Αλλόκοτα μεγάλες καφέ μέδουσες/τσούχτρες και άλλα...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Weirdly big compass jelly fish and more....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Το καλοκαίρι πέρασε (δυστυχώς) και τώρα τα κεφάλια μέσα που λέμε. Από την άλλη βέβαια ξεκινάνε τα τοπικά ψαρέματα, μόλις δοθεί η ανάλογη ευκαιρία. Έτσι λοιπόν με την πρώτη ευκαιρία είπα να επισκεφθώ τον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Ξύπνησα χαράματα και τράβηξα για τα μέρη που ήθελα να ψαρέψω. Έφτασα και με ανυπομονησία ντύθηκα κι ετοιμάστηκα να βουτήξω. Δεκαπέντε λεπτά πριν μπω στο νερό, ξεσπάει ένα τοπικό μπουρίνι με αρκετή βροχή. Η βροχή δεν με πείραξε καθόλου, ο αέρας όμως???? Δυστυχώς έγινε αυτό που φοβόμουν. Ο δυνατός αέρας σήκωσε την πούδρα του βυθού κι όλο το μέρος έγινε πάνθολο. Με βαριά καρδιά βούτηξα κι αντίκρισα το ανάλογο θέαμα. Μια πυκνή θολούρα απλωνόταν παντού. Σε μεριές-μεριές κάπως καλυτέρευαν τα πράγματα, αλλά μην φανταστείτε και σπουδαία πράγματα. Σε αρκετές βουτιές άκουγα τα ψάρια να φεύγουν χτυπώντας τις ουρές τους νευρικά και ψάρια δεν έβλεπα. Σε κάποια στιγμή καθώς κολυμπούσα, διέκρινα κάτι μεγάλο μπροστά μου. Οι κινήσεις του πως δεν έμοιαζε με ψάρι μέσα στην θολούρα. Πλησίασα ήρεμα και διαπίστωσα ότι ήταν μια μεγάλη μέδουσα. Ήταν σαν αυτές τις καφέ που τις είχα συναντήσει στον Παγασητικό κόλπο. 

Μια επικίνδυνη ομορφιά!!!

Το κεφάλι της ήταν σαν την παλάμη μου ανοιγμένη. Σαν μια μπάλα του βόλεϋ κομμένη στην μέση θα έλεγα!!! Τα δε πλοκάμια της πολύ μακριά. Τα τέσσερα που ήταν και πιο χοντρά, είχαν μήκος περίπου δύο μέτρα. Τα δε λεπτά, που ήταν διαφανή και πάρα πολλά, είχαν μήκος περίπου τέσσερα μέτρα!!! Ενοιείται ότι δεν δοκίμασα να δω αν προκαλούν πόνο. Για τέτοια είμαστε. Έκανα μερικά καρτέρια, αλλά μάταια. Λίγο πιο κάτω συνάντησα άλλη μια παρόμοια μέδουσα  Μου έκανε εντύπωση ότι, όταν να με πήρε χαμπάρι άλλαξε κατεύθυνση. Έστριψε και βυθίστηκε, σχεδόν προσπαθώντας να με περικυκλώσει. Μάλλον ήθελε να φυλαχτεί και με περικύκλωσε με τα μακριά της πλοκάμια. Την απέφυγα εννοείται, αλλά δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω αυτήν την απόκοσμη ομορφιά. Είχαν κάτι το αρχοντικό και οι δύο στην κίνησή τους. Είχαν μια σιγουριά καθώς το απαλό ρέμα του Β. Ευβοϊκού τις ωθούσε προς τον νότο. Τόσο μεγάλες μέδουσες δεν έχω δει. Ακόμη κι εκείνες του Παγασητικού δεν είχαν τόσο μακριά πλοκάμια. Απομακρύνθηκα και συνέχισα το ψάρεμα μου. Στον λασπώδη βυθό τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα λόγω της απίστευτης θολούρας. Σε ένα καρτέρι, προσγειώθηκα στον βυθό και περίμενα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, μου εμφανίστηκαν μικρά λαβράκια και κάποιοι κέφαλοι. Δυστυχώς τα πιο μεγάλα ψάρια ήταν κοντά στο κιλό. Εγώ γύρευα όμως πιο μεγάλα και τα άφησα να φύγουν. Τα ψάρια έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, αλλά κανένα μεγάλο δεν εμφανίστηκε. Στο τέλος όλα χάθηκαν στην πυκνή θολούρα. 

"Δύσκολα τα πράγματα Ζάχοοοο, πολύ δύσκολα...." είπα στον εαυτό μου. Τα ψάρια μου ήρθαν άλλη μια φορά και ήταν πάλι όλα μικρά. Προχώρησα αρκετά κάνοντας δεν ξέρω κι εγώ πόσα καρτέρια χωρίς να δω κάτι. Στις καλύτερες και ελάχιστες περιπτώσεις άκουγα το απότομο χτύπημα της ουράς κάποιου ψαριού που αποκρινόταν, χωρίς καν να το δω. Λίγο πιο κάτω, ένα μέρος του βυθού ήταν καλυμμένο από φύκια. Μπήκα και στην κυριολεξία ξάπλωσα ανάμεσά τους. Κάποιες σκιές φάνηκαν στο βάθος. Χώθηκα ακόμη πιο βαθιά μέσα στα φύκια και περίμενα. Διέκρινα 3-4 σιλουέτες μικρών λαβρακιών, αλλά πίσω τους φάνηκε κάποιο μεγαλύτερο. Σημάδεψα όσο πιο καλά μπορούσα κι όταν νόμισα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή πάτησα την σκανδάλη. Από το ξέφρενο τράβηγμα του σχοινιού, κατάλαβα ότι είχα πετύχει τον στόχο μου. Αλλά πόσο μεγάλος ήταν???? Τράβηξα γρήγορα το σχοινί προς το μέρος μου κι ένα λαβράκι 1,6 κιλών ήρθε στην αγκαλιά μου. 

Ένα δύσκολο λαβράκι...

Η βέργα το είχε πετύχει χαμηλά στον λαιμό, κάτω από τα βράγχια, χωρίς να του προκαλέσει σοβαρή ζημιά. Έτσι το ψάρι μαχόταν με όλες του τις δυνάμεις. Το έφερα στην αγκαλιά μου και ευχαριστώντας τα Ουράνια, το γέμισα φιλιά και συγγνώμες. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να πιάσω κάτι αξιόλογο μέσα σε αυτήν την πυκνή θολούρα που έμοιαζε με νύχτα. Συνέχισα τα καρτέρια μου και σε κάποια στιγμή, έβγαλα και την παραλλαγή που φορούσα στο κεφάλι, γιατί περισσότερο με εμπόδιζε παρά βοηθούσε. Τα καρτέρια συνεχίστηκαν να είναι άκαρπα. Λίγο πιο κάτω σε μια άλλη φυκιάδα, είδα κάτι λάμψεις μέσα στα φύκια. Γρήγορη βαθιά ανάσα και βουτιά. Οριακά κάτι πλατύ φάνηκε να κυκλοφορούσε. Χώθηκα κι άλλο ανάμεσα στα φύκια και περίμενα. 

"Μάλλον είναι τσιπούρα..." σκέφτηκα. Μετά από λίγο, αχνά μέσα στην θολούρα, μόλις που ψιλό-διέκρινα το σχήμα της. Σημάδεψα κι έριξα. Χαμός!!! Το σχοινί να πηγαίνει πότε δεξιά, πότε αριστερά. Εγώ να μην μπορώ να δω τι έχω πετύχει και που. Με τα πολλά, παίρνω στα χέρια μου, μια τσιπούρα του κιλού, που η βέργα την έχει πετύχει στο μέτωπο και κρατιόταν από το δέρμα της μόνο!!! Μόνο που δεν χοροπηδούσα στο νερό. Αυτό κι αν ήταν δώρο. Χαρούμενος βγήκα και πήγα σε ένα κοντινό ψαρότοπο με πολλές πέτρες.

Ένα ακόμη δώρο...

"Για να δούμε, θα είναι θολά???" αναρωτήθηκα. Δυστυχώς κι εδώ θολά ήταν. Βέβαια ο πετρώδης βυθός "έκοβε" την θολούρα αλλά όχι και πολύ. Τα καρτέρια συνεχίστηκαν και μόνο γερμανοί και μικροί σαργοί φάνηκαν. Κάποια στιγμή είδα πολλές μικρές γιαλάδες μπροστά μου. Βαθιά ανάσα και γρήγορη βουτιά. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα πολλές φρίσσες εμφανίστηκαν μπροστά μου. Έτρωγαν ανέμελα και μετά από λίγο, άρχισαν να στροβιλίζονται δημιουργώντας έναν ζωντανό υδροστρόβιλος, με πλησίασαν, έχοντας ανοιχτά τα στόματά τους κατατρώγοντας το πλαγκτόν. Περίμενα να δω μήπως τις ακολουθούσε κάποιος κυνηγός, αλλά μάταια. Το κοπάδι με προσπέρασε και χάθηκε στην θολούρα ήρεμο, σημάδι ότι δεν τα ακολουθούσε αυτό που έψαχνα. Συνέχισα τα καρτέρια χωρίς πολύ επιτυχία. Σε κάποιο καρτέρι, προσγειώθηκα στον πετρώδη βυθό, αλλά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το μέρος. Έτσι σύρθηκα προς ένα άνοιγμα μεταξύ δύο βράχων. Εκεί υπήρχε ένα καλό μπαρμπούνι που πήρε δρόμο. 

"Δεν έχουμε έρθει για μπαρμπούνια...." είπα στον εαυτό μου. Δεν έχω τελειώσει την σκέψη μου κι άλλο ένα καλό μπαρμπούνι εμφανίζεται δίπλα από το χέρι μου. Γυρίζω απαλά το ψαροντούφεκο για να πάρω το πλάνο κι όχι να του ρίξω. Καθώς γυρίζω προς το μπαρμπούνι, πίσω από την επόμενη πέτρα εμφανίζεται μια τσιπούρα. Μέσα στην θολούρα φαίνεται αρκετά μεγάλη. Μαρμαρώνω στην κυριολεξία, χαμηλώνω το βλέμμα μου και την περιμένω. Η πορεία του ψαριού είναι να περάσει μπροστά από το ψαροντούφεκο. Αν δεν την τρομάξω, αυτό θα συμβεί. Έτσι μετά από λίγο της ρίχνω και πιάνω δύο ψάρια!!! Εγώ σημάδεψα ένα, αλλά έπιασα κι έναν άσπρο γερμανό. Φυσικά άφησα τον γερμανό να φύγει και θα ζήσει, γιατί η βολή ήταν πολύ ψιλά στην πλάτη του. Τακτοποίησα την τσιπούρα και αποφάσισα να βγω. Έκανα μερικά καρτέρια μήπως.... Σε ένα από αυτά, σέρνομαι στην πλαγιά ενός μεγάλου βράχου και περιμένω. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένας καλός σαργός όλος περιέργεια αλλά αρκετά μακριά. Του έριξα, αλλά όταν πήγα να τον μαζέψω είχε φύγει πάνω από την βέργα. Μάλλον και αυτός θα ζήσει και σίγουρα θα γίνει πολύ μεγάλος.... 

Τα της πρώτης μέρας...

Όμως η επομένη μέρα ήταν η τελευταία μέρα ελευθερίας, μιας και την Δευτέρα ξεκινούσαν τα σχολεία. Έτσι σκέφτηκα να πάω ένα κοντινό-πρωινό ψάρεμα στον Σαρωνικό. Χαράματα έφυγα για εκεί που είχα προγραμματίσει. Όμως ο βοριάς που έλεγε το δελτίο καιρού ήταν ανύπαρκτος. Η θάλασσα ήταν κόλα και εγώ δεν το ήθελα αυτό. Όπου και να πήγαινα τα ίδια θα έβρισκα. Έτσι ντύθηκα και βούτηξα. Τα νερά ήταν πολύ πιο καθαρά από ότι ήθελα. Τα ψάρια που έψαχνα άφαντα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου και μόνο μικρούς κεφάλους είδα. Σε μια στιγμή κι ενώ κολυμπώ στην επιφάνεια βλέπω ένα χταπόδι μέσα σε ένα λάστιχο αυτοκινήτου. Βούτηξα να δω πόσο μεγάλο ήταν. Εκείνο τρύπωσε, αλλά σε μια στιγμή έβγαλε ένα πλοκάμι του έξω και μου φάνηκε μεγάλο. Στην επόμενη βουτιά το έπιασα αλλά ήταν λίγο πιο μικρό από ότι ήθελα. Όμως η βολή μου ήταν στο κεφάλι του, ανάμεσα στα μάτια και δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσει. 

Να ο μεζές!!!

Προχωρώ λίγο πιο κάτω και βλέπω μια θολουρίτσα ανάμεσα στα φύκια. Προσγειώνομαι στον βυθό, αλλά ένα κοπάδι από μεσαίους κεφάλους μου τράβηξε την προσοχή μου. Γυρίζω το ψαροντούφεκο για να πάρω το πλάνο κι όχι να πιάσω κάποιο ψάρι. Όμως μια καλή μουρμούρα εμφανίστηκε μέσα από τα φύκια. Γυρίζω σιγά-σιγά προς την μουρμούρα και κρύβομαι λίγο περισσότερο. Το ψάρι γυρίζει λίγο, σκάβω λίγο και η μουρμούρα γυρίζει περισσότερο, δίνοντας μου την ευκαιρία για βολή. Η βέργα βρήκε το ψάρι ψηλά στην πλάτη και άρχισε μια τρελή πορεία. Η τρελή πορεία της μουρμούρας, έθεσε σε πανικό τα μικρόψαρα που έντρομα με προσπέρασαν. Τελικά μου ήρθε στα χέρια μου μια ωραία μουρμούρα. 

Μια από τις μουρμούρες...

Καθώς κολυμπώ, βλέπω μια μουρμούρα να τρώει στον βυθό. Έχει σκάψει αρκετά τον βυθό και απολαμβάνει τα κρυμμένα μεζεκλίκια που βρίσκει μέσα στην άμμο. Βουτάω δίπλα της και η μουρμούρα σηκώνεται και αρχίζει να απομακρύνεται. Το ψάρι απομακρύνεται γρήγορα και οι επιλογές μου στενεύουν γοργά. Βλέπω όμως όλο της το σώμα και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα την πετυχαίνει στην μέση και μετά από λίγο έχω στα χέρια μου την δεύτερη μουρμούρα. Σε ένα άλλο καρτέρι κάθομαι και περιμένω. Διάφορα ψαράκια με προσπερνούν αλλά μέσα στην θολούρα εμφανίζονται δύο μουρμούρες. Περιμένω να δω και τα δύο ψάρια, τα οποία είναι του ίδιου μεγέθους. Το προπορευόμενο έρχεται τόσο κοντά μου που η βολή σχεδόν έγινε εξ επαφής, πιάνοντας το τρίτο μου ψάρι. Τακτοποιώ την τρίτη μουρμούρα και συνεχίζω. Λίγο πιο κάτω βλέπω θολούρα στον βυθό. Κοιτάζω καλύτερα αλλά το ψάρι που σκάλιζε δεν φαίνεται πουθενά. Βουτιά, καρτέρι και ξύσιμο ελαφριά τον βράχο. Στο βάθος φάνηκε μια καλή μουρμούρα. Το ψάρι νευρικό κάνει ζικ-ζακ. Ξύνω λίγο πιο πολύ τον βυθό για να σηκωθεί λίγη άμμος-θολούρα και η μουρμούρα έρχεται καταπάνω μου. Σημαδεύω και την πετυχαίνω στο κεφάλι. Το ψάρι κάνει δύο κωλοτούμπες και προσγειώνεται στο βυθό ακίνητο. Είναι το # 4. 

Μια ακόμη...

Παίρνω τον δρόμο για τον γυρισμό ψαρεύοντας. Σε ένα καρτέρι βλέπω έναν μισόκιλο κέφαλο να τσιμπολογάει τον βυθό, χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Το ψάρι με πλησιάζει τόσο κοντά που σχεδόν ακουμπάει την βέργα!!! Όταν με πήρε χαμπάρι εξαφανίστηκε στο δευτερόλεπτο. Έχω πλησιάσει την παραλία κι ενώ ετοιμάζομαι να βγω, όταν πίσω από μια πέτρα βλέπω άμμο να σηκώνεται, σημάδι ότι κάτι σκαλίζει τον βυθό.. Πλησιάζω λίγο και βλέπω μια καλή μουρμούρα να φεύγει μέσα στην θολούρα που είχε προκαλέσει η ίδια, ακολουθούμενη από μια μικρότερη. Γρήγορη βουτιά πίσω από τον βράχο και σκάλισμα απαλά με το χέρι. Μέσα στην θολούρα εμφανίζεται το μικρότερο ψάρι. Εγώ περιμένω και μετά από λίγο εμφανίζεται και η μεγαλύτερη. Σημαδεύω κι της ρίχνω. Η βέργα πετυχαίνει την μουρμούρα στο μάτι και το ψάρι απλά ξαπλώνει στον βυθό. 

Η τελευταία...

Την μαζεύω κι ενώ ετοιμάζομαι να βγω, βλέπω την τρύπα που έχει σκάψει. Την κινηματογραφώ και βγαίνω. 

Είχε μεγάλη όρεξη!!! 

Οι διακοπές του 2021 μόλις έλαβαν τέλος. Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και παρόντες..

Τα της 2ης μέρας...

Υ.Γ.1. Όσο αλλόκοτα ξεκίνησε αυτό το ψάρεμα, έτσι αλλόκοτα τελειώνει αυτό το άρθρο. Μερικές μέρες αργότερα καταφέραμε να υλοποιήσουμε ένα όνειρο μας. Με πιλότο τον φίλο μου Μιχάλη Mayson φύγαμε για τα ψηλά. Ήταν κάτι που το σχεδιάζαμε χρόνια τώρα, αλλά εγώ ποτέ δεν είχα καταφέρει να πάω. Όμως μια Κυριακή το Σύμπαν συνωμότησε για αυτό το εγχείρημα. Έτσι βρεθήκαμε με τον Μιχάλη, αφού έκανε έναν λεπτομερέστατο έλεγχο μας απογείωσε.

Μια πρωτόγνωρη ομορφιά για εμένα!!!

Έχω μπει πολλές φορές σε αεροπλάνα, αλλά αυτή η πτήση ήταν τελείως διαφορετική. Ήμουν δίπλα στον πιλότο, όλα τα όργανα μπροστά μου και τόσο κοντά. Αισθανόμουν λες και ήμουν ο Δαίδαλος. Όλα ήταν τόσο κοντά μας. Ζούσα κάθε στιγμή της πτήσης στην κυριολεξία. Αν αφήσεις τον φόβο και την ανασφάλεια να σε κυριέψουν.....κάηκες. Θα γίνει ένας τρομερός εφιάλτης και δεν υπάρχει διέξοδος. Αν αφεθείς... απολαμβάνεις. Άλλωστε τι ελέγχουμε στην ζωή μας??? Τίποτα!!! Η ασφάλεια είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν εξαρτάται τίποτε από εμάς. Άλλος κρατάει τα ηνία αυτού του κόσμου. Εμείς μόνο μπορούμε να προσπαθήσουμε. Αν ευλογηθεί η προσπάθεια μας, έχει καλώς. Αν όχι ξανά την επόμενη φορά. Ήμουν έρμαιο σε ένα στοιχείο εντελώς διαφορετικό. Στο νερό ή στην ύλη κάπου ακουμπάς. Στον αέρα όμως.... Ξεκινήσαμε από το Τατόι, φτάσαμε στην Αίγινα, Πόρο, Μέθανα και πλησιάσαμε την Επίδαυρο. 

Όχι παίζουμε... 

Όλα καλά και πολύ όμορφα. Υπέροχη ημέρα, ηλιόλουστη... και τότε άκουσα το ακόλουθο:

"Πάρε το πηδάλιο, αυτά κάνουν τα πετάλια και πέτα εσύ το αεροπλάνο!!!". Κόκκαλο εγώ. Τι να κάνω... Πήρα το πηδάλιο και το έστρεψα προς την Επίδαυρο (υπό τις υποδείξεις του Μιχάλη πάντα). Ωραία εμπειρία, αν και αγχώθηκα στην αρχή και ήμουν και αρκετά σφιγμένος. Μετά από λίγο ανέλαβε ξανά ο Μιχάλης, ουφφφφ επιτέλους και επιστρέψαμε στο Τατόι σώοι και ασφαλείς. Άψογος πιλότος και φίλος ο Μιχάλης. Εκείνος ήταν που με ηρέμησε, εξηγώντας τα πάντα, σε κάτι που δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Πιστέψτε με, άλλο να πετάς σαν επιβάτης στα αεροπλάνα της γραμμής κι άλλο σε ένα τόσο μικρό..... Είναι εμπειρία ζωής και προτείνω σε όποιον/α δεν έχει υψοφοβία να το κάνει. Είναι απίστευτη εμπειρία. Εννοείται ότι θα το ξανακάνουμε!!!

Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου από ψηλά!!!

Υ.Γ.2. Ζούμε ίσως στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Λέω ίσως γιατί δεν έχω ταξιδέψει σε όλον τον πλανήτη μας. Ζούμε όμως σε μια πανέμορφη χώρα. Ας αφήσουμε λοιπόν το Ελληνικό Πνεύμα να καλύψει ολόκληρη την χώρα μας κι όχι μόνο. Ας αφήσουμε την καφρίλα, τον ωχ-αδελφισμό, το δεν βαριέσαι και τον εαυτούλη μας στην άκρη και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την χώρα μας καλύτερη, γιατί της αξίζει. Μα θα μου πείτε: "Από εμένα περιμένεις να αλλάξω τα πράγματα?" Ναι, έτσι θα έρθει η αλλαγή στην Ελλάδαρα μας, από τον κάθε έναν από εμάς. Λιθαράκι-λιθαράκι, βήμα-βήμα θα ξεκινήσει. Ας κάνουμε το πρώτο βήμα και μετά βλέπουμε, αλλά να το κάνουμε πρώτα. Αν περιμένουμε τους άλλους να κάνουν την αρχή και εμείς να ακολουθήσουμε.... δεν θα γίνει τίποτε. Ο καθένας στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στον περίγυρο του θα κάνει την αρχή. Έτσι θα ξεκινήσουμε... καλή αρχή.... 

Σα βγεις στον πηγαιμό για την...

!!!

Ο Πόρος!!!

Translation of the above article.

 

Title: Weirdly big jelly fish and more....

Photo-video: Zacharias Skevofilax.

Summer has passed (unfortunately) and now back to the reality. On the other hand, given the appropriate opportunity, spearfishing in local areas is starting. So at the first opportunity I decided to visit my favourite N. Evoikos Gulf. I woke up at dawn and drove for the places I wanted to dive. I arrived and impatiently got dressed and got ready to dive. Fifteen minutes before entering the water, a local downpour with heavy rain broke out. The rain did not bother me at all, but the wind???? Unfortunately, what I was afraid happened. The strong winds lifted the powder of the seabed and the whole place became blurry. With a heavy heart, I dived and saw the corresponding spectacle. A dense blur had spread everywhere. In some places things got a little better, just a little better. In several dives I heard the fish leaving, tapping their tails nervously but I did not see any fish. At one point while swimming, I saw something big in front of me. Its movements did not look like a fish in the murky waters. I approached it calmly and realised that it was a compass jellyfish (Chrysaora hysoscella*). It was like these brawn ones I had encountered in the Pagasitikos Gulf. (1st Picture: The deadly beauty!!!). Its head was as big as my opened palm. Like a volleyball cut in half I would say!!! And its tentacles were very long. The four thick ones, were about two meters long. Its thin tentacles, were innumerable, transparent and about four meters long!!! I did not try to see if they could sting. I did a few ambushes, but in vain. A little further down I came across another compass jellyfish. I was impressed that when it realised my presence changed direction. It turned and sank, almost trying to surround me. It probably wanted to be safe and surrounded me with the long tentacles. Of course I avoided them, but I could not help but admire this out of this world beauty. They both had something nobility on their swimming. They seemed confident as the gentle stream of North Evoikos Gulf pushed them to the south. I had never seen such big jelly-fish. Even those of the Pagasitikos gulf did not have such long tentacles. I swam away and continued my fishing. On the muddy bottom things were very difficult to spearfish due to the incredible blur. In an ambush, I landed on the seabed and waited. After a few seconds, small sea bass (Dicentrarchus labrax) and some mullets (Mugil cephalus) appeared. Unfortunately the biggest fishes were about a kilo. But I was looking for much bigger ones and I let them go. The fish ran left and right, but no big ones appeared. In the end, they got lost in the dense blur.

"Things are difficult Zac, very difficult..." I said to myself. The fish came again and they were all small. I swam a great distance. I did not know how many ambushes I did without seeing anything. In the best and rarest cases, I heard the sudden tapping of the tail of a fish that was swimming away, without even seeing it. A little further down, part of the seabed was covered with eelgrass bed (Zostera marina). I went in and literally lay down on the eelgrass. Some shadows appeared in the background. I hid even deeper into the eelgrass bed and waited. I could see 3-4 silhouettes of small sea bass, but behind them a larger one appeared. I aimed as best I could and when I thought it was the right time, I pulled the trigger. From the frantic pull of the rope, I realised that I had achieved my goal. But how big the fish was???? I quickly reeled in the rope and a 1.6 kg sea bass came into my arms.        (2nd Picture: A difficult to catch sea bass...). The spear penetrated the fish low on the neck, under the gills, without causing serious damage. So the fish was fighting with all its strength. I brought it in my arms and thanking the Heavens, I filled it with kisses and asked for its forgiveness for the pain I had caused it. The truth was, that I did not expect to catch anything remarkable in this dense blur that in many parts, it was dark like night. I continued my ambushes and at some point, I took off the camouflage I was wearing on my head, because it hindered me more than it helped. The ambushes continued to be fruitless. A little further down in another eelgrass bed, I saw some sparkles in the eelgrass bed. Quick I took a deep breath and dived. Marginally, something wide seemed to be swimming. I pushed myself even more deeper in the eelgrass bed and waited.

"It's probably gilt-head (sea) bream (Sparus aurata)..." I thought. After a while, I could barely see the fish in the murky waters, I aimed and pulled the trigger. The rope was changing directions wit great speed!!! I could not see what I had caught. After a while, I embraced, a gilt-head (sea) bream that was about a kilo. The spear had stroke it on the forehead and was held by its skin only!!! I nearly walked on the water, out of joy. This was a great gift. Happy I went out and went to a nearby fishing spot where the sea bed was covered with many rocks. (3rd Picture: Another gift...)

"Let's see, will it be blurry this place too???" I wondered. Unfortunately, it was murky here too. Of course the stony bottom "stopped" the blur but not by much. The ambushes continued and only streamlined spinefoot (Siganus argenteus) and small white sea breams (Diplodus sargus) appeared. At one point I saw many small flashes in front of me. Deep breath and fast dive. After a few seconds many round sardinella (Sardinella aurita) appeared in front of me. They ate carelessly and after a while, they started to swirl creating a living whirlpool, approaching me, with their mouths open, devouring the plankton. I waited to see if a predator was following them, but in vain. They overtook me and disappeared into the blur calmly, a sign that nothing I was looking for was following them. I continued the ambushes without much success. In an ambush, I landed on the rocky bottom, but I did not particularly like the spot. So I crawled to an opening between two rocks. There was a good size goatfish (Mullus surmuletus) that took off.

"We have not come for goatfish..." I said to myself. I had not finished my thought and another good size goatfish appeared next to my hand. I gently turned the speargun to get the video shot and not to catch it. As I turned towards the goatfish, a gilt-head (sea) bream appeared behind the next rock. Due to the blurry waters, it looked quite big. I literally froze, lowering my gaze and waited for it. The path of the fish was to pass in front of the speargun, if I did not scare it. So after a few seconds, I pulled the trigger but I caught two fish!!! I aimed at one, but I also caught a streamlined spinefoot. Of course I let the streamlined spinefoot go and it would probably live, since it was barely caught by its back. I arranged the gilt-head (sea) bream and decided to go out. I did some more ambushes in the way back, in case.... In one of them, I crawled on the slope of a big rock and waited. After a while a good white sea bream appeared full of curiosity, but a bit far away. I shot it, but when I went to pick it up, it was not on the spear. It would probably live too and would definitely become very big in size....       (4th Picture: Day one trophies...). Unfortunately the next day was the last day of freedom, since the schools were going to start on Monday. So I decided to go for a short-morning spearfishing in the Saronic Gulf. At dawn I left for where I had planned. But the north winds that the weather report had forecasted, were non-existent. The sea was flat and I did not like that. Wherever I went, I find the weather conditions. So I chose a fishing spot, got dressed and dived. The water was much clearer than I wanted. The fish I was looking for were absent too. I started my ambushes and saw only small size mullets. At one point while swimming on the surface I saw a common octopus (Octopus vulgaris) inside a car tire. I dived to see how big it was. It hid inside the car tire, but at some point, it extended one of its tentacles out of the car tire and it looked big enough. The next dive I caught it, but it was a little smaller than I wanted. But my shot was in its head, between the eyes and there was no way it would live, if I let it go. (5th Picture: The delicacy!!!). A little further down, I saw a blur on the eelgrass bed. I approached the bottom, but a school of middle size mullets caught my attention. I turned the speargun to get a video shot and not to catch some fish. At that moment, a good size striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) appeared through the eelgrass bed. I slowly turned towards the striped sea-bream and hid a little more. The fish turned to swim away, I scratched the sea bed a little and the striped sea-bream turned towards me, giving me the opportunity to shoot. The spear found the fish high in the back and it began a crazy course. The crazy course of the striped sea-bream, panicked the small bait fish that frightenedly passed me.              (6th Picture: One of the striped sea-bream...). Eventually I got a nice size striped sea-bream. As I was swimming, I saw a striped sea-bream eating at the bottom. It has dug the bottom, enjoying the hidden delicacies in the sand. I dived next to it and the striped sea-bream began to swim away. The fish was moving away quickly and my options were narrowing down rapidly. But at some point, I saw its whole body and I pulled the trigger. The spear found the fish in the middle and after a while I had in my hands the second striped sea-bream. In another ambush, while waiting, various fish passed me but in the blurry waters two striped sea-breams appeared. I waited to see both fish, which were of the same size. The forerunner came so close to me, that the spear was almost touching it and I caught my third fish. A little further down I saw a blur at the bottom. I looked for the fish but the fish that was digging was nowhere to be seen. Dived, ambushing and lightly scratching the rock. In the background a good size striped sea-bream appeared. The fish was nervous and swan in zigzags. I scraped the bottom a little more to stirring up a little sand-blur and the striped sea-bream turned and approached me. I aimed and shot it on the head. The fish made two summersaults and landed motionless on the bottom. It was # 4.              (7th Picture: One more...). I took the road back to go out. In an ambush, I saw a half-kilo mullet nibbling on the bottom, without realising my presence. The fish approached me so close that it almost touched the spear!!! When it saw me, it disappeared in a split of a second. I had approached the beach and while I was getting ready to go out, when I saw the sand rising behind a rock, a sign that something was digging the bottom. I got a little closer and saw a nice size striped sea-bream swimming in the blur it had caused, followed by a smaller one. Quick dive behind the rock and scratching gently the rock. The smaller fish appeared in the blur immediately. I waited and after a while the bigger one appeared. I aimed and pulled the trigger. The spear stroke the striped sea-bream in the eye and the fish simply fell on the sea flour. (8th Picture: The last one...).  I picked it up and as I was getting ready to get out, I saw the hole it had dug. I filmed it and went out.          (9th Picture:It had a great appetite!!!).

The 2021 summer vacations had just come to an end. (10th Picture: The second day trophies...).

P.S. As strange as this fishing expedition started, so strangely this article ended. A few days later we managed our dream to became true. My friend Mike Mayson and I, flew towards the sky. It was something we had been planning for years, but I had never been able to do it. But one Sunday the Universe conspired for this project. So we met, Mike did a very detailed check on the aeroplane and we took off. (11th Picture: An unprecedented beauty for me!!!). I have been on planes many times, but this flight was completely different. I was next to the pilot, all the instruments were so close in front of me. I felt like I was Daedalus. Everything was so close to us. I literally lived every moment of the flight. If you let fear and insecurity overwhelm you..... you are lost. It will be a terrible nightmare and there is no way out. If you let go... you enjoy. After all, what do we control in our lives??? Nothing!!! Security is an illusion. Nothing depends on us. Someone else holds the reins of this world. We can only try. If our effort is blessed, it's fine. If not, try again next time. I was stuck in a completely different element. You can lean on water or on the earth, but in the air the conditions were different....We started from Tatoi airport, reached Aegina island, Poros island, Methana and approached Epidaurus. (12th Picture: Now we are talking...). Everything was great and very beautiful. Great day, sunny... and then I heard the following:

"Take the yoke, these are the pedals and you are the pilot!!!". I literally froze. There were no other options available... I took the aeroplane's yoke and turned it towards Epidaurus (always under Mike'a guidance). Great experience, although I was stressed and quite tight in the beginning. After a while Mike took over again, uhhh, finally what a relief, and we returned to Tatoi airport safe and sound. Mike is a good friend and a flawless pilot. He was the one who calmed me down, explaining everything, in something I had not the slightest idea. Believe me, it is a totally different experience to fly as a passenger on a commercial flight, rather on a such small one..... It is a life experience and I suggest to anyone who does not have a height phobia to do it. It is an incredible experience. Of course we will do it again!!!(13th Picture: The ancient theatre of Epidaurus from above!!!) 

(14th Picture: As you set out for...) (15th Picture:!!!) (16th Picture: Poros island!!!)

*https://archipelago.gr/ti-kanoume/thalassia-prostasia/medouses/