Φωτογραφία: Δημήτρης Ντούμης, Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.
Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε πάει στην Φολέγανδρο με την Σταυρούλα. Είναι ένα αγαπημένο νησί και των δύο μας, αλλά τελευταία κάτι άλλαξε με κάποιους «φίλους» και έτσι είπαμε να περάσει λίγος καιρός για να ξαναπάμε. Όμως το νησί και οι κάτοικοί του (οι περισσότεροι τουλάχιστον) μας έχουν μείνει στην καρδιά μας. Γι αυτό αποφάσισα, τιμής ένεκεν, να γράψω αυτό το άρθρο. Κατ αρχάς η Φολέγανδρος είναι ένα κυκλαδίτικο νησί που δεν έχει τις πολλές, ωραίες παραλίες και είναι κατάξερη. Αλλά αυτή η πέτρα που υπάρχει παντού, με τα καταγάλανα και κρυστάλλινα νερά της, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.
Πρωτοπήγα μόνο και μόνο για να ψαρέψω. Τα ψάρια της μεγάλα και πολλά. Την επόμενη φορά πήγα με την Σταυρούλα, η οποία λάτρεψε το νησί. «Αναγκάστηκα» λοιπόν επί σειρά ετών να κάνω την καρδία μου πέτρα και να το επισκεπτόμαστε με μεγάλη ανυπομονησία σχεδόν κάθε καλοκαίρι για περίπου 8 χρόνια συνέχεια. Η ιστορία αυτή εξελίχθηκε το τελευταίο καλοκαίρι στην Φολέγανδρο.
Φτάσαμε με το καράβι και κατευθυνθήκαμε προς το γνωστό πια για εμάς δωμάτιο. Θα μέναμε στο λιμάνι (Καραβοστάσι). Το δωμάτιό μας έχει απίστευτη θέα.
Τις "καλές μέρες", πέρα από την Σύκινο, Ίο και τα ξερονήσια, φαίνεται άχνα στο βάθος ακόμη και η Σαντορίνη! Ταχτοποιούσαμε τα πράγματά μας και βουρ για μπάνιο. Το βραδάκι ανεβήκαμε στην Χώρα και αφού χαιρετίσαμε τους γνωστούς φίλους καταλήξαμε στο Γουπί (μεζεδοπωλείο). Ρημάξαμε κάτι κολοκυθάκια, σαλάτα, ρεβίθια για να κλείσουμε με το καταπληκτικό λεμονάτο κατσικάκι της κας Ντίνας που χρόνια τώρα με λαιμαργία θα έλεγα το καταβροχθίζουμε, όχι πως τα υπόλοιπα πιάτα υστερούν….
Καταλήξαμε για ένα παγωτάκι στον φίλο μας Αποστόλη και πήραμε κουρασμένοι τον δρόμο για τον γυρισμό. Χαιρετίσαμε την Φρόσω και πέσαμε για ύπνο. Η Φρόσω είναι μια αράχνη έξω από το δωμάτιο που χρόνια την βλέπουμε. Δεν ξέρω αν είναι η ίδια, αλλά ο ιστός είναι πάντα στο ίδιο σημείο, μεγάλος και ρημάζει τα πετούμενα έντομα της περιοχής. Υπάρχει ρητή εντολή να μην πειραχτεί η Φρόσω από την σπιτονοικοκυρά μας, την κα Ελένη, με την οποία συμφωνούμε απολύτως.
Τα πρωινά όταν ξυπνήσουμε, που κάποιες φορές είναι μεσημέρι!, παίρνουμε το πρωινό μας στην αυλή του δωματίου με την συντροφιά του «Τυράκια». Είναι μια μικρή σαύρα που μόλις μας ακούσει να τρώμε εμφανίζεται μέσα από τις πέτρες. Την πρώτη φορά που την είδαμε, της πέταξα ένα μικρό κομμάτι τυρί και το έφαγε με μεγάλη όρεξη μπορώ να πω. Έτσι τη βαφτίσαμε Τυράκια. Μετά το πρωινό αποφασίζουμε πως θα περάσουμε την μέρα μας….
Τις επόμενες μέρες πήγαμε με τον Δανό (Θοδωρής το όνομά του, η μητέρα του είναι από την Δανία και του έμεινε το Δανός) και τον Δημήτρη για ψαροτούφεκο, αλλά τα αποτελέσματα ήταν πολύ φτωχά. Ίσα-ίσα για να φάμε όλοι μαζί. Το βράδυ άναψα φωτιά και ψήσαμε τα λιγοστά ψάρια, με τις σαλάτες και τα άλλα εδέσματα τα καταφέραμε πάλι.
Το «κακό» είναι ότι ο Δανός, που έχει και την βάρκα, δουλεύει σε ξενοδοχείο και δεν μπορούμε να πάμε για πολύωρα ψαρέματα. Όταν μπορεί, το μάξιμουμ είναι μια δίωρη βουτιά. Τις ημέρες που δεν πάμε για ψαροτούφεκο, πάμε για μπάνιο με την Σταυρούλα και όταν έχουμε όρεξη για να φάμε κανένα ψάρι καταλήγουμε στο λιμάνι με το καλάμι μου όπου πιάνω μικρόψαρα (σπάρους, ζουμπούλια, μελανουράκια, σκαρδούπια κ.α.)
Ότι δεν τρώγεται καταλήγει στους θαυμαστές μας, που είναι οι γάτες του λιμανιού. Ιδιαίτερη φροντίδα λαμβάνει ένας ασπρόμαυρος γατούλης που τον ονομάσαμε Κοψαυτί (γιατί το ένα είναι κομμένο στην άκρη), ο οποίος μόλις μας δει έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μας απολαμβάνοντας τα χάδια αλλά και τους μεζέδες που του δίνουμε!!! Ο Κοψαυτής έχει βρει έναν μοναδικό τρόπο πως να πίνει νερό από την βρύση του λιμανιού!!!
Τα υπόλοιπα μικρόψαρα, αφού τα καθαρίσουμε καταλήγουν στο Γουπί, όπου μαζεύεται όλη η παρέα και γίνεται το σώσε… υπό τις περιποιήσεις του φίλου μας του Άκη (που τον αποκαλώ μακρυμάλλη)….
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμες όταν χτύπησε το κινητό και ήταν ο Δανός. Είχαμε περίπου τρις ώρες!!! για ψάρεμα προτού έρθει το καράβι με τους τουρίστες που περίμενε. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο και μάζεψα τα ψαρικά μου μονομιάς, φίλησα την Σταυρούλα και εξαφανίστηκα τραβώντας για το σκάφος του Δανού. Αφού βάλαμε όλους τους εξοπλισμούς, ξεκινήσαμε για ένα από τους κοντινούς μεν αλλά βαθύς ψαρότοπους δε. Το ρηχό κομμάτι ήταν πολύ μικρό για τους τρεις μας και έτσι αποφασίσαμε να το ψαρέψει ο Δημήτρης μόνος του. Εγώ θα ψάρευα με τον Δανό τα πιο βαθιά για να προσέχει ο ένας τον άλλον. Ρίξαμε άγκυρα, φορέσαμε τις στολές μας και βουτήξαμε. Τα νερά κρυστάλλινα και βλέπαμε σε βάθος περίπου 40μ! Κάναμε μια – δύο βουτιές για να «ανοίξουμε» και πήραμε τα βαθιά. Στην πρώτη βουτιά ο Δανός στα 16μ πλησιάζει σε έναν βράχο και ρίχνει. Συναγερμός! Ετοιμάζομαι να βουτήξω μήπως χρειάζεται βοήθεια, αλλά τον βλέπω να αναδύεται αγκαλιά με έναν οκτάρι ροφό. Μου λέει ότι μια στήρα αρκετά μεγάλη ήταν πίσω από τον ροφό. Βουτάω αμέσως, φτάνω στην είσοδο του βράχου και διακρίνω ένα ψάρι. Χωρίς δεύτερη σκέψη σημαδεύω και ρίχνω για να πιάσω έναν δίκιλο ροφάκο. Στεναχωρήθηκα για το συμβάν αλλά η στήρα ήταν άφαντη. Μάταια την ψάξαμε, μάλλον την είχε κοπανίσει από την «πίσω πόρτα» για τα βαθιά. Αφού βάλαμε τα ψάρια στο ψυγείο τραβήξαμε για τα βαθιά. Κάναμε καρτέρια, πλαναρίσματα τίποτα. Οι βουτιές μας είχαν φτάσει σε βάθος περίπου 30μ, όταν ο Δανός βρήκε μια μεγάλη πλάκα μέσα σε μια φυκιάδα. Ήταν όλη τρύπια και έπαιζαν στήρες. Βουτάω από την βαθιά μεριά της και βλέπω ότι τα ψάρια είναι από την άλλη. Το λέω στο Δανό, βουτάει και κτυπάει μια στήρα 4,5 κιλά. Βουτάω από την άλλη και πιάνω άλλη μια 2,5 κ. Κάναμε αρκετές βουτιές και ο Δανός πήρε άλλη μια δίκιλη στήρα. Τότε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε για να μην καταστρέψουμε την πλάκα και ας είχε αρκετά ψάρια ακόμη. Μια άλλη φορά ίσως να μας ξαναδώσει ψάρια.. Κολυμπούσαμε όταν είδα κάτι σκιές να τρέχουν. Φωνάζω το Δανό να με προσέχει και αφού προετοιμάστηκα βούτηξα. Σε μια διαμπερή πέτρα έτρεχαν μεγάλες πίγκες. Ότι και να έκανα τα ψάρια δεν με άφηναν να τα πλησιάσω. Τότε διέκρινα μια μεγάλη στήρα να με κοιτάει ψιλοκριμένη στον διπλανό βράχο. Σέρνομαι πάνω στην άμμο προς το μέρος της και όταν την είμαι εντός βολής της ρίχνω. Το ψάρι χτυπιέται και τρυπώνει. Εγώ λόγω της μεγάλης βουτιάς δεν έχω και πολλές δυνάμεις να το παλέψω. Έτσι ανοίγω το μουλινέ μου και αναδύομαι. Αμέσως βουτάει ο Δανός και ξεβραχώνει το 3,5κ ψάρι και το ανεβάζει στην επιφάνεια.
«Την τράβηξες την βουτιά» μου λέει. «Στα 32,2μ. σε 2΄και 19’’εεεε;» «Αναγκάστηκα γιατί οι πίγκες δεν ερχόντουσαν και τελευταία στιγμή είδα την στήρα. Γνωρίζοντας ότι εσύ είσαι από πάνω και με προσέχεις το επιχείρησα. Αν δεν ήσουν εσύ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έκανα κάτι τέτοιο» του απάντησα. Κάναμε δύο - τρις βουτιές ακόμη αλλά οι μεγάλες πίγκες ήταν άφαντες. Σε ένα χαράκι ο Δανός βρήκε 5-6 στήρες η μια δίπλα στην άλλη, αλλά επειδή το πιο μεγάλο ψάρι ήταν περίπου 1,5κ δεν τις πειράξαμε. Άλλωστε μας Είχε δώσει πολύ περισσότερα από ότι περιμέναμε να πιάσουμε. Μας είχε τελειώσει και ο χρόνος, μιας και ο Δανός έπρεπε να πάει στο καράβι. Γυρίσαμε στο σκάφος όπου ο Δημήτρης μας έβγαλε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Ο Δημήτρης είδε 3-4 πολύ μεγάλους ροφούς στα 25μ βάθος αλλά δεν επιχείρησε την βουτιά γιατί ήταν μόνος του.
Αυτή ήταν και η τελευταία μας μέρα στο όμορφο αυτό νησί. Την επομένη μπήκαμε στο καράβι για να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα ξανάρθουμε στην αγαπητή μας Φολέγανδρο!!!
