Το μέρος του Θοδωρή....

 You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Theodore's fishing ground....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Ο Θοδωρής κι εγώ...

"Καλησπέρα Θοδωρή, πως πάει???" τον ρώτησα στο τηλέφωνο.

"Μια χαρά Ζαχούλη, για πες?" μου απάντησε.

"Τελικά αύριο έχεις άδεια όπως μου είχες πει ή δουλεύεις???" ρώτησα γεμάτος περιέργεια.

"Δυστυχώς δουλεύω Ζαχούλη κι έτσι δεν μπορώ να πάμε για βουτιά... Εσύ τι θα κάνεις???" ρώτησε ο φίλος μου.

"Αφού εσύ δεν μπορείς, λέω να πάω για κανένα ρηχό, αλλά δεν έχω αποφασίσει που...." απάντησα.

"Γιατί δεν πας..... και μετά θα κολυμπήσεις αρκετά για να φτάσεις στις πολλές και τις μεγάλες πέτρες που πάντα έχουν θέμα...." μου είπε.

"Δεν το είχα σκεφτεί ή μάλλον δεν το είχα καθόλου υπ΄όψιν αυτό το μέρος... Σε ευχαριστώ... Θα σου πω αύριο τι έκανα. Καλό απόγευμα Θοδωρή." απάντησα.

"Θα περιμένω τηλέφωνό σου...καλό απόγευμα..." μου είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Πως και δεν είχε πάει το μυαλό μου σε αυτό το μέρος, δεν ξέρω. Η ακτογραμμή βέβαια δεν λέει και πολλά, αλλά η επιμονή του Θοδωρή.....

Χαράματα πάλι στους δρόμους. Έφτασα εκεί που ήθελα και ντύθηκα με ανυπομονησία. Δεν καταλάβαινα ούτε το κρύο. Η συζήτηση με τον φίλο μου, μου είχε έξαψη την φαντασία και το μόνο που ήθελα ήταν να βουτήξω και να δω το μέρος. Όντως μετά από μερικά λεπτά βρισκόμουν στην θάλασσα. Από πρώτη εντύπωση το μέρος δεν μου άρεσε καθόλου. Αμμουδιά παντού με δεμάτια από φύκια που και που και πολύ θολούρα. Βασικά την θολούρα την ήθελα, την αμμουδιά όμως.... Αλλά, αφού το είπε ο Θοδωρής.... έτσι θα είναι. Κάνω μια βουτιά για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου. Κάνω μια δεύτερη και περιμένω... Να ένας κέφαλος μπροστά μου. 

"Ας τον να φύγει..." είπα στον εαυτό μου. Δεν έχει προλάβει να απομακρυνθεί κι εμφανίζεται ένα λαβράκι. Διστάζω λίγο μέχρι να καταλάβω τι μέγεθος έχει... Όταν αντιλαμβάνομαι ότι είναι καλό του ρίχνω και πιάνω ένα λαβράκι 1,2 κιλών.

Το πρώτο της ημέρας....

(Το βράδυ κοιτώντας το βίντεο, παρατηρώ ότι πιο αριστερά ερχόταν ένα μεγαλύτερο λαβράκι. Δεν το πρόσεξα ποτέ κι αν η υποβρύχια κάμερα δεν το έπιανε, δεν θα ήξερα ότι ήταν δίπλα μου). Προχωρώ πιο κάτω χωρίς να αλλάξει ο βυθός. Αμμουδιά παντού με μπαλώματα από φύκια. Καρτέρι στο καρτέρι δεν είδα και τίποτα αξιόλογο. Όμως επέμενα γιατί είχα αρκετό κολύμπι μέχρι τις πέτρες που μου εκμυστηρεύτηκε ο Θοδωρής. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια, μου ήρθε ένας κιλίσιος κέφαλος. Ήθελα να φτιάξω σούσι κι έτσι έπιασα το δεύτερό μου ψάρι.

Ένας για το σούσι...

Τα κρέμασα στην σημαδούρα μου μιας είχα φτάσει στο τέλος του πρώτου ψαρότοπου και είχα αρκετό κολύμπι για να φτάσω στον δεύτερο. Άρχισα να κολυμπώ πολύ πιο γρήγορα και μετά από περίπου ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά είχα περάσει τον κάβο. Εκεί ως δια μαγείας είχε αλλάξει εντελώς ο βυθός. Μεγάλες πέτρες απλώνονταν μπροστά μου, αλλά η θολούρα παρούσα κι εδώ. Στο πρώτο καρτέρι που έκανα, ένα κοπαδάκι από σκάρους εμφανίστηκε μπροστά μου. Το κοπάδι ήταν τρομαγμένο, σημάδι ότι και κάποιοι άλλοι ψαροντουφεκάδες γνώριζαν το μέρος. Κρύφτηκα όσο πιο καλά μπορούσα και περίμενα. Το κοπάδι πέρασε δυό φορές μπροστά μου, αλλά εγώ έψαχνα το μεγαλύτερο ψάρι για να συμπληρώσω το σούσι που ήθελα να φτιάξω. Όντως μετά από λίγο εμφανίστηκε στα δεξιά μου ο αρχηγός του κοπαδιού, έκανε μια βόλτα μπροστά μου. Μου έδωσε τον χρόνο να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτός που ήθελα και έριξα πιάνοντας έναν σκάρο 510 γραμμαρίων. Τον τακτοποίησα στην σημαδούρα και συνέχισα.

Δευτερόλεπτα πριν την βολή...

"Όχι αλλά μικρά ψάρια Ζάχο, πάμε για αυτά που μου είπε ο Θοδωρής..." είπα στον εαυτό μου. Στο επόμενο καρτέρι, έχω κρυφτεί πίσω από μια μεγάλη πέτρα. Έρχονται κάτι μεσαίοι σαργοί που τους αγνοώ. Μετά από λίγο εμφανίζεται πίσω τους μια μισόκιλη τσιπούρα. Έχω βολή και αν ρίξω είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα την πιάσω. Όμως το ψάρι είναι μικρό κι εγώ απλώς ακολουθώ την πορεία της για να την έχω στο βίντεο, μέχρι που χάθηκε στο μπλε. Κολυμπώ μερικά μέτρα και ξανά καρτέρι. Τίποτα. Περνούν τα δευτερόλεπτα... τίποτα. Έχουν περάσει περί τα πενήντα δευτερόλεπτα κι εγώ λέω στον εαυτό μου να είναι υπομονετικός και τον κρατώ κάτω. Τότε βλέπω μια σκιά πάνω από τον μπροστινό αλλά μακρινό βράχο να έρχεται προς το μέρος μου. 

"Μεγάλος κέφαλος.... όχι είναι λαβράκι...." σκέφτομαι. Το ψάρι κολυμπά διαγώνια σε σχέση με εμένα και έτσι με πλησιάζει λίγο πλάγια. Εγώ μαρμαρωμένος το περιμένω. Είναι πιο ψιλά από εμένα κι έτσι είμαι πλέον ορατός στο λαβράκι. Πρέπει να μείνω ακίνητος, μήπως και μου δώσει ευκαιρία για βολή. Το λαβράκι με προσπερνά και την ώρα που λίγο στρίβει μου δίνει την ευκαιρία που έψαχνα και του ρίχνω. Η βέργα πετυχαίνει τον ασημί κυνηγό στην μέση κι εκείνος βυθίζεται σαστισμένος. Μετά από μερικά δέκατα του δευτερολέπτου, αρχίζει να χτυπιέται, αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Παίρνω στα χέρια μου τον υπέροχο κυνηγό των 2,6 κιλών κι αφού του δίνω ένα γρήγορο τέλος για να μην υποφέρει κι άλλο, το γεμίζω φιλιά ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που του προκάλεσα. 

2,6 κιλά ασημένιος κυνηγός!!!

Όλος χαρά... βασικά το ψάρεμά μου είχε τελειώσει, αλλά μιας κι είχα κολυμπήσει τόσο πολύ στο κρύο νερό, είπα να ψαρέψω λίγο ακόμη. Περισσότερο ήθελα να δω το μέρος, που δεν το γνώριζα καθόλου. Έκανα μερικά καρτέρια. Είδα αρκετούς μεσαίους σαργούς και κάποιους καλούς κεφάλους. Ένα μεγάλο κοπάδι κεφάλων πέρασε δίπλα μου. Κάποια ψάρια ήταν αρκετά μεγάλα, αλλά πως να ρίξει κανείς... κι αν κυκλοφορεί κάτι πιο μεγάλο??? Στην  επόμενη βουτιά προσγειώνομαι ανάμεσα σε κάποιες πέτρες. Περιμένω να φανεί κάτι καλό, αλλά τίποτε. Κάποια στιγμή αισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι στα δεξιά μου. Γυρίζω σιγά-σιγά και βλέπω ένα γουρουνόψαρο. Δεν είναι πάνω από κιλό και κουνάει τα πτερύγια του έτσι ώστε να μένει ακίνητο και με παρατηρεί. Με την τέλεια παραλλαγή του μοιάζει σαν ένα κομμάτι του βυθού. Είναι τόσο κοντά μου, που μπορώ κάλλιστα να το αγγίξω με το ψαροντούφεκο. Πάει λίγο πιο πέρα και στέκεται μετέωρο πάλι και με κοιτά. Στρίβω λίγο το ψαροντούφεκο για να έχω το πλάνο. Η κίνηση μου το τρομάζει και εξαφανίζεται στην θολούρα.   

Το μικρό γουρουνόψαρο....

Λίγο αργότερα σε μια άλλη βουτιά, σέρνομαι στον βυθό για να βρω κάποιο καλό σημείο για να κρυφτώ. Σταματώ πίσω από μια μεγάλη πέτρα και δειλά-δειλά ξεπροβάλλω. Βλέπω μια κίνηση στην αποχή, περίπου τρία μέτρα μακριά μου. Βλέπω μια ουρά να χάνεται.

"Μάλλον μεγάλος κέφαλος...." σκέφτηκα κι επικεντρώθηκα στην κίνηση που μόλις διέκρινα. Το ψάρι στρίβει κι έρχεται καταπάνω μου. Δεν είναι κέφαλος. Είναι ένα σουβλερό και μυτερό σαν μεγάλη σακοράφα ψάρι. Είναι ένας ωραίος λούτσος. Με πλησιάζει και με το που πάει να στρίψει του ρίχνω. Η βέργα βρίσκει χαμηλά αυτό τον υποβρύχιο σπρίντερ που τα δίνει όλα για να απελευθερωθεί. Ευτυχώς η βέργα τον έχει ξεπεράσει και κρέμεται δίπλα του. Ανοίγω το μουλινέ για να μην κοντράρω το ψάρι, επειδή η βολή μου είναι χαμηλή και μπορεί να σκιστεί, αλλά θέλω να το κουράσω. Όντως ο λούτσος κάνει απότομες στροφές και τούμπες, που θα τις ζήλευε και καλύτερος χορευτής-αθλητής. Εγώ ψύχραιμα χειρίζομαι το ψάρι που δεν τα παρατάει. Μέσα την θολούρα, πότε βλέπω το ψάρι να ασημίζει καθώς χτυπιέται, πότε την βέργα να γυαλίζει, καθώς την σέρνει το ψάρι. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ο λούτσος ορμά πάνω μου και με φέρνει βόλτα, μπερδεύοντας και τους δυό μας με το σκοινί του ψαροτούφεκου. Έτσι θα έχει την ευκαιρία να κοντράρει το σχοινί πάνω μου και πιθανώς να απελευθερωθεί. Για κακή του τύχη όμως, ήρθε πολύ κοντά μου και τον βουτώ από τον σβέρκο, μετά από τα βράγχια και τέλος. 

Ο δίκιλος σπρίντερ....

Τακτοποίησα το δίκιλο λούτσο και εκεί τελείωσε το ψάρεμά μου, αν και είχα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου. Χαρούμενος κι ευχαριστώντας τα Ουράνια για τα υπέροχά Τους δώρα, δεν κατάλαβα πότε διένυσα την απόσταση κι έφτασα στο αυτοκίνητό μου. Κοίταξα να μην υπάρχει κανείς τριγύρω, άλλαξα κι έφυγα για το σπίτι. Εκεί αφού έβγαλα τις απαραίτητες φωτό καθάρισα και τα ψάρια. 

Μέχρι και καβούρια τρώει!!!

Εντύπωση μου έκανε, ότι το λαβράκι είχε καταπιεί έναν κάβουρα. Είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ κάτι τέτοιο. Το πιο περίεργο που έχω δει σε στομάχι ψαριού, ήταν πριν από πολλά χρόνια σε ένα ανάλογο λαυράκι, είχα βρει μια σαύρα!!! 

Τα δύο μεγάλα!!!

Υ.Γ. Η βραδιά έκλεισε εξιστορώντας στον φίλο μου Θοδωρή τα τεκταινόμενα.....

Όλα μαζί...

Translation of the above article. 

Title: Theodore's fishing ground....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

(1st Picture: Theodore & I...)

"Good evening Theodore, how are you ???" I asked him on the phone. 

"Fine Zac, how are you doing?" he answered me. 

"I am OK, are you going to take the day off tomorrow as you told me or not ???" I asked curiously. 

"Unfortunately I have to go to work Zac, so I can not go for a dive... What are you planning to do ???" my friend asked. 

"Since you are working, I might go for shallow spearfishing, but I have not decided where.... yet " I replied. 

"Why don't you go..... and then you must swim a lot to reach the many and large stones that always have an issue...." he told me. 

"I had not thought about it or I did not have this place in mind at all... Thank you... I will tell you tomorrow what I did. Good afternoon Theodore" I replied. 

"I will be waiting for your call... good afternoon..." he told me and hung up. I never thought this fishing ground..... The coastline of course does not say much, but the Theodore seemed so sure.....

At the dawn, I was driving again. I got where I wanted and got dressed impatiently. I did not even mind the cold weather. The conversation with my friend had sparked my imagination and all I wanted was to dive in and see this fishing ground. Indeed, after a few minutes I was in the sea. At first glance, I did not like the place at all. Sandy bottom everywhere with bundles of seaweeds here and there and of course lady blur was present. Basically I liked the blur, but the sandy bottom.... On the other hand, Theodore was insisting.... so it should be a great place to spearfish. I dived to worm-up my lungs. Then I dived for a second time and waited... Suddenly a mullet (Mugil cephalus) was passing by in front of me.

"Let it pass..." I said to myself. As the mullet was leaving, a sea-bass (Dicentrarchus labrax) appeared, following the mullet. I hesitate a little until I estimate its size..... As I realised that it size was good enough, I pulled the trigger and caught a sea-bass of 1.2 kilos. (2nd Picture: The first trophy of the day...) (At night, watching the video, I noticed that a larger sea bass was approaching me from my left. If the underwater camera did not catch its movement, I would not have known that it was next to me). I swam further away but the seabed was the same. Sandy bottom everywhere with patches of seaweeds. I did not see anything remarkable in my many ambushes. But I insisted, since I had along way to swim, in order to reach the stony seabed that Theodore had told me. In one of the many ambushes, a mullet, about a kilo, swam by me. I wanted to prepare sushi and so I caught my second fish. I hung it on my buoy, since I had reached the end of the first fishing spot and I had enough swimming in order to reach the second one. (3rd Picture: One for the sushi...). I started swimming much faster and after about fifteen to twenty minutes I had passed the cape. There, a miracle occurred and the seabed had completely changed. Large stones appeared in front of me, but lady blur was present here as well. In my first ambush, a school of parrotfish (Sparisoma cretense) appeared in front of me. The herd was terrified, a sign that some other spear fishermen knew the place. I hid as best I could and waited. The school of parrotfish passed in front of me twice, but I was looking for the biggest fish to add it in the sushi I wanted to make. Indeed, after a while the leader of the herd appeared to my right and swam in front of me. It gave me time to make sure it was what I wanted and so I pulled the trigger catching a 510 gram fish. I arranged it on the buoy and continued. (4th Picture: Seconds before the shot...)

"No more small fish Zac, let's go for what Theodore had told me..." I said to myself. In the next ambush, I was hidden behind a large stone. There were some middle white sea-bream (Diplodus sargus) that I ignored. After a while, a half-kilo gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) appeared behind them. I had a shot and if I shoot it, I was almost sure I would caught it. But the fish was small and I just followed its path to have it in the video, until it disappeared into the blue. I swam a few meters further and again another ambush. Nothing. Seconds passed... nothing. About fifty seconds had passed and I told to myself to be patient holding my position, ambushing. Then I saw a shadow over the front but distant rock, swimming towards me.

"Big mullet.... no sea-bass...." I thought. The fish was swimming diagonally in relation to my position. I literally froze. The fish was swimming higher than me and so it could easily see me. I had to stay motionless, hoping for an opportunity to take a shot. The sea-bass passed me and when it turned a little, it gave me the opportunity I was looking for and I pulled the trigger. The spear stroke the silver predator in the middle and it sank puzzled. After tenths of a second, it started shaking its body violently, but it was too late. I embraced the wonderful 2.6 kilos predator and after I gave it a quick end so that it would not suffer any more, kissed many times and apologised for the pain I caused it. (5th Picture: 2.6 kilos silver predator!!!) I was full of joy. Basically my fishing expedition was over, but since I had swum so far in the cold water, I decided to fish a little more. Basically, I wanted to explore this unknown fishing ground. In the next ambushes, I saw several medium white sea-bream and some good mullets approaching. A large herd of mullets passed by me. Some of fish were big enough, but I could not risk shooting them... in case a bigger fish was in the area ??? In the next dive I landed among some stones. I was waiting something large to approach  me, but nothing appeared. At some point I felt a presence on my right. I turned slowly and saw a triggerfish (Balistes capriscus). It was not over a kilo and was swinging back and forth its fins and stayed still observing me. With its perfect variation it looked like a piece of the seabed. It was so close, that I could easily touch it with the speargun. It swam a little further standing meteoric again, looking at me. (6th Picture: The small triggerfish...). I turned the speargun a bit to get a better video shot. My movement scared it and disappeared into the blur. In another dive, I crawled on the bottom of the seabed trying to find a good spot to hide. I stopped behind a large stone and timidly emerged. I saw a movement about three meters away from me. I saw a fish tail disappearing in the blurry waters.

"Probably a big mullet...." I thought and focused on the movement I just saw. The fish turned and swam towards me. It was not a mullet. It was spiky and pointed like a big needle fish. It was a nice barracuda. It approached me and as it turned away, I pulled the trigger. The spear hit the fish low in its bely and the underwater sprinter did everything possible to free itself. Fortunately, the entire spear had passed through barracuda's body and it was hanging along its body. I freed the reel, allowing the fish to swim without any opposition, since my shot was not good and the fish could be torn and lost. I wanted the fish to be tired. Indeed, the barracuda made sharp turns and summersaults, which could be envied by the best athletes. I calmly handled the fish, that did not give up. In the blurry waters, from time to time I saw the silver fish shaking its body and the spear shinning, as the fish was dragging it along. In a desperate attempt, the barracuda rushed at me and turned around me, tangling both of us with the speargun's rope. This would give the fish the opportunity to increase the pressure on the rope and probably be released. Unfortunately for it, the barracuda came very close to me and I grabbed it first from the neck and then from its gills. Game over. (7th Picture: The two kilos sprinter...) I arranged the two kilos barracuda and at that moment my fishing expedition had ended, although I had plenty of time at my disposal. Happy and thanking the Heavens for Their wonderful gifts, I did not realised when I swam the long distance and reached to my car. I looked around so none could see me, I put on my clothes and left for home. There, after taking the necessary photos, I cleaned the fish as well. I was surprised that the sea-bass had swallowed a crab. (8th Picture: It eats crab too!!!). This was the first time I had seen such a thing. The strangest thing I had ever found in a fish's stomach, was many years ago, in a similar size sea-bass, I had found a lizard !!! (9th Picture: The two big ones!!!)

P.S. The night ended by telling my friend Theodore what happened during my fishing expedition.... (10th Picture: All the trophies together...)