Το μέρος του Σπυράκου

Σαν το παλιό καλό κρασί....  Οι Σπύροι κι εγώ !!!!!

Φωτογραφία- video: Ζαχαρίασ Σκευοφύλαξ.

Με τον Σπύρο τον Μαρίνη και τον Χριστοφορίδη, ξεκινήσαμε να το ψαροτούφεκο σαν ομάδα. Στην αρχή με τον Χριστιφορίδη, αλλά χρειαζόμασταν κι έναν τρίτο στην παρέα. Έτσι έφερε τον ξάδελφό του τον Μαρίνη. Μιλάμε περίπου τριάντα χρόνια πριν!!! Τέλη του 80 αρχές 90!! Μάλιστα στην αρχή ο Σρυράκος μου μιλούσε στον πληθυντικό!! Τα χρόνια πέρασαν κι ο μικρός της παρέας μας έβαλε τα γυαλιά στις βουτιές. Μας έχει αφήσει αρκετά μέτρα, μιας και βουτάει πολύ πιο βαθιά από τους δύο δασκάλους του. Εννοείται ότι χαιρόμαστε γι αυτό.....

Το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν ο Σπυράκος: "Για σου Ζάχο, πως πάει;"

"Μια χαρά, εσύ;" απάντησα όλος απορία. 

"Θα πας για βουτιά και θα φας λαβράκια...." είπε χωρίς να μου αφήσει περιθώρια.

"ΟΚ, αλλά γιατί θα φάω και όχι θα φάμε;" του είπα...

"'Οπως θες, αλλά πρέπει να πας άμεσα. Φάνηκαν λαβράκια, όχι πολλά, αλλά αρκετά, μέχρι δύο κιλά περίπου. Τώρα που το σχολείο είναι κλειστό λόγω των εορτών, αξίζει το κόπο να πας. Βέβαια το μέρος είναι πολύ μεγάλο και θα σου πάρει πάνω 1-2 μέρες να το κολυμπήσεις μέχρι να τα βρεις...." μου είπε.

"Συνέχισε, αλλά μετά θα έρθετε σπίτι με την Μαρία να τα φάμε....." Απάντησα. 

Μου είπε το μέρος. Το ήξερα αλλά δεν το είχα και σε μεγάλη υπόληψη. Αχανής τόπος, με μεγάλους κόλπους και πολύ κολύμπι με πολλά καρτέρια.... Τα φόρτωσα λίγο πριν το μεσημέρι επειδή είχα κάτι δουλειές και όπου φύγει-φύγει. Παρόλο που ήταν χειμώνας η μέρα έμοιαζε ανοιξιάτικη. Όμως η θολούρα ήταν παρούσα. Οι τελευταίες βροχοπτώσεις τα είχαν κάνει σούπα τα νερά. Σε μεριές-μεριές απλά κολυμπούσα για να περάσω το μέρος λόγω της θολούρας. Είχαν περάσει δύο ώρες και δεν είχα δει τίποτα.

"Δεν μπορεί. Για να το λέει ο Σπυράκος, κάπου είναι τα ψάρια...." σκεφτόμουν καθώς κολυμπούσα. Όμως ο επόμενος κόλπος είχε υπόγεια νερά. Σε μερικά μέρη τα νερά ήταν παγωμένα. 10C. Μπρρρ πολύ κρύο. Σε αυτό είχαν συντελέσει και οι βροχές. Όπου υπήρχαν τα υπόγεια και παγωμένα νερά δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Ούτε τα μικρόψαρα υπήρχαν. Μέσα στην θολούρα έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα λαβράκι κοντά στο κιλό. Μετά τίποτε πάλι. Λίγο πιο κάτω με γυρόφερναν κέφαλοι. Στην αρχή τους αγνόησα, περιμένοντας ότι κάτι θα τους ακολουθεί. Τίποτε. Όταν ήρθαν πάλι έριξα κι έπιασα έναν κιλίσιο κέφαλο. Ξαφνικά αισθάνομαι κάτι να με χτυπά στην πλάτη και ακούω φασαρία. Είχε αρχίσει πάλι η βροχή. Το ήρεμο χειμωνιάτικο περιβάλλον είχε ξαφνικά αλλάξει από το βουητό της δυνατής βροχής.

Τώρα μάλιστα...

"Τώρα μάλιστα... Είναι που είναι τα νερά θολά, η βροχή μας έλειπε..." σκέφτηκα. Λίγο πριν βγω είδα μουρμούρες.Έκανα ένα καρτέρι και έριξα στο μεγαλύτερο ψάρι που ήταν γύρω στα 300 γρ. Το ψάρι βυθίστηκε ενώ η βέργα προσγειώθηκε μερικά μέτρα παραπέρα. Της είχε σπάσει το κρανίο. Έπιασα την μουρμούρα και σκέφτηκα. "Άμα Θέλει να στο Δώσει..." και βγήκα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω με το αυτοκίνητο και βούτηξα. Εδώ τα πράγματα φαίνονταν πιο θολά. Ένας ξεροπόταμος, που λόγω της βροχής έτρεχε λίγο νερό, μου έκανε τα πράγματα δύσκολα. Υπήρχε θολούρα στην επιφάνεια και στον πυθμένα!! Ο βυθός είχε αλλάξει εντελώς και ήταν στρωμένος με μύδια. Περίμενα να δω τσιπούρες. Όντως ήρθαν, αλλά ήταν μικρά ψάρια και δεν ασχολήθηκα. Σε ένα καρτέρι είδα δύο λαβράκια. Τα ψάρια νευρικά (λόγω του κρύου;;;). Όμως κατάφερα να τα φέρω πίσω και έριξα στο πιο μεγάλο που ήταν 1,3 κιλά. Το λαβράκι πετάχτηκε για να αποφύγει την βέργα, αλλά ήταν πολύ αργά.

Λίγο πιο κάτω ένα άλλο λαβράκι, λίγο πιο μικρό από το προηγούμενο με γυροφέρνει. Όταν πια πέρασε από μπροστά μου του έριξα και το έπιασα κι αυτό. "Μάλλον εδώ είναι τα ψάρια..." σκέφτηκα. Μετά από μερικά άκαρπα καρτέρια, πέφτω πάνω σε ένα μεγάλο κοπάδι αθερίνας. Βουτώ και καρτερεύω περιμένοντας να δω κάποιον κυνηγό. Τα δευτερόλεπτα περνούν και σε κάποια στιγμή το κοπάδι με τις αθερίνες φεύγει όλο μαζί για τα ρηχά. Ψάχνω να δω τον κυνηγό, ο οποίος θα πρέπει να έρχεται από πίσω μου. Γυρίζω σιγά-σιγά και ψάχνω. Στο τέλος του καρτεριού μου βλέπω μια σχεδόν στρογγυλή σκιά να αναδύεται. Μην έχοντας άλλη αναπνοή την ακολουθώ, για να συναντηθούμε στην επιφάνεια. Ένα νερό-πούλι με άσπρο κεφάλι ήταν ο κυνηγός. Με το που με αντιλήφθηκε, έκανε μια βουτιά κι εξαφανίστηκε στα θολά νερά. Έκανα ένα ακόμη καρτέρι παρατηρώντας την αθερίνα. Καθώς ψάχνω να βρω τους κυνηγούς, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον βυθό με τα μύδια. Ανάμεσά τους υπάρχουν κάτι "κρόσσια" που είναι στραμμένα προς τα επάνω.
"Σαν χέρια τεντωμένα προς τον ουρανό. Μάλλον θα είναι φύκια ή μήπως κάτι άλλο;" αναρωτήθηκα. Έπιασα με προσοχή και τράβηξα ένα για να το δω. Ένας μαλακός αστερίας εμφανίστηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Είχαν απλώσει τα πλοκάμια τους για να τρέφονται από το πλαγκτόν. Ήταν λες και όλοι μαζί, σε έκσταση, ατένιζαν τα Ουράνια με τα "χέρια" απλωμένα προς τα εκεί. Έμεινα άναυδος για μερικά ακόμη δευτερόλεπτα, αγνοώντας αν είχε εμφανιστεί κάποιο καλό ψάρι. Η ανάγκη μου για ανάσα με έβγαλε βίαια από το θαύμα που μόλις είχα παρατηρήσει.

Ένα ακόμη θαύμα του πλανήτη μας!!!

Βγήκα και πήγα στον επόμενο κόλπο. Αυτός ήταν μικρός και δεν μου πήρε πολύ ώρα να τον ψαρέψω. Υπήρχαν μόνο μικρά ψάρια. Την ώρα που κολυμπώ και θέλω μερικά μέτρα να βγω, από κάτω μου περνά ένα καλό λαβράκι. Κάνει να φύγει για να γυρίσει απότομα. Δεν περιμένω και πατάω την σκανδάλη, ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Του έριξα από την επιφάνεια και έπιασα το πιο μεγάλο λαβράκι της ημέρας. Ήταν 2,100 γρ.

Το μεγαλύτερο από όλα...

Όλος χαρά το παίρνω αγκαλιά και βγήκα κουρασμένος, περισσότερο από το κρύο παρά από το κολύμπι. Τουλάχιστον τα είχα βρει.....

1η μέρα...

Την έπεσα στα φαγητά και μετά από λίγο στον ύπνο. Ούτε καν κατάλαβα για πότε με πήρε. Τα μεσάνυχτα μια δυνατή μπόρα μου έκανε παρέα. Κράτησε αρκετή ώρα, αλλά εγώ κουκουλομένος και ζεστός απολάμβανα το τραγούδι της βροχής που χτυπούσε με μανία το αμάξι. Με νανούρισε όμορφα μπορώ να πω....

Με ξύπνησε το ξυπνητήρι. Σηκώθηκα βαριεστημένος. Σκέφτηκα να γυρίσω πλευρό και να συνεχίσω τον ύπνο μου. "Σήκω τεμπελχανά, σήκω..." ακούστηκε μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Θα ψάρευα μέχρι το μεσημέρι και μετά θα έφευγα. Φόρεσα την βρεγμένη και παγωμένη στολή μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Έτσι θα μετρίαζα το κρύο, μιας και θα ζεσταινόταν από το σώμα μου. Είχε συννεφιά και ένα ελαφρύ νοτιαδάκι που με χαροποίησε όταν το αντελήφθην. Στο πρώτο μου καρτέρι, που έκανα για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου, να σου ένα καλό λαβράκι. Κάνει να φύγει και γυρίζει απότομα πίσω. Αυτό ήταν και το τελευταίο λάθος του. Έπιασα νωρίς-νωρίς ένα ψάρι 1,2 κιλά. Όλος χαρά ξαναβούτηξα. Μετά από αρκετά καρτέρια κι ενώ έχω προσγειωθεί σε ένα μέρος που μου φαινόταν καλό, πολλά μικρόψαρα με γυροφέρνουν. Τα ψαράκια τρέχουν με την παραμικρή κίνησή μου. Καθώς γυρίζω να κοιτάξω αριστερά μου, βλέπω ένα κιλίσιο λαβράκι να φεύγει πάνω από μια πλάκα. Το ψάρι είναι πολύ ήρεμο και κολυμπάει αργά. Μου δίνει έτσι την ευκαιρία να γυρίσω το ψαροτούφεκό μου και λίγο πριν χαθεί μέσα στην θολούρα, του ρίχνω και το έπιασα. Συνεχίζουμεεεεε!!! Μετά από μερικά καρτέρια, προσγειώνομαι σε κάτι πλάκες. Καθώς καρτερεύω και κοιτάω δεξιά-αριστερά, παρατηρώ στο τέλος της πλάκας, μια σκιά να τρέχει. Κοιτώντας καλύτερα, αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα καλό λαβράκι που σε μερικά δευτερόλεπτα θα το χάσω. Σημαδεύω όσο μπορώ καλύτερα και ρίχνω. Βλέπω σώμα του να αστράφτει στα θολά νερά, σημάδι ότι το πέτυχα. Όντος και αφού τραβώ το σχοινί, το έχω στην αγκαλιά μου. Στα επόμενα καρτέρια μου ήρθαν αρκετά λαβράκια σε μικρές ομάδες. Όμως όλα ήταν κάτω από μισό κιλό. Τα χάζεψα και προχώρησα παρακάτω. Συνέχισαν να  έρχονται να με δουν, κάνοντας κύκλους γύρω μου, μέχρι που έφτασα στον κάβο. Εκεί δεν τα ξαναείδα. Σε ένα καρτέρι, κι ενώ είμαι κριμένος για τα λαβράκια που συνήθως έρχονται από τα ρηχά, γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά και βλέπω δύο τσιπούρες. Από εκεί που έρχονται τα ψάρια είμαι εντελώς ακάλυπτος. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Απλά μαρμάρωσα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και περίμενα την αντίδραση των ψαριών. Το προπορευόμενο ψάρι ήταν κοντά στα τρία κιλά και το δεύτερο, που έμοιαζε σαν σαρδέλα δίπλα του, πρέπει να ήταν κοντά στο κιλό. Το βλέμμα της μεγάλης τσιπούρας μου φάνηκε σαν να ήταν νευριασμένη. Με κοιτούσε αυστηρά και δεν μπήκε στο ποτέ στο βεληνεκές του όλπου μου. Κολυμπούσαν αργά και χάθηκαν στην θολούρα. Αναδύομαι αμέσως, παίρνω μια γρήγορη ανάσα, βουτώ και σέρνομαι στον βυθό  τραβώντας με τα χέρια μου για να μην κάνω πολλές κινήσεις. Μάταια όμως. Δεν τις ξαναείδα. Έκανα 2-3 καρτέρια προς τα εκεί που χάθηκαν τα ψάρια, αλλά τίποτε. Και μόνο που τις είδα μου αρκούσε. Προχώρησα παρακάτω ψαρεύοντας. Λίγο πριν βγω, σε ένα καρτέρι κι ενώ περιμένω στον βυθό, ένα καλό λαβράκι έρχεται από πίσω και δεξιά μου. Η πορεία του ψαριού είναι τέτοια που θα περάσει από μπροστά μου. Στρίβω απαλά το όπλο μου και όταν είμαι έτοιμος ρίχνω.

Το 2ο μεγαλύτερο...

Το μουλινέ σφυρίζει καθώς ξετυλίγεται γρήγορα. Σίγουρος για την βολή μου, μαζεύω το σκοινί γρήγορα και αγκαλιάζω ένα ψάρι 1,9 κιλών που είναι και το δεύτερο σε μέγεθος ψάρι.

2η μέρα.....

Χαρούμενος βγήκα και τα έβγαλα φωτογραφίες και μόλις που πρόλαβα να ντυθώ. Ξέσπασε η βροχή και εγώ μασουλώντας τα διάφορα που είχα φέρει, απολάμβανα την βροχή, που έπεφτε δυνατά πάνω στο αμάξι μου!!!

Μετά από μερικές μέρες, με τον Σπυράκο και την Μαρία, απολαύσαμε το μεγαλύτερο από τα λαβράκια.

Με την Μαρία και τον Σπύρακο...

Υ.Γ. Τα ψάρια του Σπυράκου τα βρήκα και ήταν όπως μου τα είχε πει. Δεν ήταν πολλά, αλλά ούτε και πολύ μεγάλα. Μάλλον θα πρέπει να περιμένω λίγο ακόμη για να μπουν τα μεγαλύτερα ψάρια.... αλλά  αυτό θα είναι μια άλλη ιστορία.....
 


Translation in English of the above article. 

(Picture 1: The good old days.... The two Spyros and I)

Spyros Marinis and Christoforidis and I, started spearfishing as a team. In the beginning our team was  with Christophoridis, but we also needed a third party. So he brought his cousin Marinis. This happened almost thirty years ago !!! Late 80s to early 90s !!! During our first fishing trips, Spirakos was addressing to me formally!! The years passed and Spirakos (the youngest of all) became a better diver than us. He can dive much deeper than his two teachers. Of course we are happy for him .....

The phone rang and it was Spyrakos: "Hi Zach, how are you?"

"I an fine and you?" I answered wondering....
"You will go for spearfishing and you will ended up eating sea-bass ..." he said without allowing me room for any hesitation.
"OK, but under one condition. We will eat them together..." I replied.
"As you wish, but you have to go immediately. Some sea-bass appeared, not in great numbers and the biggest ones are about two kilos. Now that the school is closed due to Christmas vacation, it is worthwhile to go. Of course the place is very big and it will take you a couple of days to swim it in order to find the fish ... "he told me.
"Continue, but then you will come home with Maria to eat them ....." I replied.

He told me about the place, I knew the place. It had many big bays and a lot of swimming was required in order to find the fish... After I finish all my businesses, I loaded my gear just before midday and I left. Although it was winter-time, the day seemed springy. I arrived at the designated place, got dressed and dove. But the blur was present. The last rainfall had made the sea as blur as a soup. At certain parts of the bay, I just swam to pass through because of the thick blur. It had been two hours and I had not seen anything worth while.

"This can not happen. Since Spyrakos told me the place, the fish should be around...." I was thinking while swimming. The next bay had underground waters. In some places the waters were frozen." 10C too cold, and the previous rains had contributed so. Where there were the underground and frozen waters there was nothing swimming, not even the small fishes. In one ambush I saw a shadow in the blurry waters. I pressed the trigger and caught a sea-bass near a kilo. After a while a school of mullets circled me. At first I ignored them, waiting for something bigger to follow them. Nothing appeared. When they came again I aimed and caught a mullet. Suddenly I felt something banging on my back followed by a noise. It was starting raining again. The quiet winter environment had suddenly changed from the hum of the heavy rain. (2nd picture: It raining again...)
"This was the only thing I did not want. The waters are already murky... Now with the rain......" I thought. Shortly before I went out I saw striped sea-breams. In the next ambush I shot the biggest fish that was around 300 grams. The fish sank while the shaft landed a few meters further. Its skull was broken. I caught the striped sea-bream and I thought. "If He Wants to give it to you ..." and I went out. I drove a little further and drove again. Here the sea seemed to be more blurred. A dry river which, because of the rain, had some running water, made it more difficult. Now there was blur on the surface and on the bottom of the sea! The sea floor had changed completely and was covered with mussels. I was expecting to see sea-breams. During my next ambush, few sea-breams appeared, but they were too small and I ignored them. After a while, in another ambush, I saw two sea-basses. The fishes were nervous (due to the cold waters?). When the fishes passed in front of me, I aimed at the largest fish that was 1.3 kilos and pulled the trigger. The sea-bass tried to avoid the shaft, but it was too late for it. Later on another sea-bass, a bit smaller than the previous one, was circling me. When it passed in front of me, I shot it and I caught it too.
"Probably I found the place. The fish are here ..." I thought. After few ambushes that I did not meet anything, I run into a large school of smelts. I dove and waited on the sea floor for any hunter to appeared. The seconds were passing and at some point the school of smelts swam quickly all together for the shallows. I was looking for the hunter. It should have come from behind me. I turned slowly and searched. At the end of my breath I saw an almost round shadow emerging. I followed it and met on the surface. A water-bird with a white head was the hunter. When it saw me, it dove and disappeared into the cloudy waters. I dove for another ambush watching the smelts. As I was looking for any hunters, my gaze felt on the sea floor with the mussels. Between the mussels there were something that looked like "threads" looking upward.
"Like hands stretched to the skies.... They probably are seaweed or are they something else?" I wondered. I caught one with caution and pulled out gently to observed it. A soft starfish appeared in front of my astonished eyes. They had stretched their tentacles to feed on the sea plankton. It was like as if they all together, were gazing ecstatically the Heavens with their "hands" stretched out. I was astonished for a few more seconds, ignoring if a fish had appeared. My need for air took me violently out of the miracle I had just noticed. (3rd picture: Another miracle in our planet)
I went out and drove to the next bay. It was a small bay and it did not take me long time to fish it. There were only small fish. While I was swimming and I needed a few meters to go out, a good sea-bass passed beneath me. The sea-bass swam away from me and before disappearing in the murky waters, turned back to me. I did not wait for a better chance and pulled the trigger of my speargun, hoping for a miracle. I shot it from the surface and caught the biggest sea bass of the day. It was 2,100 gr. (4th picture: The biggest of all...) I embraced it and I went out. I was tired more from the cold temperature of the sea than from swimming. At least I had found the fish of Spirakos. I was very hungry and ate very quickly most the provisions I had with me. Then I fell asleep. I did not even resized when it happened. At midnight a strong storm joined my sleep. It lasted for a few hours. I truly enjoyed it, since I was cozy and warm inside my car, listening to the voice of the rain hitting the car. It was a lovely lullaby..... (5th picture: Day one...)

The alarm clock woke me up early in the morning. I got up bored. I thought to go back and continue my sleep. "I get up lazy bum, get up ..." I heard a voice inside my head. I was planning to fish until noon and then I would returned home. I wore my cold wetsuit as fast as I could. By doing so, I would moderate the cold, since the wetsuit would be warmed by my body. The day was cloudy and a light southwest wind was blowing, which made me happy when I realised it. This weather is the best for sea-bass in this area. In my first dive, which I did to prepare my lungs, a nice sea-bass appeared. The fish swam away and turned unexpectedly. That was its last mistake ever. I caught a 1.2 kg fish in my first dive. After few dives I landed on the sea floor that looked good for an ambush. There were a lot of small fish surrounding me. The fishes seemed to be scared with any slightest movement of me. As I turned to look to my left, I saw a sea-bass, around a kilo, on top of a rock.The fish seemed to be very calm and swam away slowly. It gave me the needed time to turn my speargun and just before it got lost in the blur, I pulled the trigger and caught it. Oh yes, lets continue!!! After a few ambushes, I landed between some rocks. As I was looking left and right, I notice at the end of the rock a shadow was running. Focusing on it, I saw a nice sea-bass that in a few seconds it would be vanished in the blurry waters. Quickly I aimed and pulled the trigger of my speargun. In the murky waters, a silver flashing body that was shaking violently informing me that I had a successful strike. After few seconds I had it in my arms. In my next ambushes, a lot of sea-bass appeared in front of me in small groups. Unfortunately they were under half a kilo and I did not bother them. In all my ambushes they were present. They kept coming to see me, circling around me until I got to the next cape. There I did not see them again. As I dove for another ambush and expect the sea-bass would come from the shallows as usual, I turn my head to the left and see two sea-breams. I was completely uncovered, from the direction that the fish was approaching me. There was nothing I can do. I just froze. I lowered my gaze and waited for the reaction of the fish. The leading fish was close to three kilos and the second, which looked like a sardine beside it, was about a kilo. The biggest sea-bream looked at me with a very serious and nervous gaze. It stared at me and never entered in the reach of my speargun. They swam slowly and got lost in the blur. I immediately stopped my ambush and ascended to the surface, took a quick breath, dove and crawled on the sea floor, pulling my body with my hands in order to make the lest possible moves. But in vain. I did not see them again. I dove 2-3 times and hided in the sea floor towards the direction of the two sea-breams, but nothing appeard. I was very happy that I just saw such beautiful creatures. I went further and continue fishing. Shortly before I finished fishing, while waiting on the bottom, a nice sea-bass came from behind and on my right. The course of the fish was such that it would pass in front of me after few seconds. I gently turned my speargun and when I was ready I shot the fish. The reel of the speargun whistled as the rope was unwinding quickly. Being sure for my shot, I reeled in the fish quickly and embrace a sea-bream of 1.9kg which was the second largest fish I had caught in my two days adventure.
(6th picture: the 2nd biggest sea-bass)I stopped fishing and got out very happy. I took some pictures of the fish and just get dressed, before started raining heavily. In my car I enjoyed the sandwiches I had brought, while listening to the song of the rain hitting my car loudly!! (7th picture: Day two)

(8th picture: With Maria and Spirako)
Few days later, we enjoyed the largest of the sea-basses with Spyrako and Maria....

P.S. I had found the fish in the designated area that Spyrakos had told me. The fish were few and the biggest ones were about two kilos. Probably I would have to wait more days for bigger sea-bass to come closer to the shore.... but that would be another fishing adventure....