Ο Μιχάλης , η σφυρίδα και οι λούτσοι...

Ο Μιχάλης, εγώ και τα τρόπαια!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Μιχάλης Μέησον.

Με τον Μιχάλη είμαστε φίλοι και συνάδελφοι στο Κολλέγιο, εδώ και πολλά χρόνια. Τα χόμπι του είναι οι πολεμικές τέχνες, όπου είναι απίστευτος με αυτά που κάνει, οι πτήσεις και τα τελευταία χρόνια το ψαροτούφεκο. Εκεί εμφανίζομαι εγώ. Προσπαθήσαμε να πάμε για ψαροτούφεκο αρκετές φορές, αλλά η καθημερινότητα δεν μας το επέτρεψε. Όλο και κάτι συνέβαινε και τα πλάνα μας για ψάρεμα χάλαγαν. Όμως ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό τα καταφέραμε. Το ραντεβού κλείστηκε τα χαράματα. Βρεθήκαμε, τα φορτώσαμε στο αμάξι του, που είναι πιο ευρύχωρο από το δοκό μου, και όπου φύγει-φύγει. Στον δρόμο καταστρώσαμε το πλάνο της βουτιάς. Θα κολυμπούσαμε μέχρι τον κάβο κι εκεί θα ψαρεύαμε. Ο ένας θα πρόσεχε τον άλλον και οι βουτιές θα γίνονταν με σειρά. Μια ο ένας, μια ο άλλος. Ενδιάμεσα η απαραίτητη ξεκούραση για να μην έχουμε παρατράγουδα και να απολαύσουμε το χόμπι μας. Για εμάς είναι ένα απλό και ευχάριστο χόμπι. Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και σε κανένα. Δεν εξαρτάται η ύπαρξή μας από αυτό. Αν η θάλασσα μας δώσει και κάποιο ψάρι έχει καλώς. Ο σκοπός μας είναι να περάσουμε ένα ευχάριστο πρωινό, τίποτα παραπάνω.

Φτάσαμε και ντυθίκαμε με ανυπομονησία μπορώ να πω. Στα πρόσωπά μας ήταν χαραγμένο ένα πλατύ χαμόγελο. Τραβήξαμε για τον κάβο, όπου ξεκίνησε το ψάρεμά μας. Υπήρχε μια απίστευτη ηρεμία στο τοπίο.  Ψάξαμε μερικές πλάκες που παλιά είχαν δώσει κάποια ψάρια, αλλά ήταν όλες άδειες. Μετά πλακωθήκαμε στα καρτέρια. Άλλα ρηχά, άλλα βαθιά. Τα μικρόψαρα παρόντα, αλλά εντελώς ήρεμα. Είχε ελάχιστο κυματισμό και η μέρα ήταν σκέτη απόλαυση. Ησυχία..... δεν άκουγες το παραμικρό. Το πνεύμα σου ηρεμούσε. Η γαλήνη της θάλασσας βοηθούσε κι σε αυτό. Τα νερά αρκετά ζεστά, αλλά θολά και προπαντός ήρεμα.
Στο τέταρτο ή πέμπτο καρτέρι, μόλις κάθισα στον βυθό, δεν έχουν περάσει πέντε δευτερόλεπτα και κάνει την εμφάνισή της μια μεγάλη σφυρίδα. Το ψάρι μάλλον κυνηγούσε πίσω από τον βράχο και με το που προσγειώθηκα στο βυθό, ήρθε να δει τι ήταν αυτό που έκανε τους διάφορους θορύβους. Μην ξεχνάτε ότι τα ψάρια μπορούν να ακούσουν τους παλμούς της καρδιάς μας, όπως λένε οι ειδικοί. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τόσες φορές έχω έρθει σε αυτό το μέρος και ποτέ δεν έχω δει σφυρίδα. Παρέμεινα κριμένος και ακίνητος περιμένοντας την σφυρίδα. Εκείνη χωρίς να χρονοτριβήσει καθόλου πέρασε από μπροστά μου με όλο της το μεγαλείο. Δεν ήθελα τίποτε παραπάνω και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε το μεγάλο ψάρι στα πλευρά, δίπλα από το πλαϊνό πτερύγιο. Η σφυρίδα βούτηξε για τα βαθιά. Για να μην μου βραχώσει και έχω άλλες φασαρίες, καθώς ήξερα ότι η βολή μου ήταν πολύ καλή, κόντραρα το ψάρι με δύναμη.

Την ώρα της μάχης... 

Ταυτόχρονα φώναξα στον Μιχάλη που ήρθε με τα χίλια. Εν τω μεταξύ είχα φέρει κοντά το ψάρι. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, το είχα στην αγκαλιά μου. Αγκαλιές, φιλιά με την σφυρίδα..... ο Μιχάλης περιχαρής.....

... η μάχη έλαβε τέλος...

"Αν θέλεις φεύγουμε...." του είπα πειράζοντάς τον και βάλαμε τα γέλια. Χαζέψαμε το υπέροχο ψάρι και αφού το τακτοποιήσαμε στην σημαδούρα, συνεχίσαμε τις βουτιές μας.
 


Οι βουτιές διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς να δούμε κάτι ιδιαίτερο. Η μέρα περνούσε ευχάριστα, ήρεμα μπορώ να πω. Σε αυτό συντελούσε και η ηρεμία από τα αμέτρητα μικρόψαρα. Είτε βαθιά βουτούσαμε είτε ρηχά, παντού η ίδια ηρεμία. Η ηρεμία δεν είναι καθόλου αρνητική, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν έχει μεγάλα ψάρια τα οποία κυνηγούν.
Πήγα να πιω λίγο νερό που είχα κρεμάσει στην σημαδούρα και να χαζέψω πάλι το υπέροχο ψάρι. Καθώς κοιτώ τριγύρω, παρατηρώ μια μεγάλη ημι-διαφανής τσούχτρα να κολυμπά δίπλα μου. Το μέγεθός της είναι σαν μια μπάλα του βόλεϊ. Γύρω-γύρω από το κεφάλι της, ο Ποιητής των Ουρανών, πήρε το βελονάκι Του και της έπλεξε ένα μπλε-σκούρο κρόσσι για να της δώσει λίγο χρώμα. Είχε κοντόχοντρα πόδια, αλλά δεν ξέρω αν τσιμπούσαν και δεν είχα την διάθεση να μάθω. Την άγγιξα και άλλαξε κατεύθυνση για καλύτερο πλάνο. Όταν τελείωσα την ευχαρίστησα για την παρουσία της και πήγα να δω τι έκανε ο Μιχάλης. Ξέχασα όμως ότι την είχα αγγίξει στο κεφάλι της και καθώς ακούμπησα το μάγουλό μου, ένοιωσα ένα γνωστό κάψιμο.

Μια ομορφιά.... αλλά επικίνδυνη...

"Άρα και εσύ ανήκεις στα είδη που τσιμπούν....." είπα στον εαυτό μου και έτριψα τα χέρια μου με άμμο για να φύγουν τα τυχόν υπολείμματα της τοξίνης από τα γάντια μου. Έκανα νόημα στον Μιχάλη να βουτήξει κι ότι εγώ θα τον πρόσεχα. Δεν έχει περάσει κατά πολύ το ένα λεπτό και ακούω κάτι σαν βολή. Κοιτώ καλύτερα και τον βλέπω να αναδύεται με την βέργα να λείπει από το ψαροτούφεκο. Με γρήγορες κινήσεις μαζεύει το σκοινί και σε λίγο βλέπω έναν λούστο στην βέργα του. Καθώς τον πλησιάζω παρατηρώ ότι και κάτι ακόμη γυαλίζει επάνω στην βέργα του. Ο Μιχάλης έχει καταφέρει να κάνει ντουμπλέτα από λούστους!!! Ανοίγω την υποβρύχια κάμερά μου, η οποία όμως έσβησε αμέσως. Παρατηρώ ότι έχει γεμίσει σταγόνες από υγρασία. "Ελπίζω να έχεις το πλάνο με την σφυρίδα, αλλιώς κινδυνεύεις...." της είπα.....
"Μου ήρθαν αρκετά ψάρια και περίμενα το πιο μεγάλο να περάσει από μπροστά μου. Όταν συνέβη αυτό και την ώρα που ετοιμαζόμουν να ρίξω, παρατήρησα ότι ακριβώς πίσω από τον μεγάλο, υπήρχε άλλο ένα ψάρι, σημάδεψα, έριξα κι έπιασα και τα δύο μαζί...." μου είπε μέσα σε τρελή χαρά. "Μπράβο ρε Μάικ..." του είπα.
Τοποθετήσαμε και αυτά πάνω στην σημαδούρα και συνεχίσαμε για λίγο ακόμη το ψάρεμά μας. Η μέρα κύλισε ήρεμα και όμορφα, χωρίς να δούμε τίποτε άλλο αξιόλογο για πιάσιμο ψάρι. Έτσι μετά από τέσσερις ώρες υποθαλάσσιας νιρβάνας, αποφασίσαμε να βγούμε. Φτάσαμε στην παραλία και αφού πήραμε θέση, έβγαλα την κάμερα από το housing της πάτησα τον διακόπτη για να γράψει. Ως δια μαγείας η κάμερα δούλεψε για λίγα δευτερόλεπτα κι έσβησε. Ήταν όμως αρκετά για να μπορέσουμε να έχουμε μερικές φωτογραφίες με τα ψάρια στην παραλία.

Τα λόγια είναι περιττά...

Η σφυρίδα κόπηκε σε φέτες και μπήκε στην κατάψυξή για μελλοντική χρήση. Βέβαια κάποια φιλέτα της ποτέ δεν μπήκαν στην κατάψυξη... γιάμ... γιάμ.... Είχε καταπιεί και μια ολόκληρη σουπιά. Το ψάρι ζύγιζε 6,5 κιλά. Ο Μιχάλης μου είπε ότι ο μεγάλος λούτσος ήταν 1,5 κιλά και ο μικρότερος 1,2 κιλά!!!

Παρέα με την σουπιά....

Translation of the article in the English language.

Mike, the white grouper and the barakountas.

(1st picture :Mike, myself and the trophies)
Photo-video: Zacharias Skevofilax, Michalis Maisson.

Mike and I have been friends and colleagues for many years. The last years we came closer, since he decided to start apnea spear-fishing, besides his other hobbies, as being an expert on martial arts and flights as a certified pilot. We have tried several times to go spear-fishing, but everyday life put obstacles on our way. Always something happens and our plans for fishing were postponed . But one hot summer morning we did it. We met at dawn, loaded all our gears into his car, which is more spacious than mine, and we hit the road. While driving, we planted our dive. We would swim up to the cape, where we wanted to fish. One would watch the other and the dives would be in turns. In the meantime, we have the necessary rest between the dives so that we do not face any danger while enjoying our hobby. For us, spear-fishing is a simple and pleasant hobby. We do not need to prove anything to anyone. Our existence does not depend on spear-fishing. If the sea provide us with any fish, it will be fine. Our purpose is to enjoy a pleasant morning and nothing more.

We arrived and we wore our gear with impatience I can say. A wide smile was engraved on our faces. We swam up to the cape, where our fishing began. There was an incredible calmness in the landscape. We searched for some rock, that had previously given me some fish, but they were all empty. Then we started our aspetto. Some dives were in the shallows, others were deeper. The schools of small fish were present, but completely calm. The sea had little ripples and the day was a pure enjoyment. Quietness ..... you did not hear the slightest sound. Our spirit was calming. The serenity of the sea helped to that. The waters were warm enough, but blurry and above all calm. In the fourth or fifth dive for aspetto, I landed on the sea floor and in less than five seconds a big white grouper appeared behind the rocks. The fish probably was hunting behind the rocks and when I landed on the sea-bed, it came to see what was what making the various noises. Do not forget, that fish can hear our heartbeats, as experts say. I could not believe what I was seeing. So many times I have come to this place and have never seen a white grouper. I continue my ambush, hiding between the rocks, waiting for the beautiful fish. The white grouper, without any delay, passed in front of me, in all of its glory. I did not wait any more and I pulled the trigger. The spear stoke the big fish on the reebs, next to the side fin. The white grouper plunged for the deep. In order not to let the fish to get under a rock in the deep and have unexpected troubles, as I knew my shot was very good, I pull the line of my speargun powerfully. (2nd picture: During the fight...) At the same time I shouted to Mike, who came very fast. Meanwhile, I had brought the fish close to us. After a few seconds, I had it in my arms. Hugs, Kisses with the white grouper ..... Mike was also very happy... (3rd Picture; ...the battle is over....)

"If you want to leave ..." I told him teasing him and we laughed. We had caught a wonderful fish, and after we put it on the buoy, we continued our dives. Video.The dives succeeded one another without seeing anything special. The day was passing pleasantly and calmly.  The calmness of countless small fish also helped. Whether we were deeply diving or shallow, everywhere it was the same calmness. Calmness is wonderful , but that means there are no big fish hunting around. I went to drink some water that I had hanged on the buoy and looked on the wonderful white grouper again. As I looked around, I noticed a big, semi-transparent jelly-fish was swimming next to me. Its size was as big as a volley ball. Around its head, the Poet of Heaven, reviled His glorious majesty through a dark-blue crooked line, to colour it as well. This jelly-fish had short but fat legs. I did not know if it was stinging and I did not want to find out. I touched it and changed direction in order to get a better shot with my underwater camera.When I finished, I thanked it for its presence and I went to see what Mike was doing. But I forgot that I had touched the jelly-fish in the head and as I touched my left cheek, I felt a familiar burning. (4th picture: Beautiful but dangerous.... )

"So you belong to the species that sting ....." I said to myself and I rub my hands with sand to remove any remained toxin from my gloves. I node to Mike to dive and that I would watch him. Not a minute had passed and I heard something like a shot. I looked better and I saw him emerging with the spear missing from his speargun. With quick moves, he picked up the rope and I saw a barracuda on his spear. As I approached him, I noticed that something else still shining on his spear. Mike has managed to make a double killing !!! I turned-on my underwater camera, but nothing happened. I notice it has been filled with drops of moisture. "I hope you have the shot of the white grouper, otherwise you are in trouble ...." I told to my underwater camera .....

"Many fish came in my ambush and I waited for the biggest one to pass in front of me. When it happened and the moment I was ready to shoot, I noticed that, just behind the big one there was another fish. I aimed, shot and caught both. .. " he told me in joy.
"Congratulations Mike ..." I respond to him.

We also placed the two barracudas on the buoy along side with the white grouper and continued our fishing for a while. The day rolled calmly and beautifully, but without seeing anything else worth catching. So after four hours of submarine nirvana, we decided to go out. We swam to the beach. I took my camera out of its housing and pressed the switch. Miraculously, the camera worked for a few seconds and then turned off. These seconds were enough for us to have some photos of our fish on the beach.
(5th picture: No comments).

The White grouper was cut into slices and entered the freezer for future use. Of course, some fslices never entered the freezer ... yam ... yam .... It had swallowed a whole cuttlefish. The fish weighed 6.5 kg. Mike told me that the big barracuda was 1.5 kg and the smaller one was 1.2 kg !!! 

(6th picture: Companionship with the cuttlefish.....)