Διακοπές στην Κύθνο.

Φωτογραφία-video:Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

"Αγάπη που θα πάμε διακοπές:" με ρώτησε η Σταυρούλα.
"Όπου θες αρκεί να έχει θάλασσα!!!" απάντησα.
Αφού το σκέφτηκε λιγάκι..."Τι λες για Κύθνο, που είναι και κοντά:"
"Μια χαρά μου ακούγετε..." και βαλθήκαμε να βρούμε δωμάτιο. Εκεί μας βοήθησε πολύ ο Ισίδωρος που παραθερίζει συχνά με την οικογένειά του και μαζί με τον Σπύρο μου είπαν και αρκετούς ψαρότοπους!!!

Η Κανάλα...

Έτσι μείναμε στην Παναγιά Κανάλα. Ο κύριος λόγος που μείναμε εκεί, ήταν οι κοντινοί ψαρότοποί της. Ήταν το μόνο μέρος που είχα εύκολη πρόσβαση για κολυμπιτό ψάρεμα. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα πήγαμε μια βόλτα. Γυρίσαμε σχεδόν όλο το νησί. Έχει πολλές στροφές και δεν θέλει να βιάζεται κανείς. Άλλωστε γιαυτό είναι οι διακοπές. Γενικά είναι ένα ξερό νησί, σαν τα περισσότερα νησιά μας. Όμως υπάρχουν ακόμη και κάποιοι μερακλήδες που πρασινίζουν την ξεραΐλα του τοπίου. Σε μια στροφή, πάνω στην πλαγιά είδαμε αυτό το αμπέλι και δεν μπορούσα να μην το βγάλω φωτογραφία.

Το αμπέλι του μερακλή!!!

Σε γενικές γραμμές η Κύθνος είναι ένα νησί για ήρεμες διακοπές. Τα Λουτρά μαζί με τον Μέριχα φαίνεται να είναι τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα. Στο Μέριχα όμως μας κέρδισε η "Βεγγέρα". Το είχε δει η Σταυρούλα στο διαδίκτυο, ότι είχε πολύ καλές αναφορές. Έτσι είπαμε να το δοκιμάσουμε. Εγώ αντί να κάτσω στα καθίσματα, κάθισα στο πεζούλι, βάζοντας τα πόδια μου μέσα στην θάλασσα. Με βλέπει η καταστηματάρχης και μου φέρνει ένα μαξιλάρι λέγοντάς μου: "Γιαυτό τα έχουμε!!!" Χωρίς πολύ καθυστέρηση, ήρθε και η Σταυρούλα για θαλάσσιο ποδόλουτρο μετά πρωινού...

Παραθαλάσσιο πρωινό....

...και η απρόσμενη παρέα...

Έλα ντε που μας πήραν χαμπάρι τρία παπάκια. Μπήκαν στο νερό και ήρθαν να πάρουν ένα μεζεδάκι, που με χαρά τους το δώσαμε. Χαλαρώσαμε απολαμβάνοντας το πρωινό, μεσημεριανό και εννοείται το βραδινό. Δεν κουνήσαμε ρούπι. Αργά το βραδάκι γυρίσαμε στην Κανάλα για ύπνο. Βλέπετε την επομένη τα χαράματα θα πήγαινα για βουτιά....
Ξύπνησα χαράματα, σαν τον κλέφτη για να μην ξυπνήσω την Σταυρούλα. Τα είχα φορτώσει όλα από βραδύς. Ο τόπος ήταν μόλις δύο λεπτά με το αμάξι. Ντύθηκα και βούτηξα τραβώντας για τον κάβο. Είχε ένα 5-6 μποφόρ ΒΒΔ. Σκέφτηκα να πάω προς τον κάβο για να με φέρει ο καιρός πίσω. Πήγα στα ρηχά, τίποτε. Η απόλυτη νέκρα. Τα νερά κρύα, 22 C. μόλις πέρναγε τα -15μ, η θερμοκρασία έπεφτε στους 19 C!!! Αυτό και μόνο έφτανε να μην κυκλοφορεί τίποτα. Ανοίχτηκα και έφτασα στην ξέρα. Ένας πολύ όμορφος βυθός απλωνόταν μπροστά στα μάτια μου. Μεγάλα μονόπετρα, ωραίες σειρές από πλάκες φάνηκαν μπροστά μου. Έκανα πολλά καρτέρια και ψαχτίρια αλλά τίποτα. Έναν μεγάλο ροφό (καμιά 10ρια κιλά) είδα να φεύγει σε μια βουτιά. Το ψάρι καθόταν μακριά, δίπλα σε μια πλάκα και μόλις ξεκόλλησα από τα -25μ., πήρε τον δρόμο για τα πολύ βαθιά. Έκανα ένα πλανάρισμα μήπως..... Γύρισα στο κεφάλι της ξέρας και έπιασα τρις σκάρους για να τους φάμε με την Σταυρούλα. Λίγο πριν φύγω, είδα πολύ ψιλό μαζεμένο σε μια μεριά της ξέρας. Έκανα ένα τελευταίο καρτέρι μήπως.... Δεν φάνηκε τίποτα. Στο τέλος του καρτεριού μου, σύρθηκα προς τον γκρεμό μήπως και δω κάτι καλό. Ένας ωραίος σαργός κάνοντας τα γνωστά του νάζια (κολυμπώντας πότε δεξιά, πότε αριστερά) με πλησίαζε αργά. Είχα βολή, αλλά μιας και το ψάρι όλο και πλησίαζε, αποφάσισα να τον περιμένω. Όταν είχα την εντύπωση ότι ετοιμαζόταν να φύγει του έριξα. Τον έπιασα και πήρα δρόμο για τον γυρισμό.

Η βολή....

....και το αποτέλεσμα...

Όπου και να βούτηξα στο νησί, το ίδιο σκηνικό παιζόταν. Ένα καλό ψάρι δεν έπιασα. Αυτό δεν με πειράζει. Αυτό που με ενοχλεί είναι πέραν του ροφού δεν είδα κανένα μεγάλο ψάρι. Το βράδυ (όπως και τα περισσότερα) φάγαμε στο "Αρχιπέλαγος".  Η νοστιμιές της κ. Ελένης απέρίγραπτες!!! 

Βλέπετε ο Ισίδωρος ήταν απόλυτα πιστικός για το που θα βρούμε καλό φαΐ. Φυσικά είχε δίκιο....

 Η Κολόνα.

Την προτελευταία ημέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Κολόνα. Είδαμε τον χάρτη και κατά το μεσημέρι ξεκινήσαμε. Ο δρόμος μια χαρά μέχρι την τελευταία ανηφόρα. Ένας πολύ στενός τσιμεντένιος δρόμος που δεν χωράει άλλο αμάξι. Ευτυχώς ούτε στο πήγαινε αλλά ούτε στο έλα συναντήσαμε κάποιο αμάξι. Και φτάσαμε στην Κολόνα. Μια στενή λουρίδα άμμου συνδέει τη Κύθνο με το νησάκι της Κολόνας. Ένα μέρος με καταγάλανα νερά, απίστευτης ομορφιάς. Νομίζεις πως βρίσκεσαι κάπου εξωτικά. Και όμως είσαι στην Ελλαδάρα μας. Αυτά βλέπουν οι διάφοροι Ευρωπαίοι και μη και μας έχουν βάλει στο μάτι από την ζήλια τους. Αυτό μόνο  φτάνει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στην Γη που θα δει αυτή την ομορφιά και δεν θα πάθει πλάκα. Και πόσα άλλα τέτοια μέρη υπάρχουν στην Ελλαδάρα μας!!! Διαλέξαμε ένα μέρος και βουτήξαμε. Η Σταυρούλα για μπάνιο και εγώ για ψάρεμα. Κολύμπησα, έφτασα στην Κολόνα και πήγα από την έξω της μεριά. Παντού νέκρα. Τι πλαναρίσματα, τι καρτέρια, τι ψαχτήρια έκανα τίποτα. Σε κάποια βουτιά είδα μια καλή στείρα. Ακολούθησα όσο μπορούσα το ψάρι και αναδύθηκα. Αφού ξεκουράστηκα βούτηξα εκεί που το είδα τελευταία φορά. Έφτασα στην βάση του μονόπετρου και στο βάθος είδα μια σκούρα σκιά να με κοιτάει. Χωρίς πολλά λόγια ευθυγράμμισα το ψαροτούφεκο και πάτησα στην σκανδάλη. Τράβηξα το ψάρι κοντά μου και με μεγάλη απογοήτευση είδα ότι επρόκειτο για ένα κιλίσιο ροφάκι. Δυστυχώς η βολή πάνω στο κεφάλι δεν του άφηνε περιθώρια για να ζήσει. Πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό και σε μια πλάκα έπιασα έναν μισόκιλο σαργό και αποφάσισα να βγω. Στην παραλία ήταν η Σταυρούλα, αλλάξαμε και φύγαμε.

Κολόνα, ένα από τα μεγαλεία της Ελλαδάρας!!!!!

Γυρνώντας από την Κολόνα, κάναμε μια στάση στην παραλία της Απόκρουσης. Τώρα γιατί την λένε  έτσι ένας Θεός ξέρει.
"Λες να έκανε καμιά καλή απόκρουση κανένας τερματοφύλακας εδώ; " ρώτησα την Σταυρούλα που λύθηκε στα γέλια. Πήγαμε στην άκρη της παραλίας, καθίσαμε στην σκιά και στρώσαμε το απλό, αλλά βασιλικό μας δείπνο. Μετά πλύναμε στην θάλασσα τα ροδάκινα και το δείπνο τέλειωσε ειδυλλιακά. Η απόλυτη ηρεμία. Δεν ακουγόταν τίποτα.

Η Απόκρουση...ποιανού άραγε;;;

Ένας ελαφρύς παφλασμός από το ανύπαρκτο κύμα ακουγόταν που και που. Τότε ξεκίνησε το τραγούδι του ένας λυράρης τζίτζικας. Ένα μονότονο τραγούδι που ταίριαζε απόλυτα στην ηρεμία του τοπίου. Εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω και έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας το τραγούδι του. Που και που τον συνόδευε και ένας δεύτερος τζίτζικας. Και ξαφνικά όλα σιώπησαν. Δεν ακουγόταν τίποτα. Μάλλον με είχε πάρει ο ύπνος και δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, αλλά με ξύπνησε η Σταυρούλα που πετάχτηκε. Ανοίγοντας τα μάτια μου βλέπω μια μεγάλη ακρίδα να προσγειώνεται στις πέτρες, περίπου ένα μέτρο μακριά μας.
"Τι συμβαίνει;" την ρώτησα.
"Μια μεγάλη ακρίδα ήρθε περπατώντας στην άμμο και μόλις με πλησίασε πήδηξε πάνω μου!!!" μου απάντησε.
"Μάλλον αρσενική θα ήταν... Και εγώ στην θέση της το ίδιο θα έκανα!! Σε σένα θα ερχόμουν και όχι σε εμένα..." είπα γελώντας. Όμως ο ακρίδος είχε κάνει την ζημιά του. Μάταια προσπάθησα να ξανακοιμηθώ...  είχε έρθει η ώρα για να φύγουμε....
Το επόμενο πρωινό στο μπαλκόνι ήταν παρόν ένας τζίτζικας. Δεν νομίζω ότι ήταν ο ίδιος χτεσινός λυράρης, αλλά κι αυτός δεν υστερούσε με την μουσική του.

Ο λυράρης του αποχαιρετισμού!!!

Μάλλον είχε έρθει να μας αποχαιρετίσει, γιατί το απόγευμα δυστυχώς φεύγαμε.
Μπορεί ψαρευτικά στην Κύθνο να τα πήγα χάλια, αλλά η ηρεμία του νησιού και η καλοσύνη των ανθρώπων του, θα είναι πάντα μια καλή δικαιολογία για να την ξαναεπισκεφτούμε....

Ένα ψάρεμα όλο εκπλήξεις!!!

Τα τρία από τα τέσσερα είδη...

Φωτογραφίες-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Η αρχή...

Μπορεί μια από τις βασικότερες ασχολίες μου να είναι το ψάρεμα, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο αγαπημένο μου νησί της Καρπάθου. Έτσι μάζεψαμε φραγκόσυκα με τον Farmer John. Έχει τεσσάρων ειδών φραγκόσυκα. Το κλασικό Καρπάθικο, τα κίτρινα, τα μοβ και τα μεγάλα μοβ. Τα μεγάλα μοβ ωριμάζουν στο τέλος του Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. Αυτά θα πρέπει να τα περιμένω αργότερα και μου αρέσουν πάρα πολύ. Επειδή ο πατέρας αναλαμβάνει το καθάρισμα των ψαριών, εγώ καθαρίζω τα φραγκόσυκα. Αφού τελειώσω, θα μπουν στο ψυγείο για να τα απολαύσουμε παγωμένα. Δεν ξέρω αν σας αρέσουν, αλλά εγώ τα τρώω πέντε-πέντε!!!

...και το τέλος....

Μετά ήρθε η σειρά του θυμαριού. Κοντεύει να μου τελειώσει κι έτσι το απόγευμα πήγα και μάζεψα αρκετό. Θα το ξεραίνω και μετά θα μπει σε ένα γυάλινο βάζο, από όπου βάζω στα φαγητά, σαλάτες κλπ. Μου αρέσει πάρα πολύ η γεύση του. Μόνο στο γάλα δεν βάζω χαχα!

Το θυμάρι στην φύση..

... το μαζεμένο..

... και το σπορείο του Farmer John!!

Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι ο καιρός θα χαλάσει κι έτσι αποφάσισα να πάω για μια βουτιά πρωί-πρωί. Ξύπνησα στις 5:15 πμ. Κοίταξα έξω και ήταν σκοτάδι. Ξανάπεσα για ύπνο και ξύπνησα στις 5:50 πμ. Μόλις που έβλεπες έξω. Πήρα τον εξοπλισμό και τράβηξα για το μέρος που είχα πιάσει το μεγάλο σαλάχι. Ντύθηκα και βούτηξα με ανυπομονησία μπορώ να πω.
Δεν έχω κολυμπήσει πέντε λεπτά, κι ένας ροφός περίπου τρία κιλά τρέχει και μπαίνει σε μια πλάκα κάτω από τα πόδια μου. Το βάθος είναι περίπου τρία μέτρα. Η πρώτη έκπληξη!!! "'Εφαγα" την πλάκα, αλλά δεν είδα τίποτα. Την έψαξα πόντο-πόντο. Τίποτα! Ο ροφός άφαντος. Που χώθηκε το άτιμο για ψάρι;;; Προχώρησα και έπιασα έναν σαργό 400 γρ. περίπου. Μετά έπιασα δυο καλά μπαρμπούνια. Καθώς προχωράω η ματιά μου πιάνει κάτι περίεργο σε μια σκιά. Είναι ένας περίεργος κοκωβιός. Το κεφάλι του είναι μαύρο και το υπόλοιπο σώμα του κόκκινο. "Πρέπει να είναι οπαδός της Milan!!!" σκέφτηκα χαμογελώντας. Πήρα το πλάνο που ήθελα και συνέχισα το ψάρεμά μου.

Ο οπαδός της Milan!!!

Τότε φάνηκαν οι πρώτοι οι σκάροι. Έπιασα τρεις καρτερεύοντας, που ήταν και οι πιο μεγάλοι. Καθώς καρτέρευα στο απύθμενο βάθος του 1,5 μέτρων, εμφανίστηκε η δεύτερη έκπληξη. Ένας μεγάλος λούτσος 5-6 κιλών, με παρατηρεί, αλλά είναι οριακά εντός βολής. Σπρώχνω με το χέρι μου, για να τον πλησιάσω, σημαδεύω και ρίχνω την ώρα που έφευγε το μεγάλο ψάρι. Φυσικά αστόχησα. Ο μεγάλος κυνηγός ανέπτυξε ταχύτητα και τον έχασα στο μπλε. Ήταν μια βολή απελπισίας μπορώ να πω. Σιγά-σιγά ο καιρός αγριεύει. Όμως είχα αρκετή ώρα για ψάρεμα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και έπιασα έναν ακόμη σαργό. Σε ένα καρτέρι, την ώρα που κοιτάζω πίσω μου, βλέπω έναν λούτσο. Τον είδα πάλι άλλη μια φορά. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο ψάρι. Αποφάσισα να κάνω έναν μεγάλο κύκλο και να ξανάρθω στο ίδιο μέρος. Όντος μετά από περίπου 40' ξανακαρτέρευα για τον λούτσο, εκεί που τον είχα δει. Λες και το κατάλαβαν τα ψάρια έκαναν παρέλαση μπροστά μου. Στην αρχή ήρθαν κάποιοι σκάροι. Μετά πέρασαν κάποιοι σαργοί αρκετά καλοί.
"Ρίξε..." άκουγα τον εαυτόν μου.
"Δεν ήρθαμε για αυτούς ..." απάντησα
"Την χοντρή σάρπα που περνάει; Τον κέφαλο; ή τον μεγάλο σκάρο;"
"Όχι" μου απάντησα. Είχα κάνει περίπου 15 καρτέρια χωρίς να τον δω. Ψιλό-απογοητευμένος από την μη εμφάνιση του λούτσου, αποφάσισα να ρίξω σε ότι καλό θα μου έρθει. Τότε εμφανίστηκε ένας μεγάλος κέφαλος. Το ψάρι πρέπει να ήταν περίπου 1,5 κιλά. Κρύφτηκα όσο πιο καλύτερα μπορούσα και περίμενα να με πλησιάσει. Ξαφνικά το ψάρι άλλαξε πορεία ενώ εγώ τον κοιτούσα απορημένος. Καθώς γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά για να δω μήπως υπάρχει κάτι άλλο, βλέπω τον μεγάλο λούτσο. Είχε έρθει ανάμεσα στα βράχια και εγώ δεν τον έχω πάρει χαμπάρι. Γυρίζω το ψαροτούφεκο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Το ψάρι ρέει μέσα στο νερό χωρίς να κουνάει τίποτα. Ενώ αρχίζει και απομακρύνετε, σημαδεύω και πατάω την σκανδάλη. Εκείνο το δευτερόλεπτο ήρθε ένα κύμα και με κούνησε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η βολή να γίνει ψηλά στον σβέρκο του ψαριού. Ο μεγάλος κυνηγός τινάχτηκε και προσπάθησε να ξεφύγει, προσπαθώντας να μπλέξει το σχοινί του όπλου μου, ανάμεσα στις πέτρες. Αν τα κατάφερνε, με μια απότομη κίνηση θα απελευθερωνόταν και... Η βέργα τον κρατάει από μια μικρή πετσούλα στον σβέρκο. Βλέποντας την όλη κατάσταση, άφησα το όπλο και κυριολεκτικά όρμισα στο ψάρι σκεπτόμενος: "Όχι, όχι..." Το ψάρι πήγαινε αριστερά- δεξιά και εγώ μαζί του. Κάποια στιγμή τραβώντας απαλά την πετονιά, έπιασα την βέργα. Ο μεγάλος κυνηγός έγειρε το κεφάλι του για να βαθύνει. Άρπαξα την ευκαιρία και βυθίστηκα μαζί του, χρησιμοποιώντας την βέργα υπέρ μου. Έσπρωξα το ψάρι με την βέργα και το εγκλώβισα στον βυθό. Με το άλλο μου χέρι έψαξα για τα βράγχιά του. Μόλις πέρασε μέσα σε αυτά ο αντίχειράς μου όλα είχαν τελειώσει. Ο 4,8 κιλών λούτσος χτυπήθηκε βίαια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι μου και φιλώντας το, αποφάσισα να βγω.

Ο μεγάλος κηνυγός...

Αντί όμως να γυρίσω από εκεί που είχα έρθει, αποφάσισα να πάω ανοιχτά στην φυκιάδα που είχα πιάσει το μεγάλο σαλάχι. Αν έβρισα άλλο σαλάχι είχα αποφασίσει να μην το πιάσω. Άλλωστε η κατάψυξη είχε πολλά κομμάτια ακόμη από τον προηγούμενο γίγαντα. Το ευχάριστο ήταν ότι είδα καμιά δεκαριά ροφάκια. Μέσα στην φυκιάδα έπιασα έναν καλό σαργό και με κάθετη βολή μια ωραία μουρμούρα. Σε μια μεριά έχει κάτι σίδερα στον βυθό. Σε κάποια από αυτά έχουν φυτρώσει κάτι καταπληκτικά διαφανή θαλάσσια φυτά-σπόγγοι. Ήταν πολυάριθμα και πολύ όμορφα. Τα χάζεψα και θαύμασα το μεγαλείο της Φύσης. για το πως μπορεί να μεταμορφώνει κάτι άσχημο (σκουριασμένες λαμαρίνες) σε κάτι τόσο εξωπραγματικά όμορφο.

Η Πανσοφία της Φύσης σε Όλο Της το Μεγαλείο!!!

Σκέφτηκα να πάω από την άλλη μεριά της φυκιάδας. Όταν έφτασα στο τέλος της, αποφάσισα να τελειώσει εκεί το ψάρεμά μου. Όμως με περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Ενώ ετοιμάζομαι να φύγω, βλέπω ένα ψάρι να κάθεται πάνω στην άμμο. "Κέφαλος τραυματισμένος; Λαβράκι...." σκέφτηκα. Άνοιξα την υποβρύχια κάμερά μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Καθώς πλησίαζα, το ψάρι κινήθηκε. "Μυλοκόπι.... σημάδεψε καλά να μην αστοχήσεις..." είπα στον εαυτό μου. Το πλησίασα όσο με άφησε, σημάδεψα και έπιασα ένα μυλοκόπι 2,2 κιλών. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Μια σπάνια ομορφιά για μένα...

Είναι το τέταρτο μυλοκόπι που πιάνω. Με αγκαλιές, φιλιά και ευχαριστώντας τον Ύψιστο για τα υπέροχά Του δώρα βγήκα στην ακτή.

Όλα μαζί...

Κοίταξα το ρολόι μου. Είχαν περάσει τέσσερις ώρες και έγραφε 139 βουτιές!!!

Τα δύο μεγάλα..

Τακτοποίησα τα πράγματά μου και πήγα σπίτι, όπου έγινε της κακομοίρας. Βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες και κατάκοπος από την τετράωρη προσπάθεια, έπεσα με τα μούτρα στα γεμιστά της μάνας μου, που δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε....