκα. Άλλαξα, έβγαλα την φωτογραφία που ήθελα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. 

Τέλος για σήμερα..

Στα διόδια, η κατάσταση ήταν η ίδια με το πρωί, χωρίς προσωπικό για να εξυπηρετήσει όσους ταξίδευαν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...... 

Το βράδυ ανακοινώθηκε η απαγόρευση της κυκλοφορίας..... 

Υ.Γ. Απ' ότι καταλαβαίνεται το κείμενο έχει γραφτεί ενώ είμαστε περίπου ενάμιση μήνα σε καραντίνα. Ενάμισης μήνας έγκλειστοι λόγω ενός ιού, αμφιβόλου προελεύσεως. Έχουμε όσο χρόνο θέλουμε, αλλά με περιορισμούς. Πολύς θυμός και νεύρα μεταξύ των άλλων, για την όλη κατάσταση και την έλλειψη ελευθερίας. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω όσο θέλουμε, δεν μπορούμε να πάμε στην δουλειά μας ή όπου αλλού θέλουμε και το περίεργο δεν μπορούμε να κάνουμε απλά ένα θαλασσινό μπάνιο. Σαν τους Ελεύθερους Πολιορκημένους... πάλε ποτέ. Το θέμα είναι να νιώθεις ελεύθερος στις δύσκολες καταστάσεις. Στα εύκολα όλα είναι απλά. Το να ζεις την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο.... δύσκολο θα μου πείτε. Τρομερά δύσκολο θα σας απαντήσω. Όμως τότε και μόνο τότε είμαστε πραγματικά Ελεύθεροι. Τότε και μόνο τότε τίποτα δεν μπορεί να μας περιορίσει ή να μας επηρεάσει. Όλα φαίνονται τόσο απατηλά που δεν αξίζει να κατατρώς τον εαυτό σου με τέτοια θέματα, γιατί απλά δεν σε αγγίζουν πια. Αξίζει λοιπόν μια τέτοια προσπάθεια, μακροχρόνια συνήθως, αλλά τα αποτελέσματα δεν μπορούν να περιγραφούν. Είναι πολύ φτωχά τα λόγια όταν η προσπάθεια κάποιου ευλογηθεί να βιώσει κάτι τόσο Ύψιστο όσο η Πραγματική Ελευθερία.... Θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά τώρα.....Περασμένα ξεχασμένα. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά ο χειμώνας αργά ή γρήγορα έρχεται. Να έχουμε τον νου μας.....
Κλείνω με τα λόγια ενός παγκοσμίου εμβέλειας και αγαπημένου μου λογοτέχνη.....

Δεν ελπίζω τίποτα,

Δεν φοβάμαι τίποτα,

Είμαι Λεύτερος.

Ν. Καζαντζάκης!!!

Translation of he above article. 

Title: Just before the Coronavirus traffic ban...

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The whole situation was telling me that traffic ban was on the horizon and that would probably last for a long time. Fear-mongering as much as possible by the TV channels about the corona virus. So I decided to go fishing, at the last minute just before the up-coming traffic ban, to my beloved N. Evoikos Bay. At the toll booths there was little traffic. Not because of traffic congestion, but because there was no human personnel to serve the passing cars. If someone wanted to pass through, he/she had to pay on the machines using cash or credit-card, unless you had the pass, that allowed the driver to pass comfortably. Of course, there were a couple toll officials who approached the drivers in case there was a problem. Later at the same night as I returned, almost all the TV channels showed traffic congestion at the toll booths. Not even a single TV channel used wide camera lens to show the whole picture. They had focused on the toll booths and showed that they were many cars and so they were passing very slow. No reporter said anything about the complete staff shortages. Fear-mongering and exaggeration together at its best!!!

But let's go back to our story. So I left at dawn and arrived after two hours of driving where I wanted. Got dressed immediately and I dove. I started my ambushes on a rocky seabed. The intense waves forced me to hold on to the various stones as much as I could, in order to maintain my underwater position. There were small fish in almost every dive. Some good size white sea breams (Diplodus sargus) appeared, but when they realised my presence, they disappeared into the blue. Ambush after ambush, I continued fishing alone. It is good to spearfish in pairs, but sea bass fishing is unfortunately a lonely sport. So in my icy loneliness the seconds were passing slowly, very slowly without seeing anything big. Hiding between the stones of the seabed, I waited for the surprise, which did not appear on the horizon. In an ambush, while I was lying among the brown-yellow seaweeds, I enjoyed the wonderful landscaped. A beautiful sea garden stretched out in front of me. While ecstatic gazing at this beauty, something was approaching me from my right. It was a large flock of  salema porgy (Sarpa salpa). They approached me reluctantly, they scattered at some point and after a while the whole herd returned and passed in front of me. With their golden stripes, they made the landscape look even more idyllic. Among them, there were quite large in size fish .....

"We are not here for salema porgy..... Zac .... Maybe something bigger will follow them ..." I said to myself and I didn't pull the trigger. But in vain. I continued my ambushes and in one of them small two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) approached. As I was hiding among the seaweed, I noticed that something bigger was among them. It was a sharpsnout sea-bream (Diplodus putanzzo) that followed the herd of two-banded sea bream. I continued waiting and finally caught the first fish of the day. 
(1st Picture: The 1st of the day...)

"Well done and the sharpsnout sea-bream is large enough....." I thought. I proceeded again without seeing anything special. At the end of this fishing ground, the bottom rocks were much smaller and fewer. I thought of making some ambushes before going out. So I approached the seafloor and waited. The seconds passed slowly and I was embraced by the icy sea loneliness. I was impressed by the various small fish. They were nervous and stayed very close to the rocks of the seabed. I thought I was the reason. This usually happened for the first few seconds. But the small fish on this ambush did not come off the rocks and that put me in thoughts.

"Maybe.....????" I wondered...Then I felt something was approaching me. I turned to my right and saw a nice sea bass (Dicentrarchus labrax). As I slowly turned towards the fish, it changed direction to leave. Having no other choice, I aimed as best as I could and pulled the trigger. The spear covered the distance in tenths of a second and all I saw was something shined in the blurry waters.

"Did I succeed ??? Or the fish managed to avoid the spear ??? ...." I wondered. There was not the slightest resistance on my spearfishing line and I slowly swam towards my spear sure of my failure. As I approached it, I saw the beautiful sea bass lying on the seabed among the stones. I was soooo happy. The spear stroke the wonderful sea bass on the side fin and got stuck-on its head, killing it instantly. Finally a nice sea bass and how I managed to catch it....and what a long shot .... I kissed it many times and put it on my buoy ready to leave. (2nd Picture:At last!!!) Besides, I had reached the end of the fishing spot and I wanted to go somewhere else. As I was swimming to get out, I saw a fish on the sea floor. I dove and it was a  gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) about 700 gr, with a broken tail. (3rd Picture: ???). With a broken tail it was unable to swim and died. I felt sorry for the beautiful fish. It was dead for several days ... I went out and drove a little further down and dove again. Here the seabed was completely muddy. Of course, the water was even more cloudy. I swam to get where I wanted, when something caught my attention. I dove and saw a grey triggerfish (Balistes capriscus) about a kilo, sitting between some branches playing dead. Its skin had the colours of the environment so as not to be seen by predators and sat still. I videoed and left it alone. 
(4th Picture: The cunning one...)I went ahead and got where I wanted. I dove and waited. I touched as gently as I could on the bottom, but I stirred some blur from the muddy seabed. In the background was a large herd of two-banded sea bream was approaching. But a good size gilt-head (sea) bream was ahead and as soon as it turned, I shot it and caught it. It was a fish about 800 grams..
(5th Picture: Just before the shot...)

"Well done again ..." I said to myself and continued. But apart from the small two-banded sea bream, I didn't see anything else and decided to go out. Searching for some common cuttlefish (Sepia officinalis),  I caught two and went out. I drove several kilometres and dove again. Here the seabed was paved with many flat rocks. I made a lot of ambushes and in one of them, I saw nice striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) far away. Turning the speargun to my left, I startled the already frightened fish that disappeared into the blue. But the whole movement aroused the curiosity of a sea bass. The small fish came to see me, turned around gracefully and left. A middle size striped sea-bream  was following the sea bass. Before it disappeared into the blue, I pulled the trigger. Although a long shot, I saw the silver fish sinking. I pulled the fish towards me. The spear had hit it in the back and had come out of its eye, killing it instantly. I kept fishing but I didn't see anything I wanted to catch and I went out. 
(6th Picture: The last one of the day...) I changed, took some photos all the fishes together and drove back. (7th Picture: Done for today...) At the toll booths, the situation was the same as in the morning, without staff to serve those who traveled and the TV channels..... Later at night, the traffic ban was announced..... 
PS. You may realise, that this article was written while in quarantine, for about a month and a half. One and a half months incarcerated due to a virus of dubious origin. We have as much time as we want, but with restrictions. A lot of anger and anxiety, among other things, about the whole situation and the lack of freedom. We can't go out as much as we want, we can't go to work or wherever we want and strangely enough we can go for a swim even alone. Like the Free Besieged of the old times.....The point is to feel free in difficult situations. When everything is easy, it is so simple. Living every moment, every minute, every second.... It's difficult you may say. I will answer: extremely difficult. But then and only then are we truly Free. Then and only then, nothing can limit or affect us. Everything seems so deceptive that it is not worth worry about such issues. Because they just don't touch you anymore. So it's worth the effort, it is a long term process, but the results can't be described. Words are very poor when someone's effort is blessed to experience something as divine as True Freedom .... 
You may ask, why I am telling you this now ..... the ban is gone..... I hope I will be wrong, but sooner or later winter is coming. Keep that in mind .....
I am finishing my article with the words of a world-wide known and one of my favourite writers .....

I hope for nothing, 

I fear nothing,

I am Free. 

N. Kazantzakis !!!