Βούτηξα και
η θολούρα με πήρε στην αγκαλιά της στοργικά. Η παλιά μου φίλη ήταν παρούσα και με
περίμενε. Της χαμογέλασα. Είμαι σίγουρος ότι κι εκείνη έκανε το ίδιο. Προχώρησα
λίγο πιο κάτω και ξαναβούτηξα. Ήταν κι εκεί, μαζί με τα φύκια και τις πίνες. Μου
έκανε παρέα μέσα στην απέραντη μοναξιά μου. Τα πάντα ήταν θολά, αλλά συνάμα και
ήρεμα. Αυτή η απόλυτη ηρεμία που φτάνει μέχρι την Ψυχή σου, που για κάποια δευτερόλεπτα,
ελάχιστα δευτερόλεπτα, εκατοστά θα έλεγα, νιώθεις και βιώνεις το Μεγαλείο που ο
κάθε ένας μας είναι φτιαγμένος!!! Νιώθεις το πραγματικό σου ΕNΑΙ κι εκεί δεν μπορείς
παρά να γονατίσεις πλημμυρισμένος από το Μεγαλείο της Δημιουργίας. Που μπορεί σε
μέγεθος να είμαστε απειροελάχιστοι αλλά συνάμα και ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ!!! Τότε νιώθεις το
Μεγαλείο και την Αγάπη του ΠΑΤΕΡΑ μας!!!
Καρτέρι στο
καρτέρι, παρεούλα με την αγαπημένη μου, συνέχιζα να ψάχνω τον βυθό. Μικρά ψαράκια
εμφανίζονταν που και που. Αυτό συνεχίστηκε για τις επόμενες δύο ώρες. Δεν είχα δει
ούτε ένα αξιόλογο, κατά την κρίση μου, ψάρι. Σε κάποια στιγμή είδα μια λάμψη από
επάνω και πολύ πλάγια. Μια κιλίσια παλαμίδα με προσπέρασε και κάνοντας μια απότομη
στροφή πέρασε από πάνω μου. Γύρισα το ψαροτούφεκο και έριξα. Βολή απελπισίας και
φυσικά αστόχησα. Κολύμπησα προς την παραλία και βγήκα. Στεναχωρημένος που δεν είδα
κάτι καλό κι όχι επειδή δεν είχα πιάσει κάποιο ψάρι. Οδήγησα και πήγα παρακάτω.
Τα ίδια και χειρότερα. Τις επόμενες τρις ώρες το ίδιο σκηνικό. Θολούρα και νέκρα.
Σε πολλές βουτιές μου δεν έβλεπα ούτε μικρά ψάρια.
Έψαξα να βρω
τις γνωστές μουρμούρες. Τίποτα. Ο καιρός είχε κόψει εντελώς και μια εκπληκτική μπονάτσα
απλωνόταν μέχρι το υπερπέραν. Κολύμπησα μια πολύ μεγάλη απόσταση χωρίς να δω τίποτα
και αποφάσισα να βγω. Σε ένα μέρος που κάνει κάτι πέτρες, υπάρχει ένας λόφος λάσπης.
Μου αρέσει αυτό το μέρος, γιατί είμαι πιο ψιλά και έχω καλύτερη ορατότητα. Όμως, όσες φορές έχω πάει, δεν έχω πιάσει τίποτε. Μη έχοντας τι άλλο να κάνω, πήγα εκεί για
μια τελευταία βουτιά. Προσγειώθηκα στα -7 μ. και περίμενα. Κοιτάζω δεξιά-αριστερά
τίποτε. Σε μια στιγμή, ένα κοπάδι από σικιούς περνάει από μπροστά μου πανικόβλητο.
Στρίβω το ψαροτούφεκο όσο πιο γρήγορα μπορώ, σημαδεύω ένα από τα τελευταία ψάρια
και ρίχνω. Σίγουρος για την επιτυχία μου, ορμάω στο ψάρι σηκώνοντας σύννεφα λάσπης.
Σπεύδω προς το ψάρι και καθώς τραβάω κοντά μου την βέργα, βλέπω να είναι δύο οι
σικιοί. Κατα-τύχη έπιασα δύο ψάρια με μια βολή. Ευχαριστώντας τα Ουράνια για το
δώρο Τους, πήρα αγκαλιά τους σικιούς και αναδύθηκα.
Οι σικιοί......
Τακτοποίησα τα ψάρια στην ψαροβελόνα
μου και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Καθώς χαζεύω τον βυθό, βλέπω ένα χταπόδι
φαρδύ-πλατύ. Το πιάνω και αυτό. "Μια χαρά.." σκέφτομαι.
Φέρτε τα ούζα.... κι ας μην πίνω!!!
Κάνω κι
ένα ακόμη τελευταίο καρτέρι και μου έρχονται λαβράκια. Σημαδεύω και πιάνω το πιο
μεγάλο..... αλλά είναι μικρό. Μόλις 600 γρ. Δυστυχώς η θολούρα με μπέρδεψε κι έκανα
το λάθος. Δεν πρέπει να χτυπάμε τα μικρά ψάρια...
Βγήκα και
πήγα στο αμάξι μου. Κοιτώντας το κινητό μου, είδα ότι είχα κλήση από τον φίλο
μου Παναγιώτη. Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπα ότι είναι λίγο παρακάτω. Τα
φόρτωσα όλα και πήγα να τον βρω. Είχε δολώσει δυο ζωντανές ζαργάνες και μαζί με
την γυναίκα του την Βάσω ψάρευαν. Τα είπαμε και ο Παναγιώτης επέμενε να βουτήξω.
"Το μέρος είναι καλό και είναι και η κατάλληλη ώρα. Την προηγούμενη εβδομάδα
έπιασα ένα γοφάρι και έναν μεγάλο κυνηγό. Βούτα..." μου είπε. Για να μην του
χαλάσω χατήρι (άλλο που δεν ήθελα) ετοιμάστηκα να βουτήξω. Καθώς τακτοποιώ τις τελευταίες
λεπτομέρειες, η Βάσω μας δείχνει φωνάζοντας. Γυρίζουμε και βλέπουμε ένα καρούμπαλο
να σκίζει με απίστευτη ταχύτητα στην επιφάνεια. Τα μικρόψαρα να πετάγονται στον
αέρα και πριν προλάβουμε να κάνουμε κάτι, στρίβει και έρχεται ανάμεσα στα πόδια
μας. Ένας ωραίος κυνηγός, με τα εκπληκτικά του μπλε-πράσινα χρώματά του, μας έδωσε
τα διαπιστευτήριά του. Έφυγε όσο γρήγορα είχε έρθει. Βούτηξα και πλακώθηκα στα καρτέρια.
Μάταια όμως. Το ψάρι δεν το ξαναείδα. Άλλαξα κατεύθυνση και άρχισα τα καρτέρια,
προς τα εκεί που νόμιζα καλύτερα. Στο δεύτερο καρτέρι, μια σκιά πέρασε οριακά μπροστά
μου. Μου φάνηκε ότι μάλλον τα μάτια μου έκαναν λάθος. Ακολουθώντας το "λάθος"
με την ματιά μου, κατάλαβα ότι ήταν ψάρι. Έστριψε αριστερά μου και με πλησίασε πολύ
καχύποπτα. Χώθηκα μέσα στα φύκια όσο μπορούσα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ψάρι ήταν.
"Τσιπούρα;;;; μάλλον κυνηγός. Όχι λαβράκι, και είναι και μεγάλο!!!"
σκέφτηκα γυρνώντας απαλά, όσο χρειαζόταν το ψαροτούφεκο. Το μεγάλο λαβράκι κοντοστάθηκε
την κατάλληλη στιγμή, δίνοντάς μου την ευκαιρία για βολή. Σημάδεψα και έριξα αστραπιαία,
την ώρα που έστριβε και φαινόταν ολόκληρο. Η βέργα το βρήκε στην μέση και ο μεγάλος
κυνηγός έπεσε στα φύκια σπαρταρώντας. Όρμισα πάνω του και το τράβηξα στην αγκαλιά
μου. Είχα πιάσει ένα υπέροχο λαβράκι 2,5 κιλών. Το ψάρεμα είχε λάβει τέλος υπέροχα.
Ο λάβρακας πιάστηκε....
Βγήκα και
πήγα στα παιδιά. Είχαν πιάσει έναν κιλίσιο κυνηγό. Όμως ο καιρός είχε αρχίσει να
δυναμώνει. Ο νοτιάς δυνάμωνε λεπτό προς λεπτό και είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Βγάλαμε
τις φωτογραφίες που θέλαμε και αφού αποχαιρετιστήκαμε, ο καθένας τράβηξε για τον
προορισμό του.
Μαζί με τον φίλο μου τον Παναγιώτη
Η επιμονή
μου είχε φέρει ένα αναπάντεχα ευχάριστο αποτέλεσμα. Πόσες άλλες φορές έχω επιμείνει
και έχω βγει άπραγος;;;;;;..... Αμέτρητες....
Όλα μαζί...
Το επόμενο βράδυ είχαμε μουσαφιραίους. Είχαν έρθει από την Κρήτη οι φίλοι μας ο Βασίλης, η Ειρήνη με την ναζιάρα Αννούλα και την μαφία τον Εμίλιο. Το λαβράκι μαζί με μύδια αχνιστά, μανιτάρια, πατάτες, σαλάτα και φάβα σερβιρίστηκε και τα πιρούνια έβγαλαν φωτιές...... Ο μεγάλος λύκος και η παρέα του ήταν πεντανόστιμος......
Η ΕΜΥ έδινε νοτιάδες που όσο περνούσε η ώρα θα ενισχυόντουσαν. Έτσι έφυγα για έναν γνωστό ψαρότοπο, όπου ο μεγάλος κάβος θα μου έκοβε τον καιρό. Όπερ και εγένετο. Ο νοτιάς όμως είχε βάλει το χεράκι του. Είχε σπρώξει μέσα στον μικρό κόλπο που ντύνομαι, εκατοντάδες τσούχτρες. Ντύθηκα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα. Όμως μια με τσίμπησε στο πόδι και μια άλλη στο μέτωπο, μεταξύ κουκούλας και μάσκας!!!. Σαν να μην έφτανε αυτό, στην αριστερή μου γάμπα άνοιξε μια αρκετά μεγάλη τρύπα. Παρόλο που ντύθηκα προσεχτικά, η παλιά μου στολή άνοιξε. Μην έχοντας και πολλά περιθώρια, εννοείται βούτηξα και τράβηξα για τον κάβο, διασχίζοντας τις αμέτρητες τσούχτρες.
Τσούχτρες, τσούχτρες, παντού τσούχτρες..
Ευτυχώς το ρέμα που είχε δημιουργηθεί λόγω του καιρού στον κάβο, τις είχε παρασύρει. Ο κάβος ήταν καθαρός από τσούχτρες. Με το που έφτασα κοίταξα να δω τον μικρό μου φίλο. Ως δια μαγείας ήταν εκεί. Το χταποδάκι, δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, ήταν εκεί, στο ίδιο μέρος. Με κοιτούσε ψιλο-χωμένο στο θαλαμάκι του. Έμοιαζε σαν πλάσμα από άλλο πλανήτη. Το χαιρέτισα και ξεκίνησα το ψάρεμά μου. Στην πρώτη μου βουτιά, και ενώ δεν έχω ενεργοποιήσει την υποβρύχια κάμερά μου, ένας μεγάλος κέφαλος κάνει παρέλαση. Πάει δεξιά, μετά ξαναγυρίζει αριστερά. Δεν του δίνω σημασία, αλλά ξαναπερνά από μπροστά μου. Σημάδεψα και του έριξα. Έπιασα έναν κέφαλο 1,2 κιλά ο οποίος όμως είχε μια δαγκωνιά στην αριστερή του πλευρά.
Ο δαγκωμένος κέφαλος...
Από το σκίσιμο κατάλαβα ότι μάλλον πρόκειται για λούτσο. Από το μέγεθος του κέφαλου, θα πρέπει να είναι και πολύ μεγάλος ο λούτσος. Με αυτές τις σκέψεις, πήρα θάρρος και ξεκίνησα τα καρτέρια. Στα επόμενα καρτέρια, τονάκια περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα τρομοκρατώντας το ψιλό. Σε μια από αυτές τις επιθέσεις, πρόλαβα να πάρω χαμπάρι από που έρχονταν τα τονάκια. Έτσι έστριψα το ψαροτούφεκο και περίμενα. Όντως ήρθε ένα μόνο του με μεγάλη ταχύτητα, αλλά εγώ ήμουν έτοιμος. Με το που μπήκε στο βεληνεκές, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πρόλαβε τον πύραυλο και τον πέτυχε στην ουρά. Αναδύθηκα και πήγα να τραβήξω το ψάρι κοντά. Όμως η δίπτερη βέργα είχε μπλέξει στα βράχια. Κοιτώντας καλύτερα, είδα ότι το ψάρι ήταν πιασμένο από κάτι πετσούλες στην ουρά του. Συναγερμός!!! Βούτηξα αμέσως και έπιασα το ψάρι.
Αυτό Ήθελε να μου το Δώσει!!!
Αφού το σιγούρεψα, αναδύθηκα ξεμπλέκοντας την βέργα. Πήρα τα πλάνα από το 1,4 κιλά τονάκι και το κρέμασα στην σημαδούρα. Πήγα να οπλίσω το ψαροτούφεκο και καθώς ετοιμαζόμουν, παρατήρησα ότι με παρακολουθούσαν. Ένας μικρός σκορπιός έχει χωθεί ανάμεσα σε κάποια βραχάκια και με παρακολουθεί. Έχει την ανάλογη παραλλαγή και με παρακολουθεί.
Ο κατάσκοπος...
Τον πλησιάζω πάρα πολύ κοντά, αλλά αυτός είναι απτόητος. Έμεινε ακίνητος περιμένοντας κάποιο ψαράκι να περάσει για να το κάνει μεζέ. Σίγουρος για τον εαυτό του, μιας και δεν φαινόταν εύκολα και έχοντας πολλά δηλητηριώδη αγκάθια ειδικά στο κεφάλι του. Χάζεψα το μικρό ψάρι, το αποχαιρέτισα και συνέχισα το ψάρεμά μου. Σε ένα από τα επόμενά μου καρτέρια προσπαθούσα να προβλέψω από θα έρθουν τα τονάκια. Τα μικρόψαρα έκαναν ένα σπάσιμο αλλά δεν είδα τίποτε. Δεύτερο σπάσιμο στην ίδια βουτιά, αλλά όταν πήρα χαμπάρι τα δύο τονάκια ήταν αργά. Κάποια δευτερόλεπτα μετά, παρατηρώ ότι το ψιλό είχε ανέβει στην επιφάνεια κάπως τρομαγμένο. Κοιτάω προς τα κάτω και βλέπω τρεις καλοί λούτσοι μου έχουν έρθει από τα πλάγια και λίγο πιο βαθιά. Τους πήρα χαμπάρι την ώρα που έφευγαν. Όμως ένας είχε κάνει το λάθος και έφευγε μπροστά μου. Είχα όλη την ώρα να σημαδέψω τον λούτσο όταν έφευγε. Η βολή τον πέτυχε στην πλάτη και η βέργα του βγήκε στο πλαϊνό πτερύγιο.
Δεν ήταν αυτός που δάγκωσε τον κέφαλο, δυστυχώς...
Είχα μια αμφιβολία όταν πατούσα την σκανδάλη, γιατί το ψάρι είναι στενό και η βολή αρκετά μακρινή. Τον πήρα αγκαλιά και αποφάσισα να βγω.
Κολύμπησα αρκετά γρήγορα χωρίς να ψαρέψω στην διαδρομή. Έχω πλησιάσει την παραλίτσα και εξοπλίζω το μεγάλο ξύλινο ψαροτούφεκο. Όμως ένας χοντρός λίχνος κάνει το λάθος να κάνει καμουφλάζ στην άμμο, εκεί που κοιτούσα εγώ. Ο λίχνος χώνεται στην άμμο και δεν φαίνεται καθόλου. Παίρνω το 82αρι ψαροτούφεκό μου και βουτάω πάνω του. Δεν φημίζεται για την ταχύτητα του στην κολύμβηση, αλλά για το καμουφλάζ του.
Το καμουφλάζ...
...και το δόλωμα....
Όμως εγώ τον έχω δει. Βουτάω, σημαδεύω και τον πιάνω. Είναι εύκολος στόχος αρκεί να τον δεις. Έχει ένα μεγάλο στόμα και ακόμη μεγαλύτερη είναι η όρεξή του. Οτιδήποτε περάσει κοντά του κινδυνεύει να φαγωθεί ή μάλλον να το καταπιεί. Καταπίνει ολόκληρη την λεία του, που μπορεί να φτάσει σχεδόν τον μέγεθός του.
Είχα πιάσει παλιά έναν λίχνο που είχε καταπιεί ένα κεφαλόπουλο όσο εκείνος! Αυτός είχε καταπιεί έναν μικρό σαργό, ο οποίος σαργός είχε ένα σκίσιμο στα πλευρά του!!! Έτσι τον βρήκε ο λίχνος και τον κατάπιε ολόκληρο.
Πεινούσε πολύ...
Έχει μέσα στο στόμα του ένα "κορδόνι" που μοιάζει με σκουλήκι. Όταν κάποιο περαστικό ψάρι (που μπορεί να το φάει) πλησιάζει, κουνάει το κορδόνι που μοιάζει με θαλάσσιο σκουλήκι. Το ψάρι ορμάει για να το φάει και ο λίχνος καταπίνει το υποψήφιο θύμα του ολόκληρο. Για να αποφύγει τους τυχόν εχθρούς του, μιμείται την δράκαινα. Χώνεται στην άμμο και αν κινδυνέψει, σηκώνει τα ραχιαία πτερύγιά του. Τα πρώτα τρία είναι βαμμένα μαύρα σαν της δράκαινας, μόνο που αυτά δεν έχουν το αντίστοιχο δηλητήριο. Είναι εντελώς ακίνδυνα. Στην βάση του κρανίου του, έχει δύο χοντρά αγκάθια, ένα σε κάθε πλευρά. Είναι χοντρά και πολύ σκληρά και δεν τρυπάνε πολύ λόγω του πάχους τους. Μπορεί να τα χρησιμοποιεί για να διεκδικήσει κάποιο θυλικό ή για να αποφύγει κάποιο αρπακτικό. Δεν γνωρίζω τον λόγο. Δεν έχει λέπια και κάνει ωραία σούπα. Με αυτά και με αυτά είχα φτάσει πια στην μικρή παραλία. Έβγαλα την στολή προσεχτικά, αποφεύγοντας τις τσούχτρες και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αυτή είναι η αμορφία του χειμωνιάτικου ψαρέματος. Αφ' ενός είσαι μόνος μέσα στην απόλυτη ησυχία, αφ΄εταίρου όταν γυρίσεις σπίτι είναι ακόμη πολύ νωρίς!!! Ειδικά τώρα που με την αλλαγή της ώρας, νυχτώνει νωρίτερα.
Την επομένη σκεπτόμουν να κάνω σούσι το τονάκι. Όμως παρενέβη η Σταυρούλα με την μαγειρευτηκή της φαντασία. Αφού καθαρίστηκε το τονάκι, το χάραξε και έβαλε μέσα λεπτές φέτες από λεμόνι. Μετά ήρθε η σειρά του χοντρού αλατιού. Το ψάρι τοποθετήθηκε σε λαδόκολλα, με ελάχιστο λάδι και άναψε ο φούρνος. Σε λιγότερο από μισή ώρα τρώγαμε. Το τονάκι φανταστικό και μαζί με σαλάτα την κάναμε ταράτσα!!!
Θα φάμε καλά...
Υ.Γ Το υπόλοιπο τονάκι, αφού το ξεψάχνισε η Σταυρούλα από τα κόκκαλά του, το έφτιαξε σάλτσα για μακαρονάδα. Η γεύση!!! σε σχέση με κάποιες άλλες μακαρονάδες φτιαγμένες από κονσέρβα τόνου..... απίστευτη..... Μμμμμμ!!!!!
