Ο κοντινός ψαρότοπος...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: A close-by fishing spot...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Μια και η παρέα δεν μπορούσε να πάει ψάρεμα, αποφάσισα να πάω κάπου κοντά για να μην χάσω την βουτιά. Έτσι χωρίς να βιάζομαι και ούτε να ξυπνώ χαράματα, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για ένα κυριλέ ψάρεμα. Έφτασα αργά το πρωί, ντύθηκα και βούτηξα με την ησυχία μου. Τα νερά θολά, σιγά μην δεν ήταν. Εγώ τον χαβά μου. Έκανα μερικά καρτέρια για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου και τράβηξα για τον κάβο. Κι εκεί τα καρτέρια ήταν άκαρπα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω συρτά καρτέρια. Βουτούσα έκανα καρτέρι κι όταν δεν έβλεπα κάτι σερνόμουν στον βυθό για το επόμενο πόστο. Σε μια από τις βουτιές είδα ένα καλό κοπάδι με σκάρους, το οποίο όμως δεν με πλησίαζε. Βούτηξα λοιπόν περίμενα και μόλις χάθηκαν οι σκάροι από το πεδίο ορατότητας μου, σύρθηκα στον επόμενο βράχο. Με το που πλησιάζω, βλέπω τις καλόγριες να χαμηλώνουν όλες μαζί.

"Ή εγώ τις τρόμαξα ή κάτι πλησιάζει..." σκέφτηκα και περίμενα. Μετά από λίγο ένας μεγάλος κέφαλος περνάει από πάνω μου. Σημαδεύω γρήγορα γιατί το ψάρι είναι έτοιμο να με προσπεράσει και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα πετυχαίνει τον κέφαλο, ο οποίος χάνεται στην θολούρα με την βέργα να στριφογυρίζει από τα χτυπήματα του ψαριού. Έτσι έχω στα χέρια μου το πρώτο ψάρι της ημέρας που είναι 1,6 κιλά. 

                                                           Ο πρώτος της ημέρας...

Τον τακτοποιώ στην σημαδούρα και συνεχίζω ακάθεκτος. Στο αμέσως επόμενο καρτέρι δεν βλέπω τίποτα κι αρχίζω να σέρνομαι στον βυθό. Σε κάποια στιγμή ο πιο μεγάλος σκάρος αποφασίζει να φύγει περνώντας από μπροστά μου. Σημαδεύω στον σβέρκο και τον πετυχαίνω, πιάνοντας έναν μισόκιλο σκάρο. 

                                                                Να κι ο σκάρος...

"Καλά ξεκινήσαμε Ζάχο.." είπα στον εαυτό μου. Τον τακτοποίησα και συνέχισα. Αρκετά άκαρπα καρτέρια... Σε ένα ακόμη, ενώ προσγειώνομαι στον βυθό, άσπροι γερμανοί τρέχουν προς τα αριστερά μου. Κάποιοι είναι αρκετά μεγάλοι, αλλά δεν με ενδιαφέρουν. Στο τέλος του κοπαδιού εμφανίζεται ένας καλός κέφαλος να τους ακολουθεί. Μου δίνει όλον τον χρόνο που χρειάζομαι να δω αν πόσο μεγάλος είναι, σημαδεύω και πιάνω ένα ψάρι 1,200 γραμμαρίων. 

                                                                           Ο 2ος σήμερα...

"Συνεχίζουμεεε..." είπα χαμογελαστός στον εαυτό μου. Δεν έχω προχωρήσει μερικά μέτρα, όταν η ματιά μου πιάνει μια κίνηση στον βυθό. Ένα μεγάλο χταπόδι προσπαθεί να τρυπώσει κάτω από μια πέτρα, αλλά για κακή του τύχη το είδα. Βουτώ στο αδυσώπητο βάθος του 1,5 μέτρου και το χτυπώ, το τραβώ έξω, το βιντεοσκοπώ και το τοποθετώ πάνω στην σημαδούρα μου. Είναι 2,5 κιλά. 

                                                                   Το μικρότερο!!!

Δεν περίμενα τέτοια ευχάριστη εξέλιξη. Αμέριμνος λοιπόν κολυμπούσα και όπου μου άρεσε βουτούσα. Έτσι σε μια βουτιά, αφού περίμενα αρκετά, αποφασίζω να αναδυθώ, όταν ένας μεγάλος κέφαλος περνάει από μπροστά μου. Εύκολη βολή σε ένα ψάρι κοντά στα δύο κιλά. Η βέργα βρίσκει τον κέφαλο στον σβέρκο. Πιάνω ένα ψάρι 1,8 κιλών και αποφασίζω να γυρίσω πίσω και να βγω. 

                                                                      Ο μεγάλος...

Λες και είχα πιάσει αμπάριζα. Σε διάφορα συρτά καρτέρια, έπιασα άλλον έναν σκάρο του μισού κιλού και άλλους δύο κεφάλους του κιλού. 

                                                                           Ο 2ος σκάρος...

Χαρούμενος συνέχισα και σε ένα από τα τελευταία καρτέρια μου σέρνομαι σε μια συστάδα από πέτρες. Έρχονται κάτι καλές σάρπες αλλά δεν δίνω σημασία. Γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά, αλλά η ματιά μου κάτι πιάνει προς τα αριστερά. Μια μεγάλη τσιπούρα ακολουθούσε τις σάρπες και μόλις που πρόλαβα να την δω να χάνεται στην θολούρα. Στρίβω το ψαροντούφεκο προς την μεριά της τσιπούρας, αλλά εκείνη την στιγμή από πάνω μου πέρασε ένα τονάκι που τρόμαξε τα μικρόψαρα και μαζί τους την τσιπούρα που δεν την ξαναείδα. Αυτό το γεγονός με έβαλε σε σκέψεις κι αποφάσισα την επομένη το πρωί να είμαι στον ίδιο ψαρότοπο, αλλά δεν θα έπιανα άλλους κεφάλους εκτός κι αν ήταν τεράστιοι. 

Έτσι λοιπόν το επόμενο πρωινό βρέθηκα να ετοιμάζομαι για ένα ακόμη ψάρεμα στο ίδιο μέρος με χτες. Πλακώθηκα λοιπόν στα καρτέρια. Ένα τονάκι πέρασε με φουλ ταχύτητα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να θαυμάσω την ταχύτητα και την ευελιξία του. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι με πλησιάζει μια γνωστή φιγούρα. Ένα κιλίσιο λαβράκι ήρθε να δει τι ήταν αυτό που κρυβόταν πίσω από τις πέτρες. Το σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα το βρήκε πίσω από τα μάγουλά του κι αυτό άρχισε να τρέχει δεξιά-αριστερά, αλλά ήταν πολύ αργά. 

                                                                     Να και η έκπληξη!!!

Το έφερα στην αγκαλιά μου και το κρέμασα στην σημαδούρα μου. Μετά από μερικά άκαρπα καρτέρια, προσγειώθηκα στον βυθό και περίμενα. Ξαφνικά όλα τα μικρόψαρα τρέξανε προς τα δεξιά μου πανικοβλημένα, δείχνοντας ότι ο εν λόγω κυνηγός ερχόταν από την εν λόγω κατεύθυνση. Τίποτε.

"Δεν μπορεί.... κάτι θα φανεί... έστω ένα τρελαμένο τονάκι..." σκέφτηκα αλλά μάταια επέμεινα, τίποτε. Ανάδυση, ανάλυση των δεδομένων και βουτιά λίγο πιο κάτω. Τα μικρόψαρα ήταν παρόντα, αλλά λιγότερα. Παρέμεναν όμως νευρικά. Σύρθηκα λίγο πιο μπροστά για να έχω καλύτερο οπτικό πεδίο. Καθώς κυλούν τα δευτερόλεπτα βασανιστικά, διαπιστώνω ότι μια στενόμακρη σιλουέτα να έρχεται από τα ρηχά. Είναι ένας καλός λούτσος που μόλις με αντιλαμβάνεται στρίβει, δείχνοντάς μου όλο του το μυώδες και αθλητικό του κορμί. Σημαδεύω και τον πετυχαίνω στο κέντρο του κορμιού του, αλλά λίγο χαμηλά. 

                                                           Αυτή κι αν ήταν έκπληξη!!!

Ο σπίντερ της θάλασσας χτύπησε τόσο βίαια την ουρά του, που δημιούργησε μπουρμπουλήθρες στο νερό, προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα. Μάταια όμως και μετά από λίγο τον είχα στην αγκαλιά μου. Τον έβαλα να κάνει παρέα με το λαβράκι. Δεν είδα καμιά τσιπούρα και είπα να τελειώσω το σημερινό μου ψάρεμα. Ήμουν αρκετά κουρασμένος κι έτσι αποφάσισα να κολυμπήσω χωρίς καρτέρια και να βγω. Ενώ πλησιάζω στην παραλία που βούτηξα και σε βάθος 2 μέτρων περίπου, βλέπω κάτι που δεν ταιριάζει με το περιβάλλον. Κάτι δεν πάει καλά με τον βυθό. Κοιτώντας καλύτερα διαπιστώνω ένα μεγάλο χταπόδι. Βάζω την μικρή σκάλα στο ψαροντούφεκο, το σημαδεύω ανάμεσα στα μάτια και πατώ την σκανδάλη. Σίγουρος για την βολή μου, πιάνω άτσαλα το χταπόδι, ενώ ταυτόχρονα η βέργα φεύγει από πάνω του. Ήταν κοντά στον βράχο οπότε η βέργα δεν το ξεπέρασε και τώρα είναι ελεύθερο. Το χταπόδι τυλίγεται πάνω μου, αλλά έτσι όπως το έπιασα δεν μπορώ να το ακινητοποιήσω. Είναι τόση η δύναμή του, που κόλλησε τα πλοκάμια του πάνω μου και τραβώντας με ανάγκασε να λυγίζω το χέρι μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, το μεγάλο χταπόδι να μου φύγει από τα χέρια και να γλιστρήσει στην πλάτη μου. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να το αφήνω να κάνει ότι θέλει. Μετά από λίγο με άφησε, αφού αμόλησε μπόλικο μελάνι και τράβηξε για τον βυθό. Γυρίζω δεξιά-αριστερά ψάχνοντας να δω που είναι. Το βλέπω και χωρίς να χάσω χρόνο βούτηξα και αυτήν την φορά το έπιασα από την κουκούλα του. Εκεί τελείωσαν όλα. 

   Και το τέρας!!!

Κρέμασα το τετράκιλο χταπόδι (3.900 γρ) μαζί με τα άλλα δύο τρόπαιά μου και ετοιμάστηκα να βγω. Όμως η θάλασσα είχε άλλα στο μυαλό της. Λίγο πριν το τέλος, ένα αρχαίο ον μου έκανε την τιμή να με επισκεφθεί και να το δω από κοντά. Μια μεγάλη χελώνα Καρέττα-Καρέττα κολυμπούσε κάτω από τα πόδια μου, μερικά μέτρα πιο βαθειά. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα πάνω της. Δεν απομακρύνθηκε αλλά με άφησε να την πλησιάσω πολύ κοντά. Αυτό έγινε δύο φορές και την δεύτερη την χάιδεψα στο πόδι της, ευχαριστώντας την για την τιμή που μου επέτρεψε να την αγγίξω, ενώ εκείνη χάθηκε στα βαθιά γαλάζια νερά.

Μια αρχαία φίλη!!!

Υ.Γ. Μπορεί να μην βρήκα τις μεγάλες τσιπούρες που έψαχνα, αλλά οι σημερινές εμπειρίες ήταν.... Άντε και στις επόμενες!!!

Τα της 2ης μέρας...

Translation of the above article. 

Title: A close-by fishing spot...

Photo- video: Zacharias Skevofilax.

Since my friends could not go fishing, I decided to go somewhere close-by so as not to miss the dive. So without being in a hurry or waking up at dawn, I started my spearfishing. I arrived late in the morning, got dressed and dived calmly. The waters were cloudy as usual. I did not mind at all. I made a few dives to warm-up my lungs and swam for the cape. There the ambushes were fruitless too. So I decided to combine ambushing and crawling in my dives. I was diving and when I did not see anything I was crawling to the bottom for the next fishing post. In one of the dives, I saw a good school of parrotfish (Sparisoma cretense), but they did not approach me. So I dived and waited and as soon as the parrotfish disappeared from my field of vision, I crawled to the next rock. As I approach, I saw the black damselfish (Chromis chromis) all together swimming towards the seabed.

"Either I scared them or something is approaching..." I thought and waited. After a while, a big mullet (Mugil cephalus) passed over me. I quickly aimed because the fish was ready to overtake me and I pulled the trigger. The spear hit the mullet, which was lost in the blurry waters with the spear spinning from the fight of the fish to get free. After few seconds, I had in my hands the first fish of the day which was 1.6 kg. (1st Picture: The first of the day...). I arranged it on the buoy and continued. In the next ambush I did not see anything and I started crawling on the bottom. At some point the biggest parrotfish decides to leave, passing in front of me. I aimed at its neck and caught a half-kilo parrotfish. (2nd Picture: The first  parrotfish...).

"So far so good Zac..." I said to myself. I arranged it and continued. Quite fruitless ambushes... In another one, as I approached the bottom, streamlined spinefoot (Siganus argenteus) running to my left. Some were big enough, but I was not interested. At the end of the school, a good size mullet appeared following them. It gave me all the time I needed to see how big it was and so I caught a 1,200 gram fish. (3rd Picture: The second mullet of the day...).

"Lets continue..." I said, smiling to myself. I had not swam few meters when my gaze caught a movement on the sea floor. A large common octopus (Octopus vulgaris) was trying to disappear under a rock, but I managed to see it. I dived into the abyss of -1.5 meter and shot it, pulled it out, filmed it and placed it on my buoy. It weighed 2.5 kg.                       (4th Picture: The smaller one!!!). I did not expect such a pleasant progress. So I swam carefree and dived wherever I liked. So in a dive, after I was waiting for a while, I was ready to emerge, a big mullet passed in front of me. Easy shot on a fish close to two kilos. The spear stroke the mullet in the neck. I caught a 1.8 kg fish and decide to swim back and to go out         (5th Picture: The biggest one...). It was as history repeated itself. In various ambushes, I caught another half-kilo parrotfish and two other mullets about a kilo. (6th Picture: The second parrotfish...). Happily, I continued and in one of the last ambushes I crawled on a pile of stones. Some good salema porgy (Sarpa salpa) were approaching me but I was not interested. As I turned my head to the right,  my gaze caught the last second a movement to my left. A large gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) was following the salema porgy and as soon as I managed to see it, it disappeared in the murky waters. I turned the speargun towards the gilt-head (sea) bream, but at that moment a little tunny (Euthynnus alletteratus) passed over me scaring the baitfish and along with them the  gilt-head (sea) bream too. This fact made me thinking and I finally decided that the next morning I was going to fish the same fishing spot. This time I was not going to catch any mullets, unless they were really big.

So I started my ambushes. A little tunny passed-by me at full speed and all I could do was to admire its speed and flexibility. A little further down in an ambush, a familiar figure approached me. A sea bass (Dicentrarchus labrax) came to see what was hiding behind the rocks. I aimed and pulled the trigger. The spear found it behind its cheeks and it started swimming changing directions, but it was too late. I brought it in my arms and hung it on my buoy. (7th Picture: The surprise!!!). After few fruitless ambushes, I landed once more on the seabed and waited. Suddenly all the baitfish ran to my right in panic, indicating that the predator was coming from that direction. Nothing.

"This is not possible.... something will appear... even a crazy little tunny..." I thought but in vain, nothing. I emerged, analysing the situation and dived again a little further down. The baitfish were present, but were fewer in numbers. I noticed that they were remaining nervous. I crawled a little further to have a better view of the surrounding area. As the seconds were passing by torturously slow, I saw an elongated silhouette swimming towards me, from the shallows. It was a good size barracuda (Sphyraena sphyraena) that, as soon as it realised my presence, turned around, showing me its entire muscular and slim body. I aimed and shot it in the center of its body, but a little low. The sea sprinter hit its tail so hard that it created bubbles in the water, in its effort to get rid of the spear. But in vain and after a while I had it in my arms. (8th Picture: The big surprise!!!). I hung it along with the sea bass. I did not see any gilt-head (sea) bream and I decided to finish my fishing today. I was quite tired so I decided to swim without ambushing and to go out. As I approached the beach where I started my fishing and at a depth of about 2 meters, I saw something that did not fit in with the environment. Something was wrong with the seabed. Looking better I saw a large common octopus. I aimed it between the eyes and pulled the trigger. Confident for my shot, I grabbed awkwardly the big octopus , while at the same time the spear fell on the seabed. The octopus was close to the rock, so the spear did not penetrated it and now it was free. The octopus was wrapped around me and I could not immobilise it. It strength was so great that as it stuck its tentacles on me and pulled, forcing me to bend my arm. As a result, the large octopus slipped out of my hand and crawled on my back. I had no choice but to let it do what it wanted. After a while it left me, after spitting plenty of ink and swam for the sea floor. I turned around looking for it. I found where it was and without wasting any time, I dived but this time I caught him by its head. That was where it all ended. (9th Picture: the monster!!!). I hung the four kilos octopus (3,900 gr.) along with my other two trophies and got ready to go out. But the lady sea had other things in mind. Just before the end, an ancient being honoured me by visiting and being able seeing it up close. A large loggerhead sea turtle (Caretta caretta) was swimming under my feet, few meters deeper. I took a deep breath and dived on it. It did not move away but instead it let me to get very close. This happened twice and the second time I caressed its leg, thanking this ancient friend for the honour that allowed me to touch it, while it got lost in the deep blue waters. 

(10th Picture: The ancient friend!!!). 

P.S. I was not able to find the big gilt-head (sea) breams I was looking for, but today's experiences were.... Looking for the next ones!!! (11th Picture: All the trophies of the second day...).

Το μεγάλο γοφάρι και άλλα...The large bluefish and more....

 

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The large bluefish and more...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Μιας και ήταν η Εθνική μας επέτειος, αποφάσισα να πάω ένα μακρινό ψάρεμα στον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Ξημερώματα έφτασα εκεί που ήθελα. Η θάλασσα ήταν ακίνητη. Ντύθηκα και βούτηξα αμέσως, αλλά μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Η θολούρα την έκοβες με το μαχαίρι στην κυριολεξία. Έκανα κάποια καρτέρια και απογοητεύθηκα. Πουθενά τίποτα. 

"Δύσκολα τα πράγματα Ζάχο... Μάλλον δεν θα πιάσουμε τίποτα σήμερα..." είπα στον εαυτό μου. Συνέχισα τα άκαρπα καρτέρια, μέχρι σε μια στιγμή, από τα αριστερά μου με προσπέρασε ένας κέφαλος του κιλού. Η βέργα πέτυχε τον κέφαλο στον σβέρκο κι εγώ έπιασα το πρώτο μου ψάρι. 

Το πρώτο της ημέρας...

Πήρα λίγο θάρρος και συνέχισα τα καρτέρια μου. Σε λίγο ένα λαβράκι μου ήρθε από τα δεξιά μου. Το ψάρι σταμάτησε για λίγο, με κοίταξε, κι αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του. Εγώ είχα όλο τον χρόνο να σημαδέψω και να πιάσω ακόμη ένα κιλίσιο ψάρι. 

...και το πρώτο λαβράκι....

"Καλά τα πάμε μέχρι στιγμής...." σκέφτηκα. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από ωραίους κεφάλους. Περίμενα να δω μήπως τους ακολουθούσε κάποιος κυνηγός. Μάταια όμως. Οι κέφαλοι έρχονταν κι έφευγαν χωρίς κάτι άλλο να τους ακολουθεί. Έτσι λοιπόν σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους και πάτησα την σκανδάλη. Έπιασα ένα ψάρι κοντά στο ενάμισι κιλό. Το ψάρι χτυπήθηκε αρκετά για να απελευθερωθεί, τρομάζοντας έτσι το κοπάδι που χάθηκε μέσα στην πυκνή θολούρα. 

Να και ο μεγάλος...

Τακτοποίησα τον κέφαλο και πήγα λίγο πιο κάτω. Άλλαξα τόπο κι άρχισα τα λίγο πιο βαθειά καρτέρια. Κι εδώ η θολούρα ήταν παρούσα. Σε όποιο βάθος και να βουτούσα, η κυρά θολούρα ήταν εκεί. Προσγειώθηκα για ακόμη μια φορά στον λασπώδη βυθό και περίμενα. Σε κάθε βουτιά, προσπαθούσα να προσγειώνομαι όσο πιο απαλά μπορούσα για να μην σηκώνω την λάσπη. Έτσι λοιπόν καθώς περίμενα στον βυθό, ένα καλό λαβράκι με προσπέρασε αρκετά γρήγορα. Γύρισα απότομα, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πρόλαβε τον κυνηγό χαμηλά στον λαιμό του και το λαβράκι άρχισε να χτυπιέται για να απελευθερωθεί. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα είχα στα χέρια μου ένα ψάρι 1,6 κιλών. 

Αυτό μάλιστα!!!

Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν περίμενα μια τέτοια κατάληξη. Εκεί που δεν ήλπιζαν να πιάσω κάτι, είχα πιάσει τρία υπέροχα ψάρια. Όλος χαρά προχώρησα λίγο πιο κάτω ψαρεύοντας. Έκανα αρκετά καρτέρια χωρίς να δω κάτι. Σε μια στιγμή, μέσα στην θολούρα είδα αρκετές σκιές να με προσπερνούν. Κοιτώντας καλύτερα διέκρινα ότι ήταν κέφαλοι. Τους άφησα να περάσουν και περίμενα. Τίποτε... Έκανα μερικά καρτέρια κι αποφάσισα να βγω. Σε ένα από τα τελευταία και ενώ περιμένω στον βυθό, αισθάνονται, κάτι να πλησιάζει από τα αριστερά μου. Γυρίζω απαλά το κεφάλι μου και διακρίνω δύο μυλοκόπια να πλησιάζουν. Μαρμαρώνω στην κυριολεξία και τα περιμένω. Μόλις περνούν από μπροστά μου, σημαδεύω το πιο κοντινό και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα το πετυχαίνει στον σβέρκο, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Αναδύομαι με το πολύτιμο και σπάνιο τρόπαιο των 1,3 κιλών.

Τι να πει κανείς!!!

Έχω μείνει εμβρόντητος από τα σημερινό ψάρεμα. Έκανα άλλα δύο καρτέρια και βγήκα χωρίς να δω κάτι. Όμως κάτι με "έτρωγε" να βουτήξω στο μεγάλο κοπάδι με τους κεφάλους. Πήγα πίσω στο μέρος που τους είχα δει και βούτηξα ξανά. Κολύμπησα μερικά λεπτά κι έφτασα εκεί που τους είχα δει. Κάνοντας μερικά καρτέρια, έφτασα σε κάποια ξενέρια. Εκεί βρήκα και τα ψάρια που έψαχνα. Μόνο που αυτό το κοπάδι είχε πιο μεγάλα ψάρια. Κάποιοι κέφαλοι πρέπει να ήταν πάνω από δύο κιλά. Η παλάμη μου άρχισε να με τρώει, αλλά εγώ απτόητος. 

"Δεν θέλουμε άλλους κεφάλους σήμερα Ζάχο..." είπα στον εαυτό μου και περίμενα. Ήμουν στην επιφάνεια, κρυμμένος πίσω από ένα ξενέρι και απολάμβανα το όλο σκηνικό. Ακίνητος, παρατηρούσα τα μεγάλα ψάρια να κολυμπούν αμέριμνα. Σε κάποια στιγμή το κοπάδι ξαφνικά σκόρπισε. 

"Μα δεν έκανα τίποτα???" σκέφτηκα. Δεν έχω ολοκλήρωση την σκέψη μου και μια μεγάλη φιγούρα μου κάνει ντου. Ένα μεγάλο και μυτερό κεφάλι με δυό κίτρινα ατρόμητα μάτια και με μια σειρά από κοφτερά και γαμψά δόντια ήρθαν καταπάνω μου. Το ψάρι με πλησίασε σε λιγότερο από μισό μέτρο, σαν να ήθελε να υποδείξει ποιος είναι το αφεντικό της περιοχής, γύρισε απότομα κι ετοιμάστηκε να χαθεί μέσα στην πυκνή θολούρα. 

"Ενεργοποίησε την κάμερα... πια κάμερα... ρίξε γιατί θα το χάσουμε...." είπα ενστικτωδώς στον εαυτό μου. Γύρισα το ψαροντούφεκο, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Δεν ήξερα αν είχα πετύχει τον στόχο μου, γιατί δεν αισθάνθηκα κάποιο τράβηγμα στο σχοινί του όπλου μου. Όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα που νόμισα ότι ήταν ώρες, είδα την γυαλάδα ενός μεγάλου ψαριού που τρεμόπαιζε. Βουτώ πάνω στο ψάρι το οποίο φτύνει ένα κομμάτι από άσπρη σακκούλα. Έτσι μου φάνηκε. Καθώς το πλησιάζω, το μεγάλο γοφάρι φτύνει ένα μισό καλαμάρι. 

Έχω μείνει άφωνος!!!

Το γοφάρι και το φαΐ του!!!

"Τελικά δεν ήταν σακούλα, αλλά το υπόλοιπο καλαμάρι!!!" σκέφτηκα. Έπιασα το ψάρι από την ουρά και μετά από τα βράγχια του. 
"Το γοφάρι είναι πολύ μεγάλο.... Πόσο μεγάλο είναι??? Ρεκόρ μου???" αναρωτήθηκα καθώς έπαιρνα τον δρόμο του γυρισμού. Ήμουν εκστασιασμένος και φυσικά δεν ψάρεψα καθόλου. Το είχα στην αγκαλιά μου, φιλώντας το κι έτσι βγήκα έξω. 

Όταν Θέλει να σου τα Δώσει...και κάτω από ποιες συνθήκες!!!

Είχα πολύ ώρα για να ψαρέψω, αλλά ποιος είχε όρεξη για ψάρεμα. Μου Έδωσαν απίθανα ψάρια και να μου το Έλεγαν δεν νομίζω ότι θα το πίστευα... και κάτω από ποιες συνθήκες.... Τελικά το γοφάρι ήταν έξι κιλά, 100 γραμμάρια μικρότερο από το μεγαλύτερο γοφάρι που έχω πιάσει πάλι σε αυτά τα νερά, αρκετά χρόνια πίσω!!! Ντύθηκα, καθάρισα τα ψάρια και πότε έφτασα στον Πειραιά δεν το κατάλαβα... 

Translation of the above article. 

Title: The large bluefish and more...

Photo- video: Zacharias Skevofilax.

Since it was our National holiday, I decided to go a fishing trip to my favourite N. Evoikos Gulf. Early in the morning I drove where I wanted to dive. The sea was still, motionless. I got dressed and dived immediately, but a very unpleasant surprise was waiting me. I could literally cut the blur with a knife. I did some ambushes and I got disappointed. Nothing was swimming.

"Things are going to be very difficult Zac... probably we won't catch anything today..." I said to myself. I continued the fruitless ambushes, when from my left, a mullet (Mugil cephalus) about a kilo in weight, passed me. The spear stoke the mullet on the neck and I caught my first fish. (1st Picture: The first fish of the day...). I took a little courage and continued my ambushes. After a while, a sea-bass (Dicentrarchus labrax) swam to my right. The fish stopped for a moment, looked at me, and decided to continue its course. I had all time to aim and caught another of fish about a kilo in weight.       (2nd Picture: The first sea-bass...).

"So far, so good..." I thought. A little further down on an ambush a very large school of big mullets swam towards me. I waited to see if a predator was following them. In vain though. The mullets swam around me without anything else following them. So I aimed one of the biggest and pulled the trigger. I caught a fish close to a kilo and a half. The fish fought hard enough to free itself, thus frightening the rest of the fish that were lost in the murky waters. (3rd Picture: The big mullet...). I put the fish on my buoy and swam a little further away. I changed fishing spot and started diving a little deeper. Here also the sea was blurry. No matter how deep I dived, lady blurry was present. I landed once more on the muddy bottom and waited. In each dive, I tried to land as gently as I could so as not to stir up the mud. So while I was waiting on the sea bed, a good size sea-bass swam by me quite fast. I turned sharply, aimed and pulled the trigger. The spear stroke the predator low in its neck and the sea-bass began to fight to free itself. After a few seconds I had in my hands a 1.6 kg fish. (4th Picture: Now we are talking!!!). I could not believe what I was seeing. I did not believe such outcome. I did not expect to catch anything, instead I had caught three wonderful fish. I happily swam a little further down. I did several ambushes without seeing anything. At one point, in the blur I saw several shadows passing by me. Looking more carefully, I was able to see that they were mullets. I let them pass and waited. Nothing... I did some more ambushes and decided to go out. In one of the last ambushes and while I was waiting at the bottom, I felt something was approaching from my left. I gently turned my head and saw two shi-drums (Umbrina cirrosa) approaching. I literally froze and waited for them. As soon as they pass in front of me, I aimed at the closest one and pulled the trigger. The spear succeeded its task, hitting the fish in the neck, killing it instantly. I emerged with the precious and rare trophy of 1.3 kilos. (5th Picture: No comments!!!). I was astonished by today's fishing. I did a couple more ambushes in vain and went out. But something was telling me to dive again where I had met the large school of mullets and so I did. I swam for a few minutes and got where I had seen the mullets. I did several ambushes and reached a fishing ground where some rocks were emerging out of the sea level. There I found the mullets I was looking for. But these fish were bigger in size. Some mullets seemed to be over two kilos. My fingers were ready to pull the trigger, but I did not give in. 

"We do not want any more mullets today Zac..." I said to myself and waited. I was on the surface, hiding behind a rock and enjoying the whole scene. Motionless, I watched the big fish swimming carefree. At some point the fish suddenly dispersed.

"But I did not do anything???" I thought. I had not completed my thinking and a large figure approached me. A large and pointed head with two yellow fearless eyes and a series of sharp and crooked teeth came over me. The fish approached me in less than half a meter, to indicate who was the boss of the area, turned abruptly and prepared to get lost in the thick blur.

"Turn on the camera... what camera... shoot it because it will be lost in the blur..." I said instinctively to myself. I turned the speargun, aimed and pulled the trigger. I did not know if I had achieved my goal, because I did not feel any force on the other end of the rope of my gun. But after a few seconds, which seemed to be hours, I saw the sheen of a big fish that was flickering. I dived towards the fish, which had spited out a piece of white plastic bag. That's how it looked to me. As I approached it, the large bluefish (Temnodom saltator) spited out half a squid.                              (6th Picture: Speechless!!!). (7th Picture: The bluefish and its lunch!!!).

"It was not a plastic bag, but the rest of the squid!!!" I thought. I caught the fish by the tail and then by its gills.

"The bluefish is very big.... How big is it??? New record???" I wondered as I was swimming on my way back. I was ecstatic and of course I did not fish at all. I had it in my arms, kissing it and so I went out. (8 & 9 & 10th Pictures: When He wants to Provide... and under difficult conditions!!!). (The bluefish and its lunch!!!). I had plenty time to fish, but I did not want to fish. They gave me incredible fishes and if someone could tell me from before today's outcome, I did not think I would believe it... and under what conditions.... The bluefish was six kilos, 100 grams less than the largest bluefish I had caught in these waters, several years ago!!! I got dressed, cleaned the fish and got home in Piraeus without realising how....

Αλλόκοτα μεγάλες καφέ μέδουσες/τσούχτρες και άλλα...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Weirdly big compass jelly fish and more....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Το καλοκαίρι πέρασε (δυστυχώς) και τώρα τα κεφάλια μέσα που λέμε. Από την άλλη βέβαια ξεκινάνε τα τοπικά ψαρέματα, μόλις δοθεί η ανάλογη ευκαιρία. Έτσι λοιπόν με την πρώτη ευκαιρία είπα να επισκεφθώ τον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Ξύπνησα χαράματα και τράβηξα για τα μέρη που ήθελα να ψαρέψω. Έφτασα και με ανυπομονησία ντύθηκα κι ετοιμάστηκα να βουτήξω. Δεκαπέντε λεπτά πριν μπω στο νερό, ξεσπάει ένα τοπικό μπουρίνι με αρκετή βροχή. Η βροχή δεν με πείραξε καθόλου, ο αέρας όμως???? Δυστυχώς έγινε αυτό που φοβόμουν. Ο δυνατός αέρας σήκωσε την πούδρα του βυθού κι όλο το μέρος έγινε πάνθολο. Με βαριά καρδιά βούτηξα κι αντίκρισα το ανάλογο θέαμα. Μια πυκνή θολούρα απλωνόταν παντού. Σε μεριές-μεριές κάπως καλυτέρευαν τα πράγματα, αλλά μην φανταστείτε και σπουδαία πράγματα. Σε αρκετές βουτιές άκουγα τα ψάρια να φεύγουν χτυπώντας τις ουρές τους νευρικά και ψάρια δεν έβλεπα. Σε κάποια στιγμή καθώς κολυμπούσα, διέκρινα κάτι μεγάλο μπροστά μου. Οι κινήσεις του πως δεν έμοιαζε με ψάρι μέσα στην θολούρα. Πλησίασα ήρεμα και διαπίστωσα ότι ήταν μια μεγάλη μέδουσα. Ήταν σαν αυτές τις καφέ που τις είχα συναντήσει στον Παγασητικό κόλπο. 

Μια επικίνδυνη ομορφιά!!!

Το κεφάλι της ήταν σαν την παλάμη μου ανοιγμένη. Σαν μια μπάλα του βόλεϋ κομμένη στην μέση θα έλεγα!!! Τα δε πλοκάμια της πολύ μακριά. Τα τέσσερα που ήταν και πιο χοντρά, είχαν μήκος περίπου δύο μέτρα. Τα δε λεπτά, που ήταν διαφανή και πάρα πολλά, είχαν μήκος περίπου τέσσερα μέτρα!!! Ενοιείται ότι δεν δοκίμασα να δω αν προκαλούν πόνο. Για τέτοια είμαστε. Έκανα μερικά καρτέρια, αλλά μάταια. Λίγο πιο κάτω συνάντησα άλλη μια παρόμοια μέδουσα  Μου έκανε εντύπωση ότι, όταν να με πήρε χαμπάρι άλλαξε κατεύθυνση. Έστριψε και βυθίστηκε, σχεδόν προσπαθώντας να με περικυκλώσει. Μάλλον ήθελε να φυλαχτεί και με περικύκλωσε με τα μακριά της πλοκάμια. Την απέφυγα εννοείται, αλλά δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω αυτήν την απόκοσμη ομορφιά. Είχαν κάτι το αρχοντικό και οι δύο στην κίνησή τους. Είχαν μια σιγουριά καθώς το απαλό ρέμα του Β. Ευβοϊκού τις ωθούσε προς τον νότο. Τόσο μεγάλες μέδουσες δεν έχω δει. Ακόμη κι εκείνες του Παγασητικού δεν είχαν τόσο μακριά πλοκάμια. Απομακρύνθηκα και συνέχισα το ψάρεμα μου. Στον λασπώδη βυθό τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα λόγω της απίστευτης θολούρας. Σε ένα καρτέρι, προσγειώθηκα στον βυθό και περίμενα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, μου εμφανίστηκαν μικρά λαβράκια και κάποιοι κέφαλοι. Δυστυχώς τα πιο μεγάλα ψάρια ήταν κοντά στο κιλό. Εγώ γύρευα όμως πιο μεγάλα και τα άφησα να φύγουν. Τα ψάρια έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, αλλά κανένα μεγάλο δεν εμφανίστηκε. Στο τέλος όλα χάθηκαν στην πυκνή θολούρα. 

"Δύσκολα τα πράγματα Ζάχοοοο, πολύ δύσκολα...." είπα στον εαυτό μου. Τα ψάρια μου ήρθαν άλλη μια φορά και ήταν πάλι όλα μικρά. Προχώρησα αρκετά κάνοντας δεν ξέρω κι εγώ πόσα καρτέρια χωρίς να δω κάτι. Στις καλύτερες και ελάχιστες περιπτώσεις άκουγα το απότομο χτύπημα της ουράς κάποιου ψαριού που αποκρινόταν, χωρίς καν να το δω. Λίγο πιο κάτω, ένα μέρος του βυθού ήταν καλυμμένο από φύκια. Μπήκα και στην κυριολεξία ξάπλωσα ανάμεσά τους. Κάποιες σκιές φάνηκαν στο βάθος. Χώθηκα ακόμη πιο βαθιά μέσα στα φύκια και περίμενα. Διέκρινα 3-4 σιλουέτες μικρών λαβρακιών, αλλά πίσω τους φάνηκε κάποιο μεγαλύτερο. Σημάδεψα όσο πιο καλά μπορούσα κι όταν νόμισα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή πάτησα την σκανδάλη. Από το ξέφρενο τράβηγμα του σχοινιού, κατάλαβα ότι είχα πετύχει τον στόχο μου. Αλλά πόσο μεγάλος ήταν???? Τράβηξα γρήγορα το σχοινί προς το μέρος μου κι ένα λαβράκι 1,6 κιλών ήρθε στην αγκαλιά μου. 

Ένα δύσκολο λαβράκι...

Η βέργα το είχε πετύχει χαμηλά στον λαιμό, κάτω από τα βράγχια, χωρίς να του προκαλέσει σοβαρή ζημιά. Έτσι το ψάρι μαχόταν με όλες του τις δυνάμεις. Το έφερα στην αγκαλιά μου και ευχαριστώντας τα Ουράνια, το γέμισα φιλιά και συγγνώμες. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να πιάσω κάτι αξιόλογο μέσα σε αυτήν την πυκνή θολούρα που έμοιαζε με νύχτα. Συνέχισα τα καρτέρια μου και σε κάποια στιγμή, έβγαλα και την παραλλαγή που φορούσα στο κεφάλι, γιατί περισσότερο με εμπόδιζε παρά βοηθούσε. Τα καρτέρια συνεχίστηκαν να είναι άκαρπα. Λίγο πιο κάτω σε μια άλλη φυκιάδα, είδα κάτι λάμψεις μέσα στα φύκια. Γρήγορη βαθιά ανάσα και βουτιά. Οριακά κάτι πλατύ φάνηκε να κυκλοφορούσε. Χώθηκα κι άλλο ανάμεσα στα φύκια και περίμενα. 

"Μάλλον είναι τσιπούρα..." σκέφτηκα. Μετά από λίγο, αχνά μέσα στην θολούρα, μόλις που ψιλό-διέκρινα το σχήμα της. Σημάδεψα κι έριξα. Χαμός!!! Το σχοινί να πηγαίνει πότε δεξιά, πότε αριστερά. Εγώ να μην μπορώ να δω τι έχω πετύχει και που. Με τα πολλά, παίρνω στα χέρια μου, μια τσιπούρα του κιλού, που η βέργα την έχει πετύχει στο μέτωπο και κρατιόταν από το δέρμα της μόνο!!! Μόνο που δεν χοροπηδούσα στο νερό. Αυτό κι αν ήταν δώρο. Χαρούμενος βγήκα και πήγα σε ένα κοντινό ψαρότοπο με πολλές πέτρες.

Ένα ακόμη δώρο...

"Για να δούμε, θα είναι θολά???" αναρωτήθηκα. Δυστυχώς κι εδώ θολά ήταν. Βέβαια ο πετρώδης βυθός "έκοβε" την θολούρα αλλά όχι και πολύ. Τα καρτέρια συνεχίστηκαν και μόνο γερμανοί και μικροί σαργοί φάνηκαν. Κάποια στιγμή είδα πολλές μικρές γιαλάδες μπροστά μου. Βαθιά ανάσα και γρήγορη βουτιά. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα πολλές φρίσσες εμφανίστηκαν μπροστά μου. Έτρωγαν ανέμελα και μετά από λίγο, άρχισαν να στροβιλίζονται δημιουργώντας έναν ζωντανό υδροστρόβιλος, με πλησίασαν, έχοντας ανοιχτά τα στόματά τους κατατρώγοντας το πλαγκτόν. Περίμενα να δω μήπως τις ακολουθούσε κάποιος κυνηγός, αλλά μάταια. Το κοπάδι με προσπέρασε και χάθηκε στην θολούρα ήρεμο, σημάδι ότι δεν τα ακολουθούσε αυτό που έψαχνα. Συνέχισα τα καρτέρια χωρίς πολύ επιτυχία. Σε κάποιο καρτέρι, προσγειώθηκα στον πετρώδη βυθό, αλλά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το μέρος. Έτσι σύρθηκα προς ένα άνοιγμα μεταξύ δύο βράχων. Εκεί υπήρχε ένα καλό μπαρμπούνι που πήρε δρόμο. 

"Δεν έχουμε έρθει για μπαρμπούνια...." είπα στον εαυτό μου. Δεν έχω τελειώσει την σκέψη μου κι άλλο ένα καλό μπαρμπούνι εμφανίζεται δίπλα από το χέρι μου. Γυρίζω απαλά το ψαροντούφεκο για να πάρω το πλάνο κι όχι να του ρίξω. Καθώς γυρίζω προς το μπαρμπούνι, πίσω από την επόμενη πέτρα εμφανίζεται μια τσιπούρα. Μέσα στην θολούρα φαίνεται αρκετά μεγάλη. Μαρμαρώνω στην κυριολεξία, χαμηλώνω το βλέμμα μου και την περιμένω. Η πορεία του ψαριού είναι να περάσει μπροστά από το ψαροντούφεκο. Αν δεν την τρομάξω, αυτό θα συμβεί. Έτσι μετά από λίγο της ρίχνω και πιάνω δύο ψάρια!!! Εγώ σημάδεψα ένα, αλλά έπιασα κι έναν άσπρο γερμανό. Φυσικά άφησα τον γερμανό να φύγει και θα ζήσει, γιατί η βολή ήταν πολύ ψιλά στην πλάτη του. Τακτοποίησα την τσιπούρα και αποφάσισα να βγω. Έκανα μερικά καρτέρια μήπως.... Σε ένα από αυτά, σέρνομαι στην πλαγιά ενός μεγάλου βράχου και περιμένω. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένας καλός σαργός όλος περιέργεια αλλά αρκετά μακριά. Του έριξα, αλλά όταν πήγα να τον μαζέψω είχε φύγει πάνω από την βέργα. Μάλλον και αυτός θα ζήσει και σίγουρα θα γίνει πολύ μεγάλος.... 

Τα της πρώτης μέρας...

Όμως η επομένη μέρα ήταν η τελευταία μέρα ελευθερίας, μιας και την Δευτέρα ξεκινούσαν τα σχολεία. Έτσι σκέφτηκα να πάω ένα κοντινό-πρωινό ψάρεμα στον Σαρωνικό. Χαράματα έφυγα για εκεί που είχα προγραμματίσει. Όμως ο βοριάς που έλεγε το δελτίο καιρού ήταν ανύπαρκτος. Η θάλασσα ήταν κόλα και εγώ δεν το ήθελα αυτό. Όπου και να πήγαινα τα ίδια θα έβρισκα. Έτσι ντύθηκα και βούτηξα. Τα νερά ήταν πολύ πιο καθαρά από ότι ήθελα. Τα ψάρια που έψαχνα άφαντα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου και μόνο μικρούς κεφάλους είδα. Σε μια στιγμή κι ενώ κολυμπώ στην επιφάνεια βλέπω ένα χταπόδι μέσα σε ένα λάστιχο αυτοκινήτου. Βούτηξα να δω πόσο μεγάλο ήταν. Εκείνο τρύπωσε, αλλά σε μια στιγμή έβγαλε ένα πλοκάμι του έξω και μου φάνηκε μεγάλο. Στην επόμενη βουτιά το έπιασα αλλά ήταν λίγο πιο μικρό από ότι ήθελα. Όμως η βολή μου ήταν στο κεφάλι του, ανάμεσα στα μάτια και δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσει. 

Να ο μεζές!!!

Προχωρώ λίγο πιο κάτω και βλέπω μια θολουρίτσα ανάμεσα στα φύκια. Προσγειώνομαι στον βυθό, αλλά ένα κοπάδι από μεσαίους κεφάλους μου τράβηξε την προσοχή μου. Γυρίζω το ψαροντούφεκο για να πάρω το πλάνο κι όχι να πιάσω κάποιο ψάρι. Όμως μια καλή μουρμούρα εμφανίστηκε μέσα από τα φύκια. Γυρίζω σιγά-σιγά προς την μουρμούρα και κρύβομαι λίγο περισσότερο. Το ψάρι γυρίζει λίγο, σκάβω λίγο και η μουρμούρα γυρίζει περισσότερο, δίνοντας μου την ευκαιρία για βολή. Η βέργα βρήκε το ψάρι ψηλά στην πλάτη και άρχισε μια τρελή πορεία. Η τρελή πορεία της μουρμούρας, έθεσε σε πανικό τα μικρόψαρα που έντρομα με προσπέρασαν. Τελικά μου ήρθε στα χέρια μου μια ωραία μουρμούρα. 

Μια από τις μουρμούρες...

Καθώς κολυμπώ, βλέπω μια μουρμούρα να τρώει στον βυθό. Έχει σκάψει αρκετά τον βυθό και απολαμβάνει τα κρυμμένα μεζεκλίκια που βρίσκει μέσα στην άμμο. Βουτάω δίπλα της και η μουρμούρα σηκώνεται και αρχίζει να απομακρύνεται. Το ψάρι απομακρύνεται γρήγορα και οι επιλογές μου στενεύουν γοργά. Βλέπω όμως όλο της το σώμα και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα την πετυχαίνει στην μέση και μετά από λίγο έχω στα χέρια μου την δεύτερη μουρμούρα. Σε ένα άλλο καρτέρι κάθομαι και περιμένω. Διάφορα ψαράκια με προσπερνούν αλλά μέσα στην θολούρα εμφανίζονται δύο μουρμούρες. Περιμένω να δω και τα δύο ψάρια, τα οποία είναι του ίδιου μεγέθους. Το προπορευόμενο έρχεται τόσο κοντά μου που η βολή σχεδόν έγινε εξ επαφής, πιάνοντας το τρίτο μου ψάρι. Τακτοποιώ την τρίτη μουρμούρα και συνεχίζω. Λίγο πιο κάτω βλέπω θολούρα στον βυθό. Κοιτάζω καλύτερα αλλά το ψάρι που σκάλιζε δεν φαίνεται πουθενά. Βουτιά, καρτέρι και ξύσιμο ελαφριά τον βράχο. Στο βάθος φάνηκε μια καλή μουρμούρα. Το ψάρι νευρικό κάνει ζικ-ζακ. Ξύνω λίγο πιο πολύ τον βυθό για να σηκωθεί λίγη άμμος-θολούρα και η μουρμούρα έρχεται καταπάνω μου. Σημαδεύω και την πετυχαίνω στο κεφάλι. Το ψάρι κάνει δύο κωλοτούμπες και προσγειώνεται στο βυθό ακίνητο. Είναι το # 4. 

Μια ακόμη...

Παίρνω τον δρόμο για τον γυρισμό ψαρεύοντας. Σε ένα καρτέρι βλέπω έναν μισόκιλο κέφαλο να τσιμπολογάει τον βυθό, χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Το ψάρι με πλησιάζει τόσο κοντά που σχεδόν ακουμπάει την βέργα!!! Όταν με πήρε χαμπάρι εξαφανίστηκε στο δευτερόλεπτο. Έχω πλησιάσει την παραλία κι ενώ ετοιμάζομαι να βγω, όταν πίσω από μια πέτρα βλέπω άμμο να σηκώνεται, σημάδι ότι κάτι σκαλίζει τον βυθό.. Πλησιάζω λίγο και βλέπω μια καλή μουρμούρα να φεύγει μέσα στην θολούρα που είχε προκαλέσει η ίδια, ακολουθούμενη από μια μικρότερη. Γρήγορη βουτιά πίσω από τον βράχο και σκάλισμα απαλά με το χέρι. Μέσα στην θολούρα εμφανίζεται το μικρότερο ψάρι. Εγώ περιμένω και μετά από λίγο εμφανίζεται και η μεγαλύτερη. Σημαδεύω κι της ρίχνω. Η βέργα πετυχαίνει την μουρμούρα στο μάτι και το ψάρι απλά ξαπλώνει στον βυθό. 

Η τελευταία...

Την μαζεύω κι ενώ ετοιμάζομαι να βγω, βλέπω την τρύπα που έχει σκάψει. Την κινηματογραφώ και βγαίνω. 

Είχε μεγάλη όρεξη!!! 

Οι διακοπές του 2021 μόλις έλαβαν τέλος. Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και παρόντες..

Τα της 2ης μέρας...

Υ.Γ.1. Όσο αλλόκοτα ξεκίνησε αυτό το ψάρεμα, έτσι αλλόκοτα τελειώνει αυτό το άρθρο. Μερικές μέρες αργότερα καταφέραμε να υλοποιήσουμε ένα όνειρο μας. Με πιλότο τον φίλο μου Μιχάλη Mayson φύγαμε για τα ψηλά. Ήταν κάτι που το σχεδιάζαμε χρόνια τώρα, αλλά εγώ ποτέ δεν είχα καταφέρει να πάω. Όμως μια Κυριακή το Σύμπαν συνωμότησε για αυτό το εγχείρημα. Έτσι βρεθήκαμε με τον Μιχάλη, αφού έκανε έναν λεπτομερέστατο έλεγχο μας απογείωσε.

Μια πρωτόγνωρη ομορφιά για εμένα!!!

Έχω μπει πολλές φορές σε αεροπλάνα, αλλά αυτή η πτήση ήταν τελείως διαφορετική. Ήμουν δίπλα στον πιλότο, όλα τα όργανα μπροστά μου και τόσο κοντά. Αισθανόμουν λες και ήμουν ο Δαίδαλος. Όλα ήταν τόσο κοντά μας. Ζούσα κάθε στιγμή της πτήσης στην κυριολεξία. Αν αφήσεις τον φόβο και την ανασφάλεια να σε κυριέψουν.....κάηκες. Θα γίνει ένας τρομερός εφιάλτης και δεν υπάρχει διέξοδος. Αν αφεθείς... απολαμβάνεις. Άλλωστε τι ελέγχουμε στην ζωή μας??? Τίποτα!!! Η ασφάλεια είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν εξαρτάται τίποτε από εμάς. Άλλος κρατάει τα ηνία αυτού του κόσμου. Εμείς μόνο μπορούμε να προσπαθήσουμε. Αν ευλογηθεί η προσπάθεια μας, έχει καλώς. Αν όχι ξανά την επόμενη φορά. Ήμουν έρμαιο σε ένα στοιχείο εντελώς διαφορετικό. Στο νερό ή στην ύλη κάπου ακουμπάς. Στον αέρα όμως.... Ξεκινήσαμε από το Τατόι, φτάσαμε στην Αίγινα, Πόρο, Μέθανα και πλησιάσαμε την Επίδαυρο. 

Όχι παίζουμε... 

Όλα καλά και πολύ όμορφα. Υπέροχη ημέρα, ηλιόλουστη... και τότε άκουσα το ακόλουθο:

"Πάρε το πηδάλιο, αυτά κάνουν τα πετάλια και πέτα εσύ το αεροπλάνο!!!". Κόκκαλο εγώ. Τι να κάνω... Πήρα το πηδάλιο και το έστρεψα προς την Επίδαυρο (υπό τις υποδείξεις του Μιχάλη πάντα). Ωραία εμπειρία, αν και αγχώθηκα στην αρχή και ήμουν και αρκετά σφιγμένος. Μετά από λίγο ανέλαβε ξανά ο Μιχάλης, ουφφφφ επιτέλους και επιστρέψαμε στο Τατόι σώοι και ασφαλείς. Άψογος πιλότος και φίλος ο Μιχάλης. Εκείνος ήταν που με ηρέμησε, εξηγώντας τα πάντα, σε κάτι που δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Πιστέψτε με, άλλο να πετάς σαν επιβάτης στα αεροπλάνα της γραμμής κι άλλο σε ένα τόσο μικρό..... Είναι εμπειρία ζωής και προτείνω σε όποιον/α δεν έχει υψοφοβία να το κάνει. Είναι απίστευτη εμπειρία. Εννοείται ότι θα το ξανακάνουμε!!!

Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου από ψηλά!!!

Υ.Γ.2. Ζούμε ίσως στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Λέω ίσως γιατί δεν έχω ταξιδέψει σε όλον τον πλανήτη μας. Ζούμε όμως σε μια πανέμορφη χώρα. Ας αφήσουμε λοιπόν το Ελληνικό Πνεύμα να καλύψει ολόκληρη την χώρα μας κι όχι μόνο. Ας αφήσουμε την καφρίλα, τον ωχ-αδελφισμό, το δεν βαριέσαι και τον εαυτούλη μας στην άκρη και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την χώρα μας καλύτερη, γιατί της αξίζει. Μα θα μου πείτε: "Από εμένα περιμένεις να αλλάξω τα πράγματα?" Ναι, έτσι θα έρθει η αλλαγή στην Ελλάδαρα μας, από τον κάθε έναν από εμάς. Λιθαράκι-λιθαράκι, βήμα-βήμα θα ξεκινήσει. Ας κάνουμε το πρώτο βήμα και μετά βλέπουμε, αλλά να το κάνουμε πρώτα. Αν περιμένουμε τους άλλους να κάνουν την αρχή και εμείς να ακολουθήσουμε.... δεν θα γίνει τίποτε. Ο καθένας στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στον περίγυρο του θα κάνει την αρχή. Έτσι θα ξεκινήσουμε... καλή αρχή.... 

Σα βγεις στον πηγαιμό για την...

!!!

Ο Πόρος!!!

Translation of the above article.

 

Title: Weirdly big jelly fish and more....

Photo-video: Zacharias Skevofilax.

Summer has passed (unfortunately) and now back to the reality. On the other hand, given the appropriate opportunity, spearfishing in local areas is starting. So at the first opportunity I decided to visit my favourite N. Evoikos Gulf. I woke up at dawn and drove for the places I wanted to dive. I arrived and impatiently got dressed and got ready to dive. Fifteen minutes before entering the water, a local downpour with heavy rain broke out. The rain did not bother me at all, but the wind???? Unfortunately, what I was afraid happened. The strong winds lifted the powder of the seabed and the whole place became blurry. With a heavy heart, I dived and saw the corresponding spectacle. A dense blur had spread everywhere. In some places things got a little better, just a little better. In several dives I heard the fish leaving, tapping their tails nervously but I did not see any fish. At one point while swimming, I saw something big in front of me. Its movements did not look like a fish in the murky waters. I approached it calmly and realised that it was a compass jellyfish (Chrysaora hysoscella*). It was like these brawn ones I had encountered in the Pagasitikos Gulf. (1st Picture: The deadly beauty!!!). Its head was as big as my opened palm. Like a volleyball cut in half I would say!!! And its tentacles were very long. The four thick ones, were about two meters long. Its thin tentacles, were innumerable, transparent and about four meters long!!! I did not try to see if they could sting. I did a few ambushes, but in vain. A little further down I came across another compass jellyfish. I was impressed that when it realised my presence changed direction. It turned and sank, almost trying to surround me. It probably wanted to be safe and surrounded me with the long tentacles. Of course I avoided them, but I could not help but admire this out of this world beauty. They both had something nobility on their swimming. They seemed confident as the gentle stream of North Evoikos Gulf pushed them to the south. I had never seen such big jelly-fish. Even those of the Pagasitikos gulf did not have such long tentacles. I swam away and continued my fishing. On the muddy bottom things were very difficult to spearfish due to the incredible blur. In an ambush, I landed on the seabed and waited. After a few seconds, small sea bass (Dicentrarchus labrax) and some mullets (Mugil cephalus) appeared. Unfortunately the biggest fishes were about a kilo. But I was looking for much bigger ones and I let them go. The fish ran left and right, but no big ones appeared. In the end, they got lost in the dense blur.

"Things are difficult Zac, very difficult..." I said to myself. The fish came again and they were all small. I swam a great distance. I did not know how many ambushes I did without seeing anything. In the best and rarest cases, I heard the sudden tapping of the tail of a fish that was swimming away, without even seeing it. A little further down, part of the seabed was covered with eelgrass bed (Zostera marina). I went in and literally lay down on the eelgrass. Some shadows appeared in the background. I hid even deeper into the eelgrass bed and waited. I could see 3-4 silhouettes of small sea bass, but behind them a larger one appeared. I aimed as best I could and when I thought it was the right time, I pulled the trigger. From the frantic pull of the rope, I realised that I had achieved my goal. But how big the fish was???? I quickly reeled in the rope and a 1.6 kg sea bass came into my arms.        (2nd Picture: A difficult to catch sea bass...). The spear penetrated the fish low on the neck, under the gills, without causing serious damage. So the fish was fighting with all its strength. I brought it in my arms and thanking the Heavens, I filled it with kisses and asked for its forgiveness for the pain I had caused it. The truth was, that I did not expect to catch anything remarkable in this dense blur that in many parts, it was dark like night. I continued my ambushes and at some point, I took off the camouflage I was wearing on my head, because it hindered me more than it helped. The ambushes continued to be fruitless. A little further down in another eelgrass bed, I saw some sparkles in the eelgrass bed. Quick I took a deep breath and dived. Marginally, something wide seemed to be swimming. I pushed myself even more deeper in the eelgrass bed and waited.

"It's probably gilt-head (sea) bream (Sparus aurata)..." I thought. After a while, I could barely see the fish in the murky waters, I aimed and pulled the trigger. The rope was changing directions wit great speed!!! I could not see what I had caught. After a while, I embraced, a gilt-head (sea) bream that was about a kilo. The spear had stroke it on the forehead and was held by its skin only!!! I nearly walked on the water, out of joy. This was a great gift. Happy I went out and went to a nearby fishing spot where the sea bed was covered with many rocks. (3rd Picture: Another gift...)

"Let's see, will it be blurry this place too???" I wondered. Unfortunately, it was murky here too. Of course the stony bottom "stopped" the blur but not by much. The ambushes continued and only streamlined spinefoot (Siganus argenteus) and small white sea breams (Diplodus sargus) appeared. At one point I saw many small flashes in front of me. Deep breath and fast dive. After a few seconds many round sardinella (Sardinella aurita) appeared in front of me. They ate carelessly and after a while, they started to swirl creating a living whirlpool, approaching me, with their mouths open, devouring the plankton. I waited to see if a predator was following them, but in vain. They overtook me and disappeared into the blur calmly, a sign that nothing I was looking for was following them. I continued the ambushes without much success. In an ambush, I landed on the rocky bottom, but I did not particularly like the spot. So I crawled to an opening between two rocks. There was a good size goatfish (Mullus surmuletus) that took off.

"We have not come for goatfish..." I said to myself. I had not finished my thought and another good size goatfish appeared next to my hand. I gently turned the speargun to get the video shot and not to catch it. As I turned towards the goatfish, a gilt-head (sea) bream appeared behind the next rock. Due to the blurry waters, it looked quite big. I literally froze, lowering my gaze and waited for it. The path of the fish was to pass in front of the speargun, if I did not scare it. So after a few seconds, I pulled the trigger but I caught two fish!!! I aimed at one, but I also caught a streamlined spinefoot. Of course I let the streamlined spinefoot go and it would probably live, since it was barely caught by its back. I arranged the gilt-head (sea) bream and decided to go out. I did some more ambushes in the way back, in case.... In one of them, I crawled on the slope of a big rock and waited. After a while a good white sea bream appeared full of curiosity, but a bit far away. I shot it, but when I went to pick it up, it was not on the spear. It would probably live too and would definitely become very big in size....       (4th Picture: Day one trophies...). Unfortunately the next day was the last day of freedom, since the schools were going to start on Monday. So I decided to go for a short-morning spearfishing in the Saronic Gulf. At dawn I left for where I had planned. But the north winds that the weather report had forecasted, were non-existent. The sea was flat and I did not like that. Wherever I went, I find the weather conditions. So I chose a fishing spot, got dressed and dived. The water was much clearer than I wanted. The fish I was looking for were absent too. I started my ambushes and saw only small size mullets. At one point while swimming on the surface I saw a common octopus (Octopus vulgaris) inside a car tire. I dived to see how big it was. It hid inside the car tire, but at some point, it extended one of its tentacles out of the car tire and it looked big enough. The next dive I caught it, but it was a little smaller than I wanted. But my shot was in its head, between the eyes and there was no way it would live, if I let it go. (5th Picture: The delicacy!!!). A little further down, I saw a blur on the eelgrass bed. I approached the bottom, but a school of middle size mullets caught my attention. I turned the speargun to get a video shot and not to catch some fish. At that moment, a good size striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) appeared through the eelgrass bed. I slowly turned towards the striped sea-bream and hid a little more. The fish turned to swim away, I scratched the sea bed a little and the striped sea-bream turned towards me, giving me the opportunity to shoot. The spear found the fish high in the back and it began a crazy course. The crazy course of the striped sea-bream, panicked the small bait fish that frightenedly passed me.              (6th Picture: One of the striped sea-bream...). Eventually I got a nice size striped sea-bream. As I was swimming, I saw a striped sea-bream eating at the bottom. It has dug the bottom, enjoying the hidden delicacies in the sand. I dived next to it and the striped sea-bream began to swim away. The fish was moving away quickly and my options were narrowing down rapidly. But at some point, I saw its whole body and I pulled the trigger. The spear found the fish in the middle and after a while I had in my hands the second striped sea-bream. In another ambush, while waiting, various fish passed me but in the blurry waters two striped sea-breams appeared. I waited to see both fish, which were of the same size. The forerunner came so close to me, that the spear was almost touching it and I caught my third fish. A little further down I saw a blur at the bottom. I looked for the fish but the fish that was digging was nowhere to be seen. Dived, ambushing and lightly scratching the rock. In the background a good size striped sea-bream appeared. The fish was nervous and swan in zigzags. I scraped the bottom a little more to stirring up a little sand-blur and the striped sea-bream turned and approached me. I aimed and shot it on the head. The fish made two summersaults and landed motionless on the bottom. It was # 4.              (7th Picture: One more...). I took the road back to go out. In an ambush, I saw a half-kilo mullet nibbling on the bottom, without realising my presence. The fish approached me so close that it almost touched the spear!!! When it saw me, it disappeared in a split of a second. I had approached the beach and while I was getting ready to go out, when I saw the sand rising behind a rock, a sign that something was digging the bottom. I got a little closer and saw a nice size striped sea-bream swimming in the blur it had caused, followed by a smaller one. Quick dive behind the rock and scratching gently the rock. The smaller fish appeared in the blur immediately. I waited and after a while the bigger one appeared. I aimed and pulled the trigger. The spear stroke the striped sea-bream in the eye and the fish simply fell on the sea flour. (8th Picture: The last one...).  I picked it up and as I was getting ready to get out, I saw the hole it had dug. I filmed it and went out.          (9th Picture:It had a great appetite!!!).

The 2021 summer vacations had just come to an end. (10th Picture: The second day trophies...).

P.S. As strange as this fishing expedition started, so strangely this article ended. A few days later we managed our dream to became true. My friend Mike Mayson and I, flew towards the sky. It was something we had been planning for years, but I had never been able to do it. But one Sunday the Universe conspired for this project. So we met, Mike did a very detailed check on the aeroplane and we took off. (11th Picture: An unprecedented beauty for me!!!). I have been on planes many times, but this flight was completely different. I was next to the pilot, all the instruments were so close in front of me. I felt like I was Daedalus. Everything was so close to us. I literally lived every moment of the flight. If you let fear and insecurity overwhelm you..... you are lost. It will be a terrible nightmare and there is no way out. If you let go... you enjoy. After all, what do we control in our lives??? Nothing!!! Security is an illusion. Nothing depends on us. Someone else holds the reins of this world. We can only try. If our effort is blessed, it's fine. If not, try again next time. I was stuck in a completely different element. You can lean on water or on the earth, but in the air the conditions were different....We started from Tatoi airport, reached Aegina island, Poros island, Methana and approached Epidaurus. (12th Picture: Now we are talking...). Everything was great and very beautiful. Great day, sunny... and then I heard the following:

"Take the yoke, these are the pedals and you are the pilot!!!". I literally froze. There were no other options available... I took the aeroplane's yoke and turned it towards Epidaurus (always under Mike'a guidance). Great experience, although I was stressed and quite tight in the beginning. After a while Mike took over again, uhhh, finally what a relief, and we returned to Tatoi airport safe and sound. Mike is a good friend and a flawless pilot. He was the one who calmed me down, explaining everything, in something I had not the slightest idea. Believe me, it is a totally different experience to fly as a passenger on a commercial flight, rather on a such small one..... It is a life experience and I suggest to anyone who does not have a height phobia to do it. It is an incredible experience. Of course we will do it again!!!(13th Picture: The ancient theatre of Epidaurus from above!!!) 

(14th Picture: As you set out for...) (15th Picture:!!!) (16th Picture: Poros island!!!)

*https://archipelago.gr/ti-kanoume/thalassia-prostasia/medouses/

Στο παρά ένα, ωραίες και μεγάλες εκπλήξεις στα θολά & τρικυμιώδη νερά της Καρπάθου!!! . Nice surprises in wavy & murky waters in the last minute in Karpathos island!!!

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title:  Nice surprises in wavy & murky waters in the last minute in Karpathos island!!!

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Ντόπια ομορφιά!!!

Αυτό ήταν ένα εντελώς διαφορετικό καλοκαίρι. Δεν ξέρω τι έφταιγε, η κλιματική αλλαγή? Ίσως...Τι να πω δεν ξέρω. Οι μεγάλοι καύσωνες με βρήκαν στην Κάρπαθο. Έκανε κάποιες ζεστές μέρες, αλλά τίποτα το τραγικό. Αυτό που με παραξένεψε ήταν η αλλαγή του μελτεμιού. Το μελτέμι συνήθως ξεκινάει το πρωί και σταματάει να φυσάει αργά το απόγευμα. Αυτός είναι ο ΒΒΔ άνεμος που κυρίως επικρατεί σε αυτήν την γωνιά του Αιγαίου πελάγους. Όμως φέτος ήταν ένας άλλος καιρός. Ξυπνούσα το πρωί και είχε φορτωμένο τον καιρό. 

"Ωραία, σήμερα θα πάω ψάρεμα μέσα στα κύματα...." σκεφτόμουν. Όμως λίγο πριν το μεσημέρι ο άνεμος σταματούσε. Δεν κουνιόταν φίλο στην κυριολεξία!!! Το βραδάκι άρχιζε πάλι να φυσάει. Άλλες φορές το πρωί η θάλασσα ήταν κόλα. Ετοιμαζόμουν να πάω στα βαθιά μου κομμάτια για κανένα μεγάλο ψάρι. Σε μια ώρα ο καιρός είχε γίνει τρικιμιώδης!!! Έτσι αλλόκοτα πέρασε το καλοκαίρι. Τώρα από δουλειές τα γνωστά. Μάζεμα σταφύλια, φραγκόσυκα και όλου του είδους τα κηπουρικά που είχε φυτέψει ο All weather John!!! (Ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές, κρεμύδια κλπ). 

Μαζεύοντας κηπουρικά...

Όμως υπήρξε κάτι το διαφορετικό φέτος. Ο πατέρας μου ξεκίνησε να φτιάχνει το πολυπόθιτο θερμοκήπιο. Το σκεφτότεταν χρόνια, αλλά φέτος έβαλε τις βάσεις και είναι θέμα χρόνου να προστατεύσει τα τροπικά του δένδρα (παπάγιες, μάγκος, πάσιον φρουτ κλπ). Έκανε πολύ καλή δουλειά μπορώ να ομολογίσω. Το μέλλον δείξει..... που λένε. 

Τα θεμέλια για τα θερμοκήπιο μπήκαν...

Όσον αφορά το ψάρεμα, εντύπωση μου έκανε η έλλειψη των μεγάλων μαύρων ψαριών (ροφοί, στήρες, πίγκες κ.α.). Μικρά έβλεπα αρκετά μπορώ να πω και σε κάθε ψάρεμα. Τα μεσαία ή μεγάλα όμως απουσίαζαν σε ότι βάθος και να βούτηξα. Επίσης έχουν αυξηθεί σε ανησυχητικό βαθμό ο αριθμός των λαγοκέφαλων, των τροπικών αχινών με τα πολύ μακριά αγκάθια, των λεοντόψαρων και των κίτρινων μπαρμπουνιών. Τουλάχιστον τα δύο τελευταία είδη τρώγονται και είναι και αρκετά νόστιμα. Κάποιοι ξέρουν να καθαρίζουν και τρώνε τους λαγοκέφαλους, αλλά πως να το ρισκάρει κανείς. Μια σταγόνα της τετραδοτοξίνης είναι αρκετή για να σε στείλει στον άλλο κόσμο!!! Έπιασα πολλά κίτρινα μπαρμπούνια. Όσα μπόρεσα λεοντόψαρα, τα οποία είναι και κανίβαλοι. Δύο από αυτά που είχα πιάσει, είχαν στο στομάχι τους μικρά από το ίδιο είδος. Επίσης αρκετά ήταν αυγομένα και όλα τους είχαν αρκετό λίπος. Είχαν τραφεί πολύ καλά τόσο καιρό. Το πιο μεγάλο που έπεσα, ήταν ένα μαύρο που ζύγιζε 1,100 γρ.!!!

Αυγομένα!!!

Κανιβαλισμός!!!

Την τελευταία μέρα πριν φύγω, αποφάσισα να πάω για ένα πολύ πρωινό ρηχό ψάρεμα. Ο καιρός φαινόταν ότι θα έπεφτε και δεν είχα άλλη λύση. Ξύπνησα χαράματα και πήγα εκεί που ήθελα να βουτήξω. Ο καιρός όμως δεν είχε κόψει όσο ήθελα. Με βαριά καρδιά ντύθηκα και βούτηξα. Μέσα στην θολούρα και στον έντονο κυματισμό, είδα αρκετούς σαργούς. Ξεκίνησα τα καρτέρια και σε λίγο είχα πιάσει δύο καλούς σαργούς. 

Ο πρώτος...

Πήρα θάρρος και ξεκίνησα με μεγαλύτερο πάθος να βουτάω. Πολλές φορές είχα ψάρια κοντά μου, αλλά ο έντονος κυματισμός δεν μου επέτρεπε να σημαδέψω και άφηνα τα ψάρια να φύγουν. Κάποια στιγμή μου ήρθαν και οι σκάροι. Πολλά ψάρια διασκορπισμένα σε διάφορα κοπάδια. Διάλεξα τα πιο μεγάλα και έπιασα πέντε. Ο μεγαλύτερος ήταν του κιλού. 

Ο μεγαλύτερος όλων...

Αποφάσισα να μην πιάσω άλλους, εκτός κι αν ήταν πολύ μεγάλος. Λες και το κατάλαβαν κι αρκετές φορές έκαναν παρέλαση μπροστά μου. Εγώ όμως ήθελα κάτι άλλο, σαργούς.... Καθώς κολυμπώ πάνω από ένα κομμάτι άμμου, βλέπω ένα τοπικό μεγάλο μπαρμπούνι. Το αφήνω να πάει πιο πέρα και κρύβεται πίσω από μια πέτρα. Πλησιάζω, βουτάω ήρεμα, σημαδεύω και το πιάνω. 

Να και το μπαρμπούνι...

Το τακτοποιώ και καθώς προχωρώ βλέπω έναν λούτσο να κολυμπά νωχελικά μπροστά μου. Δεν έχω πολλές επιλογές και τον πλησιάζω και την ώρα που στρίβει του ρίχνω. Η βέργα βρήκε τον σπρίντερ της θάλασσας ψιλά και πριν προλάβω να τον πλησιάσω, με ένα απότομο τίναγμα πέταξε την βέργα κι εξαφανίστηκε στα θολά νερά. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθαν πάλι οι σκάροι. 

Η παρέλαση των σκάρων!!!

Τους αγνόησα κι έψαξα για κανένα σαργό. Μετά από λίγο μου ήρθαν τρεις. Σημάδεψα στο κεφάλι τον πιο μεγάλο και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πέτυχε τον στόχο της, αλλά καθώς αναδύομαι βλέπω τον σαργό να κάνει δύο τούμπες στην κυριολεξία και να φεύγει. Απορημένος μάζεψα το σχοινί για να διαπιστώσω ότι η βέργα έλειπε. Είχε σπάσει το μεταλλικό σφικτηράκι που πιάνει την βέργα, με συνέπεια να απελευθερωθεί το ψάρι και να φύγει!!! 

Η αιτία της απελευθέρωσης του σαργού...

Ευτυχώς λίγο πιο κάτω βρήκα την βέργα πάνω σε έναν βράχο. Δένω έναν κόμπο και συνεχίζω. Ξέροντας το μέρος, κάνω ένα καρτέρι λίγο μακριά από μια τρύπα. Καθώς περιμένω, ένα κοπάδι από μεσαίους κεφάλους περνάει από μπροστά μου. Με περιεργάζονται και φεύγουν. Εγώ απτόητος περιμένω και μετά από λίγο διακρίνω την σιλουέτα ενός καλού σαργού μέσα στην σκιά της πέτρας. Σημαδεύω και πιάνω έναν ακόμη σαργό. 

Ένας ακόμη...

Ψάχνοντας μια άλλη πέτρα, βλέπω στα σκοτεινά μια φιγούρα σαργού. Δεν ανάβω τον φακό, αλλά το ψάρι αντιλαμβάνεται την παρουσία μου και έρχεται καταπάνω μου. Μου το κάνει πιο εύκολο κι εγώ πιάνω άλλον ένα σαργό. Σε ένα ακόμη ψαχτήρι, βλέπω μια σκιά, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι το ψάρι. 

"Είναι η δίκιλη πίγκα που είχα δει πριν????" αναρωτήθηκα και πάτησα την σκανδάλη. Έπιασα μια πίγκα του κιλού....

"Κάναμε λάθος Ζακ...." είπα στον εαυτό μου την ώρα που έφερνα στα χέρια μου το ψάρι. Στο επόμενο καρτέρι μου έρχονται δύο σαργοί. Σημαδεύω τον πιο μεγάλο, αλλά την ώρα που πατώ την σκανδάλη, ένα κύμα με κουνάει. Η βολή πετυχαίνει τον σαργό ψιλά στο κεφάλι και το ψάρι παίρνει δρόμο. Ορμάω στην κυριολεξία πάνω του και τον πιάνω πριν σκιστεί. Το ψάρι ήταν πιασμένο από μια πετσούλα πάνω από τα μάτια του!!!

Στο παρα-τσακ!!!

"Αρκετά και σήμερα..." είπα και τράβηξα για να βγω. Είχα διανύσει μεγάλη απόσταση κι έτσι γύρισα ψαρεύοντας. Σε ένα καρτέρι μου ήρθαν μεγάλοι κέφαλοι. Τα ψάρια περνούν από μπροστά μου, αλλά τα κύματα δεν με αφήνουν να σημαδέψω. Βίαια κουνιέται το ψαροντούφεκο, ενώ τα ψάρια κάνουν παρέλαση μπροστά μου. Εγώ νόμισα ότι έχω ενεργοποιήσει την υποβρύχια κάμερα, αλλά έκανα λάθος, χάνοντας έτσι ένα πολύ ωραίο πλάνο. Τα ψάρια κάνουν ένα κύκλο και ξαναέρχονται. Τώρα όμως έχουν περάσει τα κύματα και μέχρι να έρθουν τα επόμενα, εγώ έχω βολή. Ρίχνω στον πιο κοντινό, ο οποίος εξαφανίζεται μαζί με την βέργα. Μετά από λίγο παίρνω στα χέρια μου ένα ωραίο κέφαλο (1,800 γρ). 

Ένας ωραίος κέφαλος...

Καθώς επιστρέφω, ξέρω μια καλή συστάδα από πέτρες, που στο παρελθόν μου έχει δώσει καλούς σαργούς. Ψάχνω λοιπόν την πρώτη τρύπα, όπου βλέπω ένα ροφό να εξαφανίζεται στο σκοτάδι. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Καθώς ψάχνω τις διάφορες τρύπες, μακριά μου βλέπω ένα μεγάλο σαργό. Κρύβομαι μέχρι να φύγει και πηγαίνω προς τα εκεί που χώθηκε. Το ψάρι όμως βγαίνει έξω, με βλέπει και ξαναμπαίνει μέσα στην σπηλιά. Είναι μια μεγάλη τρύπα-σπηλιά, που στο παρελθόν κρατούσε μεγάλα άσπρα ψάρια. Επειδή έχει μεγάλο μήκος και τα ψάρια συνήθως στέκονται στο βάθος, έχω οπλίσει το ψαροντούφεκο στο μάξιμουμ της δύναμής του. Σέρνομαι όσο μπορώ και πλησιάζω την είσοδο. Βλέπω ένα μεγάλο κακαρέλο και μια μικρή πίγκα. Εγώ όμως θέλω τον σαργό. Καθώς μπαίνω ήρεμα μέσα στην τρύπα-σπηλιά, βλέπω στο βάθος να κάθεται πάνω στην άμμο ένας ροφός. Το ψάρι μένει έκπληκτο για κάποια δευτερόλεπτα. Γυρίζει να φύγει κι εγώ πατάω την σκανδάλη. Η βέργα διαπερνά τον ροφό στην μέση κι εκείνος χτυπιέται και να απελευθερωθεί. Ορμάω πάνω του και τον πιάνω. 

Επιτέλους ο βασιλιάς πιάστηκε!!!

Ο ροφός για βραδινό είχε καταπιεί ένα μικρό χταποδάκι. Εκεί τελείωσε το φετινό Καρπάθικο ψάρεμά μου. Στο παρά ένα πριν λήξει, μου Έδωσε το τρόπαιο που έψαχνα όλο το καλοκαίρι στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Ο ροφός ζύγιζε 3,160 γρ. 

Υ.Γ. Εντύπωση μου κάνει ότι το πρώτο και το τελευταίο ψάρεμα στην Κάρπαθος ήταν και τα καλύτερα!!! (από ψαρευτικής άποψης)

Κάρπαθος 2021 τέλος...

Translation of the above article.

 

Title:  Nice surprises in wavy & murky waters in the last minute in Karpathos island!!!

Photo-video: Zacharias Skevofilax.

1st picture: (Local Beaty!!!)

It has been a completely strange summer. I do not know what was the reason. Could be the climate change? Maybe...I really do not know. The big heat waves of Greece found me in Karpathos. There were some hot days, but nothing tragic. What surprised me was the change of the meltemi. Meltemi is the NNW wind that usually prevails in this corner of the Aegean Sea. It starts in the morning and stops blowing late in the afternoon. But this year the weather was different. In the morning the weather was rough, windy and wavy.

"Nice, today I will go fishing in the waves..." I thought. But just before noon the wind stopped. It was totally windless!!! The night was starting to blow again. Other times in the morning the sea was calm. I was getting ready to go for deep spearfishing, into the places I knew for any big fish. In an hour later, the weather had become stormy!!! So strangely the summer passed. On the other hand, I had some agricultural duties. Collecting grapes, prickly pears and all kinds of greens that have been planted by All weather John!!! (Tomatoes, eggplants, peppers, onions, etc.).                2nd picture: (Collecting veggies...)But there was something different this year. My father started building the coveted greenhouse. He has been thinking about it for years. This year he laid the foundations and it is only a matter of time before he is ready to protect his tropical trees (papayas, mangoes, passion fruit, etc.). He did a very good job I could confess. Time will show..... as it is said. 3rd picture: (The foundations of the greenhouse....)

When it comes to fishing, I was surprised by the lack of large black fish (dusky grouper, etc.). Small size of them, I saw a lot, I could say almost in every fishing expedition. The medium or large ones, however, were totally absent at whatever depth I dived. The number of silver-cheeked toadfish (Lagocephalus sceleratus), tropical sea urchins with very long thorns, lionfish (Pterois volitans) and yellow goatfish (Mulloidichthys martinicus) had increased at an alarming rate. At least the last two types of fish can be eaten and they are quite tasty. Some people know how to clean and eat silver-cheeked toadfish, but in my opinion, it is not worth the risk. One drop of tetrodotoxin is enough to send you to the other world!!! I caught a lot of yellow goatfish. As much as I could lionfish, which were proven they were cannibals. Two of the ones I caught, had small ones of the same species in their stomachs. Many them were full of eggs and all of them were very fat. They had eaten well for so long. The biggest I caught was a black one that weighed 1,100 gr.!!! 4th picture: (Full of eggs!!!)          5th picture: (They are cannibals!!!) 

On the last day before I left Karpathos, I decided to go for a very shallow morning spearfishing. The weather seemed to be calming down, but I had no other choice. I woke up at dawn and went where I wanted to dive. But the weather was not as calm as I wanted. Heavy hearted, I got dressed and dived. In the blurry and wavy waters, I saw several white sea breams (Diplodus sargus). I started ambushing and soon enough I caught two good size white sea breams.

6th picture: (The first white sea bream). I got exited and started diving with more passion. Many times the fish were in-front of me, but the strong waves did not allow me to aim and so I let the fish go. At some point parrotfish (Sparisoma cretense) swam towards me. The fish were scattered in different groups. I chose the biggest ones and caught five. The largest one was weighting one kilo. 7th picture: (The biggest one...) I decided not to catch any more parrotfish unless they were really big. It was as if they had read my thoughts and several times paraded in front of me. But I wanted something else, white sea breams.... As I was swimming over a piece of sand, I saw a big in size local goatfish (Mullus surmuletus). I let it go further away until it was hidden behind a stone. I approached it, dived calmly, aimed and caught it. 8th picture: (The local goatfish...). I arranged it on my buoy, when I saw a barracuda (Sphyraena sphyraena) swimming lazily in front of me. I did not have many options and so I approached it and when it turned, I shot it. The spear found the sprinter of the seas high on its back and before I could approach it, got free and disappeared into the murky waters. The parrotfish approached me again in my next ambush. 9th picture: (The parade of the parrotfish!!!). I ignored them and looked for any white sea breams. After a while, three white sea breams approached me. I aimed the biggest one on the head and pulled the trigger. The spear achieved its goal, but as I emerged, I saw the white sea bream literally making two somersault and swam away. Astonished, I picked up the rope to find that the spear was missing. The metal sphincter that was bonding the spear with the rope was broken. 10th picture: (The reason that the white sea bream got free...). As a result the fish was free and got away!!! Luckily, a little further down I found the spear on a rock. I tied a knot and continued. Knowing the place, I ambushed a little far away from a hole. As I waited, a school of middle-sized mullets (Mugil cephalus) passed in front of me. They were curious about me, took a look and left. I waited patiently and after a while I saw the silhouette of a good size white sea bream in the shadow of the hole. I aimed and caught another white sea bream. 11th picture: (One more...) Searching another hole in a nearby stone, I saw in the dark a white sea bream's figure. I did not turn on the flashlight, but the fish perceived my presence and swam towards me. It made it easier for me and I caught another white sea bream. In another search, I saw a shadow, but I could not understand how big the fish was.

"This could be the two kilo mottled grouper (Mycteroperca ruby) I had seen earlier????" I wondered and pulled the trigger. I caught mottled grouper about a kilo...

"We made a mistake Zac ..." I said to myself as I pulled the fish in my hands. In my next ambush two white sea breams approached me. I aimed the largest, but as I pulled the trigger, a wave shook me. The spear hit the white sea bream on the head and the fish swam away. I literally rushed over it and caught it before it got free. The fish was caught by the skin over its eyes!!! 12th picture: (Caught by the skin!!!)

"Enough for today..." I said and turned to get out. But I had swam a long distance and I decided to return fishing. Big mullets approached my ambush. The fish was passing in front of me, but the waves were shaking me violently. As a result I could not aim, while the fish continued to parade in front of me. I thought I had activated the underwater camera, but I was wrong, thus losing a very nice video. The fish did a circle and returned. But as the waves had passed and until the next ones, I had time for a shot. So I shot the nearest to me fish, which disappeared along with the spear. After a while I got into my hands a nice mullet (1,800 gr). 13th picture: (A nice size mullet...). I knew a good clump of stones nearby, which in the past had given me good size white sea breams. So as I was looking in the first hole, I saw a dusky grouper (Epinephelus guaza) disappearing in the dark. I never saw it again. As I was searching various holes, I saw far away a big in size white sea bream. I hid until it returned to the cave it came from. But the fish came out again, saw me and entered the cave ones more. It is a large hole-cave, which in the past held large white sea breams. Because it is long cave and the fish usually were staying in the dipper part of the cave, I had armed the speargun at the maximum of its power. I crawled as much as I could and approached the entrance. I saw a big two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) and a small mottled grouper. But I was looking for the big white sea bream. As I calmly entered the hole-cave, I saw at the end of it a dusky grouper laying on the sand. The fish was surprised for a few seconds. It turned to leave when I pulled the trigger. The spear penetrated the fish in the middle and it started shaking violently its body in order to get free. I rush on it and caught it. 14th picture: (Finally, the king is caught!!!). The dusky grouper had swallowed a small common octopus (Octopus vulgaris) for dinner. That was the end of my Carpathian fishing this year. Literally the last minute, He gave me the trophy I had been looking for all summer in my favourite island. The dusky grouper weighed 3,160 gr.

P.S. I am impressed that my first and last spearfishing expedition in Karpathos were the best ones!!! 15th picture: (The end of 2021 in Karpathos island...)