Πάμε ψάρεμα...με τον Ζαχαρία Σκευοφύλαξ: Μαρτίου 2017

Η υπέροχη θέα του κάμπου από το σπίτι του Γιάννη & της Φωτεινής...

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Βρέθηκα "θύμα συνωμοσίας" μεταξύ Σταυρούλας, Σωτήρη και Άννας και αναγκάστηκα να περάσω τα κούλουμα στην μαγευτική Αντίπαρο. Καταλαβαίνεται πόσο πολύ υπέφερα για να συναινέσω στο "έγκλημα"(τραβάτε με κι ας κλαίω )!!!. Έτσι βρεθήκαμε να πλέουμε για το πολυπόθητο νησί. Ο καιρός φανταστικός, καθόλου μποφόρια και με το καλοκαίρι προ των πυλών.

Βρεθήκαμε με τους φίλους μας, όπου μας είχαν ετοιμάσει ένα από τα υπέροχα σπιτάκια τους. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά τακτοποιηθήκαμε και άρχισαν τα τσιμπούσια. Δεν ξέρω αν φταίει η προσμονή της σαρακοστής, αλλά σε αυτό το τριήμερο τα πιρούνια μαζί με τα στομάχια μας αναστέναξαν!!!! Το πρώτο τσιμπούσι στρώθηκε στης Άννας. Πλάκωσε και η παρέα και έγινε το έλα να δεις. Ήρθαν ο Γιάννης με την Φωτεινή, ο Τάσος με την Μαρία και ο Δημήτρης με την Μαρίνα. Αν προσθέσουμε και τα παιδιά όλων, καταλαβαίνεται τι έγινε. Φάγαμε πολύ!!! αλλά ελαφριά!!! Φάγαμε τον αγλέουρα!!! Η Αντιπαριώτικη φιλιξενία σε όλο της το μεγαλείο!!! Αφού τελείωσε το δείπνο, ο Τάσος με προτροπή του Σωτήρη, ρώτησε την Άννα: "Πότε θα έρθει το κυρίως πιάτο;" Η Άννα έμεινε εμβρόντητη, ενώ η παρέα ξέσπασε στα γέλια. Έτσι πέρασε και το βράδυ, ευχάριστα με γέλια και πειράγματα. Η ομήγυρις όμως ζητούσε ψάρι. Οι παραγγελίες έπεφταν βροχή. Κολοχτύπες, κάποιο αστακό, ροφό ή στείρα για σούπα. Το ζητούμενο όλων ήταν η ψαρόσουπαααα κτλ.

Την επόμενη το πρωί, το πλάνο περιελάμβανε και βουτιά. Ξύπνησα πρωί-πρωί και τράβηξα για έναν ψαρότοπο που μου είχε υποδείξει ο Τάσος. Ο καιρός είχε μποναστάρει εντελώς και είχε σαν αποτέλεσμα μια καταπληκτική ορατότητα, πράγμα που δεν μου άρεσε καθόλου. Υπολόγιζα στον ΝΝΔ, αλλά ο καιρός είχε γυρίσει σε νοτιά, με αποτέλεσμα η θάλασσα να είχε μετατραπεί σε γιαούρτη. Ερχόμενος και από μια γρίπη με αντιβίωση και με μια μικρή ωτίτιδα δέκα μέρες τώρα, δεν ήξερα αν μπορούσα να βουτήξω. Τελικά το αριστερό αυτί μου ήταν μια χαρά, αλλά τα πνευμόνια μου δεν ακολουθούσαν την ζέση που είχα για ψάρεμα. Το τι φλέματα έβγαλα δεν λέγεται. Αν με έβλεπε κάποια περιβαλλοντική ομάδα, σίγουρα θα μου έκανε μήνυση για μόλυνση της θάλασσας. Έτσι δεν μπορούσα να βουτήξω λίγο πιο βαθιά, αλλά και οι βουτιές μου δεν ξεπερνούσαν τα 50΄΄!!!. Τράβηξα λοιπόν για τα πολύ ρηχά. Φοβερός λαβρακότοπος με πολλά ξενέρια. Δυστυχώς όμως η Αντίπαρος δεν έχει λαβράκια. Κάποια ελάχιστα εμφανίζονται αργότερα. Είδα κάποιους καλούς σαργούς, που ακόμη τρέχουν λόγω της παρουσίας μου.

Οι σαργοί πήραν δρόμο..

Τους αγνόησα καθώς απομακρυνόταν σε κάτι πλάκες, που λόγω της κατάστασής μου, δεν υπήρχε περίπτωση να βουτήξω στο απύθμενο βάθος των 10 μέτρων!!! Αρκέστηκα να τους παρακολουθώ και συνέχισα το υποτυπώδες ψάρεμα μου. Όπου έβηχα τα ψάρια εξαφανίζονταν. Σε μια στιγμή, σε κάποια ξενέρια, είδα κεφάλους να βόσκουν. Προχώρησα όσο πιο ήσυχα μπορούσα, προσπαθώντας να μην βήξω καθόλου. Οι κέφαλοι μου ήρθαν ανάμεσα στα ξενέρια, αλλά εγώ δεν μπορούσα να να ρίξω. Τα ψάρια έστριψαν και ξεμάκρυναν. Τότε βγήκαν στα ανοιχτά και πέρασαν δίπλα μου. Σημάδεψα και έριξα στον πιο μεγάλο. Επιτέλους μετά από μια ώρα ψάρεμα έπιασα τον πρώτο μου κέφαλο που ήταν 890 γρ. Όλος χαρά αφού τον τακτοποίησα συνέχισα. Μετά από λίγο, άλλο ένα κοπάδι από κέφαλους φάνηκε. Κρύφτηκα πίσω από τα ξενέρια και περίμενα. Το κοπάδι βούτηξε κι άρχισε να τσιμπολογεί τους διάφορους βράχους. Ήταν μπροστά μου, αλλά τους έκρυβε μια πέτρινη πτυχή του βυθού. Βρήκα την ευκαιρία και βούτηξα. Οι κέφαλοι άφαντοι και η αναπνοή μου στο κόκκινο. Την ώρα που ετοιμάζομαι να αναδιφώ, ολόκληρο το κοπάδι με προσπερνά. Ήταν πίσω μου! Σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και πιάνω ένα ψάρι 1,170 γρ. Συνεχίζουμε.... Λίγο πιο κάτω μια μπλε πετροχειλού κάνει την ψόφια σε μια σχισμή. Βουτώ και την ώρα που πιέζω την σκανδάλη το ψάρι πετάγεται για να χωθεί στην διπλανή σχισμή. Την ακολουθώ υποβρυχίως, ενώ τα πνευμόνια μου αρχίζουν να παραπονιούνται. Σημαδεύω και πιάνω μια χειλού 600 γρ.

Μια μπλε ομορφιά...

"Ότι πρέπει για την σούπα".... σκέφτηκα. Λίγο πιο κάτω, μια καλή σκιά χάνεται μέσα στην μηδαμινή αφρίλα. "Λαβράκι;" αναρωτήθηκα. Προχώρησα προσπαθώντας να εγκλωβίσω το ψάρι, αλλά και να δω που πήγε. Ήταν ένας μεγάλος κέφαλος που είχε κρυφτεί ανάμεσα σε κάτι πέτρες και φύκια στον πάτο, κουνώντας τα πλαϊνά του πτερύγια και φαίνεται ελάχιστα.. Βούτηξα όσο πιο ήσυχα μπορούσα και σημάδεψα το ψάρι. Πάτησα την σκανδάλη και η βέργα τον βρήκε στο σβέρκο. Πετάγεται έξω για να βουλιάξει λίγο πιο κάτω. Είχα πιάσει έναν ακόμη κέφαλο. Αυτός ήταν και ο πιο μεγάλος 1,4 κιλά. "

Ο πιο μεγάλος....

Κοίτα να δεις που θα πιάσω ωραία ψάρια σήμερα"..... σκέφτηκα. Είχα όμως φτάσει πολύ μακριά κι αποφάσισα να περάσω διαγώνια και απλά να κοιτώ τον τόπο. Έκανε αρκετά μονόπετρα, φρύδια στα 10-20μ. Είδα και έναν ροφάκο που απλώς τον χαιρέτησα.

Η μία από τις πιτσιλωτές...

Βγαίνοντας έπιασα ακόμη δύο πιτσιλωτές χειλούδες και μια 400αρα σουπιά. Όλος χαρά βγήκα και καθάρισα τα ψάρια. Συνολικά και αναπάντεχα είχα πιάσει 5 κιλά και ας μην μπορούσα να βουτήξω!!! Στην επιστροφή τα πνευμόνια μου ήταν σε καλύτερη κατάσταση και έφτασα στα -8.8 μέτρα!

Πήγα και βρήκα την παρέα, αλλά λόγω κωλύματος δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε την ψαρόσουπα. Δώσαμε όμως ραντεβού για το σπίτι του Γιάννη και της Φωτεινής.

Όλα μαζί...

Το επόμενο πρωινό με βρήκε να βουτώ με τον Ανάργυρο και έχοντας τον Τάσο βαρκάρη, για πίνες. Πιάσαμε αρκετές και σε δύο περιπτώσεις κατάφερα κι έπιασα και δύο καλούς σαργούς. Πήγαμε στο σπίτι των φίλων μας, μόνο που στην παρέα είχε προστεθεί ο Γιάννης με την Άννα και ο Γιώργος με την Ειρήνη. Τις πίνες τις ανέλαβε ο καπετάν Σωτήρης.

Ο καπετάν Σώτος επί τω έργω...

Τις ετοίμασε για την αυριανή ημέρα. Το τραπέζι στρώθηκε και η Αντιπαριώτικη φιλοξενία έλαμψε και πάλι σε όλο της το μεγαλείο. Τα χοντρά μακαρόνια με το κοκκινιστό, χορτόπιτα, σαλάτες, χόρτα άγρια, παστίτσιο κ.α. μας καθήλωσαν στο τραπέζι. Τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν μέχρι που ήρθαν τα γλυκά. Η Μαρία είχε φτιάξει φανταστικά cinnamon roles, που τα τιμήσαμε δεόντως. Ήταν πενταμόστιμα. Μετά η Άννα έφερε το περίφημο quturum!!! Ένα γλυκό από τα βάθη της ανατολής, μιας και το επώνυμο της Άννας είναι Παλαιολόγου. Εξαίρετο γλυκό που το έκανε ακόμη πιο ωραίο το παγωτό καϊμάκι.... πρέπει να το δοκιμάσετε. Οι γυναίκες της παρέας, άνοιξαν φίλο και έφτιαξαν, μεταξύ των άλλων, και χειροποίητα ραβιόλια και φιογκάκια. Γλύφαμε τα δάχτυλά μας. Σε τρία από αυτά, αντί για την γέμιση, η παράδοση λέει ότι πρέπει να μπει βαμβάκι. Καταλαβαίνεται τι έγινε σε όποιους τα πέτυχαν. Τα πειράγματα πήγαν σύννεφο...

Καλή μας όρεξη!!!

Η Καθαρή Δευτέρα μας βρήκε στο ίδιο σπίτι. (Γιάννη και Φωτεινής). Τα παιδιά φούρνισαν λαγάνες στον ξυλόφουρνό τους. Ο Σωτήρης είχε αναλάβει το καθάρισμα των μυδιών. Αφού τελείωσε, τα πήρε ο σπιτονοικοκύρης και τα μαγείρεψε με μια απίστευτη σάλτσα που γλύφαμε τα δάχτυλά μας. Ο Δημήτρης έφτιαξε τα καβούρια και τα χταπόδια στην σκάρα. Ο έτερος Γιάννης έφτιαξε τις γαρίδες και τις σουπιές. Η Ειρήνη έφερε το ριζότο με το χταπόδι. Η Σταυρούλα έφτιαξε χταπόδι σε κοφτό μακαρονάκι. Έβρασαν και τους κοχλιούς που είχαν μαζέψει από το προηγούμενο βράδυ. Μόνο να δοκίμαζες μία μπουκιά από όλα τα εδέσματα, έφτανε να χορτάσεις. Μα δεν σταματήσαμε εκεί. Η Μαρία είχε φτιάξει χειροποίητο χαλβά με αμύγδαλα. Μετά άνοιξε φίλο και ετοίμασε και μια μηλόπιτα στο πι και φι. Υπήρχε και χαλβάς σιμιγδαλένιος και το τιραμισού της Φωτεινής. Εύκολα γίνεσαι 800 κιλά στη στιγμή!!! Εννοείται ότι η άψογη σπιτονοικοκυρά, δεν άφησε κανέναν να φύγει έστω και με το παραμικρό παράπονο!!!
Αυτά βλέπουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και σκυλιάζουν γιατί εμείς ξέρουμε να ζούμε και δεν είμαστε μονόχνοτοι όπως αυτοί. Λίγο να προσέχαμε και την χώρα μας και δεν θα είχαμε κανέναν τους ανάγκη....
Φυσικά δεν εννοείται Καθαρά Δευτέρα χωρίς πέταγμα χαρταετού. Προς τέρψιν των μικρών μας φίλων (που ήταν και πολλοί), ανέλαβαν αυτό το ιερό καθήκον ο έτερος Γιάννης με τον Τάσο. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια, ο χαρταετός απογειώθηκε. Το ελαφρύ βοριαδάκι τον κράταγε ψιλά κι έτσι τον έδεσαν σε μια προεξοχή και πετούσε μόνος του μέχρι αργά το απόγευμα, όπερ και τον κατέβασαν.
Δυστυχώς όμως είχε έρθει η ώρα για να φύγουμε. Αφού αποχαιρετίσαμε και ευχαριστήσαμε τους φίλους μας πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Υ.Γ. Πάνω από όλα αυτό που θα μας μείνει και από αυτό το ταξίδι στην Αντίπαρο, είναι η ζεστασιά και η καλοσύνη των ανθρώπων. Αν και η παρέα μας μεγάλωσε κατά πολύ, σε σχέση με τις άλλες επισκέψεις μας στο νησί, η φιλοξενία που κατοικεί στην ψυχή ορισμένων Ελλήνων είναι απερίγραπτη.

Μπορεί να μένουμε στην Αθήνα και η καταγωγή μας να είναι από άλλα μέρη της Ελλαδάρας μας, αλλά οι φίλοι μας μας έκαναν να νοιώσουμε ότι είμαστε φίλοι, αδελφοί και πάνω όλα Αντιπαριώτες !!!