 |
Φωτογραφία-Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ
|
Μπήκε ο Ιούνιος
και αποφασίσαμε με τον Βρεττό να πάμε για ψάρεμα. Ο Σπύρος άφαντος με τις
καλοκαιρινές ετοιμασίες, αν και τα κολυμπιτά ψαρέματα δεν τα πάει καθόλου. Την
τελευταία στιγμή όμως μου το ανέβαλε και ο Βρεττός. Σιγά μην έχανα την ευκαιρία
να πάω έστω και μόνος. Τα φόρτωσα όλα και ξεκίνησα χαράματα για έναν παλιό
ψαρότοπο που στο παρελθόν μου είχε δώσει ωραία θαλασσινά στολίδια. Βασικός
τρόπος ψαρέματος θα ήταν τα καρτέρια. Το μόνο που άλλαζε ήταν ότι τα όπλα. Θα ήταν
τα πιο μεγάλα που έχω, μιας και τα θηράματα μπορεί να είναι πολύ μεγάλα και πιο
βαθιά. Έφτασα λίγο μετά την ανατολή του ήλιου και αφού ντύθηκα, ξεκίνησα για να
φτάσω στο γνωστό κάβο. Τα νερά ήταν θολά από τον νοτιά. Ορατότητα μέχρι το
πολύ 10 μ. Έφτασα εκεί που ήθελα και
αφού πόντισα την σημαδούρα για να με βλέπουν οι βάρκες βούτηξα όλος χαρά. Δεν
είχε καθόλου ρέμα και είχε πολύ ψιλό (καλόγριες, γόπες και ψιλή σαρδέλα). Τα
καρτέρια διαδέχονταν τα ένα το άλλο όταν από πίσω μου ήρθε ένας λούτσος περίπου
ενάμιση κιλό.
Τον αγνόησα σκεπτόμενος: «Θέλω αυτούς που κυνηγάνε εσένα!». Λες
και το κατάλαβε πέρασε δίπλα μου στα επόμενα καρτέρια 3-4 φορές μέχρι που δεν
το ξαναείδα.
Σε ένα άλλο καρτέρι πέρασε από μπροστά μου ένα δίκιλο τονάκι με
απίστευτη ταχύτητα και εγώ απλώς το παρατηρούσα μέχρι που χάθηκε στο μπλε. Εννοείτε
ότι μετά από κάθε βουτιά υπήρχε χρόνος για ξεκούραση. Καθώς είμαι στα ρηχά και
ξεκουράζομαι ανάμεσα στις βουτιές, ένα τετράκιλο περίπου τονάκι κάνει ντου στην
ψιλή σαρδέλα ακριβώς δίπλα μου. Φυσικά δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. Όπως είχε
έρθει, με την ίδια ταχύτητα εξαφανίστηκε. Στα επόμενα δύο καρτέρια πέρασαν
τονάκια πολύ ανοιχτά και εγώ τα παρατηρούσα μήπως και κάποιο στρίψει προς το
μέρος μου αλλά…. Το συγκλονιστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι μόλις κάποιος κυνηγός
εμφανιστεί όλο το ψιλό (καλόγριες, γόπες και ψιλή σαρδέλα) πανικοβάλλεται και
έρχεται καταπάνω μου ή προς τον βράχο για να κρυφτεί, ενώ εγώ ψάχνω να βρω
ποιος έρχεται και από πού. Στα περισσότερα καρτέρια δεν συνέβαινε τίποτε και
εγώ απλώς χάζευα τα μικρόψαρα που χόρευαν στο μπλε απολαμβάνοντας κάθε στιγμή
που μπορεί να ήταν και η τελευταία τους. Έτσι κυλούσαν τα λεπτά μέχρι σε ένα
καρτέρι στα 10μ βάθος παρατήρησα ότι οι γόπες που ήταν από πάνω μου όρμησαν
καταπάνω μου. Γύρισα ολόκληρος στην προσπάθειά μου να δω τι ήταν αυτό που πιθανόν
να περνούσε από πάνω μου. Ήταν ένα τονάκι 3-4 κιλά. Μέχρι να στρέψω το μεγάλο
ξύλινο ψαροτούφεκό μου και να σημαδέψω αυτό είχε περάσει. Όταν κατάφερα να
πατήσω την σκανδάλη το μόνο που κατάφερα ήταν να το τρομάξω για να εξαφανιστεί ταχύτατα
στο βαθύ μπλε. Πάω στα ρηχά για να ξεκουραστώ και να οπλίσω ξανά το ψαροτούφεκό
μου. Ενώ ηρεμώ και είμαι χαλαρός και αμέριμνος στα τρία μέτρα από εμένα και σε
βάθος μόλις 2μ περνάει ένα μαγιάτικο 4-5 κιλά. Μέχρι να συνέλθω από το σοκ το ψάρι
είχε φύγει.
Γυρίζω προς τον ολογάλανο ουρανό και λέω: «Κάποιος σίγουρα με
δουλεύει και έχει Ξεραθεί στα γέλια!!!». Γέλασα και εγώ και είπα στον εαυτό
μου: «Υπομονήήήή….» συνέχισα τα καρτέρια αλλά τίποτε. Αποφάσισα να κάνω ακόμη δύο ή
τρία και να φύγω. Ούτως ή άλλωστε δεν περίμενα να πιάσω τίποτε. Καθώς ετοιμαζόμουν
να βουτήξω μου ήρθε στο μυαλό μια παλιά εμπειρία που είχα στον συγκεκριμένο
τόπο. Σε ένα καρτέρι μου είχε έρθει με απίστευτη ταχύτητα ένα πολύ μεγάλο
μαγιάτικο περίπου 30-35 κιλά και ενώ εγώ περίμενα να κόψει καθώς με πλησίασε
αυτό έστριψε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα ούτε να πατήσω την σκανδάλη ενώ αυτό
εξαφανίστηκε στα άπατα!!! Με αυτές τις σκέψεις βούτηξα και καρτέρεψα. Ξαφνικά
τα μικρόψαρα έγιναν ένα με τον τοίχο.
Στο βάθος φάνηκαν 5-6 μαγιάτικα. Τα
ψάρια είχαν τέτοια πορεία που η διαίσθησή μου έλεγα ότι δεν θα πλησιάσουν. Δίνω
μια σπρωξιά με το χέρι μου και φεύγω διαγώνια καταπάνω τους. Αυτά αμέσως
άνοιξαν ταχύτητα ενώ εγώ επιβράδυνα. Τότε το ένα από τα προπορευόμενα στρίβει
απότομα και έρχεται καταπάνω μου. Χωρίς πολλές σκέψεις με το που το είδα αυτό
πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα και κάλυψε τα τέσσερα
περίπου μέτρα, που με χώριζαν από το ψάρι, σε εκατοστά του δευτερολέπτου. Ο μεγάλος κυνηγός πρόλαβε να στρίψει αλλά η βέργα του καρφώθηκε στο κεφάλι του.
Ο πρίγκηπας της θάλασσας τινάχτηκε βίαια
προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα κάνοντάς την να λυγίσει. Βλέποντας ότι
η βέργα δεν το έχει ξεπεράσει, έκλεισα την κάμερα και προσπάθησα να ελέγξω όσο
μπορώ το ψάρι. Η αγωνία στο κατακόρυφο και οι προσευχές μου για να μην συμβεί
το μοιραίο πρέπει να είχαν φτάσει στα Ουράνια. Το μεγάλο πελαγίσιο ψάρι
προσπάθησε να μπερδέψει την πετονιά ή και την βέργα σε κάποια βράχια. Τραβώντας
το σχοινί αρκετά το απέφυγα 3-4
φορές. Άλλες δύο φορές καθώς κρατούσα το σχοινί τεντωμένο το δυνατό ψάρι με
βούλιαξε. Άφησα λίγο παραπάνω σχοινί και βγήκα στην επιφάνεια κρατώντας το πάντα
τεντωμένο. Όμως η καλή βολή είχε αρχίσει να επηρεάζει το ψάρι. Οι κινήσεις του
έγιναν πιο αργές και σπασμωδικές. Μην περιμένοντας άλλη ευκαιρία βούτηξα πάνω στο μεγάλο ψάρι.
Έπιασα την βέργα και την έσπρωξα με όση δύναμη είχα για να τρακάρει το χέρι μου
στο κεφάλι του. Η βέργα είχε χτυπήσει το απέναντι μάγουλο, σπάζοντάς το, αλλά
δεν κατάφερε να το περάσει. Έτσι με το σπρώξιμο μου πέρασε εύκολα απέναντι. Την
έπιασα δεξιά και αριστερά έχοντας το κεφάλι του ψαριού ανάμεσα στα χέρια μου.
Το μεγάλο πελαγίσιο ψάρι χτύπησε την ουρά του αρκετές φορές και παρασυρθήκαμε
δεξιά-αριστερά ανεβαίνοντας στην επιφάνεια. Ήταν σαν να χορεύαμε αγκαλιασμένοι
ένα πολύ ερωτικό βαλσάκι. Στην επιφάνεια έβγαλα το μαχαίρι και του έδωσα ένα
γρήγορο τέλος. Το αγκάλιασα, το φίλησα ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που
του είχα προκαλέσει.
Το κρέμασα στην σημαδούρα και ευχαρίστησα τον Ύψιστο για
το υπέροχό Του δώρο. Αφού ηρέμησα έκανα μια τελευταία βουτιά για να δω τι επικρατεί
στα πολύ βαθιά. Πολύ κρύο και σκοτάδι!
Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μου. Βγήκα στην παραλία, έβγαλα τις
φωτογραφίες που ήθελα και γεμάτος χαρά αλλά αρκετά κουρασμένος πήρα τον δρόμο
του γυρισμού. Το μαγιάτικο ζύγιζε 14,7 κιλά και με δυσκολία χώρεσε στο 70 λίτρων ψυγείο μου!
