Ο Μιχάλης , η σφυρίδα και οι λούτσοι...

Ο Μιχάλης, εγώ και τα τρόπαια!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Μιχάλης Μέησον.

Με τον Μιχάλη είμαστε φίλοι και συνάδελφοι στο Κολλέγιο, εδώ και πολλά χρόνια. Τα χόμπι του είναι οι πολεμικές τέχνες, όπου είναι απίστευτος με αυτά που κάνει, οι πτήσεις και τα τελευταία χρόνια το ψαροτούφεκο. Εκεί εμφανίζομαι εγώ. Προσπαθήσαμε να πάμε για ψαροτούφεκο αρκετές φορές, αλλά η καθημερινότητα δεν μας το επέτρεψε. Όλο και κάτι συνέβαινε και τα πλάνα μας για ψάρεμα χάλαγαν. Όμως ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό τα καταφέραμε. Το ραντεβού κλείστηκε τα χαράματα. Βρεθήκαμε, τα φορτώσαμε στο αμάξι του, που είναι πιο ευρύχωρο από το δοκό μου, και όπου φύγει-φύγει. Στον δρόμο καταστρώσαμε το πλάνο της βουτιάς. Θα κολυμπούσαμε μέχρι τον κάβο κι εκεί θα ψαρεύαμε. Ο ένας θα πρόσεχε τον άλλον και οι βουτιές θα γίνονταν με σειρά. Μια ο ένας, μια ο άλλος. Ενδιάμεσα η απαραίτητη ξεκούραση για να μην έχουμε παρατράγουδα και να απολαύσουμε το χόμπι μας. Για εμάς είναι ένα απλό και ευχάριστο χόμπι. Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και σε κανένα. Δεν εξαρτάται η ύπαρξή μας από αυτό. Αν η θάλασσα μας δώσει και κάποιο ψάρι έχει καλώς. Ο σκοπός μας είναι να περάσουμε ένα ευχάριστο πρωινό, τίποτα παραπάνω.

Φτάσαμε και ντυθίκαμε με ανυπομονησία μπορώ να πω. Στα πρόσωπά μας ήταν χαραγμένο ένα πλατύ χαμόγελο. Τραβήξαμε για τον κάβο, όπου ξεκίνησε το ψάρεμά μας. Υπήρχε μια απίστευτη ηρεμία στο τοπίο.  Ψάξαμε μερικές πλάκες που παλιά είχαν δώσει κάποια ψάρια, αλλά ήταν όλες άδειες. Μετά πλακωθήκαμε στα καρτέρια. Άλλα ρηχά, άλλα βαθιά. Τα μικρόψαρα παρόντα, αλλά εντελώς ήρεμα. Είχε ελάχιστο κυματισμό και η μέρα ήταν σκέτη απόλαυση. Ησυχία..... δεν άκουγες το παραμικρό. Το πνεύμα σου ηρεμούσε. Η γαλήνη της θάλασσας βοηθούσε κι σε αυτό. Τα νερά αρκετά ζεστά, αλλά θολά και προπαντός ήρεμα.
Στο τέταρτο ή πέμπτο καρτέρι, μόλις κάθισα στον βυθό, δεν έχουν περάσει πέντε δευτερόλεπτα και κάνει την εμφάνισή της μια μεγάλη σφυρίδα. Το ψάρι μάλλον κυνηγούσε πίσω από τον βράχο και με το που προσγειώθηκα στο βυθό, ήρθε να δει τι ήταν αυτό που έκανε τους διάφορους θορύβους. Μην ξεχνάτε ότι τα ψάρια μπορούν να ακούσουν τους παλμούς της καρδιάς μας, όπως λένε οι ειδικοί. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τόσες φορές έχω έρθει σε αυτό το μέρος και ποτέ δεν έχω δει σφυρίδα. Παρέμεινα κριμένος και ακίνητος περιμένοντας την σφυρίδα. Εκείνη χωρίς να χρονοτριβήσει καθόλου πέρασε από μπροστά μου με όλο της το μεγαλείο. Δεν ήθελα τίποτε παραπάνω και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε το μεγάλο ψάρι στα πλευρά, δίπλα από το πλαϊνό πτερύγιο. Η σφυρίδα βούτηξε για τα βαθιά. Για να μην μου βραχώσει και έχω άλλες φασαρίες, καθώς ήξερα ότι η βολή μου ήταν πολύ καλή, κόντραρα το ψάρι με δύναμη.

Την ώρα της μάχης... 

Ταυτόχρονα φώναξα στον Μιχάλη που ήρθε με τα χίλια. Εν τω μεταξύ είχα φέρει κοντά το ψάρι. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, το είχα στην αγκαλιά μου. Αγκαλιές, φιλιά με την σφυρίδα..... ο Μιχάλης περιχαρής.....

... η μάχη έλαβε τέλος...

"Αν θέλεις φεύγουμε...." του είπα πειράζοντάς τον και βάλαμε τα γέλια. Χαζέψαμε το υπέροχο ψάρι και αφού το τακτοποιήσαμε στην σημαδούρα, συνεχίσαμε τις βουτιές μας.
 


Οι βουτιές διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς να δούμε κάτι ιδιαίτερο. Η μέρα περνούσε ευχάριστα, ήρεμα μπορώ να πω. Σε αυτό συντελούσε και η ηρεμία από τα αμέτρητα μικρόψαρα. Είτε βαθιά βουτούσαμε είτε ρηχά, παντού η ίδια ηρεμία. Η ηρεμία δεν είναι καθόλου αρνητική, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν έχει μεγάλα ψάρια τα οποία κυνηγούν.
Πήγα να πιω λίγο νερό που είχα κρεμάσει στην σημαδούρα και να χαζέψω πάλι το υπέροχο ψάρι. Καθώς κοιτώ τριγύρω, παρατηρώ μια μεγάλη ημι-διαφανής τσούχτρα να κολυμπά δίπλα μου. Το μέγεθός της είναι σαν μια μπάλα του βόλεϊ. Γύρω-γύρω από το κεφάλι της, ο Ποιητής των Ουρανών, πήρε το βελονάκι Του και της έπλεξε ένα μπλε-σκούρο κρόσσι για να της δώσει λίγο χρώμα. Είχε κοντόχοντρα πόδια, αλλά δεν ξέρω αν τσιμπούσαν και δεν είχα την διάθεση να μάθω. Την άγγιξα και άλλαξε κατεύθυνση για καλύτερο πλάνο. Όταν τελείωσα την ευχαρίστησα για την παρουσία της και πήγα να δω τι έκανε ο Μιχάλης. Ξέχασα όμως ότι την είχα αγγίξει στο κεφάλι της και καθώς ακούμπησα το μάγουλό μου, ένοιωσα ένα γνωστό κάψιμο.

Μια ομορφιά.... αλλά επικίνδυνη...

"Άρα και εσύ ανήκεις στα είδη που τσιμπούν....." είπα στον εαυτό μου και έτριψα τα χέρια μου με άμμο για να φύγουν τα τυχόν υπολείμματα της τοξίνης από τα γάντια μου. Έκανα νόημα στον Μιχάλη να βουτήξει κι ότι εγώ θα τον πρόσεχα. Δεν έχει περάσει κατά πολύ το ένα λεπτό και ακούω κάτι σαν βολή. Κοιτώ καλύτερα και τον βλέπω να αναδύεται με την βέργα να λείπει από το ψαροτούφεκο. Με γρήγορες κινήσεις μαζεύει το σκοινί και σε λίγο βλέπω έναν λούστο στην βέργα του. Καθώς τον πλησιάζω παρατηρώ ότι και κάτι ακόμη γυαλίζει επάνω στην βέργα του. Ο Μιχάλης έχει καταφέρει να κάνει ντουμπλέτα από λούστους!!! Ανοίγω την υποβρύχια κάμερά μου, η οποία όμως έσβησε αμέσως. Παρατηρώ ότι έχει γεμίσει σταγόνες από υγρασία. "Ελπίζω να έχεις το πλάνο με την σφυρίδα, αλλιώς κινδυνεύεις...." της είπα.....
"Μου ήρθαν αρκετά ψάρια και περίμενα το πιο μεγάλο να περάσει από μπροστά μου. Όταν συνέβη αυτό και την ώρα που ετοιμαζόμουν να ρίξω, παρατήρησα ότι ακριβώς πίσω από τον μεγάλο, υπήρχε άλλο ένα ψάρι, σημάδεψα, έριξα κι έπιασα και τα δύο μαζί...." μου είπε μέσα σε τρελή χαρά. "Μπράβο ρε Μάικ..." του είπα.
Τοποθετήσαμε και αυτά πάνω στην σημαδούρα και συνεχίσαμε για λίγο ακόμη το ψάρεμά μας. Η μέρα κύλισε ήρεμα και όμορφα, χωρίς να δούμε τίποτε άλλο αξιόλογο για πιάσιμο ψάρι. Έτσι μετά από τέσσερις ώρες υποθαλάσσιας νιρβάνας, αποφασίσαμε να βγούμε. Φτάσαμε στην παραλία και αφού πήραμε θέση, έβγαλα την κάμερα από το housing της πάτησα τον διακόπτη για να γράψει. Ως δια μαγείας η κάμερα δούλεψε για λίγα δευτερόλεπτα κι έσβησε. Ήταν όμως αρκετά για να μπορέσουμε να έχουμε μερικές φωτογραφίες με τα ψάρια στην παραλία.

Τα λόγια είναι περιττά...

Η σφυρίδα κόπηκε σε φέτες και μπήκε στην κατάψυξή για μελλοντική χρήση. Βέβαια κάποια φιλέτα της ποτέ δεν μπήκαν στην κατάψυξη... γιάμ... γιάμ.... Είχε καταπιεί και μια ολόκληρη σουπιά. Το ψάρι ζύγιζε 6,5 κιλά. Ο Μιχάλης μου είπε ότι ο μεγάλος λούτσος ήταν 1,5 κιλά και ο μικρότερος 1,2 κιλά!!!

Παρέα με την σουπιά....

Translation of the article in the English language.

Mike, the white grouper and the barakountas.

(1st picture :Mike, myself and the trophies)
Photo-video: Zacharias Skevofilax, Michalis Maisson.

Mike and I have been friends and colleagues for many years. The last years we came closer, since he decided to start apnea spear-fishing, besides his other hobbies, as being an expert on martial arts and flights as a certified pilot. We have tried several times to go spear-fishing, but everyday life put obstacles on our way. Always something happens and our plans for fishing were postponed . But one hot summer morning we did it. We met at dawn, loaded all our gears into his car, which is more spacious than mine, and we hit the road. While driving, we planted our dive. We would swim up to the cape, where we wanted to fish. One would watch the other and the dives would be in turns. In the meantime, we have the necessary rest between the dives so that we do not face any danger while enjoying our hobby. For us, spear-fishing is a simple and pleasant hobby. We do not need to prove anything to anyone. Our existence does not depend on spear-fishing. If the sea provide us with any fish, it will be fine. Our purpose is to enjoy a pleasant morning and nothing more.

We arrived and we wore our gear with impatience I can say. A wide smile was engraved on our faces. We swam up to the cape, where our fishing began. There was an incredible calmness in the landscape. We searched for some rock, that had previously given me some fish, but they were all empty. Then we started our aspetto. Some dives were in the shallows, others were deeper. The schools of small fish were present, but completely calm. The sea had little ripples and the day was a pure enjoyment. Quietness ..... you did not hear the slightest sound. Our spirit was calming. The serenity of the sea helped to that. The waters were warm enough, but blurry and above all calm. In the fourth or fifth dive for aspetto, I landed on the sea floor and in less than five seconds a big white grouper appeared behind the rocks. The fish probably was hunting behind the rocks and when I landed on the sea-bed, it came to see what was what making the various noises. Do not forget, that fish can hear our heartbeats, as experts say. I could not believe what I was seeing. So many times I have come to this place and have never seen a white grouper. I continue my ambush, hiding between the rocks, waiting for the beautiful fish. The white grouper, without any delay, passed in front of me, in all of its glory. I did not wait any more and I pulled the trigger. The spear stoke the big fish on the reebs, next to the side fin. The white grouper plunged for the deep. In order not to let the fish to get under a rock in the deep and have unexpected troubles, as I knew my shot was very good, I pull the line of my speargun powerfully. (2nd picture: During the fight...) At the same time I shouted to Mike, who came very fast. Meanwhile, I had brought the fish close to us. After a few seconds, I had it in my arms. Hugs, Kisses with the white grouper ..... Mike was also very happy... (3rd Picture; ...the battle is over....)

"If you want to leave ..." I told him teasing him and we laughed. We had caught a wonderful fish, and after we put it on the buoy, we continued our dives. Video.The dives succeeded one another without seeing anything special. The day was passing pleasantly and calmly.  The calmness of countless small fish also helped. Whether we were deeply diving or shallow, everywhere it was the same calmness. Calmness is wonderful , but that means there are no big fish hunting around. I went to drink some water that I had hanged on the buoy and looked on the wonderful white grouper again. As I looked around, I noticed a big, semi-transparent jelly-fish was swimming next to me. Its size was as big as a volley ball. Around its head, the Poet of Heaven, reviled His glorious majesty through a dark-blue crooked line, to colour it as well. This jelly-fish had short but fat legs. I did not know if it was stinging and I did not want to find out. I touched it and changed direction in order to get a better shot with my underwater camera.When I finished, I thanked it for its presence and I went to see what Mike was doing. But I forgot that I had touched the jelly-fish in the head and as I touched my left cheek, I felt a familiar burning. (4th picture: Beautiful but dangerous.... )

"So you belong to the species that sting ....." I said to myself and I rub my hands with sand to remove any remained toxin from my gloves. I node to Mike to dive and that I would watch him. Not a minute had passed and I heard something like a shot. I looked better and I saw him emerging with the spear missing from his speargun. With quick moves, he picked up the rope and I saw a barracuda on his spear. As I approached him, I noticed that something else still shining on his spear. Mike has managed to make a double killing !!! I turned-on my underwater camera, but nothing happened. I notice it has been filled with drops of moisture. "I hope you have the shot of the white grouper, otherwise you are in trouble ...." I told to my underwater camera .....

"Many fish came in my ambush and I waited for the biggest one to pass in front of me. When it happened and the moment I was ready to shoot, I noticed that, just behind the big one there was another fish. I aimed, shot and caught both. .. " he told me in joy.
"Congratulations Mike ..." I respond to him.

We also placed the two barracudas on the buoy along side with the white grouper and continued our fishing for a while. The day rolled calmly and beautifully, but without seeing anything else worth catching. So after four hours of submarine nirvana, we decided to go out. We swam to the beach. I took my camera out of its housing and pressed the switch. Miraculously, the camera worked for a few seconds and then turned off. These seconds were enough for us to have some photos of our fish on the beach.
(5th picture: No comments).

The White grouper was cut into slices and entered the freezer for future use. Of course, some fslices never entered the freezer ... yam ... yam .... It had swallowed a whole cuttlefish. The fish weighed 6.5 kg. Mike told me that the big barracuda was 1.5 kg and the smaller one was 1.2 kg !!! 

(6th picture: Companionship with the cuttlefish.....)

Οδιπορικό στην Κάρπαθο...

Όταν αρχίίζει να φυσάει... φυσάει....

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Μετά το οδοιπορικό στην Σίφνο, ακολούθησε άλλο ένα στην Κάρπαθο. Έφτασα αεροπορικώς στο αγαπημένο μου νησί, Αγκαλιές και φιλιά με τους γονείς... Η Κάρπαθος όμως μου είχε και μια ωραία έκπληξη. Την επόμενη ημέρα η θάλασσα μόλις που κυμάτιζε. Δεν ασχολήθηκα με τίποτε, ούτε καν τα πράγματά μου δεν τακτοποίησα. Γνωρίζοντας ότι ο καιρός μπορεί να αλλάξει αμέσως, ετοιμάστηκα για βουτιά. Πήγα στα βαθιά μου κομμάτια, μήπως και βρω κάτι καλό. Υπήρχε ένα έντονο θερμοκληνές στα δέκα μέτρα, κάνοντας την επιφάνεια πολύ θολή. Μέχρι τα δέκα μέτρα δεν έβλεπες σχεδόν τίποτα. Μετά από εκεί όλα ήταν πεντακάθαρα. Σε ένα πλανάρισμα είδα έναν τριάρι να παίρνει δρόμο κάτω από μια πλάκα. Το ψάρι έτρεχε τόσο πολύ και κατάλαβα ότι δεν θα τον έβρισκα. Σχεδόν έφαγα τον τόπο, αλλά πουθενά το ψάρι. Ανοίχτηκα κι άλλο. Έφτασα στα βαθιά όπου η κατάσταση ήταν η ίδια. Έτσι δύο καλά μαύρα 4-5 κιλών δεν μπόρεσα να δω που τρύπωσαν. Τα ψάρια καθόντουσαν λαμπάδα, αλλά με το που ανέβαινα στην επιφάνεια για να προετοιμαστώ τα έχανα λόγω της θολούρας. Ήταν βλέπετε στα -25 μέτρα.Έψαξα όπου νόμιζα ότι τρύπωσαν, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Έτσι γύρισα άπραγος. Κοίταξα και μια ρηχή πλάκα που κρατάει ψάρια κι είχε ένα ροφάκι του κιλού και εννοείται δεν το πείραξα. Αποφάσισα λοιπόν να πάω για τα ρηχά την επόμενη μέρα. 

Ξύπνησα πολύ πρωί, τα φόρτωσα και όπου φύγει-φύγει. Χαράματα βουτούσα φορτωμένος βαρίδια και πλακώθηκα στα καρτέρια. Όμως έλειπαν οι μεγάλοι σαργοί. Μικρούς είχε πολλούς, αλλά οι μεγάλοι ελάχιστοι. Συζητώντας αργότερα με ντόποιους ψαράδες, μου είπαν ότι τον χειμώνα τους ψαρεύουν πολλοί, από Κρήτη και Κάρπαθο με καθετή μέσα στα κύματα και ότι πιάστηκαν πάρα πολλά κιλά από μεγάλους σαργούς. Επόμενο λοιπόν να μην υπάρχουν μεγάλα μεγέθη από τα συγκεκριμένα ψάρια. Στα καρτέρια μου όμως φάνηκαν πολλοί μεγάλοι σκάροι. Χρόνια έχω να δω τόσα πολλά και μεγάλα ψάρια. Έπιασα τους πρώτους τέσσερις και ήταν του κιλού!

Προχώρησα λίγο πιο κάτω και σε μια βουτιά ξεκολλά από μπροστά μου μια στήρα +3 κιλά.! Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένα τόσο μεγάλο ψάρι στα -4 μέτρα νερό. Αγνόησα όλα τα υπόλοιπα και πλακώθηκα στα κατρέρια και ψαχτήρια. Δυστυχώς δεν την είδα ξανά. Μάλλον είχε έρθει να γεννήσει, εκμεταλλευόμενη την μπονάτσα κι έφυγε. Καρτέρι στο καρτέρι έφτασα σε μια καλή πλάκα με σχισμές που συνήθως έχει ψάρια. Όντως υπήρχαν μεγάλοι σκάροι, γερμανοί και κάποιοι μεσαίοι σαργοί. Όμως στο βάθος, πίσω από τα διάφορα ψάρια, υπήρχε μια πιο μεγάλη σκιά. Ήταν μια πίγκα περίπου δύο κιλών, που κοίταζε το περίεργο πράγμα το οποίο ήταν κριμένο πίσω από τις πλάκες. Αγνόησα τα υπόλοιπα ψάρια και σύρθηκα προς την πίγκα. Ήρεμα πλησίασα το ψάρι και μόλις έκανε να στρίψει, δίνοντάς μου μεγαλύτερο στόχο, πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα την βρήκε στην μέση και το ψάρι χώθηκε σε μια από τις σχισμές. Με την επόμενη βουτιά την πήρα στα χέρια μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Η δύκιλη πίγκα...

Δεύτερο καλό μαύρο τόσο ρηχά! Συνήθως βλέπω αρκετά μαύρα, αλλά είναι το πολύ του κιλού και φυσικά δεν ασχολούμαι μαζί τους, περιμένοντας να μεγαλώσουν. Πήγα και σε μια τρύπα που γνωρίζω, μήπως ήταν εκεί το μεγάλο ψάρι. Ένας καλός σαργός έκοβε βόλτες από έξω. Εγώ τον αγνόησα προσωρινά και όταν είδα ότι η τρύπα ήταν άδεια έπιασα τον πρώτο μου σαργό.

Αποφάσισα να πάω απέναντι στον άλλο κάβο, μιας και εδώ το ψάρια τα είχα τρομάξει. Κολυμπώντας για να φτάσω απέναντι, βρήκα πάνω στην άμμο μπαρμπούνια. Έκανα αρκετά καρτέρια και κατάφερα να πιάσω τρία. Αστόχησα και σε άλλα δύο. Φτάνοντας έψαξα τις γνωστές μου πλάκες για σαργούς, Τίποτα, όλες άδειες. Πήγα στα πολύ ρηχά που ξέρω ένα σιφόνι. Εκεί πάντα κρατάει κάποιο καλό σαργό. Όμως το λιγοστό κύμα με δυσκόλευε. Υπήρχε ένας καλός σαργός και άλλοι πιο μικροί, αλλά το κύμα δεν με άφηνε να σημαδέψω καλά. Αφού έκανα αρκετές απόπειρες κατάφερα να ρίξω και να πιάσω έναν κιλίσιο σαργό!

"Επιτέλους... ένας μεγάλος σαργός...." σκέφτηκα.

Ο κιλίσιος σαργός...

Ανοίχτηκα κι άλλο και είδα κεφάλους να τρυπώνουν σε πλάκες. Κατάφερα κι έπιασα δύο. Ψάχνοντας έπιασα έναν μεσαίο σαργό και δύο σάλπες. Την ώρα που έψαχνα για τους σαργούς, μεγάλα κοπάδια από αξιόλογους σκάρους έκαναν την εμφάνισή τους. Μην έχοντας κάτι καλύτερο, καρτέρεψα πιάνοντας μόνο τους δύο πιο μεγάλους από τα διάφορα κοπάδια. Πήγα και κρέμασα τα ψάρια στην πονηρή σημαδούρα μου και τότε συνειδητοποίησα πόσα είχα πιάσει.

"Αρκετά για σήμερα...." Τι το ήθελα να το πω. Κάτω από μια πλάκα μια καλή σκιά με παρακολουθεί. Βουτώ από λίγο μακριά και πλησιάζω, αλλά πριν προλάβω να κάνω κάτι, μια περίπου δίκιλη σφυρίδα πετάγεται έξω. "Θα τρελαθούμε σήμερα.." λέω στον εαυτό μου. Όμως το ψάρι είναι τρελοκομείο, όπως είναι οι σφυρίδες. Δεν με αφήνει να την πλησιάσω καθόλου. Με το που τρυπώνει και πλησιάζω, πετάγεται έξω και τρέχει για να χωθεί σε άλλη πλάκα. Σε ένα από αυτά τα ξεσπάσματά της την έχασα. Δεν με πείραξε καθόλου. Το καλό είναι ότι είδα άλλες δυο πολύ μικρές σφυριδούλες που δεν ασχολήθηκα. Φαίνεται η αλλαγή του κλήματος έφερε σφυρίδες στην Κάρπαθο!!! Τα μάζεψα και πήρα δρόμο για τον γυρισμό. Έκανα μερικές βουτιές για την μεγάλη στήρα, αλλά τίποτε. Την ώρα που κολυμπώ πάνω από κάτι σπασμένες πέτρες (ποτέ δεν έχω δει κάτι καλό), μια καλή σκιά τρυπώνει νωχελικά σε μια σχισμή.

"Μάλλον ροφός είναι ....." σκέφτηκα. Βουτώ και πλησιάζω από τα πλάγια για να μην με βλέπει το ψάρι. Ανάβω τον φακό και είναι μπροστά μου ολόκληρο το ψάρι. Δεν χάνω καθόλου χρόνο και του ρίχνω. Τραβώ και έχω πιάσει ένα δίκιλο ροφό!!!

...και το μπόνους......

"Αν ήμουν λίγο πιο τυχερός (όχι πως έχω παράπονο, κάθε άλλο) θα είχα πιάσει και τα τέσσερα είδη από τα μαύρα ψάρια και μάλιστα σε βάθος λιγότερο από πέντε μέτρα!!!... αν είναι δυνατόν...." σκέφτηκα και τράβηξα για την παραλία οπό όπου είχα βουτήξει τα χαράματα. Είχαν περάσει πεντέμισι ώρες και είχα κάνει 144 ρηχές βουτιές. Αυτή ήταν και η καλύτερη ψαριά που έκανα φέτος στην Κάρπαθο.

Όλα μαζί...ψάρια και κόρη....

Έφτασα σπίτι κι έγινε της κακομοίρας από τις φωνές. Τα στολίσαμε και βγήκα φωτογραφίες με την αντιπρόεδρο των φοιτητών του Univerity of Dundee!!!

Το καθάρισμα το ανέλαβε ως συνήθως ο farmer John και του πήρε πολύ ώρα να καθαρίσει τα 23,8 κιλά ψάρια. Δεν ήταν όμως μόνος του. Δίπλα του ο κέρβερος, η μάνα μου με την μυγοσκοτώστρα, εξολόθρευε τις μύγες.

Terminator Mom...

Ο πληθυσμός των μυγών ακόμη κλαίει τα αδικο-χαμένα μέλη του.... Εννοείται ότι από το ίδιο βράδυ ο καιρός άρχισε να φορτώνει. Τα μποφόρια έφτασαν και τα εννέα, με συνέπεια μια πτήση να μην μπορεί να προσγειωθεί, παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου. Τρις φορές αποπειράθηκε να το προσγειώσει χωρίς επιτυχία και γύρισε πίσω στην Αθήνα....

Τα καμάρια του farmer John, οι μαύρες ντομάτες...

Φέτος όμως είχε και πολλές βροχές στο νησί. Έτσι ο farmer John δεν μπόρεσε να μπει έγκαιρα στον κήπο του, με συνέπεια με το που έφτασα εγώ αργά στο νησί, τα περισσότερα που παράγει ο κήπος να έχουν ήδη τελειώσει. Οπότε δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε. Γενικά οι σοδειές των κηπευτικών σε όλο το νησί ήταν πολύ πεσμένες φέτος.

Αλλά βλέπετε το Σύμπαν ξέρει καλύτερα. Δεν χρειάστηκε να βοηθήσω τον πατέρα μου πολύ στον κήπο, την μεγάλη ψαριά μου την έκανα νωρίς κι έτσι ήρθε η σειρά του πονόδοντου, των υψηλών πυρετών (39 βαθμών) και μιας ίωσις στην συνέχεια. Έτσι έμεινα για αρκετές ημέρες καθηλωμένος στο κρεβάτι. Προς το τέλος των διακοπών μου, κατάφερα να κάνω μερικές βουτιές, αλλά αυτές είναι μια άλλη ιστορία....

 


English translation of my article .
1st picture: When it starts blowing ...it is blowing....
Photo- video: Zacharias Skevofilax 

After the trip in Sifnos, another one followed in Karpathos. I arrived by airplane on my favorite island, hugs and kissing with my parents....But Karpathos had a nice surprise for me. The next day the sea waved a little. I did not deal with anything, not even to settle my things. Knowing that the weather may change at any time, I'm ready to dive. I went to a deep fishing place, in order to find something big. There was an intense thermocouple up to ten meters, making the surface very blurred. Up to ten meters you could not see almost nothing. After that depth, everything was spotlessly clean. In a dive I saw a three kilo grouper that took off and hide under a rock. The fish was running so fast that I realized I would not find it. I looked allover the place but I did not find it. I swam further away. The situation here was the same. In another dive, I saw two groupers 4-5 kilos each, further away. The fishes stood like a candle watching me, meaning that these were new fishes in the area. When I surfaced and I was preparing myself for the next dive, I lost them due to the blurred surface. I was not able to see where they hide. They were at -25 meters deep. I searched where I thought they were, but I found nothing. After a while, I decided to return home. On my way to the shore, I looked at a shallow rock that usually holds some fishes from time to time. I found a small grouper, around one kilo and I did not bother it. So, the next day's plan was to fish the shallows.

I woke up very early in the morning, loaded everything on my car and I drove to the chosen place. Before the dawn, I was swimming, loaded with weights, necessary for shallow spear-fishing. But the big bream (sargous) were missing. The little ones were many, but the great ones were very few. Later on, talking to local fishermen, I was told that during winter time, they are being caught by many fishermen, from Crete and Karpathos and that many kilos of big breams are been caught. Therefore, there are not many large sizes of these fish left. I landed on the sea floor doing aspeto, waiting for the fish to come. Many of my big parrot- fish appeared. I've seen so many big parrot-fish for many years. I caught four and they were a kilo each.

I swam a little further down and in a dive, an unseen +3 kilos golden grouper takes off . I could not believe what I was seeing. Such a big fish in -4 meters water. I ignored all the rest fishes and I started looking for the golden grouper. Unfortunately I did not see it again. It had probably come to lay its eggs, taking advantage of the calm sea , and left for deeper waters. After several aspeto, I reached a slot between two rocks, that usually holds fishes. Indeed, there were large parrots, German fishes and some middle size breams. But in the background, behind the various fish, there was a bigger shadow. It was a piga of about two kilos, looking at the strange thing that was hidding behind the rocks. I ignored the rest of the fish and I pulled myself towards the pigka. I calmly approached the fish and when it turned, giving me a bigger target, I pulled the trigger. The spear hit it in the middle and the fish landed in one of the slits. The next dive I got into my hands. I could not believe what I was seeing.

(2nd picture: a two kilo pigka).

A second good specie from the groupers's family, so shallow! I usually see many of them in the shallows, but they are at most a kilo and of course I do not deal with them, waiting to grow up. I went to a hole I know, to look for if the big golden grouper there. A good bream was riding out. I temporarily ignored it and when I saw that the hole was empty, I caught my first bream.

Then I decided to go to the next cape, because here I had scared the fishes. Swimming to get across, I found on the sand yellow-fin goatfish. I made quite a few aspeto and I managed to catch three but I missed two others. As I arrived, I searched for my well-known slag plates, Nothing, all empty. I went to very shallow waters where I know a siphon. There it always holds good breams. There was a good bream and some smaller ones. The few waves made it difficult for me to target the big one. After several attempts, I managed to spear and catch the one kilo bream, which was the big one. 

"At last ... a big bream ...." I thought. (3rd picture: The one kilo bream) 

I swam further away and saw a school of mullets hiding under the rocks. I managed to catch two. Searching further, I caught a middle bream and two sarpa. At the time I was looking for breams, large flocks of remarkable parrots made their appearance. Not having anything better, I caught only the two bigger ones from the various flocks. I went and hung the fish on my buoy and then I realized how much I had caught.

"Enough for today ...." I said to myself. Why did I say it ???t..... Under a rock a good shadow keeps an eye on me. I swam bit away and dove, approaching the rock slowly, but before I do anything, a two kilo white grouper runs away. "We are going to go crazy today....." I said to myself. But the fish is a madhouse, like most white groupers. It does not let me to approach it at all. As it gets under a rock, I approach it quietly, but the fish gets out and swims and hides under another rock. In one of these outbursts, I lost it. I did not mind at all. The good thing is that I saw two other very small white groupers that I did not deal with. It seems the change of the climate brought white groupers to Karpathos !!! I gathered my staff and I decided to return. I dove few more times looking for the big golden grouper, but I could not find anything.. While I swim above something broken stones (I've never seen anything good in the past years), a nice shadow vanishes through the stones slowly. 

"Probably is a grouper ....." I thought. I dove and approached sideways, so the fish will not see me. I turned on the flashlight and the whole fish is in front of me. I do not waste any seconds and I shut it. I pull the spear out and I've caught a two kilos grouper !!( 4th picture: The bonus...) 

"If I was a bit more lucky (not that I am complaining, on the contrary) I would have caught all four species of groupers and in less than five meters deep !!! ... unbelievable ...." I thought and swam towards the beach where I dove at dawn. It took me five and a half hours and to do 144 shallow dives. This was the best spear-fishing I made this year in Karpathos. 

(5th picture: All together...the fishes and the daughter. ).

I got home and everyone was very exited when they saw the fishes. We decorated and took pictures of them with the Vice President of the University of Dundee !!!

The cleaning was as usually undertaken by farmer John and it took him several hours to clean the 23.8 kg of fish. But he was not alone. Next to him, his guardian, my mother with the fly flap, was destroying the flies. (6th picture: Terminator mom... ).The population of the flies is still crying for its wretched members .... As anticipated, the same evening the weather was getting rough. The wind was NNW, reaching 9 Beaufort. 

This year, however, many rains had fallen on the island. So, John Farmer could not get early into his garden. When I arrived late on July in Karpathos, most of the garden's products were already collected. So we did not have much to do. In general, the production of vegetable crops throughout the island have been very low this year, due to the heavy rains. (7th picture: Black tomatoes are my father's pride. ).

But you see, the Universe knows better. I did not have to help my father much in the garden, I had my big catch early, followed by a series of toothaches, accompanied by high fevers (up to 39 degrees). So for several days I got stuck in bed. By the end of my summer vacation, I was able to go for some spearfishing, but that is a different story, which you will read it later on.....