Η τελευταία καλοκαιρινή μεν, Καρπάθικη δε περιπέτεια!!!

Farmer John & υιός επί τω έργω...

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Ευθυμία Σκευοφύλαξ.

Οι μέρες περνούσαν ήρεμες στο αγαπημένο μου νησί, την Κάρπαθο. Ο καιρός φέτος ήταν αρκετά καλός. Δεν μιλάμε για μπονάτσες, αλλά υπήρχαν μέρες που είχαμε 3-4 μποφόρ, τα οποία δεν διαρκούσαν και πολύ! Το ψάρεμα γινόταν σχεδόν μέρα παρά μέρα, αλλά υπήρχαν και άλλες ασχολίες. Μια από τις αγαπημένες μας, ήταν το τάισμα των έντεκα, ναι καλά διαβάσατε, των έντεκα γατιών. Άλλα μικρά και άλλα μεγάλα, αλλά όλα τους πολύ όμορφα, με διαφορετικούς χαρακτήρες και με πολλή ανάγκη για χάδια. 

Τα απαραίτητα χάδια!!!

Φυσικά υπάρχει και ο κήπος, το καμάρι του μπαμπά, γνωστός και ως Farmer John!!! Ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, φράουλες! και άλλα πολλά είναι μερικά από «τα καμάρια» του πατέρα μου. H μεγάλη του όμως αγάπη, είναι τα τροπικά φρούτα, μάλλον λόγω της Αιθιοπίας. Έτσι έχει δένδρα με παπάγιες και passion fruit!  

Η προετοιμασία...

Το μάζεμα...

Η σοδειά!!!

Αφού σκάφτηκε ο κήπος και ετοιμάστηκε για τα χειμωνιάτικα, ήρθε και η σειρά των κρεμμυδιών. Τα βγάλαμε από το χώμα, τα απλώσαμε για να ξεραθούν. Συνολικά μαζέψαμε 38 κιλά! Η σοδειά ήταν πολύ πετυχημένη. Φυσικά η όλη προσπάθεια έγινε με την «ακολουθία» του Farmer John. Όπου και να πηγαίναμε, ότι και να κάναμε ήταν παρόντα τα μικρά γατάκια. Χοροπήδαγαν, κρυβόντουσαν, παίζανε ανάμεσα στα πόδια μας, πάντα κοιτώντας γεμάτα απορία για το τι κάναμε. Εννοείται όποτε μπορούσα έπαιζα μαζί τους, πότε με κάποιο χόρτο ή με τα φίλα των ξεραμένων κρεμμυδιών. Μετά ήρθε η σειρά του μεσημεριανού. Το έργο το ανέλαβαν αι γυναίκαι του σπιτιού. Το μενού περιελάμβανε την λαχταριστή πίτσα της μάνας μου. Θα ανοιγόταν το φύλλο, θα έμπαιναν τα διάφορα συστατικά, το ψήσιμο και τέλος… το φάγωμα!!!  

Η προετοιμασία ...της μάσας...

Εκεί βρήκα την ευκαιρία να την κάνω. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, θα μπορούσα να πήγαινα για μια 2-3 ώρες βουτιά. Τον τόπο το είχα διαλέξει από το πρωί, την ευκαιρία έψαχνα!!! Θα ψάρευα βαθιά ή μάλλον θα έκανα την προσπάθεια να ψαρέψω βαθιά, αλλά τα ψάρια θα μου έδειχναν το βάθος. Φόρτωσα τον απαραίτητο εξοπλισμό στο αμάξι και σε μια ώρα το πολύ είχα φτάσει εκεί που ήθελα. Ο καιρός πεσμένος, ένα τριαράκι μποφόρ είχε, το οποίο με έκανε να χαίρομαι ιδιαιτέρως. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα με μεγάλη ανυπομονησία. Τα νερά ήταν αρκετά καθαρά. Έβλεπες μέχρι τα -25 μ. Ανοίχτηκα αγνοώντας 2-3 καλούς σαργούς στα πολύ ρηχά. «Θα ασχοληθώ μαζί σας όταν δυναμώσει ο καιρός.....» σκέφτηκα και τράβηξα για τα βαθιά. Βέβαια δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα ωραίο μπαρμπούνι και το έπιασα. Μετά από λίγο είδα ένα ωραίο κοπάδι από μελανούρια να τρυπώνει. Πρόλαβα και έπιασα δύο, πριν το κοπάδι σκορπίσει και χάσω τα υπόλοιπα ψάρια.

Ένα από τα πρώτα..

Είδα κάποια να τρυπώνουν, αλλά τα αγνόησα γιατί είχα φτάσει εκεί που ήθελα. Μεγάλα μονόπετρα ξεπρόβαλαν μπροστά μου. Τεράστιοι ογκόλιθοι που έκαναν να μου τρέχουν τα σάλια. Είναι ένα μέρος που είχα πολλά χρόνια να το ψαρέψω, γιατί το είχαν ρημάξει οι δυναμίτες και το νυχτερινό ψαροτούφεκο. Δεν πρόλαβα να κολυμπήσω, όταν είδα μια γνωστή φιγούρα να με κοιτάει ψιλοφοβισμένη. Ο ροφός έτρεξε και μπήκε σε ένα μονόπετρο, που την επόμενη μισή ώρα τον έψαχνα, αλλά δεν μπόρεσα ούτε καν να τον δω, πόσο μάλλον να τον πιάσω. Χάρηκα που έστω είδα ένα καλό ψάρι σε αυτόν τον τόπο. Μετά από λίγο μια δεύτερη φιγούρα του ιδίου μεγέθους με παρακολουθεί. Πλησιάζω και βουτάω. Στα μισά της απόστασης το ψάρι τρυπώνει. Από την όλη κίνησή του καταλαβαίνω ότι είναι λίγο τρομαγμένο και θα πρέπει να το ηρεμήσω πρώτα, αν θέλω να το πιάσω. Έχω μια τεχνική για τέτοιες περιπτώσεις. Όταν ψυχολογήσω ότι το ψάρι με δέχεται, αλλά είναι διστακτικό, προσπαθώ να μικρύνω την απόσταση που μας χωρίζει με αλλεπάλληλες βουτιές. Φυσικά αυτή την τεχνική την χρησιμοποιώ σε μικρά για μένα βάθη, μέχρι τα -23μ. περίπου. Έχει τύχει κάποιες φορές να μην πιάσω το ψάρι, αλλά τι να κάνουμε… ετοιμάζομαι και βουτάω. Το βάθος είναι -19,3 μ. Με το που φτάνω στην είσοδο της τρύπας του, βλέπω άμμος να πετάγεται. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τραβιέμαι και αναδύομαι. Ξεκουράζομαι και πάλι βουτιά. Αυτή την φορά προλαβαίνω και μόλις βλέπω την φιγούρα του μέσα στο σκοτάδι πριν χαθεί,.... τραβιέμαι ήρεμα και αναδύομαι. Εννοείται ότι δεν ανάβω φακό μέχρι να με δεχτεί το ψάρι. «Μου φαίνεται ότι αν όλα πάνε καλά, σε αυτή την βουτιά θα έχω βολή στον ροφό....» σκέφτηκα. Αφού ηρέμησα, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Πλησίασα αργά και ήρεμα την τρύπα και κοίταξα μέσα. Ο ροφός με κοιτάει αιωρούμενος περίπου μισό μέτρο πάνω από τον πάτο. Χωρίς να χρονοτριβώ και έχοντας το ψαροτούφεκο στην σωστή θέση, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα τον βρήκε στο μάτι και τον ξεπέρασε λίγο πιο κάτω από το απέναντι πλευρικό του φτερό. Τον άρπαξα και τον έφερα στην επιφάνεια. Είχα πιάσει έναν τεσσάρι ροφό (3,800 γρ.) και το ψάρεμα είχε λάβει τέλος.

Το "μεγάλο" της σημερινής βουτιάς...

Αποφάσισα να ανοιχτό λίγο κάνοντας έναν κύκλο, για να μην κολυμπήσω τα ίδια μέρη καθώς θα έβγαινα έξω. Η απόφασή αποδείχτηκε, εκ των υστέρων σωστή, μιας και σε μερικά καρτέρια και ψαχτήρια έπιασα τρεις καλούς σκάρους, δύο μεγάλους σαργούς, δύο κακαρέλους και έναν σηκιό. 

Ένας του κιλού...

Όμως το γεγονός του ψαρέματος δεν ήταν ο ροφός όπως νόμιζα. Ενώ έχω ξεκινήσει για να βγω, βλέπω έναν μεγάλο σαργό να τρυπώνει. Την ώρα που ετοιμάζομαι να βουτήξω, το μάτι μου πιάνει κάτι που δεν ταιριάζει με το τεράστιο μονόπετρο. Μια μεγάλη Καρέττα-Καρέττα έχει κάτσει πάνω στο μονόπετρο.  

Ένας αρχαίος φίλος....

Ξεχνάω τον σαργό και βουτάω προς το υπέροχο πλάσμα. Καθώς όμως την πλησιάζω, η μεγάλη θαλάσσια χελώνα αρχίζει να κολυμπάει, κάνει έναν κύκλο γύρω μου και εξαφανίζεται στο βαθύ μπλε.  Την χαιρετάω και παίρνω τον δρόμο για τον γυρισμό χαρούμενος. Όχι τόσο επειδή πήγε καλά η ψαριά, αλλά γιατί μου Έδωσε να γευτώ τόσες όμορφες εμπειρίες….     

Όλα.... μαζί...με τα φύκια!!!

                    

Η μικρή ιστορία ενός ωραίου ροφού...

Βουτώντας μέσα στο ΦΩΣ!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι από την Δευτέρα το Καρπάθικο μελτέμι επέστρεφε δριμύτερο με 6-7 ΒΒΔ μποφόρ. Έτσι για να μην χάσω την βουτιά, είπα Κυριακάτικα να πάω νωρίς-νωρίς για ψάρεμα. Το ρολόι χτύπησε στις 5 και 50 πμ. Κοίταξα έξω, ήταν ακόμη σκοτάδι και ξαναξάπλωσα για μισή ώρα υποτίθεται. Την επόμενη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου, ήταν επτάμισι. Πετάχτηκα λες και είχα ελατήρια στα πόδια. Προς μεγάλη μου έκπληξη το μελτέμι είχε έρθει μια μέρα πιο νωρίς. Μπορεί να μην ήταν 6-7 μποφόρ, αλλά ήταν ένα πεντάρι γεμάτο. Αλλαγή σχεδίου. Όμως μια δεύτερη δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Η δεξιά μου αμυγδαλή με πονάει λίγο. Έτσι δεν ξέρω αν μπορώ να βουτήξω. Σίγουρα απέκλεισα τα πολύ βαθιά. "Θα πάω κάπου και αναλόγως βλέπουμε." σκέφτηκα. Θα ξεκινούσα από τα ρηχά και έχει ο Θεός.

Άλλαξα τον εξοπλισμό μου και τράβηξα στο μέρος που θα βουτούσα. Είναι μια παραλία που κάνει ρηχές πλάκες και όσο ανοίγεσαι τόσο βαθαίνει. Το πλάνο ήταν να βουτήξω προς τα αριστερά, μιας και πριν από αρκετό καιρό το είχα ψαρέψει στα δεξιά. Όμως επειδή στα δεξιά υπάρχουν κάτι πολύ καλές πλάκες, αποφάσισα να πάω να ρίξω μια γρήγορη ματιά και μετά θα συνέχιζα αριστερά.

Έφτασα και ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί ο καιρός δυνάμωνε συνεχώς και βούτηξα. Εννοείται ότι ο δυνατός ΒΒΔ τα είχε θολώσει όλα. Αυτό δεν με πείραζε καθόλου, ίσα-ίσα με βοηθούσε στα καρτέρια μου. Στα πρώτα καρτέρια δεν είδα τίποτε. Είχα αποφασίσει να ψαρέψω το πολύ μια ώρα το δεξί κομμάτι και μετά στα αριστερά. Στα επόμενα καρτέρια αστόχησα σε έναν κακαρέλο και μου ξεψάρισε ένας σαργός. Είχα φτάσει στο μέρος που ήθελα να δω. Το μέρος κάνει μεγάλες σπηλιές σε βάθος μόλις από 2 έως πέντε μέτρα. Είναι ένα εκπληκτικό μέρος, που πολύ παλιά πρέπει να είχε απίστευτα πολλά και μεγάλα ψάρια. Έψαξα την πρώτη σπηλιά αλλά δεν βρήκα τίποτα. Η δεύτερη είναι μια πολύ μακριά και έχει πολλές σχισμές. Βούτηξα και έψαξα τον κεντρικό θάλαμο χωρίς αποτέλεσμα. Καθώς κολυμπούσα κοιτώντας με προσοχή τις σχισμές, χωρίς να τον έχω πάρει χαμπάρι, ένας ροφός πετάχτηκε έξω και άρχισε να κολυμπάει προς την είσοδο μιας άλλης σπηλιάς. Γνωρίζοντας ότι εκεί που μπήκε δεν έχει μέρος να κρυφτεί, συνέχισα να κολυμπώ προς το τέρμα της. Όντως το ψάρι βγήκε από την σπηλιά, χώθηκε σε μια σχισμή, για αν βγει ξανά και έστριψε μέσα σε μια άλλη.

Η άτυχη πορεία του ροφού...

«Αν τον τρόμαξα και πετάχτηκε, τότε υπάρχει περίπτωση να τον πιάσω. Αν είναι τρομαγμένο ψάρι λόγω κάποιου άλλου ψαροτουφεκά, τότε ήταν ωραίος που τον είδα…. Θεέ μου, αν μου τον δώσεις, τότε για μένα τελειώνει το ψάρεμα σήμερα….» σκέφτηκα ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά προς τα Ουράνια. Εκεί που μπήκε ήταν πολύ στενά και δεν χωρούσα να δω τι γίνεται. Όμως μπροστά από εκεί που τρύπωσε τελευταία, υπήρχε μια μικρή πλάκα που φαινόταν ότι επικοινωνούσε με την προηγούμενη. Άνοιξα την υποβρύχια κάμερά μου και βούτηξα. Πλησίασα όσο πιο ήσυχα μπορούσα και κοίταξα μέσα χωρίς να ανάψω τον φακό. Το ψάρι αιωρείτο ανάμεσα στις δύο πλάκες. Δεν έχασα ευκαιρία, σημάδεψα στο κεφάλι και πάτησα την σκανδάλη. Ενώ περίμενα μάχη, δεν έγινε τίποτε. Τραβάω αμέσως την βέργα και αυτή βράχωσε ανάμεσα στις σχισμές. Πανικός!!! «Τι έχει γίνει…» αναρωτήθηκα. Πήγα από την άλλη μεριά και προσπάθησα να δω. Δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω την βέργα, αλλά είδα ότι το ψάρι είχε μείνει ακίνητο πάνω στην βέργα μου. Ουφ!!! Ηρεμία!!! Αναδύθηκα και αφού συλλογίστηκα τι έπρεπε να κάνω, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Χώθηκα προσεχτικά σχεδόν ολόκληρος μέσα στην σχισμή, έπιασα την σκαλωμένη βέργα, την ξεμπέρδεψα και έβγαλα το ψάρι. Η βέργα τον είχε βρει ανάμεσα στα μάτια, σκοτώνοντάς τον ακαριαία και είχε βγει λίγο πριν από την ουρά. 

Τον πήρα αγκαλιά, τον φίλησα ζητώντας του συγγνώμη και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό ευχαριστώντας τα Ουράνια για το πολύτιμο Τους δώρο. Έκανα μερικά καρτέρια όπου μου άρεσε, αλλά δεν είδα τίποτε το αξιόλογο και βγήκα. Ήταν μόλις μια ώρα από τότε που είχα φτάσει στην παραλία. Είχα πολύ ώρα στην διάθεσή μου να ψαρέψω αλλά δεν έβλεπα τον λόγο γιατί να το κάνω. Είχα ξεπεράσει τις προσδοκίες μου με τον ροφό κι αυτό μου έφτανε. 

Το τρόπαιο της ημέρας...

Άλλαξα και έφαγα ότι είχα φέρει μαζί μου. Έχοντας μπόλικο χρόνο αποφάσισα να μαζέψω ξύλα για το τζάκι. Έτσι θα είχα την δικαιολογία να κάτσω παραπάνω στην παραλία. Αφού μάζεψα όσα μπορούσα, ευχαρίστησα την γαλανή αλλά αφρισμένη ερωμένη μου και όχι μόνο,  πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. 

Στο κατακαλόκαιρο... τα ξύλα του χειμώνα...

Μπορεί σε πολλούς ψαροτουφεκάδες να μην λέει πολλά ένας 4,6 κιλά ροφός, αλλά η όλη σύλληψή του, τα συναισθήματα που με διαπέρασαν, μου γέμισαν τις μπαταρίες μου και αυτό μου ήταν υπέρ-αρκετό.

Κάρπαθος ολέ !!!

Μια όμορφη Καρπάθικη καλημέρα!!! 

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Φτάσαμε στο αγαπημένο μας νησί με την βραδινή πτήση. Θέλετε η αγωνία, το τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα πριν φύγουμε… πολύ κούραση. Ξύπνησα νωρίς, μιας και ο καιρός είχε «κόψει» τελείως. Σκέφτηκα να ψαρέψω βαθιά, αλλά η κούραση δεν με άφηνε. Έτσι αποφάσισα να πάω σε ένα αγαπημένο μου πολύ ρηχό τόπο. Άλλωστε οι προηγούμενες φουρτούνες δεν είχαν επιτρέψει σε κάποιον άλλον να πάει να ψαρέψει σε αυτό το μέρος. Τα φόρτωσα όλα στο αμάξι και σε μισή ώρα ήμουν εκεί που ήθελα. Ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα. Φυσικά ήταν θολά, όχι όσο ο αγαπημένος μου Β. Ευβοϊκός αλλά ήταν θολά. Δεν με πείραζε καθόλου. Ίσα-ίσα με βόλευε, γιατί θα ψάρευα με καρτέρι στα ρηχά, εκεί που δεν μπορώ όταν έχει καιρό. Βούτηξα με μια λαχτάρα…

Στο πρώτο καρτέρι δεν είδα τίποτε. Στο δεύτερο καρτέρι έχει κάτι ωραίους σκάρους. Χώνομαι πίσω από μια πέτρα και τα ψάρια έρχονται καταπάνω μου. Την στιγμή που σημαδεύω τον μεγαλύτερο, διακρίνω αρκετά πίσω του και μέσα στους αφρούς μια μεγάλη ψαλιδωτή ουρά. «Κέφαλος ρεκόρ» σκέφτηκα και κρύφτηκα ακόμη πιο πολύ. Όμως ήταν ένας μεγάλος λούτσος, περίπου 3 με 4 κιλά, στάθηκε εκτός βολής να με παρατηρεί με τα μεγάλα ψυχρά του μάτια. Προσπάθησα να συρθώ προς το μέρος του, αλλά με ένα χτύπημα της ουράς του χάθηκε από τα μάτια μου. Εννοείτε ότι οι σκάροι είχαν και αυτοί εξαφανιστεί. Λίγο πιο κάτω έπιασα έναν ωραίο σκάρο. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο και οι σκάροι στην ψαροκρεμάστρα μου πλήθαιναν. Έπιασα οκτώ. Τους κρέμασα στην σημαδούρα και συνέχισα. Μετά ήρθε η σειρά των σαργών. Λες και ήταν συνεννοημένα. Έπιασα επτά.

Ένας του κιλού!!!

Όταν είχα πιάσει τρεις σαργούς, ήμουν ήδη στην στροφή του μικρού κάβου, κάτω από κάτι πέτρες είδα μια γνωστή σιλουέτα να με κοιτάει. Ένας ροφός 2-3 κιλών, μέσα στο σκοτάδι με παρατηρούσε. Έκανα να τον πλησιάσω έρποντας, αλλά εξαφανίστηκε και εγώ δεν ξέρω που. «Θα τα πούμε αργότερα» σκέφτηκα και συνέχισα. Ψάρεψα κανένα δεκάλεπτο μακριά του και

Ένας ακόμη...

ξαναγύρισα. Αυτή την φορά ήμουν πάνω από την τελευταία πλάκα που τον είδα να κρύβεται. Έκανα μια ήρεμη κατά το δυνατόν βουτιά και κοίταξα μέσα στην σχισμή. Είδα ένα σκούρο κεφάλι να με κοιτάει. Το ψαροτούφεκο ήταν σωστά τοποθετημένο και εγώ σημαδεύοντας για καίρια βολή πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε τον ροφό κάτω από το μάτι και εγώ τον τράβηξα έξω. Ψιλοβράχωσε καθώς γύρισε το κεφάλι του, αλλά τον άρπαξα από το μάγουλο και με δύο προσπάθειες τον πέταξα έξω. Είχα πιάσει έναν τρίκιλο ροφό (2,960γρ) σε βάθος δύο μέτρων και ήμουν όλο χαρά. 

Το "μεγάλο" της ημέρας...

«Να δω τι άλλο θα μου Δώσει σήμερα» σκέφτηκα. Τότε θυμήθηκα μια διαμπερή σχισμή εκεί κοντά, πιο ρηχά ακόμη, που είχα πιάσει έναν ροφό πέντε κιλών, σε βάθος το πολύ ενός μέτρου. Από εκεί που πηγαίνω τα ψάρια δεν με βλέπουν, γιατί κοιτάνε από την άλλη πλευρά, αλλά εγώ έχω βολή. Όντος έφτασα και με μεγάλη προσοχή έριξα μια κλεφτή ματιά. Έμεινα εμβρόντητος. Μια σφυρίδα, μέσα στο σκοτάδι κοιτάζει από την άλλη μεριά. «Σφυρίδα στην Κάρπαθο;!!!» αναρωτήθηκα. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω. Το πρώτο ψάρι ήταν το πολύ 200 γραμμάρια. Μια δίκιλη σφυρίδα σε βάθος ενός μέτρου!!! Από την λαχτάρα μου ξέχασα να ανοίξω την κάμερα. Σημάδεψα το ψάρι και έριξα. Η βολή την βρήκε στον σβέρκο και της βγήκε μέσα από το στόμα. Όρμισα από την άλλη μεριά του βράχου αγνοώντας τι άλλο υπήρχε. Την πήρα αγκαλιά…. Τελικά ήταν μια σφυριδούλα 1,3 κιλών.

«Μικρή είναι. Φαινόταν μεγαλύτερη….» σκέφτηκα. Προχώρησα μέχρι το επόμενο καβάκι, πιάνοντας τρις κεφάλους. Εκεί ξεκινούσε η άμμος και έτσι αποφάσισα να γυρίσω. Ένα όμως καλό μπαρμπούνι και μια ωραία μουρμούρα με καθυστέρησαν λίγο, μέχρι να προστεθούν στην συλλογή μου.

Τους έχω αδυναμία....

Εννοείται ότι το ψάρεμα είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι τουλάχιστον πίστευα εγώ. Την ώρα που πάω να στρίψω από ένα βράχο μια κίνηση μου τραβάει την προσοχή. Διακρίνω μια αρκετά μεγάλη ουρά ενός κεφάλου, που μάλλον δεν με έχει πάρει, καθώς έγλυφε τον βράχο. Προχώρησα όσο πιο απαλά μπορούσα και τον περίμενα σημαδεύοντας τον. Το ψάρι ήρθε προς το μέρος μου για να με δει, κάνοντας έτσι πολύ εύκολη την σύλληψη ενός ωραίου κεφάλου (1,6 κιλών). 

Χωρίς λόγια....

Λίγο πριν βγω, θυμήθηκα μια βαθιά σπηλιά που κρατούσε κάποιο καλό ψάρι παλιά και είπα να ρίξω μια ματιά.Τότε η υποβρύχια κάμερα έμεινε από μπαταρία δυστυχώς. Βουτάω και βλέπω μέσα 4-5 μεγάλες ούγενες, ασημί με μαύρες ραβδώσεις να κόβουν βόλτες. Κάνω ένα καρτέρι και ένα από τα πιο μεγάλα ψάρια έρχεται να με δει. Ρίχνω και πιάνω μια ούγενα 870 γρ. Την ώρα που ξανά-οπλίζω, το μάτι μου πιάνει κάτι πολύ μεγάλο να κινείται καμιά δεκαριά μέτρα μακριά μου. Γρήγορη βουτιά και καρτέρι για να δω τον παρείσακτο επισκέπτη. Μια μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα, κόβει βόλτες γύρω μου. Κολυμπώ γρήγορα και ξανά βουτιά. Η χελώνα είναι εκεί αλλά δεν με αφήνει να την πλησιάσω. Αυτό έγινε 4-5 φορές. Σε μια από αυτές, να τος πάλι ο λούτσος. Αυτή την φορά είναι εντός βολής, αλλά ποιος του δίνει σημασία. Απορημένος με κοιτάει, καθώς εγώ σηκώνομαι από την κρυψώνα μου, τον προσπερνώ και ξανά κρύβομαι. Η χελώνα τα δικά της. Με κρατάει σε απόσταση και ότι κι αν κάνω δεν με αφήνει να την πλησιάσω. Ο λούτσος από την άλλη αποσβολωμένος και απορημένος με παρατηρεί. Τώρα είναι πλάγια και λίγο πίσω μου. Αν στρίψω λίγο το όπλο έχω βολή. Όμως εγώ θέλω να αγγίξω την χελώνα. Καθώς σηκώνομαι για άλλη μια φορά, ο μεγάλος αυτός κυνηγός αποφασίζει να με αφήσει να κυνηγάω την χελώνα και χάνεται στο πέλαγος. Μετά από λίγο έφυγε η χελώνα. Βγήκα στην παραλία κουρασμένος από την όλη προσπάθεια, αλλά γεμάτος συγκινήσεις που μόνο η θάλασσα μπορεί να σου προσφέρει. Κάθισα και σκέφτηκα την όλη φάση της τελευταίας στιγμής. Μπορεί να θεωρηθεί λάθος από πολλούς που ασχολούνται με το ψαροτούφεκο το ότι δεν έπιασα τον μεγάλο λούτσο, ενώ μου έδωσε επανειλημμένως την ευκαιρία. Όμως για εμένα ούτε χίλιοι λούτσοι δεν αξίζουν όσο το άγγιγμα ενός τόσο αρχαίου ζώου, όπως η συγκεκριμένη χελώνα. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Πάλι τα ίδια θα έκανα και ας γνώριζα ότι δεν πρόκειται να αγγίξω αυτό τον πανέμορφο θαλάσσιο μαθουσάλα!!! 

Ευχαριστώντας τον Δημιουργό για τις τόσο πολλές και όμορφες εμπειρίες που μου επέτρεψε να γευτώ, πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Εκεί μέσα σε επιφωνήματα και χαρές έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα. Συνολικά η ψαριά ήταν 14 κιλά.

Συνολικά η ψαριά...

Υ/Γ

Μια εβδομάδα αργότερα, ένα πρωινό που είχε κόψει λίγο ο καιρός, έκανα μια γρήγορη βουτιά και σε βάθος ενός μέτρου, έπιασα μεταξύ των άλλων, τον τριάρη λούτσο...(3,2 κιλά). Το ψάρι, ενώ έκανα ένα καρτέρι, ήρθε μέσα από τους αφρούς και παραλίγο να καρφωθεί πάνω στην βέργα. Εγώ απλώς πάτησα την σκανδάλη σημαδεύοντάς τον κάτω από το μάτι. Και ενώ περίμενα μάχη, ο μεγάλος κυνηγός απλά βούλιαξε...

Ο μεγάλος κυνηγός και η παρέα του...

Το καλοκαιρινό δώρο του Β. Ευβοϊκού!!!

Η υπέροχη Β. Εύβοια!!

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σταυρούλα Παναγέα.

Οι ομορφιές μαζί....

Τελικά ήρθε το καλοκαίρι και μας έπιασε απροετοίμαστους!!! Η άδεια της Σταυρούλας εγκρίθηκε τελευταία στιγμή και έτσι δεν μπορέσαμε να προγραμματίσουμε που να πάμε χρησιμοποιώντας άλλα μέσα πέραν του αυτοκινήτου. Τα δρομολόγια των πλοίων δεν ταίριαζαν και έτσι ο κλήρος έπεσε στο αμάξι μας. Με ένα γρήγορο ψάξιμο αποφασίσαμε να πάμε, που αλλού, στην Β. Εύβοια. Βρήκαμε και ένα κατάλυμα που μας άρεσε και βάλαμε πλώρη για το Ψαροπούλι Ευβοίας. Η διαδρομή μέχρι σε ένα σημείο την ξέρω πολύ καλά, γιατί πολύ παλιά ψάρευα αυτά τα μέρη. Τόσο ψηλά όμως δεν είχα φτάσει. Που έβρισκα τα κουράγια να οδηγώ και να κάνω μονοήμερα ψαρέματα τόσο μακριά, ακόμη απορώ. Πήγαινα, ψάρευα και μετά δουλειά!!! Μόνο που το σκέφτομαι με κουράζει!!!

Το Ψαροπούλι....

Ξεκινήσαμε το πρωί και χωρίς βιασύνες απολαύσαμε την διαδρομή. Η Β. Εύβοια είναι απίστευτα όμορφη. Έχει εκπληκτικά δάση από πολύ μεγάλα δένδρα (πεύκα, βελανιδιές, πλατάνια κτλ). Έχει και αρκετά ποταμάκια, αλλά δυστυχώς πολλά από αυτά έχουν ξεραθεί. Κάναμε αρκετούς σταθμούς για ξεκούραση και τσιγάρο (Σταυρούλα), απολαμβάνοντας την υπέροχη φύση. Τελικά το μεσημέρι φτάσαμε στο ποθητό Ψαροπούλι. Μια απέραντη παραλία τριών χιλιομέτρων με σκούρα-μαύρη άμμος μας καλωσόρισε με το που μεταβήκαμε το βουνό.

Όλα ήταν τέλεια. Η θάλασσα ήσυχη, η ηρεμία του τοπίου απίστευτη. Επιτέλους οι διακοπές με την Σταυρούλα ήταν προ των πυλών. Ρώτησε η Σταυρούλα σε μια ταβέρνα για το ξενοδοχείο και η καλοσύνη του κύριου την κέρδισε. «Αν δεν σε πειράζει, θα φάμε εδώ το βράδυ. Φαίνεται πολύ καλός άνθρωπος!!!» μου είπε. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο όσο γίνεται πιο γρήγορα και κατεβήκαμε για μπάνιο. Η θάλασσα ήταν τόσο τέλια όσο την είχαμε δει. Όταν τελειώσαμε πήγαμε για φαΐ στην συγκεκριμένη ταβέρνα και τις επόμενες πέντε μέρες που μείναμε δεν αλλάξαμε εστιατόριο. Το φαγητό, η περιποίηση και η απλότητα του Γιώργου (ιδιοκτήτη) ήταν εξαιρετική.

Από ψαρευτικής απόψεως δεν βρήκα και τίποτα σπουδαίο. Για να μην αδικήσω τον τόπο, δεν τον ψάρεψα όσο χρειαζόταν. Ψάρεψα δύο φορές από μια ώρα την κάθε φορά και φυσικά δεν περίμενα να πιάσω κάτι σπουδαίο. Εξάλλου το μέρος μου ήταν εντελώς άγνωστο. Σίγουρα κάπου θα κρύβει τα υπέροχα θαλάσσια στολίδια που τόσο ποθώ.

Περάσαμε πέντε υπέροχες, ξέγνοιαστες μέρες με την Σταυρούλα με αρκετό ύπνο, φαΐ και ξεκούραση. Το τελευταίο βράδυ και ενώ είμαστε στο δωμάτιο, ξέσπασε μια δυνατή μπόρα. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και αγκαλιασμένοι απολαύσαμε αυτή την αναπάντεχη ομορφιά. Χοντρές ψιχάλες πέφτανε μανιασμένες πάνω στην γη, αλλά το όλο περιβάλλον ήταν απίστευτα ήρεμο. Δεν άκουγες τίποτα παρά μόνο την βροχή. Το βρεγμένο χώμα μύριζε υπέροχα. Αστραπές έσκιζαν τον ουρανό, που παρέμεινε βαρύς για πολλές ώρες. Μείναμε έτσι για αρκετές ώρες και όταν καταλάγιασε το φαινόμενο πήγαμε για ύπνο. Η διακοπές μας τελείωναν με τον πιο όμορφο τρόπο. Έτσι τουλάχιστον πίστευα εγώ, αλλά Κάποιος Άλλος είχε διαφορετική γνώμη…..

Το μεσημέρι φύγαμε ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που είχαμε έρθει. Όταν όμως φτάσαμε στο Ευβοϊκό κάναμε μια μικρή αλλαγή για να βουτήξω σε ένα μέρος που είχα να το ψαρέψω αρκετό καιρό. Ενώ πλησιάζαμε την παραλία φάνηκε καπνός μέσα σε μια χαράδρα. Στην επόμενη στροφή είδαμε και την πυροσβεστική. Περάσαμε με προσοχή και φτάσαμε στην παραλία. Τέσσερα πυροσβεστικά αεροπλάνα βουτούσαν στην θάλασσα, έπαιρναν νερό και χανόντουσαν μέσα στην χαράδρα. Αυτοί οι γενναίοι πιλότοι, που ρισκάρουν τα πάντα σε κάθε αποστολή τους, κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά μετά από πολλές διαδρομές. Τους ευχηθήκαμε καλή επιστροφή, καθώς τα αεροπλάνα χανόταν στο μακρινό ορίζοντα.      

Είχε έρθει η στιγμή για μια σύντομη βουτιά. Ετοιμάστηκα με μια χαρά, λες και είχα να βουτήξω μήνες. Ως συνήθως ο Β. Ευβοϊκός ήταν για άλλη μια φορά θολός. Δεν με πείραξε καθόλου και καθώς ανοιγόμουν, έψαξα μέσα στο μυαλό μου να βρω τα διάφορα μονόπετρα και να θυμηθώ τα σημάδια μου. Όντος μετά από λίγο βρήκα το μέρος που ήθελα να ψαρέψω. Στην πρώτη μου κιόλας βουτιά και ενώ προσγειώνομαι πάνω σε μια πέτρα, διακρίνω μέσα στην θολούρα μια χοντρή μούρη να με κοιτάζει. Γυρίζω το όπλο και ρίχνω, καθώς το μεγάλο λαβράκι ετοιμαζόταν να φύγει. Η βολή είναι οριακή, αλλά το έχω πετύχει στον σβέρκο. Μην ξέροντας αν το έχει ξεπεράσει η βέργα, όρμισα πάνω στο ψάρι, καθώς αυτό προσπαθούσε να απαλλαγεί από την βέργα. Το αγκαλιάζω για να διαπιστώσω ότι η βολή μου ήταν καίρια και το έχει ξεπεράσει λίγο κάτω από το απέναντι μάγουλο. Του δίνω ένα γρήγορα τέλος, το φυλάω ζητώντας του συγνώμη και χοροπηδώ από την χαρά μου. Το ψάρι έχει και μια πολύ λεπτή πετονιά, περίπου ένα μέτρο, να βγαίνει από το στόμα του. Τραβάω με δύναμη και ένα αγκίστρι πετάγεται έξω. Αυτός ο υπέροχος κυνηγός κατάφερε να κόψει την πετονιά, αλλά δεν γλύτωσε από εμένα. 

Ο μεγάλος αλλά άτυχος κυνηγός...

Έχουν περάσει μόνο 15 ' και το ψάρεμά μου έχει ήδη τελειώσει. Αποφασίζω να γυρίσω, όταν από κάτω μου περνάει ένα γοφάρι περίπου δυόμιση κιλά. Πλακώνομαι στα καρτέρια αλλά δεν το ξαναείδα. Αντ-αυτού μου ήρθαν πολλά κιλίσια γοφάρια κοπαδιαστά. Οι ασημένιες ράχες τους άστραφταν μέσα στην θολούρα, δίνοντας ένα χαρμόσυνο τόνο στην μονότονη θολούρα που μου έχει δώσει τόσα πολλά. Χάρηκα που τα είδα και δεν τα πείραξα. Έριξα δυο φορές σε κάτι χοντρές σκιές, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να πιάσω δύο κεφάλους περίπου 1,5 κιλά ο καθένας. Λίγο πριν βγω μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Υπήρχαν ψάρια κοντά στα δύο κιλά, αλλά εγώ αφ’ ενός είχα πιάσει αυτό που ήθελα, αφ’ ετέρου δεν τα χρειαζόμουν και απλώς τους χάζεψα. Το κοπάδι, μου ήρθε και στο επόμενο καρτέρι, αλλά μετά χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο. Βγήκα έξω και με περίμενε η καλή μου. Της έκανα νόημα να φέρει την φωτογραφική μηχανή και με αποθανάτισε αγκαλιά με τις άλλες αγάπες  μου.

Συνολικά...

Το βράδυ μας βρήκε δίπλα στην θάλασσα να τρώμε στο μαγαζί του Βασίλη, σαγανάκι με γαρίδες, βλίτα, πατάτες τηγανητές και φυσικά ένα από τα ψάρια. Η Σταυρούλα έτρωγε, εγώ από την πείνα μου τα κατασπάραζα….. με συνοδεία τον ήρεμο παφλασμό των κυμάτων κάτω από τον έναστρο ουρανό της Εύβοιας!!! Τα πάντα ήταν τέλεια!!!!! 

Καλοκαίρι στα Κύθηρα... μέρος 2ο

....Οι μέρες περνούσαν ήσυχα στα Κύθηρα, όπως όταν κάνει κάποιος διακοπές. Εννοείται ότι το ψάρεμα ήταν σχεδόν μια καθημερινή απασχόληση. Τις ημέρες που είχαμε ρεπό υπήρχαν και άλλες ασχολίες. Σε μια από αυτές, η Δέσποινα ανέλαβε χρέη κομμωτή.

Η Δέσποινα άψογη σε όλα της!!!!!

Κούρεψε τον Βρεττό και τον Νίκο άψογα μπορώ να πω. Μετά από τα πειράγματα για το ποιος έχει το πιο ωραίο κεφάλι, επιδόθηκαν σε αγώνα ταβλιού. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς τα σχόλια κατά την διάρκεια του! Το τι ατάκες ειπώθηκαν, ακόμη τις θυμάμαι και γελάω.

Η ΜΕΓΆΛΗ μάχη....

Η κουτσομπόλα!!!

Μέσα στον σαματά, η Juicy (η πανέμορφη αλλά κουτσομπόλα σκυλίτσα των παιδιών) ανέβηκε στην καρέκλα να δει από πού έρχεται όλος αυτός ο θόρυβος. Ο αγώνας τελείωσε με νικητή τον Βρεττό και τα πειράγματα στον Νίκο μάλλον ακούστηκαν σε όλο το νησί και ας ήταν μεσημέρι.

Τότε….. εμφανίστηκε ο κ Μανώλης. Έριξε μια γρήγορη ματιά να δει τι συμβαίνει και με βαριά Καρπάθικη προφορά μας είπε: «Άντε βρε!!! τα ψάρια περιμένουν και έχουμε αργήσει πολύ».
Λες και μας χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, πεταχτήκαμε πάνω μαζέψαμε τους εξοπλισμούς μας και όπου φύγει-φύγει. Μπήκαμε στο φουσκωτό του Βρεττού και χαθήκαμε στον ορίζοντα. Θα πηγαίναμε να ψαρέψουμε κάποια καινούργια κομμάτια που είχε βρει ο Βρεττός, αλλά ήταν βαθιά. Φτάσαμε, ντυθήκαμε και βουτήξαμε. Στην αρχή όπως πάντα στα ρηχά και μετά ανοιχτήκαμε και βρήκαμε το μέρος. Σε μικρή απόσταση από εμάς μας παρακολουθούσε ο φύλακάς μας ο κ Μανώλης. Ήμασταν έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Τότε είδαμε τις στήρες. Ήταν μεγάλες, υπέροχες και πολλές. Ετοιμάστηκε ο Βρεττός και βούτηξε. Τα ψάρια όμως, δεν ξέρω γιατί, δεν τον δέχτηκαν και τράπηκαν σε φυγή για τα πιο βαθιά. Κολυμπήσαμε λίγο πιο κάτω όταν είδα κάτι μέσα σε μια φυκιάδα.
«Την βλέπεις, την βλέπεις μέσα στην φυκιάδα…» μου φώναξε ο Βρεττός. Του έγνεψα καταφατικά και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Το ψάρι είχε παρκάρει ανάμεσα σε μια πέτρα και σε ένα δεμάτι φύκια. Είχε πάρει την σκούρα καφέ παραλλαγή και δεν φαινόταν καθόλου. Αυτό που το πρόδωσε ήταν η ουρά του που ήταν έξω από τα φύκια και λόγω της εκπληκτικής ορατότητας φαινόταν και η παραμικρή της λεπτομέρεια. Βούτηξα και ενώ το πλησίαζα το ψάρι γλίστρησε, πήγε προς κάτι βράχια και χώθηκε με το πλάι μέσα σε μια τρυπούλα που ίσα-ίσα το χωρούσε.
«Ωχ, και τώρα τι κάνουμε; Είναι και βαθιά….» αναρωτήθηκα. Πλησίασα την τρύπα, άναψα τον φακό τίποτα. Κοιτάζω πιο αριστερά με τον φακό και είδα ολόκληρο το ψάρι να κάθεται πάνω στην άμμο, στριμωγμένο στο βάθος της τρύπας, κάνοντας την άσπρη-γκρι παραλλαγή του, με συνοδεία την υπέροχη κίτρινη πινελιά στο σώμα της. Σημάδεψα κεφάλι και έριξα. Άμμος πετάχτηκε έξω και εγώ προσπάθησα να τραβήξω το ψάρι, αλλά μάταια. Έτσι άνοιξα το μουλινέ και αναδύθηκα. Όπως συμβαίνει σε κάθε βαθιά βουτία όταν ψαρεύουμε μαζί, έτσι και τώρα ο Βρεττός είχε βουτήξει για να με βοηθίσει στην άνοδο, μήπως και χρειζόμουνα κάποια βοηθεια. Συμφωνήσαμε με τον Βρεττό επειδή είναι στήρα και σκίζεται εύκολα να δευτερώσουμε το ψάρι. Ετοιμάστηκε ο Βρεττός και βούτηξε. Όταν έφτασε στην τρύπα, απλά άφησε το ψαροτούφεκό του κάτω και ήρθε στην επιφάνεια.
«Είναι πολύ θολά και δεν φαίνεται τίποτα» μου είπε. Περιμέναμε λίγο και μετά βούτηξα εγώ. Όταν έφτασα στην τρύπα, το ψάρι μόλις που φαινόταν. Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Μετά έπιασα και τις δύο βέργες και τράβηξα, αλλά η στήρα αρνιόταν να έρθει έξω. Άνοιξα το μουλινέ και βγήκα στην επιφάνεια.
«Το ψάρι θέλει λίγο τράβηγμα προς τα πίσω και θα βγει εύκολα νομίζω...» του λέω.
Ενώ ο Βρεττός ετοιμάζεται να βουτήξει, εγώ φτιάχνω τα σκοινιά από τα δύο όπλα ακούω τον Βρεττό να μου λέει «Τι γίνεται τώρα;» τον κοιτάζω απορημένος και μου το ξαναλέει.
«Τι εννοείς, βούτα αν είσαι έτοιμος, τι περιμένεις ;» του απαντάω.
«Καλά την σμέρνα δεν την είδες; Είναι τεράστια και μπήκε στην τρύπα της στήρας!!!» μου λέει.
«Όχι δεν την είδα, γιατί έφτιαχνα τα όπλα. Βούτα αλλά πρόσεχε !!!» του λέω και βούτηξε. Ανοίχτηκε από την τρύπα και πλησίασε δειλά-δειλά. Έφεξε μέσα, τράβηξε όπως του είπα και βγήκε στην επιφάνεια με μια υπέροχη τριαμισάρα στήρα από τα -27,9μ. 

Ένα υπέροχο, σπαθάτο θαλάσσιο στολίδι είχε έρθει στην αγκαλιά μας. Χαρήκαμε για την επιτυχία και συνεχίσαμε το ψάξιμο, αφού δώσαμε το ψάρι στον κ Μανώλη. 

Μάταια όμως και έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε τόπο. Πήγαμε σε έναν τόπο γεμάτο μονόπετρα και αρχίσαμε το ψαχτήρι, αφού πρώτα κάναμε αρκετά καρτέρια. Πολλές πέτρες τις ήξερε ο Βρεττός, αλλά δεν είδαμε κάτι σημαντικό. Σε μια στιγμή όμως βλέπω έναν ροφό να τρυπώνει κάτω από ένα μονόπετρο. Είναι η σειρά του Βρεττού να βουτήξει και έτσι τον φωνάζω. Έχει κι εκείνος δει το ψάρι, ετοιμάζεται και βουτάει. Πλησιάζει το μέρος που μπήκε το ψάρι, ρίχνει μια ματιά, πηγαίνει πιο δεξιά και ρίχνει. Ανοίγει το μουλινέ και αναδύεται. Δένουμε το ψαροτούφεκο με τεντωμένο το σκοινί σε ένα μικρό μπαλονάκι και ώρα για συμβούλιο.
«Το ψάρι που είδαμε ήταν μικρό. Στο βάθος υπήρχε ένα πιο μεγάλο, περίπου στα 6-7 κιλά και του έριξα. Σημάδεψα κεφάλι, αλλά δεν ξέρω τι έγινε. Μάλλον είναι καλύτερα να βουτήξεις από την πάνω μεριά. Χωράει να βγει και σίγουρα θα το δεις ολόκληρο μπροστά σου» μου λέει. Χαλάρωσα και βούτηξα. Καθώς πλησιάζω την πλάκα από την πάνω της μεριά, όπως συμφωνήσαμε, διακρίνω κάτι άσπρο που δεν ταιριάζει με το όλο τοπίο. Κοιτάω καλύτερα και βλέπω σχεδόν όλο το ψάρι να είναι έξω από την πλάκα, με το κεφάλι του να κρατάει αντίσταση κάτω από την πλάκα. Αλλάζω πορεία και πηγαίνω για να πιάσω το ψάρι, όταν συνειδητοποιώ ότι ο ροφός είναι πιασμένος από μια πετσούλα του σβέρκου του. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον δευτερώνω, τον τραβάω έξω από την πλάκα, τον παίρνω αγκαλιά και βγαίνω στην επιφάνεια. 

Η βολή του Βρεττού του είχε ξύσει το κρανίο, χωρίς να του κάνει σοβαρή ζημιά και το ψάρι κρατιόταν από την πέτσα του σβέρκου. Σοκαρισμένο όπως ήταν δεν πρόλαβε να χτυπηθεί αρκετά για να την γλυτώσει.

Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μας.

Καθώς επιστρέφαμε, το δειλινό είχε αρχίζει να αγκαλιάζει το νησί. Μια απίστευτη ηρεμία είχε απλωθεί σε όλο το τοπίο. Μόνο η μηχανή της βάρκας έσπαγε αυτήν την μαγική σιωπή. Η ήρεμη θάλασσα από κάτω, η νύχτα από πάνω αγκάλιαζαν τα Κύθηρα λες και ήθελαν να τα καληνυχτίσουν.

Παρόλο που το ψάρεμα μου προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις, αυτές οι μαγικές στιγμές όπως αυτού του τοπίου, χαράζονται πάντα πάνω στην ψυχή μου….   

Διάφορα ψαρέματα .....

                                   

Ο κ. Μανώλης πάντα παρών....