Η λίτσα, οι τσιπούρες και άλλα...The leerfish, the gilt-head (sea) bream and more...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The leerfish, the gilt-head (sea) breams and more...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Ήρθαν επιτέλους τα πρωτοβρόχια, αν και λίγο αργά. Μαζί παρέα τους και ο νοτιάς. Μόνο που έβλεπα τον καιρό μου έτρεχαν τα σάλια στην κυριολεξία. Λαβράκια λιγουρευόμουν. Παρόλο την βροχή, η θάλασσα ήταν ακόμη αρκετά ζεστή για τέτοια ψάρια. 20^οC, αυτό ήταν ένα πρόβλημα. Τελευταία όμως οι αψαριές ήταν πολλές. Έτσι χωρίς να περιμένω πολλά, πήγα για βουτιά, μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία. Με το που έφτασα στην επιλεγμένη παραλία, ο νοτιάς ήταν πολύ απαλός. Το μετεωρολογικό δελτίο είχε πέσει κατά λίγες ώρες έξω. Τι να έκανα, με τόση ανυπομονησία που είχα ούτε καν το πολύ-σκέφτηκα, ντύθηκα και βούτηξα. Τα νερά αρκετά ζεστά για την εποχή και η ορατότητα πολύ καλύτερη από ότι περίμενα. Ξεκίνησα τα καρτέρια χωρίς μεγάλη επιτυχία. Κάποιοι κέφαλοι φάνηκαν, αλλά ήταν μικρότεροι από ότι ήθελα. Συνέχισα το ψάρεμα μου, απολαμβάνοντας την βουτιά. 

"Μάλλον και σήμερα δεν θα πιάσουμε τίποτα...." είπα στον εαυτό μου. Κάτι μουρμούρες φάνηκαν, συντροφιά με μικρές τσιπούρες, αλλά κι αυτά τα ψάρια ήταν μικρομεσαία. Σε ένα από τα αναρίθμητα καρτέρια κι ενώ χαζεύω κάτι μικρούς κεφάλους, αριστερά κοντά στην επιφάνεια υπάρχει ένα μεγάλο κοπάδι από μικρόψαρα. Σε μια στιγμή όλα εξαφανίστηκαν, σημάδι ότι κάποιος κυνηγός πλησιάζει. Κοιτώντας τριγύρω παρατήρησα μια σκιά να έρχεται από τα μακριά. 

"Αυτό φαίνεται να είναι καλό ψάρι..." είπα χαρούμενα στον εαυτό μου. Έγινα χαλκομανία, ένα με τις πέτρες και περίμενα. Ήταν μια λίτσα. Το ψάρι ήρθε γοργά καταπάνω μου, και όταν με είδε έστριψε για να φύγει. Χωρίς πολλές σκέψεις, πάτησα την σκανδάλη. Η βολή ήταν μακρινή και η βέργα πέτυχε την λίτσα χαμηλά στην κοιλιά. Βλέποντας το αποτέλεσμα δεν κόντραρα καθόλου το ψάρι. Πήρε μπόλικο σχοινί και όταν κουράστηκε άρχισα να μαζεύω το σχοινί. Όταν χτυπιόταν, την άφηνα ελεύθερη να κάνει τα τσαλίμια της που ήταν πολλά, πάρα πολλά. Στριφογύριζε, έφευγε για τα βαθειά για να γυρίσει απότομα, πετάχτηκε μια φορά έξω από το νερό. Εγώ ανήμπορος για το οτιδήποτε περίμενα. Κάποια στιγμή άρχισε να κουράζεται. Την έφερα κοντά μου, αλλά είδα ότι είχε περάσει στην βέργα. Ήταν το πιο κρίσιμο σημείο. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την βέργα για μοχλό και με το βάρος της βέργας να σκιστεί και να την χάσω. Άφησα το σχοινί ελεύθερο για να περάσει πάλι στο σχοινί η λίστα και την έπιασα από την ουρά. Μου αντιστάθηκε σθεναρά, αλλά εγώ δεν την άφησα. Έπιασα μια τρίκιλη λίτσα (2,7κ). 

Καλώς την....

Περιχαρής την φίλησα και την κρέμασα στην σημαδούρα μου. Στα υπόλοιπα καρτέρια μου δεν είδα κάτι που να με ενδιέφερε κι έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Ο νοτιάς είχε αρχίσει να δυναμώνει. Λίγο πριν βγω, είδα μια κίνηση πίσω από κάτι πλάκες έξω-έξω. Πλησίασα ήσυχα και είδα ένα κοπάδι από διαφορά άσπρα ψάρια. Υπήρχε ανάμεσά τους ένα καλό κοκκάλι. Έφυγε κι όταν ξαναγύρισε του έριξα και το έπιασα. Ήταν αρκετά χοντρό (500 γρ). 

Ο χοντρούλης....

Χαρούμενος βγήκα και πήγα σε άλλο τόπο. Εδώ ο νοτιάς τον χτυπούσε αρκετά. Βούτηξα και καρτέρεψα. Μου ήρθαν δύο φορές ωραίοι κέφαλοι, αλλά από πίσω μου κι έτσι δεν μπόρεσα να κάνω κάτι. Σε ένα καρτέρι βλέπω μια ωραία τσιπούρα με ένα κοπάδι μουρμούρες. Όμως η τσιπούρα με πήρε χαμπάρι και άφησε τις μουρμούρες, πήγε προς την επιφάνεια για να με δει καλύτερα και χάθηκε στα μπλε. Οι μουρμούρες όμως που είναι??? Σύρθηκα μπροστά και καθώς πέρασα τον μπροστινό βράχο είδα τα ψάρια να σκάβουν τον βυθό. Σημάδεψα μια από τις μουρμούρες και πάτησα την σκανδάλη. Πέτυχα το ψάρι, αλλά καθώς σπαρτάρισε, απελευθερώθηκε και την έχασα... Λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα κόψιμο. Συνήθως κάποιοι σαργοί ή κακαρέλοι κάθονται καθώς απαγκιάζουν. Βούτηξα, σύρθηκα και έφτασα στο κόψιμο. Ένα μεγάλο κοπάδι κακαρέλων ήταν ακίνητο στην σκιά του βράχου. Σημάδεψα τον πιο μεγάλο και πάτησα την σκανδάλη. Χτύπησα τρία ψάρια, αλλά μέχρι να μαζέψω το σχοινί, τα δύο μικρότερα ξεψάρισαν. Έπιασα το πιο μεγάλο, που ήταν κι ο στόχος μου, το κρέμασα στην σημαδούρα μου και συνέχισα. 

Να και ο κακαρέλος...

Σε ένα άλλο καρτέρι δεν είδα τίποτα. Σύρθηκα λίγο πιο κάτω για να δω τι γίνεται, όταν μια ωραία τσιπούρα, πετάχτηκε από τα αριστερά μου μέσα από έναν λάκο. Το ψάρι έφυγε, σταμάτησε για να δει τι ήμουν κι εγώ της έριξα. Η τσιπούρα χτυπήθηκε για να ελευθερωθεί, αλλά ήταν πολύ αργά. Έπιασα ένα ψάρι του κιλού (980 γρ). Ήταν ένα μακρόστενο ψάρι, σημάδι ότι ήταν πελαγίσιο. 

Η βασίλισσα του χειμώνα!!!

Όλος χαρά την γέμισα φιλιά και την έβαλα παρέα με τον κακαρέλο. Συνέχισα τα καρτέρια μου, είδα 2-4 τσιπούρες σε διάφορες βουτιές, αλλά δυστυχώς με είχαν δει πρώτες κι έτσι... Σε ένα από τα τελευταία μου καρτέρια, γιατί είχα αρχίσει να κρυώνω και να κουράζομαι, βούτηξα καρτέρεψα κι όταν δεν είδα κάτι, σύρθηκα λίγο προς τα μπροστά μου. Σε μια σχισμή μπροστά μου, ανάμεσα στις πέτρες, υπάρχει μια τσιπούρα που τσιμπολογά τον βυθό. Το ψάρι κινείται και καθώς κολυμπά ανάμεσα από τις πέτρες, το χάνω. Γυρίζω το ψαροντούφεκο προς την κατεύθυνση που κολυμπούσε και περιμένω. Οι αισθήσεις στο μάξιμουμ. Βγαίνει η τσιπούρα από τις πέτρες, με πέρνει χαμπάρι και την ώρα που ξεκινά και να φύγει με τα χίλια, την προλαβαίνει η βέργα. 

...και στρουμπουλή βασίλισσα!!!

Περιχαρής μαζεύω την 880 γρ τσιπούρα και σχεδόν χοροπηδώ πάνω στα κύματα, που εν τω μεταξύ έχουν γίνει μεγάλα. Αυτή η τσιπούρα ήταν πιο στρογγυλή, απ' ότι η πρώτη, που σημαίνει ότι το έχει σκάσει από κάποια ιχθυοκαλλιέργεια. Είπα να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι. Προσγειώθηκα στον πετρώδη βυθό και κρύφτηκα πίσω από έναν βράχο. Μετά από λίγο εμφανίζεται μπροστά μου ένας ωραίος σαργός. Σημαδεύω και σίγουρος για την επιτυχία μου, πάτησα την σκανδάλη. Πέτυχα μεν τον σαργό, αλλά ξεψάρισε... Χωρίς να ψαρέψω πήρα τον δρόμο του γυρισμού νομίζοντας ότι όλα είχαν τελειώσει. Όμως το σύμπαν είχε άλλες διαθέσεις. Λίγο πριν βγω, αντιλαμβάνομαι κάτι πολύ μεγάλο να κολυμπά στον πετρώδη βυθό. Είναι μια μεγάλη Καρέττα-Καρέττα. Βουτώ και την πλησιάζω από μπροστά για να με δει και να μην τρομάξει. Μείναμε για λίγο μαζί, με παρατηρούσε γεμάτη απορία και μετά αναχώρησε προς άγνωστους ορίζοντες. 

Μια αρχαία φίλη...

Βγήκα έξω, λόγω του αέρα δεν υπήρχε ψυχή, τράβηξα τις φωτό και έφυγα για το σπίτι. 

Ένα όμορφο τέλος!!!

Και όπως λένε "τα φρέσκα ψάρια πρέπει να τρώγονται φρέσκα". Την επομένη με την Σταυρούλα, τους γονείς και την κόρη, τιμήσαμε τις τσιπούρες στα κάρβουνα μεταξύ άλλων εδεσμάτων!!! 

...κι ένα ακόμη πιο όμορφο τέλος...θα φάμε καλά....και πάλι!!!

Translation of the above article.

Title: The leerfish, the gilt-head (sea) breams and more...

Video & Photo : Zacharias Skevofilax.

The first winter rains have finally arrived, a bit late, accompanied by souther winds. Just looking at the weather, literally made me drool. I was lusting after sea bass (Dicentrarchus labrax). Despite the rain, the sea was still warm enough for such fish. 20^οC, and that was a problem. Ηowever, lately there had been many spearfishing expeditions that I ended up fish-less. So without waiting much, I went for a dive, at the first given chance. Once I got to the chosen beach, I noticed that the souther winds were very gentle. The weather report had mistaken by a few hours. Without much thought, I got dressed and dived. The sea was quite warm being so late in the season and visibility was much better than I expected. I started the ambushes without much success. Some mullets (Mugil cephalus) were seen, but they were smaller than I wanted. I continued my fishing, enjoying the dives. 

"We probably won't catch anything today either..." I said to myself. There were some striped sea-bream (Lithognathus mormyrus), along with small white sea breams (Diplodus sargus), but these fish were also small in size. In one of the innumerable ambushes and while I was looking at some small mullets, on my left near the surface there was a large school of baitfish. In a moment they all disappeared, a sign of a predator approaching. Looking around I noticed a shadow was coming from afar.

"That looks like a good size fish..." I said happily to myself. I became a decal, one with the stones of the sea floor and waited. It was a leerfish (Lichia amia). The fish came quickly at me, and when it saw me, it turned to run away. Without much thought, I pulled the trigger. The distance was quite long and the spear hit the leerfish low in its belly. Seeing the outcome of the shot, I did not put any pressure to the fish at all. It unreeled a lot of rope and when it got tired, I started reeling in the rope. When the fish was running, I would let it do its tricks, which were many, too many. It was swimming around me, going deep only to turn sharply. It jumped once out of the water. Helpless I followed he fish. At some point it started getting tired. I reeled in the fish, but I noticed that it had passed in the spear. It was the most critical point. It could use the weight of the spear as leverage, get free and loose it. I left the rope free so the fish would be on the rope again and grabbed it by the tail. It strongly resisted, but I did not let it go. I caught a three-kilogram leerfish (2.7kg). (1st picture: Wellcome...)

Delighted, I kissed the fish and hung it on my buoy. In the rest of my ambushes, I didn't see anything that interested me, so I took the way back. The souther winds were starting to get stronger. Just before I went out, I saw a movement behind something slabs, in very shallow waters. I approached quietly and saw a school of different fish. There was a good Mediterranean horse mackerel (Trachurus mediterraneus)  among them. It swam away and when it returned I shot and caught it. It was quite fat (500g). (2nd picture: The chubby...). 

I happily went out and drove to another place. Here the South winds were much stronger. I dived in and waited. Twice, nice mullets came to me. Unfortunately they approached me from behind, so I couldn't do anything. In one ambush, I saw a nice gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) with a school of striped sea-bream. But the gilt-head (sea) bream realised my presence and left the striped sea-bream, swam towards the surface to have a better look at me and disappeared into the blue. But where were the striped sea-bream??? I crawled forward and as I passed the front rock, I saw the fish digging the sea floor. I aimed at one and pulled the trigger. The spear stoke the fish but as it was shaken, broke free and I lost it... A little further down, there was a cliff. In the past, some white sea breams or two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) were looking for a resting place. I dived, crawled, and reached the cliff. A large flock of two-banded sea bream was motionless in the shadow of the rock. I aimed the largest one and pulled the trigger. I hit three fish, but by the time I got my hands on the spear, the two smaller ones were gone. I caught the biggest one, which was my target, hung it on my buoy and continued. (3rd picture: The two-banded sea bream..). In another ambush I saw nothing. I crawled a little further down on the sea floor to see what was going on, when a nice gilt-head (sea) bream appeared on my left, coming out of a hole. The fish went away, stopped to see what I was and I shot it. The fish fought to get free, but it was too late. I caught a kilo fish (980 g). It was a long and narrow fish, a sign that it was a fish from the open sea and not an escapee from a fishery. (4th picture: The winter queen!!!). Happily I kissed it many times and put it next to the two-banded sea bream. I continued my ambushes, I saw 2-4 gilt-head (sea) bream in different dives, but unfortunately I was seen too, so... On one of my last ambushes, I was getting cold and tired, I dived and ambushed but I didn't see anything. So I crawled slightly in front of me. In a crevice in front of me, between the stones, there was a gilt-head (sea) bream nibbling on the bottom. The fish moved and as it swam between the rocks, I lost it. I turned the speargun towards the direction it was swimming and waited. My senses were at their maximum. The gilt-head (sea) bream came out of the rocks, surprised by my presence, and just as it started to swim fast, the spear caught up with it. (5th picture: The chubby queen!!!). Delighted, I collected the 880 gr. fish and almost walked on the waves, which meanwhile had become big. This gilt-head (sea) bream was much more rounder than the first, which means that it had escaped from a fishery. I decided for a last ambush. I landed on the rocky bottom and hid behind a rock. After a while a nice white sea bream appeared in front of me. Aimed and confident of my success, I pulled the trigger. I shot the fish, but it managed to escape... Without fishing, I took the way back, thinking it was all over. But the Universe had other plans. Just before I got out, I noticed something very large swimming on the rocky bottom. It was a big loggerhead sea turtle (Caretta caretta). I dived and approached it from the front, so it could see me and not be scared. We stayed together for a while, it watched me curiously, and then it left for unknown waters.            (6th picture: An ancient friend...). I went outside, because of the wind there was not a soul around, took the necessary pictures and left for home.     (7th picture: A beautiful end...). 

And as they say: "fresh fish should be eaten fresh". The next day with Stavroula, parents and daughter, we consumed grilled gilt-head (sea) bream among other delicacies!!! (8th picture: ... a more beautiful end...we are going to eat well... again!!!).

Τα χταπόδια έσωσαν την παράσταση ... The octopus saved the day...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The octopuses saved the day...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σταυρούλα Παναγέα.

Πήγαμε σε έναν ψαρότοπο όπου στις καλοκαιρινές διακοπές μας, είχα δει κάποια πολύ ωραία ψάρια. Τα ψάρια κολυμπούσαν ανάμεσα στους λουόμενους.... Εγώ απλά τα θαύμαζα. Έτσι λοιπόν την 28/10 πήγαμε με την καλή μου προς τα εκεί μήπως.... Όμως τα ψάρια ήταν μάλλον πολλοί καλοί γνώστες και παρόλο τις ιδανικές συνθήκες δεν είδα λέπι!!! Άλλαξα ψαρότοπους στις επόμενες μέρες. Πολύ ωραία μέρη, αλλά νέκρα παντού. Ούτε κεφάλους δεν είδα. Έτσι απογοητευμένος από την όλη κατάσταση, αποφάσισα για ένα πρωινό μεν, αλλά σύντομο δε ψάρεμα την ημέρα που θα επιστρέφαμε στην Αθήνα.

Βούτηξα και τράβηξα προς άγνωστα νερά. Στα ρηχά καρτέρια δεν βρήκα τίποτε, μάλλον δεν είδα τίποτε. Σε μια βουτιά προσγειώθηκα σε ένα δεμάτι φύκια και είχα για παρέα μου έναν σπυρογράφο.

 

Η πανέμορφη παρέα μου!!!

Μέσα στην θολή μοναξιά μου, είχα τον φίλο μου τον σπυρογράφο να μου κρατάει παρέα υπομονετικά κι ας τον ταρακουνούσε ο έντονος κυματισμός. Είχε ανοίξει τις σπύρες του για να φυλτράρει το νερό κι έμοιαζε, στιγμές-στιγμές καθώς τον κουνούσαν τα κύματα, σαν να έχει ανοίξει τα χέρια του προς τα ουρανό, δοξάζοντας με αυτόν τον τόσο απλό τρόπο τον Ποιητή των Ουρανών.

"Κοιτά που ένας τόσο απλός οργανισμός κι έχει πολύ περισσότερη πίστη στο Θείο Σχέδιο, από εμάς τα πολύπλοκα κι "ανώτερα όντα". Περιμένει να περάσει το πλαγκτόν για να ζήσει, χωρίς να κοιτάει πως θα αρπάξει, θα πατήσει, θα βιάσει κι ακόμη πως θα σκοτώσει τον διπλανό του, μόνο και μόνο για να φανεί σπουδαίος στους υπόλοιπους. Σαπίλα παντού... Θα πέσει φωτιά να μας κάψει... Αν η μάνα Γη αρχίσει να κουνάει ας μην παραξενευτούμε..." είπα στον εαυτό μου. Άφησα τις μαύρες σκέψεις μου να με προσπεράσουν, χαιρέτισα τον φίλο μου και συνέχισα την πορεία μου. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου ήρθαν κέφαλοι και πολλές μουρμούρες. Όλα ήταν μεσαία ψάρια και δεν ασχολίθικα μαζί τους. Ήταν λίγο τρομαγμένα και θεώρησα ότι εγώ ήμουν η αιτία. Καθώς αναδύομαι κάτι μου λέει να κοιτάξω πίσω μου. Μέσα στη θολούρα διαπιστώνω ότι ένα μεγάλος αετός (είδος σαλαχιού), περί τα 20 κιλά, να κάθεται πάνω στον αμμώδη βυθό. Το ψάρι πρέπει να ήρθε όταν έκανα το καρτέρι, γιατί αλλιώς θα το είχα δει, κάθισε στον βυθό και με παρατηρούσε!!! Γυρίζω προς το μέρος του και ετοιμάζομαι για ένα πλάνο. Το ψάρι είναι πολύ κοντά μου κι αν θέλω του ρίχνω. Το μεγάλο κεφάλι του είναι πολύ εύκολος στόχος. Όμως δεν είναι αυτό που γυρεύω. Βουτάω λοιπόν για να πάρω ένα καλό πλάνο, αλλά ο αετός με μια απότομη κίνηση των πτερυγίων του, χάθηκε στο βαθύ μπλε.

Ο περίεργος αετός...

Χαμογέλασα και συνέχισα την πορεία μου. Κολύμπησα λίγο παρακάτω, όταν κάτι μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ένα μεγάλο καφέ θαλάσσιο αγγούρι, περίπου 60-70 πόντους ήταν ανάμεσα στα λιγοστά φύκια. Το έπιασα και μου φάνηκε σαν άδειο-κούφιο μέσα το σώμα του. Το άφησα για να δω τι θα κάνει. Μόλις προσγειώθηκε στον βυθό, από την μια του άκρη, βγήκαν βραχίονες σαν κάτι να έψαχνε. Έμοιαζε σαν κάτι τέρατα του κινηματογράφου, έτοιμο να κατασπαράξει κάποιο θύμα του.

Ένα ακίνδυνο τέρας... 

Το άφησα στην ησυχία του και συνέχισα. Ο καιρός είχε δυναμώσει και τον είχα κόντρα.

"Καλύτερα για να είναι πιο ξεκούραστη η επιστροφή μου..." σκέφτηκα. Είπα να ανοιχτώ για να δω τι γίνεται και στα λίγο πιο βαθειά. Τότε όμως ένα ωραίο χταπόδι με αυτοκτονικές τάσεις εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήρθε κολυμπώντας για να κρυφτεί σε ένα δεμάτι από φύκια.

"Εύκολος στόχος..." σκέφτηκα. Έβαλα την μικρότερη σκάλα στο ψαροντούφεκο και του έριξα μια βολή ανάμεσα στα μάτια. Το δίκιλο (1,8 κ) χταπόδι πάλεψε όσο μπορούσε, αλλά τελικά κατέληξε στην ψαροκρεμάστρα μου.

Το μικρούλι....

Την ώρα της μάχης, η ματιά που έπιασε ένα μεγάλο λάστιχο φορτηγού που είναι ακουμπισμένο στον βυθό, στα αριστερά μου. Αφού τακτοποίησα το χταπόδι κολύμπησα προς το λάστιχο. Δύο μεγάλα καφέ μάτια με κοιτούσαν. Πλησίασα και έκανα την βολή εκεί που έπρεπε. Το χταπόδι χώθηκε μέσα στο λάστιχο. Βούτηξα κι αφού ψαχούλεψα το μέρος, άρπαξα το χταπόδι από την κουκούλα του. Με ένα απότομο τράβηγμα, ένα πιο μεγάλο χταπόδι με ακολουθούσε στην επιφάνεια. Αυτό ήταν 2,9 κιλά!!!

...και το μεγάλο....

"Πάλι καλά... τουλάχιστον δεν θα βγούμε άψαροι...." σκέφτηκα. Κολύμπησα λίγο αλλά δεν είδα τίποτα. Αποφάσισα να πάω πιο βαθειά, μήπως και... Προχώρισα πιο βαθειά και έκανα ένα καρτέρι. Μέσα στην λάσπη του βυθού, εμφανήστικε ξαφνικά ένας μεγάλος κέφαλος στα αριστερά μου. Έστριψα προς το ψάρι και περίμενα. Το ψάρι μου φάνηκε περίπου ένα κιλό και μόλις έστριψε για να φύγει του έριξα. Η βέργα πέτυχε τον στόχο της και ο κέφαλος χτυπήθηκε βίαια. Καθώς πήγα να τον πιάσω, το ψάρι ήταν εκτός βέργας. Από τον τρόπο που κολυμπούσε κατάλαβα ότι του είχε σπάσει η σπονδυλική του στήλη. Όμως τον έχασα μέσα στην πολύ θολούρα. Έψαξα για πολύ ώρα, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Έφαγα τον κόσμο. Που και που φαινόταν άσπρη του κοιλιά, αλλά τελικά τον έχασα. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν θα ζήσει.... Πήρα τον δρόμο του γυρισμού κάνοντας καρτέρια πιο βαθειά. Σε ένα από αυτά μου ήρθαν κέφαλοι. Ένας από το κοπάδι ήρθε προς τα εμένα. Φοβούμενος μην φύγει απότομα, σημάδεψα και του έριξα από μακριά. Αστόχησα!!!

"Κάτι δεν πάει καλά... Τα ψάρια είναι πολύ πιο μεγάλα και κολυμπούν μακρυά Ζάχο..." είπα στον εαυτό μου. Μετά από μερικά καρτέρια, εμφανίστηκε ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Έμεινα στο πόστο μου κι όταν με πλησίασαν οι τελευταίοι, έριξα σε έναν που ήμουν σίγουρος. Το ψάρι χτυπήθηκε βίαια κι εγώ όρμηξα πάνω του. Στην ολιγόλεπτη μάχη που ακολούθησε, κατάφερα και τον έπιασα από τα βράγχια του και τελείωσε η μάχη. Είχα δίκιο. Τα ψάρια ήταν πιο μεγάλα από ότι νόμιζα. Αυτό ήταν δύο κιλά.

Ήταν πιο μεγάλος απ΄ότι νόμιζα!!!

Ο πεινασμένος τσαμπουκάς!!!

Κάποια άλλα ψάρια του κοπαδιού ήταν αρκετά μεγαλύτερα. Ειδικά ένα ψάρι που δεν με πλησίασε καθόλου, θα πρέπει να ήταν περί τα 5-6 κιλά. Μπορεί να υπερβάλω, αλλά σε σχέση με τα άλλα, αυτό μου φάνηκε τεράστιο!!! Στάθηκε πάνω από την φυκιάδα, χωρίς να ακολουθήσει το υπόλοιπο κοπάδι και με παρατηρούσε. Το είδα άλλη μια φορά και ότι κόλπα και να έκανα δεν πτοήθηκε να πλησιάσει. Σίγουρο για τον εαυτό του, απλά απομακρύνθηκε ήρεμα μέσα στην θολούρα. Είχα να δω πολλά χρόνια έναν τόσο μεγάλο κέφαλο. Και μόνο που το είδα μου έφτανε. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού ψαρεύοντας χωρίς να δω κάτι που να με ενδιέφερε και βγήκα. Έκανα νοήμα στην Σταυρούλα να έρθει για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Πάω να πιάσω τα τρόπαια και βλέπω ένα μικρό χταπόδι να έχει γαντζωθεί πάνω σε ένα από τα χταπόδια μου και να προσπαθεί να το φάει. Το έβγαλα, το περιεργάστηκα και το άφησε να φύγει.

"Γιατί το άφησες???" με ρώτησε η Σταυρούλα όλο απορία. Της εξήγησε τι είχε          συμβεί, βγάλαμε τις φωτό που ήθελα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αφού ετοιμαστήκαμε, πήραμε τον δρόμο για το κλεινόν άστυ...

 

Τέλος....

Τον κέφαλο τον φάγαμε μεταξύ άλλων μεζέδων, με την ανάλογη παρέα.

Η παρέα!!!

  

Translation of the above article.

Title: The octopuses saved the day...

Video & Photo : Zacharias Skevofilax, Stavroula Panagea.

We drove to a fishing spot where during the summer holidays, I had seen some very nice fish. The fish were swimming among the bathers.... I could not fish so I just admired them. So on 28/10 we went there with my sweetheart... But despite the ideal weather conditions, I didn't see a single fish!!! I changed fishing spots over the next few days. Beautiful fishing places, but empty of fish. I didn't see any mullets either. So disappointed from the entire situation, I decided the day we would return to Athens, a short fishing expedition early in the morning.

I dived in and swam into unknown waters. I didn't find anything in the shallows, I didn't see anything. In one dive I landed on a seaweed bundle and had a Mediterranean fanworm (Sabella spallanzanii) for company. (1st Picture: My beautiful company!!!) In my hazy solitude, I had my friend the fun-worm patiently keeping me company even though it was shaken by strong waves. He had opened its arms to filter the water and it seemed, for moments as the waves rocked it, as if it had opened his arms to the sky, glorifying in this simple way the Poet of the Heavens.

"Look how such a simple organism has much more faith in the Divine Plan than us the complex and "superior beings". It waits for the plankton to pass by in order to live, without looking at how it will grab, step-on, rape and even kill its neighbour, just to look great. Rot is everywhere... Fire will fall upon us... If the shaking of the Mother Earth starts, don't be surprised..." I said to myself. I let my dark thoughts to pass-by, greeted my friend and continued on my way. On one of my many ambushes, mullets (Mugil cephalus) and lots of stripped sea-bream (Lithognathus mormyrus) appeared in front of me. They were all medium size fish and I was not interested. They were a bit scared and I thought I was the cause. As I emerged something was telling me to look behind me. In the blurry waters, I realised that a large common eagle ray (Myliobatis aquila) , about 20 kilos, was sitting on the sandy bottom. The fish must had come when I was ambushing because otherwise I would have seen it. It sitting on the bottom watching me!!! I turned towards it and got prepared to film it. The fish was very close, with in range and if I wanted I could easily shoot it. Its large head was a very easy target. But that's not what I was looking for. So I dived to get a better video shot, but the eagle ray with a sudden flap of its wings, got lost in the deep blue. (2nd Picture: The curious common eagle ray). I smiled and continued on my way. I swam a little further down when something caught my interest. A large worm sea cucumber (Synaptula reciprocans), about 60-70 cm was among the scanty seaweed. I caught it and it seemed that its body was hollow inside. I left it to see what it would do. As soon as it landed on the bottom, from one end, arms came out as if it was searching for something. It looked like some movie monster, ready to devour a victim. (3rd Picture: The harmless monster...). I left it alone and continued. The weather had gotten stronger and I was up against it.

"Nice, my return will be more restful..." I thought. I decided to swim towards open waters to see what was happening a little deeper. But then a beautiful common octopus (Octopus vulgaris) with suicidal tendencies appeared in front of me. It approached me to hide in a bundle of seaweed.

"Easy target..." I thought. I put the smallest scale on the speargun and shot it between the eyes. The big (1.8 kg) octopus fought as hard as it could, but eventually ended up on my fish hanger. (4th Picture: The little one...). At the time of the battle, my glance caught by a large truck tire resting on the bottom, to my left. After arranging the octopus I swam towards it. Two big brown eyes were looking at me. I got closer and made the shot where it needed to be. The octopus despaired in the tire. I dived in and after searching the place, grabbed the octopus from its hood. With a sharp pull, a larger octopus followed me to the surface. That was 2.9 kilos!!! (5th Picture: ...and the big one..).

"Nicely done... at least we won't come out fish-less..." I thought. I swam a bit but didn't see anything. I decided to go deeper, just in case... I went deeper and made an ambush. In the muddy bottom, a large mullet suddenly appeared to my left. I turned towards the fish and waited. The fish seemed to me about a kilo and as soon as it turned to leave I pulled the trigger. The rod struck its target and the mullet was shaken violently. As I went to catch him, the fish was off the rod. I could tell by the way it was swimming that its spine was broken. But I lost it in the mirky waters. I searched for a long time, but I couldn't find the fish. From time to time I could see its white belly, but I finally lost it. I felt sad because it will die eventually.... I took the way back by diving deeper. In one ambush, I found mullets. One mullet got away from the herd and approached me. Afraid it would swim away, I took aim and shot it from a distance. I missed!!!

"Something is wrong... The fish must be much bigger and they are swimming at a distance, Zac..." I said to myself. After a few ambushes, a large school of mullets appeared. I stayed at my post and when the last ones approached me, I fired at one I was sure of. The fish started fighting violently and I rushed on it. In the few minutes of fighting that followed, I managed to grab the mullet by its gills and the fight was over. I was right. The fish were much bigger than I thought. The one I caught was about two kilos. (6th Picture: It was much bigger than I thought...). Some other fish in the school were considerably larger. Especially one fish that didn't come close to me at all, it must have been around 5-6 kilos. I may be exaggerating, but comparing it to the others, this fish seemed huge!!! It stood above the seaweed, not following the rest of the school, watching me. I saw it one more time and no matter what tricks I did, it stayed away. Sure of itself, it simply swam calmly away into the blur. It had been many years since I had seen such a large mullet. Just seeing it was enough for me. I fished the way back without seeing anything that interested me and got out. I waved for Stavroula to come for the necessary photos. As I was grabbing the trophies and saw a small octopus hooked onto one of my octopuses and trying to eat it. I took it in my hands, examined and let it go. 

(7th Picture: The hungry chump!!!).

"Why did you let it go???" Stavroula asked me, full of curiosity. I explained what had happened, we took the photos I wanted, we went back to the hotel and after getting ready, we drove back to Athens...

(8th Picture: The end...) 

We ate the mullet among other appetisers, with the most appropriate company.(9th Picture: The most appropriate company!!!).

 

Ένα αλλόκοτο καλοκαίρι στην Κάρπαθο, 2ο μέρος

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title:   A weird summer in Karpathos Island, 2nd part.

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Marcus Schrauder. 

Ξεκίνησαν οι νοτιάδες, με συννεφιές και που και που καμιά βροχή-μπόρα.

Μια νυχτερινή ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο!!!

Αφού πήγα στο νοσοκομείο και όλα καλά με το πόδι, ξεκίνησε τριήμερη ξεκούραση. Η θάλασσα που ήθελε να με πειράξει, είχε κολλήσει τελείως. 

Υπομονήήή....

Εγώ σιγόβραζα μόνο που την έβλεπα, αλλά τι μπορούσα να κάνω, παρά μόνο υπομονή. Ο Μάρκος φυσικά συνέχιζε να ψαρεύει, και πολύ καλά έκανε, και μεταξύ των άλλων έπιασε σε ένα ψάρεμα έναν πεντάρη ροφό και μπόλικα λεοντόψαρα. 

Ο Μάρκος & τα τρόπαιά του...

Μετά από τις τρεις μέρες ξεκούρασης, άρχισα να νιώθω το πόδι μου αρκετά καλά. Έτσι αποφάσισα να πάω για ένα εντελώς ρηχό ψάρεμα. Βασικά ήθελα να δοκιμάσω αν ο αστράγαλός μου άντεχε την πίεση από το πέδιλο. Άφησα να περάσουν μερικές επιπλέον ώρες για να δω πως πάει το πόδι μου και νωρίς το απόγευμα βούτηξα στον πιο αγαπημένο μου ρηχό Καρπάθικο ψαρότοπο. Άλλωστε μου είχαν μείνει μόνο δύο μέρες και μετά τέλος οι διακοπές. Ο ΝΝΔ άνεμος τα είχε θολώσει κάπως τα νερά, αλλά από την λαχτάρα μου να βουτήξω δεν με ένοιαζε καν. Ξεκήνισα λοιπόν παρατηρώντας τον αστράγαλο μου. Δεν μπορούσα να βάλω την δύναμη που ήθελα γιατί με ενοχλούσε, κι αποφάσισα για ένα αργό, πολύ αργό, απολαυστικό και ρηχό ψάρεμα. Στην πρώτη κιόλας βουτιά, χώνομαι πίσω από έναν βράχο και περιμένω στο απίστευτο βάθος των 2,5 μέτρων. Το μέρος το ξέρω πολύ καλά και κρύβομαι πιο πολύ με το που βλέπω τον μεγάλο σαργό να με πλησιάζει. Όσο με πλησιάζει, τόσο εγώ χάνομαι από το οπτικό του πεδίο. Ο σαργός τρελαμένος, γεμάτος περιέργεια, επιταχύνει προς το μέρος μου και πριν το καταλάβει, η βέργα τον έχει βρει στον σβέρκο. 

Το 1ο της ημέρας!!!

Από την χαρά μου κλείνω την υποβρύχια κάμερα, ενώ θα μπορούσα να έχω ένα υπέροχο πλάνο. Τακτοποιώ το ψάρι και συνεχίζω. Έχω φτάσει σε έναν μικρό κάβο. Λίγο πριν έχω δει ένα αρκετά μεγάλο κοπάδι από ψιλή σαρδέλα. 

"Λες να υπάρχει λαβράκι στην περιοχή....." αναρωτήθηκα. Πριν προλάβω να τελειώσω την σκέψη μου, βλέπω ένα στον αφρό. Δεν ξέρω τι να κάνω. 

"Αν βουτήξω, θα με δει και μάλλον θα φύγει... Πάνω του λοιπόν, βουρρρ..." λέω στον εαυτό μου. Προχωρώ κάθετα στο λαβράκι, ούτως ώστε να μην δει όλον μου τον όγκο, ενώ ταυτόχρονα κλείνω με το χέρι μου την μάσκα. Βοηθάει αρκετά και η θολούρα που επικρατεί, ειδικά στην επιφάνεια της θάλασσας. Το ψάρι απορρημένο κάνει δεξιά-αριστερά. Με δυσκολεύει ο κυματισμός, αλλά στην δεύτερη στροφή του ψαριού του ρίχνω. Η βέργα το πετυχαίνει κοντά στην ουρά και το λαβράκι χτυπιέται για να φύγει. Ορμάω πάνω του και πιάνω το δίκιλο λαβράκι (1.9κ) . 

Αυτό κι αν ήταν δώρο!!!

Όλος χαρά για το αναπάντεχο δώρο, το κρεμάω κι αυτό με τον σαργό. Συνεχίζω και σε μια γνωστή τρύπα, αντιλαμβάνομαι την παρουσία ενός μεγάλου σαργού. Το ψάρι μόλις που αχνοφαίνεται στην σκιά της τρύπας. Αρκετές σάρπες που με πήραν χαμπάρι έφυγαν ταχύτατα κάνοντας τον σαργό νευρικό. Έτσι δεν μπορώ να τον ψάξω με τον φακό και η ανακατεμένη θάλασσα με δυσκολεύει επίσης. Κάνω μια βουτιά και σέρνομαι έξω από την είσοδο της τρύπας, κρυμμένος όμως πίσω από έναν βράχο, καρτερεύω. Σε μια στιγμή ο νευρικός σαργός κινείται σε σημείο όπου η τρύπα ελάχιστα φωτίζεται. Είναι η στιγμή που περίμενα. Όλα είναι στην σωστή θέση κι εγώ απλώς πατάω την σκανδάλη. Η βέργα πετυχαίνει τον σαργό στον σβέρκο κι εγώ έχω πιάσει έναν 2ο κιλίσιο σαργό. 

Τα νεύρα δεν βοηθούν!!!

Καθώς τον τακτοποιώ, αντιλαμβάνομαι έναν λίγο πιο μικρό σαργό να τρυπώνει σε μια σχισμή. Πλησιάζω όσο πιο ήρεμα μπορώ, ανάβω τον φακό αλλά τίποτε. Σβήνω τον φακό κι ενώ σκέφτομαι που να είναι το ψάρι, εκείνο όλο περιέργεια πλησιάζει για να δει μάλλον τι ήταν το φως. Έτσι του ρίχνω και πιάνω έναν μισόκιλο σαργό. Στο επόμενο καρτέρι, βλέπω ένα κοπάδι από κεφάλους να απομακρύνεται. Όμως ανάμεσά τους υπάρχει ένα λαβράκι. Κάνω διάφορους λαριγκισμούς και το ψάρι γυρίζει κι έρχεται καταπάνω μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι κι έτσι δεν του ρίχνω. Με το που στρίβει, αντιλαμβάνομαι ότι είναι σαν αυτό που έχω πιάσει, αλλά είναι αργά γιατί το ψάρι με ταχύτητα χάθηκε ανάμεσα στα βράχια. Καθώς κοιτάω τα λαβράκι να χάνεται, η ματιά μου πιάνει μια φευγαλέα κίνηση ενός καλού σαργού να τρυπώνει σε μια γνωστή τρύπα. Το γνωρίζω το συφώνι, αλλά αν το ψάρι στρίψει στο τέλος του συφωνιού, το έχω χάσει. Ήσυχη βουτιά και πλησιάζω χωρίς την χρήση του φακού. Το ψάρι στέκεται κοντά στη είσοδο κι έτσι πιάνω ένα ακόμη σαργό των 700 γρ. Λίγο πιο κάτω, ενώ κολυμπώ, ένας ευτραφής σκάρος, έχει τάσεις αυτοκτονίας και κόβει βόλτες από κάτω μου. Του ρίχνω από την επιφάνεια και πιάνω έναν μαύρο σκάρο του κιλού. 

"Πολύ ωραία...." σκέφτηκα. Όμως μπροστά μου είδα ένα ασημί ρέμα να κυλά ανάμεσα στις πέτρες. Ένα μεγάλο κοπάδι από μεσαίους κεφάλους ρέει γλύφοντας τις πέτρες. Ένα πολύ όμορφο θέαμα που δεν μπορούσα να μην το απαθανατίσω. Συντονισμένα όλα τα ψάρια μαζί, ποτέ στην επιφάνεια, ποτέ ανάμεσα στις πέτρες του βυθού, έδιναν μια ασημένια ομορφιά στο θολό τοπείο. Αφού τα ψάρια απομακρύνθηκαν, προχώρησα λίγο πιο κάτω, αλλά πάντα στα ρηχά. Κάθομαι στον βυθό και περιεργάζομαι ένα κοπάδι σκάρων. Ψάχνω τον πιο μεγάλο, όταν ανάμεσα στα βράχια εμφανίζεται ένας κιλίσιος κέφαλος. Την ώρα που πάει να απομακρυνθεί, του ρίχνω και τον πιάνω. Λίγο πιο κάτω πιάνω άλλον έναν. Από εδώ κι από εκεί πιάνω άλλους τρεις σκάρους 700-900 γρ. Πλησιάζω το μικρό κάβο από όπου βούτηξα, αποφάσισμένος να βγω, αναπάντεχα ικανοποιημένος από το ψάρεμά μου. Όμως κατάκαβα υπάρχει ένα κοπάδι από μεγάλους κεφάλους. Προσγειώνομαι σε έναν βράχο και περιμένω. Δυστυχώς το κοπάδι με έχει πάρει χαμπάρι και σκορπίζει. Εγώ προσπαθώ να ακολουθήσω κάποια ψάρια με το ψαροντούφεκο, αλλά είναι αδύνατον με την ταχύτητα που έχουν τα ψάρια. Όμως ένα από τα τελευταία ψάρια μου δίνει βολή. Ρίχνω στον μεγάλο κέφαλο, ο οποίος χτυπιέται για να ελευθερωθεί βίαια. Όμως είναι πολύ αργά για εκείνον κι έτσι πιάνω έναν υπέροχο κέφαλο 2 κιλών. 

Άργησε...

"Τι άλλο να ζητήσει κανείς από την θάλασσα και μάλιστα τόσο ρηχά." σκέφτηκα και κολήμπισα προς την παραλία για να βγω. Όμως, εκεί στο ένα μέτρο βάθος, κάτι μεγάλο τρύπωσε σε μια πλάκα που δεν το χωρούσε καλά-καλά. Χωρίς πολλές σκέψεις βουτάω, βλέπω μια σκούρα ράχη και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα τραντάζεται κι εγώ ορμάω να δω τι έχει γίνει. Βάζω το χέρι μου μέσα στην πλάκα κι έκπληκτος τραβάω έξω μια πίγκα κοντά στα δυο κιλά (1,8 κ). 

Αυτό κι αν ήταν δώρο!!!

Βγήκα σχεδόν χοροπιδόντας από την χαρά μου. 

Τέλος για σήμερα...και τι τέλος!!!

Η επόμενη μέρα ήταν και η τελευταία στο νησί. Έτσι χαράματα, βρέθηκα σε έναν ακόμη ρηχότερο ψαρότοπο. Οι συνθήκες ήταν οι ίδιες με χτες. Ξεκίνησα πιάνοντας έναν καλό σαργό. Τον βρήκα ξαφνικά και δεν πρόλαβα να ενεργοποιείσω την υποβρύχια κάμερα. Συνεχίζοντας βρίσκω ένα κοπάδι σκάρους. Πίσω από όλους ψεύτο-κρύβεται το μεγαλύτερο ψάρι. Περιμένω καρτερεύοντας και μόλις μου δίνει την παραμικρή ευκαιρία του ρίχνω. Η βέργα πετυχαίνει τον σκάρο στο μάτι κι εγώ πιάνω τον πρώτο κιλίσιο σκάρο της ημέρας. 

Καλώς τον...

Παρατηρώ όμως έναν καλό σαργό να τρυπώνει λίγο πιο κάτω. Το ψάρι είναι μεγάλο κι εγώ βουτάω για να τον βρω. Καθώς ψάχνω, ένας ωραίος κέφαλος εμφανίζεται όλος περιέργεια να με δει.

"Είσαι τυχερός που ο σαργός είναι μεγάλος...." του είπα νοητικά και τον άφησε να φύγει. Φυσικά δεν βρήκα τον μεγάλο σαργό!!! Αποφασίζω να πάω ακόμη πιο ρηχά. Δεν κολυμπάω, αλλά σέρνομαι στον πετρώδη βυθό. Παρατηρώ μπροστά μου, ότι ένας σαργός του κιλού έχει λουφάξει ανάμεσα σε δύο πέτρες. Πλησιάζω όσο μπορώ πιο κοντά και του ρίχνω. Το βάθος είναι περίπου 50 πόντους!!! Με δυσκολία κινούμε και τραβάω τον σαργό προς το μέρος μου. Είναι ένα ψάρι του κιλού.

Καλά τα πάμε!!!

Στο επόμενο καρτέρι μου έρχονται κάθε λογής ψάρια. Σκάροι, σαργοί, γερμανοί, σάρπες και πολλά άλλα. Πως να ρίξω??? Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα λαβράκι μπροστά μου. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, το ψάρι φεύγει και ρίχνω μια απελπισμένη βολή. Φυσικά αστόχησα. Στο τόσο ρηχό νερό και με τον νοτιά υπήρχαν πολύ σαργοί ανάμεσα στις πέτρες. Με μακρινές βολές κατάφερα να πιάσω δύο υπέροχα κιλίσια ψάρια. Έπιασα και τρεις ακόμη μεγάλους σκάρους. Βλέπω δύο μεγάλους σαργούς να κολυμπούν προς την μικρή παραλία.

Ωραία!!!

"Ρε παιδιά, προς τα εκεί που πάτε είναι η στεριά. Θα βγήκε έξω??? ή μήπως υπάρχει κάτι που δεν ξέρω???" σκέφτομαι. Συνεχίζω έρπων, ακολουθώντας τους σαργούς, όταν αντιλαμβάνομαι ότι έξω-έξω, κάτω από μια πέτρα υπήρχε κάτι καλό. Σέρνομαι στην κυριολεξία και κρύβομαι πίσω από μια άλλη πέτρα. Υπάρχει μια παρουσία μέσα στο σκοτάδι. Ανάβω τον φακό και βλέπω ένα λαβράκι. 

Κι όμως το είδα!!!

Το ψάρι χάνεται μέσα στην σχισμή της πέτρας. Που και που το βλέπω αλλά δεν μου δίνει βολή. Πότε χάνεται, πότε το βλέπω. Κοιτάζω κι από την άλλη μεριά της πέτρας μήπως πάρει δρόμο. Σε μια στιγμή που ανάβω τον φακό, μέσα στην σκοτεινιά, διακρίνω το ασημένιο κεφάλι του. Σημαδεύω αστραπιαία και πατώ την σκανδάλη. Χαμός!!! Δεν μπορώ να πλησιάσω γιατί δεν χωράω να κολυμπήσω. Με τα πολλά τραβάω το ψάρι κοντά μου, το οποίο είναι λίγο πιο μικρό από το χθεσινό (1,8 κ).

Ναι!!!

"Ας μην είμαστε αχάριστοι Ζάχο..." είπα στον εαυτό μου και βγήκα. 

Αυτά για φέτος, άντε και του χρόνου!!!

Μπορεί να μου συνέβησαν πολλά στραβά στην Κάρπαθο φέτος, αλλά δεν έχω παράπονο. Μου τα έδωσε πλουσιοπάροχα, ειδικά στο τέλος των καλοκαιρινών μου διακοπών. Άντε και του χρόνου, να είμαστε όλοι καλά και να τα ξαναπούμε για Καρπάθικα ψαρέματα... 

Καλοκαίρι 2022 τέλος....

Translation of the above article.

Title:  A weird summer in Karpathos island, 2nd part. 

Video & Photo : Zacharias Skevofilax, Marcus Schrauder. 

The South winds started blowing, bringing along some clouds and some rain-shower for time to time. (1st Picture: Night beauty !!!). After I went to the hospital and everything was fine with my ankle, the three days of resting period started. The sea that wanted to tease me was completely motionless. (2nd Picture: Patience...). I was simmering just looking at the sea, but what could I do but be patient. Marcos, of course, continued to fish, and as he should do and among other things, he caught a 5 kg. dusky grouper (Epinephelus guaza) and plenty of lionfish (Pterois volitans) in one fishing trip. (3rd Picture: Markos and his trophies...). After the three days of rest had past, my leg started to feel quite well-strong. So I decided to go for a completely shallow fishing. I basically wanted to test if my ankle, if it could handle the pressure of the fin. I let a few extra hours to pass observing how my leg was doing and early in the afternoon I dived into my favorite shallow Carpathian fishing spot. After all, I only had two days left and then the summer holidays were over. The SSW winds had made the water somewhat cloudy, but in my eagerness to dive, it didn't bother me. So I started by observing my ankle. I couldn't put the power I wanted because it was bothering me, so I decided on a slow, very slow, enjoyable and shallow spearfishing trip. On the very first dive, I hid behind a rock and waited at the incredible depth of 2.5 meters. Knowing the place very well, I hid more as I saw a big white sea bream (Diplodus sargus) approaching me. The closer it was getting to me, the more I was disappearing from its field of vision. The white sea bream crazed, full of curiosity, speeded up towards me and before it realised anything, the spear had found it in the neck.             (4th Picture: The 1st of the day!!!). In my joy I turned of the underwater camera, while I could have a great video-shot. I arranged the fish and continued. I had reached a small cape.

"What are the chances that a sea-bass (Dicentrarchus labrax) is in the area...” I wondered. Before I could finish my thought, I saw one in the foamy surface of the sea. I don't know what to do.

"If I dive, it'll see me and probably will swim away... So go for it..." I said to myself. I moved perpendicularly to the sea-bass, so that it didn't see my whole body, while at the same time I covered the mask with my hand. The cloudiness that prevailed, especially on the surface of the sea, helped a lot. The discarded fish made right-left turns. I found it difficult to aim, due to the waves, but on the second turn of the fish I pulled the trigger it. The spear stroke it near the tail and the sea-bass started to fight for its freedom. I rushed towards the sea-bass and grabbed the big sea-bass (1.9 kg).      (5th Picture: That was the gift!!!). Delighted from the unexpected gift, I hang it with the white sea bream as well. I continued and in a known hole, I perceived the presence of a large white sea bream. The fish was barely visible in the shadow of the hole. Several salema porgy (Sarpa salpa) that realised my presence left quickly, making the white sea bream nervous. So I couldn't look for it with the underwater flash light and the blurry sea made it even more difficult to see the fish. I dived and crawled out of the hole's entrance, but I was hidden behind a rock, I ambushed. At some point, the nervous white sea bream moved on a spot, where the hole was barely illuminated by the sun. It was the moment I had been waiting for. Everything was in the right place and I just pulled the trigger. The spear hit the fish on the neck and I have caught a 2nd big white sea bream.             (6th Picture: Anxiety does not help!!!). As I sorted it out, I noticed a slightly smaller white sea bream swimming into a crevice. I approached as calmly as I could, turned on the flashlight but nothing. I turn off the flashlight and while I was thinking about where the fish was, it came out probably to see what the light was. So I shot it and caught a half-kilo white sea bream. In the next ambush, I saw a school of mullets (Mugil cephalus)moving away. But among them there was a sea bass. I did various noises and the fish turned and approached me. I couldn't tell how big it was so I didn't shoot it. As it turned, I realised it was as big as the one I had caught, but it was too late since the speeding fish was lost among the rocks. As I was watching the sea-bass disappearing, my eye caught the fleeting movement of a nice white sea bream getting into a familiar hole. I knew the hole, but if the fish turned at the end of the siphon, I would probably lose it. Quiet dive and approaching without the use of the flashlight. The fish was standing near the entrance so I caught another 700 gr white sea bream. A little further down, while I was swimming, a plumply parrotfish, had suicidal tendencies and was swimming under me. I shot it from the surface and caught a black parrotfish (Sparisoma cretense) of a kilo.

"Very nice...." I thought. But in front of me I saw a silver stream flowing between the stones. A large school of medium size mullets was flowing nibbling the rocks. A very beautiful sight that I couldn't help capturing. Coordinated all the fish together, sometimes on the surface, sometimes among the stones of the seafloor, they presented a silvery beauty to the murky landscape. After the fish moved away, I swam a little further down, but always in the shallows. I was laying on the seabed observing a school of parrotfish. I was looking for the biggest one, when a mullet appeared among the rocks. As it moved away, I shot and caught it. A little further down I caught another one. From different places caught three more parrotfish of 700-900 gr. I approached the small cape where I started my fishing expedition, determined to get out, surprisingly satisfied with my fishing. But there was a school of big mullets. I landed on a rock and waited. Unfortunately the school of big mullets had realised my presence and got scattered around. I tried to follow some fish with the speargun, but it was impossible due to the speed of the fish. But one of the last fish gave me a split of second for a shot. I shot to the big mullet, which fought to free itself. But it was too late for it so I caught a lovely 2 kg mullet. (7th Picture: Too late...)

"What more can someone ask from the sea, and even in so shallow waters." I thought and swam to the beach to get out. But, in the one meter depth, something big swam under a rock that didn't fit in much. Without much thought I dived, saw a dark shadow and pulled the trigger. The spear was shaken violently and I rushed to see what had happened. I put my hand inside the rock and, surprised, I pulled out a  mottled grouper (Mycteroperca ruby) weighing almost two kilograms (1.8 kg). (8th Picture: That was one of a gifts!!!). Out of joy, I almost walked on the sea surface. (9th Picture: End for today...and what an end!!!).

The next day was the last on the island. So at dawn, I found myself in an even shallower fishing spot. The weather conditions were the same as yesterday. I started by catching a good white sea bream. I found it suddenly and didn't have time to activate the underwater camera. Continuing on I found a school of parrotfish. Behind all, the biggest fish was hiding. I ambushed and as soon as it gave me the slightest chance I pulled the trigger. The spear stroke the parrotfish in the eye and I caught the first big parrotfish of the day. (10th Picture: Welcome ...). As I was putting the fish on the buoy, I notice a good white sea bream getting under aa rock, a little further down. The fish was big and so I dived to find it. As I searched, a nice mullet appeared in front of me full of curiosity.

"You're lucky that the white sea bream is big..." I told the mullet and let it pass. Of course I didn't find the big white sea bream!!! I decide to go even shallower. I did not swim, but I actually crawled on the rocky bottom. I noticed in front of me, that a white sea bream about 1 kilo was hiding between two stones. I got as close as I could and shot it. The depth was about 50 centimeters !!! I moved with difficulty and I pulled the white sea bream towards me. It was a one kilo fish. (11th Picture: So far so good!!!). In my next ambush all kinds of fish appeared in front of me . Parrotfish, white sea breams, dusky spinefoot (siganus sp.), salema porgy and many more. Suddenly I realized that there was a sea bass in front of me. Before I knew it, the fish was gone and I threw a desperate shot. Of course I missed. In such shallow waters and with the southern winds blowing, there were a lot of white sea breams among the stones. With long shots I managed to catch two beautiful big fish. I also caught three more large parrotfish. I see two large white sea breams swimming towards a small beach.              (12th Picture: Beautiful !!!).

"Hey guys, are going towards the land. Are going out of the water ??? or is there something I'm not aware of???" I was thinking. I kept crawling, following the white sea breams, when I realized that in the very shallows, under a stone there was something big. I literally crawled and hid behind another rock. There was a shining presence in the darkness. I turned on the flashlight and saw a sea bass. (13th Picture: I manage to see it !!!). The fish is lost in the crevice of the stone. I saw it from time to time for a split of a second, but I could not shoot it. I also looked towards the other side of the stone to see if it would swim away. At some point, I turned on the flashlight in the darkness and I was able to see its silver head. I aimed immediately and pulled the trigger. Chaos !!! I could not get closer because I could not swim. With a lot of effort I pulled the fish close towards me, which was a little smaller than yesterday's sea bass (1.8 kg). (14th Picture: Yeesss!!!)

"Let's not be ungrateful Zac..." I said to myself and got out.                 (15th Picture: Done for today, next year again!!!). A lot of difficult situations may occurred to me in Karpathos this year, but I have no complaints. He provided them to me richly, especially at the end of my summer vacation. Hopefully next year, let's all be well and talk again about Carpathian fishing... (16th Picture: Summer vacations of 2022 are over...)