Διακοπές στην Κύθνο.

Φωτογραφία-video:Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

"Αγάπη που θα πάμε διακοπές:" με ρώτησε η Σταυρούλα.
"Όπου θες αρκεί να έχει θάλασσα!!!" απάντησα.
Αφού το σκέφτηκε λιγάκι..."Τι λες για Κύθνο, που είναι και κοντά:"
"Μια χαρά μου ακούγετε..." και βαλθήκαμε να βρούμε δωμάτιο. Εκεί μας βοήθησε πολύ ο Ισίδωρος που παραθερίζει συχνά με την οικογένειά του και μαζί με τον Σπύρο μου είπαν και αρκετούς ψαρότοπους!!!

Η Κανάλα...

Έτσι μείναμε στην Παναγιά Κανάλα. Ο κύριος λόγος που μείναμε εκεί, ήταν οι κοντινοί ψαρότοποί της. Ήταν το μόνο μέρος που είχα εύκολη πρόσβαση για κολυμπιτό ψάρεμα. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα πήγαμε μια βόλτα. Γυρίσαμε σχεδόν όλο το νησί. Έχει πολλές στροφές και δεν θέλει να βιάζεται κανείς. Άλλωστε γιαυτό είναι οι διακοπές. Γενικά είναι ένα ξερό νησί, σαν τα περισσότερα νησιά μας. Όμως υπάρχουν ακόμη και κάποιοι μερακλήδες που πρασινίζουν την ξεραΐλα του τοπίου. Σε μια στροφή, πάνω στην πλαγιά είδαμε αυτό το αμπέλι και δεν μπορούσα να μην το βγάλω φωτογραφία.

Το αμπέλι του μερακλή!!!

Σε γενικές γραμμές η Κύθνος είναι ένα νησί για ήρεμες διακοπές. Τα Λουτρά μαζί με τον Μέριχα φαίνεται να είναι τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα. Στο Μέριχα όμως μας κέρδισε η "Βεγγέρα". Το είχε δει η Σταυρούλα στο διαδίκτυο, ότι είχε πολύ καλές αναφορές. Έτσι είπαμε να το δοκιμάσουμε. Εγώ αντί να κάτσω στα καθίσματα, κάθισα στο πεζούλι, βάζοντας τα πόδια μου μέσα στην θάλασσα. Με βλέπει η καταστηματάρχης και μου φέρνει ένα μαξιλάρι λέγοντάς μου: "Γιαυτό τα έχουμε!!!" Χωρίς πολύ καθυστέρηση, ήρθε και η Σταυρούλα για θαλάσσιο ποδόλουτρο μετά πρωινού...

Παραθαλάσσιο πρωινό....

...και η απρόσμενη παρέα...

Έλα ντε που μας πήραν χαμπάρι τρία παπάκια. Μπήκαν στο νερό και ήρθαν να πάρουν ένα μεζεδάκι, που με χαρά τους το δώσαμε. Χαλαρώσαμε απολαμβάνοντας το πρωινό, μεσημεριανό και εννοείται το βραδινό. Δεν κουνήσαμε ρούπι. Αργά το βραδάκι γυρίσαμε στην Κανάλα για ύπνο. Βλέπετε την επομένη τα χαράματα θα πήγαινα για βουτιά....
Ξύπνησα χαράματα, σαν τον κλέφτη για να μην ξυπνήσω την Σταυρούλα. Τα είχα φορτώσει όλα από βραδύς. Ο τόπος ήταν μόλις δύο λεπτά με το αμάξι. Ντύθηκα και βούτηξα τραβώντας για τον κάβο. Είχε ένα 5-6 μποφόρ ΒΒΔ. Σκέφτηκα να πάω προς τον κάβο για να με φέρει ο καιρός πίσω. Πήγα στα ρηχά, τίποτε. Η απόλυτη νέκρα. Τα νερά κρύα, 22 C. μόλις πέρναγε τα -15μ, η θερμοκρασία έπεφτε στους 19 C!!! Αυτό και μόνο έφτανε να μην κυκλοφορεί τίποτα. Ανοίχτηκα και έφτασα στην ξέρα. Ένας πολύ όμορφος βυθός απλωνόταν μπροστά στα μάτια μου. Μεγάλα μονόπετρα, ωραίες σειρές από πλάκες φάνηκαν μπροστά μου. Έκανα πολλά καρτέρια και ψαχτίρια αλλά τίποτα. Έναν μεγάλο ροφό (καμιά 10ρια κιλά) είδα να φεύγει σε μια βουτιά. Το ψάρι καθόταν μακριά, δίπλα σε μια πλάκα και μόλις ξεκόλλησα από τα -25μ., πήρε τον δρόμο για τα πολύ βαθιά. Έκανα ένα πλανάρισμα μήπως..... Γύρισα στο κεφάλι της ξέρας και έπιασα τρις σκάρους για να τους φάμε με την Σταυρούλα. Λίγο πριν φύγω, είδα πολύ ψιλό μαζεμένο σε μια μεριά της ξέρας. Έκανα ένα τελευταίο καρτέρι μήπως.... Δεν φάνηκε τίποτα. Στο τέλος του καρτεριού μου, σύρθηκα προς τον γκρεμό μήπως και δω κάτι καλό. Ένας ωραίος σαργός κάνοντας τα γνωστά του νάζια (κολυμπώντας πότε δεξιά, πότε αριστερά) με πλησίαζε αργά. Είχα βολή, αλλά μιας και το ψάρι όλο και πλησίαζε, αποφάσισα να τον περιμένω. Όταν είχα την εντύπωση ότι ετοιμαζόταν να φύγει του έριξα. Τον έπιασα και πήρα δρόμο για τον γυρισμό.

Η βολή....

....και το αποτέλεσμα...

Όπου και να βούτηξα στο νησί, το ίδιο σκηνικό παιζόταν. Ένα καλό ψάρι δεν έπιασα. Αυτό δεν με πειράζει. Αυτό που με ενοχλεί είναι πέραν του ροφού δεν είδα κανένα μεγάλο ψάρι. Το βράδυ (όπως και τα περισσότερα) φάγαμε στο "Αρχιπέλαγος".  Η νοστιμιές της κ. Ελένης απέρίγραπτες!!! 

Βλέπετε ο Ισίδωρος ήταν απόλυτα πιστικός για το που θα βρούμε καλό φαΐ. Φυσικά είχε δίκιο....

 Η Κολόνα.

Την προτελευταία ημέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Κολόνα. Είδαμε τον χάρτη και κατά το μεσημέρι ξεκινήσαμε. Ο δρόμος μια χαρά μέχρι την τελευταία ανηφόρα. Ένας πολύ στενός τσιμεντένιος δρόμος που δεν χωράει άλλο αμάξι. Ευτυχώς ούτε στο πήγαινε αλλά ούτε στο έλα συναντήσαμε κάποιο αμάξι. Και φτάσαμε στην Κολόνα. Μια στενή λουρίδα άμμου συνδέει τη Κύθνο με το νησάκι της Κολόνας. Ένα μέρος με καταγάλανα νερά, απίστευτης ομορφιάς. Νομίζεις πως βρίσκεσαι κάπου εξωτικά. Και όμως είσαι στην Ελλαδάρα μας. Αυτά βλέπουν οι διάφοροι Ευρωπαίοι και μη και μας έχουν βάλει στο μάτι από την ζήλια τους. Αυτό μόνο  φτάνει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στην Γη που θα δει αυτή την ομορφιά και δεν θα πάθει πλάκα. Και πόσα άλλα τέτοια μέρη υπάρχουν στην Ελλαδάρα μας!!! Διαλέξαμε ένα μέρος και βουτήξαμε. Η Σταυρούλα για μπάνιο και εγώ για ψάρεμα. Κολύμπησα, έφτασα στην Κολόνα και πήγα από την έξω της μεριά. Παντού νέκρα. Τι πλαναρίσματα, τι καρτέρια, τι ψαχτήρια έκανα τίποτα. Σε κάποια βουτιά είδα μια καλή στείρα. Ακολούθησα όσο μπορούσα το ψάρι και αναδύθηκα. Αφού ξεκουράστηκα βούτηξα εκεί που το είδα τελευταία φορά. Έφτασα στην βάση του μονόπετρου και στο βάθος είδα μια σκούρα σκιά να με κοιτάει. Χωρίς πολλά λόγια ευθυγράμμισα το ψαροτούφεκο και πάτησα στην σκανδάλη. Τράβηξα το ψάρι κοντά μου και με μεγάλη απογοήτευση είδα ότι επρόκειτο για ένα κιλίσιο ροφάκι. Δυστυχώς η βολή πάνω στο κεφάλι δεν του άφηνε περιθώρια για να ζήσει. Πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό και σε μια πλάκα έπιασα έναν μισόκιλο σαργό και αποφάσισα να βγω. Στην παραλία ήταν η Σταυρούλα, αλλάξαμε και φύγαμε.

Κολόνα, ένα από τα μεγαλεία της Ελλαδάρας!!!!!

Γυρνώντας από την Κολόνα, κάναμε μια στάση στην παραλία της Απόκρουσης. Τώρα γιατί την λένε  έτσι ένας Θεός ξέρει.
"Λες να έκανε καμιά καλή απόκρουση κανένας τερματοφύλακας εδώ; " ρώτησα την Σταυρούλα που λύθηκε στα γέλια. Πήγαμε στην άκρη της παραλίας, καθίσαμε στην σκιά και στρώσαμε το απλό, αλλά βασιλικό μας δείπνο. Μετά πλύναμε στην θάλασσα τα ροδάκινα και το δείπνο τέλειωσε ειδυλλιακά. Η απόλυτη ηρεμία. Δεν ακουγόταν τίποτα.

Η Απόκρουση...ποιανού άραγε;;;

Ένας ελαφρύς παφλασμός από το ανύπαρκτο κύμα ακουγόταν που και που. Τότε ξεκίνησε το τραγούδι του ένας λυράρης τζίτζικας. Ένα μονότονο τραγούδι που ταίριαζε απόλυτα στην ηρεμία του τοπίου. Εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω και έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας το τραγούδι του. Που και που τον συνόδευε και ένας δεύτερος τζίτζικας. Και ξαφνικά όλα σιώπησαν. Δεν ακουγόταν τίποτα. Μάλλον με είχε πάρει ο ύπνος και δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, αλλά με ξύπνησε η Σταυρούλα που πετάχτηκε. Ανοίγοντας τα μάτια μου βλέπω μια μεγάλη ακρίδα να προσγειώνεται στις πέτρες, περίπου ένα μέτρο μακριά μας.
"Τι συμβαίνει;" την ρώτησα.
"Μια μεγάλη ακρίδα ήρθε περπατώντας στην άμμο και μόλις με πλησίασε πήδηξε πάνω μου!!!" μου απάντησε.
"Μάλλον αρσενική θα ήταν... Και εγώ στην θέση της το ίδιο θα έκανα!! Σε σένα θα ερχόμουν και όχι σε εμένα..." είπα γελώντας. Όμως ο ακρίδος είχε κάνει την ζημιά του. Μάταια προσπάθησα να ξανακοιμηθώ...  είχε έρθει η ώρα για να φύγουμε....
Το επόμενο πρωινό στο μπαλκόνι ήταν παρόν ένας τζίτζικας. Δεν νομίζω ότι ήταν ο ίδιος χτεσινός λυράρης, αλλά κι αυτός δεν υστερούσε με την μουσική του.

Ο λυράρης του αποχαιρετισμού!!!

Μάλλον είχε έρθει να μας αποχαιρετίσει, γιατί το απόγευμα δυστυχώς φεύγαμε.
Μπορεί ψαρευτικά στην Κύθνο να τα πήγα χάλια, αλλά η ηρεμία του νησιού και η καλοσύνη των ανθρώπων του, θα είναι πάντα μια καλή δικαιολογία για να την ξαναεπισκεφτούμε....