Το πρωτότυπο Χριστουγεννιάτικο δένδρο έκλεβε την παράσταση στην είσοδο του Thalassa Spa Hotel. Η μονοτονία της μαύρης καμινάδας έσπαγε από τις πολύχρωμες μπάλες. Η καμινάδα του τζακιού είχε μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερο Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Από μακριά νόμιζες ότι οι μπάλες απλώς αιωρούνται πάνω στην καμινάδα, μιας και το σύρμα από όπου ήταν κρεμασμένες δεν φαινόταν. Οι φλόγες ήταν ο κορμός και τα στοιχισμένα ξύλα η βάση του όμορφου θεάματος. Τα Χριστούγεννα μας βρήκαν για άλλη μια φορά στην αγαπημένη μας Πάλερο. Φτάσαμε με την Σταυρούλα την ημέρα των Χριστουγέννων αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος για βουτιά!!! Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα τα είχαν ετοιμάσει όλα. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά, πήγαμε να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Τα πάντα ήταν έτοιμα. Ο κάθε ένας κάθισε σε συγκεκριμένη θέση που μας υπέδειξε η Δήμητρα (η κόρη των φίλων μας), γύρω από το τζάκι. Το δείπνο σερβιρίστηκε και οι δεκαπέντε καλεσμένοι ρημάξαμε την πανδαισία του καταπληκτικού δείπνου που είχε ετοιμάσει η κα Δήμητρα (η μητέρα του Δημήτρη). Όταν τελειώσαν όλα, αργά το βράδυ, άφησα μια κουβέντα να αιωρείται στο υπερπέραν, για την επόμενη μέρα. Φαντάζεστε πιο ήταν το θέμα!!!
"Αγάπη, λέω αύριο να πάω για μια πολύωρη βουτιά. Θέλεις να έρθεις; Δεν θα φύγουμε χαράματα, αλλά θα βουτήξω σε διάφορα μέρη που μου έχουν πει...." είπα...
Η Σταυρούλα με κοίταξε μειδιάζοντας πονηρά και μου απάντησε: "Αφού δεν θα φύγουμε χαράματα, έρχομαι...."
Την επομένη κατά τις δέκα το πρωί ξεκίνησε η καινούργια περιπέτεια στον Αμβρακικό. Η μέρα ήταν καταπληκτική. Κάθε άλλο παρά Χριστούγεννα θύμιζε. Ήλιος, ζέστη και άπνοια. Περισσότερο ανοιξιάτικος έμοιαζε ο καιρός παρά χειμωνιάτικος. Στην διαδρομή τα πλατάνια έκλεβαν την παράσταση. Είχαν φορέσει το χειμωνιάτικό τους look. Τα φίλα τους που ήταν έτοιμα να πέσουν, είχαν πάρει ένα εκπληκτικό χρυσο-κίτρινο χρώμα απαράμιλλης ομορφιάς. Έδιναν στο καταπράσινο τοπίο του Αμβρακικού, μια μελαγχολικά ξωτική ομορφιά. Έτσι έσπαγε το υπερβολικά καταπράσινο τοπίο, με αυτή την διαφορετικότητα των πλατανιών. Μετά από μισή ώρα οδήγησης φτάσαμε εκεί που ήθελα. Στο βάθος υπήρχε μια ιχθυοκαλλιέργεια. Δυστυχώς όμως δεν επιτρεπόταν να πλησιάσω τα κλουβιά. Ντύθηκα και κατέστρωσα το πλάνο της βουτιάς. Το νερό θολό και οι 12C ήταν ένα σοκαριστηκό γεγονός. Είχα κολυμπήσει αρκετά αλλά δεν είχα δει τίποτα. Ανοίχτηκα και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Προσγειώθηκα στα -13μ. Ο βυθός είχε ένα ζαχαρί χρώμα, λες και ήμουν σε μια έρημο. Είχα ορατότητα το πολύ μέχρι 2μ και μετά όπου και να κοιτούσα με περιέβαλε ένα μαύρο δαχτυλίδι θολούρας. "Τώρα θα μου έρθει ο Λεβιάθαν μέσα από την θολούρα...." σκέφτηκα. Έκανα αρκετές βουτιές αλλά δεν μου ήρθε τίποτε. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού και λίγο πριν βγω έπιασα ένα λαβράκι του κιλού.
"Πάλι καλά..." σκέφτηκα. Καθώς πλησιάζω στις χερσαίες εγκαταστάσεις της ιχθυοκαλλιέργειας, νασου και ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Βουτάω γρήγορα και κρεμιέμαι από ένα σκοινί που βρήκα. Το κοπάδι με φέρνει βόλτα. Βλέποντας ότι τίποτα δεν το ακολουθεί, σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και πιάνω ένα ψάρι κοντά στα δύο κιλά. Πλησιάζω την προβλήτα, βλέπω ένα άλλο κοπάδι με κεφάλους να περνάει. Βουτάω γρήγορα και καρτερεύω από κάτι αλυσίδες. Έχω αποφασίσει να μην πιάσω άλλον κέφαλο. Η επιλογή μου είναι σωστή γιατί ανάμεσα στα ψάρια υπάρχει και ένα καλό λαβράκι. Αφήνω το ψάρι να πλησιάσει, σημαδεύω και ρίχνω.
2,3 κιλά....
Το λαβράκι τινάχτηκε και μπερδεύτηκε λίγο πιο βαθιά σε ένα σκοινί. Βουτάω, σιγουρεύω και ξεμπλέκω το υπέροχο τρόπαιό μου. Είναι ένας δίκιλος (2,3κ) λύκος της θάλασσας. Αποφασίζω να κάνω μερικές βουτιές ακόμη πριν βγω. Καμιά πενηνταριά μέτρα παρακάτω, βρίσκω μια μεγάλη άγκυρα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνω δίπλα της, αφού την πάρω αγκαλιά. Περιμένω να δω μήπως και εμφανιστεί τίποτα. Δεν έχει περάσει ένα λεπτό και βλέπω ένα ωραίο λαβράκι να έρχεται του σκοτωμού καταπάνω μου. Ευθυγραμμίζω το ψαροτούφεκο και ρίχνω πριν "την κάνει". Η βολή βρίσκει το ψάρι στον σβέρκο, το οποίο εκτινάσσεται με μεγάλη ταχύτητα.
1,9 κιλά...
Μετά από λίγο φέρνω στην αγκαλιά μου ένα ακόμη δίκιλο (1,9κ) λάφυρο. Έκανα μερικά καρτέρια και αποφάσισα να βγω μιας και ψάρευα 3,5 ώρες. Λίγο πριν βγω, έξω-έξω, σε βάθος μισού μέτρου να ένας υπέροχος κατάμαυρος ιππόκαμπος. Είναι από τους πιο μεγάλους που έχω δει στα διάφορα ψαρέματά μου. Το παίζει αδιάφορος κοιτώντας αλλού, εντελώς ακίνητος. Είναι ένα υπέροχο ον, αν και περίεργο πλάσμα του βυθού. Παίρνω το πλάνο που θέλω και βγαίνω.
Ένα υπέροχο θαλάσσιο άλογο!!!
Έρχεται και η Σταυρούλα όλο χαρά να με βοηθήσει, τα βάζουμε στο ψυγείο του πάγου και πάμε για αλλού.
Φτάσαμε στον επόμενο τόπο και βούτηξα αμέσως. Ανοίχτηκα λίγο και βούτηξα. Προσγειώνομαι στον βυθό και περικυκλώνομαι από τους ιπτάμενους δίσκους. Είναι διαφανής δίσκοι και κολυμπάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι τα γνωστά γυαλιά τα οποία είναι ακίνδυνα. Το σώμα τους από την μέσα μεριά έχει τέσσερις κύκλους που σχηματίζουν έναν όμορφο σταυρό. Στις άκρες τους έχουν και διαφανή κρόσσια, τα οποία αν τα ακουμπήσει κανείς αισθάνεται ένα κάψιμο, σαν της τσούχτρας, αλλά πιο ανώδυνο. Έκανα αρκετές βουτιές χαζεύοντας το μεγαλείο των "ιπτάμενων δίσκων" που με είχαν κυριολεκτικά περικυκλώσει. Σε κάποιο σημείο στην επιφάνεια αρκετά γυαλιά είχαν "προσγειωθεί ανάποδα". Ήταν ένα αλλόκοτο θέαμα που σε έκανε να νομίζεις ότι ο κόσμος είχε γυρίσει τούμπα!!!
Ιπτάμενοι δίσκοι!!!
Δεν ξέρω αν κάποιο ψάρι είχε έρθει στα καρτέρια μου, αλλά ούτε που με ένοιαζε. Όταν πια άρχισα να κρυώνω, αποφάσισα να ψαρέψω τον υπόλοιπο κόλπο και να βγω. Εξάλλου είχα πιάσει αρκετά ψάρια. Έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα λαβράκι λίγο πάνω από κιλό. Το κρέμασα στην σημαδούρα μου και συνέχισα το ψάρεμά μου. Μου ήρθαν κέφαλοι αρκετοί. Δεν έδωσα σημασία. Μικρές τσιπούρες με επισκέπτονταν σχεδόν σε όλα τα καρτέρια. Έψαχνα να δω μήπως είχε έρθει η μαμά τους ή η γιαγιά τους ή τέλος πάντων κάποιος πιο μεγάλος από το σόι τους αλλά....
Στο κέντρο του κόλπου ετοιμάστηκα για ένα μεγάλο καρτέρι. Προσγειώθηκα στα -6μ, ανάμεσα σε κάτι πετρούλες και περίμενα. Με το που πέρασε το πρώτο λεπτό στον βυθό, είδα μια μεγάλη σκιά να με πλησιάζει. Η σκιά, είχε έρθει από τα ρηχά για να δει το περίεργο ον που είχε έρθει στην περιοχή του. Σημάδεψα όσο πιο καλά μπορούσα και πάτησα την σκανδάλη. Όπως είχα υπολογίσει η βέργα χτύπησε το μεγάλο λαβράκι στον σβέρκο, ακινητοποιώντας τον ευμεγέθη κυνηγό. Τον τράβηξα κοντά μου και είχα πιάσει ένα τρίκιλο λαβράκι (3,3κ).
Το μεγάλο 3,3 κιλά...
Τότε αποφάσισα να βγω. Ούτως ή άλλως είχα αρχίσει να κρυώνω. Λίγο πριν βγω, κάτι περίεργο μου τράβηξε το βλέμμα. Πλησίασα και σε βάθος λίγων εκατοστών, είδα ένα διαφορετικό πλασματάκι. Ήταν ένας ροζ-μοβ γυμνοσάλιαγκας, με μέγεθος το πολύ δύο εκατοστά. Χάζεψα την ομορφιά του και πήρα το πλάνο μου. Βέβαια τα έντονα χρώματά του είναι σαν να λέει: "Μπορείτε να με φάτε, αλλά η ευθύνη είναι δική σας!!!". Βλέπεται είναι πολύ τοξικό. Οι τοξίνες που περιέχει το σώμα του είναι θανατηφόρες για ότι τολμήσει έστω να τσιμπήσει κάτι τις. Η παραμικρή κίνηση της θάλασσας κουνούσε βίαια αυτό το εύθραυστο πλασματάκι. Πότε πήγαινε δεξιά, πότε αριστερά, αναλόγως από που έρχονταν τα ανεπαίσθητα κύματα. Τραβήχτηκα όσο πιο ήρεμα μπορούσα για να μην ενοχλήσω την λιλιπούτεια ομορφιά.
Για σου μικρούλι...
Καθώς έβγαινα κάτι άλλο μου τράβηξε το βλέμμα πάλι. Μόνο που αυτή την φορά ήταν μεγάλο, τεράστιο θα έλεγα. Μια πολύ μεγάλη σκιά κείτονταν μπροστά μου. Μην μπορώντας να καταλάβω τι ήταν λόγω της θολούρας, πλησίασα αργά-αργά. Ένα μεγάλο πλατάνι που είχε πέσει μέσα στην θάλασσα αρκετά χρόνια θα έλεγα. Ήταν στολισμένο με ανεμώνες, στρείδια, αχινούς, κοραλάκια αλλά και από άσπρους-διαφανείς σπόγγους απαράμιλλης ομορφιάς. Λες και ήταν μικρά μπουκέτακια διάφανων υποθαλάσσιων λουλουδιών. Έμεινα να τους παρατηρώ εκστασιασμένος για πολύ ώρα. Είχαν απλωθεί όπου μπορούσαν, δίνοντας στην θολούρα μια διαφορετική νότα ομορφιάς που έλειπε από τα προηγούμενα μέρη που είχα βουτήξει. Η βάση του δένδρου ήταν σπασμένη και αυτή ήταν η αιτία της πτώσης του στην θάλασσα. Παρατήρησα αυτό το διαφορετικό Χριστουγεννιάτικο δένδρο.
Το μεγαλείο της Φύσης!!!
"Κοίταξε που κάτι νεκρό για εμάς τους στενόμυαλους και στενόκαρδους, το παίρνει η Φύση με Όλη την Σοφία Της και δίνει ζωή σε μυριάδες-μυριάδων οργανισμούς!!! Σε αυτά τα Χριστούγεννα έχω δει τα ομορφότερα Χριστουγεννιάτικα δένδρα ever!!!" σκέφτηκα και βγήκα. Η Σταυρούλα ήρθε όλο χαρά να με βοηθήσει να αλλάξω. Βγάλαμε τις φωτογραφίες και εγώ καθάρισα τα ψάρια. Το μεγαλύτερο λαβράκι μου κρατούσε ακόμη μια έκπληξη. Καθώς το καθαρίζω καταλαβαίνω ότι το στομάχι του είναι γεμάτο. Πάντα κοιτάω τι έχουν φάει τα ψάρια, για να κατανοώ τις διατροφικές τους συνήθειες. Αυτό με βοηθάει όταν τα ψαρεύω. Ο μεγάλος κυνηγός είχα φάει 4-5 μεγάλες γαρίδες. Είναι πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο.
Είχε μεγάλη όρεξη!!!
Συνολικά...
"Αυτές πρέπει να είναι οι περίφημες γαρίδες του Αμβρακικού. Την επόμενη φορά που θα έρθουμε θα ψάξω να τις βρω..." είπα στην Σταυρούλα.
Μετά από ένα ακόμη καταπληκτικό δείπνο με τους φίλους μας, το βράδυ μας βρήκε αγκαλιά να κοιμόμαστε....
Η επομένη μέρα μας έκρυβε μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη. Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα είχαν ετοιμάσει τα πάντα για μια βόλτα με το ιστιοπλοϊκό τους. Ο Καιρός ήταν φανταστικός πάλι. Φορτώσαμε τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε για την βόλτα. Αναγκαστικά βάλαμε μπρος τις μηχανές, λόγω της άπνοιας. Ρίξαμε και συρτή, μπας και πιάσουμε τίποτα. Ανοιχτήκαμε και ο Δημήτρης έσβησε τις μηχανές. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΡΕΜΙΑ. Δεν άκουγες τον παραμικρό θόρυβο. Βγήκαν και τα εδέσματα των παιδιών και πήραν φωτιά τα πιρούνια. Καθώς περνούσε η ώρα, ο καιρός άλλαξε. Ο άνεμος δυνάμωσε και σύννεφα κάλυψαν τον μέχρι τότε καταγάλανο ουρανό. Βάλαμε τα μπουφάν μας και ο καπετάν Δημήτρης με την καπετάνισσα Αγλαΐα άνοιξαν τα πανιά. Το ιστιοπλοϊκό άρχιζε να αυξάνει την ταχύτητά του και εγώ βρήκα την ευκαιρία και άρπαξα το πηδάλιο για να το παίξω καπετάνιος. Μάταιες οι προσπάθειές μου. Προσπαθούσα να κρατήσω τα πανιά φουσκωμένα, αλλά δεν τα κατάφερνα, παρ όλες τις υποδείξεις του Δημήτρη. Ειδικά όταν ήταν να στρίψουμε για να γυρίσουμε πίσω, ο καπετάν Ζαχαριάς, γύρισε στον ρόλο του μούτσου πάλι!!! Το πηδάλιο το ανέλαβε η Αγλαΐα και εγώ μάζεψα την συρτή που δεν είχε καμιά επιτυχία. Έτσι πλεύσαμε στο λιμανάκι της Παλέρου, όπου και τελείωσε αυτή η ήσυχη αλλά απολαυστική θαλασσινή μας βόλτα....
"Αυτές πρέπει να είναι οι περίφημες γαρίδες του Αμβρακικού. Την επόμενη φορά που θα έρθουμε θα ψάξω να τις βρω..." είπα στην Σταυρούλα.
"Αυτές πρέπει να είναι οι περίφημες γαρίδες του Αμβρακικού. Την επόμενη φορά που θα έρθουμε θα ψάξω να τις βρω..." είπα στην Σταυρούλα.
