Ο μικρός πρίγκιπας..

Ξημερώνει......

Φωτογραφία - Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Βρεττός Παχούλης. 

Μετά από πολύ καιρό καταφέραμε με τον φίλο μου τον Βρεττό να πάμε ένα ακόμη ψάρεμα μαζί. Οι ισχυροί ΒΒΔ άνεμοι δεν μας επέτρεψαν να πάρουμε το σκάφος του και έτσι αποφασίσαμε για να μην χάσουμε την βουτιά να πάμε ένα κολυμπιτό ψάρεμα. Ξυπνήσαμε νωρίς τα πρωί, συναντηθήκαμε και τραβήξαμε για το μέρος που είχαμε διαλέξει. Είναι ένας μεγάλος και βαθύς κάβος που θα έκοβε τον καιρό. Εμείς θα ψαρεύαμε βασικά με καρτέρια και έχει ο Θεός. Φτάσαμε μόλις είχε χαράξει. Βγήκα από το αμάξι για να «χαζέψω» την ανατολή αλλά το τσουχτερό κρύο με έκανε να αλλάξω γρήγορα γνώμη. Ντυθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, βουτήξαμε και τραβήξαμε για τον κάβο. Η θάλασσα ήταν αρκετά ήρεμη με καλή ορατότητα. Βλέπαμε μέχρι τα 20μ. και η θερμοκρασία της θάλασσας στους 22° C. Μια χαρά, όλα ήταν μια χαρά. Ποντίσαμε την σημαδούρα και αρχίσαμε τα καρτέρια. Είχε αρκετό ρέμα και αυτό μας χαροποίησε γιατί μάλλον θα είχε ψάρια. Είχε αμέτρητα μικρόψαρα όλων των μεγεθών και χρωμάτων. Η ψιλή σαρδέλα ήταν σε απίστευτους αριθμούς δημιουργώντας μια ασημένια κουρτίνα, που ώρες-ώρες με δυσκολία διέκρινες τι υπήρχε από πίσω της. Αν προσθέσουμε και τις καλόγριες, τις γόπες, τα μελανούρια, τις σάρπες, τους κεφάλους και τους σαργούς, ο θαλάσσιος πίνακας του Δημιουργού ήταν απαράμιλλης ομορφιάς. Ένας πολύχρωμος αλλά γεμάτος περιέργεια γύλος ήρθε κοντά μου για να με περιεργαστεί. 

Εκστασιασμένος παρακολουθούσα την χορό των μικρόψαρων που αν και μονότονος ποτέ δεν είναι ο ίδιος! Δεν ξέρω πόση ώρα τα χάζευα, όταν έντρομα τα ψαράκια όρμισαν καταπάνω μου. Σοκαρισμένος από την «επίθεσή» τους βγήκα από τον λήθαργο για να διαπιστώσω μια ομάδα από 4κιλα τονάκια τους είχαν κάνει ντου. Δυστυχώς τα τονάκια δεν πλησίασαν και χάθηκαν στο βαθύ μπλε με την ίδια ταχύτητα που είχαν έρθει! Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο με τα ίδια αποτελέσματα. Πότε βλέπαμε τα τονάκια να περνάνε αφηνιασμένα, πότε δεν φαινόντουσαν καθόλου αλλά τα μικρόψαρα ήταν πανικόβλητα. Εννοείται ότι ο ένας πρόσεχε τον άλλον και ανταλλάζαμε πληροφορίες μετά από κάθε καρτέρι. Άλλα καρτέρια ήταν ρηχά και άλλα βαθιά. Πάντα όμως αυτός που δεν είχε βουτήξει πρόσεχε τον άλλο άσχετα με το βάθος. Κάποια φορά ήταν η σειρά του Βρεττού. Ετοιμάζεται, βουτάει και εγώ είμαι κριμένος πίσω από μια πέτρα και τον παρατηρώ. Έχουν περάσει δύο λεπτά, τον βλέπω να στρίβει προς τα αριστερά του και μετά προς τα δεξιά του στρίβοντας το ψαροτούφεκό του ταυτόχρονα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα πατάει την σκανδάλη και αρχίζει να αναδύεται. Συναγερμός! Πετάγομαι προς το μέρος του για να τον βοηθήσω. Ίσως χρειάζεται να δευτερώσω και εγώ το ψάρι αν δεν είναι κέραια χτυπημένο ή να το ανεβάσω… όταν βλέπω ότι έχει χτυπήσει ένα τετράκιλο μαγιάτικο. Κάνω την βουτιά για να δω την βολή του. Είχε χτυπήσει το ψάρι κάτω από το μάτι και το έχει ξεπεράσει η βέργα.

Αναδύθηκα χαμογελώντας και σκέφτηκα: «Άσε να το απολαύσει μόνος του, χωρίς την δική μου παρέμβαση.....» και τραβηχτικά λίγο μακριά τους. Το μαγιάτικο είχε περάσει στο σκοινί και έτρεχε σαν τρελό. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, μπερδεύτηκε πάνω στον Βρεττό. Γίνανε μαλλιά κουβάρια μέχρι που του έδωσε ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι του. Μετά από λίγο το μαγιάτικο ήταν κρεμασμένο στην σημαδούρα μας.

«Ενώ έχω κάτσει στο πόστο που διάλεξα για καρτέρι, μετά από λίγο ήρθαν τα μικρόψαρα πανικόβλητα από τα αριστερά μου. Στρίβω προς τα εκεί αλλά δεν είδα τίποτα. Περιμένω λίγο, γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά και βλέπω όλο το ψιλό να έρχεται καταπάνω μου. Διακρίνω μια σκιά να πλησιάζει από το βαθύ μπλε με αρκετή ταχύτητα προς εμένα. Στρίβω το ψαροτούφεκο και περιμένω. Το ψάρι ήρθε πολύ κοντά και με την φόρα που είχε πάρει θα μπορούσε να είχε καρφωθεί μόνο του πάνω στην βέργα μου. Δεν περίμενα να στρίψει μπας και αν το κάνει ταχύτατα θα το έχανα σίγουρα. Σημάδεψα το μάτι του και πάτησα την σκανδάλη. Παρ όλη την μικρή απόσταση, τα μαγιάτικο πρόλαβε να στρίψει για να αποφύγει την βολή αλλά την «έφαγε» κάτω από το μάτι. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις....» μου είπε ο Βρεττός χαμογελώντας.  
  

Συνεχίσαμε τα καρτέρια χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που ο Βρεττός μου λέει: «Πάει να σπάσει το κεφάλι μου από τον πονοκέφαλο. Εσύ συνέχισε εγώ θα βγω.»

Παρόλο που ήθελα να ψαρέψω και άλλο και είχαμε αρκετή ώρα στην δίαθεσή μας, μάζεψα την σημαδούρα και ακολούθησα τον Βρεττό προς την παραλία. Γι αυτό άλλωστε λέγεται και συντροφικό ψάρεμα. Αν είναι να κάνει ο καθένας το δικό του…. τότε θα είχα πάει μόνος μου. Βγήκαμε στην παραλία όπου αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, υπό την αυστηρή επιτήρηση του Αδόλφου, (έτσι τον έχουν ονομάσει οι ντόπιοι), πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό, χορτασμένοι από φύση και εμπειρίες. Το μαγιάτικο ζύγιζε 4,1 κιλά.    

           

Ο Αδόλφος