Εκπλήξεις στην θολούρα... Surprises in murky waters....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Surprises in murky waters...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ & Σταυρούλα Παναγέα.

Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι το απόγευμα θα άρχιζαν οι νοτιάδες. Ξεκινήσαμε με την Σταυρούλα για να προλάβω τον νοτιά και μετά να ψαρέψω μέσα στον νοτιά. Ντύθηκα, βούτηξα και τράβηξα για τα βαθειά πριν μου τα θολώσει ο καιρός. Στα βαθειά δεν βρήκα σχεδόν τίποτα. Όλα τα καρτέρια ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Σε μια στιγμή, καθώς κολυμπώ στην επιφάνεια βλέπω ένα δοχείο στο βυθό. 

"Λες???" Αναρωτήθηκα και βούτηξα. Είχα δίκιο, αλλά ο κάτοικος ήταν μικρούλης. Ένα χταπόδι, περίπου 800-900 γρ. είχε μετατρέψει το μπιτόνι σε σπίτι του. Με το που το πλησίασα άλλαξε χρώμα για να μοιάσει με τον υπόλοιπο χώρο και κόλλησε στον πάτο μένοντας ακίνητο. Το χάζεψα και το άφησα στην ησυχία του. 

Ο μικρούλης και το σπίτι του!!!

Λίγο πιο κάτω κι ενώ τα νερά αρχίζουν να θολώνουν, παρατηρώ ότι κάτι υπάρχει στον βυθό, κάτι δεν ταιριάζει στην ματιά μου. Βουτώ και βλέπω ένα ακόμη χταπόδι. Έχει κάνει παραλλαγή πάνω στην άμμο και περιμένει κάποιος μεζές να περάσει σε απόσταση βολής. Προσγειώνομαι κοντά του και το πλησιάζω με την υποβρύχια κάμερα από μπροστά, ενώ με το άλλο μου χέρι το πλησιάζω από πίσω. Εκείνο φουσκώνει για να φανεί πιο μεγάλο, μήπως και τρομάξω. Μόλις αντιλαμβάνεται το χέρι μου, πάει να φύγει αλλά το πιάνω από την κουκούλα του και το ανεβάζω στην επιφάνεια. Διαπιστώνω όμως ότι είναι το πολύ ένα κιλό. Βάζω το χέρι μου για να κολλήσει πάνω, να πάρει τις ανάσες του κι όταν είναι έτοιμο να φύγει. Όντως μετά από μερικά δευτερόλεπτα ξεκόλλησε από το χέρι μου κι αφήνοντας μπόλικο μελάνι τράβηξε για τον βυθό μάλλον χαρούμενο που ξέφυγε από τον τεράστιο διώκτη του. Όμως είχε αρχίσει να φυσά δυνατά ο νότιας. Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα, όλα είχαν γίνει πολύ θολά. Έτσι τράβηξα για τα ρηχά. Φόρεσα το βαρίδι της πλάτης και ξεκίνησα τα ρηχά καρτέρια μου. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια προσγειώθηκα δίπλα σε κάτι πλάκες. Στην αρχή μου ήρθαν μόνο μικροί κακαρέλοι και μετά από τα δεξιά μου εμφανίστηκε ένα μεγάλο κοπάδι από γόπες. Τα ψαράκια όμως ήταν αρκετά τρομαγμένα κι έτρεχαν αλλάζοντας κατεύθυνση. Περίμενα υπομονετικά, ψάχνοντας τον κυνηγό. Μάταια όμως. Ξεκουράστηκα και αφού πήρα μια πολύ βαθειά ανάσα βούτηξα. Προσγειώθηκα λίγο πιο κάτω, αλλά αυτή την φορά ήξερα προς τα που να περιμένω τον κυνηγό. Τα ψαράκια ήταν ήρεμα στην αρχή. Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα τα μελανουράκια, οι σάρπες, οι καλόγριες και οι γόπες κόλλησαν στον βυθό και απομακρυνόντουσαν από τα δεξιά μου. Γυρίζω στα δεξιά μου και μαρμαρώνω. Βλέπω τρεις μεγάλες λίτσες να με κοιτούν ακίνητες, περίπου ένα μέτρο πάνω από τον βυθό. Με τα ασημένια-γαλάζια σώματα τους αιωρούνται στο νερό. Τα ψάρια δεν με πλησιάζουν καθόλου και σιγά-σιγά απομακρύνονται προς τα βαθειά. Έκανα αμέτρητα καρτέρια, αλλά δεν τις είδα ξανά. Επέμεινα όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια, λίγο πριν εγκαταλείψω τον βυθό, με επισκέφθηκε μια ωραία ούγενα. Το ψάρι έμεινε ψιλά από τον βυθό και με κοιτούσε από μακριά. Είναι περίπου τέσσερα μέτρα μακριά και δεν λέει να με πλησιάσει. Μετά από λίγο όταν έκανε να στρίψει για να φύγει, πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πέτυχε το ψάρι στην πλάτη και του βγήκε λίγο πιο πάνω από το κεφάλι. Η ορμή της βέργας, μαζί με το βάρος της, ανάγκασε την ούγενα να ξαπλώσει στον βυθό. 

Η ωραία ούγενα...

Μάζεψα το ψάρι από τον βυθό κι αποφάσισα να αλλάξω ψαρότοπο. Απλά γνωρίζοντας ότι για να πάω στον επόμενο κάβο έπρεπε να κολυμπήσω μια μεγάλη απόσταση με άμμο. Έτσι βγήκα, μπήκαμε στο αμάξι, οδήγησα και βούτηξα. Βρήκα τις πλάκες που έψαχνα κι άρχισα τα καρτέρια. Εδώ ήταν πιο θολά καθώς ο νοτιάς χτυπούσε περισσότερο το μέρος. Έκανα πολλά καρτέρια χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι με κεφάλους. Τα ψάρια ήταν νευρικά στην αρχή κι εγώ περίμενα να δω τι τους κυνηγούσε. Μετά από λίγο το κοπάδι ηρέμησε, δείχνοντας μου ότι ήταν τρομαγμένοι από την παρουσία μου. Περίμενα λίγο ακόμη κι όταν δεν είδα τίποτε άλλο, σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους. Η βέργα πέτυχε το ψάρι στην σπονδυλική στήλη και ο κέφαλος έπεσε τρεμάμενος στον βυθό. Έπιασα ένα ψάρι του κιλού. Το κρέμασα στην ζώνη μου και συνέχισα. 

Ο πρώτος κέφαλος...

Ο νοτιάς δυνάμωνε κι άλλο, κάνοντας το ψάρεμά μου ακόμη πιο δύσκολο. Στο επόμενο καρτέρι και ενώ προσγειώνομαι στον βραχώδη βυθό, μόλις που διακρίνω μια μεγάλη ψαλιδωτή ουρά να χάνεται στα θολά νερά. 

"Σίγουρα λίστα και μάλλον είναι μεγάλη...." σκέφτηκα. Προχωρώ παρακάτω και βλέπω πολλές καλόγριες μαζεμένες. Βαθειά ανάσα και βουτιά. Τα ψαράκια είναι νευρικά και ο κυματισμός με κουνά αρκετά και μου αλλάζει λίγο το πόστο μου. Κοιτώ δεξιά-αριστερά και ψάχνω να δω την αιτία της νευρικότητας των μικρόψαρων. 

Τα μικρόψαρα τρελαμένα...

Καθώς γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά, βλέπω μια λίστα να με έχει πλησιάσει από τα βαθιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη σημάδεψα κι έριξα. Το ψάρι πέρασε στο σχοινί και από τα βίαια χτυπήματα και τις απότομες αλλαγές στην κατεύθυνση, η λίστα σχεδόν δέθηκε κόμπο με το σχοινί. Επειδή η βολή μου ήταν χαμηλά την κοιλιά της, δεν την κόντραρα καθόλου. Το ψάρι έτρεχε και άλλαζε τόσο γρήγορα κατεύθυνση, που απλά θαύμαζα αυτήν την εκπληκτική της ταχύτητα και ευελιξία της. Αλλά έτσι είναι οι λίστες.... Σιγά-σιγά την έφερα στα χέρια μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα μικρό ψάρι. Στεναχωρήθηκα, αλλά αν την άφηνα δεν θα ζούσε λόγω της πληγής... Είχα την εντύπωση ότι ήταν ένα από τα ψάρια που είχα δει νωρίτερα, αλλά είχα κάνει λάθος. 

Τελικά ο κυνηγός ήταν μικρός...

Αποφάσισα να γυρίσω ψαρεύοντας. Όπου μου άρεσε βουτούσα. Έτσι λοιπόν σε μια βουτιά, προσγειώνομαι σε έναν βράχο. Ένα τεράστιο κοπάδι από κεφάλους περνούσε από μπροστά μου. Τα ψάρια περνούσαν-περνούσαν και τελειωμό δεν είχαν. Αφού δεν είδα τίποτε άλλο, σημάδεψα ένα από τους πιο μεγάλους και πάτησα την σκανδάλη. Πέτυχα τον κέφαλο στον λαιμό και μετά από λίγο είχα στα χέρια μου έναν ακόμη ψάρι του κιλού. 

0 2ος κέφαλος...

Σε ένα από τα πολλά καρτέρια που έκανα, παρατήρησα ότι ενώ είμαι πολύ καλά κρυμμένος, όλα τα μικρόψαρα και οι κέφαλοι τρέχουν τρομαγμένοι. Ειδικά καθώς είμαι πίσω από τον βράχο, κάποια ψάρια δεν δικαιολογούν αυτόν τον φόβο. Προχωρώ λίγο μπροστά και περνάει μακριά μου ένας κατάμαυρος κορμοράνος. Με την ουρά και το κεφάλι του τεντωμένο ήταν πάνω από ένα μέτρο σε μήκος και μέσα στην θολούρα φάνταζε πελώριος. Τότε αποφάσισα να βγω. Έκανα μερικά καρτέρια ακόμη στην επιστροφή, μήπως και μου έρθουν ξανά οι λίστες αλλά... Έπιασα μια μουρμούρα και στην τελευταία βουτιά μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. 

Να και η μουρμούρα...

Περίμενα να δω αν τους ακολουθεί κάτι μεγαλύτερο και τελικά έπιασα ακόμη έναν κέφαλο του κιλού. 

3ος και τελευταίος...

Με το που πλησιάζω τον μικρό κόλπο από όπου είχα βουτήξει, παρατηρώ ότι η επιφάνεια της θάλασσας είναι καλυμμένη με ότι θες. Ο νοτιάς έχει φέρει καμμένα ξύλα, καλάμια, αποκαΐδια, σακούλες, πλαστικά και ότι άλλο βάζει ο νους σου. Βγήκα με μαύρη καρδιά από το αποτρόπαιο θέαμα. 

Τα "δώρα" του νοτιά!!!

Καθάρισα τα ψάρια, αλλά ο Ποιητής των Ουρανών δεν Ήθελε να με αφήσει να φύγω με βαριά καρδιά. Η βροχή είχε σταματήσει και που και που το φως περνούσε μέσα από τα σύννεφα κάνοντας το τοπίο μαγικό. Καθώς τα άσπρα σύννεφα σκορπούσαν για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό η εξής εικόνα και το είπα φωναχτά να το ακούσει η αγάπη μου: 

"Ο Μεγαλοδύναμος σαν να Έχει τινάξει το τραπεζομάντηλό Του και άπλετη άχνη ζάχαρη έχει σκορπιστεί στον ουρανό!!!" Μάλιστα στο βάθος του ορίζοντα υπήρχαν χοντρές άσπρες στήλες από σύννεφα κι εγώ δεν μπόρεσα να μην πω δείχνοντας: "Εκεί ακόμη Τινάζει το τραπεζομάντιλό Του!!! Πόσο όμορφο είναι το σπίτι μας, η Γη μας, ο πλανήτης μας. Αν συνειδητοποιούσαμε ότι είμαστε καλεσμένοι σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη, ίσως να του φερόμασταν καλύτερα. Δεν μας ανοίκει, ενοίκιο πληρώνουμε..." Αυτές οι σκέψεις με γαλήνεψαν. Φάγαμε τις απίστευτες λιχουδιές που είχε φτάσει η ζουζούνια μου, θαυμάζοντας την ομορφιά της σκορπισμένης αχνής ζάχαρης και της αφρισμένης θάλασσας καθώς ο ήλιος χανόταν στον ορίζοντα. 

Μια από της αναρίθμητες ομορφιές του "σπιτιού" μας!!!

Όταν τελειώσαμε το Λουκούλειο δείπνο μας, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού με γεμάτες τις μπαταρίες μας για ακόμη μια φορά!!!  

Translation of the above article. 

Title: Surprises in murky waters...

Photo- video: Zacharias Skevofilax & Stavroula Panagea.

The weather forecast was predicting that south winds would start blowing early in the afternoon. Stavroula and I, tried to be at sea before the change of the direction of the winds and later on to fish in the south winds. I got dressed, dived and swam for deeper waters before the sea became blurry. Deep down I found almost nothing. All my ambushes were fruitless. At one point, while I was swimming in the surface, I noticed a plastic container on the sea bed. 

"Do you think that...???" I wondered and dived. I was right, but the resident was too small. A common octopus (Octopus vulgaris), about 800-900 gr. had turned the plastic container into its home. As I approached it, the octopus changed colour and looked like the rest of the surroundings and got stuck to the bottom remaining motionless. I observed it and left it alone. (1st picture: The little one and its home!!!). A little further down and while the sea began getting blurry, I noticed that something was on the sea floor, that did not look right. I dived and saw another common octopus. It had variated on the sand and was waiting for a snack to pass-by. I landed in front of it and approached it up front with the underwater camera, while with my other hand I approached it from behind. It swelled to look bigger, hopping that would scare me. As soon as it realised my other hand, it tried to get away, but I grabbed it by its head and swam to the surface. Then I realised that it was at most one kilo. I put my hand on it so to stick on, to catch its breath and when it was ready it could leave. Indeed, after few seconds, it came off my hand while spiting plenty of ink, swam for the sandy bottom, happy that it managed to escape from its huge pursuer. But the south winds had begun to blow strongly. In less than half an hour, everything was very blurry. So I swam towards the shallows. I put on some extra weights on my back and started my shallow ambushes. In one of the many ambushes, I landed next to some rocks. At first only small two-banded sea breams (Diplodus vulgaris) came to se me and then to my right a large school of bogue (Boops boops) appeared. But the fish were quite frightened and were changing directions. I waited patiently, looking for the predator. In vain. I rested for a while and after taking a very deep breath, I dived. I landed a little further down, but this time I knew which direction the predator would come. In the beginning the baitfish were calm. After several seconds had pasted, the black damselfish (Chromis chromis), the bogue and general speaking all the bait fish swam nervously towards the bottom and moved away from my right. I turned slowly to my right and froze. I saw three big in size leerfish (Lichia amia) staring at me motionless, about a meter above the seabed. With their silver-blue bodies they floated in the water. The fish did not approach me at all and slowly moved away to deeper waters. I did countless ambushes, but I never saw them again. I continued without any result. In one of the last ambushes, just before I left the seabed, a nice sharpsnout sea-bream (Diplodus putanzzo) visited me. The fish stayed away from the bottom and was looking at me from a distance. It is about four meters away and it was not approaching me. After a while when it turned to leave, I pulled the trigger. The spear stroke the fish in the back and came out a little above its head. The momentum of the spear, together with its weight, forced the sharpsnout sea-bream to lie on the seabed. I picked it up and decided to change the fishing spot.         (2nd picture: The beautiful sharpsnout sea-bream...). Knowing that to get to the next cape, I had to swim a long distance of a sandy bottom, I got out. We got in the car, drove and I dived. I found the rocks I was looking for and started the ambushes. Here, the sea was even more cloudy as the south winds were stronger. I did a lot of ambushes without seeing anything big. In of them a large school of mullets approached me. The fish were nervous at first and I waited to see what was chasing them. After a while the mullets calmed down, showing me that they were terrified of my presence. I waited a while and even when I realised nothing else's coming, I aimed at one of the biggest mullets. The spear hit the fish in the spine and the mullet fell trembling to the seabed. The fish was about a kilo in weight (3rd picture: The first mullet...). I hung it on my belt and continued. The south winds were getting stronger, making my fishing even more difficult. At the next ambush and while I was landed on the rocky bottom, I just saw a large scissor-tail getting lost in the murky waters.

"Definitely a leerfish and probably a big one ..." I thought. As I was swimming, I saw see many black damselfish gathered. I took a deep breath and dived. The fish were nervous but the waves shook me a lot forcing me to change my ambushing spot. (4th picture: The terrified baitfish...). I looked left and right trying to see the cause of the nervousness of the bait fish. As I turned my head to the right, I saw a leerfish approaching me from the deep. Without a second thought, I aimed and pulled the trigger. The fish started violent blows and because its abrupt changes in direction, almost got tied-up with the fishing rope. Because my shot was low on its belly, I did not put any pressure on the fish at all. The fish was running and changing direction so fast that I just admired its amazing speed and agility. But this is leerfish behaviour.... Slowly I brought it in my hands and realized that it was a small fish.    (5th picture: The predator was small in size...). I felt sorry for my mistake, but if I left it free would not live because of the wound... I had the impression that it was one of the fish I had seen earlier, but I was wrong. I decided to returned. Wherever I liked the spot, I dived. So in a dive, I landed on a rock. A huge school of mullets was passing by in front of me. The fish passed by and had no end. Seeing nothing else, I aimed one of the largest one and pulled the trigger. The spear stroke the mullet in the neck and after a while I had in my hands another fish about a kilo in weight. (6th picture: The second mullet...). In one of the many ambushes I did, I noticed, while I was very well hidden, all the small fish and mullets were running scared. Especially since I was behind the rock, some fish could not justify their fear. I crawled a little forward, when a great black cormorant (Phalacrocorax carbo) passed by me. With its tail and head outstretched, it was over a meter long and in the murky waters it looked huge. At that point I decided to go out. I did a few more ambushes on the way back, maybe the leerfish would come to me again but... I caught a striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) and in the last dive I saw a big school of mullets again. (7th picture: The striped sea-bream...). I waited to see if something bigger was following them and finally I caught another mullet about a kilo. (8th picture: Third and last one...). As I approached the small bay from where I had dived, I notice that the sea surface was covered with whatever someone could imagine. The south winds had brought burnt wood, reeds, plastic bags, ropes and whatever else comes to your mind. I got out heavy hearted because of the abominable spectacle. (9th picture: The south winds "presents"!!!). I cleaned the fish, but the Almighty did not want to let me leave with a heavy heart. The rain had stopped and here and there the light passed through the clouds making the landscape magical. As the white clouds were scattering, a a thought came to my mind and I said it out loud for my love to hear it: 

"Is is as the Almighty has shaken His tablecloth and plenty of powdered sugar has been scattered in the sky!!!" In fact, at the end of the horizon there were some thick, white columns of clouds and I could not help but point out: "There He is still Shaking His tablecloth!!! How beautiful is our house, our Earth, our planet. If we realised that we were invited to this wonderful planet, we might be better off treating it. It does not belong to us, we pay rent..." These thoughts calmed me down. We ate the incredible delicacies that my love had prepared, admiring the beauty of the scattered powdered sugar and the foamy sea, while the sun was getting lost from the horizon. (10th picture: One of the many beauties of our "home"!!!). When we finished our Loukleio dinner and with our batteries charged full once again, we returned home!!!