Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Πρωτοκαλοκαιριά στην Αντίπαρο....

Φωτογραφία-video : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.


Η υπέροχη θέα...



Τις τελευταίες μέρες του Μάη με βρήκε ο χρόνος να ταξιδεύω με την καλή μου (Σταυρούλα) για το νησί της Αντιπάρου. Μας είχε "κάτσει" καλά η αργία του Αγίου Πνεύματος (μεγάλη η Χάρη Του) και έτσι βρήκαμε ένα πενταήμερο για απόδραση. Οι φίλοι μας Σωτήρης και Άννα μας είχαν προσκαλέσει προ πολλού και χωρίς καμιά αντίρρηση τα μαζέψαμε για να καταπλεύσουμε στο όμορφο Κυκλαδονήσι. Το ταξίδι ήταν μια χαρά μέχρι που πλησιάσαμε στην Πάρο. Τότε ξεκίνησε η βροχή. Βαριά σύννεφα, πολλή βροχή με απίστευτους κεραυνούς πάνω από την Αντίπαρο, κάνοντας το πρωινό να φαντάζει με δειλινό. Μέχρι να δέσει το  καράβι, να βγούμε και να φτάσουμε στο φέρι για να περάσουμε απέναντι, η κακοκαιρία είχε μετακομίσει ανατολικά. Ο ήλιος βγήκε δειλά-δειλά μέσα από τα σύννεφα και παντού μύριζε βρεγμένο χώμα. Φτάσαμε στους φίλους μας όπου έπεσαν βροχή, όχι σταγόνες αλλά οι αγκαλιές-φιλιά και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο που μας παρείχαν τα παιδιά. Τι δωμάτιο δηλαδή... Αυτό ήταν ολόκληρο σπίτι!!! Δύο κρεβατοκάμαρες, κουζίνα, μπάνιο, τραπεζαρία.... μα πάνω απ' όλα η απίστευτη θέα. Πάρος- Αντίπαρος πιάτο στα πόδια μας. Εννοείται ότι δεν έχει ψάρεμα για τρις μέρες, λόγω της απαγόρευσης κατά τον μήνα Μάιο. Συμφωνώ απολύτως με τον νόμο, διαφωνώ όμως με την εφαρμογή του. Σωστά ο νομοθέτης απαγορεύει στους ερασιτέχνες να μην ψαρεύουν τον μήνα που έρχονται για να γεννήσουν στην ακτή τα ψάρια, με την προϋπόθεση ότι οι επαγγελματίες να ψαρεύουν ένα με ενάμισι μίλι ανοιχτά. Δυστυχώς αυτό δεν τηρείτε και ρίχνουν τα επαγγελματικά τους εργαλεία λίγα μέτρα από την ξηρά, με συνέπεια να γίνεται πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ΄ότι με τους ερασιτέχνες. Τέλος πάντων.....  


Απολαμβάνοντας...
Παρόλο που είχε βγει ο ήλιος, η μέρα ήταν κρύα. Κάθισα με τις ώρες να ατενίζω το πέλαγος, να απολαμβάνω την ηρεμία του τοπίου μαζί με την παρέα  μου. Όταν ο Σωτήρης αποφάσισε να ξαπλώσει σε μια ξαπλώστρα, ζήλεψα και έκανα και εγώ το ίδιο. Μόνο που μαζί ήρθε η παρέα.... ο Γιώργης. Ένας ασπρόμαυρος γατούλης που με θυμήθηκε μετά από τρία χρόνια και ήρθε όπως και τότε να απολαύσουμε αγκαλιά την ηλιόλουστη μέρα. 
Απολαμβάνοντας.... με την κατάλληλη παρέα!!!
Τις επόμενες τρις μέρες πήραν φωτιά τα μαχαιροπίρουνα. Ευτυχώς τελειώνει η απαγόρευση, γιατί αν συνέχιζα έτσι δεν θα χωρούσα στην στολή μου!!! Η Άννα είχε ετοιμάσει του κόσμου τα καλά. Ντόπιο χοιρινό με πατάτες στον φούρνο, (λίγο έλειψε να φάω και τα δάχτυλά μου από την νοστιμιά), γαριδομακαρονάδα, διάφορες τοπικές πίτες, είναι μερικά από τα εκλεκτά της πιάτα.... Μετά πέσαμε βλέπετε στα γενέθλια του Σωτήρη και οι αστακομακαρονάδες, τα μύδια, η καβουρόψιχα και πολλές άλλες τοπικές νοστιμιές μας έκαναν ολονύχτια παρέα.
Η Άννα και η Σταυρούλα επί τω έργω...


Χωρίς λόγια!!!!










Επιτέλους ήρθε ο Ιούνιος. Αφού είδα την πρόγνωση του καιρού, διάλεξα ένα μέρος που το έχω ξαναψαρέψει και πήγα για βουτιά. Όλα ήταν τέλια αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Η μεγάλη κακοκαιρία είχε αφήσει πίσω τα ίχνη της. Παντού υπήρχε θολούρα. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα επτά μέτρα. Βουτούσα στα επτά και έβλεπα μέχρι τα δέκα. Πήγαινα στα δέκα και έβλεπα μέχρι τα δώδεκα με δεκατρία. Πήγα στα δεκάξι και εκεί ήταν νύχτα. Όχι μόνο δεν έβλεπα αλλά δεν κυκλοφορούσε και τίποτα. Βρήκα κάτι κατρακύλια που τους είχα βάλει σημάδια, αλλά ήταν εντελώς έρημα, μέχρι εκεί που έβλεπα τουλάχιστον. Απογοητευμένος πήρα τον δρόμο για να βγω, μετά από δυόμιση ώρες ψάρεμα, χωρίς καν να ρίξω. 
"Αν είναι έτσι η κατάσταση σε όλο το νησί, αύριο πάω για ρηχά μέσα στον καιρό...." έπιασα στον εαυτό μου να μου λέει. 
Την επομένη και τελευταία μέρα, ξύπνησα χαράματα. Φόρτωσα τον εξοπλισμό και τράβηξα για το προορισμό μου. Ο ουρανός αρκετά βαρύς αλλά ποιος ενδιαφέρεται.... εγώ θα βουτήξω.... Ντύθηκα γρήγορα και ανοίχτηκα για να φτάσω στον κάβο. Είχε περισσότερη ζωή, αλλά όχι και σπουδαία πράγματα. Είπα να πάω λίγο βαθιά. Στα εφτά με οκτώ μέτρα ίσα-ίσα που έβλεπες τον βυθό από την επιφάνεια. Νόμιζα ότι βουτούσα στα είκοσι από την πολύ θολούρα. Έκανα ένα  καρτέρι και είδα κάτι σκιές να τρυπώνουν σε μια σχισμή. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πλησίασα όσο μπορούσα πιο ήρεμα την σχισμή. Άναψα τον φακό και είδα δύο σαργούς. Διάλεξα τον μεγαλύτερο και έπιασα έναν τετρακοσάρι σαργό. 


Αυτό ήταν και το τελευταίο πλάνο μου, γιατί η υποβρύχια κάμερα αρνιόταν να λειτουργήσει. "Όλα πάνε στραβά, αλλά δεν εγκαταλείπω..." σκέφτηκα. Το ένα καρτέρι ακολουθούσε το άλλο και σιγά-σιγά έπιασα συνολικά τρις σαργούς, τρις σκάρους και δύο κακαρέλους. Αστόχησα και αρκετές φορές λόγω των κυμάτων, αλλά αυτή την φορά το ευχαριστήθηκα. 
Συνολικά...

Μαζί με τον Σωτήρη...
Τελικά ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και την απερίγραπτη φιλοξενία τους, την όμορφη Αντίπαρο και το καράβι ξεκίνησε για τον Πειραιά. "Που ήμασταν χτες και που θα είμαστε αύριο..." είπα στην Σταυρούλα. 
Εκείνη έγνεψε χωρίς να απαντήσει.....  

ΥΓ. Ίσως αν αγαπάγαμε περισσότερο την πόλη που ζούμε (Αθήνα) τα πράγματα να άλλαζαν προς το καλύτερο και η ζωή μας (όσοι ζούμε σε αυτήν) να γινόταν πολύ πιο όμορφη. Μπορεί να μην έχει την ομορφιά της Αντιπάρου, αλλά έχει κι αυτή ανάγκη την αγάπη μας...