Οδοιπορικό στα Μέθανα...

Όχι δεν είναι στους τροπικούς....

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, 

"Αγάπη, τι λες για Μέθανα;" με ρώτησε η Σταυρούλα.

"Μπα... πως και θέλεις να πάμε εκεί; Έχεις ξαναπάει;" της απάντησα, ρωτώντας.

"Όχι, δεν έχω πάει και λέω να πάμε κάπου κοντά, όπου δεν χρειάζεται άλλο μέσο εκτός από το αμάξι μας." μου είπε.

Έτσι καταστρώσαμε τα πλάνα μας. Εδώ ήρθε και η βοήθεια της Αλίνας που είχε πάει πρόσφατα στα Μέθανα. Το δωμάτιο κλείστηκε και το απόγευμα μετά το σχολείο, πήραμε τον δρόμο του προορισμού μας. Η διαδρομή είναι περίπου 170 χιλιόμετρα με αρκετά εύκολη οδήγηση. Υπάρχουν όμως πολλές στροφές μετά την Επίδαυρο. Μας πήρε δύο ώρες και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Τα τακτοποιήσαμε όλα και βγήκαμε για βόλτα. Παρόλο που ο καιρός ήταν γλυκός, επικρατούσε μια σχετική ερημιά μπορώ να πω. Μαζί της όμως και η απόλυτη ηρεμία. Δεν άκουγες τον παραμικρό θόρυβο. Το πνεύμα ηρεμούσε και απολάμβανε με λαιμαργία θα έλεγα την απόλυτη σιωπή. Μόνο η θάλασσα ακουγόταν κι αυτή ίσα-ίσα και με αυτό το νανούρισμα μας πήρε ο ύπνος....

Το επόμενο πρωινό ξύπνησα χαράματα. Κοίταξα έξω από το μπαλκόνι για να δω τον καιρό και έπαθα την πλάκα μου. Εύκολα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήμασταν στους τροπικούς ή στο Μπαλί ή στις Μαλδίβες. Η ομορφιά του τοπίου απίστευτη. Χάζεψα για αρκετά λεπτά εκστασιασμένος την υπέροχη χώρα μας. Η ομορφιά της είναι απερίγραπτη και μιλάμε για τα Μέθανα!!! Τόσο κοντά στην Αθήνα και η ομορφιά απερίγραπτη.

Κι όμως είναι Μέθανα!!!!

Τα αναγκαία εργαλεία του ψαροτούφεκου είχαν τοποθετηθεί στο αυτοκίνητο από βραδύς. 'Ετσι έφυγα σαν τον κλέφτη.  Έφτασα πολύ γρήγορα στον ψαρότοπο που είχα επιλέξει και αφού ντύθηκα, βούτηξα και κολύμπησα για να φτάσω εκεί που ήθελα. Όμως από ότι φαίνεται δεν θυμόμουν καλά το μέρος. Το είχα ψαρέψει πριν από καμιά δεκαριά χρόνια με τους Σπύρους (Μαρίνη και Χριστοφορίδη). Κολύμπησα ένα δίωρο χωρίς να βρω το μέρος αλλά και χωρίς να δω ένα καλό ψάρι. Στο τελευταίο καρτέρι, την ώρα που βουτάω και είμαι στα μεσόνερα, αισθάνομαι ένα σκούντημα στο πόδι μου. Νομίζοντας ότι μάλλον τα μαχαίρι μου έπεσε, γύρισα να δω. Βλέπω δίπλα μου και σε ύψος περίπου δύο μέτρα πριν τον βυθό μια σμέρνα γύρω στα 1,5 κιλά. Με το που γυρίζω και κουνώ τα πέδιλα μου, εξαφανίστηκε στα φύκια που ήταν από κάτω μας. Μάλλον θεώρησε την παραλλαγή της στολή μου για κάποιο ψάρι και έκανε την επίθεσή της. Μην μπορώντας να δαγκώσει, με τράκαρε για να διαπιστώσει τι ήμουν. Το περίεργο ήταν ότι δεν είχα ψάρια πάνω μου. Στα τόσα χρόνια που ψαρεύω, πρώτη φορά διαπιστώνω τέτοια συμπεριφορά από σμέρνα. Και να ήταν και καμιά μεγάλη.... Τα μάζεψα και πήγα αλλού. Τώρα ήμουν στο σωστό μέρος. Διένυσα μια πολύ μεγάλη απόσταση ψαρεύοντας, αλλά τα λαβράκια ήταν απόντα. Κάποια στιγμή και ενώ είμαι στην επιφάνεια κολλημένος σε κάτι βράχια, βλέπω ένα καλό κέφαλο. Στην αρχή είπα να μην ασχοληθώ μαζί του. Αλλά είχε τάσεις αυτοκτονίας. Με γυρόφερνε. Όταν είδα ότι δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο, του έριξα και έπιασα το πρώτο μου ψάρι στα Μέθανα, ένας κέφαλος του κιλού (1,100 γρ). "Έπιασα το πρώτο μου ψάρι στα Μέθανα μετά από 2,5 ώρες ψάρεμα και από την επιφάνεια χωρίς καν να βουτήξω. Όταν Θέλει να στο Δώσει!!!" σκέφτηκα απορημένος. 

Ο πρώτος και μεγαλύτερος...

Συνέχισα και έπιασα άλλον έναν κέφαλο στο ίδιο περίπου μέγεθος. Όμως πουθενά δεν είδα λαβράκια. Ούτε ένα, έστω και μικρό!!! Αποφάσισα να μην πιάσω άλλους κεφάλους παρόλο που τους έβλεπα αρκετά συχνά. 

Ένας ακόμη.....

Σε ένα καρτέρι, αφού πέρασαν οι κέφαλοι, είδα κάτι πιο πλατύ να έρχεται καταπάνω μου. Ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερα και περίμενα κρυμμένος μέσα στα φύκια. Προπορευόταν ένα μεσαίος σαργός, αλλά από πίσω του τον ακολουθούσε μια ωραία τσιπούρα. Αγνόησα τον σαργό και εστιάσα στην τσιπούρα. Με το που μπήκε στο βεληνεκές της έτριξα στα μούτρα. Το ψάρι πρόλαβε κι έστριψε και η βέργα την βρήκε στον σβέρκο ψηλά. Η τσιπούρα απλώς βυθίστηκε τρέμοντας από το βάρος της βέργας. Η βολή ήταν ακέραια, σπάζοντας την σπονδυλική της στήλη. Την πείρα αγκαλιά και την φίλησα και την τακτοποίησα με τους δύο κεφάλους. 

Τώρα κάτι κάναμε......

 Λίγο πριν βγω πέρασαν από μπροστά μου πολλοί και μεγάλοι κέφαλοι. Έπιασα έναν ακόμη και βγήκα. Μπήκα στο αμάξι και πήγα στον κόλπο των Μεθάνων για μια γρήγορη βουτιά. Τον κολύμπησα σχεδόν όλον και δεν κυκλοφορούσε τίποτε αξιόλογο. Μόνο μικρά ψάρια. Σε μεριές-μεριές, η αθερίνα ήταν τόσο πολύ που περίμενα να δω κάποιον κυνηγό. Μάταια όμως. Παρατήρησα ότι τα φύκια σαν να ήταν χτενισμένα. Όπου δεν υπήρχαν πέτρες, τα φύκια ήταν λες και τα είχαν οργώσει και τα είχαν φυτέψει. Ολόισες γραμμές από φύκια. 

Τα οργωμένα φύκια!!!!

Αυτά είναι σημάδια από τράτες. Με τα μεγάλα τους βαρίδια, που είναι σαν μεσαία πεπόνια, όπου ρίξουν τα δίχτυα τους, μετά που τα σέρνουν για να μαζέψουν τα κυκλωμένα ψάρια, ρημάζουν τον βυθό. Σκουπίζουν τα πάντα, καταστρέφουν φύκια, φωλιές και ότι άλλο βρουν στο πέρασμά τους. Όσο για τα ψάρια, τα μικρότερα έχουν πολτοποιηθεί από το βάρος των μεγαλυτέρων ή από τις πέτρες που έχουν πιαστεί. Έτσι πετάγονται στην θάλασσα για τους είναι άχρηστα και δεν μπορούν να πουληθούν. Υπολογίζεται ότι το 70% των αλιευμάτων των τρατών, πετιέται πάλι πίσω στην θάλασσα νεκρό. Η καταστροφή όμως έχει γίνει και για χάρη μερικών έχουν αδειάσει επικίνδυνα οι θάλασσες. Και μετά εγώ ψάχνω να πιάσω κάποιο μεγάλο λαβράκι.....

Πλησίασα στο έρημο λιμάνι. Στην αρχή του λιμενοβραχίονα, υπάρχει ένα τσιμεντένιο, τετράγωνο τούνελ, που μου τράβηξε την περιέργεια. Πλησίασα και μπήκα μέσα. Το πάνω μέρος του είχε αέρα και έτσι προχώρησα σιγά-σιγά. Τι να δω όμως. Αθερίνα σε απίστευτους αριθμούς παστωμένη. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Περίμενα λίγο. "Δεν μπορεί, κάποιο λαβράκι θα περάσει,,," σκέφτηκα. Μάταια όμως. Με τέτοιο τσιμπούσι στρωμένο και να μην φανεί τίποτα....


Πήρα τον δρόμο του γυρισμού και βγήκα. Πήγα στο δωμάτιο κι άλλαξα. Εν τω μεταξύ είχε ξυπνήσει η Σταυρούλα. Όταν ετοιμαστήκαμε, πήγαμε για φαΐ. Καταλήξαμε στην τελευταία ταβέρνα (η πρώτη όπως μπαίνει κανείς στα Μέθανα) του κ. Γιώργου και εγώ τους έδωσα και καταλάβανε. Οι μεζέδες έτρεχαν να κρυφτούν, από το κακό που τους βρήκε. Δεν γλύτωσε κανένας. Μετά από έξι ώρες ψάρεμα.... η πείνα δεν αστειεύεται.... Μας έκαναν παρέα έξι χήνες, που εννοείτε ότι τους δώσαμε και μερικά μεζελίκια. 

Η απρόσμενη παρέα μας....

Την ώρα που τρώγαμε, πέρασαν από μπροστά μας πολλές σακαράκες που έπαιρναν μέρος σε ένα τοπικό ράλι. Όταν τελειώσαμε το φαΐ μας, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα να δούμε τα Μέθανα. Έτσι τραβήξαμε για το πανέμορφο Βαθύ. Εκεί βρήκαμε παρκαρισμένες και τις σακαράκες. Όλα τα αυτοκίνητα ήταν υπέροχα και έπαιρναν μέρος σε ράλι με αφετηρία και τερματισμό τον Πόρο. Όλα καλό-διατηρημένα, καλό-γυαλισμένα, που φανέρωνε το μεράκι των ιδιοκτητών τους.. Δύο όμως από αυτά τα υπέροχα αμάξια μας έκλεψαν την καρδιά μας. Είναι αυτά που βλέπετε στις παρακάτω φωτογραφίες.

!!!!!!!

Δύο ομορφιές μαζί !!!!

Κάτσαμε να απολαύσουμε μερικά τοπικά γλυκά, παρακολουθώντας την εκκίνηση του αγώνα. Ήταν λες και είχαμε περάσει μέσα από μια δύνη του χρόνου, στις αρχές του 1900. Απολαύσαμε και το υπέροχο τοπίο. Μια ψαρόβαρκα έβγαινε από το λιμανάκι και προχωρούσε πάνω στα ασημένια νερά του Αργοσαρωνικού.

Ένας τυχερός ψαράς.....

Η ηρεμία του τοπίου απερίγραπτη. Στον ορίζοντα η θάλασσα, τα βουνά και ο ουρανός γινόταν ένα άσημο-γαλανό μείγμα. Ένα μείγμα τελειότητας, ηρεμίας, ένα θαύμα που μόνο Ένας Πάνσοφος θα μπορούσε να τα Φτιάξει και να μας τα Δώσει για να κατοικούμε, για να τα απολαύσουμε έστω και προσωρινά. Τελικά μένουμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου (ίσως), αλλά με τον χειρότερο χαρακτήρα. Αντί να μονοιάσουμε ο ένας με τον άλλον και να βρούμε κοινές λύσεις στα προβλήματα της πανέμορφης χώρας μας και στα δικά μας επίσης.... το μόνο που κοιτάμε είναι τον εαυτούλη μας και ας καούν όλα τα υπόλοιπα. Έλα ντε που οι καιροί αλλάζουν και καλούμαστε ο καθένας μας να δείξει το ποιόν του, τον πραγματικό του εαυτό. Αυτό είναι και το καλό της οικονομικής μας κρίσης. Στα εύκολα όλοι είμαστε large. Στα δύσκολα είναι που φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας του ατόμου. Λες και στο τέλος της ζωής μας θα τα πάρουμε μαζί μας. Όλα εδώ θα μείνουν. Το μόνο που θα πάρουμε είναι ότι βάλαμε πραγματικά μέσα στην καρδιά μας, ότι αγαπήσαμε πραγματικά. Και στον άλλο κόσμο δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι αγαπήσαμε, τα πάντα είναι "διάφανα" και φαίνονται εκεί. Τα υπόλοιπα θα μείνουν εδώ, στον τρισδιάστατο αυτόν  κόσμο. Με αυτές τις σκέψεις πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, απολαμβάνοντας την υπέροχη διαδρομή για τα Μέθανα.

Η επόμενη μέρα ήταν και η τελευταία μας στα Μέθανα. Δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε. Ο καιρός καλοκαιρινός. Ωραία χειμωνιάτικη, ζεστή και ηλιόλουστη μέρα. Πήγαμε σε μια παραλία για να καθαρίσω τα λιγοστά ψάρια που είχα πιάσει. Εκεί κοντά υπήρχε και μια γούρνα όπου έβγαινε ζεστό νερό. 

Ώρα για ζεστό μπάνιο!!!!

Μετά από λίγο ήρθε ένας κύριος και αφού γδύθηκε και έμεινε με το μαγιό του, ξάπλωσε στα ζεστά νερά και απόλαυσε το μπάνιο του. Την ώρα που καθάριζα τα ψάρια, ήρθε αρκετά κοντά μου μια μικρή σουπιά. Κάθισε πίσω από μια πέτρα, έκανε την παραλλαγή της, και παρατηρούσε τον γίγαντα που είχε γεμίσει την θάλασσα από μυρωδιές και λιχουδιές. Της πέταξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα ένα κομμάτι από τα εντόσθια των ψαριών που καθάριζα, αλλά μάλλον την τρόμαξα γιατί τράπηκε σε φυγή μόλις τα εντόσθια ακούμπησαν την επιφάνεια της θάλασσας. 

Τίτλοι τέλους....

Αφού τακτοποιήσαμε τα ψάρια και τα διάφορα αναγκαία εργαλεία, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, με γεμάτες τις μπαταρίες....

Translation of the above article.
A trip to Methana...

(1st picture: No we are not at the tropics....) 

"Love, how about Methana?" Sravroula asked me...

"Oh.... why do you want to go there? Have ever been there?" I answered her by actually asking her....

"No, I have not been there. Lets go somewhere close enough where we do not need other transportation means than our car." she answered.

So we started planning. But we had the help of Alina, who had just been to Methana. She provided all the needed information. We reserved a room at the hotel that Alina appointed and after the school, off we went to our destination. The route was about 170 km with fairly easy driving. But the road was full of twists and turns after Epidaurus. It took us two hours to arrive at our hotel. We arranged everything and went out for a walk. Although the weather was calm, Methana was practically deserted, accompanied with the absolute calmness. We did not hear the slightest sound. Our spirits were calming and enjoying with gluttony I would say the absolute silence. At night, we could barely hear the sea and this lullaby led us to sleep ... 

The next morning I woke up at dawn. I looked out of the balcony to see how was the weather and I was mesmerised. It could easily say that we were at the tropics or in Bali or the Maldives islands. The beauty of the landscape incredible. I spent a few minutes looking with ecstasy at our wonderful country. Her beauty is indescribable and we talk about Methana !!! So close to Athens and the beauty indescribable. 2nd picture (It is Methana!!!!)

The necessary gears of the spearfishing had been loaded in the car during the previous night. So I left at once. I arrived very quickly in the fishing place I had chosen. After I got dressed, I swam and swam to get there. But it seems I did not remember the place well. I had fished it a decade ago with Spyros (Marinis and Christoforidis). I swam for two hours without finding the place and without seeing a fish worth catching. At the last dive, while swimming and while being in the middle of the dive, I felt a poke on my thigh. Thinking that my knife had fallen, I turned around to look for it. Next to my leg, at a height about two meters before the sea floor, there was a moray ell around 1.5 kilos. As I turned and shook my flippers, it disappeared in the seaweed that was below us. Probably the moray ell considered the camouflage of my outfit for a fish and as being unable to bite, it attacked me to find out what I was. The strange thing was that I did not have any fish on me. So many years I have been spear-fishing, I have never seen such behaviour from a moray ell and it was not a big one.... I swan to the beach, got into my car and went elsewhere. Now I was in the right place. I covered a long distance fishing, but the sea-basses were absent. At some point, while I'm on the surface nearby some rocks, I saw a good mullet. At first I did not want to deal with it, but the fish had suicidal tendencies. It kept swimming around me. When I realised that there was nothing better I shut it and caught my first fish in Methana, about a kilo (1,100 gr.). "I caught my first fish in Methana after 2.5 hours fishing, from the surface, without even diving. This is when, He Wants to give it to you !!!" I thought puzzled.

3rd picture.( the first & the biggest mullet). I kept fishing and caught another mullet of the same size. But the sea-basses were nowhere. I did not see one, not even a small one!!! I decided not to catch other mullets, even though I often met them. 4th picture.( one more mullet). In an ambush, after I left the mullets to pass, I saw something much wider coming straight at me. I activated the underwater camera and waited hidden in the seaweed. Ahead there was a medium-sized sea bream, but behind it was a nicer dorado. I ignored the sea bream and I focused on the dorado. By the time it entered in the range of my speargun, I pulled the trigger, aiming at the head of the fish.The fish managed to turn but the spear stroke it high in its neck. The dorado just sank, trembling from the weight of the spear. The shot was perfect, breaking its spine. I embraced and kissed it and put it with the two mullets.

5th picture. ( It was about time....). Shortly before I finished fishing, many big mullets passed in front of me. I caught one more and I went out. I entered the car and went to Methana Bay for a squick dive. I almost swam the entire bay, but I did not find anything worth catching. Only small fish were present. At times, the smelt were so many that I was expecting to see some predator following them. In vain though. I also noticed that the seaweed looked as if it had been combed, plowed and planted, with no stones. Just straight lines of seaweed. 

6th picture. ( The plowed sea-weeds). These were marks from trawls. They encircle large areas by throwing their nets, that have weights at their end of the size of medium melons. They drag the tall nets to pick up the encircled fish, by raking the sea floor. They sweep everything, they destroy seaweeds, fish nests and whatever they find in their path. As for the fish, the smaller ones have been smashed by the weight of the larger ones or by the stones that have been caught in the nets. So the smashed fish are thrown back into the sea, since they are useless and can not be sold. It is estimated that 70% of trawl's catch is thrown dead back to the sea. The destruction has been done, and in order for some people to became rich, the seas have been dangerously emptied. And here I am trying to catch a big sea bass ....

I approached the deserted harbour. At the beginning of the jetty, there is a concrete, square tunnel, which drew my curiosity. I approached it and swam into it. The top of it had air and so I swam slowly in it. I was astonished. Smelt in incredible numbers. I could not believe what I was seeing. I waited for a while. "Some sea bass will pass...." I thought. In vain though. With such a feast, ready to be devoured and nothing appeared ... I swam back and I got out of the sea. I went to the room and changed. In the meantime, Stavroula had just woken up. When we got ready, we went for lunch . We ended up in the last tavern (the first one as you come to Methana) of Mr. Giorgos and we gave our orders. The appetisers were hiding from me, but none escaped. After six hours of fishing ... I was really hungry... We had the company of six geese, which of course we gave them some tasteful treatments. 7th picture.( The unexpected company...)

At the time we were eating, a lot of old cars passed in front of us. They were part of a local rally. When we finished our lunch, we decided to drive around to see Methana. So we drove to the beautiful village of Vathy. There we found all the old cars parked. All the cars were at great shape and they took part in a rally with starting and finishing point the island of Poros. All the cars were well-preserved, polished, revealing the love of their owners. But two of these wonderful cars captured our heart. You could see them in the pictures below. 

8th picture(!!!!). 9th picture.(The two beauties together!!!!) 

We sat down to enjoy some local sweets, in a local tavern, watching the start of the race. It was as if we had gone through a vortex of time in early 1900's. We also enjoyed the wonderful scenery. A fishing boat came out of the harbor and advanced on the silver waters of the Argosaronic Sea. 

10th picture.(A lucky fisherman....)

The tranquility of the landscape was indescribable. On the horizon, the sea, the mountains and the sky became a beautiful silver-blue mixture. A mixture of perfection, tranquility, a miracle that only the Almighty One could had fixed, allowing us to live in order to enjoy them, even temporarily. Eventually we are living in one of the most beautiful countries of the world, but unfortunately we Greeks express the worst of our character. Rather than working together in order to find common solutions to the problems of our beautiful country and/or to ours problems too ... we only look after our puny selves without caring about anything else. But times are changing and our real self will be revealed. This is the good thing about our economic crisis. When things are easy going, we are all "large"and it is difficult to see the real character of the person. During hard times, like now, it is when the real character of a person is being revealed. After-all, when we will depart from this world, we will take nothing with us. Everything will stay here.The only "things" that we can carry with us to the other world, is what we really loved and embraced it with our heart. We can not pretend that we loved something. Everything is "transparent" there. The rest will stay here, in this three-dimensional world. With these thoughts we took the road back, enjoying the wonderful journey, to the city of Methana.

The next day was our last in Methana. Unfortunately we had to leave. The weather was like summer. A beautiful, warm and sunny day in the heart of the winter. We went to a beach to clean the few fish I had caught. Near-by there was a natural pool with hot water. 

11th picture. (It is time for a hot bath!!!)

After a while, a gentleman came. He laid down in the warm waters and enjoyed his bath. As I cleaned the fish, a small cuttlefish came close to me. It hid behind a stone and observed the giant that had filled the sea with fish-smells and delicacies. I threw it as calmly as I could a piece of a fish I was cleaning, but it seems like I scared it because it swam away, the moment my offering touched the surface of the sea. 12th picture ( The end....)

After we had put the fish in the freezer, we took the road of return, with our batteries full of energy ....