Παρόλο που έχω ψαρέψει σε πολλά μέρη και εξακολουθώ να ψαρεύω, μόνο όταν πλησιάζει η ώρα που θα φτάσω στην Κάρπαθο με πιάνει μια μεγάλη ανυπομονησία, που δεν την έχω νοιώσει σε άλλο μέρος. Ίσως να έχει να κάνει με το ότι ήταν το πρώτο μέρος που ήμουν ξέγνοιαστος από τότε που ήρθαμε πρόσφυγες από την Αιθιοπία. Ο ξεριζωμός, η οικονομική, η ψυχολογική και όχι μόνο πίεση, με έκανε να βρω καταφύγιο στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου και ενίοτε δικής μου, την Κάρπαθο. Τα ξένοιαστα καλοκαίρια, τα πρώτα ψαρέματα, δύο με τρις μήνες διακοπές......
Όμως το φετινό Πάσχα μου επιφύλασσε και κάτι άλλο, κάτι πολύ ιδιαίτερο για εμένα. Μετά από 44 χρόνια βρεθήκαμε ξανά με μια συμμαθήτριά μου από την Αιθιοπία, την Μαίρη Κοκολιού. Με την Μαίρη ήμασταν και παραμένουμε φίλοι αν και είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια. Κανέναν άλλο συμμαθητή μου από την Αιθιοπία δεν έχω βρει. Όμως το face-book έκανε το θαύμα του και με βρήκε η Μαίρη. Ένώ δούλευε σε διάφορα αεροδρόμια του κόσμου, βρέθηκε εδώ και τρις περίπου μήνες να εργάζεται στο αεροδρόμιο της Καρπάθου!!! Αν είναι δυνατόν!!! Με τόσα αεροδρόμια που υπάρχουν η Μαίρη βρέθηκε να δουλεύει σε αυτό το αεροδρόμιο!!! Το Σύμπαν έχει πολύ χιούμορ. Ο Ποιητής των Ουρανών Ξέρεις να Κάνει πλάκες. Το χιούμορ Του είναι απέραντο!!!
Ο καιρός κι εκείνος ακολουθώντας το χιούμορ Του, με κορόιδευε. Με το που έφτασα είχε ένα 5-6 ΒΒΔ, ενώ δύο μέρες πριν έρθω ήταν κόλα η θάλασσα. Αγκαλιές φιλιά με τους γονείς και φυσικά με την Μαίρη. Το ραντεβού κλείστηκε εκτός δουλειάς, άλλη μέρα.
Αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου πήγα για μια βουτιά. Στα βαθιά η θάλασσα ήταν παγωμένη ενώ στην επιφάνεια δεν έβραζε από την υψηλή θερμοκρασία. 15-16 C. Έτσι η βουτιά τελείωσε νωρίς με μερικά άσπρα ψάρια. Μιας και ο καιρός κρατούσε αποφάσισα για αγροτοδοουλειές. Ο κήπος του farmer John μας περίμενε. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να μαζέψουμε τις παπάγιες και ήταν και πολλές. Καμιά πενηνταριά που έκαναν τον farmer John να ψηλώσει μερικούς πόντους. Μαζέψαμε τις ώριμες και μετά τις τοποθετήσαμε σε ένα σκιερό μέρος για να ωριμάσουν περισσότερο.
Παπάγιες...
Κατόπιν ήρθε η σειρά των παντζαριών. Αυτή την φορά είχαν γίνει καταπληκτικά. Ήταν μεγάλα, με πλούσια φύλλα και βγάλαμε τόσα ώστε να αραιώσουμε τα υπόλοιπα. Εννοείται οτιδήποτε κι αν έκανα ήταν υπό την εποπτεία του farmer John. Τα πλύναμε και μετά τα ανέλαβε η μητέρα μου.
Πατζάρια..
"Και τώρα πότισμα...." μου είπε ο farmer John. Μας πήρε αρκετή ώρα για να τελειώσουμε, αλλά για σήμερα τελειώσαμε. Το καλό είναι ότι ο καιρός έπεσε. Το πρωινό της Μεγάλης Τρίτης η θάλασσα είχε κολλήσει. Ξύπνησα χαράματα και πήγα ίσως στον πιο ρηχό κι αγαπημένο μου Καρπάθικο ψαρότοπο. Πρώτα όμως σκέφτηκα να πάω στο κοφτό του κομμάτι να δω τι γίνεται. Φτάνω στον μικρό κάβο που γίνεται απότομα βαθύς κι εκεί ήταν ένας μεγάλος αυλόστομος. Έκανα ένα πλανάρισμα και κοίταξα στα βαθιά. Νέκρα!!! Γύρισα στον αυλόστομο κι άρχισα να τον ακολουθώ, κλείνοντας τον δρόμο προς τα βαθιά. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκε και μου έδωσε την ευκαιρία για βολή και τον έπιασα.
Ο μεγάλος αυλόστομος...
Είναι ο πιο μεγάλος που έχω πιάσει. Έκανα μερικές βουτιές ακόμη και τράβηξα για τα ρηχά. Όμως κρύωνα, πήγα στο αμάξι, φόρεσα ένα πιο χοντρό σακάκι και βαρίδι πλάτης. Τώρα ήμουν πανέτοιμο για τα ρηχά. Στα πρώτα καρτέρια μου ήρθαν σκάροι. Κάποια από τα ψάρια ήταν μεγάλα. Έψαξα για κάτι καλύτερο, αλλά δεν φάνηκε τίποτα.
Μια κόκκινη ομορφιά...
Έτσι έπιασα τους πρώτους τρις σκάρους. Τα ψάρια ήταν κοντά στο κιλό. Υπήρχαν και πιο μεγάλοι, αλλά αυτοί ήταν γνώστες και δεν πλησίαζαν καθόλου. Μια μουρμούρα ήρθε όλο περιέργεια σε ένα από καρτέρια μου και προστέθηκε στα τρόπαιά μου. Σε μια γνωστή μου τρύπα έπιασα τον πρώτο μεγάλο κιλίσιο σαργό.
Από την γνωστή σαργότρυπα...
Προχώρησα πιο κάτω και έφτασα εκεί που είχα πιάσει πέρσι το μεγάλο λαβράκι. Πλησιάζω κριμένος αλλά δεν βλέπω τίποτα. Καρτερεύω τίποτα. Προχωρώ να φτάσω στον επόμενο βράχο, όταν μπροστά αλλά μακριά μου, εμφανίζονται δύο γοφάρια. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω στην Κάρπαθο γοφάρια. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τα ψάρια ήταν περίπου δίκιλα. Όπως είχαν έρθει αναπάντεχα, έτσι έφυγαν και δεν τα ξαναείδα. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένα μικρό λαβράκι που δεν το πείραξα. Έπιασα και τρις σάρπες και τέσσερις σκάρους ακόμη. Μάλιστα σε έναν από αυτούς την ώρα που πατάω την σκανδάλη ένας γερμανός κάνει το λάθος να βρεθεί στην χειρότερη θέση που θα μπορούσε κανείς να διαλέξει. Κι ενώ εγώ σημαδεύω και ρίχνω στον μεγάλο σκάρο, πιάνω ταυτόχρονα κι έναν γερμανό!!!
Η ντουμπλέτα!!!
Σε ένα από τα τελευταία μου καρτέρια πριν πάω για τις φυκιάδες, βλέπω μια χελώνα στην επιφάνεια. Παρατάω το ψάρεμα και παίζω με την χελώνα. Όμως παρατηρώ ότι από το στόμα της κρεμιέται μια πετονιά περίπου πέντε με έξι μέτρα.
Η μπλεγμένη χελώνα...
Η πετονιά είναι μπερδεμένη πάνω στο καβούκι της. Την ξεμπλέκω όσο πιο απαλά μπορώ, γιατί φαίνεται να πονάει. Προσπαθώ να της κόψω την πετονιά όσο πιο κοντά μπορώ. Καταλαβαίνω ότι όταν πιάνω την πετονιά κι εκείνη τρέχει, υποφέρει. Κάνω λοιπόν όσο πιο γρήγορα μπορώ και κόβω την πετονιά στους πενήντα πόντους περίπου από το στόμα της. 'Ετσι δεν θα κινδυνεύει να μπλεχτεί πουθενά και να πνιγεί. Θα προτιμούσα να της είχα βγάλει το αγκίστρι του παραγαδιού, αλλά ποιος να βάλει τα δάχτυλά του κοντά στο στόμα της με το τόσο κοφτερό της ράμφος:
Ένα χαδάκι ποτέ δεν βλάπτει...
Την αφήνω στην ησυχία της καθώς ξεμακρένει και παίρνει τον δρόμο για τα βαθιά. Ξανοίγομαι και πάω στις φυκιάδες. Παίρνω στο κατόπι έναν μεγάλο σαργό που τρυπώνει σε μια σχισμή που δεν την ήξερα. Στην δεύτερη προσπάθειά μου πιάνω ένα ψάρι κοντά στο κιλό.
Ο μεγάλος της φυκιάδας...
Μετά ψάχνοντας φτάνω στο σημείο που είχα πιάσει τον ροφό και τον σαργό το καλοκαίρι. Όντως έχει μέσα έναν σκάρο και έναν σαργό. Κάνω ένα καρτεράκι στην είσοδο της φυκιάδας. Έρχεται στη αρχή ο σκάρος και τον αγνοώ. Μετά από λίγο να ο σαργός που έκανε το τελευταίο του λάθος. Τότε αποφάσισα να βγω. Είχα κάνει 113 βουτιές σε πέντε ώρες κολυμπητού ψαρέματος. Βγήκα τακτοποίησα τα πράγματα και πήγα σπίτι. Αφού έγινε ο χαμός από την χαρά την μάνας μου και του πατέρα μου, βγάλαμε τις φωτογραφίες και ο farmer John ανέλαβε την αγγαρεία να καθαρίσει τα ψάρια.
Όλα μαζί....
Έτσι έλεγε να κλείσει μια ακόμη ωραία μέρα στην Κάρπαθο. Αλλά λογάριαζα χωρίς Τον Ξενοδόχο! Ο ουρανός είχε αραιά σύννεφα και η δύση του ήλιου έδινε ένα εκπληκτικό πορτοκαλο-κόκκινο χρώμα. Πετάχτηκα και πήγα στον γιαλό για να βγάλω μερικές φωτογραφίες από αυτήν την χρωματική πανδαισία. Μαζί με την ηρεμία του όλου τοπίου, απόλαυσα το τέλος μιας ακόμη μέρας. Το μόνο που έλειπε από αυτό το τέλειο κλείσιμο, ήταν η παρουσία της Σταυρούλας, που λόγω δουλειάς δεν μπορούσε να έρθει μαζί μου στο νησί.....
Μόνο η καλή μου έλειπε για να ολοκληρωθεί η Τελειότητα...
Την επομένη ο καιρός είναι περίπου ο ίδιος, αλλά η μέρα είναι μουντή. Έχει 2-3 ΒΒΔ μποφόρ με πολύ συννεφιά και ψιλοβρέχει. Τα σύννεφα έχουν στρογγυλό-καθίσει πάνω στα βουνά της Καρπάθου. Το ελαφρύ βοριαδάκι τους αλλάζει σιγά-σιγά το σχήμα τους. Καράβια, δράκοι, δελφίνια και διάφορα άλλα σχήματα περνούν από πάνω μας. Παντού ησυχία. Μια απόλυτη ηρεμία απλώνεται στο νησί. Μόνο μερικά σπουργίτια ακούγονται να τιτιβίζουν. Η τέλια απόλαυση. Το Πνεύμα σου ηρεμεί και ταξιδεύει χωρίς να χρειάζεται να το επαναφέρεις. Το απέραντο γαλάζιο ενώνεται με τον ουρανό και γίνονται ένα μπροστά στα μάτια μου. Το μόνο που τα ξεχωρίζει είναι το χρώμα. Η θάλασσα είναι έχει πιο σκούρο μπλε. Όσο περνά η ώρα ο καιρός ενισχύεται. Αποφασίζω να πάω σε έναν βαθύ τόπο, γιατί δεν θα μπορέσω αν ο καιρός συνεχίσει έτσι. Τα φορτώνω και φεύγω όσο γίνεται πιο γρήγορα. Με το που φτάνω, χοντρές ψιχάλες αρχίζουν να πέφτουν. Το βρεγμένο χώμα μυρίζει υπέροχα. Μου έρχεται στα ρουθούνια μου μια υπέροχη μυρωδιά από θυμάρι. Παίρνω βαθιές ανάσες και τραβώ για τον μικρό γκρεμό που χρειάζεται να κατέβω. Φτάνω και ντύνομαι γρήγορα, γιατί ο καιρός φορτώνει. Βουτάω και ανοίγομαι. Φτάνω εκεί που θέλω, αλλά τα πάντα είναι θολά. Με το ζόρι βλέπω τον βυθό. Αρχίζω τις βουτιές. Δεν κυκλοφορεί τίποτα. Οι πλάκες είναι άδειες ή γεμάτες με νεκρά φύκια, σημάδι ότι τα μαύρα ψάρια λείπουν. Νομίζω ότι η αιτία είναι το έντονο θερμοκλινές. Μετά τα -13μ. παγωνιά. Έτσι αποφασίζω να βγω. Έξω-έξω στα -5 μ βάθος ένας τριάρης ροφός χώνεται σε μια τρύπα. Βρίσκω το ψάρι, αλλά βλέπω μόνο την ουρά και την κοιλιά του. Τον αποχαιρετώ και φεύγω, όταν η ματιά μου πιάνει κάτι. Ένα χταπόδι έκανε το λάθος να φανερωθεί. Ένα πλοκάμι του λείπει, αλλά έχει αρχίσει να επουλώνεται. Σημειωτέον ότι το χταπόδι μπορεί να αναπαραγάγει τα κομμένα πόδια του. Το έπιασα και βγήκα έξω. Ντύθηκα και τρώγοντας ότι είχα φέρει μαζί μου απολάμβανα το τοπίο που γινόταν όλο και πιο τρικυμιώδης. Κάποια στιγμή γυρίζω προς το χταπόδι για να το τακτοποιήσω κι αυτό. Βλέπω μια μικρή σμέρνα, περίπου 50 με 60 εκατοστά, να φεύγει από το χταπόδι. Τρίβω το χταπόδι δύο φορές μήπως και έρθει ξανά για να πάρω κάποιο πλάνο. Μάταια περιμένω. Μόνο ένας μικρό πετροκάβουρας εμφανίζεται. Στην Κάρπαθο τους λένε μαλιοκάουρες, γιατί έχουν κάτι τρίχες στις δαγκάνες τους. Μαζεύω το χταπόδι και παρατηρώ ότι του λείπει κι άλλο πόδι και είναι φρέσκο το κόψιμο.
Το επουλωμένο & τα φρεσκο-φαγωμένο πλοκάμι...
"Η μαντάμ σμέρνα πήρε τον μεζέ της, ας κάνει κι αυτή Πάσχα..." σκέφτηκα γελώντας.
Την επομένη έχω ρεπό. Ο καιρός έχει δυναμώσει,, έχει γίνει ο γνωστός Καρπάθικος καιρός. Έτσι λέω να πάω μια βόλτα να βγάλω μερικές φωτό. Το νησί είναι καταπράσινο και με αμέτρητα λουλούδια. Ανέβηκα στο Παλιόκαστρο και πήρα κάποια ωραία πλάνα. Όμως το δεξί αυτί μου με ενοχλεί. "Μάλλον την πάτησα..." σκέφτηκα κι έτσι έγινε. Με έπιασε μια ωτίτιδα και το πασχαλιάτικο ψάρεμα τελείωσε. Τι να κάνουμε, θα απολαύσω αλλιώς την Κάρπαθο.
Είχα πάρα πολλά χρόνια να την δω τόσο λουλουδιασμένη...
Το βράδυ συναντήθηκα με την Μαίρη. Για ώρες μιλάγαμε για το παρελθόν. Θυμηθήκαμε καταστάσεις, ξεσπάσαμε στα γέλια ..... Ιστορίες του παλιού καλού καιρού. Έμαθα πολλά για την Αιθιοπία, μιας και ήταν στο αεροδρόμιο της Αδδίς Αμπέμπα για εννέα μήνες. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Τόσες ιστορίες, τόσα γεγονότα που αναφερθήκαμε.... λες και ήταν χτες. Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν η φιλία μας. Μπορεί να έμεινε αδρανής στο χρονοντούλαπο, αλλά μόλις βρεθήκαμε ήταν παρούσα. Δόθηκε κι ένα ραντεβού ψαροφαγίας το καλοκαίρι, αν δουλεύει ακόμη στο αεροδρόμιο.
44 χρόνια πριν!!!
44 χρόνια μετά!!!!
Οι υπόλοιπες μέρες κύλισαν ήρεμα. Το αυτί το βιολί του κι εγώ βλέπω το Καρπάθιο πέλαγος και μου τρέχουν τα σάλια. Ήρθε και το κατσικάκι και ξεκίνησε τις ετοιμασίες η μάνα μου.
Η προετοιμασία...
Θα σιγο-ψηθεί και την Κυριακή του Πάσχα θα γίνει ο χαμός. (όπως πάντα!!!). Η Ανάσταση μας βρήκε σε ένα απόμερο εκκλησάκι. Είναι χτισμένο σε μια σπηλιά που μοιάζει με σπασμένο αυγό. Δυστυχώς λόγω του ότι είχε πάρα πολύ κόσμο δεν μπόρεσα να βγάλω τις φωτό που ήθελα. Στο μέλλον όμως....
Χριστός Ανέστη...
Τις τελευταίες τρις μέρες η θάλασσα είχε κολλήσει. Ειδικά την ημέρα που έφευγα. Κάποιος από εκεί ψιλά με πείραζε. Αποχαιρέτησα χαμογελώντας την Κάρπαθο σκεπτόμενος: "Everything happpens for a reason..." Θα τα πούμε το καλοκαίρι....
