Θαλάσσιες σταγόνες κι όχι μόνο #2 (Πριν , κατά την διάρκεια και μετά την απαγόρευση του Μάη...)

Καλώς την!!!

Φωτογραφία -video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Δημήτρης Σαμαράς

#1. ΤΟ ΠΡΙΝ. Το τελευταίο σαββατοκύριακο πριν την απαγόρευση του Μάη, είπα να πάω μια ύστατη βουτιά. Ούτως ή άλλως δεν περίμενα και πολλά πράγματα αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά σε ότι αφορά το ψάρεμα. Τα φόρτωσα όλα και έφυγα χαράματα για έναν βαθύ αλλά δύσκολο τόπο. Όλα ήταν μια χαρά μέχρι που βούτηξα. Χειμωνιάτικο τόπιο με μαλούπα και τρομερή θολούρα. Σπάνια έχω δει αυτό το μέρος τόσο θολό. Είχε πολλά μικρόψαρα και κάποιες γόπες ήταν σε εκπληκτικό μέγεθος. Αν είχα έρθει για ρηχά καρτέρια με το 82αρι ψαροτούφεκό μου, σίγουρα θα προσπαθούσα να πιάσω τις μεγάλες γόπες. Κάποια ψάρια θα πρέπει να πλησίαζαν το κιλό!!! Αυτές πρέπει να ήταν οι αρχηγοί των κοπαδιών. Τις μεγάλες γόπες στην Κάρπαθο τις ονομάζουν ξιλόγοπες. Όπου τις έβρισκα τις χάζευα καθώς κολυμπούσα για να φτάσω στο καλύτερο κατά την γνώμη. μου σημείο. Έφτασα, πόντισα την σημαδούρα μου και ξεκίνησα τα καρτέρια. Στην επιφάνεια η θερμοκρασία ήταν 18 βαθμούς Κελσίου. Πολύ καλά για την εποχή. Μόλις όμως περνούσα τα -8 μέτρα, μια παγωνιά σε κατέκλυζε. Έκανα κάποια καρτέρια λίγο πριν το έντονο θερμοκλινές αλλά τίποτε δεν φάνηκε. Έτσι αποφάσισα για πιο βαθιά. Όμως όσο βάθαινα η θερμοκρασία δεν άλλαζε. Άλλαζε όμως η φωτεινότητα του βυθού. Μια σκοτεινιά απλωνόταν παντού. Έφτασα να βουτώ μέχρι τα -19 μέτρα και νόμιζα ότι έκανα νυχτερινό ψαροτούφεκο. Μια παγωμένη μαυρίλα απλωνόταν παντού. Δεν έβλεπα πάνω από δυο με τρία μέτρα.
"Τώρα μπορεί να εμφανιστεί κανένα πιτ-μπουλ....." σκέφτηκα. Έκανα κάποια καρτέρια κι αποφάσισα να πάω πιο ρηχά. Κάποια στιγμή τα μικρόψαρα έκαναν και δύο πολύ δυνατά σπασίματα. Τα ψαράκια ήρθαν και κόλλησαν σχεδόν πάνω μου. Εγώ ψάχνω να δω που είναι ο θηρευτής; Μάταια όμως. Αυτό από την άλλη αυτό με πείσμωσε και πλακώθηκα στα καρτέρια  και κρυβόμουν καλύτερα. Άλλο ένα καλό σπάσιμο. Την ώρα που αναδύομαι κάτω από τα πέδιλά μου πέρα ένα μεγάλος λούτσος. Το ψάρι ήταν +3 κιλά. 

"Δεν νομίζω ότι αυτός προκάλεσε τον πανικό..." σκέφτηκα. Τα καρτέρια συνεχίζονταν και οι μόνοι κυνηγοί που είδα ήταν δύο μικροί λούτσοι, που ήρθαν να δουν τι κάνει αυτό το παράξενο πλάσμα πάνω στον γκρεμό. Δεν είδα τίποτα και είχαν περάσει τέσσερις ώρες καρτερεύοντας. Άλλαζα διάφορα σημεία στα καρτέρια μου αλλά τίποτε. Που και που με ξάφνιασαν κάποιοι μικροί γύλοι. Τα ψαράκια ήρθαν από πίσω μου και εμφανίστηκαν δίπλα από την μάσκα μου, ξαφνιάζοντας με. Αυτό έγινε 2-3 φορές.... Σε μια βουτιά, χώνομαι πίσω από μια πέτρα. 

"Αν κάτι έρθει από τα βαθιά.... είμαι πολύ καλά κριμένος και...."  σκέφτηκα. Όμως κάτι θολό είναι μπροστά μου και με πλησιάζει αργά. Μετά κοκκίνισε.... Μια συναγρίδα!!! Το ψάρι πλησιάζει αργά-αργά και μέσα στην θολούρα μου φαίνεται πολύ μεγάλο. Την κάνω 5-6 κιλά. Μόλις με κατάλαβε έστριψε αργά, αλλά αυτό ήταν και το λάθος της. Το ψαροτούφεκο ήταν στην κατάλληλη θέση και πάτησα την σκανδάλη. Παρ όλη την μεγάλη απόσταση, βέργα πρόλαβε την συναγρίδα και την πέτυχε στον σβέρκο, για της βγει από το μάγουλο. Το ψάρι απλά βυθίστηκε. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μάζεψα το σχοινί προσπαθώντας να πάρω το πλάνο μου, αλλά ο κυματισμός με δυσκόλευε. Όσο μάζευα το σχοινί και πλησίαζε το υπέροχο ψάρι, τόσο μίκραινε το μέγεθός του. Τελικά πήρα αγκαλιά μια δυομισάρα συναγρίδα. Αγκαλιές-φιλιά και η ανάλογη συγνώμη για τον πόνο που της είχα προκαλέσει. Μου έκανε εντύπωση πόσο χοντρή ήταν.

Η βασίλισσα πιάστηκε!!!

"Πρέπει να έχει φάει πολλή γόπα..." σκέφτηκα. Έκανα μερικά καρτέρια και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Μου Έδωσε την πρώτη μου συναγρίδα αυτού του τόπου, σε μια μέρα που δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε μεγάλο!!!

Υ.Γ. Κοιτώντας αργότερα το video, παρατήρησα ότι το ψάρι το έπιασα μόλις στα 24 δευτερόλεπτα!!!  Άμα είναι να στο Δώσει....!!!

#2. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ. Τελικά κατέφθασε και ο Μάης. Η άνοιξη είχε μπει προ πολλού στην ζωή μας και το καλοκαίρι άρχιζε να φαίνεται από την γωνία. Όμως με τον Μάη ήρθε και η απαγόρευση του ψαροτούφεκου. Ένα μέτρο σωστό από την μια πλευρά, αλλά από την άλλη χωρίς ουσία. Γιατί ο νομοθέτης σωστά σκέφτηκε ότι αυτή είναι η εποχή που γεννάνε πολλά είδη ψαριών. Έτσι διώχνει από τις παραλίες τους ερασιτέχνες ψαράδες. Από την άλλη όμως, οι υπεύθυνοι δεν διώχνουν και τους επαγγελματίες να πάνε στα ανοιχτά, με συνέπεια να ρίχνουν τα δίχτυα τους πάρα πολύ κοντά στην ακτή και η καταστροφή έχει γίνει. Άλλωστε σαν λαός είμαστε των άκρων. Κυνηγάμε κάποιους μετά μανίας και άλλους δεν ασχολούμαστε καθόλου. Με αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε με την παρέα μου για τις προπονήσεις στο 2ο λιμανάκι της Βουλιαγμένης. Οδηγώντας προς τα εκεί, μια από τις φορές που πήγαινα για προπόνηση, είδα μια τράτα να μαζεύει τα δίχτυα της μέσα στον κόλπο της Βουλιαγμένης!!! Αν είναι δυνατόν, αυτά που λέγαμε πριν. Οι υπεύθυνοι απόντες κι ας είναι εκεί δίπλα!!!

Βρεθήκαμε με την παρέα (Βρεττός, Γιάννης, Δημήτρης) κι αρχίσαμε τις βουτιές. Προπόνηση στην προπόνηση, άρχισαν να βγαίνουν οι μεγάλες βουτιές. Στην παρέα προστέθηκε και ο Θοδωρής, ο Αλέξης και ο Γιώργος. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους δεν προστέθηκαν τα παιδιά, απλά γίναμε μια παρέα, κάνοντας αυτό που αγαπάμε όλοι μαζί. Σε μια από τις προπονήσεις, ο Δημήτρης έφερε την υποβρύχια κάμερά του.

Προς τα κάτω...

Εγώ στον πάτο...

Έτσι τον παρακάλεσα και τράβηξε το βίντεο της προπόνησης που βλέπετε. Αφού ετοιμάστηκα, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα για τον πάτο του πηγαδιού που είναι στα -30μ. Προσγειώθηκα στον βυθό μετά από λίγο και καθώς χαλαρώνω και κοιτάζω πάνω, νάσου δίπλα μου μια ευχάριστη έκπληξη, ο Δημήτρης με την κάμερα. Δεν το περίμενα ότι θα με ακολουθούσε μέχρι κάτω, όχι πως δεν μπορεί !!! Του έκανα νόημα ότι όλα είναι εντάξει και μετά από λίγο τον ακολούθησα προς την επιφάνεια, όπου μας περίμεναν οι υπόλοιποι της παρέας. Ασφάλεια πάνω από όλα. Μετά πήραν σειρά και οι υπόλοιποι και βουτούσαν ο ένας μετά τον άλλο. Πάντα όμως στην επιφάνεια υπήρχαν τουλάχιστον δύο άτομα που πρόσεχαν αυτούς που είχαν βουτήξει. Η καλή και έμπιστη παρέα κάνει τέτοιες βουτιές να γίνονται χαλαρές και σε ωραίο κλήμα.

Ο Δημήτρης μέσα στην τρύπα...

Ο Δημήτρης λίγο πριν την επιφάνεια....

Βέβαια μην νομίζεται ότι κάθε φορά αυτό γινόταν. Μπορεί να είχα κοιμηθεί καλά, να είχα φάει σωστά, αλλά αν η ψυχολογία δεν ήταν η πρέπουσα, τότε οι βουτιές δεν έβγαιναν όπως τις ήθελα. Άλλες φορές τα ρηχά φαίνονταν άβυσσος, ενώ άλλες φορές τα -30 μέτρα παιχνιδάκι. Έτσι ένα απόγευμα αισθανόμουν πολύ καλά, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος..... και γιατί θα πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για να αισθάνομαι καλά; Κανονικά θα πρέπει να αισθανόμαστε υπέροχα, μόνο και μόνο που μπορούμε να αναπνέουμε.... Αλλά αυτό είναι μια άλλη  κουβέντα....

Έτσι λοιπόν ντύθηκα και βούτηξα στο νερό. Βρήκα τον Αλέξη εκεί κι αρχίσαμε τις βουτιές. Αφού κάναμε μερικές ρηχές βουτιές για να ανοίξουν τα πνευμόνια μας, πλακωθήκαμε στις βαθιές. Ο ένας βουτούσε κι ο άλλος τον πρόσεχε από την επιφάνεια. Απαραίτητα τα μεγάλα διαλείμματα επιφανείας. Η 1η μου στα -30 σε 1:36, η δεύτερη 1:40, η 3η 1:49 η 4η 2:04 (ρεκόρ μου). Αισθανόμουν πολύ καλά στις αναδύσεις μου. Η 5η 2:08 (ρεκόρ μου). Είχα κι άλλο να κάτσω, αλλά φοβήθηκα όταν είδα το υποβρύχιο ρολόι μου κι αυτά που μου έδειχνε!!! Έτσι είπα να κόψω την παραμονή μου κι αναδύθηκα. Όταν βγήκα στην επιφάνεια και ηρέμησα, κατάλαβα ότι θα μπορούσα να κάτσω κι άλλο.... Η μεγαλύτερη βουτιά του Αλέξη εκείνη την ημέρα στα -30μ. ήταν 2:32!!!

#3. & ΤΟ ΜΕΤΑ. Έφυγε ο Μάης και η απαγόρευσή του. Οι περισσότεροι ερασιτέχνες ψαράδες (αν όχι όλοι), τρέξαμε στην θάλασσα για να χαρούμε το αγαπημένο μας σπορ. Ο καθένας όπως του αρέσει. Τα φόρτωσα λοιπόν κι εγώ πρωί-πρωί και πήγα για έναν βαθύ τόπο. Έφτασα νωρίς και με ανακούφιση είδα ότι ήμουν μόνος. Ντύθηκα και ξεκίνησα το ψάρεμα. Το ψιλό (γόπες, αθερίνα και καλόγριες) ήταν παρόντες. Τώρα έμενε να δω αν θα υπήρχαν κυνηγοί κάπου εκεί τριγύρω. Ξεκίνησα τις βουτιές σε μια θολή θάλασσα, σκοτεινή θα έλεγα. Λες και έπαιρνα μέρος σε μια ταινία θρίλερ. Μαυρίλα με μικρή ορατότητα!!! Στα πρώτα καρτέρια δεν είδα τίποτε. Κάποια στιγμή παρατήρησα κάποιες λάμψεις πιο βαθιά.

"Μάλλον θα πρέπει να βουτήξω πιο βαθιά..." σκέφτηκα. Όντως την επόμενη βουτιά την έκανα μερικά μέτρα πιο κάτω. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα φάνηκε ένα κοπάδι με τονάκια. Τα ψάρια πρέπει να ήταν 5-6 κιλά, αλλά έτρεχαν σαν δαιμονισμένα. Μέχρι να γυρίσω το μακρύ ξύλινο ψαροτούφεκο την είχαν κάνει.... Ξεκούραση. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθε ένα κοπάδι με λίγο πιο μικρά ψάρια. Αυτά έτρεχαν λιγότερο και σε μια στιγμή ένα από αυτά μου έδωσε βολή. Χωρίς δεύτερη σκέψη του έριξα. Αυτός ο πύραυλος της θάλασσας, έστριψε λίγο για να αποφύγει την βολή. Έτσι η βέργα τον βγήκε χαμηλά και προς την ουρά. Στο σκορτσάρισμά του, σχίστηκε και χάθηκε στο μπλε.

"Το καλό είναι ότι μάλλον θα ζήσει. Το τραύμα του είναι επιπόλαιο...." σκέφτηκα. Πήγα ακόμη λίγο πιο βαθιά. Μετά από μερικές βουτιές μου ήρθε άλλο ένα κοπάδι με παρόμοια ή ίσως και λίγο πιο μικρά ψάρια. Μάλιστα ένα κεφάλωσε και ήρθε καταπάνω μου. Είχα βολή, αλλά δεν πάτησα την σκανδάλη. Δεν ήθελα ένα τόσο μικρό ψάρι κι ας κάνει ωραίο σούσι.....

!!!

Οι βουτιές συνεχίζονταν χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Σε ένα από τα καρτέρια μου, το ψιλό τρομοκρατημένο όρμισε πάνω μου. Γυρίζω το ψαροτούφεκό μου προς την κατεύθυνση που έρχονταν οι κυνηγοί. Ένα μεγάλο κοπάδι, περίπου είκοσι ψάρια, με απίστευτη ταχύτητα με πλησίασε. Δεν προλάβαινα να κάνω κάτι. Τα προπορευόμενα ψάρια που ήταν και τα μεγαλύτερα, όρμισαν στο ψιλό και πριν προλάβω να κάνω κάτι, είχαν στρίψει κιόλας.. Σπρώχνω με το αριστερό μου χέρι το ψαροτούφεκο προς έναν τόνο. Εκείνος στρίβει με εκπληκτική ταχύτητα και μαεστρία και βγαίνει από το πεδίο βολής μου. Όμως, για καλή μου τύχη, πίσω του ερχόταν ένας άλλος. Με το που πέρασε μπροστά από το όπλο μου πάτησα την σκανδάλη. Τότε ξεκίνησε η μάχη. Το μουλινέ σφύριζε από την φρενήρη ταχύτητα του τόνου. Με το που έφτασα στην επιφάνεια είχε ξετυλίξει καμιά εξηνταριά από τα εκατό μέτρα του μουλινέ και έπαιρνε κι άλλο.

"Αν βουτήξει και μπλεχτεί πουθενά, δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρω..." σκέφτηκα. Κόντραρα το ψάρι το οποίο με τράβηξε καμιά δεκαριά μέτρα προς τα ανοιχτά εύκολα. Το κόντραρα κι άλλο. Πάλι τα ίδια. Όμως αισθανόμουν ότι δεν ήταν και τόσο δυνατό πια. Άρχιζα να μαζεύω το σκοινί γρήγορα και με σταθερές κινήσεις. Σε κάποια στιγμή δεν αισθανόμουν καθόλου αντίσταση.

"Όχι... ξεψάρισε κι αυτό..." σκέφτηκα. Όμως ένοιωσα ένα τρέμουλο στο σκοινί και αισθάνθηκα τα αραιά χτυπήματα της ουράς του.

"Δεν έφυγε, έρχεται προς εμένα..." σκέφτηκα. Μάζευα όσο πιο γρήγορα μπορούσα το σκοινί, όταν φάνηκε από κάτω μου. Ο τόνος πέρασε δίπλα μου, έκανε έναν κύκλο και ξαμολήθηκε για τα βαθιά πάλι. Βλέποντας ότι η βέργα τον έχει ξεπεράσει, η βολή είναι καλή, τον κόντραρα όσο μπορούσα. Ο μικρός αυτοκράτορας της θάλασσας τα βρήκε σκούρα. Έκοψε την πορεία του προς τα βαθιά και γύρισε καταπάνω μου με απίστευτη ταχύτητα. Όμως δεν κολυμπούσε όπως πριν. Και τις δύο φορές που ήρθε καταπάνω μου (και σε όλη την διάρκεια της μάχης), πρόσεχα να μην μπλέξω με τα σκοινιά. Εύκολα μπορεί κανείς να πνιγεί από αυτόν τον εκπληκτικό πύραυλο της θάλασσας. Το ψάρι είχε αρχίζει να κουράζεται. Βούτηξα πάνω του κι το έπιασα από την ουρά. Την χτύπησε βίαια, τραντάζοντάς με. Σιγά μην τον άφηνα. Τον έπιασα από τα βράγχια, έβγαλα το μαχαίρι μου και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Τον πήρα αγκαλιά γεμίζοντας τον φιλιά και ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που του προκάλεσα τον κρέμασα στην σημαδούρα.

Ο αυτοκράτορας πιάστηκε!!!

Καθώς αναπαυόμουν κάτω από τα πόδια μου εμφανίστηκε μια μεγάλη σμέρνα. Την είχαν φέρει κοντά τα αίματα του τόνου. Την τσίμπησα λίγο με το ψαροτούφεκο και πήγε και χώθηκε κάτω από μια πέτρα. 

Ο λιγούρης....

Αποφάσισα να κάνω μερικά καρτέρια και να φύγω. Κάτι όμως είχε αλλάξει. Ένα παγωμένο ρέμα θόλωσε τα πάντα κι έδιωξε το ψιλό. Δεν κυκλοφορούσε πια τίποτε.

"Το πήρα το μήνυμα..." είπα κοιτώντας τον καταγάλανο ουρανό και κολύμπησα προς την παραλία χαρούμενος....

Υ.Γ. Ο τόνος ζύγιζε 7,7 κιλά...






Translation of the above article:

Title: Sea drops and much more.... #2, (During and after the spearfishing May ban...)

(1st picture: Wellcome...)

Photo-video: Zacharias Skevofilax, Dimitris Samaras.

# 1. BEFORE. The last weekend before the May ban of recreational fishing, I decided to go for a last dive. My expectations for the spearfishing outcome were very low. So, I loaded all my gears and I drove very early in the morning for a deep but difficult place. Everything was perfect until I dove. The whole scenery reminded me of winter which includes mercy waters. I had rarely seen this place so hazy. The cape had plenty a bait fish and some bogue (Boops boops) of great size. If I had come for a shallow spearfishing with my 82tcm speargun, I would definitely try to catch the big bogue. Some fish were almost a kilo !!! These must have been the leaders of flocks. The big bogue in the island of Karpathos call them xilogopes, meaning that they are so unbelievable big that are made out of wood. Wherever I found them, I was gazing at them as I was swimming to reach the best fishing ground according to my opinion. When I arrived at the place I thought it was the best, I placed my buoy and started the ambushes. On the surface, the sea temperature was 18 degrees Celsius. Very worm for the season. But as soon as I passed the -8 meters, it was freezing. I made some ambushes just before the intense thermocline but I did not see any fish. So I decided to dive deeper. Interestingly enough, the sea temperature was steady no matter how deep I dove. Unfortunately the water brightness was changing as I dove deeper. Darkness had spread everywhere. I dove up to -19 meters and it seemed I was  spearfishing at night. A frosted blackness stretched out everywhere. The water visibility had dropped to maximum two to three meters.

"In these murky waters Jaws might appear......" I thought. I continued doing some deep ambushes in vain, so I decided to do them in shallower waters. At one point the bait fish run twice towards the rocks of the cliff. Some of them got under me. I tried to find out where the predator was? In vain though again. This, on the other hand, I got suborned and started hiding better while ambushing. Another good run of the bait fish. As I swan towards the surface a great barracuda (Sphyraena sphyraena) passed under my flippers. The fish was more than 3 kilos.

"I do not think this was the caused of the panic ..." I thought. The ambushes continued, and the only predators I saw were two little barracuda, that approached me to see, what this strange creature was doing on the cliff. Four hours had passed without seeing anything worth catching. I've changed several ambushing spots but nothing. From time to time small rainbow wrasse (Coris julis) surprised me. The fish came behind me and appeared next to my goggles, surprising me. This happened 2-3 times .... I dove for my next ambush. I reached the sea floor hiding behind a large stone.

"If something approaches me from the deep ... I'm very well hidden.... " I thought. But something cloudy was in front of me and it is coming towards me slowly. After few seconds it turned reddish... a snapper (Dentex dentex)!!! The fish was swimming towards me and in the blurry waters looked like 5-6 kilos. As soon as it realised my presence, it turned slowly away from me, but it was its last mistake. My speargun was on the target, and I pulled the trigger. Despite the long distance, the spear stoke the snapper in its neck, and got out of the right cheek. The fish just sank... My joy is beyond description. I reeled in the rope, while trying to filmed the fish, but the waves made it difficult. As I was reeling in the rope and the wonderful fish was approaching me, I realised that the size of the fish was smaller. Eventually, I embraced the two and a half kilo snapper. Hugs-kisses and the apologies for the pain I had caused it. I was impressed how fat the fish was...
(2nd picture: The queen is caught!!!)

"It must have eaten a lot of bogue ..." I thought. I did a few ambushes and went out. I was given my first snapper of this place, on a day when there was almost nothing big to catch!!!

PS. Later on, looking at the video I realised that the fish was caught in just 24 seconds !!! 

When He Wants to Provide... !!!

#2. DURING. Eventually, May arrived. Spring had been in our life few weeks ago, and summer was around the corner. But along with May, the ban of recreational spearfishing was in effect. The implementation of such a law is correct, but ineffective. The legislator correctly thought that this is the time when the majority of fish are approaching the shallows to lay their eggs and thus the law drives away the amateur fishermen from the sea shore. On the other hand, the coast guard does not drives away the professional fishermen as the law states, allowing them to throw their nets next to the coast line and thus a greater disaster has been done. With these thoughts my friends and I started our training at the 2nd port of Vouliagmeni. One of the times I went for training, I saw a big trawler gathering its nets in the bay of Vouliagmeni !!! This is what I meant. Those responsible were absent even though there was a coast guard office near by !!!

With my friends: Brettos, Giannis, Dimitris, we started the dives. Training after training, we managed dive deeper and deeper. Thodoris, Alexis and Giorgos were added to the our team. To be honest, they were not added, we just became a bigger team, doing together what we all love so much to do. In one of the training sessions, Dimitris brought his underwater camera. So I asked him to film the dive I was going to do. After I prepared myself, I took a deep breath and dove for the bottom of the well that was at -30m. I landed on the bottom of the well and after a while, as I was relaxing, | looked upwards and there was a pleasant surprise next to me, Dimitris with the camera. I did not expect him to follow me all the way down to the bottom, he had the abilities to do so !!! I singled to him that everything was okay and after a while I followed him to the surface, where the rest of the team was waiting for us. Security above all. Then the others took turns and dove one after the other. Always on the surface there were at least two divers who were watching those who had dived. The feeling that some good and trusted friends were at the surface watching over those who dove, made such dives relaxed and enjoyable. Of course, this did not happen every time we went for diving. I may had slept well, had a good meal, but if psychologically I was not in the right mood, then the dives were not accomplished as I wanted. Sometimes the shallows appeared as the abyss, while other times the -30 meters dives were very easy.
(3rd picture: On the way down...) (4th picture: As I was laying on the sea floor...)
(5th picture: Dimitris inside the well...) (6th picture: Dimitris just before the surface...)

So one afternoon I felt very good, with no special reason ..... and why should there be a special reason to feel good? Normally we should feel great, just because we are able to breath. But that's another story.... So I dressed and dove in to the sea. I found Alex there and we started our dives. After we made some shallow dives to warm our lungs, we started diving in the deep. As one was diving, the other watched him from the surface. Definitely after every deep dive, we were having long breaks on the surface. My 1st dive in -30 was 1:36, the second 1:40, 3rd 1:49, 4th 2:04 (my new record). I felt very good in my dives. During my 5th dive, while I was laying at the bottom of the well, I looked on my diving watch. When I realised what I saw, got scared, stopped my dive and emerged at 2:08 (my new record). I reached the surface and calmed down, I realized I could had easily stayed at the bottom longer... The longer dive of Alexis that day at -30m. was 2:32 !!!

#3. AFTER. The month of May was gone along with the ban of recreational spearfishing. Most amateur fishermen (if not all), ran to the sea to enjoy our favourite sport. I loaded try diving gear and early in the morning and drove to a deep fishing place. I was relieved when I realised that I was alone. I got dressed and started eagerly fishing. The bait fish (bogue, sand smelt (Atherina hepsetus) and black damselfish (Chromis chromis)  were present. I started diving in a blurred sea, dark I could say, looking for the predators. It was like I was playing in a thriller movie. Mercy waters with minimum visibility !!! I did not see anything during my first ambushes. At some point I noticed some flashes deeper than I was. 

" I would probably have to dive deeper ... "I thought. So I dove a few meters deeper and waited. After few seconds I saw group of blue fin tuna (Thunnus thunnus) about 5-6 kilograms, passing by at great speed. I tried to turned the long wooden speargun, it was too late, the fish were gone... Relaxation in the surface. In my next ambush, another school of blue fin tuna fish appeared. These fish were a little bit smaller that the previous encounter. They approached me at a slower pace allowing me to have a shot on one of them. This rocket of the sea, turned slightly on an instant, trying to avoid the spear, The spear stroke the tuna close to its tale and as it took-off at high speed, the spear come out of its flesh and vanished in the deep blue.

"The good news is it would probably survive... its trauma is light ...." I thought and dove a little deeper. After a few dives, another school of similar or perhaps somewhat smaller fish approached me. In fact, one fish headed towards me. I had a shot, but I did not pull the trigger. I did not want such a small fish even though it would make a nice sushi .... (7th picture: !!!)

The dives continued without anything special. In one of my ambushes, the horrified bait fish swam towards me and the rocks of the underwater cliff. I turned my speargun towards the direction of the predators. A big school, about twenty blue fin tuna fish, at an incredible speed, approached me. I did not had the time to react. The leading fish, which were the bigger ones, attacked the bait fish. and in few seconds they were turning away from me. I pushed with my left hand the speargun, aiming at a tuna fish. The fish turned with great speed and agility got out of my firing range. But I was lucky, since there was another tuna following the previous fish. As it passed in front of my speargun, I pulled the trigger and the battle began. The reel was whistling as the rope of my speargun was unwinding due to the frenzied speed of tuna. By the time I reached the surface, it had unwound sixty of the one hundred meters of the reel and was reeling out more rope.

"If it dives and gets tangled in the deep, I will lose everything and the fish will definitely dye." I thought. I grabbed the rope to stop more unwinding and the fish pulled me ten meters to the open sea easily. The same thing happen twice, but I felt that it was not as strong as the first time. I started reeling in the rope as quickly and steadily as I could. At some point I did not feel any resistance at all from the fish.

"Oh no... it got away too ... " I thought, but there was a slight trembling in the rope as I felt the gentle blows of its tail.

"it did not get away, the fish is swimming towards me..." I thought. I started reeling in as fast as I could the rope when I saw the tuna under my flipper. The tuna passed next to me, cycled me and took off for the deep waters once more. Seeing that the shot was good, I grabbed the rope and put more pressure on the fish. The young emperor of the sea was in difficult position. It stopped its way to the deep and turned towards me at an incredible speed. But it did not swim as fast as before. Both times that circled me (and throughout the battle), I was careful not to get tangled with the rope. Someone can easily get drowned by this amazing sea rocket. The fish was getting tired. I pulled the rope more and managed to catch it from the tail. It struck its tale violently, jerking me. I did not let it go. I caught it from the gills, took out my knife and finishing quickly the battle. I embraced it, kissed it and apologised to it for the pain I had caused it and put it in the buoy. 

(8th picture:The emperor is caught!!!)

As I was resting under my flippers, a big moray eel (Muraena helena) appeared. The blood of the tuna had attracted it. I pinched it a little bit with the spear and it disappeared under a stone.

(9th picture: Greedy for food...) I decided to do some more ambushes and leave. But something had changed in the environment. An icy underwater current had clouded everything and drove away all the bait fish. Nothing was swimming anymore.

"I got the message ..." I said looking at the blue sky and swam to the beach content ....

P.S. The blue fin tuna was 7.7 kilos...

Σκύρος η δύστροπη..... στο ψάρεμα...

Το καλωσόρισμα της Σκύρου στον Mώλο...

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Βρεθήκαμε στην Σκύρο με την καλή μου για μερικές μέρες. Το νησί το είχα επισκεφθεί για ψάρεμα πριν από είκοσι και πλέον χρόνια περίπου. Εκτός από το λιμάνι όπου διανυκτερεύσαμε τότε, δεν πατήσαμε το πόδι μας στο νησί. Έτσι αποφασίσαμε με την Σταυρούλα αυτή την φορά να το επισκεφθούμε. Ξυπνήσαμε χαράματα για να προλάβουμε το καράβι, το οποίο θα απέπλεε από την Κύμη που είναι 160 χιλιόμετρα μακρία. Φτάσαμε στο νησί το μεσημέρι και φυσικά την πέσαμε για ύπνο. Αργά το απόγευμα βγήκαμε για μια βόλτα στην παραλία. Δεν ξέραμε που να πάμε και ακολουθήσαμε τον κυρίως δρόμο και μας έβγαλε στην περιοχή του Μώλου. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα θαυμάζοντας την περίεργη ομορφιά του νησιού (πετρώματα, μικρούτσικα εκκλησάκια σε σπηλιές κτλ) και καταλήξαμε το βράδυ στον Ανεμόμυλο. 

Οι ομορφιές!!!

Όμως η Σκύρος ήθελε να μας δείξει την φιλοξενία της. Εκείνο το βράδυ στον Ανεμόμυλο είχε ζωντανή μουσική από τέσσερις επαγγελματίες Σκυριανούς μουσικούς. Με ένα βιολί, κιθάρα, μπουζούκι ή λαγούτο και τα κρουστά, τα παιδιά έπαιξαν ελαφρό-λαϊκά και έντεχνα Ελληνικά τραγούδια. Ωραίες φωνές, ωραίοι επαγγελματίες!!!

Ένα εκπληκτικό Σκυριανό συγκρότημα...

Προσωπικά για εμένα ήταν μια αποκάλυψη. Σε μια ωραία ζεστή βραδιά με ελάχιστο αεράκι και τον έναστρο ουρανό να φωτίζεται από τον γαλαξία, η μουσική με ταξίδεψε αρκετές δεκαετίες πίσω. Οι μουσικοί ξεκίνησαν από παλιές επιτυχίες της εποχής του 60-70. Σαν σε έκσταση είδα τον εαυτό μου, εκείνον τον αλητάμπουρα που όλο έτρεχε με το κοντοπεντέλονο, κατακόκκινο, ιδρωμένο να παίζει, να κυνηγά ή να ψαρεύει στην Αιθιοπία. Σιγά-σιγά η μουσική προχώρησε στην δεκαετία του 80, φέρνοντας στην μνήμη μου τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα, πρόσφυγας στην χώρα μου, η εγκατάσταση στα Σεπόλια, μετά στον Πειραιά, Αμερική και τέλος στο σήμερα. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το δώρο της Σκύρου. Έμεινα για αρκετά λεπτά αποσβολωμένος μέχρι να καταφέρω να συνέλθω..... μια ακόμη μαγική βραδιά.....

Την επομένη αποφασίσαμε να πάμε μια εκδρομή, για να δούμε την βόρια πλευρά του νησιού. 

Ο αρχαιολογικός χώρος στο Παλαμάρι!!!

Η αρχαιολόγος κα Αραμπατζή...

Τριγυρνώντας από εδώ κι εκεί φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο, στο Παλαμάρι. Ένας αρχαίος οικισμός από το 2700 π.Χ. βρέθηκε μπροστά μας. Μας ξενάγησε η αρχαιολόγος και φύλακας του χώρου η κα Ευγενία Αραμπατζή. Μια επιστήμων, δοσμένη στο επάγγελμά της, μας αφηγήθηκε την ιστορία του χώρου και απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μας με πολύ κέφι, αγάπη και απίστευτη γνώση σε ότι αφορά αυτόν τον εκπληκτικό αρχαιολογικό χώρο. Όλος ο οικισμός είναι περίπου δεκαεπτά στέμματα, χωρίς να υπολογιστεί το μέρος που έχει καταβυθιστεί, καθώς και το λιμάνι το οποίο και αυτό δεν υπάρχει πια.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του οικισμού δεν έχει ακόμη ανασκαφεί!!!  Ευχαριστήσαμε και αποχαιρετίσαμε την κα Αραμπατζή και συνεχίσαμε την περιοδεία μας. Το νησί έχει εκπληκτικές παραλίες. Το απέραντο γαλάζιο στα πόδια του κάθε ταξιδιώτη. Ατσίτσα, Πεύκο, Άγιος Φωκάς, Καλαμίτσα, Αχείλι κτλ  είναι μερικές από τις πανέμορφες παραλίες που έχει το υπέροχο αυτό νησί. Επίσης έχει πάρα πολλά μικρά νησάκια τριγύρω. Όπου και να κοιτάξεις κάποιο νησάκι θα υπάρχει. Αν διαθέτει κανείς σκάφος, είμαι σίγουρος ότι θα δει πολύ περισσότερες ομορφιές από από αυτές που είδαμε εμείς. Το βόριο κομμάτι του νησιού είναι κατάφυτο στο πεύκο. Θυμίζει Σποράδες. Το νότιο τμήμα, ξεραΐλα. Υπάρχει και πράσινο όπου καλλιεργούν οι ντόπιοι και θυμίζει κάτι σαν τις Κυκλάδες. αλλά δεν είναι Κυκλάδες. Έχει ένα τελείως διαφορετικό χρώμα και φως. Το νησί έχει μια ιδιαίτερη ενέργεια μπορώ να πω, εντελώς διαφορετική από τα άλλα νησιά που έχουμε επισκεφθεί. Δεν ξέρω πως μπορεί να την περιγράψω. Μόνο αν κάποιος την επισκεφθεί μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Επισκεφθήκαμε και την χώρα και το κάστρο. Λες και έχεις πάει πίσω στον χρόνο. Οι δρόμοι του κάστρου λιθόστρωτοι, γλυμμένες πέτρες από το πολύ περπάτημα. Χρειάζονται καλά παπούτσια, γιατί εύκολα μπορεί κανείς να γλιστρήσει και γιατί είναι πολύ μεγάλη σε έκταση και χρειάζεται πολύ περπάτημα για να την γνωρίσεις. Πρέπει να είναι χτισμένη σε δύο ή τρις κορυφές. Αν κανείς ξεφύγει από το τουριστικό κομμάτι με τα μαγαζιά και μπει στα σοκάκια, νομίζεις ότι έχεις πάει πίσω στον χρόνο. Περιμένεις ότι θα δεις ανθρώπους άλλων εποχών, με σαρίκια, σπαθιά, μανδύες κτλ να ξεπροβάλλουν στην επόμενη γωνία. Μοναδική εμπειρία και αυτή.  
Ψαρευτικά δεν μπορώ να πω κάποιο καλό λόγο. Η πρώτη βουτιά έγινε σε κάτι ξέρες στα βόρια και ανατολικά του νησιού. Ένας ρηχός αλλά γυμνός τόπος που μου έκανε μεγάλη 
μη-θετική εντύπωση. Μόλις πέρασα τις ξέρες και ανοίχτηκα λίγο, το υποθαλάσσιο τοπίο έγινε  μαγικό. Μονόπετρα παντού, πλάκες φρύδια κτλ. 
"Εδώ είμαστε...." σκέφτηκα. Μάταια όμως. Λιγοστά ψάρια σε μικρά μεγέθη. Είδα μια πορτοκαλί πετροχειλού να μου κρύβεται μέσα σε ένα δεμάτι φύκια. Βούτηξα και την πλησίασα. Ήταν λίγο πιο μικρή από κιλό κι έτσι την άφησα. Λίγο πιο κάτω ένας ροφάκος που μετά βίας να ήταν κιλό μου έδωσε ελπίδα για κάτι καλύτερο. Μετά νέκρα. Τέτοιος ωραίος τόπος τόσο άδειος!!! Σιγά-σιγά δυνάμωνε το ρέμα κι αποφάσισα να βγω άπραγος. Η δεύτερη βουτιά έγινε στα δυτικά του νησιού. Κολύμπησα αρκετά κι έφτασα στον κάβο. Ήταν βαθύς, εκπληκτικό μέρος, αλλά κι αυτό άδειο. Δεν είδα ούτε ένα ψάρι να παίρνει τον κατήφορο για τα τρίσβαθα. Γυρνώντας πήγα προς ένα νησάκι που ήταν στην διαδρομή μου. Ανοίχτηκα λίγο και το έφτασα. Στην ζώνη των -15μ. υπήρχαν ωραία μονόπετρα και φρύδια. Το απόλυτο νεκροταφείο. Βγήκα και εδώ άπραγος!!! Την τελευταία μου βουτιά την αποφάσισα να την κάνω σε κάτι κοφτούς γκρεμούς. Κολύμπησα αρκετά για να φτάσω εκεί που ήθελα. Ένας υποβρύχιος γκρεμός για όσο βάθος ήθελες. Πλακώθηκα στις βουτιές και σε μια από αυτές είδα έναν μεγάλο σαργό να τρυπώνει σε ένα μονόπετρο στην βάση του γκρεμού. Βούτηξα από την μεριά που είδα το ψάρι, αλλά δεν ήταν εκεί. Το μονόπετρο έκανε πολλά σιφόνια και σε ένα από αυτά είδα τον σαργό στο βάθος του. Υπολόγισα ότι μπορούσα να του ρίξω μια μακρινή βολή, όμως μάλλον θα σκάλωνε η βέργα και θα έχανα και το ψάρι. Έτσι πήγα από την άλλη πλευρά που ήταν το ψάρι, αλλά ο σαργός άφαντος. 
"Τουλάχιστον είδα κάτι καλό ..." σκέφτηκα. Στα γκρέμια είχα και πολύ καλή ορατότητα. Βουτούσα στα -20μ και έβλεπα άλλα τόσα μέτρα. Δεν είδα ούτε ένα ψάρι!!! Ας έβλεπα και ας μην το έπιανα. Τίποτα. Σε όλα τα μέρη που βούτηξα είχε ένα έντονο θερμοκληνές στα -10μ. Αν αυτή ήταν η αιτία, τότε τα ψάρια θα πρέπει να ήταν  τρυπωμένα στα θαλάμια τους. Όμως ούτε στα θαλάμια που βρήκα είδα κάποιο ψάρι. Απογοητευμένος πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Υπήρχε ένα νησάκι στα ανοιχτά και είπα να πάω να δω τι γίνεται. Ο τόπος είναι πολύ ωραίος με μεγάλα μονόπετρα και πλάκες. Βουτώ για να ψάξω μια σχισμή που μου άρεσε, αλλά από τα αριστερά μου πετάγεται ένας ροφός. Το ψάρι τρέχει και εγώ χωρίς να τον χάσω από τα μάτια μου, τον αφήνω να ηρεμήσει και τον ακολουθώ από την επιφάνεια. Ευτυχώς έχει καλή ορατότητα. Ο ροφός κατευθύνεται σε κάποιες πλάκες παραδίπλα και τρυπώνει. Πλησιάζω όσο πιο ήρεμα και αργά μπορώ. Όταν είμαι έτοιμος βουτώ στην πλάκα που μπήκε. Προς έκπληξή μου, το ψάρι είναι όλο έξω και με κοιτά. Όσο κουνάει τα πτερύγιά ταυ εγώ μπορώ να τον πλησιάσω. Μόλις μπαίνω στο όριο της βολής σημαδεύω και ρίχνω για να μην έχω καμιά δυσάρεστη έκπληξη. Το ψάρι χτυπιέται για να απαλλαγεί από την βέργα και προσπαθεί να τρυπώσει. Μάταια όμως γιατί η βολή μου είναι καλή και αμέσως τον παίρνω αγκαλιά. 

Επιτέλους....

Πήγε χορτάτος...

Έχει καταπιεί και έναν μεγάλο σαργό που είναι μισό-χωνεμένος. Μπορεί και να τον βρήκε έτσι και τον έφαγε, ποιος να ξέρει;;;;;
"Επιτέλους ένα καλό ψάρι..." είπα ευχαριστώντας τα ουράνια!!!     
Αργότερα μιλώντας με κάποιους ντόπιους φίλους, μου είπαν ότι το νησί ψαρεύεται από πολλούς παράνομους (μπουκάλες, νύχτα) και το νησί το επισκέπτονται και πολλοί Καλύμνιοι. Κάποιοι από αυτούς ψαρεύουν με τον ναργιλέ και άντε τώρα να μείνει κάποιο ψάρι..... 
Την τελευταία μέρα πήγαμε στο μουσείο του νησιού. Θέλαμε να δούμε τι είχαν βρει οι αρχαιολόγοι από το Παλαμήδι που είχαμε επισκεφθεί και από το υπόλοιπο νησί. Υπήρχαν τα γνωστά (αγάλματα, κούροι, κεραμικά, νομίσματα, χρυσαφικά κτλ.) Όμως ένα κόσμημα μας έκανε εντύπωση. Ήταν ένα κόσμημα που είχε πάνω την σβάστικα. Ένα κόσμημα που είχε ηλικία από το 2000 πΧ. 

Χωρίς λόγια...

Τελικά ψάχνοντας στο διαδίκτυο, η πρώτη σβάστικα που έχει βρεθεί είναι από το 8000 π Χ στην περιοχή της Σερβίας. Ο Πυθαγόρας την ονομάζει τερτρασκέλιον ή τετραγαμμάδιον ή τετρακτύς και την χρησιμοποιούσε στα διάφορα θεωρήματά του. Αναλόγως προς τα που έβλεπε η σβάστικα, θεωρείτο θετική ή αρνητική για την εξήγηση του ερωτήματος. Και ένας παράφρονας αιματοκύλησε τον κόσμο χρησιμοποιώντας αυτό το αρχαίο σχήμα, που για εμάς τους νεότερους, μας θυμίζει μόνο το αβυσσαλέο μίσος ενός τρελού....    


Translation of the above article:

Title:  Bad-tempered Skyros...in fishing....

(1st picture: The Wellcome of Skyros in the area of Molos)

Photo-video: Zacharias Skevofilax

Stavroula and me managed to visit the island of Skyros for a few days. I had visited it, with some friends, for spear-fishing about twenty years ago. Then, apart from the port where we stayed overnight, we did not set our feet on the island. So, after so many years we decided to visit Skyros. We woke up early in the morning in order to catch the boat, which was located 161 kilometres away in the port of Kimi. We arrived at the island at noon and of course we went directly to sleep at the hotel we had chosen few weeks ago. Late that afternoon we went for a walk on the beach. We did not know where to go and so we followed the main road that led us to the Molos area. We walked a lot admiring the strange beauty of the island (rocks, small chapels in caves etc) and ended up in the restaurant-bar named Anemomilos. (2nd picture: Beauties!!!)
But Skyros wanted to show us its hospitality. That evening in Anemomilos, four professional Skyrian musicians were playing music. Using a violin, a guitar, a bouzouki or a lute and drums, the musicians played light-folk and artistic Greek songs. Beautiful voices, absolutely professionals. Personally for me it was a revelation. On a nice hot summery night with a minimal breeze and the starry sky illuminated by the galaxy, the music traveled me several decades in the past. The musicians started out from old hits of the 60-70s. (3rd picture: The professional Skyrian musicians...) As if in ecstasy, I saw myself, the young bum in Ethiopia that was running all the time, wearing shorts, blushed, sweaty, playing, hunting or fishing. Gradually, the music progressed in the 80s, bringing to my memory the first years in Greece, a refugee in my country, my establishment in Sepolia, Athens, then in Piraeus, the USA and finally to the present. It is very difficult for me to describe in words this amazing gift of Skyros. I stayed for several minutes stunned before I was able to return to the present..... one more mystic night ....
(4th picture: The archeological site of Palamari!!!)
The next day, we decided to go on an excursion to see the northern side of the island. Using our car, we reached the archaeological site at Palamari. An ancient settlement from 2700 BC appeared in front of us. The archaeologist and guardian of the site Ms. Evgenia Arampatzi guided us. She told us the story of the site and answered all our questions with great joy, passion and incredible knowledge about this amazing archaeological site. The whole settlement is about seventeen square kilometres, without counting the sunken parts, as well as the harbour, which is also under water. The largest part of the settlement has not yet been excavated !!! We thanked and farewelled to Ms. Arabatzis and we continued our tour. (5th picture: The archaeologist ms Arabatzi). The island has beautiful beaches. Atsitsa, Pefko, Agios Fokas, Kalamitsa, Achiri etc are some of the amazing beaches of this wonderful island. It also has many small islands around it. Wherever you look a small island will be there. If someone has a boat, I'm sure he will seeing far more beauties than we had seen. The northern part of the island is full of pine trees. It reminds Sporades islands. The southern section, it is dried out. There are some plants/trees where the locals cultivate their gardens. This part of Skyros looks like the Cyclades islands but tit is not Cyclades. It has a completely different sense of light. The island has a special energy I can say, completely different from all the islands we have visited so far. I do not know how to describe it. Only if someone visits Skyros can understand what I mean. We also visited the old town. It was like we had gone back in time. The streets of the castle were stone-paved that became slippery from walking. We needed comfortable shoes, because in order to see the entire place we had to walk a lot, since it seemed to be built on two or three peaks. We got away from the tourist area with the shops and wondered around into the alleys. It was like we had gone back in time. We expected to meet people from other times, with turbans, cloaks, baring swords and so forth as we turned the next corner. A unique experience....
Unfortunately, spearfishing was not so exiting..... My first diving was on a place that I had in mind in the northeast of the island. A shallow but deserted under water place that disappointed me. As soon as I passed through it and swam further out, the underwater landscape became magical. Big rocks were everywhere.
"Here we are ...." I thought. In vain though. Few fish in small sizes. I saw an orange ballan wrasse (Labrus bergylta) hiding in a bundle of seaweed. I dove and I approached it. It was a bit smaller than a kilo and so I did not bothered it. A little further, a small dusky grouper (Epinephelus guaza) gave me some hope that I was going to find something bigger. I was wrong. Such a beautiful place so empty !!! As time passed, the underwater current was becoming stronger and so I decided to go out. The second dive took place to the west of the island. I swam a lot and reached the cape. It was a deep, amazingly beautiful place, but it was also empty. I did not see a single fish. On my way back to the beach, I decided to pass closer to a small island that was on my way. In the underwater zone of -15m. there were many promising rocks. But it was like a cemetery. Nothing was swimming1!! My last dive I decided to do it on some craggy cliffs. I swam a lot to get where I wanted. It was an underwater cliff that I could not see its bottom. I started diving and in one of them I saw a white sea-bream (Diplodus sargus) getting under a rock right before the underwater cliff. I dove where I had seen the fish but could not find it. After few dives I found my target. I could see it but I had a distant shot that probably I could loose my spear, hurt the fish and I would ended loosing it too. So I went from the other side that was closer, but the fish was gone.

"At least I saw something big..." I thought. The visibility was very good. I was diving at -20m and I could see 20 more metres. But I did not see another fish !!! I would not mind to see a big fish and not being able to catch it. Nothing. In all the places I dove there was a cold thermocline at -10m. If this was the cause, then the fish should have been under the rocks in their chambers. But they were empty too. I was disappointed I took the road of the return. There was an small island in bit away from my way and I decided to investigated it. Around the island the underwater landscape was very nice with large rocks all over the place. I dove to look for a slit that I liked, when from my left side a dusky grouper appeared. The fish swam away from. I followed it from the surface, without losing it from my eye site but letting it to calm down. Luckily the visibility was good. The dusky grouper swam towards some near-by rocks and got under one of them. I approached as calmly as I could. When I got ready, I dove where I saw the fish disappearing. To my surprise, the fish was out of the rock observing me. As long as the side fins are moving I could approached it. As soon as I got into firing distance, I pressed the trigger in order to avoid any unpleasant surprises. The fish was fighting to get rid of the spear while trying to get under the rock. In vain however, because my shot is good and I immediately embraced it. It had swallowed a big white sea-bream that was half-digested. It may had found it like that and ate it, who knows ????
(6th picture: At last...) (7th picture: Caught with full belly...)

"At last a good fish ..." I said thanking the Heavens !!! Later, while talking with some local friends, I was told that the island is being fished by many illegal ways (scuba spearfishing at night) and the island is visited by many divers from the island of Kalymnos. Some of them are fishing with the air providers and so there are not any fish left ....
The last day of our staying in the island, we visited the island's museum. We wanted to see what the archaeologists had found from the Palamidi area and the rest of the island. There were statues, kouros, ceramics, coins, gold, etc. But there was a jewellery that impressed us. On the jewellery several swastikas were carved. This jewel that was from 2000 BC. (8th picture: no comments....)
Finally, after searching in the internet, the first swastika was found at 8000 BC in the region of Serbia. The philosopher and mathematician Pythagoras named it a tetraskelino or tetragamed or tetractis and used it in his various theories. Depending on how the swastika was drawn, it was considered to have a positive or a negative effect on the explanation/solution of a question. And a fool had blooded the world using this ancient figure, which for us, the younger generation, reminds us only of the hideous hatred of a mad man....