Καλοκαίρι στα Κύθηρα... Μέρος 1ο

Φωτογραφία-video: Βρεττός Παχούλης & Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Είναι η τέταρτη φορά νομίζω, που πηγαίνω στα Κύθηρα καλεσμένος της οικογένειας Παχούλη και ειδικά του Βρεττού. Με τον Βρεττό ήμαστε από το ίδιο χωριό της Καρπάθου και κάνουμε παρέα από παλιά. Μαζί πρωτοψαρέψαμε και του έδειξα κάποια πράγματα στην αρχή, επειδή είμαι πιο μεγάλος στην ηλικία. Του «ρίχνω» 10 χρόνια. Τελευταία όμως κάνουμε πολύ περισσότερη παρέα και ταιριάζουμε πολύ στο ψάρεμα.
Έτσι λοιπόν φέτος κατέβηκα στα Κύθηρα για 8 μέρες. Η φιλοξενία του μεγάλου αφεντικού, της κ. Μαρίας (μητέρα του Βρεττού) ήταν άψογη. Ο κ Μανώλης (πατέρας του) πέραν ότι ήταν ο φύλακας-βαρκάρης μας, είναι φοβερός στο να καθαρίζει και να βγάζει τα φιλέτα των ψαριών. Η Δέσποινα (γυναίκα του), δεν έχω λόγια να περιγράψω την περιποίηση και την φιλοξενία της. Όσο για τον ίδιο το Βρεττό, τα λόγια είναι περιττά… Σε όλη την οικογένεια Παχούλη δεν έχω λόγια να εκφράσω τις ευχαριστίες μου!!!!

Η κ. Μαρία

Ο κ. Μανώλης επί το έργω.....

Έφτασα με το καράβι νωρίς το πρωί. Τα Κύθηρα με καλωσόριζαν με ένα απαλό και γλυκό αεράκι. Πήγα στο γνωστό δωμάτιο και τακτοποίησα τα πράγματά μου και ίσως να κοιμήθηκα το πολύ καμιά ωρίτσα από την ανυπομονησία να δω τον φίλο μου. Κατά τις 10 συναντηθήκαμε και φυσικά από τις απαραίτητες χαιρετούρες, καταστρώσαμε τα σχέδια μας για εξόρμηση. Το μέρος θα το διάλεγε ο Βρεττός μιας και ξέρει τα μέρη πολύ καλά. Φορτώσαμε τον εξοπλισμό μας στο φουσκωτό του και τραβήξαμε για καινούργιες περιπέτειες. Η θάλασσα για να με καλωσορίσει στο νησί ήταν κολλημένη. Που και που είχε μικρές ρυτίδες στην επιφάνειά της. Απόλαυσα το ήρεμο ταξίδι μας, χαζεύοντας το απέραντο γαλάζιο.

Φτάσαμε και ντύθηκα με ανυπομονησία. Στην αρχή θα ψαρεύαμε ρηχά μέχρι να «ανοίξουν τα πνευμόνια μας» και μετά θα πηγαίναμε στον κάβο. Είδα κάτι μελανούρια και πήρα μια κοφτή ανάσα μιας και ήταν ρηχά. Υπολόγισα ότι το βάθος ήταν το πολύ μέχρι τα -10μ. Έφτασα με δυσκολία έριξα μια γρήγορη ματιά και ανέβηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Απόρησα με την αντοχή μου και κοίταξα το ρολόι μου. Έδειχνε -19μ. Η διαύγεια των νερών ήταν τόσο καλή που έβλεπες μέχρι τα -30μ. και εγώ ξεγελάστηκα. Συνεχίσαμε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο και φτάσαμε στον κάβο. Εκεί σε μια στιγμή τρυπώνει μια στήρα. Βουτάω και πιάνω ένα ψάρι 1,5 κιλά. Πλακωθήκαμε στα βαθιά καρτέρια αλλά τα ψάρια μας κορόιδευαν. Είχε μεγάλες στήρες και καλούς ροφούς, αλλά πάντα πήγαιναν πιο βαθιά ή τρύπωναν σε δύσκολες πλάκες. Τα καρτέρια μας φτάσανε τα -28μ. χωρίς κάποια επιτυχία. Καθώς αλλάζαμε τόπο ο Βρεττός είδε κάτι σικιούς. Βουτάω και πιάνω έναν κοντά στο κιλό. Ο Βρεττός έπιασε έναν σαργό του κιλού. Ψάχνοντας για τους σικιούς, πιάσαμε και έναν ροφό 2,5 κιλών. Λίγο πιο κάτω έχει ένα κοφτό αλλά έχει πολύ ρέμα. Μέσα στις εκατοντάδες πέτρες πάνω στο κοφτό, ο Βρεττός πηγαίνει σε μια συγκεκριμένη, που αν δεν μου την έδειχνε, δεν θα την έψαχνα καθόλου. Είχε 2 μικρά στηράκια και ένα ροφάκο περίπου 1,5 κιλών που δεν τα πειράξαμε. Όμως στο βάθος της πλάκας πήραμε δύο μεγάλες κολοχτύπες. Ενώ βάζω τις κολοχτύπες στην σημαδούρα, βλέπω τον Βρεττό να βουτάει. Μέχρι να τον φτάσω, έχοντας κόντρα το ρέμα, έχει αναδυθεί κρατώντας όλος χαρά μια τριαμισάρα πήγκα!!!
«Το ψάρι είχε ανέβει από τα βαθιά και κυνηγούσε τα μικρόψαρα στον τοίχο. Μόλις με είδε, έφυγε για τα βαθιά. Την ακολούθησα και προσγειώθηκα στα -17μ. πάνω σε ένα πρεβάζι του γκρεμού, χωρίς να έχω κάποια πέτρα να κρυφτώ. Με το που άγγιξα τον βυθό, το ψάρι γύρισε και ήρθε καταπάνω μου, λες και ήθελε να με φάει και εγώ την έπιασα.» μου είπε.
Κουρασμένοι από τις πολλές βουτιές πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό. Όταν πλησιάσαμε στο ναυάγιο, αποφασίσαμε να κάνουμε μερικά καρτέρια, μήπως και περάσει τίποτα.

Το επιβλητικό ναυάγιο...

Όντως είδαμε μερικά τονάκια και έτσι πλακωθήκαμε στα καρτέρια, πιο ρηχά αυτή την φορά. Μια βουτούσε ο ένας, μια ο άλλος. Δεν είδαμε τίποτα και ο Βρεττός αποφασίζει να πάει από την άλλη μεριά του καραβιού. Εγώ αν και έχω τραβηχτεί για να μην του χαλάσω το καρτέρι, τον παρακολουθώ μήπως χρειαστεί τίποτα, όπως κάνουμε πάντα και οι δύο. Βλέπω λοιπόν τον Βρεττό, να κοιτάζει το το απέραντο γαλάζιο, μετά να στρίβει το ψαροτούφεκο μέσα στις λαμαρίνες του καραβιού και να ρίχνει. Συναγερμός!!! Βέβαια το βάθος είναι μικρό (-16μ.), αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Ανοίγει το μουλινέ και φτάνει στην επιφάνεια.



Δένει το σκοινί σε ένα σίδερο και μου λέει: «Εκεί που κοιτούσα προς το πέλαγος για κανένα τονάκι, διακρίνω κάτι να κινείται μέσα στο ναυάγιο. Βλέπω ότι ο ροφός είναι αρκετά μεγάλος και τον χτύπησα». Αφού κάνουμε ένα μικρό συμβούλιο, αποφασίζουμε να βουτήξω από την άλλη μεριά και αν τον δω να του ρίξω. Βουτάω και πλησιάζω με προσοχή. Παντού σίδερα σκόρπια. Μέσα σε αυτό το ανατριχιαστικό για εμάς τοπίο, υπάρχει πολύ ζωή. Ένα σορό ψάρια έχουν βρει καταφύγιο στο κουφάρι του πλοίου. Από την μια ο θάνατος του καραβιού και από την άλλη το ξεφάντωμα της υποβρύχιας ζωής μέσα σε αυτό!!! Είναι απίστευτο το μεγαλείο της φύσης που μπορεί μια ανθρώπινη τραγωδία να την μετατρέψει σε παράδεισό της.!! 

Πέρασα με προσοχή ανάμεσα από διάφορα μέταλλα και είδα τελικά το ψάρι. Είχε περάσει στο σκοινί του ψαροτούφεκου, η βέργα ήταν πεσμένη και τον κρατούσε για να μην τρυπώσει κι άλλο, το τεντωμένο σκοινί. Το κεφάλι του δεν φαινόταν και αφού σημάδεψα το δευτέρωσα και ανέβηκα με προσοχή. 

Είπα στον Βρεττό πως έχει η κατάσταση. «Για να βγει το ψάρι, χρειάζεται να του ρίξεις από την μεριά της πρώτης βολής. Από εκεί που του έριξα δεν μπορεί να βγει, γιατί είναι υπό γωνία» του είπα. Έτσι βουτήξαμε μαζί και του έριξε ενώ εγώ ταυτοχρόνως έκοψα το σκοινί του όπλου μου. Στην συνέχεια τον τράβηξε κι άλλο έξω ο Βρεττός. Έκανα μια τελευταία βουτιά και αφού ξεμπέρδεψα τα σκοινιά, τράβηξα το υπέροχο αυτό πλάσμα των έξι κιλών στην αγκαλιά μου και το έφερα στην επιφάνεια.

Το φίλησα και αυτό ζητώντας του συγνώμη και όλο χαρά βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες παίρνοντας τον δρόμο για τον γυρισμό.

Τα λόγια είναι περιττά!!!!

Ο ήλιος είχε αρχίσει να χάνεται στον ορίζοντα, δίνοντας ένα υπέροχο δειλινό που με τόση λαχτάρα απολάμβαναν τα κουρασμένα από την προσπάθεια κορμιά μας. Ένα υπέροχο ψάρεμα μόλις είχε λάβει τέλος……