Το κράξιμο του κορμοράνου, τα λαβράκια και η χαδιάρα χειλού !!!

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The cracking cormorant, sea basses and the cuddly ocellated wrasse.

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο που επιτρέπεται το ψάρεμα, (έρχεται η απαγόρευση του Μαΐου), τα φόρτωσα όλα και πήγα ένα ολοήμερο υποβρύχιο ψάρεμα εντός του νομού Αττικής. Ο κορωνοϊός έχει εισβάλει για τα καλά στην ζωή μας, μαζί με την παράνοια που τον ακολουθεί... Μεταξύ των άλλων, για ένα μεγάλο διάστημα απαγορευόταν η ερασιτεχνική αλιεία για να μην κολάσουμε τον ιό, την ώρα που θα ψαρεύουμε μόνοι μας. Κατά τα άλλα δεν κολλάει  στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα super market, στα σχολεία κλπ. Έτσι μετά από κάποια ώρα οδήγησης έφτασα εκεί που ήθελα, ετοιμάστηκα και βούτηξα. 

Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου, προσγειώθηκα για ακόμη μια φορά σε μια φυκιάδα και περίμενα. Τα νερά πολύ θολά με κυματισμό, ενώ τα δευτερόλεπτα περνούν βασανιστικά αργά χωρίς να αντιληφθώ το παραμικρό. 

"Ιδανικές καταστάσεις; για λαβράκια...." σκέφτηκα...." αλλά που είναι τα άτιμα???"

Για ακόμη μια φορά έκανα λάθος. Ένιωσα ότι κάποιος ήταν τριγύρω και με κοιτούσε. Γύρισα απαλά το κεφάλι μου και είδα αμέτρητα μάτια να με κοιτούν εκστασιασμένα. Μετά από λίγο κατακλύστηκα από αμέτρητα ψαράκια (αγνώστου ταυτότητας) που τα μεγαλύτερα δεν ξεπερνούσαν τους δύο πόντους. Όπου και να κοιτούσα οι λιλιπούτειοι φίλοι μου ήταν παρόντες και σε μεγάλους αριθμούς. Το κοπάδι ήρθε μπροστά μου διστακτικά στην αρχή, αλλά παρέμεινε τριγύρω μου... 

Η νέα γενιά!!!

"Το μεγαλείο της φύσης.... η νέα γενιά με περικύκλωσε...." σκέφτηκα χαμογελώντας. Αυτά τα μικροσκοπικά ψαράκια ήρθαν να με δουν και ίσως να βρουν καταφύγιο, μιας και ήμουν πολύ μεγάλος για να τους επιτεθώ. Έφυγαν όταν μου τελείωσε ο αέρας κι έπρεπε να αναδυθώ. 

Λίγο πιο κάτω βλέπω κάτι διαφορετικό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Καθώς πλησιάζω ένα ξενέρι, παρατηρώ ότι πάνω στο βραχάκι λιάζεται ένας κορμοράνος. Τον πλησιάζω όσο πιο ήρεμα κι αργά μπορώ. Το πουλί με έχει πάρει χαμπάρι, αλλά η ασύλληπτα αργή ταχύτητά μου το έχει μπερδέψει και δεν ξέρει τι να κάνει. Να μείνει ή να φύγει??? Εγώ έχω φτάσει ακριβώς από κάτω του και πλησιάζω με την υποβρύχια κάμερα ακόμη πιο κοντά, για ένα καλύτερο πλάνο. 

Ο προβληματισμένος κορμοράνος...

Ο κορμοράνος σαστισμένος οπισθοχωρεί αλλά ταυτόχρονα μου κάνει αρκετές ψεύτικες επιθέσεις, βγάζοντας βραχνές κραυγές που μόλις και ακούγονται. Εγώ από τα γέλια κοντεύω να καταπιώ νερά. Αυτό έγινε 5-6 φορές. Όταν είδε κι απόειδε ότι δεν φοβόμουν τις φαινομενικά επικίνδυνες του επιθέσεις, απογειώθηκε για άλλες παραλίες... Πάω λίγο πιο κάτω, αφού συνήλθα από τα γέλια, ξεκίνησα τα καρτέρια μου. Στο δεύτερο  καρτέρι μου ήρθε ένας ωραίος κέφαλος από τα δεξιά μου. Έκανε το λάθος και πέρασε από μπροστά μου κι έτσι έπιασα το πρώτο μου ψάρι (1,100 γρ). Δεν έχει και πολύ κίνηση. Έτσι αποφασίζω να πάω λίγο πιο βαθιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καταδύομαι. Προσγειώθηκα ανάμεσα σε μεγάλες πέτρες και περίμενα. Διάφορα μικρά ψάρια εμφανίστηκαν. Εγώ έψαχνα για κάτι πιο μεγάλο. Σε μια στιγμή αντιλαμβάνομαι ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Όμως τα ψάρια κολυμπούν πολύ πιο ψιλά σε σχέση με την θέση μου. Όταν τους αντιλαμβάνομαι, με ήδη έχουν προσπεράσει. Σημαδεύω έναν μεγάλο και ρίχνω. Ξέρω ότι η βολή μου είναι τραγική κι έτσι δεν κοντράρω καθόλου το ψάρι. Όταν εκείνο κολυμπά το αφήνω, ενώ με το που σταματά το τραβώ κοντά μου. Αυτό έγινε αρκετές φορές μέχρι να καταφέρω να πιάσω το ψάρι από την ουρά του. Όντως η βολή μου ήταν χάλια. Το ψάρι ήταν πιασμένο από μια πετσούλα χαμηλά στην κοιλιά του. Αν το είχα κοντράρει έστω και για λίγο, σίγουρα θα το είχα χάσει. Κατάφερα τελικά να πιάσω τον δεύτερο και πιο μεγάλο κέφαλο (1,800 γρ) που ήθελα για το σασίμι που ήθελα να φτιάξω. (την συνταγή θα σας την βρήκε στο τέλος του βίντεο αυτού του άρθρου.) 

Ο μεγάλος κέφαλος...

"Αρκετά με τους κεφάλους... Έχουμε όσους χρειαζόμαστε και δεν θα πιάσουμε άλλους..." είπα στον εαυτό μου. Έχω παρατηρήσει όποτε έχω αποφασίσει κάτι ανάλογο, λες και το αντιλαμβάνονται τα ανάλογα ψάρια και εμφανίζονται μπροστά μου. Έτσι και σε αυτό το ψάρεμα, ενώ κολυμπώ δίπλα σε έναν βράχο, ένας ωραίος κέφαλος έρχεται καταπάνω μου και μόνο που δεν ακούμπησε την βέργα. Χαμογέλασα και τον άφησα να φύγει χωρίς να του ρίξω. Κολυμπώ και μετά από λίγο κάνω ένα ακόμη καρτέρι. Έχω κρυφτεί μέσα σε μια μεγάλη σχισμή του βυθού. Ιδανική κρυψώνα μιας και είμαι καλυμμένος απ' όλες τις πλευρές. Περιμένω να φανεί κάτι κάλο και απολαμβάνω την παρέα από γύρους και τις καλόγριες που αιωρούνται στα μεσόνερα. Που και που στην παρέα μας έρχεται και καμιά πέρκα. Εκεί που κοντεύω να τελειώσω ένα ακόμη άπραγο καρτέρι, αντιλαμβάνομαι ότι αρκετά μακριά έρχεται μια σιλουέτα. Ευτυχώς μπορώ να κινηθώ χωρίς να με δει ο στόχος μου. Είναι ένα καλό λαβράκι αλλά κινείται στο όριο της βολής του ψαροντούφεκου. Στρίβω το ψαροντούφεκο και περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Βλέποντας ότι το λαβράκι δεν έχει σκοπό να αλλάξει κατεύθυνση και σύντομα θα είναι εκτός βολής, σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα κι πάτησα την σκανδάλη. Όλα χάθηκαν πίσω από τον βράχο.

"Προφανώς αστοχήσαμε Ζάχο..." σκέφτηκα και κολύμπησα βαριεστημένα για να μαζέψω την βέργα μου. Με το που φτάνω στον βράχο, όπου είχε χαθεί η βέργα από το οπτικό μου πεδίο, βλέπω ένα λαβράκι να χτυπιέται. Η βολή λόγω της απόστασης είναι χαμηλά στην κοιλιά του ψαριού και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σκιστεί, έτσι όπως μάχεται το ψάρι. Ορμώ πάνω του και το πιάνω. Είναι ένα λαβράκι των 1,350 γρ. κι εγώ χοροπηδώ από την χαρά μου. Αγκαλιές, φιλιά και περιχαρής συνεχίζω το ψάρεμά μου. 

Το 1ο και τυχερό λαβράκι...

Αλλάζω τόπο και πάω σε ένα μέρος όπου το χτυπάει ο καιρός και συνήθως είναι πολύ θολό. Έτσι και ήταν. Η θάλασσα αρκετά κρύα 14^οC. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου. Τα νερά πάνθολα. Μετά από μερικά καρτέρια εμφανίστηκαν τα πρώτα λαβράκια. Μικρά ψάρια, γεμάτα περιέργεια ήρθαν να με δουν. Κολυμπούν, φτάνουν εκεί που είμαι και την ώρα που περνούν από μπροστά μου κάνουν μια μικρά στάση για να με δουν καλύτερα και μετά εξαφανίζονται μέσα στην παχιά θολούρα. Αφού περάσουν μερικά δευτερόλεπτα ξανά-εμφανίζονται όλο νάζι και ξανά από την αρχή όλα. Χαμογέλασα με τα καμώματά τους και αναρωτήθηκα που είναι οι γονείς τους. Στο επόμενο καρτέρι πάλι τα ίδια. Όμως καθώς περνούν από μπροστά μου, το τελευταίο λαβράκι είναι μεγάλο και πιο σκούρο από τα υπόλοιπα. Έρχεται ακολουθώντας τα μικρά και κολυμπά κολλητά με τον βυθό, σαν να σέρνεται πάνω στον λασπώδη βυθό. Πάει να περάσει στα μουλωχτά από μπροστά μου, αλλά για κακή του τύχη το έχω δει και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα σχεδόν εξ επαφής βρίσκει τον λύκο της θάλασσας στον σβέρκο ψιλά και αρχίζει η μάχη. Μετά από λίγο έχω ένα ακόμη υπέροχο λαβράκι στην αγκαλιά μου (1,500 γρ). 

Το 2ο της ημέρας...

Το τοποθετώ στην σημαδούρα μου και συνεχίζω. Στο αμέσως επόμενο καρτέρι, μου ξαναέρχονται τα λαβράκια. Τα περισσότερα είναι μικρά και κάποια μεσαία. Τα ψάρια όμως είναι πολύ νευρικά, μάλλον λόγω της προηγούμενης βολής. Εμφανίζονται μέσα στην θολούρα με ταχύτητα και ίσα που προλαβαίνω να τα δω. Παρατηρώ κάποιες λάμψεις από τα ασημένια σώματα των ψαριών καθώς απομακρύνονται. Όμως υπάρχει κι ένα μεγάλο ανάμεσά τους, αλλά λόγω της θολούρας το αντιλαμβάνομαι πάντα κατόπιν εορτής. Σιγά-σιγά τα λαβράκια ηρεμούν και παιρνούν από μπροστά μου πολύ αργά. Έτσι συνεχίζω να περιμένω μήπως το μεγάλο επιστρέψει. Όντως μετά από λίγο εμφανίζεται διπλά και από τα δεξιά μου. Έχει έρθει τόσο κοντά που δεν μπορώ να του ρίξω. Σχεδόν προσπαθεί να περάσει από κάτω από το ψαροντούφεκο. Κουνώ το ψαροντούφεκο προσπαθώντας να το εμποδίσω και να αλλάξει πορεία. Όμως περνάει κάτω από το ψαροντούφεκο, στρίβει για να φύγει κάνοντας το λάθος και περνάει μπροστά από το ψαροντούφεκο και εγώ απλώς πατώ την σκανδάλη, πιάνοντας ένα ακόμη λαβράκι των 1,300 γρ. 

Ήθελε να περάσει από κάτω από το ψαροντούφεκο!!!

"Ωραία...συνεχίζουμε...." σκέφτηκα χαμογελώντας. Προχώρησα αρκετά μακρύτερα, γιατί ήμουν σίγουρος ότι τα ψάρια θα ήταν πολύ νευρικά. Είπα να βουτήξω λίγο πιο βαθειά για να δω τι γίνεται. Καρτερεύω στα βαθειά -7,2 μ. χωρίς να δω πολλά. Τα δευτερόλεπτα περνούν κι εγώ δεν βλέπω τίποτα στην κυριολεξία. Τα νερά είναι τόσο θολά... Σε κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι μια σκιά να με προσπερνά. Ενστικτωδώς σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Μια ασημένια φιγούρα πάλεψε για κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου προτού χαθεί στα θολά νερά. Μαζεύω το σχοινί και πιάνω ένα ακόμη λαβράκι. Είναι το μικρότερο από όλα (1,100γρ). Αποφασίζω ότι αρκετά για σήμερα και παίρνω τον δρόμο του γυρισμού.... ψαρεύοντας. Προσγειώνομαι στην λάσπη και ενώ δεν έχουν περάσει 30' εμφανίζεται μπροστά μου ένα καλό λαβράκι. Σίγουρος για την βολή μου... αστόχησα!!! Αστόχησα στο μεγαλύτερο ψάρι που είχα δει μέχρι τώρα, σε μια πολύ εύκολη βολή, όπως γίνεται πάντα, όταν είμαι υπερβολικά σίγουρος!!! Τα έβαλα με τον εαυτό μου, όχι γιατί αστόχησα στο ψάρι, αλλά γιατί δεν έδειξα την ανάλογη ταπεινοφροσύνη, τον ανάλογο σεβασμό σε αυτό που αγαπώ τόσο πολύ. Πήγα στα ρηχά για να ξεκουραστώ, να συγκεντρωθώ. Μετά από λίγο ξαναβούτηξα στο ίδιο σημείο. Προσγειώθηκα στον βουρκώδη βυθό και περίμενα όλος περιέργεια...

"Για να δούμε θα έρθει κάτι καλό μετά την φασαρία που έκανε η άστοχη βολή μου???" αναρωτήθηκα. Στα 30' εμφανίζονται δύο λαβράκια ίδιου μεγέθους, τα οποία ήρθαν να με δουν. Σημαδεύω το πιο κοντινό από τα δύο και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα βρίσκει το ψάρι στον σβέρκο κι εκείνο κάνει μια τούμπα και προσγειώνεται στον θολό βυθό ακίνητο. Η τέλεια βολή!!! Η άσπρη κοιλιά του είναι λες και φωτίζει αυτό το θολό και σκοτεινό τοπίο. Εκεί τελείωσε και το σημερινό ψάρεμα. Ήταν και το μεγαλύτερο ψάρι της ημέρας (1,650 γρ). 

Το μεγαλύτερο από όλα...

Ένα υπέροχο ψάρεμα είχε μόλις τελειώσει... ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Πλησίασα την παραλία για να βγω, όμως μια κίνηση μου τράβηξε την ματιά μου. Εκεί στους 50 πόντους νερού μια μικρή πράσινη -λαχανί χειλού το παίζει ψόφιος κοριός. Με το που την πλησιάζω με το γάντι μου, ξεπετάγεται και πάει λίγο πιο κάτω. Κρύβεται ή μάλλον νομίζει ότι κρύβεται ανάμεσα στα κοντά και αραιά φύκια, κυρτώνοντας το μικρούλι της σώμα. Την δεύτερη φορά που την πλησίασα δεν κουνήθηκε καθόλου. Έκπληκτος από αυτή την συμπεριφορά, πλησίασα αργά-αργά και την άγγιξα. Το μικρό ψάρι παρέμεινε στην θέση του ακίνητο!!! 

Η χαδιάρα χειλού!!!

Αποφάσισα να το χαϊδέψω πάλι όσο απαλά μπορούσα. Δεν κινήθηκε καθόλου. Συνέχισα να την χαϊδεύω, εκείνη ακίνητη. Όταν την σήκωσα απαλά πήγε να κρυφτεί πίσω από κάποια κοντά φύκια. Αφού την χάιδεψα λίγο ακόμη, την άφησα να νομίζει ότι με ξεγέλασε. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία!!! Ήταν μια από τις ομορφότερες εμπειρίες που μου έχει χαρίσει το υποβρύχιο ψάρεμα....

Βγήκα σαν τον κλέφτη για να αποφύγω τους περαστικούς, ντύθηκα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής να προλάβω πριν ξεκινήσει η παράλογη κυκλοφοριακή απαγόρευση!!!

Translation of the above article. 

Title: The cracking cormorant, sea basses and the cuddly ocellated wrasse.

Photo-video: Zacharias Skevofilax 

The last weekend that fishing was allowed (the ban of May was approaching), I loaded everything and drove away for an all-day spearfishing expedition within the prefecture of Attica. The coronavirus has invaded our lives for good, along with the paranoia that follows it... Among other things, amateur fishing was banned for a long time so as not to spread the virus, even tough most of the times we are fishing alone. Otherwise it does not spread through the crowds in public transportation, supermarkets, schools, etc.
So after some driving time I got where I wanted, got ready and dived. In one of my many ambushes, I landed once more on some eelgrass bed (Zostera marina) and waited. The waters are very cloudy with ripples, while the seconds were passing torturously slowly without me seeing the slightest movement of a fish.
"Ideal conditions? For sea bass (Dicentrarchus labrax)..." I thought .... "but where are the fish???" 
Once more I was wrong. I felt that something was around and looking at me. I gently turned my head and saw countless eyes looking ecstatically at me. After a while I was overwhelmed by countless fish (of unknown identity) the largest of which did not exceed two centimetres. Everywhere I looked, my lilliputian friends were present in huge numbers. The herd came in front of me hesitantly at first, but remained around me..                1st Picture: (The new generation)!!!
"Nature's greatness.... the new generation is surrounding me ...." I thought smiling. These teeny-tiny fish came to see me and maybe found shelter, since I was too big to attack them. They left when I ran out of air and I had to emerge. A little further down something different that caught my attention. As I approached a rock that was just above the sea level, I noticed that a great cormorant (Phalacrocorax carbo) was sunbathing on the rock. I approached it as calmly and slowly as I could. The bird had seen me, but my inconceivably slow speed had confused it and it did not know what to do. To stay or to leave ??? I was just under the rock and approached the bird even closer with the underwater camera, for a better video shot. 2nd Picture: (The puzzled cormorant...). The bewildered cormorant retreated but at the same time made several fake attacks on me, making hoarse screams that were barely audible. I was about to swallow water out of laughter. These "attacks" happened 5-6 times. When it realised that I was not afraid of his seemingly dangerous attacks, it took off for other sea shores... It took me some time to recover from the laughter and then started my ambushes. In my second ambush two nice mullets (Mugil cephalus) appeared on my right. The closer one made the mistake of passing in front of me and so I caught my first fish (1.100 gr). I did not see much in the shallows. So I decided to dive a little deeper. I took a deep breath and dived. I landed among some large rocks and waited. Several small fish appeared, but I was looking for something bigger. At some point I saw a large school of mullets. But the fish were swimming much higher than my position. When I realised their presence, they had already passed-by me. I aimed one of the bigger ones and pulled the trigger. Knowing that was a lousy shot, I did not put any pressure at all to the fishing line. When the fish swam away, I loosened my grip and when it stoped, I pulled it close to me. This happened several times until I managed to catch the fish by its tail. My shot really sucked. The fish was caught by a piece of skin low in its abdomen. If I had fought it even for a second, I would definitely had lost it. Finally I managed to catch the second and largest mullet (1.800 gr). I needed for the sashimi I wanted to make. (The recipe will be found at the end of the video of this article).3rd Picture:(The biggest mullet...) 

"No more mullets today... I have enough in order to fix the sashimi..." I said to myself. I have noticed whenever I have decided accordingly, it seemed the fish knew my decision and parade in-front of me. This also happened in this fishing expedition... While I was swimming next to a rock, a nice mullet came towards me. The mullet almost touched the tip of the spear. I smiled and let it swam away. I swam for a while, dived and waited. I was hiding in a big crevice on the seabed. Ideal hiding place, since I was covered from all the sides. I was waiting for something good to appear, while enjoying the company of Mediterranean rainbow wrasse (Coris julis) and black damselfish (Chromis chromis) that were floating in mid waters. Every now and then a painted comber (Serranus scriba) was joining our company. As I was about to finish another unsuccessful ambush, I realised that a silhouette was approaching for far away. Fortunately I could move without my target being able to see me. It was a good size sea bass but was swimming at the limit of the range of the speargun. I turned the speargun and waited for the right moment. Seeing that the sea bass was not intended to change direction and soon it would be out of range, I aimed, as best I could and pulled the trigger. Everything was lost behind a rock. 

"Obviously we missed Zac..." I thought and swam bored to pick up my spear. As I reached the rock, where the spear was lost from my vision, I saw a sea bass fighting. The shot, due to the distance, was low in the belly of the fish and there was a great probability to free it self, as the fish continued fighting. I rushed and caught it. It was a sea bass off 1.350 gr. Hugs, kisses and happily continued my fishing. But it was time to change fishing ground. 4th Picture: (The 1st & lucky sea bass...).

So, I went to a fishing place where there were more waves and the sea was much more cloudy. The sea was quite colder than the previous fishing ground, 14^οC. I started my ambushes. After a few ambushes, the first sea bass appeared. Small fish, full of curiosity came to see me. They swam and as they pass in front of me they make a quick stop to take a closer look at me and then disappeared into the murky waters. After a few seconds, they reappeared following same pattern once more. I smiled at them and wondered where their parents were. In the next ambush the same happened. But as the small ones passed in front of me, the last sea bass was bigger and darker than the rest. It followed the little ones while swimming close to the bottom, almost crawling on the muddy bottom I could say. It tried to pass undetected in front of me, but unfortunately I had seen it and I pulled the trigger. The spear almost in contact found the sea wolf on its neck and the battle began. After a while I had another wonderful sea bass in my arms (1.500 gr). I placed it on my buoy and continued. 5th Picture: (The 2nd of the day...),  In the next ambush, the sea basses came back to me. Most were small and some were medium size fish. But the fish were very nervous, due to of the previous shot. They appeared in the blur with speed and I managed just to see them. I noticed some flashes from their silver bodies as they swam away. But there was a bigger one among them, but due to the blur I always realised its presence too late. As time passed, the sea bass calmed down and swam in front of me at a very slow speed. I kept waiting for the bigger one to return. Indeed, after a while it appeared next to me and to my right. It had approached so close that I could not shoot it. It tried to pass under the speargun. I moved the speargun trying to stop it and to change direction. But it managed and swam under the speargun. Then turned to leave making the mistake and passed in front of the speargun and I just pulled the trigger, catching another sea bass of 1.300 gr. 6th Picture: (It wanted to pass under the speargun!!!). 

"Well done... let's continue...." I thought smiling. I swam further way, because I was sure the fish would be very nervous. I decided to dive a little deeper to see what was going on. I got to -7.2 m without seeing much. The seconds passed and I did not see anything literally. The water was so cloudy... At some point I noticed a shadow was passing by. I instinctively aimed and pulled the trigger. A silver figure fought for a few fractions of a second before it was disappeared into the murky waters. I reeled in the rope and caught another sea bass. It was the smallest of all so far (1.100 gr). I decided that it was enough for today and I swam towards the shore.... fishing. I landed on the muddy bottom and in less than 30 seconds, a good size sea bass appeared in front of me. I was so sure about my shot... I missed it !!! I missed the biggest fish of the day, in a very easy shot. I missed, as always happened, when I am so sure!!! I was angry with myself, not because I missed the fish, but because I did not show the appropriate humility, the appropriate respect for what I love so much. I went to the shallows to rest, to concentrate. After a while I dived again in the same place. I landed on the muddy bottom and I was waiting full of curiosity...
"Let's see if something good will come after the fuss made by my missed shot ???" I wondered. About 30 seconds had passed and two of the same size sea basses came to see me. I aimed the closest one and pulled the trigger. The spear stroke the fish in its neck, it made a somersault and landed on the muddy bottom motionless. The perfect shot !!! Its white belly was as if illuminating this hazy and dark landscape. Today's fishing ended there. It was also the largest fish of the day (1.650 gr).              7th Picture: (The biggest sea bass...). A great fishing expedition was over... or I thought so. I approached the beach to go out, but a movement caught my eye sight. There in the depth of 50 centimetre a small green ocellated wrasse (Symphodus ocellatus) was playing dead. As I approached it with my glove, it jumped up and went a little further. It hid or rather thought that it was hiding among the short and sparse eelgrass, bending its tiny body. The second time I approached it, the small fish did not move at all. Surprised by this behaviour, I slowly approached and touched it. The small fish remained motionless!!! 8th Picture: (The cuddly ocellated wrasse!!!). I decided to caress it as gently as I could. It did not move at all !!! I decided to caress it again as gently as I could. It did not move at all. I continued to caress it. The lilliputian creature remained motionless. When I picked it up gently, it went to hide behind some short eelgrass. After stroking it a little more, I let it to think that it had fooled me and went out. It was an incredible experience !!! It was one of the most wonderful experiences that underwater fishing had given me....
I carefully went out avoiding the passing-by people, got dressed and hit the road back home before the absurd traffic ban started !!!