Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Κάρπαθος ολέ !!!


Μια όμορφη Καρπάθικη καλημέρα!!! 
Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ


Φτάσαμε στο αγαπημένο μας νησί με την βραδινή πτήση. Θέλετε η αγωνία, το τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα πριν φύγουμε… πολύ κούραση. Ξύπνησα νωρίς, μιας και ο καιρός είχε «κόψει» τελείως. Σκέφτηκα να ψαρέψω βαθιά, αλλά η κούραση δεν με άφηνε. Έτσι αποφάσισα να πάω σε ένα αγαπημένο μου πολύ ρηχό τόπο. Άλλωστε οι προηγούμενες φουρτούνες δεν είχαν επιτρέψει σε κάποιον άλλον να πάει να ψαρέψει σε αυτό το μέρος. Τα φόρτωσα όλα στο αμάξι και σε μισή ώρα ήμουν εκεί που ήθελα. Ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα. Φυσικά ήταν θολά, όχι όσο ο αγαπημένος μου Β. Ευβοϊκός αλλά ήταν θολά. Δεν με πείραζε καθόλου. Ίσα-ίσα με βόλευε, γιατί θα ψάρευα με καρτέρι στα ρηχά, εκεί που δεν μπορώ όταν έχει καιρό. Βούτηξα με μια λαχτάρα…

Στο πρώτο καρτέρι δεν είδα τίποτε. Στο δεύτερο καρτέρι έχει κάτι ωραίους σκάρους. Χώνομαι πίσω από μια πέτρα και τα ψάρια έρχονται καταπάνω μου. Την στιγμή που σημαδεύω τον μεγαλύτερο, διακρίνω αρκετά πίσω του και μέσα στους αφρούς μια μεγάλη ψαλιδωτή ουρά. «Κέφαλος ρεκόρ» σκέφτηκα και κρύφτηκα ακόμη πιο πολύ. Όμως ήταν ένας μεγάλος λούτσος, περίπου 3 με 4 κιλά, στάθηκε εκτός βολής να με παρατηρεί με τα μεγάλα ψυχρά του μάτια. Προσπάθησα να συρθώ προς το μέρος του, αλλά με ένα χτύπημα της ουράς του χάθηκε από τα μάτια μου. Εννοείτε ότι οι σκάροι είχαν και αυτοί εξαφανιστεί. Λίγο πιο κάτω έπιασα έναν ωραίο σκάρο. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο και οι σκάροι στην ψαροκρεμάστρα μου πλήθαιναν. Έπιασα οκτώ. Τους κρέμασα στην σημαδούρα και συνέχισα. Μετά ήρθε η σειρά των σαργών. Λες και ήταν συνεννοημένα. Έπιασα επτά.
Ένας του κιλού!!!
Όταν είχα πιάσει τρεις σαργούς, ήμουν ήδη στην στροφή του μικρού κάβου, κάτω από κάτι πέτρες είδα μια γνωστή σιλουέτα να με κοιτάει. Ένας ροφός 2-3 κιλών, μέσα στο σκοτάδι με παρατηρούσε. Έκανα να τον πλησιάσω έρποντας, αλλά εξαφανίστηκε και εγώ δεν ξέρω που. «Θα τα πούμε αργότερα» σκέφτηκα και συνέχισα. Ψάρεψα κανένα δεκάλεπτο μακριά του και
Ένας ακόμη...
ξαναγύρισα. Αυτή την φορά ήμουν πάνω από την τελευταία πλάκα που τον είδα να κρύβεται. Έκανα μια ήρεμη κατά το δυνατόν βουτιά και κοίταξα μέσα στην σχισμή. Είδα ένα σκούρο κεφάλι να με κοιτάει. Το ψαροτούφεκο ήταν σωστά τοποθετημένο και εγώ σημαδεύοντας για καίρια βολή πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε τον ροφό κάτω από το μάτι και εγώ τον τράβηξα έξω. Ψιλοβράχωσε καθώς γύρισε το κεφάλι του, αλλά τον άρπαξα από το μάγουλο και με δύο προσπάθειες τον πέταξα έξω. Είχα πιάσει έναν τρίκιλο ροφό (2,960γρ) σε βάθος δύο μέτρων και ήμουν όλο χαρά. 

Το "μεγάλο" της ημέρας...


«Να δω τι άλλο θα μου Δώσει σήμερα» σκέφτηκα. Τότε θυμήθηκα μια διαμπερή σχισμή εκεί κοντά, πιο ρηχά ακόμη, που είχα πιάσει έναν ροφό πέντε κιλών, σε βάθος το πολύ ενός μέτρου. Από εκεί που πηγαίνω τα ψάρια δεν με βλέπουν, γιατί κοιτάνε από την άλλη πλευρά, αλλά εγώ έχω βολή. Όντος έφτασα και με μεγάλη προσοχή έριξα μια κλεφτή ματιά. Έμεινα εμβρόντητος. Μια σφυρίδα, μέσα στο σκοτάδι κοιτάζει από την άλλη μεριά. «Σφυρίδα στην Κάρπαθο;!!!» αναρωτήθηκα. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω. Το πρώτο ψάρι ήταν το πολύ 200 γραμμάρια. Μια δίκιλη σφυρίδα σε βάθος ενός μέτρου!!! Από την λαχτάρα μου ξέχασα να ανοίξω την κάμερα. Σημάδεψα το ψάρι και έριξα. Η βολή την βρήκε στον σβέρκο και της βγήκε μέσα από το στόμα. Όρμισα από την άλλη μεριά του βράχου αγνοώντας τι άλλο υπήρχε. Την πήρα αγκαλιά…. Τελικά ήταν μια σφυριδούλα 1,3 κιλών.
«Μικρή είναι. Φαινόταν μεγαλύτερη….» σκέφτηκα. Προχώρησα μέχρι το επόμενο καβάκι, πιάνοντας τρις κεφάλους. Εκεί ξεκινούσε η άμμος και έτσι αποφάσισα να γυρίσω. Ένα όμως καλό μπαρμπούνι και μια ωραία μουρμούρα με καθυστέρησαν λίγο, μέχρι να προστεθούν στην συλλογή μου.
Τους έχω αδυναμία....
Εννοείται ότι το ψάρεμα είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι τουλάχιστον πίστευα εγώ. Την ώρα που πάω να στρίψω από ένα βράχο μια κίνηση μου τραβάει την προσοχή. Διακρίνω μια αρκετά μεγάλη ουρά ενός κεφάλου, που μάλλον δεν με έχει πάρει, καθώς έγλυφε τον βράχο. Προχώρησα όσο πιο απαλά μπορούσα και τον περίμενα σημαδεύοντας τον. Το ψάρι ήρθε προς το μέρος μου για να με δει, κάνοντας έτσι πολύ εύκολη την σύλληψη ενός ωραίου κεφάλου (1,6 κιλών). 
Χωρίς λόγια....


Λίγο πριν βγω, θυμήθηκα μια βαθιά σπηλιά που κρατούσε κάποιο καλό ψάρι παλιά και είπα να ρίξω μια ματιά.Τότε η υποβρύχια κάμερα έμεινε από μπαταρία δυστυχώς. Βουτάω και βλέπω μέσα 4-5 μεγάλες ούγενες, ασημί με μαύρες ραβδώσεις να κόβουν βόλτες. Κάνω ένα καρτέρι και ένα από τα πιο μεγάλα ψάρια έρχεται να με δει. Ρίχνω και πιάνω μια ούγενα 870 γρ. Την ώρα που ξανά-οπλίζω, το μάτι μου πιάνει κάτι πολύ μεγάλο να κινείται καμιά δεκαριά μέτρα μακριά μου. Γρήγορη βουτιά και καρτέρι για να δω τον παρείσακτο επισκέπτη. Μια μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα, κόβει βόλτες γύρω μου. Κολυμπώ γρήγορα και ξανά βουτιά. Η χελώνα είναι εκεί αλλά δεν με αφήνει να την πλησιάσω. Αυτό έγινε 4-5 φορές. Σε μια από αυτές, να τος πάλι ο λούτσος. Αυτή την φορά είναι εντός βολής, αλλά ποιος του δίνει σημασία. Απορημένος με κοιτάει, καθώς εγώ σηκώνομαι από την κρυψώνα μου, τον προσπερνώ και ξανά κρύβομαι. Η χελώνα τα δικά της. Με κρατάει σε απόσταση και ότι κι αν κάνω δεν με αφήνει να την πλησιάσω. Ο λούτσος από την άλλη αποσβολωμένος και απορημένος με παρατηρεί. Τώρα είναι πλάγια και λίγο πίσω μου. Αν στρίψω λίγο το όπλο έχω βολή. Όμως εγώ θέλω να αγγίξω την χελώνα. Καθώς σηκώνομαι για άλλη μια φορά, ο μεγάλος αυτός κυνηγός αποφασίζει να με αφήσει να κυνηγάω την χελώνα και χάνεται στο πέλαγος. Μετά από λίγο έφυγε η χελώνα. Βγήκα στην παραλία κουρασμένος από την όλη προσπάθεια, αλλά γεμάτος συγκινήσεις που μόνο η θάλασσα μπορεί να σου προσφέρει. Κάθισα και σκέφτηκα την όλη φάση της τελευταίας στιγμής. Μπορεί να θεωρηθεί λάθος από πολλούς που ασχολούνται με το ψαροτούφεκο το ότι δεν έπιασα τον μεγάλο λούτσο, ενώ μου έδωσε επανειλημμένως την ευκαιρία. Όμως για εμένα ούτε χίλιοι λούτσοι δεν αξίζουν όσο το άγγιγμα ενός τόσο αρχαίου ζώου, όπως η συγκεκριμένη χελώνα. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Πάλι τα ίδια θα έκανα και ας γνώριζα ότι δεν πρόκειται να αγγίξω αυτό τον πανέμορφο θαλάσσιο μαθουσάλα!!! 

Ευχαριστώντας τον Δημιουργό για τις τόσο πολλές και όμορφες εμπειρίες που μου επέτρεψε να γευτώ, πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Εκεί μέσα σε επιφωνήματα και χαρές έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα. Συνολικά η ψαριά ήταν 14 κιλά.
Συνολικά η ψαριά...

Υ/Γ
Μια εβδομάδα αργότερα, ένα πρωινό που είχε κόψει λίγο ο καιρός, έκανα μια γρήγορη βουτιά και σε βάθος ενός μέτρου, έπιασα μεταξύ των άλλων, τον τριάρη λούτσο...(3,2 κιλά). Το ψάρι, ενώ έκανα ένα καρτέρι, ήρθε μέσα από τους αφρούς και παραλίγο να καρφωθεί πάνω στην βέργα. Εγώ απλώς πάτησα την σκανδάλη σημαδεύοντάς τον κάτω από το μάτι. Και ενώ περίμενα μάχη, ο μεγάλος κυνηγός απλά βούλιαξε...
Ο μεγάλος κυνηγός και η παρέα του...

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Το καλοκαιρινό δώρο του Β. Ευβοϊκού!!!

Η υπέροχη Β. Εύβοια!!
Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σταυρούλα Παναγέα.
Οι ομορφιές μαζί....

Τελικά ήρθε το καλοκαίρι και μας έπιασε απροετοίμαστους!!! Η άδεια της Σταυρούλας εγκρίθηκε τελευταία στιγμή και έτσι δεν μπορέσαμε να προγραμματίσουμε που να πάμε χρησιμοποιώντας άλλα μέσα πέραν του αυτοκινήτου. Τα δρομολόγια των πλοίων δεν ταίριαζαν και έτσι ο κλήρος έπεσε στο αμάξι μας. Με ένα γρήγορο ψάξιμο αποφασίσαμε να πάμε, που αλλού, στην Β. Εύβοια. Βρήκαμε και ένα κατάλυμα που μας άρεσε και βάλαμε πλώρη για το Ψαροπούλι Ευβοίας. Η διαδρομή μέχρι σε ένα σημείο την ξέρω πολύ καλά, γιατί πολύ παλιά ψάρευα αυτά τα μέρη. Τόσο ψηλά όμως δεν είχα φτάσει. Που έβρισκα τα κουράγια να οδηγώ και να κάνω μονοήμερα ψαρέματα τόσο μακριά, ακόμη απορώ. Πήγαινα, ψάρευα και μετά δουλειά!!! Μόνο που το σκέφτομαι με κουράζει!!!
Το Ψαροπούλι....

Ξεκινήσαμε το πρωί και χωρίς βιασύνες απολαύσαμε την διαδρομή. Η Β. Εύβοια είναι απίστευτα όμορφη. Έχει εκπληκτικά δάση από πολύ μεγάλα δένδρα (πεύκα, βελανιδιές, πλατάνια κτλ). Έχει και αρκετά ποταμάκια, αλλά δυστυχώς πολλά από αυτά έχουν ξεραθεί. Κάναμε αρκετούς σταθμούς για ξεκούραση και τσιγάρο (Σταυρούλα), απολαμβάνοντας την υπέροχη φύση. Τελικά το μεσημέρι φτάσαμε στο ποθητό Ψαροπούλι. Μια απέραντη παραλία τριών χιλιομέτρων με σκούρα-μαύρη άμμος μας καλωσόρισε με το που μεταβήκαμε το βουνό.
Όλα ήταν τέλεια. Η θάλασσα ήσυχη, η ηρεμία του τοπίου απίστευτη. Επιτέλους οι διακοπές με την Σταυρούλα ήταν προ των πυλών. Ρώτησε η Σταυρούλα σε μια ταβέρνα για το ξενοδοχείο και η καλοσύνη του κύριου την κέρδισε. «Αν δεν σε πειράζει, θα φάμε εδώ το βράδυ. Φαίνεται πολύ καλός άνθρωπος!!!» μου είπε. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο όσο γίνεται πιο γρήγορα και κατεβήκαμε για μπάνιο. Η θάλασσα ήταν τόσο τέλια όσο την είχαμε δει. Όταν τελειώσαμε πήγαμε για φαΐ στην συγκεκριμένη ταβέρνα και τις επόμενες πέντε μέρες που μείναμε δεν αλλάξαμε εστιατόριο. Το φαγητό, η περιποίηση και η απλότητα του Γιώργου (ιδιοκτήτη) ήταν εξαιρετική.
Από ψαρευτικής απόψεως δεν βρήκα και τίποτα σπουδαίο. Για να μην αδικήσω τον τόπο, δεν τον ψάρεψα όσο χρειαζόταν. Ψάρεψα δύο φορές από μια ώρα την κάθε φορά και φυσικά δεν περίμενα να πιάσω κάτι σπουδαίο. Εξάλλου το μέρος μου ήταν εντελώς άγνωστο. Σίγουρα κάπου θα κρύβει τα υπέροχα θαλάσσια στολίδια που τόσο ποθώ.
Περάσαμε πέντε υπέροχες, ξέγνοιαστες μέρες με την Σταυρούλα με αρκετό ύπνο, φαΐ και ξεκούραση. Το τελευταίο βράδυ και ενώ είμαστε στο δωμάτιο, ξέσπασε μια δυνατή μπόρα. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και αγκαλιασμένοι απολαύσαμε αυτή την αναπάντεχη ομορφιά. Χοντρές ψιχάλες πέφτανε μανιασμένες πάνω στην γη, αλλά το όλο περιβάλλον ήταν απίστευτα ήρεμο. Δεν άκουγες τίποτα παρά μόνο την βροχή. Το βρεγμένο χώμα μύριζε υπέροχα. Αστραπές έσκιζαν τον ουρανό, που παρέμεινε βαρύς για πολλές ώρες. Μείναμε έτσι για αρκετές ώρες και όταν καταλάγιασε το φαινόμενο πήγαμε για ύπνο. Η διακοπές μας τελείωναν με τον πιο όμορφο τρόπο. Έτσι τουλάχιστον πίστευα εγώ, αλλά Κάποιος Άλλος είχε διαφορετική γνώμη…..
Το μεσημέρι φύγαμε ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που είχαμε έρθει. Όταν όμως φτάσαμε στο Ευβοϊκό κάναμε μια μικρή αλλαγή για να βουτήξω σε ένα μέρος που είχα να το ψαρέψω αρκετό καιρό. Ενώ πλησιάζαμε την παραλία φάνηκε καπνός μέσα σε μια χαράδρα. Στην επόμενη στροφή είδαμε και την πυροσβεστική. Περάσαμε με προσοχή και φτάσαμε στην παραλία. Τέσσερα πυροσβεστικά αεροπλάνα βουτούσαν στην θάλασσα, έπαιρναν νερό και χανόντουσαν μέσα στην χαράδρα. Αυτοί οι γενναίοι πιλότοι, που ρισκάρουν τα πάντα σε κάθε αποστολή τους, κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά μετά από πολλές διαδρομές. Τους ευχηθήκαμε καλή επιστροφή, καθώς τα αεροπλάνα χανόταν στο μακρινό ορίζοντα.      
Είχε έρθει η στιγμή για μια σύντομη βουτιά. Ετοιμάστηκα με μια χαρά, λες και είχα να βουτήξω μήνες. Ως συνήθως ο Β. Ευβοϊκός ήταν για άλλη μια φορά θολός. Δεν με πείραξε καθόλου και καθώς ανοιγόμουν, έψαξα μέσα στο μυαλό μου να βρω τα διάφορα μονόπετρα και να θυμηθώ τα σημάδια μου. Όντος μετά από λίγο βρήκα το μέρος που ήθελα να ψαρέψω. Στην πρώτη μου κιόλας βουτιά και ενώ προσγειώνομαι πάνω σε μια πέτρα, διακρίνω μέσα στην θολούρα μια χοντρή μούρη να με κοιτάζει. Γυρίζω το όπλο και ρίχνω, καθώς το μεγάλο λαβράκι ετοιμαζόταν να φύγει. Η βολή είναι οριακή, αλλά το έχω πετύχει στον σβέρκο. Μην ξέροντας αν το έχει ξεπεράσει η βέργα, όρμισα πάνω στο ψάρι, καθώς αυτό προσπαθούσε να απαλλαγεί από την βέργα. Το αγκαλιάζω για να διαπιστώσω ότι η βολή μου ήταν καίρια και το έχει ξεπεράσει λίγο κάτω από το απέναντι μάγουλο. Του δίνω ένα γρήγορα τέλος, το φυλάω ζητώντας του συγνώμη και χοροπηδώ από την χαρά μου. Το ψάρι έχει και μια πολύ λεπτή πετονιά, περίπου ένα μέτρο, να βγαίνει από το στόμα του. Τραβάω με δύναμη και ένα αγκίστρι πετάγεται έξω. Αυτός ο υπέροχος κυνηγός κατάφερε να κόψει την πετονιά, αλλά δεν γλύτωσε από εμένα. 
Ο μεγάλος αλλά άτυχος κυνηγός...

Έχουν περάσει μόνο 15 ' και το ψάρεμά μου έχει ήδη τελειώσει. Αποφασίζω να γυρίσω, όταν από κάτω μου περνάει ένα γοφάρι περίπου δυόμιση κιλά. Πλακώνομαι στα καρτέρια αλλά δεν το ξαναείδα. Αντ-αυτού μου ήρθαν πολλά κιλίσια γοφάρια κοπαδιαστά. Οι ασημένιες ράχες τους άστραφταν μέσα στην θολούρα, δίνοντας ένα χαρμόσυνο τόνο στην μονότονη θολούρα που μου έχει δώσει τόσα πολλά. Χάρηκα που τα είδα και δεν τα πείραξα. Έριξα δυο φορές σε κάτι χοντρές σκιές, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να πιάσω δύο κεφάλους περίπου 1,5 κιλά ο καθένας. Λίγο πριν βγω μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Υπήρχαν ψάρια κοντά στα δύο κιλά, αλλά εγώ αφ’ ενός είχα πιάσει αυτό που ήθελα, αφ’ ετέρου δεν τα χρειαζόμουν και απλώς τους χάζεψα. Το κοπάδι, μου ήρθε και στο επόμενο καρτέρι, αλλά μετά χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο. Βγήκα έξω και με περίμενε η καλή μου. Της έκανα νόημα να φέρει την φωτογραφική μηχανή και με αποθανάτισε αγκαλιά με τις άλλες αγάπες  μου.




Συνολικά...


Το βράδυ μας βρήκε δίπλα στην θάλασσα να τρώμε στο μαγαζί του Βασίλη, σαγανάκι με γαρίδες, βλίτα, πατάτες τηγανητές και φυσικά ένα από τα ψάρια. Η Σταυρούλα έτρωγε, εγώ από την πείνα μου τα κατασπάραζα….. με συνοδεία τον ήρεμο παφλασμό των κυμάτων κάτω από τον έναστρο ουρανό της Εύβοιας!!! Τα πάντα ήταν τέλεια!!!!!