Κολυμπώντας με τους αετούς του Αμβρακικού!!!!

Η συννεφιασμένη Πάλαιρος!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Βρήκαμε ένα τριήμερο που το σχολείο ήταν κλειστό και όπου φύγει-φύγει με την Σταυρούλα. Προορισμός μας η αγαπημένη Πάλαιρος και η ιδιαίτερη αγάπη με τους φίλους μας. Ξεκινήσαμε νωρίς-νωρίς για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Βέβαια για να λέμε και του "στραβού το δίκιο", είχα στο μυαλό μου και μια βουτιά καθ΄οδόν προς την Πάλαιρο. Ο καινούργιος δρόμος μείωσε αρκετά την απόσταση κι έτσι φτάσαμε πολύ πιο νωρίς και ξεκούραστα στον προορισμό μας. Έτσι λίγο πριν το ξενοδοχείο, βρήκα λίγο χρόνο για μια σύντομη βουτιά σε ένα καινούργιο μέρος. Ντύθηκα με την βοήθεια της καλής μου και βούτηξα με ανυπομονησία μπω να πω. Η θάλασσα είχε αρχίσει να κρυώνει και ήταν αρκετά θολή. Ξεκίνησα τα καρτέρια. Σε μεριές-μεριές τα μικρόψαρα ήταν τόσο πολλά που περίμενα να δω μεγάλους κυνηγούς. Μάταια όμως, γιατί τίποτα δεν φάνηκε. Η απόλυτη ηρεμία. Πουθενά τίποτα. Σε ένα καρτέρι μου ήρθαν πολλοί κέφαλοι. Θα μπορούσα να είχα ρίξει και ίσως να είχα πιάσει κάποια ψάρια που ήταν του κιλού. Όμως η σκέψη ότι μπορεί να ακολουθεί κάποιο γοφάρι ή οτιδήποτε άλλο μεγάλο, δίστασα να πατήσω την σκανδάλη. Δυστυχώς τίποτε δεν ακολουθούσε. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι μου ήρθαν τρις μεγάλες παλαμίδες. Τα ψάρια μου ήρθαν ανάποδα κι όταν έκανα να στρίψω το ψαροτούφεκό μου, έφυγαν με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς να μου δώσουν την παραμικρή ευκαιρία για βολή αλλά ούτε και για κάποιο video. Καθώς πλησιάζω προς το τέλος της βουτιάς μου, φτάνω σε ένα βαθύ κατρακύλι. Ο σκοτεινός βυθός του Αμβρακικού, τον κάνει να φαίνεται σαν θρίλερ. Έκανα δυο-τρις βουτιές και καρτέρεψα, χωρίς καμιά επιτυχία. Αποφάσισα να κάνω άλλο ένα πριν φύγω. Βουτώ αλλά δεν έχω ενεργοποιήσει την υποβρύχια κάμερά μου. Καρτερεύω προς τα βαθιά, όταν παρατηρώ αριστερά και προς τα ρηχά υπάρχουν κάποιοι καλοί σαργοί. Γυρίζω το όπλο μου προς τα ψάρια και περιμένω. Έχοντας κόντρα το φως, βλέπω πιο εύκολα τις σκιές τους μέσα στην θολούρα. Καθώς περιμένω, παρατηρώ μια πιο μεγάλη σκιά να έρχεται προς το μέρος μου του σκοτωμού. Το ψάρι έχει κεφαλώσει και έρχεται για να με φάει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάρι είναι. Συναγρίδα? Πολύ μεγάλος σαργός ? Τσιπούρα? Φοβούμενος μην φύγει με την ταχύτητα που έρχεται, μόλις μπήκε στο πεδίο βολής, σημάδεψα και έριξα κατάμουτρα στο ψάρι. Η βέργα πέτυχε τον στόχο, που στρίβοντας είδα ότι ήταν μια καλή τσιπούρα. Το ψάρι εξαφανίστηκε μέσα στην θολούρα ξετυλίγοντας αρκετό σκοινί από το μουλινέ μου. Άρχιζα να μαζεύω το σκοινί και μόλις φάνηκε το ψάρι ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερα. Η τσιπούρα χτυπιόταν απεγνωσμένα να ξεφύγει, αλλά η βολή ήταν κάτω από το μάτι και της βγήκε από το απέναντι μάγουλο. Πήρα αγκαλιά την 1,6 κιλών τσιπούρα και βγήκα.

Ξεκινήσαμε καλά.....

Αφού τακτοποιήσαμε τον εξοπλισμό μου, φύγαμε για το ξενοδοχείο. Μας περίμεναν ο Δημήτρης, η Αγλαΐα, ο Ντίνος και τα παιδιά. Τι παιδιά, ολόκληρες κοπέλες είναι πια η Στέλλα και με την μικρή την Δήμητρα. Τι μικρή, μας έχει περάσει όλους στο μπόι!!! Αγκαλιές και φιλιά με όλους. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και μετά κατεβήκαμε στην κουζίνα. Ο σεφ Δημήτρης είχε μεγάλα σχέδια και οι βοηθοί του Αγλαΐα, Σταυρούλα, Ντίνος και εγώ ήταν έτοιμοι. Είχα φέρει κι εγώ λίγα ψάρια, πρόσθεσε και μερικά δικά του και ανέλαβε την ετοιμασία του δείπνου. Έβγαλε τα φιλέτα από τα ψάρια. Όλα τα κόκαλα και τα κεφάλια έκαναν μια ωραία και πηχτή σούπα. Τα γεμιστά καλαμάρια ψήθηκαν, οι σαλάτες κόπηκαν, οι γαρίδες ετοιμάστηκαν, καθώς και τα κολοκυθάκια. Μετά ο σεφ Δημήτρης έκανε παρουσίαση ενός πολύ όμορφου και πολύ γευστικού πιάτου. Στρώθηκε το τραπέζι και κοντά στο αναμμένο τζάκι, τα πιρούνια πήραν φωτιά. Η νύχτα μας βρήκε γύρω-γύρω από το τζάκι να συζητάμε και να πειράζουμε ο ένας τον άλλον.....

Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα....

Καλή μας όρεξη....

Επί τω έργω....

Το επόμενο πρωί ένας βαρύς ουρανός με πολλά σύννεφα μας περίμενε. Καταστρώσαμε τα πλάνα της ημέρας, που φυσικά συμπεριελάμβανε και απογευματινή βουτιά. Όταν έφτασε η κατάλληλη ώρα, ξεκινήσαμε με την Σταυρούλα για την βόλτα μας, ενίοτε και της βουτιάς. Έφτασα στο σημείο που ήθελα, ντύθηκα και βούτηξα. Ο Αμβρακικός ήταν πάλι θολός και κρύος. Με το που βουτώ, διακρίνω κάτι μεγάλο και καφέ από κάτω μου. Μια μεγάλη χελώνα έχει αράξει πάνω σε κάτι άσπρο. Κάνω μια βουτιά για καλύτερο πλάνο, αλλά η χελώνα χάνεται ταχύτατα μέσα στο θολό τοπίο. Λίγο πιο κάτω βλέπω ένα σαλάχι αετό. Δεν με αφήνει να το πλησιάσω για καλύτερο πλάνο. Χάνεται κι αυτό στην θολούρα..... Συνεχίζω τα καρτέρια μου. Μικρά ψάρια τσιπούρες, λαβράκια, μουρμούρες και κέφαλοι τρέχουν σαν παλαβά μέσα στην θολούρα, τρομαγμένα από την παρουσία μου. Κάποια μεσαία ψάρια μπορώ να τα πιάσω, αλλά έχω έρθει για κάτι πιο μεγάλο. Σε μια βουτιά βλέπω μια μεγάλη, μαύρη και λεπτή ουρά αετού να απομακρύνεται από κοντά μου. Στο επόμενο καρτέρι, βλέπω μια μεγάλη σκιά να πλησιάζει. Ένας μεγάλος αετός εμφανίστηκε μπροστά μου, οποίος μόλις με πήρε χαμπάρι, άλλαξε πορεία και χάθηκε ήρεμα μέσα στην θολούρα. Σε ένα άλλο καρτέρι, βλέπω πιο ψηλά από εμένα κάτι σκούρο να κινείται. Η κίνηση όμως θυμίζει σαλάχι. Ένας μεγάλος αετός έρχεται να με περιεργαστεί. Σηκώνω το ψαροτούφεκό μου και όταν με πλησιάζει αρκετά, απλώς ακουμπώ την άκρη από το ένα πτερύγιο του με το όπλο μου. Με τον που τον άγγιξα, χτύπησε τα φτερά του και χάθηκε με απίστευτη ταχύτητα, μέσα σε αυτήν την πηχτή σούπα. Όμως πίσω του ερχόταν ένας άλλος αετός, όλο ομορφιά και χάρη. Οι κινήσεις τους αρμονικές και δίκαια τους έχει δοθεί το όνομα αετός. Κυριολεκτικά πετούν μέσα στην θάλασσα. Είναι τόσο ήρεμοι, που ταιριάζουν απόλυτα με το όλο περιβάλλον. Αυτός ήρθε να με δει, κρατώντας όμως τις αποστάσεις του. Μόλις με είδε έστριψε και μέσα στην όλη του την χάρη χάθηκε κι αυτός, δείχνοντάς μου την μεγάλη του ουρά. Είχα βολή και στα πέντε ψάρια και σίγουρα μετά από αρκετή ώρα πάλης θα έπιανα τουλάχιστον έναν αετό. Γιατί? Δεν θα υπήρχε λόγος και θα χαλούσα την όλη ηρεμία που εκπέμπουν αυτά τα όντα.

Ένας από τους μεγάλους αετούς....

Συνέχισα παρακάτω για αρκετή ώρα, χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού καρτερεύοντας όπου νόμιζα ότι έπρεπε. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια μου, δεν έχουν περάσει 25 δευτερόλεπτα και μια μεγάλη σκιά εμφανίζεται δίπλα μου. Περνά από μπροστά μου και στα πλευρά της υπάρχει και μια διακεκομμένη ασημένια γραμμή. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάρι είναι. Χωρίς πολλά λόγια πατάω την σκανδάλη. Το μουλινέ ξετυλίγεται γρήγορα. Δεν μπορεί να είναι λαβράκι, γιατί ήταν πολύ φαρδύ ψάρι. Δεν είναι γοφάρι γιατί δεν τραβάει με την μεγάλη δύναμη που φημίζονται τα γοφάρια. Δεν ξέρω και τι βολή έχω κάνει μέσα στην θολούρα. Κλείνω την κάμερα για να ασχοληθώ με το ψάρι. Η θολούρα που επικρατεί στην επιφάνεια, δεν μου επιτρέπει να δω τι ψάρι είναι και πόσο μεγάλο. Με τα πολλά και με την αγωνία στα ύψη το πήρα στα χέρια μου. Τρελάθηκα από την χαρά μου. Είχα καταφέρει να πιάσω έναν κρανιό, έναν μεγάλο κρανιό!!! Η βολή τον είχε βρει στο πλαϊνό πτερύγιο και του βγήκε μέσα από το στόμα. Μόνο πάνω στην θάλασσα δεν περπάτησα από την χαρά μου!!!!!

Ο δεκάρης κρανιός πιάστηκε!!!!

Ευχαριστώντας τα Ουράνια βγήκα χωρίς να κάνω άλλη βουτιά. Δεν ξέρω αν ήταν μόνος του το ψάρι, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Βγήκα στη παραλία κάνοντας νόημα στην Σταυρούλα να φέρει φωτογραφική. Βγήκαν οι απαραίτητες φωτό και αφού τακτοποιήσαμε το ψάρι να μην φαίνεται, ξεσπάσαμε... Το βράδυ στο ξενοδοχείο έγιναν τα ανάλογα ξεσπάσματα. Το ίδιο έκανε και ο καιρός με μια δυνατή βροχή με αστραπές και κεραυνούς. Μαζευτήκαμε γύρω από το τζάκι, όπου μας βρήκε μέχρι αργά η νύχτα.

Κρανιός ολέέέέέ΄.......

Στην επόμενη και τελευταία μας μέρα υπήρξε μια έκπληξη. Ένας καταγάλανος ουρανός, χωρίς καθόλου αέρα μας καλημέρισε. Ο Δημήτρης με την παρότρυνση του Μαρίνου ετοίμασε το σκάφος του για μια βόλτα που θα περιελάμβανε και βουτιά. Τα φορτώσαμε όλα και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή εκπληκτική, άπνοια, η θάλασσα ήταν κολλημένη. Πήγαμε στο μέρος που διαλέξαμε και βουτήξαμε. Η Σταυρούλα με τον Δημήτρη στρώσανε ένα τσιμπούσι.... Ζηλέψαμε με τον Μαρίνο.... Να παίρναμε κι εμείς μέρος αντί για ψάρεμα;;;; Το μικρόβιο του ψαρέματος όμως ήταν πιο δυνατό. Έτσι βουτήξαμε. Ο βυθός που και που έκανε κάτι πέτρες και κρατούσε μικρά ψάρια. Πιάσαμε από έναν κέφαλο ο καθένας. Μετά σε ένα καρτέρι μου ήρθαν μικρά λαβράκια και κέφαλοι. Δίπλα τους έτρωγαν κάτι καλές μουρμούρες. Συγκεντρώθηκα σε αυτές κι έπιασα ένα ψάρι 400γρ. Τα υπόλοιπα εξαφανίστηκαν και δεν τα ξαναείδαμε ποτέ. Ανοίχτηκα και πλησίασα προς το σκάφος. Έδωσα το βαρίδι πλάτης και έκανα μερικές βαθιές βουτιές. Στην βαθύτερη προσγειώθηκα στα -25,6μ. Παντού απολιωνόταν μια απέραντη λάσπη. Μπροστά μου όμως υπήρχε ένα χταπόδι!!!
"Τι κάνεις εδώ;" αναρωτήθηκα. Το σημάδεψα, του έριξα και πήρα δρόμο για την επιφάνεια. Είχα πιάσει ένα δίκιλο χταπόδι που είναι το βαθύτερο χταπόδι που έχω πιάσει ποτέ. Πήγα προς το σκάφος και βγήκα.

Εκεί τελείωσε και το ψάρεμα μου και πλάκωσα τα εδέσματα, τα οποία ακόμη τρέχουν να γλιτώσουν. Μετά από λίγο ήρθε κι ο Μαρίνος. Είχε πιάσει και δύο καλούς σαργούς και του ξεψάρισε μια ωραία τσιπούρα κατά τα λεγόμενά του. Αφού απολαύσαμε τα εδέσματα, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Μαζέψαμε όλα τα πράγματά μας, αποχαιρετίσαμε τους πολυαγαπημένους μας φίλους και δώσαμε ραντεβού στην Αθήνα. Ο κρανιός περιμένει το μεγάλο τσιμπούσι!!!!!!

Υ.Γ. Ο κρανιός ζυγίστηκε 10,1 κιλά και νομίζω ότι είναι ψάρι ζωής. Ελπίζω να κάνω λάθος!!!!!

Translation of the article in the English language. 

Swimming with the eagles of Anvrakikos Bay. 

(1st picture: Cloudy Paleros) 

During a three day weekend that the school I am working was closed and off we go with Stavroula. The destination was Paleros and our special friends. We started early in the morning. In the back of my mind, I was planning a short dive on our way to Paleros. The new-built high-way reduced the enough the driving time, allowing us to arrive much earlier and restful on our destination. So just before the hotel, we stopped for a short dive in a new fishing place. I got dressed with the help of my sweetheart and dove eagerly I could say. The sea was beginning to cool off and it was quite blurry. I started my spear-fishing with an ambush. In some places the small fish were in such great numbers, that I was expecting to see big fishes hunting the smaller ones.. Unfortunately nothing appeared, nothing. Only the absolute calmness of the sea was present. In one of my ambushes, a large school of mullets swam in front of me. I could pull the trigger of my speargun and could easily caught some fish that was about a kilo. But the thought of a blue-fish or anything else following the mullets, I hesitated to pull the trigger. Unfortunately, nothing followed. A little further down on another ambush, three big bonito appeared out of the blue. The fish came from the opposite direction that I was waiting for, and when I tried to turn the speargun, they fled at great speed, without giving me the slightest chance to shoot or video them. As I was approaching the end of my fishing, I reached a deep under-water downhill. It was like living in a thriller, when I looked at Amvakikos' dark sea-bed. I dove into the deep two-three times without any success. I decided to do one last dive before I left, but I forgot to activated my underwater camera. I was ambushing looking at the deep sea, when I looked to my left. Shallower than me, there were some big sea-breams swimming. I turn my speargun towards the fishes and waited. Having the sun light above me, I was able to see their shadows more easily in the blurry sea. As I was waiting, I noticed a bigger shadow was approaching me with great speed. I could not figure out what kind of a fish was. Snapper? A very big sea-bream? Dorado? In order not to let it pass with its approaching speed, as soon as the fish entered the firing distance, I pulled the trigger aiming at the head of the fish.The shaft hit its target and as the fish turned. I saw it was a nice dorado. The fish disappeared into the blurry sea by unwinding some meters of rope from my speargun. While I was pulling the rope, the fish appeared from the deep and I turned on the underwater camera. The dorado was desperately fighting to escape, but the shaft has struck the fish under the eye and came out of the opposite cheek. As it came closer to me, I embraced the 1.6 kg dorado and I got out of the sea. (2nd picture: A good start...)
After we arranged my diving geart, we left for the hotel. We were greeted by Dimitris, Aglaia, Dinos and the two children. Hugs and kisses with everyone. Stavroula and I settled in our room and then went down to the kitchen to help preparing the dinner. Chef Dimitris had great plans, and his helpers Aglaia, Stavroula, Dinos and I were ready. I brought few fish and Dimitris added some more, in order to begin the preparation of the fabioulus dinner. He filleted all the fish. All the bones and fish-heads were put together and after some cooking time, a tasteful thick soup was ready. Stuffed squids with cheese were baked, salads were cut, shrimp were prepared, and the zucchini was barbecued. Then chef Dimitris presented a very beautiful and tasteful dish. When everything was ready, the tables were laid next to the burning fireplace. Everyone was ready to literary attack the delicious dinner. The lovely night found all of us around the fireplace telling stories and teasing each other ..... 

(3rd picture: Chef Dimitris and Aglaia). (4th picture: Preparations...) (5th picture: Bon appetite...) 

The next morning the weather had changed. Dark clouds were approaching from the north. After finishing breakfast, Stavroula and I planned our next excursion, which would include an afternoon dive on a specific place. We started our excursion and when the right time approached, we arrived at the designated area, where I wanted to spear-fishing. I prepared my gears, got dressed and dove. The sea of Amvrakikos bay was once more blurry and cold. When I dove, I saw something big and brown beneath me. A big sea turtle was lying on the sea floor. Immediately I dove in order to capture it with my underwater camera. The turtle struck its fins and disappeared in to the dark blue sea. A little further down I saw an eagle-ray. I tried to get closer for a better shot with the underwater camera, but it flapped its fins and disappeared in to the blurry sea too. I continued diving. I saw many small fish, (dorados, mullets, sea bream and sea bass). They were running like crazy and disappearing into the blurry sea, terrified from my presence. I could caught some middle size fish, but I was looking for something much bigger. In one of my dives, I barely saw a long, black and slim eagle-ray tail moving away from me. In my next ambush, I saw a big-dark shadow approaching. A big eagle-ray appeared in front of me, looked at me, changed its course and got lost calmly in the murky waters. After that incident, I saw a big shadow approaching me from above. The entire movement of the shadow was revealing resembled to me that it was another ray. Few seconds later, a big eagle-ray appeared in front of me. The ray came closer to inspect the dark object that was laying on the sea floor. As it came close enough, I raised my speargun and just touched the tip of its fins with my speargun. Immediately the ray hit its majestic wings and got lost with incredible speed, in this blurry and thick as a soup seawaters. Surprising enough, it was followed by another eagle-ray that was approaching me with all its beauty and grace. The movements of these creatures are so harmonious and fairly have been given the name eagles. They literally fly in the sea. Their swimming patterns are so calm that they blend perfectly with in this amazing and peaceful environment. The eagle-ray came to observe me keeping a safe distance between us. After looking at me it vanished in its whole grace in these murky waters, showing me its long tail. I had a shot at all five rays and certainly after a long fight I would catch at least one eagle-ray. But why should I do it? There would be no reason to ruin the tranquility that these beings were sending out to the environment.
(6th picture: One of the big eagle-rays....) I continued my ambushes for a long time, with out seeing anything worth while shooting. I decided to return to the beach, where I had parked my car, diving wherever I thought it was worth it. In one of my last dives, a big shadow appears next to me after only 25 seconds past of my diving time. It passed in front of me and on its side there was a dashed silver line. I could not figure out what a fish was. Without any hesitation I pulled the trigger. The rope from my reel was unfolding quickly. It could not be a sea bass, because it was a very wide. It was not a blue-fish because it did not pull with great force that the blue-fish are famous for. I did not know how accurate my shot was in these murky waters. I turned off the camera in order to deal with the fish.The blur on the surface of the sea did not allow me to see what fish was and its size. After few agonising minutes I got it in my hands. I was delirious from joy. I had managed to catch a tiger-tooth croaker. The shaft had found it on the side fin and came out of its mouth. I could easily walk on top of the sea surface out of my joy !!!!!
( 7th picture: The 10 kilos tiger-tooth croaker was caught!!!!) Thanking the Heavens I went out without diving any more. I did not know if it came alone, but I did not care to find out at all. I went out to the beach signalling  to Stavroula to bring a camera. After several photos were taken, we hit the road towards the hotel. At our arrival to the hotel, the weather burst into a heavy rain with lightning and thunders. We gathered around the fireplace enjoying the company of our friends until late at night.

( 8th & 9th pictures and video) On our last day the weather had a surprise for us. The weather welcomed us with blue skies and a beautiful sun shine. Dimitris, after a suggestion from Marinos, prepared his boat for a small cruise on the Ionian sea that would include a dive. We loaded everything and sailed away for a new adventure crossing a waveless and beautiful sea. We went to the place we had chosen and dove. Stavroula and Dimitris laid the table with delicious treats... Marinos and I were thinking: "Should we also take part in the feast instead of spear-fishing?" But the call of the sea was much stronger. So we dove. The sea floor was muddy. Wherever we found rocks, mostly small fish were there. Each of us caught a mullet. In one ambush small basses and mullets came to me. Next to them there was a school of striped sea-breams, grazing small crustaceans in the sea bed. I ignored all the other fish and concentrated on them. At the end of my ambush, I caught a 400gr fish. The rest disappeared and we never saw them again. I decided to go for a deep dive and so I approached the boat. I gave them some extra weights from my diving belt that I needed to got rid off and started preparing myself for the deep dives. The deepest dive was at -25.6m and I landed on a muddy sea floor. The sea floor was covered with mud. I looked around and the only living thing was an octopus in front of me!!! "What are you doing here?" I wondered. I aimed at it, shot it and ascend towards the surface. I managed to catch a two kilo octopus and it was the deepest octopus I've ever caught so deep. That's where my fishing ended. ( 2nd video)
I was so hungry that I devoured most of the delicious treats in a matter of minutes. After a while, Marinos returned to the boat as well. He had caught two good sea-breams and a good dorado got away, according to him. After having enjoyed the dishes, we sailed back to the small harbour of Paleros. Stavroula and I loaded all of our stuff to the car, we bid farewell to our beloved friends and hit the road towards Athens. We were going to meet in Athens to feast on the tiger-tooth croaker !!!!!!

P.S. The tiger-tooth croaker was weighed 10.1 kilos and I think it's a catch of a life time. I hope to be mistaken in the future with a bigger catch of the same spicies!!!

Καλοκαίρι 2017 .... έλαβε τέλος!!!!

Η παρέα μου στην βουτιά!!!

Κείμενο, φωτογραφία-video; Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Η πρόγνωση έλεγε για πολύ ωραία μέρα και εφόσον μπορούσα γιατί να χάσω την βουτιά; Τα φόρτωσα και έφυγα χαράματα. Το μέρος το ήξερα καλά κι έτσι δεν είχα και πολλές αναστολές. Έφτασα, ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα. Ήταν όπως τα έλεγε η πρόγνωση. Η θάλασσα με ελάχιστο κυματισμό, αρκετά ζεστή μέρα και ηρεμία. Τράβηξα για εκεί που ήθελα, χωρίς να ψάξω τις διάφορες πλάκες που συναντούσα στον δρόμο μου. Με είχε πιάσει μια ανυπομονησία να φτάσω στον βαθύ τόπο. Μετά από αρκετά λεπτά έφτασα στον προορισμό μου. Πόντισα την σημαδούρα και είπα να κάνω το πρώτο μου καρτέρι για να δω τι υπάρχει, αλλά και για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου. Βουτώ και καρτερεύω. Τα δευτερόλεπτα περνούν, τα πνευμόνια αρχίζουν να παραπονιούνται. Πριν όμως ξεκολλήσω από τον βυθό, παρατηρώ μια κίνηση μερικά μέτρα πιο βαθιά μου. Για το πότε ξέχασα ότι πρέπει να διακόψω την βουτιά μου δεν λέγεται. Γυρίζω το μεγάλο ξύλινο ψαροτούφεκό μου προς τα εκεί που είδα την κίνηση  και δίνω μια γερή χεριά, χωρίς να κουνήσω πέδιλα και βυθίζομαι προς τον στόχο μου. Την ώρα που έχω φτάσει μερικά μέτρα πιο βαθιά, διακρίνω ένα μεγάλο κοπάδι από καρακίδες να βόσκουν πάνω στην άμμο. Χωρίς δεύτερη σκέψη σημαδεύω ένα από τα μεγαλύτερα ψάρια και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα καταπίνει με απίστευτη ταχύτητα την απόσταση και βρίσκει τον στόχο. Όμως έχω κάνει ένα ευχάριστο λάθος. Ναι μεν πέτυχε τον στόχο που ήθελα, αλλά ταυτοχρόνως πέτυχε και ένα δεύτερο ψάρι. Το πιο εκπληκτικό είναι ότι κι τα δύο ψάρια είναι σχεδόν νεκρά. Μια τέλεια βολή σε ότι αφορά το μεγαλύτερο από τα δύο, γιατί η βέργα πήγε εκεί που ήθελα, αλλά και τυχερή γιατί σχεδόν σκότωσε και το δεύτερο ψάρι. Τα ψάρια τα παρέσυρε η ορμή της βέργας και η μόνη αντίδρασή τους ήταν ο όγκος τους.

Αν έχεις τύχη διάβαινε.....

Τα ανέβασα απαλά για να πάρω το υποβρύχιο πλάνο μου. Ούτως ή άλλως δεν υπήρχε περίπτωση να ξεψαρίσουν. Όλα αυτά στην πρώτη βουτιά! Αφού τα φίλησα και τους ζήτησα συγνώμη για τον πόνο που τους προκάλεσα, τα κρέμασα στην σημαδούρα μου και συνέχισα τις βουτιές. Έκανα μερικά ακόμη καρτέρια αλλά τίποτε δεν φάνηκε. Κάποιες φορές όμως τα μικρόψαρα έκαναν κάποια περίεργα σπασίματα. Έκαναν να χωθούν στα βράχια, αλλά αμέσως σταματούσαν. Έκανα πιο βαθιά καρτέρια, μήπως και περνά κάτι πιο βαθιά αλλά δεν είδα τίποτε. Σε ένα καρτέρι που είχα κρυφτεί πολύ καλά, φάνηκαν οι υπαίτιοι του ψευτο-πανικού. Μικρές συναγριδούλες των 100 ή 200 γραμμαρίων έκοβαν βόλτες πάνω στον γκρεμό. Ήρθαν από πίσω μου, με προσπέρασαν, γύρισαν με κοίταξαν και μετά εξαφανίστηκαν προς τα βαθιά.
"Άντε να τα πούμε σε μερικά χρόνια ή αν θέλετε φωνάξτε την μητέρα ή τον πατέρα σας...." σκέφτηκα. Λες και το σύμπαν με άκουσε... Στο επόμενο πιο βαθύ καρτέρι μου, παρατηρώ τα διάφορα μικρόψαρα να είναι λίγο τρομαγμένα. Σε κάποια στιγμή τα ψαράκια βουτάνε όλα προς τα μέρος μου. Καταλαβαίνω ότι ο κυνηγός έρχεται από τα ρηχά. Ψάχνω να βρω που είναι. Εμφανίζεται για μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου μια ωραία συναγρίδα, που μόλις με είδε τράπηκε σε φυγή, χωρίς καθόλου να μου δώσει την παραμικρή ευκαιρία για βολή. Το ψάρι ήρθε κολλητά στον τοίχο του γκρεμού με συνέπεια να μην την δω καθόλου και να προετοιμαστώ καλύτερα. Δεν με πείραξε καθόλου. Ίσα-ίσα χάρηκα που είδα αυτό το υπέροχο πλάσμα.Έψαξα και μερικές γνωστές πλάκες, αλλά κι αυτές ήταν έρημες. Μετά από αρκετή ώρα είπα να πιω λίγο νερό που έχω στην σημαδούρα. Καθώς πλησιάζω, βλέπω ένα σύννεφο από μουσμούλια και σκαρδούπια να έχει επιτεθεί στις καρακίδες. Τα ψαράκια τσιμπολογούν τις δύο καρακίδες προσπαθώντας να πάρουν το αίμα τους πίσω από τους διάφορους κυνηγούς.....

Η εκδίκηση των μικρών....

Την ώρα που ξεκουράζομαι παρατηρώ δίπλα μου να έχουν μαζευτεί διάφορες πέρκες, οι οποίες με αγνοούν.
"Κάτι υπάρχει εκεί, που τους φαίνεται πιο ενδιαφέρον απ' ότι εγώ....." σκέφτηκα. Πλησίασα και κοίταξα στα βράχια. Με δυσκολία κατάφερα να διακρίνω το χταπόδι. Είχε κάνει τρισδιάστατη παραλλαγή, που έμοιαζε με τα βράχια. Βούτηξα και το πείραξα λίγο για να το δω καλύτερα. Τα δύο μπροστινά του πόδια μόλις είχαν ξαναφυτρώσει. Ποιος του τα είχε αρπάξει; ποιος να ξέρει; Δεν ήταν πάνω από κιλό και εννοείται το άφησα στην ησυχία του.... Αρκετά προβλήματα είχε με τα μικρόψαρα. Δεν χρειαζόταν να του προσθέσω άλλο ένα. Αν ξανασυναντηθούμε μετά από χρόνια, τότε.....

Τα δύο του πόδια ξαναφυτρώνουν!!!!!

Καθώς συνεχίζω την ξεκούρασή μου, μέχρι την επόμενη βουτιά, λίγο πιο κάτω από εκεί που ήταν το χταποδάκι, υπάρχει η μακρονάδα της θάλασσας. Μια μεγάλη ανεμώνη έχει απλώσει τα πλοκάμια της και τα έχει στρώσει στον βυθό. Η πείνα που έχω την κάνει να μοιάζει με μακαρονάδα, πολύ spicy θα έλεγα για όποιον θέλει να την δοκιμάσει.

Μια πικάντικη μακαρονάδα για όποιον θέλει....

Έχω ακουμπήσει το χέρι μου σε έναν βράχο, για να έχω καλύτερη ισορροπία, καθώς έχει που και που κύματα, από τα διάφορα σκάφη που περνάνε. Γυρίζω να δω τον βράχο για να βρω καλύτερο κράτημα και βλέπω έναν μικρό κοκωβιό. Το ψαράκι έχει βγει από την τρύπα του και με παρατηρεί. Έχει γουρλώσει τα μαύρα μάτια του και κοιτά τον γίγαντα που έχει εισβάλει στην περιοχή του. Με την παραμικρή μου κίνηση τρυπώνει μέσα στην πέτρινη φωλιά του. Χαμογελώ βλέποντας το όλο σκηνικό και τραβώ σιγά-σιγά το χέρι μου για να μην το τρομάξω κι άλλο. Αρκετά καρδιακά επεισόδια του δημιούργησε η παρουσία μου...

Τα καρτέρια συνεχίζονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς να δω κάτι που θα ήθελα να πιάσω. Σε ένα από τα καρτέρια μου, ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από ψιλή σαρδέλα.
"Ότι υπάρχει στην περιοχή θα έρθει προς το κοπάδι...." σκέφτηκα και βούτηξα. Προσγειώθηκα στον βυθό και περίμενα. Τα μικρόψαρα έδειχναν τρομαγμένα. Οι καλόγριες ήταν σχεδόν κολλημένες στα βράχια. Έψαχνα να βρω που ήταν ο κυνηγός και από που θα ερχόταν. Ένας μικρός χάνος έχει έρθει να με περιεργαστεί. Περνάει κάτω από το ψαροτούφεκο. Μετά κάτι γίλοι και γυαλένες έρχονται να δουν αν υπάρχει κάτι για να αρπάξουν. Τα δευτερόλεπτα περνούν.... Κοιτώ στα δεξιά μου και την ώρα που γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά, βλέπω μια παλαμίδα να πλησιάζει ήρεμα. Το ψάρι με αγνοεί και κατευθύνεται προς τις σαρδέλες με τέτοια ταχύτητα που μου επιτρέπει να γυρίσω το μεγάλο ψαροτούφεκο και την ώρα που ετοιμάζεται να επιτεθεί, πατώ την σκανδάλη. Η βέργα εκτινάσσεται με απίστευτη ταχύτητα και βρίσκει τον κυνηγό λίγο πιο μπροστά από την ουρά. Η βέργα όμως έχει βρει την παλαμίδα διαγώνια και της έχει βγει από την άλλη μεριά κοντά στον σβέρκο. Με την ταχύτητα της η βέργα σπρώχνει το ψάρι και το στέλνει ανάμεσα στις σαρδέλες. Τα μικρόψαρα τρομαγμένα μεν, αλλά συντονισμένα δε, αμέσως δημιούργησαν μια τρύπα στο κοπάδι για να αποφύγουν τον κυνηγό. Η παλαμίδα μην μπορώντας να κολυμπήσει και απλά βούλιαξε.

Η τρλικιλη παλαμίδα....

Μάζεψα το σκοινί, προσπαθώντας να πάρω το πλάνο όσο πιο καλά γινόταν. Την πήρα αγκαλιά .... Είχα πιάσει τον μοναδικό κυνηγό που είχα δει εδώ και αρκετή ώρα. Έκανα δύο, τρία καρτέρια ακόμη και δεν φάνηκε κάτι, παρόλο που οι σαρδέλες ήταν εκεί. Οι καλόγριες είχαν ξεκολλήσει από τα βράχια, σημάδι ότι δεν υπήρχε κυνηγός. Ήταν καιρός να φύγω. Είχα πιάσει περισσότερα απ' ότι υπολόγιζα, αλλά και η γριά κούραση είχε κάνει την εμφάνισή της. Ψευτο-κρυμμένη πίσω από τα βράχια της περιοχής, μου χαμογελούσε πονηρά. Της απηύθυνα έναν χαιρετισμό και πήρα τον δρόμο του γυρισμού......




 Υ.Γ.  Η μεγάλη καρακίδα ήταν 2,45 κ και η μικρή 2,2 κ, η δε παλαμίδα 2,75 κ


Translation of the article in the English language. 
 The summer of 2017..... is over!!!!
(1st picture:  My companionship in this dive!!!)

The weather prognosis was showing that tomorrow it will a very nice day. Since I could go for fishing, why should I miss the dive? I loaded all my gears in the car and I was off early in the morning. I knew the diving place well and so I did not have any hesitations where to fish. I arrived where I wanted to dive, got dressed quickly and started swimming. It was exactly as the weather prognosis was stating. The sea with minimal waves, a warm day and everything was calm. I swam to the place I wanted to fish, without looking at the various rocks I met on my way. I was struck by an anxiety to get to the deep place as fast as possible. After swimming several minutes I reached my destination. I placed my buoy near by and I got prepared for to make my first ambush in order to observe what fishes were around and also to prepare my lungs for the deeper dives that would follow. I took a deep breath and dove, landing on the sea floor next to the deep cliff. The seconds were passing and my lungs were starting to complain. But before I got off the bottom, I noticed a movement a few meters deeper. Immediately I forgot everything and I concentrated on the movement. I turned my big wooden speargun towards the target and I pushed my self  with my hand, without moving my flippers and plunging towards my goal. As I have reached a few meters deeper, I saw a large school of toothless jacks grazing on the sand. Without a second thought, I aimed at one of the biggest fish and pulled the trigger. The shaft swallowed the distance with incredible speed and hit the target. But I have made a pleasant mistake. Yes, I managed to achieve my goal but at the same time, out of pure luck, a second fish was caught. The most amazing thing was, that both fish were almost dead. A perfect shot, because the shaft went where I wanted to, but also a lucky one, because killed the second fish too. The fishes were driven by the momentum of the shaft and there was not a single resistance by them. (2nd picture: if you are lucky....) (1st video)

I pulled the rope of my speargun gently, bringing the two fishes closer in order to complete my underwater video. All this at the first dive! After kissing the two toothless jacks and apologising to them for the pain I caused them, I hung them on my buoy and continued the dives. I did a few more ambush but nothing big appeared. However, from time to time, the small fish made some strange movements. They were swimming quickly to the rocks, but immediately stopped. I made some deeper ambush, in case something big were passing by, but I did not see anything. In an ambush that I had hidden very well, I noticed the guilty ones that were creating the pseudo-panic. Small snappers of 100 or 200 grams were swimming up and down on the cliff. They came from behind me, passed me, turned and looked at me and disappeared in the deep.
"I hope we will meet in a few years or if you want you could call your mother or your father ...." I thought. As if the Universe listened to me ..... In my next deep ambush, I notice the various small fish being a bit scared. At some point the small fish dove all together towards me. I realised that the hunter was coming from the shallows. I was looking to find where it was. A beautiful snapper appeared above me, for few hundreds of a second and when it saw me, fled to the deep sea, without giving me the slightest chance to take a shot. The fish came close to the cliff wall, so I did not have the chance to see early enough to get prepared. I did not mind at all. I was just glad to see this wonderful creature. I also searched some well-known rocks, but they were deserted. After a while I decided to drink some of the water I have on the buoy. As I approached it, I saw a cloud of small fish attacking the toothless jacks. The fishes were nibling the two toothless jacks trying to get their revenge for the various hunters that hunted them.... (3nd picture: the revenge of the small ones!!)
While I was resting, I noticed some perches had gathered next to me, ignoring me. "Something is there that seems more interesting to them than me ..." I thought. I approached and looked at the rocks. With difficulty I was able to see the octopus. It had made a three-dimensional variation that looked like the rocks. I dove and touched a little to see it better as it changed colours. His two front legs were eaten and they had just barely reappeared. Who had grabbed them? Who knows? It was not over kilo and I left it in its stillness.... It had several problems with the small fish. I did not want to add another one. If we met again after few years, then ....(4th picture: The two front legs were reappearing!!!)

As I continue to rest, until the next dive, just below where the octopus was, there was some sea spaghetti. A great anemone has stretched its tentacles and laid them on the bottom. My hunger made it look like a spaghetti, but a very spicy one, I would say for anyone who wanted to try it. 

(5th picture: A spicy spaghetti for whom ever wanted to try it!!)

I had touched my hand on a rock to have a better balance, while resting, as there were some waves from the various passing by boats. I turned to observe the rock in order to find a better grip and saw a small goby. The fish had come out of his hole and looked at me. It had wide opened his black eyes and was looking at the giant who had invaded its area. Even the slightest movement of my fingers was scaring the goby, who looked for refuge in its tiny stony hole. I smiled watching the whole scene and slowly I pull my hand in order not to scare it anymore. I am pretty sure that I caused it several heart attacks with my presence.... (1st picture) I continued to dive and ambush several times on the sea floor, without seeing anything I wanted to catch. In one of my ambushes, a large school of small-silver sardines appeared in front of me."Any large predator in the area will come to be fed on the sardines ...." I thought and dove. I landed on the sea bed and waited. The small fish looked terrified. The small black damselfishes were almost hidden under the rocks. I was looking to find out where the predator was and from which direction it would appeared. A little perch had come to see me. It passed under the speargun. Then some colourful blenny fishes came to see if there was something to grab. The seconds were passing ... I looked on my right and as I turned my head to the left, I saw a bonito coming nearer. The fish ignored me and swam towards the sardines at such speed that it allowed me to turn the big wooden speargun, and as it prepared to attack the sardines, I pulled the trigger. The shaft was ejected at incredible speed and stuck the hunter just before its tail. But the shaft had struck the bonito diagonally and came out on the other side next to its neck. With its speed the shaft pushed and sent the bonito among the sardines. The sardines were scared, but also coordinated, thus immediately created a hole in the school to avoid the hunter. The bonito could not swim and sank. (5th picture: The three kilo bonito) I pulled the rope, trying to get the best possible video. I embraced the bonito as well .... I had caught the only hunter I had seen for quite some time. I did two, three more ambushes but I did not saw anything, even though the sardines were present. The black damselfishes had come out of the rocks, a sign that there was no hunter around. It was time to leave. I had caught more fish than I had expected. An old friend of mine appeared behind the rocks. It was my tiredness. Always hidden behind the rocks, smiling wickedly. Greeting my tiredness I took the road home...... (2nd video)

P.S. The bigger toothless jack was 2,45 kg, the smaller 2,2 kg and the bonito 2,75 kg

Ο Μιχάλης , η σφυρίδα και οι λούτσοι...

Ο Μιχάλης, εγώ και τα τρόπαια!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Μιχάλης Μέησον.

Με τον Μιχάλη είμαστε φίλοι και συνάδελφοι στο Κολλέγιο, εδώ και πολλά χρόνια. Τα χόμπι του είναι οι πολεμικές τέχνες, όπου είναι απίστευτος με αυτά που κάνει, οι πτήσεις και τα τελευταία χρόνια το ψαροτούφεκο. Εκεί εμφανίζομαι εγώ. Προσπαθήσαμε να πάμε για ψαροτούφεκο αρκετές φορές, αλλά η καθημερινότητα δεν μας το επέτρεψε. Όλο και κάτι συνέβαινε και τα πλάνα μας για ψάρεμα χάλαγαν. Όμως ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό τα καταφέραμε. Το ραντεβού κλείστηκε τα χαράματα. Βρεθήκαμε, τα φορτώσαμε στο αμάξι του, που είναι πιο ευρύχωρο από το δοκό μου, και όπου φύγει-φύγει. Στον δρόμο καταστρώσαμε το πλάνο της βουτιάς. Θα κολυμπούσαμε μέχρι τον κάβο κι εκεί θα ψαρεύαμε. Ο ένας θα πρόσεχε τον άλλον και οι βουτιές θα γίνονταν με σειρά. Μια ο ένας, μια ο άλλος. Ενδιάμεσα η απαραίτητη ξεκούραση για να μην έχουμε παρατράγουδα και να απολαύσουμε το χόμπι μας. Για εμάς είναι ένα απλό και ευχάριστο χόμπι. Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και σε κανένα. Δεν εξαρτάται η ύπαρξή μας από αυτό. Αν η θάλασσα μας δώσει και κάποιο ψάρι έχει καλώς. Ο σκοπός μας είναι να περάσουμε ένα ευχάριστο πρωινό, τίποτα παραπάνω.

Φτάσαμε και ντυθίκαμε με ανυπομονησία μπορώ να πω. Στα πρόσωπά μας ήταν χαραγμένο ένα πλατύ χαμόγελο. Τραβήξαμε για τον κάβο, όπου ξεκίνησε το ψάρεμά μας. Υπήρχε μια απίστευτη ηρεμία στο τοπίο.  Ψάξαμε μερικές πλάκες που παλιά είχαν δώσει κάποια ψάρια, αλλά ήταν όλες άδειες. Μετά πλακωθήκαμε στα καρτέρια. Άλλα ρηχά, άλλα βαθιά. Τα μικρόψαρα παρόντα, αλλά εντελώς ήρεμα. Είχε ελάχιστο κυματισμό και η μέρα ήταν σκέτη απόλαυση. Ησυχία..... δεν άκουγες το παραμικρό. Το πνεύμα σου ηρεμούσε. Η γαλήνη της θάλασσας βοηθούσε κι σε αυτό. Τα νερά αρκετά ζεστά, αλλά θολά και προπαντός ήρεμα.
Στο τέταρτο ή πέμπτο καρτέρι, μόλις κάθισα στον βυθό, δεν έχουν περάσει πέντε δευτερόλεπτα και κάνει την εμφάνισή της μια μεγάλη σφυρίδα. Το ψάρι μάλλον κυνηγούσε πίσω από τον βράχο και με το που προσγειώθηκα στο βυθό, ήρθε να δει τι ήταν αυτό που έκανε τους διάφορους θορύβους. Μην ξεχνάτε ότι τα ψάρια μπορούν να ακούσουν τους παλμούς της καρδιάς μας, όπως λένε οι ειδικοί. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τόσες φορές έχω έρθει σε αυτό το μέρος και ποτέ δεν έχω δει σφυρίδα. Παρέμεινα κριμένος και ακίνητος περιμένοντας την σφυρίδα. Εκείνη χωρίς να χρονοτριβήσει καθόλου πέρασε από μπροστά μου με όλο της το μεγαλείο. Δεν ήθελα τίποτε παραπάνω και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε το μεγάλο ψάρι στα πλευρά, δίπλα από το πλαϊνό πτερύγιο. Η σφυρίδα βούτηξε για τα βαθιά. Για να μην μου βραχώσει και έχω άλλες φασαρίες, καθώς ήξερα ότι η βολή μου ήταν πολύ καλή, κόντραρα το ψάρι με δύναμη.

Την ώρα της μάχης... 

Ταυτόχρονα φώναξα στον Μιχάλη που ήρθε με τα χίλια. Εν τω μεταξύ είχα φέρει κοντά το ψάρι. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, το είχα στην αγκαλιά μου. Αγκαλιές, φιλιά με την σφυρίδα..... ο Μιχάλης περιχαρής.....

... η μάχη έλαβε τέλος...

"Αν θέλεις φεύγουμε...." του είπα πειράζοντάς τον και βάλαμε τα γέλια. Χαζέψαμε το υπέροχο ψάρι και αφού το τακτοποιήσαμε στην σημαδούρα, συνεχίσαμε τις βουτιές μας.
 


Οι βουτιές διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς να δούμε κάτι ιδιαίτερο. Η μέρα περνούσε ευχάριστα, ήρεμα μπορώ να πω. Σε αυτό συντελούσε και η ηρεμία από τα αμέτρητα μικρόψαρα. Είτε βαθιά βουτούσαμε είτε ρηχά, παντού η ίδια ηρεμία. Η ηρεμία δεν είναι καθόλου αρνητική, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν έχει μεγάλα ψάρια τα οποία κυνηγούν.
Πήγα να πιω λίγο νερό που είχα κρεμάσει στην σημαδούρα και να χαζέψω πάλι το υπέροχο ψάρι. Καθώς κοιτώ τριγύρω, παρατηρώ μια μεγάλη ημι-διαφανής τσούχτρα να κολυμπά δίπλα μου. Το μέγεθός της είναι σαν μια μπάλα του βόλεϊ. Γύρω-γύρω από το κεφάλι της, ο Ποιητής των Ουρανών, πήρε το βελονάκι Του και της έπλεξε ένα μπλε-σκούρο κρόσσι για να της δώσει λίγο χρώμα. Είχε κοντόχοντρα πόδια, αλλά δεν ξέρω αν τσιμπούσαν και δεν είχα την διάθεση να μάθω. Την άγγιξα και άλλαξε κατεύθυνση για καλύτερο πλάνο. Όταν τελείωσα την ευχαρίστησα για την παρουσία της και πήγα να δω τι έκανε ο Μιχάλης. Ξέχασα όμως ότι την είχα αγγίξει στο κεφάλι της και καθώς ακούμπησα το μάγουλό μου, ένοιωσα ένα γνωστό κάψιμο.

Μια ομορφιά.... αλλά επικίνδυνη...

"Άρα και εσύ ανήκεις στα είδη που τσιμπούν....." είπα στον εαυτό μου και έτριψα τα χέρια μου με άμμο για να φύγουν τα τυχόν υπολείμματα της τοξίνης από τα γάντια μου. Έκανα νόημα στον Μιχάλη να βουτήξει κι ότι εγώ θα τον πρόσεχα. Δεν έχει περάσει κατά πολύ το ένα λεπτό και ακούω κάτι σαν βολή. Κοιτώ καλύτερα και τον βλέπω να αναδύεται με την βέργα να λείπει από το ψαροτούφεκο. Με γρήγορες κινήσεις μαζεύει το σκοινί και σε λίγο βλέπω έναν λούστο στην βέργα του. Καθώς τον πλησιάζω παρατηρώ ότι και κάτι ακόμη γυαλίζει επάνω στην βέργα του. Ο Μιχάλης έχει καταφέρει να κάνει ντουμπλέτα από λούστους!!! Ανοίγω την υποβρύχια κάμερά μου, η οποία όμως έσβησε αμέσως. Παρατηρώ ότι έχει γεμίσει σταγόνες από υγρασία. "Ελπίζω να έχεις το πλάνο με την σφυρίδα, αλλιώς κινδυνεύεις...." της είπα.....
"Μου ήρθαν αρκετά ψάρια και περίμενα το πιο μεγάλο να περάσει από μπροστά μου. Όταν συνέβη αυτό και την ώρα που ετοιμαζόμουν να ρίξω, παρατήρησα ότι ακριβώς πίσω από τον μεγάλο, υπήρχε άλλο ένα ψάρι, σημάδεψα, έριξα κι έπιασα και τα δύο μαζί...." μου είπε μέσα σε τρελή χαρά. "Μπράβο ρε Μάικ..." του είπα.
Τοποθετήσαμε και αυτά πάνω στην σημαδούρα και συνεχίσαμε για λίγο ακόμη το ψάρεμά μας. Η μέρα κύλισε ήρεμα και όμορφα, χωρίς να δούμε τίποτε άλλο αξιόλογο για πιάσιμο ψάρι. Έτσι μετά από τέσσερις ώρες υποθαλάσσιας νιρβάνας, αποφασίσαμε να βγούμε. Φτάσαμε στην παραλία και αφού πήραμε θέση, έβγαλα την κάμερα από το housing της πάτησα τον διακόπτη για να γράψει. Ως δια μαγείας η κάμερα δούλεψε για λίγα δευτερόλεπτα κι έσβησε. Ήταν όμως αρκετά για να μπορέσουμε να έχουμε μερικές φωτογραφίες με τα ψάρια στην παραλία.

Τα λόγια είναι περιττά...

Η σφυρίδα κόπηκε σε φέτες και μπήκε στην κατάψυξή για μελλοντική χρήση. Βέβαια κάποια φιλέτα της ποτέ δεν μπήκαν στην κατάψυξη... γιάμ... γιάμ.... Είχε καταπιεί και μια ολόκληρη σουπιά. Το ψάρι ζύγιζε 6,5 κιλά. Ο Μιχάλης μου είπε ότι ο μεγάλος λούτσος ήταν 1,5 κιλά και ο μικρότερος 1,2 κιλά!!!

Παρέα με την σουπιά....

Translation of the article in the English language.

Mike, the white grouper and the barakountas.

(1st picture :Mike, myself and the trophies)
Photo-video: Zacharias Skevofilax, Michalis Maisson.

Mike and I have been friends and colleagues for many years. The last years we came closer, since he decided to start apnea spear-fishing, besides his other hobbies, as being an expert on martial arts and flights as a certified pilot. We have tried several times to go spear-fishing, but everyday life put obstacles on our way. Always something happens and our plans for fishing were postponed . But one hot summer morning we did it. We met at dawn, loaded all our gears into his car, which is more spacious than mine, and we hit the road. While driving, we planted our dive. We would swim up to the cape, where we wanted to fish. One would watch the other and the dives would be in turns. In the meantime, we have the necessary rest between the dives so that we do not face any danger while enjoying our hobby. For us, spear-fishing is a simple and pleasant hobby. We do not need to prove anything to anyone. Our existence does not depend on spear-fishing. If the sea provide us with any fish, it will be fine. Our purpose is to enjoy a pleasant morning and nothing more.

We arrived and we wore our gear with impatience I can say. A wide smile was engraved on our faces. We swam up to the cape, where our fishing began. There was an incredible calmness in the landscape. We searched for some rock, that had previously given me some fish, but they were all empty. Then we started our aspetto. Some dives were in the shallows, others were deeper. The schools of small fish were present, but completely calm. The sea had little ripples and the day was a pure enjoyment. Quietness ..... you did not hear the slightest sound. Our spirit was calming. The serenity of the sea helped to that. The waters were warm enough, but blurry and above all calm. In the fourth or fifth dive for aspetto, I landed on the sea floor and in less than five seconds a big white grouper appeared behind the rocks. The fish probably was hunting behind the rocks and when I landed on the sea-bed, it came to see what was what making the various noises. Do not forget, that fish can hear our heartbeats, as experts say. I could not believe what I was seeing. So many times I have come to this place and have never seen a white grouper. I continue my ambush, hiding between the rocks, waiting for the beautiful fish. The white grouper, without any delay, passed in front of me, in all of its glory. I did not wait any more and I pulled the trigger. The spear stoke the big fish on the reebs, next to the side fin. The white grouper plunged for the deep. In order not to let the fish to get under a rock in the deep and have unexpected troubles, as I knew my shot was very good, I pull the line of my speargun powerfully. (2nd picture: During the fight...) At the same time I shouted to Mike, who came very fast. Meanwhile, I had brought the fish close to us. After a few seconds, I had it in my arms. Hugs, Kisses with the white grouper ..... Mike was also very happy... (3rd Picture; ...the battle is over....)

"If you want to leave ..." I told him teasing him and we laughed. We had caught a wonderful fish, and after we put it on the buoy, we continued our dives. Video.The dives succeeded one another without seeing anything special. The day was passing pleasantly and calmly.  The calmness of countless small fish also helped. Whether we were deeply diving or shallow, everywhere it was the same calmness. Calmness is wonderful , but that means there are no big fish hunting around. I went to drink some water that I had hanged on the buoy and looked on the wonderful white grouper again. As I looked around, I noticed a big, semi-transparent jelly-fish was swimming next to me. Its size was as big as a volley ball. Around its head, the Poet of Heaven, reviled His glorious majesty through a dark-blue crooked line, to colour it as well. This jelly-fish had short but fat legs. I did not know if it was stinging and I did not want to find out. I touched it and changed direction in order to get a better shot with my underwater camera.When I finished, I thanked it for its presence and I went to see what Mike was doing. But I forgot that I had touched the jelly-fish in the head and as I touched my left cheek, I felt a familiar burning. (4th picture: Beautiful but dangerous.... )

"So you belong to the species that sting ....." I said to myself and I rub my hands with sand to remove any remained toxin from my gloves. I node to Mike to dive and that I would watch him. Not a minute had passed and I heard something like a shot. I looked better and I saw him emerging with the spear missing from his speargun. With quick moves, he picked up the rope and I saw a barracuda on his spear. As I approached him, I noticed that something else still shining on his spear. Mike has managed to make a double killing !!! I turned-on my underwater camera, but nothing happened. I notice it has been filled with drops of moisture. "I hope you have the shot of the white grouper, otherwise you are in trouble ...." I told to my underwater camera .....

"Many fish came in my ambush and I waited for the biggest one to pass in front of me. When it happened and the moment I was ready to shoot, I noticed that, just behind the big one there was another fish. I aimed, shot and caught both. .. " he told me in joy.
"Congratulations Mike ..." I respond to him.

We also placed the two barracudas on the buoy along side with the white grouper and continued our fishing for a while. The day rolled calmly and beautifully, but without seeing anything else worth catching. So after four hours of submarine nirvana, we decided to go out. We swam to the beach. I took my camera out of its housing and pressed the switch. Miraculously, the camera worked for a few seconds and then turned off. These seconds were enough for us to have some photos of our fish on the beach.
(5th picture: No comments).

The White grouper was cut into slices and entered the freezer for future use. Of course, some fslices never entered the freezer ... yam ... yam .... It had swallowed a whole cuttlefish. The fish weighed 6.5 kg. Mike told me that the big barracuda was 1.5 kg and the smaller one was 1.2 kg !!! 

(6th picture: Companionship with the cuttlefish.....)

Οδιπορικό στην Κάρπαθο...

Όταν αρχίίζει να φυσάει... φυσάει....

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Μετά το οδοιπορικό στην Σίφνο, ακολούθησε άλλο ένα στην Κάρπαθο. Έφτασα αεροπορικώς στο αγαπημένο μου νησί, Αγκαλιές και φιλιά με τους γονείς... Η Κάρπαθος όμως μου είχε και μια ωραία έκπληξη. Την επόμενη ημέρα η θάλασσα μόλις που κυμάτιζε. Δεν ασχολήθηκα με τίποτε, ούτε καν τα πράγματά μου δεν τακτοποίησα. Γνωρίζοντας ότι ο καιρός μπορεί να αλλάξει αμέσως, ετοιμάστηκα για βουτιά. Πήγα στα βαθιά μου κομμάτια, μήπως και βρω κάτι καλό. Υπήρχε ένα έντονο θερμοκληνές στα δέκα μέτρα, κάνοντας την επιφάνεια πολύ θολή. Μέχρι τα δέκα μέτρα δεν έβλεπες σχεδόν τίποτα. Μετά από εκεί όλα ήταν πεντακάθαρα. Σε ένα πλανάρισμα είδα έναν τριάρι να παίρνει δρόμο κάτω από μια πλάκα. Το ψάρι έτρεχε τόσο πολύ και κατάλαβα ότι δεν θα τον έβρισκα. Σχεδόν έφαγα τον τόπο, αλλά πουθενά το ψάρι. Ανοίχτηκα κι άλλο. Έφτασα στα βαθιά όπου η κατάσταση ήταν η ίδια. Έτσι δύο καλά μαύρα 4-5 κιλών δεν μπόρεσα να δω που τρύπωσαν. Τα ψάρια καθόντουσαν λαμπάδα, αλλά με το που ανέβαινα στην επιφάνεια για να προετοιμαστώ τα έχανα λόγω της θολούρας. Ήταν βλέπετε στα -25 μέτρα.Έψαξα όπου νόμιζα ότι τρύπωσαν, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Έτσι γύρισα άπραγος. Κοίταξα και μια ρηχή πλάκα που κρατάει ψάρια κι είχε ένα ροφάκι του κιλού και εννοείται δεν το πείραξα. Αποφάσισα λοιπόν να πάω για τα ρηχά την επόμενη μέρα. 

Ξύπνησα πολύ πρωί, τα φόρτωσα και όπου φύγει-φύγει. Χαράματα βουτούσα φορτωμένος βαρίδια και πλακώθηκα στα καρτέρια. Όμως έλειπαν οι μεγάλοι σαργοί. Μικρούς είχε πολλούς, αλλά οι μεγάλοι ελάχιστοι. Συζητώντας αργότερα με ντόποιους ψαράδες, μου είπαν ότι τον χειμώνα τους ψαρεύουν πολλοί, από Κρήτη και Κάρπαθο με καθετή μέσα στα κύματα και ότι πιάστηκαν πάρα πολλά κιλά από μεγάλους σαργούς. Επόμενο λοιπόν να μην υπάρχουν μεγάλα μεγέθη από τα συγκεκριμένα ψάρια. Στα καρτέρια μου όμως φάνηκαν πολλοί μεγάλοι σκάροι. Χρόνια έχω να δω τόσα πολλά και μεγάλα ψάρια. Έπιασα τους πρώτους τέσσερις και ήταν του κιλού!

Προχώρησα λίγο πιο κάτω και σε μια βουτιά ξεκολλά από μπροστά μου μια στήρα +3 κιλά.! Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένα τόσο μεγάλο ψάρι στα -4 μέτρα νερό. Αγνόησα όλα τα υπόλοιπα και πλακώθηκα στα κατρέρια και ψαχτήρια. Δυστυχώς δεν την είδα ξανά. Μάλλον είχε έρθει να γεννήσει, εκμεταλλευόμενη την μπονάτσα κι έφυγε. Καρτέρι στο καρτέρι έφτασα σε μια καλή πλάκα με σχισμές που συνήθως έχει ψάρια. Όντως υπήρχαν μεγάλοι σκάροι, γερμανοί και κάποιοι μεσαίοι σαργοί. Όμως στο βάθος, πίσω από τα διάφορα ψάρια, υπήρχε μια πιο μεγάλη σκιά. Ήταν μια πίγκα περίπου δύο κιλών, που κοίταζε το περίεργο πράγμα το οποίο ήταν κριμένο πίσω από τις πλάκες. Αγνόησα τα υπόλοιπα ψάρια και σύρθηκα προς την πίγκα. Ήρεμα πλησίασα το ψάρι και μόλις έκανε να στρίψει, δίνοντάς μου μεγαλύτερο στόχο, πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα την βρήκε στην μέση και το ψάρι χώθηκε σε μια από τις σχισμές. Με την επόμενη βουτιά την πήρα στα χέρια μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Η δύκιλη πίγκα...

Δεύτερο καλό μαύρο τόσο ρηχά! Συνήθως βλέπω αρκετά μαύρα, αλλά είναι το πολύ του κιλού και φυσικά δεν ασχολούμαι μαζί τους, περιμένοντας να μεγαλώσουν. Πήγα και σε μια τρύπα που γνωρίζω, μήπως ήταν εκεί το μεγάλο ψάρι. Ένας καλός σαργός έκοβε βόλτες από έξω. Εγώ τον αγνόησα προσωρινά και όταν είδα ότι η τρύπα ήταν άδεια έπιασα τον πρώτο μου σαργό.

Αποφάσισα να πάω απέναντι στον άλλο κάβο, μιας και εδώ το ψάρια τα είχα τρομάξει. Κολυμπώντας για να φτάσω απέναντι, βρήκα πάνω στην άμμο μπαρμπούνια. Έκανα αρκετά καρτέρια και κατάφερα να πιάσω τρία. Αστόχησα και σε άλλα δύο. Φτάνοντας έψαξα τις γνωστές μου πλάκες για σαργούς, Τίποτα, όλες άδειες. Πήγα στα πολύ ρηχά που ξέρω ένα σιφόνι. Εκεί πάντα κρατάει κάποιο καλό σαργό. Όμως το λιγοστό κύμα με δυσκόλευε. Υπήρχε ένας καλός σαργός και άλλοι πιο μικροί, αλλά το κύμα δεν με άφηνε να σημαδέψω καλά. Αφού έκανα αρκετές απόπειρες κατάφερα να ρίξω και να πιάσω έναν κιλίσιο σαργό!

"Επιτέλους... ένας μεγάλος σαργός...." σκέφτηκα.

Ο κιλίσιος σαργός...

Ανοίχτηκα κι άλλο και είδα κεφάλους να τρυπώνουν σε πλάκες. Κατάφερα κι έπιασα δύο. Ψάχνοντας έπιασα έναν μεσαίο σαργό και δύο σάλπες. Την ώρα που έψαχνα για τους σαργούς, μεγάλα κοπάδια από αξιόλογους σκάρους έκαναν την εμφάνισή τους. Μην έχοντας κάτι καλύτερο, καρτέρεψα πιάνοντας μόνο τους δύο πιο μεγάλους από τα διάφορα κοπάδια. Πήγα και κρέμασα τα ψάρια στην πονηρή σημαδούρα μου και τότε συνειδητοποίησα πόσα είχα πιάσει.

"Αρκετά για σήμερα...." Τι το ήθελα να το πω. Κάτω από μια πλάκα μια καλή σκιά με παρακολουθεί. Βουτώ από λίγο μακριά και πλησιάζω, αλλά πριν προλάβω να κάνω κάτι, μια περίπου δίκιλη σφυρίδα πετάγεται έξω. "Θα τρελαθούμε σήμερα.." λέω στον εαυτό μου. Όμως το ψάρι είναι τρελοκομείο, όπως είναι οι σφυρίδες. Δεν με αφήνει να την πλησιάσω καθόλου. Με το που τρυπώνει και πλησιάζω, πετάγεται έξω και τρέχει για να χωθεί σε άλλη πλάκα. Σε ένα από αυτά τα ξεσπάσματά της την έχασα. Δεν με πείραξε καθόλου. Το καλό είναι ότι είδα άλλες δυο πολύ μικρές σφυριδούλες που δεν ασχολήθηκα. Φαίνεται η αλλαγή του κλήματος έφερε σφυρίδες στην Κάρπαθο!!! Τα μάζεψα και πήρα δρόμο για τον γυρισμό. Έκανα μερικές βουτιές για την μεγάλη στήρα, αλλά τίποτε. Την ώρα που κολυμπώ πάνω από κάτι σπασμένες πέτρες (ποτέ δεν έχω δει κάτι καλό), μια καλή σκιά τρυπώνει νωχελικά σε μια σχισμή.

"Μάλλον ροφός είναι ....." σκέφτηκα. Βουτώ και πλησιάζω από τα πλάγια για να μην με βλέπει το ψάρι. Ανάβω τον φακό και είναι μπροστά μου ολόκληρο το ψάρι. Δεν χάνω καθόλου χρόνο και του ρίχνω. Τραβώ και έχω πιάσει ένα δίκιλο ροφό!!!

...και το μπόνους......

"Αν ήμουν λίγο πιο τυχερός (όχι πως έχω παράπονο, κάθε άλλο) θα είχα πιάσει και τα τέσσερα είδη από τα μαύρα ψάρια και μάλιστα σε βάθος λιγότερο από πέντε μέτρα!!!... αν είναι δυνατόν...." σκέφτηκα και τράβηξα για την παραλία οπό όπου είχα βουτήξει τα χαράματα. Είχαν περάσει πεντέμισι ώρες και είχα κάνει 144 ρηχές βουτιές. Αυτή ήταν και η καλύτερη ψαριά που έκανα φέτος στην Κάρπαθο.

Όλα μαζί...ψάρια και κόρη....

Έφτασα σπίτι κι έγινε της κακομοίρας από τις φωνές. Τα στολίσαμε και βγήκα φωτογραφίες με την αντιπρόεδρο των φοιτητών του Univerity of Dundee!!!

Το καθάρισμα το ανέλαβε ως συνήθως ο farmer John και του πήρε πολύ ώρα να καθαρίσει τα 23,8 κιλά ψάρια. Δεν ήταν όμως μόνος του. Δίπλα του ο κέρβερος, η μάνα μου με την μυγοσκοτώστρα, εξολόθρευε τις μύγες.

Terminator Mom...

Ο πληθυσμός των μυγών ακόμη κλαίει τα αδικο-χαμένα μέλη του.... Εννοείται ότι από το ίδιο βράδυ ο καιρός άρχισε να φορτώνει. Τα μποφόρια έφτασαν και τα εννέα, με συνέπεια μια πτήση να μην μπορεί να προσγειωθεί, παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου. Τρις φορές αποπειράθηκε να το προσγειώσει χωρίς επιτυχία και γύρισε πίσω στην Αθήνα....

Τα καμάρια του farmer John, οι μαύρες ντομάτες...

Φέτος όμως είχε και πολλές βροχές στο νησί. Έτσι ο farmer John δεν μπόρεσε να μπει έγκαιρα στον κήπο του, με συνέπεια με το που έφτασα εγώ αργά στο νησί, τα περισσότερα που παράγει ο κήπος να έχουν ήδη τελειώσει. Οπότε δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε. Γενικά οι σοδειές των κηπευτικών σε όλο το νησί ήταν πολύ πεσμένες φέτος.

Αλλά βλέπετε το Σύμπαν ξέρει καλύτερα. Δεν χρειάστηκε να βοηθήσω τον πατέρα μου πολύ στον κήπο, την μεγάλη ψαριά μου την έκανα νωρίς κι έτσι ήρθε η σειρά του πονόδοντου, των υψηλών πυρετών (39 βαθμών) και μιας ίωσις στην συνέχεια. Έτσι έμεινα για αρκετές ημέρες καθηλωμένος στο κρεβάτι. Προς το τέλος των διακοπών μου, κατάφερα να κάνω μερικές βουτιές, αλλά αυτές είναι μια άλλη ιστορία....

 


English translation of my article .
1st picture: When it starts blowing ...it is blowing....
Photo- video: Zacharias Skevofilax 

After the trip in Sifnos, another one followed in Karpathos. I arrived by airplane on my favorite island, hugs and kissing with my parents....But Karpathos had a nice surprise for me. The next day the sea waved a little. I did not deal with anything, not even to settle my things. Knowing that the weather may change at any time, I'm ready to dive. I went to a deep fishing place, in order to find something big. There was an intense thermocouple up to ten meters, making the surface very blurred. Up to ten meters you could not see almost nothing. After that depth, everything was spotlessly clean. In a dive I saw a three kilo grouper that took off and hide under a rock. The fish was running so fast that I realized I would not find it. I looked allover the place but I did not find it. I swam further away. The situation here was the same. In another dive, I saw two groupers 4-5 kilos each, further away. The fishes stood like a candle watching me, meaning that these were new fishes in the area. When I surfaced and I was preparing myself for the next dive, I lost them due to the blurred surface. I was not able to see where they hide. They were at -25 meters deep. I searched where I thought they were, but I found nothing. After a while, I decided to return home. On my way to the shore, I looked at a shallow rock that usually holds some fishes from time to time. I found a small grouper, around one kilo and I did not bother it. So, the next day's plan was to fish the shallows.

I woke up very early in the morning, loaded everything on my car and I drove to the chosen place. Before the dawn, I was swimming, loaded with weights, necessary for shallow spear-fishing. But the big bream (sargous) were missing. The little ones were many, but the great ones were very few. Later on, talking to local fishermen, I was told that during winter time, they are being caught by many fishermen, from Crete and Karpathos and that many kilos of big breams are been caught. Therefore, there are not many large sizes of these fish left. I landed on the sea floor doing aspeto, waiting for the fish to come. Many of my big parrot- fish appeared. I've seen so many big parrot-fish for many years. I caught four and they were a kilo each.

I swam a little further down and in a dive, an unseen +3 kilos golden grouper takes off . I could not believe what I was seeing. Such a big fish in -4 meters water. I ignored all the rest fishes and I started looking for the golden grouper. Unfortunately I did not see it again. It had probably come to lay its eggs, taking advantage of the calm sea , and left for deeper waters. After several aspeto, I reached a slot between two rocks, that usually holds fishes. Indeed, there were large parrots, German fishes and some middle size breams. But in the background, behind the various fish, there was a bigger shadow. It was a piga of about two kilos, looking at the strange thing that was hidding behind the rocks. I ignored the rest of the fish and I pulled myself towards the pigka. I calmly approached the fish and when it turned, giving me a bigger target, I pulled the trigger. The spear hit it in the middle and the fish landed in one of the slits. The next dive I got into my hands. I could not believe what I was seeing.

(2nd picture: a two kilo pigka).

A second good specie from the groupers's family, so shallow! I usually see many of them in the shallows, but they are at most a kilo and of course I do not deal with them, waiting to grow up. I went to a hole I know, to look for if the big golden grouper there. A good bream was riding out. I temporarily ignored it and when I saw that the hole was empty, I caught my first bream.

Then I decided to go to the next cape, because here I had scared the fishes. Swimming to get across, I found on the sand yellow-fin goatfish. I made quite a few aspeto and I managed to catch three but I missed two others. As I arrived, I searched for my well-known slag plates, Nothing, all empty. I went to very shallow waters where I know a siphon. There it always holds good breams. There was a good bream and some smaller ones. The few waves made it difficult for me to target the big one. After several attempts, I managed to spear and catch the one kilo bream, which was the big one. 

"At last ... a big bream ...." I thought. (3rd picture: The one kilo bream) 

I swam further away and saw a school of mullets hiding under the rocks. I managed to catch two. Searching further, I caught a middle bream and two sarpa. At the time I was looking for breams, large flocks of remarkable parrots made their appearance. Not having anything better, I caught only the two bigger ones from the various flocks. I went and hung the fish on my buoy and then I realized how much I had caught.

"Enough for today ...." I said to myself. Why did I say it ???t..... Under a rock a good shadow keeps an eye on me. I swam bit away and dove, approaching the rock slowly, but before I do anything, a two kilo white grouper runs away. "We are going to go crazy today....." I said to myself. But the fish is a madhouse, like most white groupers. It does not let me to approach it at all. As it gets under a rock, I approach it quietly, but the fish gets out and swims and hides under another rock. In one of these outbursts, I lost it. I did not mind at all. The good thing is that I saw two other very small white groupers that I did not deal with. It seems the change of the climate brought white groupers to Karpathos !!! I gathered my staff and I decided to return. I dove few more times looking for the big golden grouper, but I could not find anything.. While I swim above something broken stones (I've never seen anything good in the past years), a nice shadow vanishes through the stones slowly. 

"Probably is a grouper ....." I thought. I dove and approached sideways, so the fish will not see me. I turned on the flashlight and the whole fish is in front of me. I do not waste any seconds and I shut it. I pull the spear out and I've caught a two kilos grouper !!( 4th picture: The bonus...) 

"If I was a bit more lucky (not that I am complaining, on the contrary) I would have caught all four species of groupers and in less than five meters deep !!! ... unbelievable ...." I thought and swam towards the beach where I dove at dawn. It took me five and a half hours and to do 144 shallow dives. This was the best spear-fishing I made this year in Karpathos. 

(5th picture: All together...the fishes and the daughter. ).

I got home and everyone was very exited when they saw the fishes. We decorated and took pictures of them with the Vice President of the University of Dundee !!!

The cleaning was as usually undertaken by farmer John and it took him several hours to clean the 23.8 kg of fish. But he was not alone. Next to him, his guardian, my mother with the fly flap, was destroying the flies. (6th picture: Terminator mom... ).The population of the flies is still crying for its wretched members .... As anticipated, the same evening the weather was getting rough. The wind was NNW, reaching 9 Beaufort. 

This year, however, many rains had fallen on the island. So, John Farmer could not get early into his garden. When I arrived late on July in Karpathos, most of the garden's products were already collected. So we did not have much to do. In general, the production of vegetable crops throughout the island have been very low this year, due to the heavy rains. (7th picture: Black tomatoes are my father's pride. ).

But you see, the Universe knows better. I did not have to help my father much in the garden, I had my big catch early, followed by a series of toothaches, accompanied by high fevers (up to 39 degrees). So for several days I got stuck in bed. By the end of my summer vacation, I was able to go for some spearfishing, but that is a different story, which you will read it later on.....

Οδοιπορικό στην Σίφνο.

Μια καπετάνισσα στην Σίφνο!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

 Η απόφαση για την Σίφνο πάρθηκε τελευταία στιγμή, μιας και η άδεια της Σταυρούλας άργησε να εγκριθεί. Όμως είχαμε έναν άσσο στο μανίκι μας που ακούει στο όνομα Μαρίνα Κωστίκα. Η Μαρίνα με την αδελφή της την Άννα έχουν σπίτι στο νησί κι έτσι ανέλαβε να μας βρει ένα δωμάτιο με θέα θάλασσα, αν ήταν δυνατόν. Όντως ο στόχος επιτευχθεί και ήμασταν και κοντά με τα κορίτσια. Το δωμάτιο ήταν στην περιοχή της Χρυσοπηγής και ήταν πολύ κοντά στην θάλασσα. Φτάσαμε μεσημέρι στο νησί και αφού συναντήσαμε την Μαρίνα, τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο. Το Σάββατο θα ερχόταν ο φίλος της Άννας, ο Αντώνης και έτσι η παρέα ήθελε ψαροφαγία. Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Είχα τις πληροφορίες μου για κάποιους ψαρότοπους κι είπα να αρχίσω από τα κοντινά. 

Ένας μεγάλος κάβος ήταν το πρώτο μέρος της βουτιάς. Βέβαια για να φτάσω εκεί χρειαζόταν να κολυμπήσω περίπου 45 λεπτά. Καθ΄οδόν έβαζα και τα διάφορα σημάδια σε κάποιες πέτρες που ήθελα να ψάξω στο γυρισμό. Έφτασα στον κάβο. Αρκετά μακριά μου ένας μεγάλος ροφός (περίπου 10-12 κιλά), με το που με πήρε χαμπάρι, εξαφανίστηκε κάτω από μια πλάκα.
"Το ψάρι δεν θα μείνει εκεί. Θα χωθεί μέσα στο κατρακύλι και δεν θα το βρω. Από την αντίδρασή του, φαίνεται ότι είναι γνώστης της κατάστασης...." σκέφτηκα.

Έκανα την πρώτη βουτιά και έψαξα την πλάκα. Κοίταξα και την διπλανή της, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Με το που ξεκουράζομαι στην επιφάνεια, βλέπω έναν άλλο ροφό, 5-6 κιλών, να έρχεται από τα βαθιά, μπαίνει στην ίδια πλάκα με τον άλλον, βγαίνει και μπαίνει στο κατρακύλι του κάβου. "Μάλλον δύσκολα τα πράγματα και με αυτόν..." Σκέφτηκα.

Το βάθος είναι περίπου είκοσι μέτρα (-19,8μ). Έψαξα όπου μπορούσα να ψάξω και δεν είδα τίποτα. Τα ψάρια ήταν γνώστες του αντικειμένου και είχαν κρυφτεί πολύ καλά. Στο καλύτερο μέρος δεν τα κατάφερα. Χάρηκα πάντως που είδα και δύο καλά μαύρα. Αυτά θα κρατάνε άλλα ψάρια τριγύρω. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού, έχοντας την σκέψη ότι έπρεπε να πιάσω ψάρια για πέντε άτομα.

Ξεκίνησα λοιπόν να ψάχνω. Είδα μια μουρμούρα καλή και έκανα ένα γρήγορο καρτέρι. Το ψάρι δεν ερχόταν κοντά κι έτσι του έριξα από μακριά και μου σχίστηκε. Την κυνήγησα γιατί ο τρόπος που κολυμπούσε ήταν λίγο περίεργος. Έδειχνε ότι η βολή είχε κάνει την ζημιά της. Όντως λίγο πιο κάτω κρύφτηκε σε μια πετρούλα και την έπιασα. Ψάχνοντας στα μέρη που είχα βάλει τα σημάδια μου έπιασα ένα μελανούρι, έναν κακαρέλο και μια πετροχειλού. Μετά όμως νέκρα. Όπου και να έψαξα δεν βρήκα τίποτα.

Το πρώτο της ημέρας....

"Δεν φτάνουν αυτά για όλους μας..." σκέφτηκα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και πλακώθηκα στα καρτέρια, μήπως και φανεί κάποιο ψάρι. Μετά από μερικές βουτιές μου ήρθαν σκάροι. Διάλεξα τους τρεις πιο μεγάλους και τους έπιασα.
"Αρκετά είναι αυτά. Δεν χρειαζόμαστε άλλα..." είπα στον εαυτό μου και τράβηξα για την παραλία. Όμως το μάτι μου έπιασε κάτι που δεν ταίριαζε στον βυθό. Μια πίννα ήταν πεσμένη στην άμμο και γύρω της ήταν στολισμένα μικρά κοχύλια.
"Μάλλον κάποιο μικρό χταπόδι έχει κάνει την φωλιά του...." σκέφτηκα και βούτηξα. Μέσα στην πήνα ένα μικρό χταποδάκι είχε κάνει το θαλάμι του. Ήταν όντως πολύ μικρό και πλησίασα το χέρι μου για να έχω μέτρο σύγκρισης στο υποβρύχιο πλάνο μου. Ο λιλιπούτειος φίλος μου πήγε να πεταχτεί έξω, αλλά έβαλα το χέρι μου από την άλλη μεριά και ξαναμπήκε μέσα.

Ο μικρός φίλος...στο στολισμένο σπιτάκι του...

Τον χαιρέτισα και έφυγα για την παραλία. Καθάρισα τα ψάρια και πήγα στο δωμάτιο. Εκεί πήραμε την Μαρίνα τηλέφωνο για να κανονίσουμε την ψαροφαγία.

Η μοναδική ψαριά μου....

Νωρίς το απόγευμα πήγαμε στα παιδιά. Πρώτα όμως έπρεπε να περάσουμε από την επιτροπή έγκρισης!!! Η Φλάφη και ο Νώε, τα δύο σκυλιά των παιδιών, αφού μας περιεργάστηκαν λεπτομερώς μπορώ να πω, έδωσαν την έγκρισή τους και το τσιμπούσι ξεκίνησε. Το ψήσιμο το ανέλαβε ο μετρ του είδους ο Αντώνης. Άναψε την φωτιά και όταν τα κάρβουνα ήταν έτοιμα τα βάλαμε πάνω.

Ο μετρ Αντώνης επί τω έργω...

Τα κορίτσια μας, ανέλαβαν τα υπόλοιπα. Όταν τα ψάρια ετοιμάστηκαν, ήρθαν και τα υπόλοιπα και πήραν φωτιά τα πιρούνια μας.

Τα κορίτσια και ο Νώε...

Εννοείται ότι παρόντες ήταν και οι δύο τριχωτοί φίλοι μας. Οι κουβέντες, τα αστεία και τα πειράγματα μας κράτησαν σε καλή διάθεση μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Μπορώ να πω ότι είχα μια μικρή αγωνία μήπως έπρεπε να πιάσω κανέναν ψάρι ακόμη. Στο τέλος όμως του δείπνου είχε περισσέψει ένας σκάρος, οπότε όλα καλά. Καληνυχτίσαμε τους φίλους μας, όλους, και πήγαμε για ύπνο.

...και τα πιρούνια πήραν φωτιά....

Η αιτία που το άρθρο το ονόμασα: Οδοιπορικό στην Σίφνο και όχι ένα ψάρεμα ή μια βουτιά κλπ, ήταν αυτό που μου συνέβη με το που ξύπνησα το πρωί. Ένας ισχυρός πονόδοντος, σε έναν τραπεζίτη μας άλλαξε όλα τα πλάνα. Είχα κάποιες ενοχλήσεις, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Ήλπιζα ότι δεν θα ήταν τίποτα και μόλις γύριζα στην Αθήνα θα πήγαινα στην οδοντίατρό μου. Όμως το δόντι είχε άλλα πλάνα. Άρχιζε να πρήζεται όσο περνούσε η ώρα και ο πόνος, πόνος. Η Σταυρούλα βρήκε στο διαδίκτυο δύο οδοντιάτρους, διαλέξαμε τον έναν και φύγαμε για την Απολλωνία. Ο γιατρός το μόνο που μου έκανε, αφού έβγαλε μια ακτινογραφία,΄ήταν να μου γράψει φάρμακα. Άλλωστε δεν μπορούσε να κάνει τίποτε αν δεν ξεπρηζόταν το δόντι. Εκεί τελείωσε άδοξα το ψάρεμα στη Σίφνο.

Βουρρρ έτοιμοι για βόλτα....Στο βάθος η εκκλησία της Χρησοπηγής.....

Έτσι για μια εβδομάδα έκανα διακοπές, κυριολεκτικά διακοπές από όλες τις ασχολίες που είχα στο μυαλό μου. Το θέμα ήταν να γίνει καλά το δόντι. Γυρίσαμε όλο το νησί (όπου μπορούσαμε να πάμε με αμάξι). Η Σίφνος είναι ένα πολύ όμορφο κυκλαδο-νήσι. Τα άσπρα με στρογγυλεμένες γωνιές της σπίτια, της δίνουν ένα μοναδικό χώμα. Έχει αρκετές ωραίες παραλίες, οι οποίες όμως έχουν πάρα πολύ κόσμο. Όμως σε αρκετές παραλίες στα βόρια και στα δυτικά δεν υπάρχει πρόσβαση με αυτοκίνητο παρά μόνο με βάρκα. Ειδικά στις παραλίες του βοριά πρέπει να επιτρέπει την πρόσβαση το μελτέμι.
Ο κόσμος ασχολείται με τον τουρισμό ως επί των πλείστων και το νησί είναι "φορτωμένο" από τουρίστες σχεδόν από κάθε γωνιά της γης. Το φαγητό είναι σχεδόν παντού καλό, με μικρά "λαθάκια" τα οποία όμως δεν πολυ-νοιάζονται να τα διορθώσουν, μιας και το νησί έχει πάρα πολύ κόσμο. Ένα από αυτά τα "λαθάκια" είναι και οι τιμές που είναι αρκετά τσιμπημένες.... ειδικά στα είδη ένδυσης ήταν απρόσιτες για εμάς.  

Η καταπληκτική θέα από το σπίτι της Μαρίνας και της Άννας!!!

Εννοείται ότι με τα παιδιά βρισκόμασταν μέρα παρά μέρα. Πότε στην παραλία, πότε στο σπίτι τους όπου γονατίσαμε κάτι γεμιστά την μία μέρα και κάτι ψητά μια άλλη φορά. Ένα οικογενειακό παγωτό κλαίει ακόμη για τα χαμένα του κομμάτια... πάντα όμως υπό την έγκριση της Φλάφη και του Νώε,  !!!!
Για να καταλάβουμε πόσο πολύ χιούμορ έχει το σύμπαν, τις τρις τελευταίες μέρες στο νησί, βρέθηκε κάποιος φίλος της Μαρίνας με επτάμετρο φουσκωτό και ήθελε παρέα για ψαροτούφεκο!!! Κοίταξα στον γαλάζιο ουρανό και του χάρισα ένα πλατύ χαμόγελο σκεπτόμενος....  "everything happens for a reason!!!"  Εννοείται ότι ούτε σκέψη για βουτιά. Αφού τα πλάνα μου δεν συμβάδιζαν με Εκείνου στην Σίφνο, συνεχίζουμε παρακάτω, προσπαθώντας να ρέω στις καταστάσεις που μου φέρνει η ΖΩΗ όσο πιο ήρεμα και ψύχραιμα γίνεται. Δεν είναι πάντα εύκολο....
Δεν ξέρω πότε θα ξαναπάμε στην Σίφνο, αλλά θα ήθελα να κάνω μια βουτιά σε μερικούς από τους ψαρότοπούς της που έχω υπό όψιν μου....

Τα Βρουλίδια..

Το Κάστρο....

...και η παραλία του

Άσπρο-μπλε....

Ο Πλατύς Γιαλός...

Όλες οι ομορφιές μαζί!!!