Ο αυτοκράτορας την γλύτωσε, η νύφη του ....όχι!!!

Φωτογραφία-video:Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Μπορεί πολλά ψάρια (σφυρίδα, ροφός, σαργός κτλ) να είναι πολύ πιο νόστιμα από τα τονοειδή, αλλά για εμένα το ψάρεμά τους είναι η απόλυτη εμπειρία. Βέβαια δεν έχω ψαρέψει ποτέ ξιφία ή κάποιο καρχαριοειδές, αν και έχω δει μέσα στη θάλασσα αυτά τα είδη, όμως η εμπειρία μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μπαίνοντας λοιπόν το καλοκαίρι και μια εβδομάδα μετά που είχα πιάσει το μαγιάτικο, αποφάσισα να επισκεφτώ ξανά τον αγαπημένο αυτό βαθύ ψαρότοπο. Όμως σκεπτόμουν ότι δεν είμαι και πολύ έτοιμος για τα βαθιά. Θα έκανα λοιπόν όσο το δυνατόν ρηχά καρτέρια και έχει ο Θεός.

Θα πήγαινα μόνος μου γιατί ο Βρεττός είναι στα Κύθηρα και ο Σπύρος είναι εκτός Αθηνών. Ξύπνησα χαράματα, φόρτωσα τον εξοπλισμό μου και ξεκίνησα. Έφτασα, ντύθηκα και πριν βγει ο ήλιος ήμουνα στο νερό. Η θάλασσα είχε αρκετό κυματισμό αλλά φυσικά δεν πτοήθηκα καθόλου. Κολύμπησα και έφτασα στο σημείο που ήθελα και πλακώθηκα στα καρτέρια. Η θάλασσα έβραζε από τα μικρόψαρα. Σε πολλά καρτέρια τα παρακολουθούσα χωρίς καν να ψαρεύω. Είχε πάρα πολλή ψιλή σαρδέλα, η οποία σχημάτιζε μια ασημένια κουρτίνα μπροστά μου. Τα ψαράκια ήταν τόσο πολλά που δεν μπορούσα να δω τι υπήρχε πίσω από αυτά. Καθώς χόρευαν κόντρα στο απαλό ρέμα, άλλαζαν κατεύθυνση με συνέπεια να αστράφτει η ασημένια κουρτίνα δημιουργώντας ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς. Είναι καταπληκτικό πως ενώ είναι χιλιάδες τα ψαράκια να μπορούν να συντονίζονται και να συνεργάζονται τόσο άψογα, λες και είναι ένα σώμα! Ανάμεσά τους υπήρχαν και πολλές καλόγριες, που με το σκούρο καφέ τους χρώμα, άλλαζαν την μονοτονία της ασημένιας κουρτίνας. Αν προσθέσουμε τα μελανούρια και τις γόπες που έκαναν βόλτες, τότε αυτός ο ζωντανός θαλάσσιος πίνακας είχε φτάσει στην τελειότητά του. Εκστασιασμένος από το όλο θέαμα δεν ψάρευα καθόλου, όταν ένα καλό «σπάσιμο» και ο θόρυβος που έκαναν τα ψαράκια καθώς έτρεχαν να χωθούν στα βράχια του υποβρύχιου γκρεμού, με συνέφερε στην πραγματικότητά μου. Είδα έναν αρκετά μεγάλο τόνο να περνάει με απίστευτη ταχύτητα από μπροστά μου, σπέρνοντας τον πανικό στην κοινότητα από τα μικρόψαρα. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να προλάβω να στρέψω το ψαροτούφεκο προς τον τόνο και έτσι απλά χάζεψα όλο του το μεγαλείο καθώς χανόταν στο απέραντο γαλάζιο.

Συνέχισα τα καρτέρια όλο και πιο βαθιά, όταν από τα αριστερά μου φάνηκε να πλησιάζει ένας καλός σε μέγεθος τόνος. 

Εγώ τον έκανα περίπου 10-15 κιλά και άπλωσα το όπλο μου και τον σημάδεψα. Την στιγμή που πατούσα την σκανδάλη ο αυτοκράτορας της θάλασσας επιτάχυνε και η βολή τον βρήκε χαμηλά και πίσω στην ουρά. 

Το εκπληκτικό αυτό πλάσμα άλλαξε τόσο γρήγορα ταχύτητα, που μέχρι να φτάσω στην επιφάνεια από τα -15μ. είχε σχεδόν πάρει 80μ σκοινί από τα 100μ που έχω στο μουλινέ μου. Άρχιζε να με τραβάει στα ανοιχτά και εγώ δεν τον κόντραρα γιατί ήξερα ότι η βολή μου δεν ήταν καλή. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ξεψάρισε και εγώ έμεινα να μαζεύω το σκοινί και την βέργα μου μεσοπέλαγα. Το καλό της όλης υπόθεσης είναι ότι η πληγή που του είχα κάνει ήταν ανεπαίσθητη και το υπέροχο αυτό πλάσμα θα ζούσε σίγουρα. Με αυτή την ενθαρρυντική σκέψη όπλισα και ξεκίνησα τα καρτέρια πάλι. Σε κάποια καρτέρια έβλεπα κάποιες κοιλιές ή πλευρά να αστράφτουν στο βαθύ μπλε. Κάποια τονοειδή περνούσαν ανοιχτά ή πολύ βαθιά αγνοώντας την παρουσία μου. Το ένα καρτέρι διαδέχονταν το άλλο χωρίς τίποτα το σπουδαίο, όταν ένα μεγάλο σπάσιμο από τα μικρόψαρα σήμανε τον συναγερμό. Τα ψαράκια ήρθαν στην κυριολεξία και κόλλησαν πάνω μου. Στην ασημένια κουρτίνα δημιουργήθηκε μια μεγάλη τρύπα καθώς τα μικρόψαρα προσπαθούσαν να απομακρυνθούν πανικόβλητα από το σημείο που πλησίαζαν οι θηρευτές. Μέσα από το άνοιγμα είδα ένα κοπάδι καμιά εικοσαριά τάσκες (dog tooth tuna) να πλησιάζουν. Το κοπάδι είχε διαφόρων μεγεθών ψάρια. Τα πιο μεγάλα ήταν πιο σκουρόχρωμα. Ήταν όμως λίγο πιο μακριά από ότι θα ήθελα και έτσι έδωσα μια σπρωξιά με το χέρι μου και τις πλησίασα. Αυτές απτόητες! Σημάδεψα την πιο κοντινή και πάτησα την σκανδάλη. Το ψάρι που στόχευσα προσπάθησε να αποφύγει την βέργα και έσκυψε, με συνέπεια να το πετύχω ψιλά στην πλάτη. Έφυγε προς το μπλε με μεγάλη ταχύτητα και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μου είχε ξετυλίξει σχεδόν όλο το σκοινί από το μουλινέ του όπλου μου. Εγώ την κόντραρα απαλά προσπαθώντας να σταματήσω την ορμή του, ζητώντας Του να μην χάσω και αυτό το ψάρι. Μετά από λίγο γύρισε καταπάνω μου. Φυσικά δεν την έβλεπα και προσπαθούσα να μαζεύω το σκοινί για να το έχω τεντωμένο πάντα. Είχαν περάσει περίπου 20’ όταν το ψάρι ήταν κάθετα από κάτω μου και δεν κουνιόταν. Εγώ απλά κράταγα το σκοινί τεντωμένο και περίμενα την αντίδρασή της. Τίποτε δεν έγινε! Τραβώντας απαλά το σκοινί κατάλαβα ότι μάλλον είχε μπερδέψει και ένας Θεός ξέρει σε τι βάθος. Μάζεψα το υπόλοιπο σκοινί και κρέμασα το ψαροτούφεκο στην σημαδούρα με το σκοινί πάντα τεντωμένο. Αφού προετοιμάστηκα, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Είχα φτάσει στα -20 μ όταν είδα το ψάρι να είναι ακίνητο περίπου 10 μ πιο βαθιά. Αναδύθηκα.

«Φαίνεται πως κάπου έχει μπερδευτεί. Δεν μπορούσε να ήταν στο ποιο πάνω σκαλοπάτι;» αναρωτήθηκα. Ηρέμησα για 6’ και πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα αφού έβγαλα και ένα βαρίδι του κιλού από την ζώνη μου. Προχωρούσα και προχωρούσα αλλά το ψάρι δεν φαινόταν. Κάποια στιγμή το είδα και καθώς το πλησίαζα δεν αισθανόμουν και πολύ ευχάριστα. Έριξα μια κλεφτή ματιά στο καταδυτικό μου ρολόι που έδειξε -34,6 μ. Το ψάρι ήταν 8 με 10 μ πιο βαθιά. Σταμάτησα αμέσως την βουτιά, τράβηξα το σκοινί του ψαροτούφεκου μήπως και ξεκολλήσει και αναδύθηκα. Όταν βγήκα στην επιφάνεια και ηρέμησα κοίταξα πάλι το ρολόι μου. Έδειχνε -35.1 μ σε 1’και 39’’. 

«Δεν αξίζει τον κόπο να πνιγώ. Θα κόψω το σκοινί» σκέφτηκα. Πήγα στην σημαδούρα και τράβηξα το σκοινί. Ως εκ θαύματος είχε ξεκολλήσει! Μάζεψα το σκοινί με σταθερή ταχύτητα και μόλις φάνηκε το ψάρι βούτηξα και το έπιασα. Το τι φιλία του έδωσα δεν λέγεται. Ευχαρίστησα άπειρες φορές και τον Ύψιστο για το δώρο του.

"Να μάθεις άλλη φορά να μην βάζεις αμφιβολίες και φοβίες για το πόσο βουτάς. Βάζε τα όριά σου χωρίς φόβο...." είπα στον εαυτό μου για τις πρωινές μου σκέψεις. Εκεί τελείωσε το ψάρεμά μου. Στην παραλία έβγαλα τις φωτογραφίες μου και το ζύγισα. Ήταν 7,891 γρ. 

Ξεκοίλιασα την νύφη του αυτοκράτορα για να φύγει το πολύ αίμα που έχουν αυτά τα ψάρια. Εκείνη την στιγμή ήρθε και ο Διονύσης (ντόπιος ψαράς) που έχοντας στο καλάμι του ένα με ψεύτικο ψαράκι είχε πιάσει άλλη μια τάσκα ολόιδια με την δική μου. Την ξεκοίλιασε και αυτός και αφού τα είπαμε αποχαιρετιστήκαμε. Εγώ πήρα τον δρόμο του γυρισμού κουρασμένος μεν, 
χοροπηδώντας δε.