Ένα ψάρεμα στην Φολέγανδρο...

Φωτογραφία: Δημήτρης Ντούμης, Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε πάει στην Φολέγανδρο με την Σταυρούλα. Είναι ένα αγαπημένο νησί και των δύο μας, αλλά τελευταία κάτι άλλαξε με κάποιους «φίλους» και έτσι είπαμε να περάσει λίγος καιρός για να ξαναπάμε. Όμως το νησί και οι κάτοικοί του (οι περισσότεροι τουλάχιστον) μας έχουν μείνει στην καρδιά μας. Γι αυτό αποφάσισα, τιμής ένεκεν, να γράψω αυτό το άρθρο. Κατ αρχάς η Φολέγανδρος είναι ένα κυκλαδίτικο νησί που δεν έχει τις πολλές, ωραίες παραλίες και είναι κατάξερη. Αλλά αυτή η πέτρα που υπάρχει παντού, με τα καταγάλανα και κρυστάλλινα νερά της, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. 

Πρωτοπήγα μόνο και μόνο για να ψαρέψω. Τα ψάρια της μεγάλα και πολλά. Την επόμενη φορά πήγα με την Σταυρούλα, η οποία λάτρεψε το νησί. «Αναγκάστηκα» λοιπόν επί σειρά ετών να κάνω την καρδία μου πέτρα και να το επισκεπτόμαστε με μεγάλη ανυπομονησία σχεδόν κάθε καλοκαίρι για περίπου 8 χρόνια συνέχεια. Η ιστορία αυτή εξελίχθηκε το τελευταίο καλοκαίρι στην Φολέγανδρο.

       

Φτάσαμε με το καράβι και κατευθυνθήκαμε προς το γνωστό πια για εμάς δωμάτιο. Θα μέναμε στο λιμάνι (Καραβοστάσι). Το δωμάτιό μας έχει απίστευτη θέα.

Τις "καλές μέρες", πέρα από την Σύκινο, Ίο και τα ξερονήσια, φαίνεται άχνα στο βάθος ακόμη και η Σαντορίνη! Ταχτοποιούσαμε τα πράγματά μας και βουρ για μπάνιο. Το βραδάκι ανεβήκαμε στην Χώρα και αφού χαιρετίσαμε τους γνωστούς φίλους καταλήξαμε στο Γουπί (μεζεδοπωλείο). Ρημάξαμε κάτι κολοκυθάκια, σαλάτα, ρεβίθια για να κλείσουμε με το καταπληκτικό λεμονάτο κατσικάκι της κας Ντίνας που χρόνια τώρα με λαιμαργία θα έλεγα το καταβροχθίζουμε, όχι πως τα υπόλοιπα πιάτα υστερούν….

 

Καταλήξαμε για ένα παγωτάκι στον φίλο μας Αποστόλη και πήραμε κουρασμένοι τον δρόμο για τον γυρισμό. Χαιρετίσαμε την Φρόσω και πέσαμε για ύπνο. Η Φρόσω είναι μια αράχνη έξω από το δωμάτιο που χρόνια την βλέπουμε. Δεν ξέρω αν είναι η ίδια, αλλά ο ιστός είναι πάντα στο ίδιο σημείο, μεγάλος και ρημάζει τα πετούμενα έντομα της περιοχής. Υπάρχει ρητή εντολή να μην πειραχτεί η Φρόσω από την σπιτονοικοκυρά μας, την κα Ελένη, με την οποία συμφωνούμε απολύτως.

Τα πρωινά όταν ξυπνήσουμε, που κάποιες φορές είναι μεσημέρι!, παίρνουμε το πρωινό μας στην αυλή του δωματίου με την συντροφιά του «Τυράκια». Είναι μια μικρή σαύρα που μόλις μας ακούσει να τρώμε εμφανίζεται μέσα από τις πέτρες. Την πρώτη φορά που την είδαμε, της πέταξα ένα μικρό κομμάτι τυρί και το έφαγε με μεγάλη όρεξη μπορώ να πω. Έτσι τη βαφτίσαμε Τυράκια. Μετά το πρωινό αποφασίζουμε πως θα περάσουμε την μέρα μας….   

Τις επόμενες μέρες πήγαμε με τον Δανό (Θοδωρής το όνομά του, η μητέρα του είναι από την Δανία και του έμεινε το Δανός) και τον Δημήτρη για ψαροτούφεκο, αλλά τα αποτελέσματα ήταν πολύ φτωχά. Ίσα-ίσα για να φάμε όλοι μαζί. Το βράδυ άναψα φωτιά και ψήσαμε τα λιγοστά ψάρια, με τις σαλάτες και τα άλλα εδέσματα τα καταφέραμε πάλι.

Το «κακό» είναι ότι ο Δανός, που έχει και την βάρκα, δουλεύει σε ξενοδοχείο και δεν μπορούμε να πάμε για πολύωρα ψαρέματα. Όταν μπορεί, το μάξιμουμ είναι μια δίωρη βουτιά. Τις ημέρες που δεν πάμε για ψαροτούφεκο, πάμε για μπάνιο με την Σταυρούλα και όταν έχουμε όρεξη για να φάμε κανένα ψάρι καταλήγουμε στο λιμάνι με το καλάμι μου όπου πιάνω μικρόψαρα (σπάρους, ζουμπούλια, μελανουράκια, σκαρδούπια κ.α.)

Ότι δεν τρώγεται καταλήγει στους θαυμαστές μας, που είναι οι γάτες του λιμανιού. Ιδιαίτερη φροντίδα λαμβάνει ένας ασπρόμαυρος γατούλης που τον ονομάσαμε Κοψαυτί (γιατί το ένα είναι κομμένο στην άκρη), ο οποίος μόλις μας δει έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μας απολαμβάνοντας τα χάδια αλλά και τους μεζέδες που του δίνουμε!!! Ο Κοψαυτής έχει βρει έναν μοναδικό τρόπο πως να πίνει νερό από την βρύση του λιμανιού!!!

Τα υπόλοιπα μικρόψαρα, αφού τα καθαρίσουμε καταλήγουν στο Γουπί, όπου μαζεύεται όλη η παρέα και γίνεται το σώσε… υπό τις περιποιήσεις του φίλου μας του Άκη (που τον αποκαλώ μακρυμάλλη)….

Οι μέρες κυλούσαν ήρεμες όταν χτύπησε το κινητό και ήταν ο Δανός. Είχαμε περίπου τρις ώρες!!! για ψάρεμα προτού έρθει το καράβι με τους τουρίστες που περίμενε. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο και μάζεψα τα ψαρικά μου μονομιάς, φίλησα την Σταυρούλα και εξαφανίστηκα τραβώντας για το σκάφος του Δανού. Αφού βάλαμε όλους τους εξοπλισμούς, ξεκινήσαμε για ένα από τους κοντινούς μεν αλλά βαθύς ψαρότοπους δε. Το ρηχό κομμάτι ήταν πολύ μικρό για τους τρεις μας και έτσι αποφασίσαμε να το ψαρέψει ο Δημήτρης μόνος του. Εγώ θα ψάρευα με τον Δανό τα πιο βαθιά για να προσέχει ο ένας τον άλλον. Ρίξαμε άγκυρα, φορέσαμε τις στολές μας και βουτήξαμε. Τα νερά κρυστάλλινα και βλέπαμε σε βάθος περίπου 40μ! Κάναμε μια – δύο βουτιές για να «ανοίξουμε» και πήραμε τα βαθιά. Στην πρώτη βουτιά ο Δανός στα 16μ πλησιάζει σε έναν βράχο και ρίχνει. Συναγερμός! Ετοιμάζομαι να βουτήξω μήπως χρειάζεται βοήθεια, αλλά τον βλέπω να αναδύεται αγκαλιά με έναν οκτάρι ροφό. Μου λέει ότι μια στήρα αρκετά μεγάλη ήταν πίσω από τον ροφό. Βουτάω αμέσως, φτάνω στην είσοδο του βράχου και διακρίνω ένα ψάρι. Χωρίς δεύτερη σκέψη σημαδεύω και ρίχνω για να πιάσω έναν δίκιλο ροφάκο. Στεναχωρήθηκα για το συμβάν αλλά η στήρα ήταν άφαντη. Μάταια την ψάξαμε, μάλλον την είχε κοπανίσει από την «πίσω πόρτα» για τα βαθιά. Αφού βάλαμε τα ψάρια στο ψυγείο τραβήξαμε για τα βαθιά. Κάναμε καρτέρια, πλαναρίσματα τίποτα. Οι βουτιές μας είχαν φτάσει σε βάθος περίπου 30μ, όταν ο Δανός βρήκε μια μεγάλη πλάκα μέσα σε μια φυκιάδα. Ήταν όλη τρύπια και έπαιζαν στήρες. Βουτάω από την βαθιά μεριά της και βλέπω ότι τα ψάρια είναι από την άλλη. Το λέω στο Δανό, βουτάει και κτυπάει μια στήρα 4,5 κιλά. Βουτάω από την άλλη και πιάνω άλλη μια 2,5 κ. Κάναμε αρκετές βουτιές και ο Δανός πήρε άλλη μια δίκιλη στήρα. Τότε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε για να μην καταστρέψουμε την πλάκα και ας είχε αρκετά ψάρια ακόμη. Μια άλλη φορά ίσως να μας ξαναδώσει ψάρια.. Κολυμπούσαμε όταν είδα κάτι σκιές να τρέχουν. Φωνάζω το Δανό να με προσέχει και αφού προετοιμάστηκα βούτηξα. Σε μια διαμπερή πέτρα έτρεχαν μεγάλες πίγκες. Ότι και να έκανα τα ψάρια δεν με άφηναν να τα πλησιάσω. Τότε διέκρινα μια μεγάλη στήρα να με κοιτάει ψιλοκριμένη στον διπλανό βράχο. Σέρνομαι πάνω στην άμμο προς το μέρος της και όταν την είμαι εντός βολής της ρίχνω. Το ψάρι χτυπιέται και τρυπώνει. Εγώ λόγω της μεγάλης βουτιάς δεν έχω και πολλές δυνάμεις να το παλέψω. Έτσι ανοίγω το μουλινέ μου και αναδύομαι. Αμέσως βουτάει ο Δανός και ξεβραχώνει το 3,5κ ψάρι και το ανεβάζει στην επιφάνεια.

«Την τράβηξες την βουτιά» μου λέει. «Στα 32,2μ. σε 2΄και 19’’εεεε;» «Αναγκάστηκα γιατί οι πίγκες δεν ερχόντουσαν και τελευταία στιγμή είδα την στήρα. Γνωρίζοντας ότι εσύ είσαι από πάνω και με προσέχεις το επιχείρησα. Αν δεν ήσουν εσύ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έκανα κάτι τέτοιο» του απάντησα. Κάναμε δύο - τρις βουτιές ακόμη αλλά οι μεγάλες πίγκες ήταν άφαντες. Σε ένα χαράκι ο Δανός βρήκε 5-6 στήρες η μια δίπλα στην άλλη, αλλά επειδή το πιο μεγάλο ψάρι ήταν περίπου 1,5κ δεν τις πειράξαμε. Άλλωστε μας Είχε δώσει πολύ περισσότερα από ότι περιμέναμε να πιάσουμε. Μας είχε τελειώσει και ο χρόνος, μιας και ο Δανός έπρεπε να πάει στο καράβι. Γυρίσαμε στο σκάφος όπου ο Δημήτρης μας έβγαλε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Ο Δημήτρης είδε 3-4 πολύ μεγάλους ροφούς στα 25μ βάθος αλλά δεν επιχείρησε την βουτιά γιατί ήταν μόνος του.

Αφού αλλάξαμε πήραμε τον δρόμο του γυρισμού όλο χαρά. Δόθηκε ραντεβού το επόμενο μεσημέρι σε γνωστή ταβέρνα και ήρθαν και άλλοι φίλοι όπου σε ένα τρικούβερτο γλέντι φάγαμε κάποια από τα χτεσινά ψάρια.

Αυτή ήταν και η τελευταία μας μέρα στο όμορφο αυτό νησί. Την επομένη μπήκαμε στο καράβι για να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα ξανάρθουμε στην αγαπητή μας Φολέγανδρο!!!

            

Ο αυτοκράτορας την γλύτωσε, η νύφη του ....όχι!!!

Φωτογραφία-video:Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Μπορεί πολλά ψάρια (σφυρίδα, ροφός, σαργός κτλ) να είναι πολύ πιο νόστιμα από τα τονοειδή, αλλά για εμένα το ψάρεμά τους είναι η απόλυτη εμπειρία. Βέβαια δεν έχω ψαρέψει ποτέ ξιφία ή κάποιο καρχαριοειδές, αν και έχω δει μέσα στη θάλασσα αυτά τα είδη, όμως η εμπειρία μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μπαίνοντας λοιπόν το καλοκαίρι και μια εβδομάδα μετά που είχα πιάσει το μαγιάτικο, αποφάσισα να επισκεφτώ ξανά τον αγαπημένο αυτό βαθύ ψαρότοπο. Όμως σκεπτόμουν ότι δεν είμαι και πολύ έτοιμος για τα βαθιά. Θα έκανα λοιπόν όσο το δυνατόν ρηχά καρτέρια και έχει ο Θεός.

Θα πήγαινα μόνος μου γιατί ο Βρεττός είναι στα Κύθηρα και ο Σπύρος είναι εκτός Αθηνών. Ξύπνησα χαράματα, φόρτωσα τον εξοπλισμό μου και ξεκίνησα. Έφτασα, ντύθηκα και πριν βγει ο ήλιος ήμουνα στο νερό. Η θάλασσα είχε αρκετό κυματισμό αλλά φυσικά δεν πτοήθηκα καθόλου. Κολύμπησα και έφτασα στο σημείο που ήθελα και πλακώθηκα στα καρτέρια. Η θάλασσα έβραζε από τα μικρόψαρα. Σε πολλά καρτέρια τα παρακολουθούσα χωρίς καν να ψαρεύω. Είχε πάρα πολλή ψιλή σαρδέλα, η οποία σχημάτιζε μια ασημένια κουρτίνα μπροστά μου. Τα ψαράκια ήταν τόσο πολλά που δεν μπορούσα να δω τι υπήρχε πίσω από αυτά. Καθώς χόρευαν κόντρα στο απαλό ρέμα, άλλαζαν κατεύθυνση με συνέπεια να αστράφτει η ασημένια κουρτίνα δημιουργώντας ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς. Είναι καταπληκτικό πως ενώ είναι χιλιάδες τα ψαράκια να μπορούν να συντονίζονται και να συνεργάζονται τόσο άψογα, λες και είναι ένα σώμα! Ανάμεσά τους υπήρχαν και πολλές καλόγριες, που με το σκούρο καφέ τους χρώμα, άλλαζαν την μονοτονία της ασημένιας κουρτίνας. Αν προσθέσουμε τα μελανούρια και τις γόπες που έκαναν βόλτες, τότε αυτός ο ζωντανός θαλάσσιος πίνακας είχε φτάσει στην τελειότητά του. Εκστασιασμένος από το όλο θέαμα δεν ψάρευα καθόλου, όταν ένα καλό «σπάσιμο» και ο θόρυβος που έκαναν τα ψαράκια καθώς έτρεχαν να χωθούν στα βράχια του υποβρύχιου γκρεμού, με συνέφερε στην πραγματικότητά μου. Είδα έναν αρκετά μεγάλο τόνο να περνάει με απίστευτη ταχύτητα από μπροστά μου, σπέρνοντας τον πανικό στην κοινότητα από τα μικρόψαρα. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να προλάβω να στρέψω το ψαροτούφεκο προς τον τόνο και έτσι απλά χάζεψα όλο του το μεγαλείο καθώς χανόταν στο απέραντο γαλάζιο.

Συνέχισα τα καρτέρια όλο και πιο βαθιά, όταν από τα αριστερά μου φάνηκε να πλησιάζει ένας καλός σε μέγεθος τόνος. 

Εγώ τον έκανα περίπου 10-15 κιλά και άπλωσα το όπλο μου και τον σημάδεψα. Την στιγμή που πατούσα την σκανδάλη ο αυτοκράτορας της θάλασσας επιτάχυνε και η βολή τον βρήκε χαμηλά και πίσω στην ουρά. 

Το εκπληκτικό αυτό πλάσμα άλλαξε τόσο γρήγορα ταχύτητα, που μέχρι να φτάσω στην επιφάνεια από τα -15μ. είχε σχεδόν πάρει 80μ σκοινί από τα 100μ που έχω στο μουλινέ μου. Άρχιζε να με τραβάει στα ανοιχτά και εγώ δεν τον κόντραρα γιατί ήξερα ότι η βολή μου δεν ήταν καλή. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ξεψάρισε και εγώ έμεινα να μαζεύω το σκοινί και την βέργα μου μεσοπέλαγα. Το καλό της όλης υπόθεσης είναι ότι η πληγή που του είχα κάνει ήταν ανεπαίσθητη και το υπέροχο αυτό πλάσμα θα ζούσε σίγουρα. Με αυτή την ενθαρρυντική σκέψη όπλισα και ξεκίνησα τα καρτέρια πάλι. Σε κάποια καρτέρια έβλεπα κάποιες κοιλιές ή πλευρά να αστράφτουν στο βαθύ μπλε. Κάποια τονοειδή περνούσαν ανοιχτά ή πολύ βαθιά αγνοώντας την παρουσία μου. Το ένα καρτέρι διαδέχονταν το άλλο χωρίς τίποτα το σπουδαίο, όταν ένα μεγάλο σπάσιμο από τα μικρόψαρα σήμανε τον συναγερμό. Τα ψαράκια ήρθαν στην κυριολεξία και κόλλησαν πάνω μου. Στην ασημένια κουρτίνα δημιουργήθηκε μια μεγάλη τρύπα καθώς τα μικρόψαρα προσπαθούσαν να απομακρυνθούν πανικόβλητα από το σημείο που πλησίαζαν οι θηρευτές. Μέσα από το άνοιγμα είδα ένα κοπάδι καμιά εικοσαριά τάσκες (dog tooth tuna) να πλησιάζουν. Το κοπάδι είχε διαφόρων μεγεθών ψάρια. Τα πιο μεγάλα ήταν πιο σκουρόχρωμα. Ήταν όμως λίγο πιο μακριά από ότι θα ήθελα και έτσι έδωσα μια σπρωξιά με το χέρι μου και τις πλησίασα. Αυτές απτόητες! Σημάδεψα την πιο κοντινή και πάτησα την σκανδάλη. Το ψάρι που στόχευσα προσπάθησε να αποφύγει την βέργα και έσκυψε, με συνέπεια να το πετύχω ψιλά στην πλάτη. Έφυγε προς το μπλε με μεγάλη ταχύτητα και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μου είχε ξετυλίξει σχεδόν όλο το σκοινί από το μουλινέ του όπλου μου. Εγώ την κόντραρα απαλά προσπαθώντας να σταματήσω την ορμή του, ζητώντας Του να μην χάσω και αυτό το ψάρι. Μετά από λίγο γύρισε καταπάνω μου. Φυσικά δεν την έβλεπα και προσπαθούσα να μαζεύω το σκοινί για να το έχω τεντωμένο πάντα. Είχαν περάσει περίπου 20’ όταν το ψάρι ήταν κάθετα από κάτω μου και δεν κουνιόταν. Εγώ απλά κράταγα το σκοινί τεντωμένο και περίμενα την αντίδρασή της. Τίποτε δεν έγινε! Τραβώντας απαλά το σκοινί κατάλαβα ότι μάλλον είχε μπερδέψει και ένας Θεός ξέρει σε τι βάθος. Μάζεψα το υπόλοιπο σκοινί και κρέμασα το ψαροτούφεκο στην σημαδούρα με το σκοινί πάντα τεντωμένο. Αφού προετοιμάστηκα, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Είχα φτάσει στα -20 μ όταν είδα το ψάρι να είναι ακίνητο περίπου 10 μ πιο βαθιά. Αναδύθηκα.

«Φαίνεται πως κάπου έχει μπερδευτεί. Δεν μπορούσε να ήταν στο ποιο πάνω σκαλοπάτι;» αναρωτήθηκα. Ηρέμησα για 6’ και πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα αφού έβγαλα και ένα βαρίδι του κιλού από την ζώνη μου. Προχωρούσα και προχωρούσα αλλά το ψάρι δεν φαινόταν. Κάποια στιγμή το είδα και καθώς το πλησίαζα δεν αισθανόμουν και πολύ ευχάριστα. Έριξα μια κλεφτή ματιά στο καταδυτικό μου ρολόι που έδειξε -34,6 μ. Το ψάρι ήταν 8 με 10 μ πιο βαθιά. Σταμάτησα αμέσως την βουτιά, τράβηξα το σκοινί του ψαροτούφεκου μήπως και ξεκολλήσει και αναδύθηκα. Όταν βγήκα στην επιφάνεια και ηρέμησα κοίταξα πάλι το ρολόι μου. Έδειχνε -35.1 μ σε 1’και 39’’. 

«Δεν αξίζει τον κόπο να πνιγώ. Θα κόψω το σκοινί» σκέφτηκα. Πήγα στην σημαδούρα και τράβηξα το σκοινί. Ως εκ θαύματος είχε ξεκολλήσει! Μάζεψα το σκοινί με σταθερή ταχύτητα και μόλις φάνηκε το ψάρι βούτηξα και το έπιασα. Το τι φιλία του έδωσα δεν λέγεται. Ευχαρίστησα άπειρες φορές και τον Ύψιστο για το δώρο του.

"Να μάθεις άλλη φορά να μην βάζεις αμφιβολίες και φοβίες για το πόσο βουτάς. Βάζε τα όριά σου χωρίς φόβο...." είπα στον εαυτό μου για τις πρωινές μου σκέψεις. Εκεί τελείωσε το ψάρεμά μου. Στην παραλία έβγαλα τις φωτογραφίες μου και το ζύγισα. Ήταν 7,891 γρ. 

Ξεκοίλιασα την νύφη του αυτοκράτορα για να φύγει το πολύ αίμα που έχουν αυτά τα ψάρια. Εκείνη την στιγμή ήρθε και ο Διονύσης (ντόπιος ψαράς) που έχοντας στο καλάμι του ένα με ψεύτικο ψαράκι είχε πιάσει άλλη μια τάσκα ολόιδια με την δική μου. Την ξεκοίλιασε και αυτός και αφού τα είπαμε αποχαιρετιστήκαμε. Εγώ πήρα τον δρόμο του γυρισμού κουρασμένος μεν, 
χοροπηδώντας δε.                                               

Βαλς με έναν πρίγκιπα!

Φωτογραφία-Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Μπήκε ο Ιούνιος και αποφασίσαμε με τον Βρεττό να πάμε για ψάρεμα. Ο Σπύρος άφαντος με τις καλοκαιρινές ετοιμασίες, αν και τα κολυμπιτά ψαρέματα δεν τα πάει καθόλου. Την τελευταία στιγμή όμως μου το ανέβαλε και ο Βρεττός. Σιγά μην έχανα την ευκαιρία να πάω έστω και μόνος. Τα φόρτωσα όλα και ξεκίνησα χαράματα για έναν παλιό ψαρότοπο που στο παρελθόν μου είχε δώσει ωραία θαλασσινά στολίδια. Βασικός τρόπος ψαρέματος θα ήταν τα καρτέρια. Το μόνο που άλλαζε ήταν ότι τα όπλα. Θα ήταν τα πιο μεγάλα που έχω, μιας και τα θηράματα μπορεί να είναι πολύ μεγάλα και πιο βαθιά. Έφτασα λίγο μετά την ανατολή του ήλιου και αφού ντύθηκα, ξεκίνησα για να φτάσω στο γνωστό κάβο. Τα νερά ήταν θολά από τον νοτιά. Ορατότητα μέχρι το πολύ 10 μ. Έφτασα εκεί που ήθελα και αφού πόντισα την σημαδούρα για να με βλέπουν οι βάρκες βούτηξα όλος χαρά. Δεν είχε καθόλου ρέμα και είχε πολύ ψιλό (καλόγριες, γόπες και ψιλή σαρδέλα). Τα καρτέρια διαδέχονταν τα ένα το άλλο όταν από πίσω μου ήρθε ένας λούτσος περίπου ενάμιση κιλό. 

Τον αγνόησα σκεπτόμενος: «Θέλω αυτούς που κυνηγάνε εσένα!». Λες και το κατάλαβε πέρασε δίπλα μου στα επόμενα καρτέρια 3-4 φορές μέχρι που δεν το ξαναείδα. 

Σε ένα άλλο καρτέρι πέρασε από μπροστά μου ένα δίκιλο τονάκι με απίστευτη ταχύτητα και εγώ απλώς το παρατηρούσα μέχρι που χάθηκε στο μπλε. Εννοείτε ότι μετά από κάθε βουτιά υπήρχε χρόνος για ξεκούραση. Καθώς είμαι στα ρηχά και ξεκουράζομαι ανάμεσα στις βουτιές, ένα τετράκιλο περίπου τονάκι κάνει ντου στην ψιλή σαρδέλα ακριβώς δίπλα μου. Φυσικά δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. Όπως είχε έρθει, με την ίδια ταχύτητα εξαφανίστηκε. Στα επόμενα δύο καρτέρια πέρασαν τονάκια πολύ ανοιχτά και εγώ τα παρατηρούσα μήπως και κάποιο στρίψει προς το μέρος μου αλλά…. Το συγκλονιστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι μόλις κάποιος κυνηγός εμφανιστεί όλο το ψιλό (καλόγριες, γόπες και ψιλή σαρδέλα) πανικοβάλλεται και έρχεται καταπάνω μου ή προς τον βράχο για να κρυφτεί, ενώ εγώ ψάχνω να βρω ποιος έρχεται και από πού. Στα περισσότερα καρτέρια δεν συνέβαινε τίποτε και εγώ απλώς χάζευα τα μικρόψαρα που χόρευαν στο μπλε απολαμβάνοντας κάθε στιγμή που μπορεί να ήταν και η τελευταία τους. Έτσι κυλούσαν τα λεπτά μέχρι σε ένα καρτέρι στα 10μ βάθος παρατήρησα ότι οι γόπες που ήταν από πάνω μου όρμησαν καταπάνω μου. Γύρισα ολόκληρος στην προσπάθειά μου να δω τι ήταν αυτό που πιθανόν να περνούσε από πάνω μου. Ήταν ένα τονάκι 3-4 κιλά. Μέχρι να στρέψω το μεγάλο ξύλινο ψαροτούφεκό μου και να σημαδέψω αυτό είχε περάσει. Όταν κατάφερα να πατήσω την σκανδάλη το μόνο που κατάφερα ήταν να το τρομάξω για να εξαφανιστεί ταχύτατα στο βαθύ μπλε. Πάω στα ρηχά για να ξεκουραστώ και να οπλίσω ξανά το ψαροτούφεκό μου. Ενώ ηρεμώ και είμαι χαλαρός και αμέριμνος στα τρία μέτρα από εμένα και σε βάθος μόλις 2μ περνάει ένα μαγιάτικο 4-5 κιλά. Μέχρι να συνέλθω από το σοκ το ψάρι είχε φύγει. 

Γυρίζω προς τον ολογάλανο ουρανό και λέω: «Κάποιος σίγουρα με δουλεύει και έχει Ξεραθεί στα γέλια!!!». Γέλασα και εγώ και είπα στον εαυτό μου: «Υπομονήήήή….» συνέχισα τα καρτέρια αλλά τίποτε. Αποφάσισα να κάνω ακόμη δύο ή τρία και να φύγω. Ούτως ή άλλωστε δεν περίμενα να πιάσω τίποτε. Καθώς ετοιμαζόμουν να βουτήξω μου ήρθε στο μυαλό μια παλιά εμπειρία που είχα στον συγκεκριμένο τόπο. Σε ένα καρτέρι μου είχε έρθει με απίστευτη ταχύτητα ένα πολύ μεγάλο μαγιάτικο περίπου 30-35 κιλά και ενώ εγώ περίμενα να κόψει καθώς με πλησίασε αυτό έστριψε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα ούτε να πατήσω την σκανδάλη ενώ αυτό εξαφανίστηκε στα άπατα!!! Με αυτές τις σκέψεις βούτηξα και καρτέρεψα. Ξαφνικά τα μικρόψαρα έγιναν ένα με τον τοίχο. 

Στο βάθος φάνηκαν 5-6 μαγιάτικα. Τα ψάρια είχαν τέτοια πορεία που η διαίσθησή μου έλεγα ότι δεν θα πλησιάσουν. Δίνω μια σπρωξιά με το χέρι μου και φεύγω διαγώνια καταπάνω τους. Αυτά αμέσως άνοιξαν ταχύτητα ενώ εγώ επιβράδυνα. Τότε το ένα από τα προπορευόμενα στρίβει απότομα και έρχεται καταπάνω μου. Χωρίς πολλές σκέψεις με το που το είδα αυτό πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα και κάλυψε τα τέσσερα περίπου μέτρα, που με χώριζαν από το ψάρι, σε εκατοστά του δευτερολέπτου. Ο μεγάλος κυνηγός πρόλαβε να στρίψει αλλά η βέργα του καρφώθηκε στο κεφάλι του. 

Ο πρίγκηπας της θάλασσας τινάχτηκε βίαια προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα κάνοντάς την να λυγίσει. Βλέποντας ότι η βέργα δεν το έχει ξεπεράσει, έκλεισα την κάμερα και προσπάθησα να ελέγξω όσο μπορώ το ψάρι. Η αγωνία στο κατακόρυφο και οι προσευχές μου για να μην συμβεί το μοιραίο πρέπει να είχαν φτάσει στα Ουράνια. Το μεγάλο πελαγίσιο ψάρι προσπάθησε να μπερδέψει την πετονιά ή και την βέργα σε κάποια βράχια. Τραβώντας το σχοινί αρκετά το απέφυγα 3-4 φορές. Άλλες δύο φορές καθώς κρατούσα το σχοινί τεντωμένο το δυνατό ψάρι με βούλιαξε. Άφησα λίγο παραπάνω σχοινί και βγήκα στην επιφάνεια κρατώντας το πάντα τεντωμένο. Όμως η καλή βολή είχε αρχίσει να επηρεάζει το ψάρι. Οι κινήσεις του έγιναν πιο αργές και σπασμωδικές. Μην περιμένοντας άλλη ευκαιρία βούτηξα πάνω στο μεγάλο ψάρι. Έπιασα την βέργα και την έσπρωξα με όση δύναμη είχα για να τρακάρει το χέρι μου στο κεφάλι του. Η βέργα είχε χτυπήσει το απέναντι μάγουλο, σπάζοντάς το, αλλά δεν κατάφερε να το περάσει. Έτσι με το σπρώξιμο μου πέρασε εύκολα απέναντι. Την έπιασα δεξιά και αριστερά έχοντας το κεφάλι του ψαριού ανάμεσα στα χέρια μου. Το μεγάλο πελαγίσιο ψάρι χτύπησε την ουρά του αρκετές φορές και παρασυρθήκαμε δεξιά-αριστερά ανεβαίνοντας στην επιφάνεια. Ήταν σαν να χορεύαμε αγκαλιασμένοι ένα πολύ ερωτικό βαλσάκι. Στην επιφάνεια έβγαλα το μαχαίρι και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Το αγκάλιασα, το φίλησα ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που του είχα προκαλέσει.  

Το κρέμασα στην σημαδούρα και ευχαρίστησα τον Ύψιστο για το υπέροχό Του δώρο. Αφού ηρέμησα έκανα μια τελευταία βουτιά για να δω τι επικρατεί στα πολύ βαθιά. Πολύ κρύο και σκοτάδι!  Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μου. Βγήκα στην παραλία, έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα και γεμάτος χαρά αλλά αρκετά κουρασμένος πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Το μαγιάτικο ζύγιζε 14,7 κιλά και με δυσκολία χώρεσε στο 70 λίτρων ψυγείο μου!

                   

Όταν η Μεγαλόχαρη συναινεί για ένα ψάρεμα στην Κάρπαθο!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Είμαι ήδη 3 εβδομάδες στην αγαπημένη μου Κάρπαθο και ο καιρός δεν λέει να καλμάρει. Στις 14 Αυγούστου όμως το απόγευμα, ο καιρός έχει λίγο σπάσει. Όταν λέμε έχει λίγο σπάσει μην νομίζεται και πολλά πράγματα. Απλά το 7αρι έχει γίνει 5αρι Β.ΒΔ. Έτσι αποφασίζω να πάω για μια πολύ πρωινή βουτιά ανήμερα της Παναγίας. Φυσικά υπήρχαν ψιλο-αντιρρήσεις από τους γονείς μια και η ημέρα είναι εορταστική, αλλά ποιος τους άκουγε. Μόνο που άκουσα στο δελτίο καιρού ότι το 7αρι θα ξαναγύριζε, εγώ έκανα τα πλάνα μου για την βουτιά.

Ξύπνησα χαράματα πριν ακόμη ο ήλιος βγει. Έστησα αφτί για να δω τι γίνεται και όντος ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει. Δεν είχα και πολλά περιθώρια και έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να ψαρέψω τον συγκεκριμένο τόπο. Τα φόρτωσα στο αυτοκίνητο και μετά από λίγο έφτασα εκεί που ήθελα. Ντύθηκα αστραπιαία. Δεν θυμάμαι να έχω ντυθεί ποτέ τόσο γρήγορα. Ίσως τότε που είχα πιάσει τον τόνο ανοιχτά την Συκίνου. Περίμενα να έρθει το κατάλληλο κύμα και βούτηξα. Τα νερά ήταν σαν γάλα από την θολούρα στην παραλία. Ανοίχτηκα και η ορατότητα κάπως έφτιαξε. Τώρα έβλεπα 3-4μ. Δεν με ενοχλούσε αυτό. Ίσα-ίσα, αλλά ο έντονος κυματισμός ήταν το πρόβλημα. Φυσικά θα ψάρευα ρηχά. Πλακώθηκα στα καρτέρια δεν άργησα να πιάσω τον πρώτο καλό σαργό. Λίγο πιο κάτω έπιασα έναν 660 γρ σκάρο. 

«Πάλι καλά» σκέφτηκα. Ο έντονος κυματισμός με ανάγκαζε να βάζω όλες μου τις δυνάμεις για να κρατιέμαι από τις πέτρες και ας φορούσα ένα τρίκιλο βαρίδι επιπλέον στην πλάτη και μισόκιλα βαριδάκια στα πόδια μου. Υπήρχαν φορές που το κύμα ήταν τόσο ισχυρό που κυριολεκτικά με ξεκολλούσε από τον βυθό. Εγώ απτόητος! Το διασκέδαζα όσο μπορούσα. Κωμικοτραγικές καταστάσεις! Εγώ να προσπαθώ να κρατηθώ από διάφορες πέτρες στο βυθό, τα ψάρια να έρχονται κυριολεκτικά πανικόβλητα καταπάνω μου να δουν τι είναι αυτό το περίεργο πράγμα, εγώ να προσπαθώ να σημαδέψω και να έρχεται το κύμα σαν τον απόλυτο κυρίαρχο και να με ξεκολλάει από το βυθό χωρίς δεύτερη κουβέντα….. Εννοείται ότι τα ψάρια εξαφανίστηκαν και εγώ να προσπαθώ να μην τρακάρω πάνω σε κάποια πέτρα ή να μην πιω νερά από τα γέλια!! Αυτό συνέβη αρκετές φόρες κατά την διάρκεια του ψαρέματος. Φυσικά αστόχησα και πολλές φορές σε εύκολους στόχους υπό άλλες συνθήκες. 

Σε κάποια στιγμή έφτασα και σε μια σπηλιά που γνωρίζω. Εκεί μέσα το κύμα δεν επηρεάζει τα ψάρια και αυτά με την σειρά τους κάθονται στο βάθος σχεδόν ακίνητα. Μπήκα με πολύ προσοχή και όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Στο βάθος είχε δύο μισόκιλους σαργούς που έκοβαν βόλτες. Τα ψάρια δεν με είχαν πάρει χαμπάρι και εγώ ψευτοκριμένος περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Μόλις ο ένας πέρασε μπροστά από τον άλλο πάτησα την σκανδάλη και τους έπιασα και τους δύο.

Χαρούμενος συνέχισα να ψαρεύω. Όμως κάτι τράβηξε το βλέμμα μου που δεν ταίριαζε στο όλο σκηνικό. Κοίταξα καλύτερα και σε βάθος 2μ, στην είσοδο ενός βράχου υπήρχε μια κολοχτύπα να με κοιτάει. Χωρίς δεύτερη σκέψη την έπιασα. 

«Μάλλον θα φάμε μακαρονάδα αύριο» σκέφτηκα και μου τρέξανε τα σάλια. Ενώ χάζευα αυτή την λιχουδιά σκεπτόμενος διάφορα, ήρθε μια σφαλιάρα από ένα κύμα, που έσκασε πάνω μου, για να με συνεφέρει. Συνέχισα το ψάρεμά μου και έπιασα άλλους τέσσερις σαργούς και πέντε σκάρους. Ένας κέφαλος λίγο έλειψε από την φόρα που είχε πάρει να καρφωθεί μόνος του στην βέργα. Εγώ απλά πάτησα την σκανδάλη. Εννοείτε ότι στο ρηχό πλάτωμα ούτε καν προσπάθησα να πάω. Τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα και εγώ δεν είχα όρεξη για επώδυνες περιπέτειες. Λίγο πριν βγω είδα κάτι μέσα σε ένα δεμάτι από φύκια. Δεν μπορούσα να δω ούτε να καταλάβω τι ήταν αλλά μου φάνηκε αρκετά μεγάλο. Σημάδεψα όσο μπορούσα καλύτερα και έριξα. Έπιασα μια πράσινη πετροχειλού κοντά στο ένα κιλό. Ο καιρός είχε δυναμώσει πολύ. Μπορεί να μην ήταν 7 μποφόρ αλλά ήταν ένα γεμάτο 6αρι, που όλο και δυνάμωνε. Αποφάσισα να βγω. Περίμενα το κατάλληλο κύμα και βγήκα στην παραλία κυριολεκτικά κολυμπώντας και σερνάμενος πάνω στα χαλίκια. 

Κάθισα σε μια πέτρα, αφού έβγαλα την στολή και έφαγα ότι είχα φέρει μαζί μου. Παρόλο το βουητό του αέρα και την δύναμη της θάλασσας, το όλο τοπίο είχε μια γαλήνη, μια απίστευτη ηρεμία. Χάζεψα το απίστευτο γαλάζιο της θάλασσας και την ένωσή του με το μπλε του ουρανού στο βάθος του ορίζοντα. Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια της μάνας μου «Δεν θα πας στην εκκλησία τέτοια μέρα που είναι;»

«Μα ήμουν ήδη τόσες ώρες μέσα στην εκκλησία» έπιασα τον εαυτό μου να απολογείται. Είναι ορισμένα ψαρέματα, σαν το σημερινό, που ψαρεύω εκστασιασμένος. Μην με ρωτήσετε τι και πως δεν ξέρω να σας πω. Απλά συμβαίνει. Έχω παρατηρήσει ότι μου συμβαίνει πιο συχνά όταν δεν πάω για κάτι συγκεκριμένο και πάω μόνο για να βουτήξω. Σήμερα λόγω του καιρού ήθελα απλά να πάω να δω το μέρος πως είναι. Δεν το έχω ψαρέψει ξανά με καιρό. Δεν ξέρω πόση ώρα χάζευα το όλο θέαμα. Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα ήταν 10:45 πμ και είχα κάνει 144 βουτιές. Ευχαριστώντας την Μεγαλόχαρη που γιόρταζε κιόλας, πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό.
Το πρωί από την φούρια μου για να προλάβω την βουτιά δεν είχα προσέξει τα καμένα πεύκα. Στεναχωρήθηκα πολύ με αυτό που είδα. Το Πάσχα που είχα έρθει στο νησί αυτό δεν υπήρχε. Η φωτιά είχε κάψει σχεδόν όλη την πλαγιά και απλώς έσβησε όταν έφτασε στην θάλασσα.
«Μεταξύ των άλλων θα πρέπει να αλλάξουμε και αυτή την νοοτροπία μας. Δεν γίνεται να καίμε τα ελάχιστα εναπομείναντα δάση μας για να χτίσουμε σπίτια ή να καταπατήσουμε χωράφια. Τι θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά;» αναρωτήθηκα καθώς οδηγούσα.....

Στο σπίτι βγάλαμε τις φωτογραφίες και η μητέρα μου άνοιξε τα κιτάπια της για να δει πως θα μαγειρέψει την μακαρονάδα με την κολοχτύπα. Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει πεντανόστιμη!!!

Όταν το παρελθόν συναντά το παρόν...

Φωτογραφία-video: Νίκος Ιωάννου, Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Όχι δεν κάνετε λάθος, στο σωστό blog είστε!!!

Φαίνεται ότι κατά την διάρκεια της φετινής χρονιάς έρχονται πιο έντονα γεγονότα για να μου θυμίζουν την χώρα που γεννήθηκα και είναι η Αιθιοπία. Μετά από την αποχώρηση του αγαπητού μου ξ-αδελφού Σταύρου, το καλοκαίρι με βρίσκει για άλλη μια φορά στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Όμως σε αντίθεση με το Πάσχα που η θάλασσα ήταν κόλα, τώρα οι ισχυροί Β-ΒΔ των 6-8 μποφόρ άνεμοι δεν λένε να κοπάσουν. Συν τις άλλοις ήρθε και ο αδελφός την μητέρας μου, ο θείος Νίκος με την κοπέλα του την Χιοτ (που σημαίνει Ζωή στα Αιθιοπικά) και είχα να τον δω 20 περίπου χρόνια. Εννοείται ότι η χαρά μου δεν περιγραφόταν που τον έβλεπα μετά από τόσα χρόνια. Θυμηθήκαμε τις παλιές ιστορίες που με πήγαινε σε κάποια κυνήγια του μαζί με τον αδελφό μου, όπου εμείς απλά κοιτάγαμε γιατί τα όπλα ήταν μεγάλα και βαριά. Βέβαια όταν μας δινόταν η ευκαιρία παίρναμε τα αεροβόλα και ότι πετούσε κινδύνευε. Πολλές ιστορίες που ειπώθηκαν είχαν κυρίως θέμα το ψάρεμα στην Αιθιοπία. Εννοείτε ότι μιλάμε για ψάρεμα με καλάμια ή πετονιές γιατί το κολύμπι δεν επιτρέπεται σε αρκετές περιοχές διότι υπάρχουν κροκόδειλοι που φτάνουν τα 6 μ και βάρος μάξιμουμ τους 2 τόνους. Σε αυτές τις ιστορίες προστέθηκαν και οι καινούργιες. Εγώ έλεγα για τα ψαρέματά μου και ο θείος για τα κυνήγια του. Ο θείος γύρισε στην Αιθιοπία όταν άλλαξε το καθεστώς και μαζί με τον παιδικό του φίλο, τον Νάσο, διοργανώνουν σαφάρι για πλούσιου ξένους ως επί των πλείστων, που θέλουν να κυνηγήσουν τα μεγάλα αφρικανικά θηράματα όπως βουβάλια, λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, αντιλόπες κτλ. Το τίμημα ανάλογα με το ζώο πολλές φορές φτάνει αρκετές χιλιάδες Αμερικάνικα δολάρια. Η μία ιστορία διαδεχόταν την άλλη, όταν σερβιρίστηκε το μεσημεριανό. Ο θείος είχε ζητήσει μεγάλο ψάρι και ευτυχώς υπήρχε ένα 10αρης ροφός για την ανάλογη περίσταση. Και ενώ ετοιμαζόμασταν να φάμε, μόλις οι καλεσμένοι μας είδαν το ψάρι έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις. Οι κουβέντα άναψε πάλι αλλά αυτή την φορά μασουλώντας την υπέροχη ροφόσουπα και όλες τις άλλες τοπικές λιχουδιές της μαμάς.

Το επόμενο πρωινό πήγα για βουτιά. Ο καιρός σταθερός στα 7 μποφόρ και έτσι διάλεξα μια παραλία για να ψαρέψω μέσα στα κύματα. Έβαλα και ένα τρίκιλο βαρίδι και βούτηξα πηγαίνοντας δεξιά προς κάτι ξενέρια. Στο 1^ο κιόλας καρτέρι μου ήρθε ένας μεγάλος κέφαλος. Όμως ο έντονος κυματισμός δεν με άφηνε να σημαδέψω καλά, με αποτέλεσμα να χτυπήσω χαμηλά το ψάρι και αυτό να μου φύγει. 

«Το καλό είναι ότι θα ζήσει» σκέφτηκα. Στο επόμενο καρτέρι αστόχησα σε έναν καλό σαργό. Ακόμη δεν κατάλαβα πως! 

«Δεν πειράζει» είπα μέσα μου και συνέχισα. Έπιασα δύο σκάρους. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένας κακαρέλος μέσα σε ένα κοπάδι από γερμανούς. Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη και έπιασα μεν τον κακαρέλο αλλά και έναν γερμανό κατά τύχη. Συνέχισα και έπιασα τέσσερις σαργούς. Ο προτελευταίος έτρεχε σαν τρελός ανάμεσα στις πέτρες, μέχρι που μπήκε σε ένα φρυδάκι που ίσα-ίσα χωρούσε. Αν δεν είχα παρακολουθήσει την όλη του πορεία προσεχτικά μέσα στα κύματα σίγουρα δεν θα έψαχνα εκεί που χώθηκε. Όταν τον έπιασα (700 γρ) αποφάσισα να βγω. Εκεί όμως που σερνόμουν στον βυθό, βλέπω έναν ωραίο σαργό να μασουλάει κάτι, χωρίς να με έχει πάρει χαμπάρι. Τραβιέμαι πίσω από την πέτρα, παίρνω μια γρήγορη ανάσα και ξαναβουτάω. Σέρνομαι στον βυθό με όλες τις αισθήσεις μου σε συναγερμό αλλά το ψάρι δεν ήταν εκεί. Βγαίνω λίγο πιο πολύ και βλέπω την ουρά του. Το ψάρι είναι ένα μέτρο πιο δεξιά και πιο κοντά σε εμένα από εκεί που το είχα πρωτοδεί. Δεν έχω και πολλά περιθώρια πριν με πάρει χαμπάρι και μόλις βλέπω λίγο την ράχη του ρίχνω. Πετάχτηκε ο σαργός για να φύγει αλλά ήταν αργά.  

Έπιασα τον 950 γρ σαργό και βγήκα χωρίς να ψαρέψω τα υπόλοιπα 30 περίπου μέτρα. Στην παραλία έβγαλα τις φωτογραφίες μου και πήγα σπίτι. 

Εκεί έγινε ένας μικρός χαμός με τον θείο και βγάλαμε πάλι μερικές φωτογραφίες.

Φάγαμε μεσημεριανό και ξεκούραση. Το απόγευμα πήγαμε για μπάνιο. Όχι πως εγώ θα έκανα, αλλά όποιος ήθελε μπορούσε. Πόσα όμως πράγματα παίρνουμε δεδομένα στην ζωή μας. Για εμάς η θάλασσα είναι δεδομένη. Τα καλοκαίρια την χαιρόμαστε και όχι μόνο, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ξαναδεί και δεν έχουν κολυμπήσει στην ζωή τους.  Έτσι και με την Χιότ. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπε από τόσο κοντά και πρώτη φορά που μπήκε μέσα. Με το που μπήκε την δοκίμασε να δει αν είναι αλμυρή όπως λένε! Στην Αιθιοπία είχε μπει σε μια λίμνη μέχρι το γόνατο και αυτό με τα χίλια παρακάλια του θείου Νίκου. Ας μην ξεχνάμε ότι τα νερά των λιμνών ως επί των πλείστων έχουν χρώμα καφέ και υπάρχουν και οι κροκόδειλοι σε πολλούς μεγάλους αριθμούς. Εννοείται ότι η συγκεκριμένη λίμνη δεν είχε κροκοδείλους.

Το βάφτισμα του πυρός το ανέλαβε κατεξοχήν η Σοφία και λιγότερο η μάνα μου. Έβλεπα τον φόβο της Χιότ να μπει μέσα στο νερό και πολύ περισσότερο να κολυμπήσει. Με τα πολλά η Σοφία την κατάφερε να μην πατάει τα πόδια της (στα ρηχά πάντα) και να απολαύσει όσο μπορούσε την ελευθερία που σου προσφέρει το υγρό στοιχείο. 

Πόσο όμορφο είναι να βλέπεις έναν συνάνθρωπό σου να ξεπερνάει έστω και για λίγο έναν φόβο του. «Πόσα πράγματα παίρνω δεδομένα ενώ δεν είναι έτσι» αναρωτήθηκα…..

Την επομένη αποφάσισα να πάω στον ίδιο τόπο για ψάρεμα, μόνο που αυτή την φορά θα πήγαινα προς τα αριστερά, με τον ίδιο εξοπλισμό και την ίδια ταχτική. Πλακώθηκα στα καρτέρια και στο σύρσιμο στον βυθό και έπιασα γρήγορα έναν μισόκιλο σικυό, 2 σκάρους και 2 σαργούς. Σε μια φάση καθώς βγαίνω από έναν βράχο το μάτι μου πιάνει μια κίνηση να μπαίνει κάτω από έναν βράχο. Παίρνω ανάσα και βουτάω και στο βάθος της σχισμής έχει έναν ωραίο σαργό. Κάνω ένα καρτεράκι και έρχεται προς το μέρος μου και πιάνω έναν σαργό του κιλού. 

«Καλά πάμε και είναι πολύ νωρίς ακόμη» σκέφτηκα. Βάζω τον σαργό μαζί με τα άλλα ψάρια και οπλίζω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω και σέρνομαι στο βυθό. Έχει μπροστά μου τρία ανοίγματα ο βυθός και διαλέγω να πάω ίσια. Με το που βγαίνω, κοιτάω μπροστά και από κάτω μου, στην σκιά του βράχου έχει δύο ροφούς στα 2-3μ νερό. Σημαδεύω τον πιο μεγάλο και ρίχνω. Πετυχαίνω το ψάρι στον σβέρκο και σκέφτομαι ότι δεν έχω ανοίξει την κάμερα. Βρίσκει ευκαιρία ο ροφός και παίρνει δρόμο για να βραχώσει. Μέχρι να συνέλθω και να μαζέψω τα μπόσικα έχει προλάβει να βάλει κεφάλι του σε μια τρύπα. Αναδύομαι κρατώντας το σκοινί τεντωμένο. Παίρνω μια γρήγορη ανάσα και ξεβραχώνω τον τεσσάρι ροφό (3,890 γρ.). 

Τον πήρα αγκαλιά, τον φίλησα ζητώντας του συγνώμη (όπως κάνω πάντα με όλα τα θηράματά μου) και βγήκα χωρίς να ψαρέψω άλλο και ας είχα βουτήξει ούτε δύο ώρες πριν. Το ψάρεμα είχε πάει πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Έβγαλα τις ανάλογες φωτογραφίες και πήγα σπίτι. 

Μόλις έδειξα το ψάρι να οι φωτογραφίες, οι αγκαλιές ….. 

Όμως ο πατέρας μου έλειπε από την όλη φάση. Παραξενεύτηκα γιατί συνήθως δεν χάνει κάτι τέτοιες στιγμές και έψαξα να τον βρω. Είχε πάει πίσω στον κήπο και μάζευε φραγκόσυκα. Δεν με είχε πάρει χαμπάρι ότι είχα γυρίσει. Τον είδα να καμαρώνει ενώ είχε κόψει ένα φίλο από την φραγκοσυκιά που είχε πάνω από 20 μεγάλα και ζουμερά φραγκόσυκα. Χωρίς να χάσω ευκαιρία τον έβγαλα φωτογραφία.  

Δυστυχώς την επομένη ο θείος Νίκος και η Χιότ έφυγαν αεροπορικώς για Θεσσαλονίκη. Είχε κάποιες δουλείες να τελειώσει και μετά πίσω στην Αιθιοπία ξανά. Ελπίζω να μην χρειαστούν να περάσουν άλλα 20 χρόνια για να τους ξαναδώ. Ποιος ξέρει ίσως να πάμε να τους δούμε μαζί με την Σταυρούλα και την Σοφία.              

Ένα Αιθιοπικό σαββατοκύριακο στην Ερέτρια....

Μετά από δύο εβδομάδες αφ’ ότου έφυγε από κοντά μας ο πολυαγαπημένος μου αδελφός Σταύρος, το σόι αποφάσισε να μαζευτεί για ένα σαββατοκύριακο για κάτι πιο ευχάριστο. Μαζευτήκαμε στο εξοχικό του αδελφού της μητέρας μου, του θείου μου Γιάννη και της θείας Βάσως (εκνευρίζεται όταν την φωνάζω θεία χαχα) στην Ερέτρια της Εύβοιας. Εκεί ήταν και η κόρη τους Στέλλα, τα ξαδέλφια μου η Μαίρη και η Εύη, ο Γιώργος και η Ελένη και η Αθηνά με τον Δημήτρη. Χρειάζεται να εξηγήσω ότι αυτό το κομμάτι του σογιού μου έχει να κάνει με την Αιθιοπία, μιας και οι περισσότεροι μας έχουμε γεννηθεί ή ζήσει αρκετά χρόνια εκεί. Ιδιαίτερα εμένα και την Στέλλα που μας συνδέει και μια συγγένεια μέσω Τόλα!!!

Μαζευτήκαμε λοιπόν και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το παραδοσιακό Αιθιοπικό φαγητό. Έτσι το τραπέζι στρώθηκε και σερβιρίστηκαν τα διάφορα πιάτα, που το κύριο συστατικό τους είναι το κόκκινο πιπέρι παρασκευασμένο στην Αιθιοπία. Δεν αποτελείται μόνο από κόκκινη, ξεραμένη και κονιορτοποιημένη πιπεριά (που είναι το κυρίως συστατικό) αλλά και άλλα μπαχαρικά που προσθέτουν μια γλυκιά καούρα σε όποιον δοκιμάσει. Αν προσθέσουμε και την νοσταλγία που πιάνει όποιον έχει ζήσει εκεί, τότε η γεύση του Αιθιοπικού φαγητού είναι απίστευτη. Προσωπικά μιλώντας μου έρχονται μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, το πως περνούσα, τους φίλους μου αλλά ιδιαίτερα όταν τριγυρνούσα με ένα αεροβόλο στην φάρμα του πατέρα μου και κυνηγούσα. Ότι κινείτο κινδύνευε ασχέτως μεγέθους! Αν και σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. μιας λεοπάρδαλης, ενός 2-3 μ κροκόδειλου ή ενός παρόμοιου βόα κ.α. ) δεν ξέρω ακόμη ποιος κυνηγούσε ποιόν, αλλά τέλος πάντων.... αφού την γλίτωσα...

Είπαμε ιστορίες για το σόι, το βραδάκι παίξαμε μπάσκετ (ο Θεός να βάλει το χέρι Του αν αυτό ήταν μπάσκετ! ) αλλά είχε πλάκα. 
Ψήσαμε και καλαμπόκια στα κάρβουνα και κάτι καβούρια που είχα φέρει εγώ και έτσι κύλισε η νύχτα και μας πήρε ο ύπνος. Ξυπνήσαμε αργά και αρχίσαμε τα πλάνα για το που θα πάμε για μπάνιο. Είμαστε καμιά δεκαριά και είχαμε εννοείτε δέκα διαφορετικές γνώμες. Εμένα όμως κάτι είχε αρχίσει να με «τρώει» από την προηγούμενη. Τόσο αργά μέσα στο καλοκαίρι (αρχές Ιουλίου) δεν έχω ψαρέψει ποτέ τον Ευβοϊκό. Τέτοιες εποχές συνήθως είμαι στο Αιγαίο. Έτσι τους άφησα να πάμε όπου ήθελαν και δώσαμε ραντεβού αργά το απόγευμα. Είχα πάρει και τον ανάλογο εξοπλισμό μήπως και μου δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία…. Τώρα όμως ήμουν ήδη στην Εύβοια και μπορούσα να πάω πολύ πιο ψηλά στον Β. Ευβοϊκό σε λιγότερο χρόνο από ότι θέλω όταν είμαι στην Αθήνα. Έτσι πήρα την απόφαση και τράβηξα πολύ ψηλά. Γνώριζα κάποια μέρη από παλιά και ήθελα να τα δοκιμάσω. Δεν θα ψάρευα και πολύ βαθιά, γιατί τα πιπεράτα φαγητά την προηγούμενης ημέρας δεν θα μου το επέτρεπαν. Έτσι θα έκανα ρηχά σχετικά καρτέρια και ο Θεός βοηθός.

Έφτασα εκεί που ήθελα, ντύθηκα σε μια σκιά και βούτηξα προς το μικρό καβάκι 50 μ. πιο πέρα. Είχε απίστευτη ορατότητα, πράγμα που δεν μου άρεσε αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Στα πρώτα καρτέρια τίποτα. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Συνέχισα και μόλις έφτασα στο καβάκι έκανα ένα καρτέρι σε βάθος περίπου -15 μ. Είδα μια σκιά να έρχεται καταπάνω μου από μακριά και αυτό μου έδωσε μεγαλύτερη διάρκεια στο καρτέρι μου. Το γοφάρι με πλησίασε αρκετά κοντά και μόλις έκανε να στρίψει του έριξα σημαδεύοντας την σπονδυλική του στήλη. Έτσι και έγινε και αυτό απλά βούλιαξε τρέμοντας ελαφρά.

Το πήρα, το φίλησα ζητώντας του συγνώμη και το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου. Βασικά το ψάρεμά μου είχε τελειώσει αλλά είχα κάνει πολλά χιλιόμετρα για να φτάσω σε αυτό τον ψαρότοπο και είπα να συνεχίσω λίγο ακόμη. Στα επόμενα καρτέρια δεν είδα τίποτα. Ανοίχτηκα και άλλο και έφτασα σε ένα πλάτωμα στα -15 μ. που είναι γεμάτο με πέτρες ανάμεσα στα φύκια. Ιδανικός τόπος για καρτέρια. Κάποια στιγμή φάνηκε μια τσιπούρα. Ήρθε πολύ διστακτικά, έκανε έναν μεγάλο κύκλο και με πλησίασε από τα πλάγια. Έστριψα το ψαροτούφεκό μου την τελευταία στιγμή και πάτησα την σκανδάλη. Η τσιπούρα χτυπήθηκε ψιλά στο κέντρο και τράπηκε σε φυγή. Ήταν όμως πολύ αργά και την έφερα εύκολα στην στα χέρια μου.

Έκανα το γνωστό τελετουργικό και συνέχισα τα καρτέρια. Είχα αποφασίσει να ψαρέψω όλο το πλάτωμα και μετά να βγω. Καθώς κολυμπούσα είδα αρκετούς κεφάλους κοντά στον πυθμένα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Προσγειώθηκα πάνω σε ένα βράχο και καρτέρεψα στο ύψος που ήταν τα ψάρια. Οι κέφαλοι ήταν παντού. Τα περισσότερα ψάρια ήταν κοντά στα δύο κιλά με τις κοιλιές τους πρησμένες και τριβόντουσαν ο ένας με τον άλλον.

«Έχουν έρθει για να γεννήσουν» σκέφτηκα και αποφάσισα να μην ρίξω. Εξάλλου είχα πιάσει αυτά που ήθελα. Τώρα αν κάποιο γοφάρι ή λαβράκι εμφανιζόταν αυτή είναι μια άλλη περίπτωση. Έκανα συνέχεια καρτέρια ανάμεσα στους κεφάλους, με αποτέλεσμα τα ψάρια να ηρεμήσουν τόσο πολύ που κάποια από αυτά ερχόντουσαν τόσο κοντά μου ώστε να περνάνε πάνω από το ψαροτούφεκό μου. Ικανοποιημένος από το όλο θέαμα συνέχιζα να το απολαμβάνω, όταν διέκρινα μια σιλουέτα πιο βαθιά να κινείται ανεπαίσθητα ανάμεσα στους κεφάλους. Ένας μεγάλος λύκος ήταν ανάμεσα τους ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία να επιτεθεί. Τράβηξα μια χεριά και το πλησίασα αρκετά και πάτησα την σκανδάλη. Το μεγάλο γοφάρι τινάχτηκε και αντί να φύγει στα ανοιχτά γύρισε με απίστευτη ταχύτητα μπερδεύοντας το σκοινί ανάμεσα στις πέτρες. Πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε το είδα να χτυπιέται και τελικά να ξεψαρίζει και να χάνεται στο μπλε. Στεναχωρήθηκα αλλά από την άλλη ευχήθηκα να μην ψοφήσει από τα τραύματα που εγώ του είχα προκαλέσει. Έτσι με αυτά τα συναισθήματα πήρα τον δρόμο για να βγω έξω. Στο τέλος του πλατώματος εμφανίστηκαν πάλι κέφαλοι. Αυτή την φορά ήταν κοντά στην επιφάνεια και εγώ απλά τους παρατηρούσα. Όμως ανάμεσά τους να πάλι ένας λύκος. Και αυτός ασάλευτος περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. 

«Έσπασα» την μέση μου και πάτησα την σκανδάλη. Το μεγάλο γοφάρι τινάχτηκε αλλά δεν είχε που να κρυφτεί και εγώ το έφερα γρήγορα στα χέρια μου, όπου ξέρασε έναν μισοχωνεμένο κέφαλο. 

Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και φιλώντας το, βγήκα έξω χωρίς να το βγάλω πάνω από την βέργα μου για να μην μπω στον πειρασμό να ψαρέψω και άλλο. Μου είχε δώσει πολύ περισσότερα από ότι ήθελα. Βγήκα στην παραλία και χωρίς να αλλάξω οδήγησα και πήγα και βρήκα τον φίλο μου τον Πέτρο όπου βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα.

Εκεί άλλαξα και τράβηξα για το κτήμα του θείου. Έγινα ο χαμός μόλις είδαν τα ψάρια και έτσι τελείωσε ένα ακόμα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό και φυσικά για άλλη μια φορά θα οδηγούσε η Σταυρούλα. 

Το 1ο  γοφάρι ζύγιζε 2,970 γρ, το 2ο 3,990 γρ και η τσιπούρα 750 γρ.