Ο μικρός πρίγκιπας..

Ξημερώνει......

Φωτογραφία - Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Βρεττός Παχούλης. 

Μετά από πολύ καιρό καταφέραμε με τον φίλο μου τον Βρεττό να πάμε ένα ακόμη ψάρεμα μαζί. Οι ισχυροί ΒΒΔ άνεμοι δεν μας επέτρεψαν να πάρουμε το σκάφος του και έτσι αποφασίσαμε για να μην χάσουμε την βουτιά να πάμε ένα κολυμπιτό ψάρεμα. Ξυπνήσαμε νωρίς τα πρωί, συναντηθήκαμε και τραβήξαμε για το μέρος που είχαμε διαλέξει. Είναι ένας μεγάλος και βαθύς κάβος που θα έκοβε τον καιρό. Εμείς θα ψαρεύαμε βασικά με καρτέρια και έχει ο Θεός. Φτάσαμε μόλις είχε χαράξει. Βγήκα από το αμάξι για να «χαζέψω» την ανατολή αλλά το τσουχτερό κρύο με έκανε να αλλάξω γρήγορα γνώμη. Ντυθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, βουτήξαμε και τραβήξαμε για τον κάβο. Η θάλασσα ήταν αρκετά ήρεμη με καλή ορατότητα. Βλέπαμε μέχρι τα 20μ. και η θερμοκρασία της θάλασσας στους 22° C. Μια χαρά, όλα ήταν μια χαρά. Ποντίσαμε την σημαδούρα και αρχίσαμε τα καρτέρια. Είχε αρκετό ρέμα και αυτό μας χαροποίησε γιατί μάλλον θα είχε ψάρια. Είχε αμέτρητα μικρόψαρα όλων των μεγεθών και χρωμάτων. Η ψιλή σαρδέλα ήταν σε απίστευτους αριθμούς δημιουργώντας μια ασημένια κουρτίνα, που ώρες-ώρες με δυσκολία διέκρινες τι υπήρχε από πίσω της. Αν προσθέσουμε και τις καλόγριες, τις γόπες, τα μελανούρια, τις σάρπες, τους κεφάλους και τους σαργούς, ο θαλάσσιος πίνακας του Δημιουργού ήταν απαράμιλλης ομορφιάς. Ένας πολύχρωμος αλλά γεμάτος περιέργεια γύλος ήρθε κοντά μου για να με περιεργαστεί. 

Εκστασιασμένος παρακολουθούσα την χορό των μικρόψαρων που αν και μονότονος ποτέ δεν είναι ο ίδιος! Δεν ξέρω πόση ώρα τα χάζευα, όταν έντρομα τα ψαράκια όρμισαν καταπάνω μου. Σοκαρισμένος από την «επίθεσή» τους βγήκα από τον λήθαργο για να διαπιστώσω μια ομάδα από 4κιλα τονάκια τους είχαν κάνει ντου. Δυστυχώς τα τονάκια δεν πλησίασαν και χάθηκαν στο βαθύ μπλε με την ίδια ταχύτητα που είχαν έρθει! Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο με τα ίδια αποτελέσματα. Πότε βλέπαμε τα τονάκια να περνάνε αφηνιασμένα, πότε δεν φαινόντουσαν καθόλου αλλά τα μικρόψαρα ήταν πανικόβλητα. Εννοείται ότι ο ένας πρόσεχε τον άλλον και ανταλλάζαμε πληροφορίες μετά από κάθε καρτέρι. Άλλα καρτέρια ήταν ρηχά και άλλα βαθιά. Πάντα όμως αυτός που δεν είχε βουτήξει πρόσεχε τον άλλο άσχετα με το βάθος. Κάποια φορά ήταν η σειρά του Βρεττού. Ετοιμάζεται, βουτάει και εγώ είμαι κριμένος πίσω από μια πέτρα και τον παρατηρώ. Έχουν περάσει δύο λεπτά, τον βλέπω να στρίβει προς τα αριστερά του και μετά προς τα δεξιά του στρίβοντας το ψαροτούφεκό του ταυτόχρονα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα πατάει την σκανδάλη και αρχίζει να αναδύεται. Συναγερμός! Πετάγομαι προς το μέρος του για να τον βοηθήσω. Ίσως χρειάζεται να δευτερώσω και εγώ το ψάρι αν δεν είναι κέραια χτυπημένο ή να το ανεβάσω… όταν βλέπω ότι έχει χτυπήσει ένα τετράκιλο μαγιάτικο. Κάνω την βουτιά για να δω την βολή του. Είχε χτυπήσει το ψάρι κάτω από το μάτι και το έχει ξεπεράσει η βέργα.

Αναδύθηκα χαμογελώντας και σκέφτηκα: «Άσε να το απολαύσει μόνος του, χωρίς την δική μου παρέμβαση.....» και τραβηχτικά λίγο μακριά τους. Το μαγιάτικο είχε περάσει στο σκοινί και έτρεχε σαν τρελό. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, μπερδεύτηκε πάνω στον Βρεττό. Γίνανε μαλλιά κουβάρια μέχρι που του έδωσε ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι του. Μετά από λίγο το μαγιάτικο ήταν κρεμασμένο στην σημαδούρα μας.

«Ενώ έχω κάτσει στο πόστο που διάλεξα για καρτέρι, μετά από λίγο ήρθαν τα μικρόψαρα πανικόβλητα από τα αριστερά μου. Στρίβω προς τα εκεί αλλά δεν είδα τίποτα. Περιμένω λίγο, γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά και βλέπω όλο το ψιλό να έρχεται καταπάνω μου. Διακρίνω μια σκιά να πλησιάζει από το βαθύ μπλε με αρκετή ταχύτητα προς εμένα. Στρίβω το ψαροτούφεκο και περιμένω. Το ψάρι ήρθε πολύ κοντά και με την φόρα που είχε πάρει θα μπορούσε να είχε καρφωθεί μόνο του πάνω στην βέργα μου. Δεν περίμενα να στρίψει μπας και αν το κάνει ταχύτατα θα το έχανα σίγουρα. Σημάδεψα το μάτι του και πάτησα την σκανδάλη. Παρ όλη την μικρή απόσταση, τα μαγιάτικο πρόλαβε να στρίψει για να αποφύγει την βολή αλλά την «έφαγε» κάτω από το μάτι. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις....» μου είπε ο Βρεττός χαμογελώντας.  
  

Συνεχίσαμε τα καρτέρια χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που ο Βρεττός μου λέει: «Πάει να σπάσει το κεφάλι μου από τον πονοκέφαλο. Εσύ συνέχισε εγώ θα βγω.»

Παρόλο που ήθελα να ψαρέψω και άλλο και είχαμε αρκετή ώρα στην δίαθεσή μας, μάζεψα την σημαδούρα και ακολούθησα τον Βρεττό προς την παραλία. Γι αυτό άλλωστε λέγεται και συντροφικό ψάρεμα. Αν είναι να κάνει ο καθένας το δικό του…. τότε θα είχα πάει μόνος μου. Βγήκαμε στην παραλία όπου αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, υπό την αυστηρή επιτήρηση του Αδόλφου, (έτσι τον έχουν ονομάσει οι ντόπιοι), πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό, χορτασμένοι από φύση και εμπειρίες. Το μαγιάτικο ζύγιζε 4,1 κιλά.    

           

Ο Αδόλφος

Το καλοκαίρι αργεί ακόμη....

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Γνωρίζουμε ότι η θάλασσα κάνει καλό στην υγεία μας, αλλά ξέρετε ότι μπορεί να σας κάνει και δωρεάν πλαστική επέμβαση; Αν όχι, διαβάστε το άρθρο και θα καταλάβετε τι εννοώ.....

Επιτέλους ο Μάιος μας άφησε και έτσι επιτρέπεται να ξαναπάω για ψάρεμα....

Ξύπνησα από τα άγρια χαράματα, φόρτωσα τον εξοπλισμό μου και όπου φύγει-φύγει. Σκοπός να ψαρέψω τον Β. Ευβοϊκό. Μετά από δύο ώρες οδήγηση και ενώ πλησιάζω τον τόπο που ήθελα να ψαρέψω, ξεσπάει μια καταιγίδα. Ρίχνει νερό με το τουλούμι και εγώ το χαίρομαι, γιατί θυμήθηκα την άλλη μια φορά που είχε συμβεί το ίδιο στο συγκεκριμένο σημείο, είχε πολλά ψάρια. Μόνο που τότε δεν φυσούσε καθόλου. Μέχρι να φτάσω στην παραλία η βροχή είχε σταματήσει. Τα πάντα ήταν βρεγμένα, αλλά η φύση είχε την υπέροχη μυρωδιά του βρεγμένου. Βγήκα έξω να δω το τοπίο, πήρα αρκετές βαθιές εισπνοές και ξεκίνησα να καταστρώνω το πλάνο της εξόρμησης. Όμως φυσούσε ένας δυνατός ΒΒΔ. Το συγκεκριμένο σημείο δεν το πιάνει ο κυματισμός, αλλά είχε κάνει την θάλασσα καφέ! Δεν είχα άλλη επιλογή και έτσι ντύθηκα με βαριά καρδιά. Βούτηξα και ανοίχτηκα όσο γινόταν για να αποφύγω την τρομερή θολούρα. Περίπου στα 100 μ. μακριά, κάπως τα πράγματα έφτιαξαν. Τώρα έβλεπα περίπου ένα μέτρο και πλακώθηκα στα καρτέρια. Κάποιες σκιές φάνηκαν σε ένα από αυτά, αλλά προσπαθώντας να διακρίνω τι ήταν, έχασα τα ψάρια. Σιγά-σιγά συνήθισα την θολούρα και κάπως η κατάσταση καλυτέρεψε. Έριξα σε δύο σκιές και έπιασα δύο κεφάλους. Ο δεύτερος ήταν ένα καταπληκτικό ψάρι κοντά στα δύο κιλά. (1,9 κιλά). 

Ο ένας από τους τρις μεγάλους.

Ο ουρανός ήταν πολύ συννεφιασμένος και πότε-πότε έριχνε και μια ψιχάλα. Βαρύς, μολυβένιος που και που έβλεπες το μεγαλείο του φωτός, καθώς από κάποιες τρύπες στα σύννεφα, ακτίνες φωτός έπεφταν στην γύρω περιοχή, δημιουργώντας εικόνες απερίγραπτης ομορφιάς. Χάζεψα αρκετά το όλο θέαμα και αποφάσισα να ανοιχτώ και άλλο. Τότε ένα τσούξιμο στα χείλη μου με επανέφερε πίσω στην πραγματικότητα. Προσπάθησα να δω τι ήταν αλλά μάταια. Όποτε πήγαινα κόντρα στον καιρό το ίδιο γεγονός ξανασυνέβαινε. Μετά από λίγο το ένοιωσα και στο μέτωπό μου. Μεταξύ της μάσκας και της κουκούλας υπήρχε ένα ακάλυπτο σημείο και με έτσουζε. Τράβηξα την κουκούλα πιο χαμηλά για να καλύψω το κενό. Με πολύ δυσκολία κατάφερα να δω τους ενόχους. Εκατοντάδες μικροσκοπικά μεδουσοειδή, διάφανα, λεπτά σαν τρίχες, τα έφερνε ο καιρός. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από τα χείλη μου και συνέχισα. Όταν βουτούσα δεν είχα πρόβλημα. Ευτυχώς αυτά κολυμπούσαν κοντά στην επιφάνεια. Όταν τα έβλεπα ότι ήταν πολλά μαζί, έβγαζα το κεφάλι μου έξω από το νερό, κολυμπούσα μερικά μέτρα και συνέχιζα το ψάρεμά μου. 
Εννοείται ότι αστόχησα πολλές φορές. Μην με ρωτήσετε σε τι, δεν ξέρω, σε σκιές έριχνα. Έπιασα όμως και τρις κεφάλους, οι δύο ήταν δίκιλοι. Το τράβηγμα αυτών των υπερήφανων (για μένα ) ψαριών είναι εκπληκτικό. Ειδικά ο πιο μεγάλος (2,2 κ) με παίδεψε αρκετά μέχρι να τον πάρω «αγκαλιά». Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθαν πολύ κοντά μου ένα κοπάδι από αμέτρητα μικρά κοκκάλια. Χάζεψα την αθωότητά τους, τις όμορφες κίτρινες ουρές τους, καθώς με κοιτούσαν με τα μεγάλα γουρλωτά μάτια τους. Ξαφνικά, ενώ εγώ δεν είχα κάνει καμία κίνηση, το κοπάδι σκόρπισε τρομαγμένο. Μέσα από την θολούρα φάνηκε ένας κυνηγός. Χωρίς να το πολύ-σκεφτώ, σημάδεψα το κεφάλι του γοφαριού και πάτησα την σκανδάλη. Αυτός ο εκπληκτικός κυνηγός έκανε μια απότομη στροφή για να αποφύγει την βολή, αλλά η βέργα το πέτυχε λίγο πριν την ουρά και χάθηκε μέσα στην θολούρα. Μετά από λίγο πήρα το υπέροχο θήραμα των 1,500 γρ. στην αγκαλιά μου. Το φίλησα όπως όλα τα θηράματά μου και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου. Ήταν καιρός να βγω, μιας και είχε περάσει ο χρόνος και έπρεπε να πάω στο σχολείο. Έκανα μερικά καρτέρια πριν μπω στην απίστευτη θολούρα και σε ένα από αυτά έπιασα ένα κιλίσιο λαβράκι (1,2 κ). 

Όταν μπήκα στην θολούρα, έβγαλα το κεφάλι μου εκτός νερού για να βλέπω που πηγαίνω και βγήκα κυριολεκτικά σερνάμενος στην παραλία. Άρχιζε να ψιχαλίζει και έβγαλα μια βιαστική φωτογραφία τα ψάρια. 

Συνολικά η ψαριά....

Άλλαξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και τότε είδα τα αποτελέσματα του ψαρέματος μου. Πάνω από τα φρύδια μου είχα αποκτήσει αμέτρητα κόκκινα μικροσκοπικά σπυράκια, λες και είχα βγάλει ερυθρά. Τα δε χείλη μου ήταν σαν της Angelina’s Jolie ή μάλλον θα ήθελα να της μοιάζουν…. Είχαν πρηστεί και έμοιαζαν λες και ήμουν από την Αφρική. Έβαλα τα γέλια γιατί όντος έχω γεννηθεί στην Αφρική, στην Αιθιοπία συγκεκριμένα.
«Και μετά σου λένε ότι η θάλασσα δεν κάνει θαύματα. Να που στα γεράματα θα μοιάζεις σαν Αφρικανός. Μόνο στο χρώμα διαφέρεις!!!» σκέφτηκα και ξεράθηκα στα γέλια. Ευτυχώς δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω να με έβλεπε. Έβαλα λίγη αμμωνία που έχω πάντα μαζί μου και τράβηξα για την δουλειά. Κανείς δεν μου είπε τίποτα….