Η Πάλαιρος μου το χρώσταγε...

Το δειλινό στην Πάλαιρο !!!

Το τριήμερο της καθαράς Δευτέρας, είχαμε κανονίσει με την Σταυρούλα να πάμε στους φίλους μας στην Πάλαιρο. Όμως ένας κολικός του νεφρού με έστειλε να κάνω "διακοπές" στο Γενικό Κρατικό Νικαίας. Όταν λοιπόν ήρθε το τετραήμερο της Εθνικής μας Επετείου σιγά μην καθόμασταν στην Αθήνα.

Μέρα 1η: Εγώ σχεδίαζα να φύγουμε νωρίς, για να κάνω και καμία βουτιά καθ οδόν. Όμως τα διάφορα τρεχάματα μας καθυστέρησαν και έτσι φύγαμε αργά. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να βουτήξω. Δεν προλάβαινα κι έτσι απολαύσαμε την διαδρομή και φτάσαμε στους φίλους μας το βραδάκι. Εννοείτε ότι έπεσαν σωρηδόν οι αγγελίες και τα φιλιά όπως αρμόζει στην Ελληνική παράδοση. Αφού ταχτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας κατεβήκαμε να συναντήσουμε τους φίλους μας. Ο Δημήτρης είχε ανάψει το τζάκι και έφτιαχνε δύο κοντοσούβλια, λουκάνικα κλπ. Τα βάλαμε πάνω στα κάρβουνα και αρχίσαμε την συζήτηση. 

Ο Δημήτρης και οι λιχουδιές του...

Μετά από λίγο απολαμβάναμε για μια ακόμη φορά την εκλεκτή μαγειρική του Δημήτρη και της Αγλαΐας. Η θαλπωρή του τζακιού και παρέα μας ήταν άψογη, αλλά η κούραση της διαδρομής άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της. Άλλωστε σχεδίαζα να βουτήξω χαράματα. Σε αυτό είχε βάλει και το δαχτυλάκι του ο καπετάν Γιώτης. Μου είχε πει έναν καινούργιο ψαρότοπο που είχε πολύ μεγάλα λαβράκια. Τα μεγαλύτερα ψάρια ίσως και να ήταν 6-7 κιλά. Μόνο τα σάλια δεν μου έτρεξαν όταν το άκουσα. Έτσι καληνυχτίσαμε και πήγαμε για ύπνο.

Ο γνώστης των τόπων, ο καπετάν Γιώτης!

Μέρα 2η: Χαράματα ντύθηκα και πήγα στο αυτοκίνητο για να φύγω. Όμως είχε έρθει να με επισκεφτεί μια παλιά φίλη. Μία από τις τρις αλεπούδες. Αφού την χαιρέτισα, έφυγα ολοταχώς για τον τόπο. Έφτασα, ετοιμάστηκα και βούτηξα. Η θάλασσα δεν κουνιόταν καθόλου και από ότι φαινόταν θα ήταν μια πολύ ωραία ανοιξιάτικη μέρα. Βούτηξα και ανοίχτηκα, ψάχνοντας τα σημάδια του καπετάν Γιώτη. Η θάλασσα ήταν πολύ θολή λόγω του ισχυρού νοτιά των προηγουμένων ημερών. Μου θύμισε τον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Βουτιά στην βουτιά έφτασα στο σωστό σημείο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Πιάστηκα από μια πέτρα και περίμενα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μια χοντρή σιλουέτα ήρθε με απίστευτη ταχύτητα. Στρέφω το όπλο μου, αλλά το λαβράκι φεύγει για να γυρίσει να με κοιτάξει άλλη μια φορά. Δεν περίμενα άλλη ευκαιρία και πάτησα την σκανδάλη. Το τετράκιλο ψάρι (3,91 κιλά) πετάχτηκε αλλά η καλή βολή δεν του άφησε και πολλά περιθώρια. Το πήρα αγκαλιά και φιλώντας του, του ζήτησα συγνώμη.

Το μεγάλο λαβράκι (3,91 κ)

Ευχαρίστησα τον σύμπαν αλλά και τον καπετάν Γιώτη για το μοναδικό αυτό δώρο. Αφού ετοιμάστηκα προχώρησα λίγο πιο κάτω και έκανα ένα ακόμη καρτέρι. Τα νερά ήταν τόσο θολά που έβλεπα μόνο σκιές. Μια μεγάλη σκιά έκανε να με προσπεράσει. Σημάδεψα και έριξα. Το τρίκιλο λαβράκι απλά έπεσε στην άμμο. Το πήρα αγκαλιά και αφού έκανα το τελετουργικό το κρέμασα μαζί με το άλλο στην ζώνη μου.

Το "μικρό" ψάρι ! (3 κ)

Βασικά είχε τελειώσει το ψάρεμά μου μέσα σε μιάμιση ώρα. Έκανα μερικά καρτέρια ακόμη βγαίνοντας, αλλά μόνο μικρά λαβράκια και κέφαλοι μου ήρθαν. Γύρισα στο ξενοδοχείο οπού έγινε της κακομοίρας από τις φωνές. 

Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ετοιμαστήκαμε για πρωινό.Μιας και ο καιρός ήταν υπέροχος, καθίσαμε στην βεράντα του Thalassa Spa Hotel και το απολαύσαμε. 

Η απαράμιλλη θέα του Thalassa Spa Hotel

Μετά, κάναμε μια ποδαράτη βόλτα με την Σταυρούλα στο υπέροχο ανοιξιάτικο τοπίο. Όλα ήταν άψογα, λες και ένα Χέρι τα είχε βάλει με απόλυτη τάξη μέσα σε αυτό χάος του οργασμού της Φύσης. Τα λουλούδια, τα έντομα, τα πουλιά, τα σύννεφα, όλα εκεί που έπρεπε. Οι ευωδιές της φύσης παντού!! Κοίταξα στο βουνό που είναι πίσω από το ξενοδοχείο. Ήταν λες και έπαιζε με τα σύννεφα. Και εκείνα το είχαν πάρει αγκαλιά τόσο στοργικά…. "Μπορεί το καλοκαίρι να είναι η αγαπημένη μου εποχή, αλλά η άνοιξη είναι μακράν η ομορφότερη", σκέφτηκα!!!

Το απόγευμα ο Δημήτρης μου είπε ότι θα ρίχναμε το σκάφος του. Χαρά εγώ!!! Αφού το συγυρίσαμε, το πλύναμε, το ρίξαμε στην θάλασσα. Όλα ήταν έτοιμα για την αυριανή εξόρμηση.

Ο Δημήτρης κυριολεκτικά το"έγλυψε"

Επιτέλους το ρίξαμε...

Το βραδάκι ανάψαμε το τζάκι και ψήσαμε τα ψάρια. Φάγαμε βασιλικά μπορώ να πω και αρχίσαμε τις διάφορες ιστορίες. Καταστρώσαμε σχεδία για την αυριανή εξόρμηση. Το μέρος το ήξερε ένας φίλος, ο Βασίλης, που πρότεινε λόγω του νοτιά, να πάμε στο Μακρονήσι.

Μέρα 3η: Λόγω της παρέλασης των παιδιών (Στέλλας και Δήμητρας) φύγαμε το μεσημέρι. Ο καιρός ελαφρύς νοτιάς με έναν υπέροχο ζεστό ήλιο. Ο Βασίλης υπέδειξε τον τόπο και αφού ετοιμαστήκαμε, κοκαλώσαμε από το θέαμα. Ο Δημήτρης έβγαλε κάτι περιποιημένους μεζέδες και πλακώθηκαν στα ούζα με την Αγλαΐα και την Σταυρούλα. Με κοιτάζει ο Βασίλης και μου λέει: "Μήπως κάνουμε λάθος:…" "Σίγουρα, αλλά βούτα!!!" του απάντησα.

Το δίλημμα....

Επί δυόμιση ώρες βουτούσαμε χωρίς να δούμε κάτι το αξιόλογο. Έκανε πολύ ωραίο τόπο που και που με βαθιές αποχές, αλλά δεν κυκλοφορούσε τίποτε. Κάτι μικρά στηράκια εμφανίστηκαν σε κάποιες βουτιές αλλά δεν έδωσα σημασία. 

Παρ όλη την προσπάθεια δεν βρήκαμε κάτι αξιόλογο... 

Στο τέλος βγήκαμε κουρασμένοι από την προσπάθεια, αλλά γεμάτοι από τις εικόνες του βυθού. Πήγαμε στο λιμάνι του νησιού και τσιμπήσαμε κάτι ντόπιες ψαρονοστιμιές. Καθώς πέρναγε η ώρα ο καιρός σκοτείνιαζε και άρχισαν να πέφτουν ψιχάλες. Το όλο τοπίο ήταν τόσο ήρεμο, γαλήνιο, που μονομιάς "γέμισαν οι μπαταρίες μου" παρ όλη την κούρασή μου. Κάθισα στην βροχή και απόλαυσα έστω και για λίγο αυτό το μαγικό τοπίο. Καθώς απομακρυνόμασταν από το λιμάνι, μας πρόλαβε η καταιγίδα. Δεν είχε ιδιαίτερα μεγάλα κύματα, αλλά η βροχή έπεφτε με το τουλούμι. Τα πάντα είχαν σκοτεινιάσει καθώς μας προσπερνούσε η καταιγίδα. Εμείς κυριλέ μέσα στο σκάφος και ο καθένας απολάμβανε ότι του άρεσε. Μου ήρθαν σκέψεις στο μυαλό… Πόσες φορές με τους Σπύρους ή τον Βρεττό έχουμε γίνει μούσκεμα μέσα στο φουσκωτό. Να φοράμε τις στολές και τις μάσκες για να βλέπουμε και να έχουμε γίνει κυριολεκτικά παπί. Ενώ εδώ τώρα όλα μια χαρά. Να είναι καλά ο Δημήτρης και το σκάφος του που έχει καμπίνα. Όταν πια φτάσαμε στο λιμάνι της Παλαίρου, η καταιγίδα είχε μείνει πίσω μας. Πήγαμε στο ξενοδοχείο και ανάψαμε το τζάκι. Που και που στον ορίζοντα έβγαινε για λίγο ο ήλιος για να χαθεί μετά από λίγο. Και πάλι τα ίδια. Αυτή η χώρα είναι τόσο ευλογημένη και όμορφη…

Τα Ουράνια ανοίγουν!!!

Το βράδυ ψήσαμε πουγκιά!!! Ο Δημήτρης ήταν ο σεφ και τα ετοίμασε όλα τέλεια.

Ο ΣΕΦ με όλη την σημασία της λέξης!!!

Μαζεύτηκαν και κάποιοι φίλοι των παιδιών και έγινε το έλα να δεις. Έξω η βροχή συνέχιζε να πέφτει μονότονη. Αφού φάγαμε, σηκώθηκα και πήγα έξω. Το μουσκεμένο γρασίδι γέμιζε την πλάση με μια απίστευτη μυρωδιά. Μια μυρωδιά που οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων τείνουμε να ξεχάσουμε. Άνοιξα τα ρουθούνια μου και πήρα και εγώ δεν ξέρω πόσες βαθιές ανάσες, προσπαθώντας να κρατήσω όσο πιο πολύ μπορούσα αυτή την υπέροχη μυρωδιά. Δεν ξέρω πόση ώρα έλειπα, αλλά καθώς γύρισα είδα την Σταυρούλα πίσω μου. Η γκριμάτσες που έκανα από την πολύ προσπάθεια πρέπει να ήταν πολύ αστείες, γιατί την είδα να ξεκαρδίζεται στα γέλια…. Την πήρα αγκαλιά και γυρίσαμε στο τζάκι. Η κουβέντα είχε ανάψει και κάτσαμε αρκετές ώρες στην θαλπωρή του τζακιού και της ωραίας παρέας. Αργά το βράδυ πήγαμε για ύπνο. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει μονότονη, καλύπτοντας τα πάντα με μια απίστευτη υγρή γαλήνη.

Μέρα 4η: Ξυπνήσαμε αργούτσικα μπορώ να πω, ενώ ένας υπέροχος ήλιος μας καλωσόρισε. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και αφού φάγαμε πρωινό, αποχαιρετίσαμε τους αγαπημένους μας φίλους και με βαριά καρδιά πήραμε τον δρόμο για της επιστροφής. Στον δρόμο πριν τον Μύτικα, μια πασχαλιά έσπαγε την μονοτονία του πράσινου τοπίου. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και αποθανάτισα αυτή την μοβ ομορφιά. Όλα τελείωσαν τόσο τέλεια!!!   

Ένα υπέροχο τέλος...

               

Νοτιάδες- Βροχές..... Ζήτωωωωω!!!!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Όλη την προηγούμενη εβδομάδα ο χειμωνιάτικος καιρός ήταν φανταστικός. Ήλιος, ζέστη μέσα στο καταχείμωνο!! Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Όμως το σαββατοκύριακο ο καιρός άλλαξε. Από την παρασκευή το απόγευμα πυκνά σύννεφα φάνηκαν στον ορίζοντα προμηνύοντας βροχές και καταιγίδες. Το βράδυ έριχνε καρεκλοπόδαρα και εγώ έχοντας ανοίξει λίγο την μπαλκονόπορτα, για να ακούω την βροχή, τράβηξα κάτι ύπνους που δεν άκουσα το ξυπνητήρι να χτυπάει τα χαράματα. Έτσι ξύπνησα κατά τις 10:30 πμ. Πετάχτηκα από το κρεβάτι όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί. Μέσα σε ένα τέταρτο είχα μαζέψει τα πάντα, τα φόρτωσα στο αμάξι και όπου φύγει-φύγει για Σαρωνικό. Το μενού περιελάμβανε ρηχά καρτέρια μέσα στην θολούρα και στα κύματα του νοτιά μήπως πιάσω κανένα λαβράκι. Πήρα το κορίτσι μου τηλέφωνο μήπως και ήθελε να έρθει μαζί μου, μιας και το πλάνο μου είχε αλλάξει και με χαρά δέχτηκε την απρόσμενη πρόσκλησή μου.

                                      Η αγόγγυστος σύντροφός μου!!!

Κατά τις 12:20 βουτούσα πάνοπλος στην αγαπημένη μου, αλλά θολή θάλασσα. Αφού ανοίχτηκα και έφτασα σε κάτι γνωστές πλάκες πλακώθηκα στα καρτέρια. Μάταια όμως γιατί δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Μετά από περίπου μια ώρα φάνηκαν οι πρώτοι κέφαλοι. Ήταν μεσαία ψάρια και είπα να μην τα πειράξω. Πάλι τίποτα, ερημιά. Κάτι καλόγριες με γύλους μου έκαναν παρέα και κανένας μικρός σαργός που και που. Κάποια στιγμή μέσα στην «μοναξιά» και στην βαρεμάρα μου είδα κάτι κεφάλους να κινούνται οριακά μέσα στην θολούρα. Σημάδεψα τον πιο μεγάλο και έπιασα ένα ψάρι των 730 γρ.



«Πάλι καλά» είπα και αφού έκανα το γνωστό τελετουργικό συνέχισα τα καρτέρια μου. Σε μια στιγμή πέρασε από πάνω μου ένα κιλίσιο λαβράκι χωρίς να μου δώσει την παραμικρή ευκαιρία για βολή. Το όλο συμβάν μου αναπτέρωσε το ηθικό και πλακώθηκα στα καρτέρια με πάθος. Πάλι όμως τίποτα....
Είχα φτάσει σε έναν κάβο, που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αλλά δεν θυμάμαι το γιατί. Στο πρώτο καρτέρι πιάνω άλλον ένα κέφαλο 1400 γρ. Τα κύματα τώρα είχαν μεγαλύτερη δύναμη, με συνέπεια να έχει ελαττωθεί η ορατότητα. Μετά από μερικά καρτέρια μου φάνηκε ότι η μάσκα μου έχει κάπως θολώσει. Έχω βουτήξει και νομίζω ότι υπάρχει μια θολούρα πάνω στο γυαλί της μάσκας. Γυρίζω το βλέμμα μου προς το γάντι μου για να δω αν όντως συμβαίνει αυτό. Η θολούρα όμως οφειλόταν στο διαφορετικό περιβάλλον και όχι από την μάσκα μου. Γυρίζω το κεφάλι μου μπροστά και σχεδόν στην μύτη του ψαροτούφεκου είναι ένα λαβράκι λίγο μικρότερο από δύο κιλά. Το ψάρι είχε έρθει να με δει, όταν εγώ ασχολούμουν με την «θολούρα μου». Με το που συναντήθηκαν τα μάτια μας, το υπέροχο αυτό πλάσμα εξαφανίστηκε μέσα στον αφρό των κυμάτων. Δεν πρόλαβα ούτε να σκεφτώ τι να κάνω….. Πλακώθηκα στα καρτέρια και λίγο πριν γυρίσω πίσω είπα να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι. Ούτως ή άλλως ο τόπος τελείωνε. Βουτάω και ενώ προσπαθώ να κρατηθώ από μια πέτρα για να μην με κουνάει το κύμα, μέσα από την θολούρα και δεξιά μου, εμφανίζεται ένα άλλο, αλλά πιο μικρό λαβράκι. Ήρθε καλυμμένο από τις πέτρες για να με δει. Με δυσκολία, λόγω των κυμάτων, γυρίζω το ψαροτούφεκο και πιάνω ένα κιλίσιο λαβράκι (1200 γρ.).


«Κοίτα αυτό το μέρος που δεν σου άρεσε, σου έδωσε τα ψάρια της ημέρας. Να μάθεις να μην προδικάζεις οτιδήποτε…» σκέφτηκα. Του δίνω ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι μου, το φιλάω και βγαίνω. Πάω στο αμάξι για να αλλάξω τόπο. Εξιστορώ εν ολίγοις τα συμβάντα στην κοπέλα μου, η οποία αγόγγυστα με άκουγε. Πήγαμε μερικά χιλιόμετρα παρακάτω και βούτηξα. Το ίδιο μοτίβο πάλι. Μόνο αυτή την φορά μου ήρθαν από πίσω μεγάλοι κέφαλοι. Τα ψάρια με προσπέρασαν και εγώ σίγουρος για την βολή, έριξα και φυσικά αστόχησα. «Συγκεντρώσουουου....» είπα. Συνέχισα τα καρτέρια, αλλά πάλι τίποτε. Είχα αποφασίσει να ψαρέψω άλλη μια ώρα και να βγω, αν και είχα αρκετή ώρα στην διάθεσή μου, ήταν και η κοπέλα μου στο αμάξι.... Όχι πως θα παραπονιόταν, αλλά εγώ δεν ήθελα να το παρατραβήξω. Απορώ πως ανέχεται την τρέλα μου ώρες-ώρες. Είναι μάλλον η πολύ μεγάλη αγάπη που νοιώθει για έμενα. Αυτό είναι αμοιβαίο, γιατί και εγώ της συμπαραστέκομαι στα δικά της ενδιαφέροντα.... Τελικά είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να είσαι με κάποιον ο οποίος σε αγαπάει και δεν σε ανταγωνίζεται ή σε μειώνει για οτιδήποτε κάνεις στην ζωή σου. Άντε τώρα να πήγαινα ψάρεμα μετά από μουρμούρα. Που να ηρεμήσεις, να συγκεντρωθείς και να απολαύσεις το ψάρεμα... 
Με αυτές τις σκέψεις χώνομαι μέσα σε μια σχισμή του βυθού. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά βλέπω ένα μεγάλο λαβράκι. Το ψάρι έχει έρθει κυριολεκτικά γλείφοντας το βυθό για να δει τι είναι αυτό το περίεργο πράγμα που δεν πολυφαινόταν. Εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι καθώς ερχόταν. Τα μάτια του, μου φάνηκαν τόσο γουρλωμένα, που λίγο έλειψε να βάλω τα γέλια. 
«Αν το ψάρι στρίψει το έχω χάσει. Δεν θα το προλάβω και αυτό…» είπα στο εαυτό μου. Χαμήλωσα την ματιά μου και αυτό σιγά-σιγά προχώρησε μπροστά.

                                               Ο γουρλομάτης!!!

Με το που μπήκε στην ευθεία του όπλου έριξα, χωρίς να με πολυενδιαφέρει που θα το χτυπήσω. Η βέργα του καρφώθηκε στα μάγουλα, βγήκε από την άλλη μεριά και το υπέροχο ψάρι τινάχτηκε για να φύγει. Όμως η βολή μου ήταν καλή και έτσι τράβηξα το 1,800 γρ. λαβράκι στην αγκαλιά μου.



Το αποτελείωσα με γρήγορες κινήσεις και ζητώντας του συγνώμη το ευχαρίστησα που θα γίνει κομμάτι του εαυτού μου. Μόλις είχε τελειώσει υπέροχα, ένα υπέροχο ψάρεμα. Έκανα μερικά καρτέρια καθώς πήγαινα προς το αμάξι μου, περισσότερο για να χαζέψω παρά για να ψαρέψω. Βγήκα σαν τον κλέφτη, αλλά είχα έναν σύμμαχο. Το ψιλόβροχο που έπεφτε είχε διώξει τους περαστικούς. Για παν ενδεχόμενο χώθηκα πίσω από το αμάξι και τράβηξε η κοπέλα μου τις φωτογραφίες που ήθελα.




Καθάρισα στην παραλία το μεγάλο λαβράκι και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού συζητώντας πως, πότε και με ποιους θα το φάμε. Η μονότονη βροχή μας συντρόφευε καθώς γυρνούσαμε πίσω....
Ήταν όλα τόσο γαλήνια….