Με το που σχόλασα την Παρασκευή, πήρα δρόμο για τον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Τα είχα φορτώσει όλα και όπου φύγει-φύγει. Μου είχε διαφύγει όμως ότι έχει αρχίζει να χειμωνιάζει και η μέρα μικραίνει. Έφτασα κατά τις 16:30 και βούτηξα στις 17:00. Στις 18:30 δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα. Από την μια επειδή νυχτώνει πιο νωρίς και από την άλλη ο δυνατός νοτιάς που επικρατούσε.
Βούτηξα και ανοίχτηκα στα κομμάτια που ξέρω. Ο νοτιάς ενισχυόταν όσο περνούσε η ώρα και μου τα θόλωνε όλο και πιο πολύ. Τα ψάρια σχεδόν ανύπαρκτα. Μόνο μικρά και αυτά λίγα. Ανοίχτηκα όσο μπορούσα πιο πολύ, μήπως και αλλάξει η κατάσταση. Σε ένα βαθύ κομμάτι, βρήκα μπάφες (θηλυκούς κεφάλους). Έκανα αρκετά καρτέρια για να δω μήπως υπήρχε κάποιος κυνηγός ανάμεσα στα ψάρια. Δυστυχώς ούτε λαβράκια, ούτε γοφάρια, ούτε κανείς άλλος κυνηγός εμφανίστηκε. Αποφάσισα να πιάσω μερικούς κεφάλους, τους πιο μεγάλους αν είναι δυνατόν. Ετοιμάστηκα να βουτήξω και πήγα να ενεργοποιήσω την υποβρύχια κάμερα. Όμως η κάμερα δεν ήταν πάνω στο ψαροτούφεκο. Από την φούρια μου να προλάβω να βουτήξω, ξέχασα να τοποθετήσω την κάμερα. Βούτηξα και καρτέρεψα. Μετά από λίγο κάποιες μεγάλες φιγούρες. Σημάδεψα και έπιασα έναν μεγάλο κέφαλο (1,6 κιλά).
Ο μεγαλύτερος...
Τα υπόλοιπα ψάρια σκόρπισαν, αν και δεν είδα πολλά. Μετά από μερικές βουτιές εμφανίστηκαν πάλι μερικοί κέφαλοι. Έπιασα έναν μεγάλο 1,4 κιλών και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Στην τελευταία μου βουτιά μέσα στην σούπα της θολούρας, κάτι νομίζω ότι είδα και ενστικτωδώς έριξα. Έπιασα έναν ακόμη κέφαλο 1,2 κιλών. Ευχαριστημένος από την όλη έκβαση βγήκα. Άλλαξα όσο πιο γρήγορα γινόταν, γιατί βαριά σύννεφα με ισχυρούς κεραυνούς πλησίαζαν γοργά. Χώθηκα στο αμάξι και το οδήγησα εκεί που θα περνούσα την νύχτα. Μετά από λίγο ξέσπασε η μπόρα. Χοντρές και πυκνές ψιχάλες άρχιζαν να πέφτουν. Η καταιγίδα κράτησε αρκετές ώρες. Έφαγα με πολύ όρεξη ότι είχα φέρει μαζί μου, υπό την υπέροχη και εκκωφαντική μουσική της καταιγίδας. Μετά κουκουλώθηκα και παρατηρούσα την εξέλιξη του φαινομένου μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Ήταν ένας βαθύς, γλυκός ύπνος συνοδευόμενος από το άγριο νανούρισμα της καταιγίδας. Ξύπνησα λίγο πριν ξημερώσει. Κοίταξα τον ουρανό ο οποίος ήταν πεντακάθαρος. Φυσούσε και ένα απαλό βοριαδάκι. Χαρούμενος πετάχτηκα πάνω, ντύθηκα και οδήγησα στον επόμενο ψαρότοπο. Έβαλα την στολή μου γρήγορα, αφού βίδωσα την υποβρύχια κάμερά πάνω στο ψαροτούφεκό μου, βούτηξα. Τα νερά ήταν πιο καθαρά απ' ότι χτες. Στα πρώτα καρτέρια μου ήρθαν κέφαλοι. Σημάδεψα τον πιο μεγάλο και έπιασα ένα ψάρι του κιλού. Τότε αποφάσισα να μην πιάσω κανέναν άλλον κέφαλο, εκτός και να ήταν πολύ μεγάλος. Στα επόμενα καρτέρια δεν φάνηκε τίποτα και έτσι τράβηξα για τις φυκιάδες. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έπιασα δύο ωραίες μουρμούρες. Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθε από τα πλάγια ένα μικρό λαβράκι. Το μικρό ψάρι καβάλησε το ψαροτούφεκο και ήρθε να σταθεί μερικά εκατοστά μπροστά από την μάσκα μου. Κοντοστάθηκε μπροστά μου, στράβωσε τον σβέρκο του και άνοιξε τα μάγουλά του για να φανεί πιο μεγάλο. Χαμογέλασα και ενώ το χάζευα να χάνεται μέσα στην θολούρα, ήρθε ένα κοπάδι από κεφάλους. Παρατηρώντας το κοπάδι, είδα μια γνώριμη σκιά, να κρύβεται ανάμεσα τους. Ένα καλό λαβράκι το έπαιζε κέφαλος, μήπως και ξεγελάσει κάποιο πιο μικρό ψάρι και το αρπάξει.
Ο λύκος πιάστηκε...
Σημάδεψα στο κέντρο του ψαριού κι πάτησα σκανδάλη. Το ψάρι πετάχτηκε και άρχισε να τρέμει, σημάδι ότι του είχα πετύχει την σπονδυλική στήλη. Το πήρα αγκαλιά και το φίλησα, ζητώντας του συγνώμη. Είχα πιάσει πολλά περισσότερα απ΄ότι περίμενα και αποφάσισα να βγω. Κοιτάζοντας προς τα που θα βγω, παρατήρησα ότι η επιφάνεια της θάλασσας ήταν γεμάτη με φτερο-μέρμηγκα. Αυτά βγαίνουν με τις πρώτες βροχές, για να κάνουν νέες αποικίες. Όμως η χτεσινή βροχή ήταν πολύ δυνατή και χιλιάδες από αυτά κατάληξαν στην θάλασσα.
Η γενοκτονία..
Μια γενοκτονία που περνάει απαρατήρητη από εμάς, τους πολυάσχολους ανθρώπους. Μια γενοκτονία που η Σοφία της Φύσης προστάζει, χωρίς να θέσει σε κανένα απολύτως κίνδυνο την ισορροπία του όλου οικοσυστήματος. Παράλληλα θα γίνουν και τροφή για αρκετά ψάρια. Μόνο οι δικές μας μονομερείς αποφάσεις έχουν θέσει τον πλανήτη σε κίνδυνο, στον βωμό του χρήματος. Αυτή η ενέργεια που λέγεται χρήμα και που στην εποχή μας έχει τόσο μεγάλη δύναμη, δεν είναι κάτι το αρνητικό. Το να έχεις χρήματα δεν είναι κακό. Είναι μια πολύ μεγάλη ευλογία στην εποχή μας. Ο τρόπος απόκτησης ή/και ο τρόπος χρήσης του χρήματος είναι αυτό που κάνει την διαφορά. Και κοιτάζοντας πόσο χάλια (πόλεμοι, πείνα, αρρώστιες κλπ) έχουμε καταντήσει τον υπέροχο πλανήτη μας, μάλλον κάτι δεν κάνουμε σωστά, όταν βάζουμε πάνω από τις ανθρώπινες ζωές το χρήμα. Μήπως είναι καιρός ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και όλοι μαζί να σώσουμε το σπίτι μας, αυτόν τον υπέροχο και σοφό πλανήτη που ονομάζεται Γη;;;;;
Με αυτές τις σκέψεις βγήκα και πήγα στο αυτοκίνητό μου. Τακτοποίησα τα πράγματα και οδηγώντας έφτασα σε ένα άλλο μέρος που με περίμενε ο φίλος μου ο Πέτρος. Πιάσαμε την κουβεντούλα για τα ψάρια κλπ. Ο Πέτρος είχε δολώσει 2 ζωντανές ζαργάνες και τις είχε αμολήσει για να ανοιχτούν στο πέλαγος. Την ώρα που μιλούσαμε, καμιά πενηνταριά μέτρα ανοιχτά, πήδηξε στον αέρα ένας ξιφίας. Το καρούλι της πετονιάς του Πέτρου γύριζε και σφύριζε σαν τρελό. Τρέχει ο Πέτρος να το πιάσει, τρέχω εγώ για να πάρω τον εξοπλισμό μου. Τα βουτάω όλα και βουρ στην θάλασσα. Το ψάρι έχει πάρει περί τα 1000 μέτρα πετονιά και μάχεται σθεναρά. Πότε-πότε βλέπω τον Πέτρο να τον τραβάει το ψάρι βίαια προς την θάλασσα. Κολυμπώ όσο πιο γρήγορα μπορώ προς την κατεύθυνση της πετονιάς. Ίσως αν είμαι τυχερός να δω τον ξιφία και αν τα καταφέρω να τον χτυπήσω με το ψαροτούφεκο για να σιγουρευτούμε το ψάρι του Πέτρου. Έχει περάσει μισή ώρα και ο Πέτρος έχει φέρει τον ξιφία περί τα 200 μέτρα κοντά, αλλά παράλληλα με την παραλία. Εγώ κολυμπώ με όση δύναμη έχω. Τότε καμιά εκατοστή μέτρα μακριά μου, ο ξιφίας πηδάει για μια ακόμη φορά έξω από το νερό. Μετά από μερικά λεπτά ακούω τον Πέτρο να μου φωνάζει. Μου γνέφει ότι όλα τελείωσαν. Η πετονιά είχε σπάσει, με αποτέλεσμα ο ξιφίας να φύγει. Κατά τα λεγόμενα του Πέτρου, καθώς πλησίαζε στην ακτή το ψάρι, η πετονιά έμπλεξε κάπου και στη κόντρα του μεγάλου ψαριού δεν άντεξε την πίεση και έσπασε.
Γύρισα πίσω στεναχωρημένος, περισσότερο που δεν μπόρεσα να δω τον ξιφία μέσα στο νερό και όχι επειδή δεν πιάστηκε. Να είχα και κανένα πλάνο του....
Ήμουν ανοιχτά και είπα να κάνω μερικά καρτέρια στα βαθιά. Ο καιρός είχε γίνει ΝΝΔ και η θολούρα άρχισε να κάνει την παρουσία της πιο έντονη. Έκανα κάποια καρτέρια. Σε ένα από αυτά προσγειώθηκαν στα -15 μέτρα. Στο τέλος του καρτεριού, μου εμφανίστηκαν από τα δεξιά μου δύο σκιές. Τσιπούρες και αρκετά μεγάλες. Σημάδεψα στο κέντρο το κοντινότερου ψαριού και πάτησα την σκανδάλη. Η τσιπούρα χάθηκε μέσα στην πυκνή θολούρα μαζί με την βέργα μου. Χωρίς να ήμουν σίγουρος για την βολή μου αναδύθηκα. Τραβώντας κοντά μου την βέργα, την ένοιωσα βαριά. Όταν την έφερα κοντά μου, είδα ότι είχα πιάσει μια κιλίσια τσιπούρα (1200 γρ.)
Η βασίλισσα του χειμώνα πιάστηκε...
Την πήρα αγκαλιά και φιλώντας την βγήκα. Είχαν μαζευτεί αρκετοί ψαράδες κι έτσι πήγα πιο κάτω για να βγάλω μια φωτογραφία όλα τα ψάρια μαζί. Ντύθηκα και πήγα πίσω στον Πέτρο και αφού τα είπαμε, πήρα τον γυρισμό για την Αθήνα. Εκεί ο Ποιητής των Ουρανών μου έδωσε ένα υπέροχο ακόμη δώρο. Είχε φτιάξει έναν αναγεννησιακό πίνακα από πραγματικά υλικά και με αποχαιρετούσε από την Β. Εύβοια. (Δείτε την 1η φωτογραφία!!!)
Όλα μαζί.....
Όμως ο Ποιητής των Ουρανών, είχε Πάρει την παλέτα Του και μας Ζωγράφισε έναν αναγεννησιακό πίνακα για να μας Δείξει πόσο υπέροχος είναι ο πλανήτης Γη, το σπίτι μας.
Έφτασα στο σπίτι και την επομένη μαζί με την καλή μου και την αδελφή της την Αθανασία απολαύσαμε το λαβράκι και την τσιπούρα στα κάρβουνα.
Καλή μας...
...όρεξη...
Υ.Γ. Το ειρωνικό είναι, το ίδιο απόγευμα στα δίχτυα ενός συγγενή του Πέτρου πιάστηκε ένας ξιφίας 40 κιλά. Είχε αγκίστρια στο στόμα του και έσερνε μια πετονιά αρκετών μέτρων. Αυτά μου είπε ο Πέτρος τηλεφωνικώς....
