Η αιτία που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο ήταν ένας κορμοράνος που ήρθε να με δει όταν ψάρευα. Καθώς άρχισα να το γράφω, συνειδητοποίησα ότι πάντα με συντροφεύουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, προηγούμενες ζωές.... αλλά και όλοι όσοι και όσα με έχουν επηρεάσει στο ψαροτούφεκο. Από τον πρώτο διδάξαντα που ήταν ο πατέρας μου, τον Γιώργο Ευστρατίου που με έβαλε για τα καλά στο βαθύ ψάρεμα, την αμέριστη υπομονή και αγάπη της Σταυρούλας μου, τους Σπύρους, τον Βρεττό, τελευταία τον Μιχάλη κτλ. Όμως ποτέ μέχρι τώρα δεν σκέφτηκα να την ευχαριστήσω και δημόσια για την μεγάλη βοήθεια που μου έχει προσφέρει η Φωφώ Γαϊτάνη. Την γνώρισα πριν από περίπου 20 χρόνια. Η Φωφώ κατασκευάζει στολές (για κάποια εταιρία-διαφήμιση δεν κάνουμε), αλλά το μεράκι, η αγάπη της, ο επαγγελματισμός της και η εξαιρετική ποιότητα και εφαρμογή των στολών της με κρατάνε ζεστό και προστατευμένο εδώ και πολλά χρόνια!!!.......
Η Φωφώ επί τω έργω....
Η μετεωρολογική υπηρεσία έδινε ισχυρούς νοτιάδες την επόμενη μέρα. Έτσι για να μην χάσω την βουτιά "αναγκάστηκα" να πάω μια μέρα πιο νωρίς. Σκεπτόμενος ότι η κακοκαιρία μπορεί να έρθει πιο νωρίς απ' ότι έλεγε η πρόγνωση, ξύπνησα χαράματα και τράβηξα για τον Σαρωνικό. Μετά από οδήγηση δύο περίπου ωρών, έφτασα εκεί που ήθελα. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα για να ξεκινήσω τα καρτέρια μου. Δεν είχε και πολύ ζωή εδώ που τα λέμε. Οι 12 C έκαναν την αγαπημένη μου θάλασσα να μοιάζει έρημη. Εγώ επέμενα στα καρτέρια μου χωρίς όμως αποτέλεσμα. Είχε περάσει πάνω από μια ώρα, όταν είδα τα πρώτα λαβράκια. Ήταν δύο. Το μεγαλύτερο είχε ένα κάθετο σκίσιμο στο μάγουλό του και δεν πλησίαζε καθόλου. "Μάλλον από καμάκι σε πυροφάνι..." σκέφτηκα. Ότι κι αν έκανα δεν με πλησίασαν καθόλου. Όταν βγήκα από την κρυψώνα μου για να πάρω ανάσα, εκείνα χάθηκαν στο μπλε. Πήρα λίγο κουράγιο και συνέχισα. Ένα άλλο φάνηκε διστακτικό και την ώρα που έφευγε έριξα και αστόχησα. Λίγο πριν βγω μου ήρθε ένα τρίτο από πίσω και χάθηκε κι αυτό. Κολύμπησα λίγο και έκανα μια βουτιά προς τα εκεί που έφυγε το ψάρι. Μάλιστα δεν είχα θέσει σε λειτουργία την κάμερα σκεπτόμενος "Σιγά μην έρθει..." Δεν είχα προλάβει να τελειώσω την σκέψη μου, να σου ένα λαβράκι. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, αλλά το ψάρι πλησιάζει γρήγορα και μόλις πάει να στρίψει του, ρίχνω στα μάγουλα. Το ψάρι σπαρτάρισε προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα, αλλά μάταια. Πήρα αγκαλιά το 1,5 κιλών λαβράκι και του είπα "Εσένα λατρεία μου θα σε φάμε το βράδυ!!!". Βγήκα, μπήκα στο αμάξι και πήγα σε έναν άλλο τόπο λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Εδώ τα νερά ήταν πιο θολά, αλλά υπήρχε περισσότερη ζωή. Μεγάλα κοπάδια από σάρπες, κεφάλους και κακαρέλους έπαιζαν. Κάποια ψάρια ήρθαν κοντά, αλλά εγώ έψαχνα για λαβράκια. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθε ένα κιλίσιο ψάρι και την ώρα που έκανε να φύγει του έριξα και το έπιασα. "Ωραία..." σκέφτηκα. Ξανά βουτιά λίγο πιο κάτω. Την ώρα που καρτερεύω, παρατηρώ τις καλόγριες να τρέχουν σαν τρελές πίσω μου. Όλα τα μικρόψαρα είναι πανικοβεβλημένα. Γυρίζω και βλέπω μια μαύρη σκιά μέσα στην θολούρα να με πλησιάζει. Στρέφω το όπλο μου προς την σωστή κατεύθυνση και βλέπω..... έναν κορμοράνο!!! Το μαύρο θαλασσοπούλι ήρθε να δει ποιος άλλος ψαρεύει μαζί του. Με περιεργάστηκε από πολύ κοντά και μετά πήρε δρόμο. Είναι μια εμπειρία που την έχω ξαναζήσει, όμως αυτή την φορά η κάμερα τραβούσε το πλάνο!!!
Ο παράξενος επισκέπτης!!!
Γεμάτος χαρά συνέχισα και έπιασα έναν 800 γρ, κέφαλο. Λίγο πριν βγω το ένστικτό μου έλεγε ότι το καρτέρι πρέπει να γίνει ανάμεσα στις πέτρες μπροστά μου. "Γιατί όχι..." σκέφτηκα "Άλλωστε το μέρος φαίνεται να είναι καλό..." είπα και βούτηξα. Τα μικρόψαρα έπαιζαν ανενόχλητα... Δεν είχε περάσει μισό λεπτό και φάνηκαν δύο λαβράκια πιο ψιλά από εμένα. Και τα δύο είχαν το ίδιο μπόι. Τα άφησα να πλησιάσουν, σημάδεψα το πιο κοντινό και πάτησα την σκανδάλη. Το λαβράκι των 1,640 γρ βούλιαξε χωρίς καμιά αντίσταση. Πήρα το πλάνο μου και το αγκάλιασα φιλώντας το. Το κρέμασα μαζί με τα άλλα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Λίγο πριν βγω, είχε πολύ αθερίνα. "Λες;;;;" αναρωτήθηκα και βούτηξα. Μετά από λίγο άλλο ένα κιλίσιο λαβράκι έκανε παρέα στα άλλα στην ψαροβελόνα μου. Βγήκα, τακτοποίησα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου και πήγα λίγο πιο κάτω. Ο καιρός είχε αρχίσει να δυναμώνει, αλλά μπορούσα να ψαρέψω λίγο ακόμη. Βούτηξα και τράβηξα στις πλάκες που ήξερα. Έχω πολλούς μήνες να πιάσω κάτι καλό σε αυτό το μέρος. Απλά βούτηξα για να δω πως είναι τα πράγματα. Βρίσκω ένα μέρος που μου αρέσει και καρτερεύω. Μακριά μου έχει ένα κοπάδι με σαργούς. Κάποια από τα ψάρια είναι ιδιαίτερα μεγάλα. Μπορεί να είναι και κιλίσια. Ενώ προσπαθώ να κρυφτώ καλύτερα, μπας και μου έρθει κάποιος σαργός, αισθάνομαι ότι κάτι με πλησιάζει από τα πλάγια και πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω δύο μεγάλα λαβράκια στα αριστερά μου. Το ένα είναι τόσο κοντά που αν τεντώσω αρκετά το χέρι μου μπορεί και να το αγγίξω. Αν με άφηνε ίσως και να το έκανα! Στρίβω το όπλο και του ρίχνω στο πλαϊνό του φτερό. Αναδύομαι και διαπιστώνω ότι δεν έχω βάλει την κάμερα σε λειτουργία. Την ανοίγω και παίρνω τα πλάνα με το 3,1 κιλών λαβράκι.
Το πρώτο μεγάλο...
Ακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά..... Πάω λίγο πιο κάτω και ξαναβουτάω. Μετά από λίγο εμφανίζεται άλλο μεγάλο λαβράκι. Το ψάρι έρχεται κεφαλομένο και εγώ απλά χρειάζεται να διορθώσω το ψαροτούφεκό μου. Θέλει λίγο δεξιά να το γυρίσω, απαλά, καθώς πλησιάζει το ψάρι. Όμως το όπλο δεν γυρίζει και το ψάρι πλησιάζει με ταχύτητα. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά και βλέπω το σκοινί του όπλου να έχει μπερδευτεί σε ένα εξόγκωμα. Προσπαθώ να το ξεμπλέξω, αλλά το ψάρι πλησιάζει κι εγώ πρέπει να παραμείνω ψύχραιμος..... Στρίβω το σώμα μου για να μπορέσω να στρίψω λίγο το όπλο, σημαδεύω όσο καλύτερα μπορώ και ρίχνω. Το μεγάλο λαβράκι τράπηκε σε φυγή και εγώ έμεινα με την απορία τι συνέβη; Κοιτάω καλύτερα και βλέπω ότι το μουλινέ έχει ξεβιδωθεί και έχει μπερδευτεί στα βράχια. Το ξεμπερδεύω και αναδύομαι. "Τι κάνουμε τώρα;" αναρωτήθηκα. Προσπάθησα να το βάλω στην θέση του, αλλά μάταια. Αφού όπλισα, το τύλιξα στο χέρι μου και πήγα λίγο παρακάτω. Εκεί στα βράχια υπάρχει μια μεγάλη σχισμή, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Μετά από λίγο μέσα από τους αφρούς φάνηκε ένα κιλίσιο λαβράκι. Ήρθε νευρικό και πριν μπει εντός βολής έστριψε. "Δεν θέλω εσένα μικρούλι..." του είπα σκεπτόμενος. Λες και με άκουσε, το λαβράκι έστριψε και προχώρησε προς εμένα. Όμως η ματιά μου είχε πιάσει δύο μεγάλες σκιές πιο δεξιά. Τα ψάρια πλησίαζαν καχύποπτα. Το πιο μεγάλο είχε μείνει πολύ πίσω και παρατηρούσε. Το πιο "μικρό" από τα δύο πλησίασε κι άλλο. Τότε το κιλίσιο λαβράκι έκανε πως έφευγε και αυτό που πλησίαζε άλλαξε πορεία. Ξαφνικά αλλάζει πορεία το κιλίσιο και περνάει σχεδόν πάνω από το ψαροτούφεκό μου. Αυτή η αλλαγή του, έκανε το άλλο να με πλησιάσει κατακέφαλα. Σκεπτόμενος την αστραπιαία του αντίδραση, το σημάδεψα και του έριξα. Η βέργα το βρήκε πίσω από το μάτι και του βγήκε στη ουρά. Το τρίκιλο λαβράκι βούλιαξε, ενώ το πιο μεγάλο έστριψε και έφυγε βιαστικά.
Το δεύτερο μεγάλο!!!
Το πήρα αγκαλιά... Το ψάρεμα είχε τελειώσει φανταστικά!!! Μόνο που δεν χοροπηδούσα πάνω στα τα κύματα από την χαρά μου!!! Πάω να βγω και βλέπω πάλι αθερίνες. "Έχει γούστο..." είπα και κοίταξα τον Ουρανό. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Μετά από λίγο πέρασαν κακαρέλοι, ένα μεγάλο κοπάδι από σάρπες έκοβε βόλτες δεξιά-αριστερά. Τέσσερις ωραίοι κέφαλοι πέρασαν κι αυτοί..."Δεν έχω έρθει για εσάς..." σκέφτηκα και περίμενα. Μέσα από τη θολούρα φάνηκε μια γνώριμη σκιά. "Πόσο μεγάλο είναι αυτό;" αναρωτήθηκα. Το λαβράκι στάθηκε μακριά και εγώ σημάδεψα και του έριξα. Την στιγμή που το χτυπημένο λαβράκι σπαρταρούσε, παρατήρησα ότι ένα άλλο μου είχε έρθει από τα αριστερά και εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι!!! Πήρα αγκαλιά το κιλίσιο θαλασσινό στολίδι, το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη (όπως έκανα και στα υπόλοιπα) και χωρίς να οπλίσω πήγα προς την παραλία. Ο καιρός όλο και δυνάμωνε, αλλά εγώ περίμενα μέσα στο νερό να φύγει ένα ζευγαράκι που είχε βγει περίπατο. Βγήκα σαν τον κλέφτη, έβγαλα μια γρήγορη φωτό, άλλαξα και μασουλώντας μέσα στο αμάξι μου τα διάφορα που είχα φέρει, χάζεψα την ερωμένη μου που άρχιζε να αφρίζει. Την ευχαρίστησα για τα δώρα της και αφού της έστειλα την αγάπη μου, πήρα το δρόμο για το σπίτι. Εκεί αφού καταλάγιασαν τα επιφωνήματα και οι αγκαλιές της Σταυρούλας, βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα και φάγαμε το 1,5 κιλών λαβράκι που ήταν πεντανόστιμο....
Συνολικά....
Τα δύο μεγάλα!!!
Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα. Όταν πραγματικά καταλάβουμε την αξία της, τότε θα αλλάξουμε και την συμπεριφορά μας απέναντί της!!!
