Στην παγωμένη μοναξιά μου....

Έκανε λίγο κρύο!!!

Φωτογραφία-βίντεο: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Ξύπνησα χαράματα για μια ακόμη φορά. Έξω η θερμοκρασία στους 3^οC!!! Όμως το κάλεσμά της πολύ πιο δυνατό από τις αντιρρήσεις του μυαλού και του σώματός μου. Σηκώθηκα ντύθηκα και τράβηξα για το μέρος που ήθελα να ψαρέψω. Το παρμπρίζ είχε πάνω πάγο. Ήταν η πρώτη φορά που αυτό συνέβαινε φέτος. Έφτασα εκεί που ήθελα και η θάλασσα άχνιζε. Λες και ο Ποσειδώνας είχε ανοίξει τον υπόγειο φούρνο του και ζέσταινε την θάλασσα. Όσο μακρυά και να έβλεπα η θάλασσα άχνιζε. 

Η αχνιστή θάλασσα...

«Θα πρέπει να διαθέτει τεράστιο φούρνο...» σκέφτηκα χαμογελώντας. Χάζεψα για λίγο το απόκοσμο θέαμα, μέχρι που κάποια κοράκια με έβγαλαν από τον λήθαργό μου με τις κραυγές τους. Δεν τα είχα αντιληφθεί, αλλά λίγο πιο κάτω υπήρχε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από αυτά, κουρνιασμένα στην παραλία από το πολύ κρύο. Βγαίνοντας να τραβήξω φωτογραφία την αχνισμένη θάλασσα, τρόμαξα άθελά μου τα κοράκια που ήταν κοντά μου και δεν αντιληφθεί την παρουσία τους. Κάθονταν ακίνητα, σαν μαυροφορεμένες γριές μάγισσες με γαμψές μύτες, περιμένοντας να βγει ο ήλιος για να τα ζεστάνει. Τα έβγαλα μερικές φωτογραφίες και τα άφησα στην ησυχία τους.

Τα κοράκια...

Και τι ησυχία. Παντού απλωνόταν μια παγωμένη ηρεμία. Ακόμη και η θάλασσα ήταν ακίνητη. Λες και είχε παγώσει κι αυτή και ας προσπαθούσε ο Ποσειδώνας να την ζεστάνει. Λες και είχε παγώσει και ο χρόνος. Σαν αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Εύκολα θα γυριζόταν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με αυτό το σκηνικό. Όμως δεν ήταν φαντασία, αλλά πραγματικότητα. Η παγωνιά είχε απλωθεί παντού και δεν έβλεπες καμιά ανθρώπινη ψυχή να κυκλοφορεί. Μόνο ένας παλαβός, εραστής που έψαχνε την αγαπημένη του. Και την βρήκα λίγο πιο κάτω, όταν μπήκα στην θάλασσα. 13^οC!!! Ακόμη κι η αγκαλιά της ήταν κρύα και θολή. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου, ψάχνοντας τα πολυπόθητα λαβράκια. Μάταια όμως. Από ότι φαίνεται και αυτά είχαν παγώσει και εξαφανιστεί. Πουθενά τίποτα. Λίγο πιο πέρα, ένα κομμάτι του βυθού σαν να άχνιζε. Ο φούρνος του Ποσειδώνα που λέγαμε. Εδώ υπήρχαν υπόγεια νερά. Το έντονο θερμοκλινές θόλωνε επιπλέον το ήδη θολό τοπίο. Αν προσθέσουμε και το έντονο κρύο λόγω των υπόγειων υδάτων, τότε το σκηνικό για την ταινία τρόμου ήταν έτοιμο. Μετά από μερικές βουτιές στο συγκεκριμένο σημείο, ούτε η χοντρή μου στολή δεν με προφυλάσσει πια. Άρχιζα να κρυώνω. Κοίταξα το υποβρύχιο ρολόι μου. 11^οC έγραφε!!! 

«Πάμε παρακάτω Ζάχο γιατί έχουμε γίνει παγοκολώνα...» είπα στον εαυτό μου και κολύμπησα για τον επόμενο κόλπο. Εδώ τα νερά ήταν νορμάλ. 13^οC, κοινώς κουφόβραση....  
«Άντε βρε, ζεσταθήκαμε και πάλι ....» είπα ειρωνικά στον εαυτό μου και συνέχισα τα καρτέρια. Σε μια στιγμή είδα μέσα από τα φύκια να ξεπροβάλλει ένας μεγάλος κέφαλος. Ήταν οριακά μακριά, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Από στιγμή σε στιγμή θα με έπαιρνε χαμπάρι..... Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε τον στόχο της, αλλά με την ορμή που είχε, έσπρωξε τον κέφαλο μέσα στα φύκια. Κολυμπώ προς τα εκεί και βλέπω ξανά τον κέφαλο. Όμως αυτήν την φορά ο κέφαλος χτυπιέται, κάνει κολοτούμπες, προσπαθώντας να απαλλαγεί από τα δεσμά του. Η βέργα τον είχε βρει στο μάγουλο, αλλά είχε ξεψαρίσει. Φαίνεται ότι δεν το είχε πάρει χαμπάρι και χτυπιόταν. Με το που τον πλησίασα, χάθηκε μέσα στα φύκια και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Το καλό είναι ότι θα ζήσει, γιατί η βολή δεν του είχε κάνει και μεγάλη ζημιά. Προχωρώντας πιο κάτω είδα έναν νεκρό και φαγωμένο κέφαλο. Ήταν ένα ψάρι του κιλού και είχε μείνει μόνο το δέρμα του. Όλο το υπόλοιπο σώμα του το είχαν φάει τα διάφορα όντα της θάλασσας. Ήταν ένα από τα ψάρια που έψαχνα.... 

«Ποιός ξέρει γιατί πέθανε;» αναρωτήθηκα. Έκανα ένα ακόμη καρτέρι. Μπροστά μου είδα την μέδουσα. Στεκόταν πάνω στον βυθό και περίμενε τα θύματά της. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες θαλάσσιες ανεμώνες του βυθού που έχω δει. Είχε μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου!!!

Μια θαλάσσια Μέδουσα!!!

Έβαλα το χέρι μου κάτω από τα πλοκάμια της και έπιασα τον λαιμό της. Το μέγεθος του λαιμού της ήταν πιο μεγάλο από το μέγεθος της παλάμης μου. Η μέδουσα ένοιωσε απειλή από αυτή μου την κίνηση και αρκετά από τα δηλητηριώδη πλοκάμια της, επιτέθηκαν στο χέρι μου. Ευτυχώς φορούσα ένα αρκετά χοντρό γάντι. Παρόλα αυτά αισθανόμουν την προσπάθεια των πλοκαμιών της να με τρυπίσουν. Τράβηξα απαλά το χέρι μου, για να μην προξενίσω περισσότερα προβλήματα σε αυτό το υπέροχο αλλά θανατηφόρο ον, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και βγήκα. Περπατώντας στην παραλία τα πόδια μου βούλιαζαν μέσα στην άμμο. Αισθάνθηκα πολύ βαρύς. Αφ΄ενός, η απογοήτευση που δεν είδα ψάρια, αφ΄ετερου τα 17 κιλά που φορούσα για τα ρηχά καρτέρια. Κάθισα για λίγο κι αναλογίστηκα την σημερινή ψαριά. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές, αλλά τα λαβράκια μαζί και τα υπόλοιπα ψάρια άφαντα. Εγώ έκανα ότι μπορούσα.... Αν θα μου Έδωσε αυτά που λαχταρούσα είναι άλλη υπόθεση. Πήρα θάρρος από αυτήν την σκέψη, μπήκα στο αμάξι και οδήγησα πιο πέρα. Διάλεξα ένα άλλο μέρος και βούτηξα. Μια από τα ίδια. Παντού θολούρα και κρύο. Έκανα λίγο πιο βαθιά καρτέρια αλλά τίποτα. Κάποια στιγμή κι ενώ είμαι στην επιφάνεια, βλέπω ότι πηδάνε κέφαλοι στα πιο ρηχά. Βουρρρ πάνω τους. Με ήρεμες κινήσεις φτάνω περίπου εκεί που τους είδα. Σέρνομαι στον βυθό και κρύβομαι ανάμεσα στα φύκια. Έχει πολλούς κεφάλους, αλλά είναι μικροί. Που και που υπάρχουν και μεγαλύτεροι. Συγκεντρώνομαι σε αυτούς και καρτερεύω. Από πίσω μου με πλησιάζει ένας του κιλού περίπου. 

Ο πρώτος πιάστηκε...

Περιμένω να περάσει και του ρίχνω και πιάνω το πρώτο μου ψάρι. Συνεχίζω και διακρίνω έναν ακόμη ανάμεσα στα φύκια. Είναι άλλο είδος κεφάλου. Είναι αυτοί με τα μεγάλα μάτια. Με το που βγάζει τα κεφάλι από τα φύκια του ρίχνω και πιάνω τον δεύτερο μου κιλίσιο κέφαλο. 

Ο 2ος και διαφορετικός....

Μετά από λίγο πιάνω και έναν τρίτο, λίγο πιο μεγάλο. Τότε κάψανε τα ψάρια. Οι βολές μου και τα σπαρτάρισμα των χτυπημένων ψαριών, έτρεψαν σε φυγή τα υπόλοιπα ψάρια. Κολύμπησα προς το αμάξι ψαρεύοντας. Κοίταξα το καταδυτικό μου ρολόι. Η ώρα είχε πάει 16:30 και είχα κάνει 93 βουτιές, ψαρεύοντας έξι ώρες γεμάτες!!! Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αποφάσισα να τις κάνω 100 και να βγω. Στο επόμενο καρτέρι και ενώ έχω κρυφτεί πίσω από μια πήννα, μου έρχεται ένα λαβράκι από τα ρηχά, καταμέτωπο. Το ψάρι είναι καλό και το μοναδικό που έχω δει όλη την ημέρα. Περιμένω να στρίψει λίγο, για να έχω μεγαλύτερο στόχο και του ρίχνω στον σβέρκο. 

Επιτέλους....

Η βολή πήγε λίγο πιο χαμηλά από εκεί που ήθελα και δεν το σκότωσε ακαριαία. Το ψάρι προσπάθησε να ξεφύγει αλλά ήταν αργά. Το πήρα αγκαλιά, έκανα άλλα δύο καρτέρια καθ’ οδόν και βγήκα. Άλλαξα και καθάρισα τα ψάρια. Με το που έγειρε ο ήλιος στο ορίζοντα, η παγωνιά έκανε πάλι την εμφάνισή της αγκαλιά με την ηρεμία. 
Μια παγωμένη ησυχία απλωνόταν παντού. Η μέρα τελείωνε όπως είχε αρχίσει.....

Χωρίς λόγια...

Υ.Γ. Τις 100 βουτιές δεν τις έκανα και το λαβράκι ζύγιζε 1,260 γρ. 

Όλα μαζί...

       

Translation of the above article.

 Title: In my frozen loneliness ....  

Photo-video: Zacharias Skevofilax.

1st picture: (It was a bit cold!!!)

I woke up very early in the morning once again. The outside temperature was at 3° C !!! But the call was much stronger than the objections of my mind and body. I got up, dressed and drove for the place I wanted to fish. The windscreen had ice. It was the first time happened this year. I arrived where I wanted and the sea was steaming. As if Poseidon had opened his underwater oven and was heating the sea. As far as I could see, the sea was steaming. 2nd picture: (The steaming sea...)

"He must have a huge oven ..." I thought, smiling. I was stunned by this mystical sight, until some crows got me out of my ecstasy with their screams. I did not see them, but a little further down, there was a very large flock of them, clustering on the beach due to the very cold wether. Going out to take a picture of the steaming sea, I disturbed the near-by crows, since I did not realise their presence. They were standing motionless on the beach, like old witches dressed in black with curved noses, waiting for the sun to come out to warm them up. I took some pictures and left them in their stillness.

3rd picture: (the crows...) And what calmness. Everywhere there was a frozen tranquility. Even the sea was still. It was as if it had been frozen and the Poseidon was trying to warm the sea. It was as if the time had frozen too. It was like what we had seen on television or in cinema. A science fiction film with this scene would easily be filmed. But this was not imagination, but reality. The frost was spread everywhere and you did not see any human soul around. Only a crazy lover who was looking for his beloved one was around. And I found her a little further down when I got into the sea. 13ºC !!! Even her embrace was cold and blurry. I started my ambushes, looking for the coveted sea-bass (Dicentrarchus labrax). But in vain. It seems that they were frozen and disappeared too. Nothing, just empty space. A little further, a piece of the sea-bed looked like as it was boiling. The Poseidon's oven.... but these were underground springs. The intense thermocline blurred more the already cloudy waters. Adding the strong cold due to groundwaters, then the scenes for the horror film were ready. After a few dives in this area, not even my thick spearfishing outfit was protecting me anymore. I was starting to feel the cold waters. I looked at my diving watch. 11ºC !!!

"Let swim further down Zach before we turn into an iceberg ..." I said to myself and swam for the next bay. Here the waters were normal. 13ºC, just sultriness ....

"And we are warm, we warmed up again ..." I said ironically to myself and continued the ambushes. At that moment, I saw a big mullet (Mugil cephalus) out of the seaweeds. The distance was marginal for my speargun, but I had no other choice. When it would realise my presence, the mullet would vanish into the seaweeds...... I aimed and pulled the trigger. The spear found its target, but with the momentum it had, it pushed the fish into the seaweeds. I swam towards the seaweeds and I saw the mullet again. But this time, the fish was swimming like crazy, trying to get rid of the spear. The spear had stroke the fish on its cheek, but due to the long distance it had fallen. It looks like the mullet did not realised that it was free and was shaking its body violently. By the time I approached it, it swam in the seaweed and I never saw it again. The good news are, that it will live because the shot did not cause it much damage. After a while, I saw a dead and eaten mullet. It was a one kilogram fish and only its skin remained. The rest of its body had been eaten by the various beings of the sea. It was the size of fish I was looking for. 

"Who knows why he died?" I asked myself. I did another ambush. In front of me I saw Medusa from the Greek mythology. She stood on the bottom and waited for her victims. It was one of the largest sea anemones of the seabed I have ever seen. He had a soccer ball's size !!! 

4th picture ( The sea Medusa!!!). I put my hand under her tentacles and touched her neck. The size of her neck was larger than the size of my palm. The Medusa felt threatened from my movement and many of her poisonous tentacles attacked my hand. Luckily I was waring a pretty thick glove. Still, I could felt the effort of her tentacles to pierce me. I gently pulled out my hand so that I did not cause any more damage in this wonderful but deadly creature and went out. Walking on the beach my feet sank into the sand. I felt very heavy. On the one hand, I was disappointed not seeing any big fish, and on the other the 17 kilograms I wore for the shallow ambushes. I sat for a while on the sand and thought about today's fishing. The conditions were ideal, but the sea bass and the rest of the big fish were absent. I did what I could ..... If the Almighty would Provide me what I longed for, this had nothing to do with me. I took courage from this thought, got into the car and drove further. I chose another place and dove. Same things even here. Everywhere there were blurry and cold waters. I dove a little deeper but nothing appeared. At some point, while I was on the surface, I saw that mullets were jumping on the surface in the shallows. With calm movements I reached where I saw them. I crawled on the seabed and hide in the seaweeds There were many mullets, but they were small. Once in a while I saw some big ones. I was concentrating on them and I started ambushing. The first big one, about one kilogram, approached from behind. I waited for it to pass in front of me and pulled the trigger, catching my first fish. 

5th picture ( The first was caught...). I continued and I saw another one between the seaweeds. It's a different specie of mullets. This one had bigger eyes than the previous one. As it got its head out of the seaweeds, I pulled the trigger and caught my second fish of the day, (one kilogram too). 

6th picture ( The 2nd but different specie...). After a while I caught a third mullet, a little bigger than the first two. Then, the rest of the fish disappeared. My shots and the struggle of the fish I caught, drove the rest of the fish away. I decided to get out, while fishing the distance that remained towards my car. I looked at my diving watch. The time was 16:30 and I had done 93 dives, fishing for six full hours !!! I could not believe in my eyes. I decided to reach 100 dives and to stop. At the next ambush and while I'm hiding behind a pinna (Pinna nobilis). I saw a sea bass swimming towards me from the shallows. It is a good size fish and the only one I've seen all day. I waited for the sea bass to turn a little bit, in order to have a bigger target, aiming at its neck.The shot went slightly lower than I wanted and did not kill it instantly. The fish tried to escape but it was too late. 7th picture (At last...) I caught it, ambushed couple more times and I went out. I changed and I cleared the fish. With the sun on the horizon, the frost again made its appearance embracing me with tranquility one more time. A frozen silence was spreading everywhere again. 

The day was ending as it had begun .....

8th picture (no comments)

P.S. I did not manage to reach the 100 dives and the sea bass weighed 1,260 gr.

9th picture (All the fish together...)