Ψαρεύοντας με τους σεισμούς....

Το καλωσόρισμα της Παλέρου!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

1η μέρα.  Φτάσαμε με την Σταυρούλα το βράδυ αργά στην αγαπημένη μας Πάλερο. Η παρέα μας περίμενε και αφού ανταλλάξαμε αγκαλιές και τα απαραίτητα φιλιά την πέσαμε για ύπνο.Το σχέδιο είχε καταστρωθεί. Θα περιελάμβανε πρωινή βουτιά, μετά θα τρώγαμε πρωινό και κατά το μεσημέρι θα πηγαίναμε βόλτα με το σκάφος του Δημήτρη. Το βράδυ όλοι μαζί ψαροφαγία, αν έπιανα κάτι καλό, αλλιώς κάποιο κρεατικό. Πέσαμε για ύπνο κατάκοποι μπορώ να πω. Μέχρι να το καταλάβουμε κοιμόμασταν βαθιά. Κατά τις 1:50 τα χαράματα ξυπνήσαμε από ένα δυνατό κούνημα. 
Η Σταυρούλα μου λέει εκνευρισμένα: "Μην κουνιέσαι με ξύπνησες.... Τι κάνεις;;;; χοροπηδάς στο κρεβάτι;;;;" 
"Δεν είμαι εγώ, σεισμός είναι!!! Πέσε για ύπνο...." απάντησα. Παρόλο που κουνούσε για αρκετά δευτερόλεπτα, ο ύπνος μας πήρε γρήγορα. Λίγο πριν χαράξει κτύπησε το ξυπνητήρι. Πετάχτηκα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Φίλησα την καλή μου και έφυγα για έναν θολό βυθό λόγω των υπόγειων ρεμάτων του. Έφτασα μετά από περίπου μισή ώρα οδήγησης και βούτηξα αμέσως. Όντως ήταν θολά, όπως το περίμενα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου, αλλά ο χτεσινός σεισμός και οι πολλοί μετά-σεισμοί είχαν κάνει το θαύμα τους. Δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Συνέχισα απτόητος τα καρτέρια μου. Σε κάποια στιγμή και ενώ είμαι στην επιφάνεια, καμιά εικοσαριά μέτρα πιο πέρα είδα ένα στρογγυλό σκούρο κεφαλάκι να ξεπροβάλει στην επιφάνεια. Μετά χάθηκε. 
"Χελώνα ή φώκια;;;" αναρωτήθηκα. Συνέχισα τα καρτέρια μου και σε μια στιγμή εκεί που γυρίζω να δω πόσο είναι η βουτιά μου στο υποβρύχιο ρολόι μου, βλέπω έναν μικρό αστερία πάνω στο γάντι μου. Είναι από αυτούς που υπάρχουν κατά χιλιάδες στον  βυθό ανάμεσα στα μύδια. 

Καλώς τον.....

"Καλώς τον...." του είπα χαμογελώντας και εκείνο το λιλιπούτειο πλασματάκι κουνούσε τα ευλύγιστα ποδαράκια του σαν να με χαιρετούσε. Το άφησα απαλά στον βυθό και συνέχισα το ψάρεμά μου. Σε μια στιγμή μου ήρθε ένα κοπάδι από λαβράκια. Ήταν καμιά δεκαριά μικρά ψάρια, αλλά υπήρχαν κάποια αρκετά μεγάλα ανάμεσα τους. Σημάδεψα και έπιασα ένα από τα πιο μεγάλα. Όταν το πήρα στα χέρια μου, είδα ότι ήταν ένα 700αρι λαβράκι. Η θολούρα με είχε ξεγελάσει κι εγώ νόμιζα ότι είχα πιάσει κάτι καλό. Στεναχωρήθηκα.... Έκανα μερικά καρτέρια και αποφάσισα να βγω. 
Αλλά όπως λέει ο σοφός λαός μας: "Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει."  Στο τελευταίο καρτέρι κι ενώ προσγειώνομαι στον βυθό, από δίπλα μου ξεκολλάει μια χελώνα. Τρόμαξα από τον όγκο της καθώς χανόταν στα πολύ θολά νερά. 
"Μάλλον έτρωγε τα μύδια..."σκέφτηκα  και βγήκα. Οδήγησα αρκετά μακριά και βούτηξα. Ως δια μαγείας τα νερά εδώ ήταν καθαρά, πολύ πιο καθαρά από ότι ήθελα. Πλακώθηκα στα καρτέρια και είδα δύο καλά λαβράκια. Το πρώτο μου ήρθε από πίσω και όταν γύρισα όσο πιο απαλά μπορούσα, εξαφανίστηκε. Το δεύτερο μου ήρθε από εκεί που ήθελα, αλλά με κατάλαβε από μακριά και έστριψε πριν μπει στο βεληνεκές του ψαροτούφεκού μου. Καθώς γυρνούσε να φύγει, είδα ένα παλιό τραύμα στην πλάτη του. Συνέχισα και λίγο πριν πάρω τον δρόμο του γυρισμού, μου ήρθαν διάφορα άσπρα ψάρια. Ένα ήταν το πιο μεγάλο και περίμενα να δω το μέγεθός του πριν ρίξω. Η τσιπούρα με πλησίασε και όταν έστριψε της έριξα από πίσω. Η βέργα την πέτυχε κοντά στην ουρά και της βγήκε δίπλα από το μάτι, ακινητοποιώντας την πάνω στην βέργα. Δεν ήταν μεγάλο ψάρι κι έτσι θα χρειαζόμουν κι άλλα ψάρια για το βραδινό μας. Σε ορισμένα καρτέρια μου ερχόντουσαν κοπάδια από διάφορα ψαράκια σε απίστευτους αριθμούς. Εντύπωση μου έκανε που δεν υπήρχαν μεγάλα ψάρια ανάμεσά τους ή τριγύρω. 

Τα μικρόψαρα παντού....

Γυρνώντας πίσω, ανοίχτηκα λίγο και την ώρα που έχω βουτήξει για να προσγειώθω στον βυθό, βλέπω έναν ροφάκο του κιλού. Τον αγνόησα, αλλά από δίπλα του πετάγεται μια σφυρίδα!!! Το ψάρι πάει λίγο πιο κάτω, γυρίζει και με κοιτά. Κολυμπώ όσο πιο ήρεμα μπορώ και την πλησιάζω. Βουτάω χωρίς να κάνω πολύ φασαρία και την ώρα που ετοιμάζομαι να πατήσω την σκανδάλη, παίρνει δρόμο. Αναδύομαι και την ακολουθώ. Τα ίδια πάλι. Μόνο αυτή την φορά με το που φεύγει την ακολουθώ χωρίς να αναδυθώ. Σταματάει και χωρίς να γυρίσει περιμένει να δω τι θα κάνω.Έχω όλο το ψάρι μπροστά μου κορνίζα. Τι μεγαλείο, τι ωραία χρώματα, αλλά έχει μια εκνευρισμένη φάτσα!!! Την ώρα που είμαι έτοιμος να της ρίξω, φεύγει και μπαίνει κάτω από μια πλάκα. Αναδύομαι, παίρνω μαι γρήγορη ανάσα και βουτώ. Πάω από εκεί που τρύπωσε, αλλά το ψάρι δεν είναι εκεί. Υπάρχει ένα σιφόνι στην πλάκα και το ψάρι μπήκε από την μια μεριά και έφυγε από την άλλη χωρίς να το καταλάβω. Μάλλον την ώρα που βουτούσα, εκείνη την κοπανούσε από την άλλη πλευρά της πλάκας. Απογοητευμένος κάνω έναν μεγάλο κύκλο ψάχνοντας μήπως και την ξαναδώ. Όντως μετά από μερικά λεπτά την βρίσκω να έχει αράξει πάνω στην άμμο του βυθού. Με το που κάνω να βουτήξω παίρνει δρόμο. Δεν με αφήνει να την πλησιάσω. Όποτε σταματά να κολυμπά και πλησιάζω, τρέχει. Με τα πολλά τρυπώνει πάλι. Βουτώ αμέσως, αλλά με το που πλησιάζω πετάγεται από την άλλη πλευρά και τρέχει. Το ψάρι έχει γίνει πολύ πιο νευρικό και δεν με αφήνει να το πλησιάσω καθόλου. Εγώ από πίσω της όσο πιο γρήγορα αλλά και ήρεμα μπορώ. Περνάει πάνω από κάτι φύκια και την χάνω..... Αποφασίζω να κάνω άλλον έναν μεγάλο κύκλο. Σε κάποια στιγμή, ενώ εγώ δεν την έχω δει και κολυμπώ πάνω από την φυκιάδα, πετάγεται κάτω από τα πέδιλά μου. Ξεκινάει άλλο ένα ξέφρενο κυνηγητό. Το ψάρι πότε πάει προς μια κατεύθυνση, πότε προς άλλη. Κάνει κάτι τρελά ζιγκ-ζαγκ, ενώ εγώ προσπαθώ να το ακολουθήσω. Με τα πολλά τρυπώνει με φόρα μέσα σε μια μακρόστενη πλάκα. Σύννεφα άμμου πετάγονται από το σημείο που μπήκε με φόρα το ψάρι. Τα μικρόψαρα μαζεύονται (σημάδι ότι εκεί είναι το ψάρι) αλλά μετά από λίγο σκορπούν αδιάφορα. Κοιτάζω να δω μήπως την κοπανίσει από κάποια μεριά της πλάκας. Πλησιάζω και αποφασίζω να μην βουτήξω από εκεί που μπήκε το ψάρι και λίγο πιο μπροστά, προς το κέντρο της πλάκας. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καταδύομαι. Η πλάκα έχει μια βαθιά σχισμή που καταλήγει σε άμμο. Ανάβω τον φακό και στο βάθος βλέπω το σώμα της. Σβήνω τον φακό και υπολογίζοντας που είναι το κεφάλι της, ανάβω πάλι τον φακό και το κεφάλι του ψαριού εμφανίζεται μπροστά μου!!! Χωρίς δεύτερες σκέψεις πατώ την σκανδάλη. Σύννεφα άμμου ξεπετάγονται από την πλάκα για άλλη μια φορά. Εγώ συνεχίζω την βουτιά μου και τραβώ το ψάρι από εκεί που λογικά θα έφευγε. Βγαίνει η σφυρίδα με την βέργα να την έχει πετύχει λίγο κάτω από το μάτι και να της έχει βγει δίπλα από το στόμα. 

Επιτέλους!!!

Την αρπάζω αμέσως και αναδύομαι. Όμως με δυσκολεύει λίγο το όπλο που έχει μπερδευτεί, αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα με ακολουθεί στην επιφάνεια κι αυτό. Περιχαρείς, την γεμίζω φιλιά και βγαίνω. Το ψάρεμα είχα πάει αναπάντεχα καλά. Είναι η πρώτη σφυρίδα που είδα και την έπιασα σε αυτό το μέρος!!! Το ψάρι ζύγιζε τρία κιλά και ήταν ότι πρέπει για το δείπνο μας. Άλλαξα, καθάρισα τα ψάρια. Η σφυρίδα είχε φάει μια τσιπούρα και ένα μικρό μουγκρί!!! 

Είχε μεγάλη όρεξη....

Αφού φάγαμε πρωινό, πήγαμε μια βόλτα με την Σταυρούλα περιμένοντας τους φίλους μας. Μετά από αρκετή ώρα ήρθε ο Δημήτρης με την Αγλαΐα. Ετοιμάσαμε κάτι λιχουδιές και ο καπετάν Δημήτρης μας ταξίδεψε σε μια γαλήνια θάλασσα, που ο απαλός μαΐστρος την ρυτίδιαζε. 

Το μέρος του καπετάν Δημήτρη!!!

Ο καπετάν Δημήτρης μας πήγε σε μια υπήνεμη παραλία, όπου απολαύσαμε την φύση, την παρέα των φίλων μας και τους εκλεκτούς ντόπιους μεζέδες. Μια υπέροχη ηρεμία απλωνόταν σε αυτό το καταπληκτικό τοπίο. Δεν ακουγόταν τίποτε. Συζητήσαμε διάφορα και αργά το απόγευμα πλεύσαμε για το λιμανάκι της Παλέρου. Το βράδυ ο σεφ Δημήτρης ετοίμασε την σφυρίδα. Την έκανε πετάλι. 

Ο σεφ Δημήτρης...

Μμμμμμ.....

Μαζί με τον βοηθό του (Ζακ), ετοιμάσαμε το ψάρι, το χταπόδι και τις δύο σαλάτες. Τα πιρούνια πήραν φωτιά και όλη η παρέα απόλαυσε ένα λουκούλλειο δείπνο μπορώ να πω. Η βραδιά έκλεισε όμορφα συζητώντας και εξιστορώντας διάφορα γεγονότα. 
Πόσο όμορφη γίνεται η ζωή όταν έχεις καλούς φίλους!!!......  

2η μέρα. Την επόμενη μέρα, δυστυχώς η παρέα μας έπρεπε να φύγει εκτάκτως. Αποχαιρετίσαμε τους αγαπημένους μας φίλους και δώσαμε ραντεβού στην Αθήνα. Εγώ ετοιμάστηκα.... για τι άλλο... για βουτιά σε ένα άλλο μέρος. Όμως ο καιρός είχε αλλάξει. Ένα δυνατό πεντάρι είχε αντικαταστήσει την χτεσινή μπουνάτσα, θολώνοντας τα νερά. Βούτηξα με ανυπομονησία, μπορώ να πω. Η θολούρα με περίμενε με ανοικτές αγκάλες. Παντού ήταν πολύ θολά. Πήγα στα μέρη που ήξερα και πλακώθηκα στα ρηχά καρτέρια. Τίποτα. Σε κάποια στιγμή είδα μια σκιά να χάνεται στην θολούρα. Ήταν μια ωραία μουρμούρα και της έριξα ενστικτωδώς. Η βέργα την βρήκε στην πλάτη κι εγώ είχα το πρώτο μου καλό ψάρι της ημέρας. Έκανα αρκετές βουτιές όταν είδα μια ούγενα να έρχεται κατά πάνω μου αργά-αργά. Είχα χρόνο να διορθώσω την σκόπευσή μου κι έτσι έπιασα ένα ακόμη καλό ψάρι. Μετά νέκρα. Αποφάσισα να φτάσω στον κάβο που έκοβε τον καιρό και να βουτήξω πιο βαθιά. Όντως έφτασα και τώρα βουτούσα στα -20μ περίπου. Προσγειώθηκα σε έναν λασπώδη βυθό που είχε κάποιες πέτρες που και πού. 'Ενας σικιός πετάχτηκε μπροστά μου και του έριξα. Έπιασα ένα μικρο-μεσαίο ψάρι. Η θολούρα με είχε μπερδέψει και εγώ το νόμιζα για πιο μεγάλο. Στην επόμενη βουτιά μου ήρθαν πολλοί κακαρέλοι. Περίμενα λίγο και όταν είδα ότι δεν υπήρχε κάποιο καλύτερο ψάρι, έριξα κι έπιασα τον μεγαλύτερο. Πηγαίνοντας λίγο πιο βαθιά βρήκα έναν ωραίο τόπο που δεν τον ήξερα. Σπαρμένες πέτρες σε αρκετά μεγάλη απόσταση. Μεριές-μεριές η ορατότητα ήταν κάπως καλύτερη. Σε αυτά τα κομμάτια δεν είδα ένα ψάρι της προκοπής!!! Λες και το ήξεραν και είχαν εξαφανιστεί... Έκανα αρκετές βουτιές και σε μια από αυτές καθώς προσγειώνομαι απαλά στον βυθό στα -22μ. ξεκολλά από δίπλα μου ένας ωραίος σικιός. 

Πολύ αργά...

Το ψάρι απομακρύνεται διαγώνια, με συνέπεια να μπει στον πεδίο βολής, όπερ και το έπιασα. Στο επόμενο καρτέρι, λίγο πιο ρηχά (-20,2 μ.) προσγειώνομαι δίπλα από μια μεγάλη συστάδα από πέτρες. Κοιτάζω δεξιά -αριστερά και βλέπω κάποια κίνηση δίπλα στην πιο μεγάλη πέτρα. Γυρίζω προς τα εκεί και βλέπω 2-3 μικρούς σικιούς. Παρατηρώντας καλύτερα, βλέπω ότι υπάρχουν και άλλα δύο ψάρια πιο μεγάλα. Σημαδεύω και ρίχνω σε έναν από τους μεγάλους. 

Ένας από τους μεγάλους....

Το ψάρι χτυπήθηκε καίρια, αλλά η βέργα βράχωσε. Ανάδυση. Ξεκούραση αρκετή ώρα και ξανά βουτιά. Ήξερα ότι η βολή μου ήταν καλή και γι αυτό δεν βιάστηκα. Όντως με το που έφτασα κάτω, ο σικιός άρχισε να χτυπιέται. Μάταια όμως. Έπιασα την βέργα και την τράβηξα κι αυτή ήρθε εύκολα. Πήρα τον δρόμο για την επιφάνεια σκεπτόμενος "Καλά τα πάμε..."

Τι το ήθελα να το σκεφτώ.... Νέκρα.... Δεν είδα ούτε ένα ψάρι. Εντύπωση μου έκανε η παντελής έλλειψη των λαβρακιών. Ούτε μικρά δεν υπήρχαν. Αποφάσισα να βγω. Ούτως ή άλλως σε λίγο θα νύχτωνε. Προχώρησα πλησιάζοντας τις στεριανές εγκαταστάσεις μιας ιχθυοκαλλιέργειας. Βρήκα κάποιον και τον ρώτησα αν μπορούσα να βουτήξω κάτω από την προβλήτα. Μου απάντησε θετικά αλλά να προσέχω, γιατί έχει πολλά πεσμένα πράγματα και ότι συνήθως δεν έχει και πολύ σπουδαία ψάρια. Τον ευχαρίστησα και χώθηκα από κάτω. Υπήρχε αρκετός χώρος για να κινηθώ στην επιφάνεια χωρίς να χρειάζεται να βουτήξω. Έκανα έναν μεγάλο κύκλο και όντως δεν είδα τίποτα μεγάλο. Αποφασίζω να φύγω. Την ώρα που είμαι σχεδόν έξω από την προβλήτα, η ματιά μου πιάνει μια κίνηση. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω μια ωραία τσιπούρα. Το ψάρι είναι σχεδόν από κάτω μου, αλλά δεν με έχει πάρει χαμπάρι. Μαρμαρώνω κυριολεκτικά. Ενεργοποιώ την υποβρύχια κάμερά μου, σπάω την μέση μου για να βουτήξω και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα πλήττει το υπέροχο ψάρι στον σβέρκο. 

Η βασίλισσα του χειμώνα....

Τραβώ κοντά μου την τσιπούρα και όπου φύγει-φύγει. Βουτούσα βαθιά και το πιο ωραίο και μεγαλύτερο ψάρι της ημέρας το πήρα σχεδόν από την επιφάνεια. Πήρα αγκαλιά την δίκιλη τσιπούρα και βγήκα έξω χωρίς καν να την ξεψαρίσω..... Εκεί τελείωσε και αυτή η περιπέτειά μας στον Αμβρακικό. Την επομένη το μεσημέρι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για την Αθήνα. Ένα ακόμη υπέροχο τριήμερο μακριά από την μεγαλούπολη είχε λάβει τέλος. Στο επόμενο λοιπόν!!!
 

Όλα μαζί της δεύτερης μέρας....

Translation of the above article.

1st picture:( The Wellcome of Paleros!!!)

Title: Spearfishing with seismic activities....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

Day 1. We arrived with Stavroula late at night in our beloved Paleros. Our friends were waiting us and after we exchanged hugs and the necessary kisses, we went to sleep. The plan was set. It would include a morning dive, then we would have breakfast and at noon we would take a stroll with Dimitris' boat. In the evening, all together, if I had caught something big, we would eat the fish. Otherwise we would barbecue some meat. Having that in mind, we went to sleep very tired and fell asleep immediately, I could say. At 1:50 a.m. a strong shake woke us up. 

Stavroula told me: "Stop moving, you wake me up.... Are you jumping on the bed???" 

"I am not moving, it's an earthquake. Go to sleep ..." I answered her. Although the earthquake continued for several seconds, we felt asleep quickly. Shortly before the sunrise, the alarm clock woke me up. I jumped out of the bed and started preparing my gear. I kissed my love good-buy and left for a cloudy seabed because of its underground waters. After half an hour driving, I arrived at the designated area that I wanted to fish. I got dressed and dove in a blurry sea, as I expected to be. I started my ambushes, but the last night's earthquake along with the many post-earthquakes had done their job. Nothing was swimming. I continued ambushing in different places without seeing anything worth while catching. At some point, while I was on the surface, about twenty meters away, I saw a round, dark head emerging to the surface. Then it was gone.

"Sea turtle or a seal????" I wondered. I continued my ambushes and at a moment, while I turned to see my dive watch, I saw a small starfish on my glove. It was one of those that there were in thousands on the sea floor between the mussels of the sea bed. (2nd picture: Hi there...)

"Welcome little guy ...." I told it smiling, and that lilliputian creature waved its flexible arms as if was greeting me. I left it gently on the sea bottom and continued my fishing. At a moment, a school of sea basses (Dicentrarchus labrax) appeared in front of me. There were about ten small fish, but there were some bigger ones among them. I aimed and caught one of the biggest ones. When I got it in my hands, I saw it was a 700 gramms sea bass. The blur had deceived me and I thought I had caught a big one. I felt sorry for the small fish ... I did some more ambushes and decided to go out.

But as wise saying: "God's plans differ from ours." At the last ambush and as I landed on the sea floor, a large sea-turtle took off next by me. I got scared by its size as it got lost in the very cloudy waters. 

"It was probably munching on the seafloor mussels ..." I thought and went out. I drove far enough and dove. A miracle had occurred and the sea waters were clear here, more clearer than I wanted. I started my ambushes and saw two big sea-basses. The first one came from behind me and when I turned as gently as I could, it disappeared quickly. The second one came from the right direction, but it realised my presence, turned and got lost before entering the firing range of my speargun. As it swam away, I saw an old trauma on its back. I went on ambushing and just before I decided to return, some white sea breams (Diplodus sargus) appeared. I consentaited on the biggest fish, which was a gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) and I waited to see its size before I pulled the trigger. The gilt-head (sea) bream approached me and when it turned away from me, I pulled the trigger. The spear stoke it near its tail and came out next to its eye, immobilising the fish on the spear. It was not a very big fish, so we would need more fish for our dinner. In some ambushes schools of various fishes in incredible numbers were appearing in front of me. I was very surprised that there were no big fish between or around them. (3rd picture: The small size fish were all over....)

I decided to return following a different route towards the open sea. As I was approaching the sea floor, a small dusky grouper (Epinephelus guaza) appeared in front of me. It was about a kilo and I ignored it, but next to it there was a white grouper (Epinephelus aeneus) !!! The fish took off a little further, turned and looked at me. I swam as calmly as I could trying to approach it and dove. As I was getting ready to pull the trigger, the white grouper swam away from me. I emerged and followed it. The same thing happen again, only this time I followed it by swimming under water. The fish stopped and waited to see what I was going to do. Τhe fish was waiting me sideway, giving me the opportunity to admire its beauty and its beautiful colours, but with an irritated face! As I was ready to pull the trigger, it swam away and got under a rock. A quick breath and dove, approached the rock and searched for the fish. But the fish was gone. There was a siphon under the flat rock and the fish came in on one side and left from the other side without seeing it. Probably the time I dove, it was escaping from the other side of the rock. I was disappointed and decided to swam around, making a large circle looking for it. Indeed after few minutes I found it lied on the sandy sea floor. Tried to dive but the white grouper took off again. The fish was not letting me to approach it. After a while it got under a rock again. I dove immediately, but as I was approaching the rock, it jumped out from the other side of the rock. I tried to keep up with it. The fish had become much more nervous and did not let me to approach it at all. I swam following it as fast and calm as I could. As it passed over some seaweed I lost it ... I decide to swim covering a large area as I did before. At some point, while I have not seen the fish, as I swam passing over some seaweeds, the white grouper took off under my fins. Another frantic chase began. The fish was swimming changing directions. It was doing some crazy zigzags, while I was trying to follow it. After a while, the white grouper rushed under a narrow but long rock on the sea floor. Clouds of sand were poring out of the rock. A lot of black damselfish (Chromis chromis) gathered around the entrance of the rock (a sign that the big predator-fish was there) but after a while they scattered indifferently. I looked carefully the rock, trying to find out if there was another exit for the fish to use it again. I decided not to approach from where the fish had entered the rock but a little bit further towards the centre of the flat rock. I took a deep breath and dove. The rock had a deep slit that ended up in the sandy seabed. I turned on the flashlight and I saw its body. Immediately I turned off the flashlight and figured out where its head was, turned on the flashlight again and the head of the fish appeared in front of my eyes!!! Without second thoughts I pulled the trigger. Clouds of sand rose from the rock once more. I continued my dive and pulled the fish from where it would probably escape. The white grouper came out with the spear that had penetrated just below its eye and has come out next to its mouth. I grabbed the fish immediately and I emerged. But the rope of the speargun was tangled among the rocks and it took me few seconds to solve this unexpected crisis. (4th picture: At last...)I admired this beautiful creature that would be our dinner, kissed and got out of the water. My fishing had gone unexpectedly well. This fish was the first white grouper I had even seen and caught in this place !!! The fish weighed three kilos. I wore my cloths and cleaned the fish. In side the white grouper's stomach I found a half digested gilt-head (sea) bream  and a tiny conger eel (Congridae) !!!
(5th picture: It had a great appetite...)

After breakfast, we went for a walk with Stavroula waiting for our friends. When Dimitris and Aglaia arrived, we prepared some delicacies and with captain Dimitris and us sailed in a serene sea that the gentle NNW winds were barely wrinkled. Captain Dimitris took us to a leeward beach, where we enjoyed the nature, our friendship and of course the exquisite local appetisers. A wonderful tranquility stretched out through this amazing landscape. Everything was so quiet and calm. We talked a lot and late afternoon we sailed for the port of Paleros. (6th picture: The beautiful place of captain Dimitris....) In the evening, Chef Dimitris prepared the white grouper. He prepared the fish according to a local recipe called "petali". Together with his assistant (Zac), we prepared the fish, the octopus and the two salads. The forks were on fire and all of us enjoyed a delicious dinner. I could say. The evening closed nicely by discussing several events-stories. (7th picture: Chef Dimitris...)
(8th picture: No comments...)

How beautiful becomes life when you have good friends !!! ......

Day 2. Unfortunately, the next day, our friends had to leave due to an unexpected event. We goodbyed our beloved friends but we were going to meet them soon in Athens. I got ready ... for what else ... to dive into another place. But the weather had changed. Five Beaufort NNW winds had replaced the yesterday's calmness, blurring the waters. I dove eagerly, in the new fishing ground. The blur waited for me with open arms. Everywhere, it was very cloudy. I went to the places I knew and started ambushing in the shallow plains. Nothing. At some point I saw a shadow being lost in the blur. It was a nice striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) and I fired instinctively. The spear stroke the fish on its back and I caught my first good fish of the day. After few dives when I saw a  shaprsnout sea-bream (Diplodus putanzzo) swimming slowly towards me. I had time to correct my aiming and so I caught another good fish. Then nothing again. I decided to swim to the nearby cape that was stopping the waves, so I could dive deeper. I started diving around -20m. I landed on a muddy bottom that had some stones here and there. A corvina (Sciaena umbra) took off in front of me and I was able to catch it. I caught a small fish. The blur had confused me ones more and I thought it was much bigger. On the next a school of two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) approached me. I waited for a while and when I saw there was no any other bigger fish around, I caught one of the biggest one. I continued diving a little deeper I found a nice place I did not know its existence. Single stones all over the place at a fairly long distance. In some areas, the visibility was somewhat better. In these areas I did not see a single large fish!!! As if they knew I was coming and disappeared ... I did a lot of dives. In one of them as I landed gently on the bottom at -22m, a nice corvina started swimming away beside me.
(9th picture: Too late...) The fish was moving diagonally in-front of me and I caught it. At the next dive, slightly shallower (-20.2 m), I landed next to a large cluster of stones. Searching around I saw some fish next to the biggest stone. I turned towards the big rock and saw 2-3 small corvina. Looking more carefully I realised that there were two bigger fish near-by. I aimed and pulled the trigger. The fish was hit, but the spear got stuck under the rock. I emerged and relaxed for a long time. I knew my shot was good and that's why I was not in a hurry to dive again. Indeed, when I returned, the fish started to shake violently. In vain though. I took the spear and pulled it out of the rock easily. I swam towards the surface thinking "So far, so good...". (10th picture: One of the bigger ones...)

What did I want to think about it ... Desert.... I did not see a single fish. I was impressed (negatively) by the total lack of sea bass. Not even small sea bass were present. I decided to go out. Anyway in less than an hour it would be dark, since the night was approaching. As I approached the beach, I swan towards a fish farm. I found someone and asked him if I could dive under the jetty. He answered me positively but I must be careful because there were a lot of fallen things and usually there were not any large size fish under it. I thanked him and I got under the jetty. There was plenty of room to move on the surface without having to dive. I did a big circle under the jetty but I did not really see anything big. I decided to leave. While I'm almost out of the jetty, my eyes caught a movement. Looking more carefully I saw a nice gilt-head (sea) bream. The fish was almost under me, but it seemed that it did not realised my presence. I was literally petrified. I activate my underwater camera, I bended my waist to dive and I pulled the trigger. The spear stroke the wonderful fish in its neck. I pulled the gilt-head (sea) bream into my arms and left quietly. I had been diving in to the deep waters, but the most beautiful and biggest fish of the day, I caught it almost from the surface.
(11th picture: The winter queen!!!) Embracing the two kilos gilt-head sea bream and I went out without even taking the spear out of the fish ..... At that moment, our adventure ended in Amvrakikos bay. The following day we got our way back to Athens. Another wonderful weekend away from the city had ended. To the next one!!! (12th picture: All the trophies of the second day...)

Η τελευταία της Καρπάθου...

Επιτέλους μπονάτσα!!!

 Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους ο καιρός έκοψε και μαλάκωσε αρκετά μετά από τεσσερισήμισι εβδομάδες, για να μπορέσω να βουτήξω σε ένα αγαπημένο μου μέρος. Σκεπτόμενος ότι ο καιρός μπορεί να αλλάξει ξαφνικά, ξύπνησα από τα άγρια χαράματα και ήμουν στο νερό λίγα λεπτά πριν φέξει. Κολύμπησα και έφτασα στον ψαρότοπο που ήθελα, την ώρα που ο ήλιος εμφανίστηκε στον ορίζοντα. Δυστυχώς το μέρος φάνηκε να είχε ψαρευτεί, γιατί είδα πολλούς μικρούς σαργούς χτυπημένους. Πολλά χτυπημένα ψάρια ήταν μικρά σαν την παλάμη μου. Το πρώτο καλό κομμάτι ήταν εντελώς έρημο. Προχώρησα παρακάτω καρτερεύοντας και έπιασα έναν κιλίσιο σκάρο. Μετά νέκρα. Πήγα στα πολύ ρηχά, ελπίζοντας για κανένα μοναχικό Καρπάθικο λαβράκι. Στα διάφορα ξενέρια που υπάρχουν στα ρηχά, εμφανίζονται μπροστά μου πολλοί μικροί κέφαλοι. Τα ψάρια πηγαινοέρχονται νευρικά και εγώ ψάχνω τον θηρευτή. Καθώς προβάλω ......... πίσω από το επόμενο ξενέρι, βλέπω μπροστά μου έναν μεγάλο λούτσο. Το ψάρι κολυμπάει, αλλά μόλις με παίρνει χαμπάρι, σταματάει και με παρατηρεί. Δεν έχω πολλά περιθώρια και κολυμπώ ήρεμα με διαγώνια κατεύθυνση, προς το ψάρι. Εκείνο κολυμπάει ήρεμα κοιτώντας με. Μόλις μπαίνει στο πεδίο βολής του ρίχνω. Ο σπρίντερ της θάλασσας, ξεκινάει ένα ξέφρενο κολύμπι. Εγώ κρατώ το σκοινί τεντωμένο και τον ακολουθώ. Σιγά - σιγά κουράζεται, αλλά παρατηρώ ότι έχει σκιστεί επικίνδυνα και μπορεί να τον χάσω. Έτσι ορμάω πάνω του προσπαθώντας να τον πιάσω από την ουρά και να αποφύγω τα δόντια του. Το ψάρι σπριντάρει και γινόμαστε μαλλιά κουβάρια με το σκοινί του ψαροτούφεκου, καθώς καταφέρνω να τον πιάσω από την ουρά και τα βράγχια. Το ψάρι ήταν μόλις πιασμένο από μια πετσούλα της πλάτης του.

Ο σπρίντερ της θάλασσας πιάστηκε!!!

Όλος χαρά τακτοποιώ τον λούτσο ευχαριστώντας τα Ουράνια για το υπέροχό τους δώρο. Λίγο πιο κάτω σε μια στροφή του βυθού κάνω ένα καρτέρι. Σέρνομαι και ξεπροβάλλω από την πλάκα και βλέπω μπροστά μου έναν ωραίο αλλά προβληματισμένο σαργό. Το ψάρι έρχεται καταπάνω μου, σταματάει και με κοιτάει όλος περιέργεια. Δεν χρειάζεται να χρονοτριβώ παραπάνω, σημαδεύω και ρίχνω. Η βέργα πλήττει τον μισόκιλο σαργό στο κέντρο και εγώ περιχαρής μαζεύω τον σαργό.

Η περιέργεια βλάπτει... 

"Πολύ ωραία... συνεχίζουμε...." σκέφτηκα. Προχωρώ ακόμη πιο ρηχά, αλλά ο βουβός κυματισμός μου κάνει την ζωή δύσκολη. Κάνω ένα καρτέρι γαντζωμένος στον βυθό. Έχει κάποιους σαργούς, αλλά ο έντονος κυματισμός δεν μου επιτρέπει βολή. Αφού κατάφερα να σταθεροποιηθώ, τα μόνα αξιόλογα ψάρια που είχαν μείνει ήταν ένα κοπάδι από σκάρους. Σημάδεψα και έριξα στον πιο μεγάλο και έπιασα ένα ψάρι του κιλού. Πάω ακόμη πιο ρηχά, αλλά τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα λόγω των κυμάτων. Έτσι ενώ έριξα σε έναν μεγάλο σαργό, η βολή έγινε πολύ ψιλά με συνέπεια να σκιστεί το ψάρι και να το χάσω.

"Τουλάχιστον θα ζήσει ...." σκέφτηκα. Έκανα μερικά καρτέρια ακόμη μάταια και έτσι αποφάσισα να πάω λίγο πιο βαθιά. Κάνω ένα καρτέρι αλλά οι σαργοί δεν πλησιάζουν. Σέρνομαι ψάχνοντας σαργούς, όταν βλέπω πάλι σκάρους. Μη βλέποντας σαργούς, ψάχνω τον μεγαλύτερο σκάρο, του ρίχνω και πιάνω έναν ακόμη κοντά στο κιλό.

Ένας ακόμη του κιλού... 

Το καλό είναι ότι σε πολλά καρτέρια, έβλεπα πολλά ροφάκια και πίγκες μέχρι κιλό. Εννοείται ότι δεν τα πείραξα. Λίγο πιο κάτω καθώς σέρνομαι στον βυθό, έρχεται μπροστά μου ένας κόκκινος σκάρος και τον πιάνω κι αυτόν. Μετά από λίγο πιάνω κι ένα καλό μπαρμπούνι. Συνεχίζω και καθώς σέρνομαι στον βυθό ψάχνοντας, η ματιά μου πιάνει μια κίνηση λίγο πιο μακριά μου, κάτω από μια πλάκα. Προχωράω σιγά-σιγά, προσπαθώντας να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι και τι ψάρι είναι. Είναι μια δίκιλη πίγκα, που με παρατηρεί από την σκιά της πλάκας που είναι κρυμμένη. Το ψάρι αιωρείται, έχει γίνει κατάμαυρο και με κοιτάει. Σημαδεύω το κεφάλι της όσο πιο καλά μπορώ και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα φεύγει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά η πίγκα προλαβαίνει να στρίψει και η βέργα την πετυχαίνει στην μέση, πλήττοντάς την ακαριαία.

Δίκιλη ομορφιά!!!

"Ωραία..." είπα ευχαριστώντας ξανά τα Ουράνια. Αποφάσισα να ανοιχτό κι άλλο και να πάω στις φυκιάδες. Είχα να τις ψαρέψω δύο χρόνια. Σε μια στιγμή και ενώ είμαι στην φυκιάδα, βλέπω μια σκιά πάνω στην αμμουδιά. Κάνω ένα καρτέρι και σέρνομαι ανάμεσα στα φύκια και πλησιάζω, όταν διαπιστώνω, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι πρόκειται για. μια σφυριδούλα. Το ψάρι είναι περίπου ένα κιλό και το μόνο που θέλω είναι ένα καλό πλάνο. Την πλησιάζω όσο μπορώ, αλλά μετά από λίγο το ψάρι φεύγει για να κρυφτεί, χωρίς να καταφέρω να πάρω το πλάνο που θέλω. Ψάχνω να βρω τα σημάδια μου. Με το που τα βρήκα, βλέπω έναν καλό σαργό να τρυπώνει, επιβεβαιώνοντας ότι είμαι στο σωστό μέρος. Ποντίζω την σημαδούρα μου και αφού ετοιμάστηκα, βουτάω. Φτάνω στην είσοδο και ρίχνω μια κλεφτή ματιά για να δω τι υπάρχει από κάτω. Πέντε - έξι καλοί σαργοί κόβουν βόλτες. Προσπαθώ να σιγουρέψω την βολή μου, για να μην τρομάξουν περισσότερο οι σαργοί. Όντως τα καταφέρνω, αλλά η βέργα βραχώνει στο βάθος της πλάκας και δεν βγαίνει. Τραβάω το ψάρι έξω, που είναι νεκρό, και το ανεβάζω στην επιφάνεια. Δεν έχω δεύτερο όπλο, αλλά έχω δεύτερη βέργα. Οπλίζω και βουτάω πάλι στην πλάκα. Έχει από κάτω αρκετά ψάρια, αλλά εγώ θέλω να πιάσω τον πιο μεγάλο σαργό. Με τα πολλά σημαδεύω και πιάνω ένα ψάρι του κιλού. Το παίρνω στα χέρια μου και του δίνω ένα γρήγορο τέλος.

Από την φυκιάδα με αγάπη...

Βουτάω από την άλλη μεριά και τραβώ την πρώτη βέργα έξω. Δεν χρειάζεται να πιάσω κι άλλον σαργό, παρόλο που υπάρχουν και άλλα ψάρια από κάτω. Έτσι η πλάκα θα παραμείνει ζωντανή, φιλοξενώντας διάφορα είδη ψαριών. Η σωστή διαχείριση ενός ψαρότοπου μπορεί να μας δίνει ψάρια στα επόμενα χρόνια....

Το απόγευμα ο καιρός δυνάμωσε πάλι φτάνοντας πάλι τα έξι μποφόρ. Το μελτέμι μου έδινε τα διαπιστευτήριά του για μια ακόμη φορά.....

Υ.Γ. Ο λούτσος ήταν δυόμιση κιλά....


 

Όλα μαζί!!!

Translation of the above article.

Title: My last summer dive in the island of Karpathos.

(1st picture: Finally calm seas!!!)

Photo-video: Zacharias Skevofilax

At last the weather had calmed down after four and a half weeks, so that I could dive in one of my favourite place. Thinking that the weather could change at any moment, I woke up very early in the morning and I was in the water a few minutes before the dawn. I swam and reached the fishing area I wanted, just as the sun appeared on the horizon. Unfortunately, the place seemed to have been fished heavily, because I saw many small white sea-bream (Diplodus sargus) had spear marks on their bodies. Many of these fish were as big as my palm. The first good fishing ground was completely empty. I continued fishing and caught my fist one kilo parrotfish (Sparisoma cretense) After that catch nothing big was swimming. I decided to swim to very shallow waters, hoping for a lonely Carpathian sea bass (Dicentrarchus labrax). In the various reefs that existed in the shallows, a large school of small mullets (Mugil cephalus) appeared in front of me. The fish were nervous and I tried to find if there was a predator fish around. As I advanced......... behind the next reef, I saw a big barracuda (Sphyraena sphyraena) in front of me. The fish was swimming slowly, but as soon as it realised my presence, it stopped and stared me. The only choice that I had was to swim calmly in a diagonal direction towards the fish's direction. It started swimming calmly looking at me. As soon as I got in the firing range I pulled the trigger, striking the fish. This sprinter of the sea, started a frenzy swimming. I hold the rope stretched out and followed the fish. As time passed, the fish was started getting tired. At that point I noticed that it was torn dangerously and I could lose it. So I rushed towards it, trying to catch the barracuda from its tail avoiding its teeth. The fish sprinted and both of us got tangled with the rope of my speargun, as I managed to catch it from its tail and then from its gills. The fish was just caught by the skin of its back.  (2nd picture: The sea sprinter was caught!!!) Full of joy, I placed the fish on my fish-holder thanking the Heavens for their wonderful gift. A little further down I dove for one more ambush. As I was crawling on the sea floor, I popped out of a rock seeing a nice but troubled white sea-bream in front of me. The fish came towards me, stoped and looked at me with curiosity. Without any delay, I aimed and pulled the trigger. The spear stroke the half-kilo white sea-bream in the centre and I happily embraced my catch.
(3rd picture: Curiosity killed the cat...)

"Very nice ... lets continue ..." I thought. I swam even to more shallower waters, but the waves made my fishing difficult. I dove ambushing by holding on some rocks. Some nice white sea-breams appeared, but the intense ripple did not allow me to be able to shoot at them. By the time I was able to stabilise myself, the only good size fish swimming around was a school of parrotfish. I aimed at the biggest fish, pulled the trigger and caught a fish of a kilo. I went even shallower waters, but my fishing became very difficult due to the waves. So even thought I shot a big white sea-bream the spear stroke the fish high on its back and the fish was torn and I lost it. 

"At least it would live .... "I thought. I did a few ambushes in vain though and so I decided to continue a little deeper. I dove and hide behind some rocks, but the white sea-breams stayed far away. I crawled on the sea floor looking for white sea-breams when I saw parrotfish again. Not seeing any white sea-breams I searched for the biggest fish, and I caught another one close to a kilo.
(4th picture: One more kilo fish...) The positive thing was that I saw a lot of small dusky groupers (Epinephelus guaza) and mottled groupers (Mycteroperca ruby) about a kilo in my ambushes. Of course I did not bother them. A little further away. as I was crawling on the sea floor, a red parrotfish appeared in front of me and I caught it too. Then I caught a nice goatfish (Mullus surmuletus). I continued crawling on the sea bed looking for my next trophy, my gaze catches a slight movement, little bit further beneath a rock. I swam calmly, trying to figure out how big was the fish and what kind it was. It was a two kilo mottled grouper, which was observing me from the shadow of the rock that was hidden. The fish was floating, it had become black and was looking at me. I aimed at its head as carefully as I could and pulled the trigger. The spear flew with a dizzying speed, but the mottled grouper obviated to turn and the spear stroke it in the middle, hitting it instantaneously.
(5th picture: A two kilo beauty!!!)

"Beautiful ..." I said again thanking the Heavens. I decided to swam to the open sea again and go to the posidonia. I had not been fishing it for the past couple years. While I was in the posidonia, I saw a shadow on the sand. I dove ambushing, crawled through the seaweed and got closer to find out, to my surprise, that it was.a small white grouper (Epinephelus aeneus). The fish was about a kilo and all I wanted was a nice video spot. I approached it as much as I could, but after a while the fish hide, without succeeding with my video shot. I searched and found the place I was looking for, while I saw a good size white sea-bream getting under the sea weeds, confirming that I was in the right place. I placed my buoy and after I got ready, I dove. At the entrance, I took a sneak peek to see what was underneath. Five - six good size white sea-breams were swimming. I was trying to have a perfect shot, so the rest white sea-breams would not got scared more. I managed to do it, but the spear got stuck on the other end of the flat rock. I pulled the dead fish out to the surface. I did not have a second speargun, but I had a second spear. I armed my speargun and dove back to the flat rock. There were several fish still under the rock, but I wanted to catch the biggest one. Several second passed, trying to aim at the biggest white sea-bream. I managed to catch a fish of one kilo. I got it in my hands and I killed it immediately. (6th picture: From posidonia with love!!!)
I swam to the other side of the rock and pulled the first spear out. I did not want to catch another white sea-bream, even though there were some fish underneath the rock. 

By doing so, the rock will remain alive, hosting various kinds of fish. Proper management of a good fishing ground, will provide fish in the years to come ...

Later in the afternoon the wind became strong again, reaching the six Beaufort again. The NNW wind gave me its credentials once again .....

P.S. The barracuda was two and a half kilos..... 

 (7th picture: All the fish together!!!)

Συνάντηση με έναν απόγονο των δεινοσαύρων και άλλα θαλάσσια όντα!!!

Οι υποβρύχιες ομορφιές της Καρπάθου!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Ο καιρός δείχνει να πέφτει κι έτσι μου δίνεται η ευκαιρία για μια βουτιά σε έναν τόπο που τον χτυπά το μελτέμι. Βέβαια όταν λέω ότι έπεσε ο καιρός εννοώ ότι το 7άρι έγινε 5άρι ΒΒΔ. Είχα ακούσει για έναν βαθύ ψαρότοπο και θα έκανα μια προσπάθεια να τον βρω.Έτσι ετοιμάστηκα και βούτηξα. Ανοίχτηκα και άρχισα το ψάξιμο για τους πονηρούς σαργούς. Δυστυχώς δεν είδα ούτε έναν. Όμως, σε μια βουτιά και καθώς ψάχνω μια πλάκα, είδα κάτι ωραίους σκάρους. Κάνω ένα καρτέρι και πιάνω τον πιο μεγάλο, έναν κόκκινο σκάρο του κιλού. Η βολή σκότωσε ακαριαία τον σκάρο κι έτσι οι υπόλοιποι δεν τρόμαξαν. Στο επόμενο καρτέρι έπιασα τον δεύτερο πιο μεγάλο, επίσης κόκκινο.

Ο πρώτος....

Άφησα το υπόλοιπα ψάρια κι ανοίχτηκα κι άλλο. Έψαξα κάτι γνωστές πλάκες και σχισμές, αλλά τίποτε, νέκρα. Σε ένα καρτέρι έπιασα άλλον ένα κόκκινο σκάρο. Κατόπιν τράβηξα για τα βαθιά. Ψάχνοντας δεξιά-αριστερά νομίζω ότι βρήκα τον ψαρότοπο που είχα κρυφακούσει. Ένας απέραντος τόπος με πλάκες μέσα στα φύκια και με πολλά μονόπετρα. Δεν βρήκα τίποτα. Έψαχνα ότι μου άρεσε, αλλά δεν είδα ούτε ένα ψάρι. Βρήκα κάτι υπέροχες βαθιές στοές, φοβερά μέρη, αλλά έρημα. Ας έβλεπα ένα ψάρι να φεύγει για τα βαθιά κι ας μην το έπιανα. Τίποτα πουθενά. Αφού έφτασα στο τέλος του τόπου αποφάσισα να πάω στα γνωστά ρηχά. Κάποια στιγμή ενώ κολυμπώ, κάτι κουνιέται στον βυθό. Κοιτάζοντας καλύτερα, βλέπω μια όμορφη χελώνα. Γυρίζω την κάμερα ανάποδα και βουτάω στην χελώνα. Αυτό το υπέροχο πλάσμα δεν με έχει πάρει χαμπάρι και μασουλάει μετά μανίας κάτι φύκια. Χώνει το κεφάλι της μέσα στα φύκια και του δίνει και καταλαβαίνει μασουλώντας. Δεν την πλησιάζω για να μην την τρομάξω. Ανάδυση. Ξανά βουτιά στην χελώνα, η οποία κινείται γύρω από τον βράχο, για να ξαναγυρίσει στο ίδιο σημείο συνεχίζοντας το τσιμπούσι της. Ανάδυση πάλι. Ξεκουράζομαι και ξαναβουτάω. Η χελώνα όμως προχώρησε ρέοντας μέσα στα πυκνά φύκια και βγήκε από την άλλη μεριά σε ένα μακρύ μονόπετρο. Την ακολούθησα από πίσω για να μην με πάρει χαμπάρι. Με πήρε όμως χαμπάρι την ώρα που αναδυόμουν και εκείνη βούτηξε ξανά στα φύκια και περίμενε να δει τι θα κάνει αυτό το περίεργο πλάσμα που την ακολουθούσε. Ξεκούραση λίγα δευτερόλεπτα και βουτιά πάλι. Όμως αυτό το υπέροχο πλάσμα με είχε πάρει χαμπάρι και κάνοντας κύκλους περίμενε να δει τι θα έκανα. Κράτησα απόσταση για να μην φοβηθεί και φύγει. Με το που έκανε να φύγει αναδύθηκα για να ηρεμήσει. Εκείνη κάθισε πάνω στα φύκια και περίμενε. Την πλησίασα και την ακούμπησα απαλά, αλλά πήρε δρόμο και προσγειώθηκε μέσα στα φύκια. Την ακολούθησα και το αυτό συνέβη άλλη μια φορά. Είχε αρχίσει να τρομάζει και την άφησα να ηρεμήσει και αναδύθηκα.  Η χελώνα συνέχισε να κολυμπάει και εγώ την ακολουθούσα από την επιφάνεια. Χώθηκε σε μια τρύπα με άμμο δίπλα σε κάτι φύκια και με περίμενε. Δρέποντας την ευκαιρία βούτηξα. Προσγειώθηκα στα νεκρά φύκια και την θαύμαζα από κοντά. Η χελώνα σε αμηχανία δεν ήξερε τι να κάνει. Γύρισε από την άλλη μεριά και με παρατηρούσε. Κάθισα όσο μπορούσα και αναδύθηκα. Η χελώνα απτόητη παρέμεινε στην γούβα της. Την πλησίασα και κάθισα δίπλα της θαυμάζοντας αυτό το υπέροχο πλάσμα. Εκείνη παρέμεινε ήρεμη και μόνο ο έντονος κυματισμός την κουνούσε πέρα δώθε. Ανάδυση πάλι και αρκετή ξεκούραση, τώρα που η χελώνα φαινόταν ήρεμη.

Η απόγονος των δεινοσαύρων... άλλη μια ομορφιά!!!

Θαύμασα, μάλλον ζήλεψα το πόσο μπορούσε να κρατήσει την αναπνοή της, αυτή η υπέροχη θαλάσσια θεά. Έκανα ακόμη μια βουτιά και προσγειώθηκα δίπλα της. Μόνο που αυτήν την φορά την πλησίασα και την χάιδεψα. Όμως ο φακός που είχα στο χέρι μου χτύπησε πάνω στο καβούκι της, τρομάζοντάς την και χτυπώντας τα πτερύγιά της και χάθηκε στο μπλε. Χαιρέτησα κι ευχαρίστησα την θαλάσσια φίλη μου, που μου επέτρεψε να βιώσω μια τόσο όμορφη εμπειρία και τράβηξα για τα ρηχά. Κολύμπησα αρκετή ώρα σκεπτόμενος την όλη εμπειρία μου με την χελώνα χωρίς να ψαρέψω. Όμως ένας ωραίος σαργός με έβγαλε από την έκσταση, καθώς χώθηκε σε μια σχισμή. Έκανα μια βουτιά και βρήκα το ψάρι να είναι λουφαγμένο στο βάθος της πλάκας. Σημάδεψα και έπιασα έναν σαργό μισόκιλο.

!!!

Συνέχισα την πορεία μου, έχοντας υπόψιν έναν τρίκιλο ροφό, που μου το έπαιζε πονηρός. Τον είχα βρει μερικές μέρες πριν, αλλά δεν μπόρεσα να τον πιάσω. Στον δρόμο μου νάσου ένας ροφάκος του κιλού. Βούτηξα για να πάρω το πλάνο μου και όχι να του ρίξω. Είχα βολή αλλά τον πλησίασα για καλύτερο πλάνο και χώθηκε σε μια τρυπούλα που καταλήγει σε ένα άνοιγμα όπου χωρούσε ένα φορτηγό.!!! Χαμογέλασα και χαιρέτισα τον μικρό ροφό και συνέχισα την πορεία μου. Σε μια βουτιά κι ενώ ψάχνω μια τρύπα χωρίς επιτυχία, καθώς βγαίνω από την τρύπα, έχει έρθει κοντά μου ένα μεγάλο κοπάδι σάλπες. Σημαδεύω μια από τις πιο μεγάλες και έπιασα μια, ενώ το υπόλοιπο κοπάδι εξαφανίστηκε με την βολή. Λίγο πιο κάτω τρις- τέσσερις κέφαλοι τρύπωσαν κάτω από μια πλάκα. Έκανα μια ήσυχη όσο μπορούσα βουτιά και πλησίασα την πλάκα. Στο βάθος, καθώς οι περισσότεροι την κοπανούσαν από την άλλη άκρη της, κατάφερα να πιάσω έναν από τους τελευταίους που ήταν ένα κιλό. Μετά από μερικά λεπτά είχα φτάσει στην πλάκα του ροφού. Μια δύσκολη πλάκα, γιατί η κυρία είσοδος της πλάκας είναι αρκετά στενή και εμποδίζει επίσης μια μεγάλη πέτρα που είναι μπροστά στην κυρία είσοδο. Μέσα υπάρχει μια δαιδαλοειδής στοά, που το ψάρι μπορεί να κάθεται οπουδήποτε. Την προηγούμενη φορά ο ροφός καθόταν δεξιά. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου βούτηξα στο απύθμενο βάθος των -3,9 μ.!!! Βουτώ λοιπόν και κοιτώ δεξιά, όπως περίμενα να τον δω. Όμως ο ροφός ήταν πολύ πιο αριστερά. Την ώρα που τον πήρα χαμπάρι, ο ροφός έστριψε. Είχα βολή στο σώμα του, αλλά το ψάρι δεν θα έβγαινε γιατί σίγουρα θα βράχωνε, με συνέπεια να ψοφήσει και εγώ δεν θα το έπαιρνα.... Έφυγα για δέκα λεπτά ψαρεύοντας τριγύρω. Αστόχησα σε δύο μπαρμπούνια και γύρισα να βρω το ψάρι. Αυτή την φορά είχα βουτήξει σωστά. Με το που άναψα τον φακό, είδα τον ροφό στο βάθος της τρύπας να με κοιτά. Σημαδεύω το κεφάλι του και πατώ την σκανδάλη. Άκουσα την βέργα να χτυπά στον βράχο.... Μετά σιωπή. Γεμάτος απορία σκέφτηκα.....

Επιτέλους πιάστηκε....

Στο δόξα πατρί.....

"Δεν μπορεί να αστόχησα, αλλά από την άλλη... καμία αντίδραση από το ψάρι...." Τράβηξα την βέργα η οποία ήρθε μόνο μερικά εκατοστά. Κοιτώντας καλύτερα είδα ότι η ουρά της βέργας είχε βραχώσει. Την έπιασα, την ξεβράχωσα και καθώς την τράβηξα κοντά μου, αισθάνθηκα την βέργα βαριά. Τραβώντας σταθερά μου ήρθε στα χέρια μου ο τριάρης ροφός. Η βέργα τον έτυχε ανάμεσα στα μάτια σκοτώνοντας τον ακαριαία. Όλος χαρά πήρα δρόμο για να βγω από εκεί που είχα βουτήξει, που ήταν το λιμανάκι του Φοινικιού. Εκεί στον κάβο καθώς κολυμπώ κάτι έπιασε το μάτι μου. Βουτώ και κοιτάζω καλύτερα.... Να σου ένα λεοντόψαρο!!!!

"Καλώς τα δεχτήκαμε....." σκέφτηκα και το έπιασα. Έψαξα να βρω αν υπήρχαν κι άλλα, αλλά δεν βρήκα κανένα. Από την στιγμή που εμφανίστηκαν εδ.... του χρόνου θα είναι γεμάτο το λιμανάκι από αυτά.... δυστυχώς.

Όλα μαζί...

Translation of the above article: 

Title: Meeting a descendant of the dinosaurs and other sea creatures!!! 

(1st picture: The underwear beauties of Karpathos island !!!)

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The NNW winds were calming down, so I was able to fish in a place that I could not do so otherwise. Of course when I mentioned that the weather had calmed, I meant that the 7 Beaufort became 5 Beaufort NNW. I had heard some local fishermen talking about a deep fishing place and I decided to make an effort to find it. So I arrived at the designated area, got ready and dove. I swam towards the open sea and began searching for some cunning white sea-bream (Diplodus sargus). Unfortunately, I did not find a single fish. But while I was searching some rocks, I saw a school of parrot-fish.(Sparisoma cretense). As I was ambushing on the sea floor, the school came along and I caught the biggest one. It was a red one close to a kilo. The shot instantly killed the fish, so the rest of the fish did not get scared and stayed around. At the next ambush I caught the second biggest, which was also red. (2nd picture: The first one...). I left the rest of the fish and swam further away. I searched some known rocks and slits, but nothing was there. In one ambush I caught another red parrot-fish. I swam even further out to the open sea and I finally found the fishing area that I had overheard. An endless fishing ground with large rocks within the seaweeds. I searched any rocks that I liked, but I did not see a single fish. I found some wonderful deep under water caves-arcades, unbelievable beautiful places, but empty. As I reached the end of the fishing ground, I decided to return to the shallow waters that I knew. While I was swimming, something was moving on the sae floor. Looking more carefully, I saw a beautiful sea-turtle loggerhead sea turtle (Caretta-caretta). I turned around the underwater camera, so the speargun would not appear in the video, and dove towards the turtle. This beautiful creature had not realised my presence and continued munching some seaweeds. The turtle was sinking its head into the seaweeds and was eating vigorously. I did not approached it closely so I would not scare it. I emerged to the surface. Resting a bit and dove back to the turtle, which moved around a rock, but returned back to the same spot, continuing with its eating. Emerging again. Resting a bit and I dove back. The turtle, however, proceeded flowing through the dense seaweed and came out on the other side of a long rock. I followed it from behind in order not see me. But as I was emerging to the surface, the turtle saw me and dove back into the seaweed and waited to see what this strange creature would be doing. I relaxed for a few seconds and dove again. But this wonderful creature was waiting me and was swimming in circles, waiting to see what I was going to do. I stayed away trying to gain its trust, so that it would not be afraid and swam to the deep blue waters. As it was starting to move, I emerged in order to give the turtle time to calm down. It sat on the seaweed and waited for me. I approached it slowly and gently pet its shell, but it swam away and landed in the nearby seaweed. I followed it and this happened twice. The turtle was beginning to get scared, so I emerged and let it to calm down. The turtle continued to swim and I followed it from the surface. It found a place with sand, surrounded by some seaweed, landed there and it waited for me. Seeing the opportunity, I dove. I landed on some dead seaweed admiring it close by. The turtle was puzzled and did not know what to do. It turned around and watched me. I stayed as much as I could and emerged. The turtle waited motionless. I approached it again and landed beside it admiring this wonderful creature once more time. It remained calm and only the intense ripples waved her back and forth. I emerged again and rested enough, now that the turtle looked calm. 

(3rd picture:  The descendant of the dinosaurs... Another beauty !!!)

I admired, I rather envied how much it could hold its breath, this wonderful sea goddess. I dove one more time and landed next to it. But this time I approached the turtle and I pet her back. But the flash lightI had on my hand, stroke it on its shell, horrifying it and moving its fins and got lost in the deep blue sea. I greeted and thanked my sea girlfriend, who allowed me to have such beautiful experience and I swam for the shallows. I swam long enough thinking about my experience with the turtle without actually fishing. But the movement of a beautiful white sea-bream, pulled me out of the ecstasy, as it got into a slit. I dove and found the fish swimming at the end of the rock. I pulled the trigger and caught a half a kilo fish. (4th picture: !!!)

I continued my course, having in mind a three kilo dusky grouper.(Epinephelus guaza) which was a bit cunning. I had found the fish a few days ago, but I could not catch it. On my way, I found a one kilo dusky grouper. I dove to film it and not to catch it. I approached it for a better video shot but it got into a hole that ended up in a cave, where a truck could easily fit!!! I smiled and greeted the little dusky grouper and continued my journey. While searching unsuccessfully under a rock, as I got out of the rock, a large school of salema fish (Sarpa salpa) had approached me. I aimed one of the largest ones and I caught it, while the rest of the fish disappeared. A little bit further away three-four mullets (Mugil cephalus) swam under a rock. I dove as quiet as I could approaching the entrance of the flat rock. Deep inside the flat rock, as most of the fish were running away from the other end, I managed to catch one of the last ones that was about a kilo. After a few minutes of swimming, I reached the dusky grouper's rock. A difficult one, since not only the main entrance was quite narrow but also there was a large stone blocking most of the main entrance. Inside there was a labyrinthian arcade, allowing the fish to stay anywhere it wanted. The previous time that I had visited this rock, the dusky grouper was on the far right side. Having this in my mind, I dove in the bottomless depth of -3.9 m. !!! I dove and looked towards the right side expecting to see the it. But the fish was far to the left side. By the time I saw it, the fish had turned. I had a shot in its body, but I would not be able to pull it out of rock. As a result the fish would eventually die but it would remain under the rock.... I ldid not bother it for ten minutes and I was fishing in the vicinity. I missed two goatfish (Mullus surmuletus).  I decided to returned to the dusky grouper. This time I dove correctly. By the time I turned on the flashlight, I saw its face looking at me from the deep end of the rock. I instantly aimed at its head and pulled the trigger. I heard the spear striking the rock .... then silence. I dove again puzzled thinking: "There is no way I missed.. but there is not a slightest reaction from the fish ...."  I pulled out the spear that came only a few centimetres. Looking closer, I saw that the spear's tail was tangled under a stone. I grabbed it and gently pulled it out of the stone, But the spear was heavy. At the end of the spear a three kilo grouper appeared motionless. (5th picture: Finally I caught it...)
(6th picture: Bull's eye... )The spear had struck the fish between its eyes, killing it instantly. Full of joy, I swam towards the place where I started my fishing expedition, which was the small port of Phiniki. There, while swimming a my eyes saw a movement. I dove in order to find out what was that.... and I saw a lionfish (Pterois volitans) !!! "Welcome..... "I thought and caught it. I tried to find if there were more lionfish , but I did not find any. From the moment they appeared here.... next year the port will be full of them .... unfortunately.

(7th picture: All together....)

Θαλάσσιες σταγόνες κι όχι μόνο #2 (Πριν , κατά την διάρκεια και μετά την απαγόρευση του Μάη...)

Καλώς την!!!

Φωτογραφία -video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Δημήτρης Σαμαράς

#1. ΤΟ ΠΡΙΝ. Το τελευταίο σαββατοκύριακο πριν την απαγόρευση του Μάη, είπα να πάω μια ύστατη βουτιά. Ούτως ή άλλως δεν περίμενα και πολλά πράγματα αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά σε ότι αφορά το ψάρεμα. Τα φόρτωσα όλα και έφυγα χαράματα για έναν βαθύ αλλά δύσκολο τόπο. Όλα ήταν μια χαρά μέχρι που βούτηξα. Χειμωνιάτικο τόπιο με μαλούπα και τρομερή θολούρα. Σπάνια έχω δει αυτό το μέρος τόσο θολό. Είχε πολλά μικρόψαρα και κάποιες γόπες ήταν σε εκπληκτικό μέγεθος. Αν είχα έρθει για ρηχά καρτέρια με το 82αρι ψαροτούφεκό μου, σίγουρα θα προσπαθούσα να πιάσω τις μεγάλες γόπες. Κάποια ψάρια θα πρέπει να πλησίαζαν το κιλό!!! Αυτές πρέπει να ήταν οι αρχηγοί των κοπαδιών. Τις μεγάλες γόπες στην Κάρπαθο τις ονομάζουν ξιλόγοπες. Όπου τις έβρισκα τις χάζευα καθώς κολυμπούσα για να φτάσω στο καλύτερο κατά την γνώμη. μου σημείο. Έφτασα, πόντισα την σημαδούρα μου και ξεκίνησα τα καρτέρια. Στην επιφάνεια η θερμοκρασία ήταν 18 βαθμούς Κελσίου. Πολύ καλά για την εποχή. Μόλις όμως περνούσα τα -8 μέτρα, μια παγωνιά σε κατέκλυζε. Έκανα κάποια καρτέρια λίγο πριν το έντονο θερμοκλινές αλλά τίποτε δεν φάνηκε. Έτσι αποφάσισα για πιο βαθιά. Όμως όσο βάθαινα η θερμοκρασία δεν άλλαζε. Άλλαζε όμως η φωτεινότητα του βυθού. Μια σκοτεινιά απλωνόταν παντού. Έφτασα να βουτώ μέχρι τα -19 μέτρα και νόμιζα ότι έκανα νυχτερινό ψαροτούφεκο. Μια παγωμένη μαυρίλα απλωνόταν παντού. Δεν έβλεπα πάνω από δυο με τρία μέτρα.
"Τώρα μπορεί να εμφανιστεί κανένα πιτ-μπουλ....." σκέφτηκα. Έκανα κάποια καρτέρια κι αποφάσισα να πάω πιο ρηχά. Κάποια στιγμή τα μικρόψαρα έκαναν και δύο πολύ δυνατά σπασίματα. Τα ψαράκια ήρθαν και κόλλησαν σχεδόν πάνω μου. Εγώ ψάχνω να δω που είναι ο θηρευτής; Μάταια όμως. Αυτό από την άλλη αυτό με πείσμωσε και πλακώθηκα στα καρτέρια  και κρυβόμουν καλύτερα. Άλλο ένα καλό σπάσιμο. Την ώρα που αναδύομαι κάτω από τα πέδιλά μου πέρα ένα μεγάλος λούτσος. Το ψάρι ήταν +3 κιλά. 

"Δεν νομίζω ότι αυτός προκάλεσε τον πανικό..." σκέφτηκα. Τα καρτέρια συνεχίζονταν και οι μόνοι κυνηγοί που είδα ήταν δύο μικροί λούτσοι, που ήρθαν να δουν τι κάνει αυτό το παράξενο πλάσμα πάνω στον γκρεμό. Δεν είδα τίποτα και είχαν περάσει τέσσερις ώρες καρτερεύοντας. Άλλαζα διάφορα σημεία στα καρτέρια μου αλλά τίποτε. Που και που με ξάφνιασαν κάποιοι μικροί γύλοι. Τα ψαράκια ήρθαν από πίσω μου και εμφανίστηκαν δίπλα από την μάσκα μου, ξαφνιάζοντας με. Αυτό έγινε 2-3 φορές.... Σε μια βουτιά, χώνομαι πίσω από μια πέτρα. 

"Αν κάτι έρθει από τα βαθιά.... είμαι πολύ καλά κριμένος και...."  σκέφτηκα. Όμως κάτι θολό είναι μπροστά μου και με πλησιάζει αργά. Μετά κοκκίνισε.... Μια συναγρίδα!!! Το ψάρι πλησιάζει αργά-αργά και μέσα στην θολούρα μου φαίνεται πολύ μεγάλο. Την κάνω 5-6 κιλά. Μόλις με κατάλαβε έστριψε αργά, αλλά αυτό ήταν και το λάθος της. Το ψαροτούφεκο ήταν στην κατάλληλη θέση και πάτησα την σκανδάλη. Παρ όλη την μεγάλη απόσταση, βέργα πρόλαβε την συναγρίδα και την πέτυχε στον σβέρκο, για της βγει από το μάγουλο. Το ψάρι απλά βυθίστηκε. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μάζεψα το σχοινί προσπαθώντας να πάρω το πλάνο μου, αλλά ο κυματισμός με δυσκόλευε. Όσο μάζευα το σχοινί και πλησίαζε το υπέροχο ψάρι, τόσο μίκραινε το μέγεθός του. Τελικά πήρα αγκαλιά μια δυομισάρα συναγρίδα. Αγκαλιές-φιλιά και η ανάλογη συγνώμη για τον πόνο που της είχα προκαλέσει. Μου έκανε εντύπωση πόσο χοντρή ήταν.

Η βασίλισσα πιάστηκε!!!

"Πρέπει να έχει φάει πολλή γόπα..." σκέφτηκα. Έκανα μερικά καρτέρια και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Μου Έδωσε την πρώτη μου συναγρίδα αυτού του τόπου, σε μια μέρα που δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε μεγάλο!!!

Υ.Γ. Κοιτώντας αργότερα το video, παρατήρησα ότι το ψάρι το έπιασα μόλις στα 24 δευτερόλεπτα!!!  Άμα είναι να στο Δώσει....!!!

#2. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ. Τελικά κατέφθασε και ο Μάης. Η άνοιξη είχε μπει προ πολλού στην ζωή μας και το καλοκαίρι άρχιζε να φαίνεται από την γωνία. Όμως με τον Μάη ήρθε και η απαγόρευση του ψαροτούφεκου. Ένα μέτρο σωστό από την μια πλευρά, αλλά από την άλλη χωρίς ουσία. Γιατί ο νομοθέτης σωστά σκέφτηκε ότι αυτή είναι η εποχή που γεννάνε πολλά είδη ψαριών. Έτσι διώχνει από τις παραλίες τους ερασιτέχνες ψαράδες. Από την άλλη όμως, οι υπεύθυνοι δεν διώχνουν και τους επαγγελματίες να πάνε στα ανοιχτά, με συνέπεια να ρίχνουν τα δίχτυα τους πάρα πολύ κοντά στην ακτή και η καταστροφή έχει γίνει. Άλλωστε σαν λαός είμαστε των άκρων. Κυνηγάμε κάποιους μετά μανίας και άλλους δεν ασχολούμαστε καθόλου. Με αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε με την παρέα μου για τις προπονήσεις στο 2ο λιμανάκι της Βουλιαγμένης. Οδηγώντας προς τα εκεί, μια από τις φορές που πήγαινα για προπόνηση, είδα μια τράτα να μαζεύει τα δίχτυα της μέσα στον κόλπο της Βουλιαγμένης!!! Αν είναι δυνατόν, αυτά που λέγαμε πριν. Οι υπεύθυνοι απόντες κι ας είναι εκεί δίπλα!!!

Βρεθήκαμε με την παρέα (Βρεττός, Γιάννης, Δημήτρης) κι αρχίσαμε τις βουτιές. Προπόνηση στην προπόνηση, άρχισαν να βγαίνουν οι μεγάλες βουτιές. Στην παρέα προστέθηκε και ο Θοδωρής, ο Αλέξης και ο Γιώργος. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους δεν προστέθηκαν τα παιδιά, απλά γίναμε μια παρέα, κάνοντας αυτό που αγαπάμε όλοι μαζί. Σε μια από τις προπονήσεις, ο Δημήτρης έφερε την υποβρύχια κάμερά του.

Προς τα κάτω...

Εγώ στον πάτο...

Έτσι τον παρακάλεσα και τράβηξε το βίντεο της προπόνησης που βλέπετε. Αφού ετοιμάστηκα, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα για τον πάτο του πηγαδιού που είναι στα -30μ. Προσγειώθηκα στον βυθό μετά από λίγο και καθώς χαλαρώνω και κοιτάζω πάνω, νάσου δίπλα μου μια ευχάριστη έκπληξη, ο Δημήτρης με την κάμερα. Δεν το περίμενα ότι θα με ακολουθούσε μέχρι κάτω, όχι πως δεν μπορεί !!! Του έκανα νόημα ότι όλα είναι εντάξει και μετά από λίγο τον ακολούθησα προς την επιφάνεια, όπου μας περίμεναν οι υπόλοιποι της παρέας. Ασφάλεια πάνω από όλα. Μετά πήραν σειρά και οι υπόλοιποι και βουτούσαν ο ένας μετά τον άλλο. Πάντα όμως στην επιφάνεια υπήρχαν τουλάχιστον δύο άτομα που πρόσεχαν αυτούς που είχαν βουτήξει. Η καλή και έμπιστη παρέα κάνει τέτοιες βουτιές να γίνονται χαλαρές και σε ωραίο κλήμα.

Ο Δημήτρης μέσα στην τρύπα...

Ο Δημήτρης λίγο πριν την επιφάνεια....

Βέβαια μην νομίζεται ότι κάθε φορά αυτό γινόταν. Μπορεί να είχα κοιμηθεί καλά, να είχα φάει σωστά, αλλά αν η ψυχολογία δεν ήταν η πρέπουσα, τότε οι βουτιές δεν έβγαιναν όπως τις ήθελα. Άλλες φορές τα ρηχά φαίνονταν άβυσσος, ενώ άλλες φορές τα -30 μέτρα παιχνιδάκι. Έτσι ένα απόγευμα αισθανόμουν πολύ καλά, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος..... και γιατί θα πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για να αισθάνομαι καλά; Κανονικά θα πρέπει να αισθανόμαστε υπέροχα, μόνο και μόνο που μπορούμε να αναπνέουμε.... Αλλά αυτό είναι μια άλλη  κουβέντα....

Έτσι λοιπόν ντύθηκα και βούτηξα στο νερό. Βρήκα τον Αλέξη εκεί κι αρχίσαμε τις βουτιές. Αφού κάναμε μερικές ρηχές βουτιές για να ανοίξουν τα πνευμόνια μας, πλακωθήκαμε στις βαθιές. Ο ένας βουτούσε κι ο άλλος τον πρόσεχε από την επιφάνεια. Απαραίτητα τα μεγάλα διαλείμματα επιφανείας. Η 1η μου στα -30 σε 1:36, η δεύτερη 1:40, η 3η 1:49 η 4η 2:04 (ρεκόρ μου). Αισθανόμουν πολύ καλά στις αναδύσεις μου. Η 5η 2:08 (ρεκόρ μου). Είχα κι άλλο να κάτσω, αλλά φοβήθηκα όταν είδα το υποβρύχιο ρολόι μου κι αυτά που μου έδειχνε!!! Έτσι είπα να κόψω την παραμονή μου κι αναδύθηκα. Όταν βγήκα στην επιφάνεια και ηρέμησα, κατάλαβα ότι θα μπορούσα να κάτσω κι άλλο.... Η μεγαλύτερη βουτιά του Αλέξη εκείνη την ημέρα στα -30μ. ήταν 2:32!!!

#3. & ΤΟ ΜΕΤΑ. Έφυγε ο Μάης και η απαγόρευσή του. Οι περισσότεροι ερασιτέχνες ψαράδες (αν όχι όλοι), τρέξαμε στην θάλασσα για να χαρούμε το αγαπημένο μας σπορ. Ο καθένας όπως του αρέσει. Τα φόρτωσα λοιπόν κι εγώ πρωί-πρωί και πήγα για έναν βαθύ τόπο. Έφτασα νωρίς και με ανακούφιση είδα ότι ήμουν μόνος. Ντύθηκα και ξεκίνησα το ψάρεμα. Το ψιλό (γόπες, αθερίνα και καλόγριες) ήταν παρόντες. Τώρα έμενε να δω αν θα υπήρχαν κυνηγοί κάπου εκεί τριγύρω. Ξεκίνησα τις βουτιές σε μια θολή θάλασσα, σκοτεινή θα έλεγα. Λες και έπαιρνα μέρος σε μια ταινία θρίλερ. Μαυρίλα με μικρή ορατότητα!!! Στα πρώτα καρτέρια δεν είδα τίποτε. Κάποια στιγμή παρατήρησα κάποιες λάμψεις πιο βαθιά.

"Μάλλον θα πρέπει να βουτήξω πιο βαθιά..." σκέφτηκα. Όντως την επόμενη βουτιά την έκανα μερικά μέτρα πιο κάτω. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα φάνηκε ένα κοπάδι με τονάκια. Τα ψάρια πρέπει να ήταν 5-6 κιλά, αλλά έτρεχαν σαν δαιμονισμένα. Μέχρι να γυρίσω το μακρύ ξύλινο ψαροτούφεκο την είχαν κάνει.... Ξεκούραση. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθε ένα κοπάδι με λίγο πιο μικρά ψάρια. Αυτά έτρεχαν λιγότερο και σε μια στιγμή ένα από αυτά μου έδωσε βολή. Χωρίς δεύτερη σκέψη του έριξα. Αυτός ο πύραυλος της θάλασσας, έστριψε λίγο για να αποφύγει την βολή. Έτσι η βέργα τον βγήκε χαμηλά και προς την ουρά. Στο σκορτσάρισμά του, σχίστηκε και χάθηκε στο μπλε.

"Το καλό είναι ότι μάλλον θα ζήσει. Το τραύμα του είναι επιπόλαιο...." σκέφτηκα. Πήγα ακόμη λίγο πιο βαθιά. Μετά από μερικές βουτιές μου ήρθε άλλο ένα κοπάδι με παρόμοια ή ίσως και λίγο πιο μικρά ψάρια. Μάλιστα ένα κεφάλωσε και ήρθε καταπάνω μου. Είχα βολή, αλλά δεν πάτησα την σκανδάλη. Δεν ήθελα ένα τόσο μικρό ψάρι κι ας κάνει ωραίο σούσι.....

!!!

Οι βουτιές συνεχίζονταν χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Σε ένα από τα καρτέρια μου, το ψιλό τρομοκρατημένο όρμισε πάνω μου. Γυρίζω το ψαροτούφεκό μου προς την κατεύθυνση που έρχονταν οι κυνηγοί. Ένα μεγάλο κοπάδι, περίπου είκοσι ψάρια, με απίστευτη ταχύτητα με πλησίασε. Δεν προλάβαινα να κάνω κάτι. Τα προπορευόμενα ψάρια που ήταν και τα μεγαλύτερα, όρμισαν στο ψιλό και πριν προλάβω να κάνω κάτι, είχαν στρίψει κιόλας.. Σπρώχνω με το αριστερό μου χέρι το ψαροτούφεκο προς έναν τόνο. Εκείνος στρίβει με εκπληκτική ταχύτητα και μαεστρία και βγαίνει από το πεδίο βολής μου. Όμως, για καλή μου τύχη, πίσω του ερχόταν ένας άλλος. Με το που πέρασε μπροστά από το όπλο μου πάτησα την σκανδάλη. Τότε ξεκίνησε η μάχη. Το μουλινέ σφύριζε από την φρενήρη ταχύτητα του τόνου. Με το που έφτασα στην επιφάνεια είχε ξετυλίξει καμιά εξηνταριά από τα εκατό μέτρα του μουλινέ και έπαιρνε κι άλλο.

"Αν βουτήξει και μπλεχτεί πουθενά, δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρω..." σκέφτηκα. Κόντραρα το ψάρι το οποίο με τράβηξε καμιά δεκαριά μέτρα προς τα ανοιχτά εύκολα. Το κόντραρα κι άλλο. Πάλι τα ίδια. Όμως αισθανόμουν ότι δεν ήταν και τόσο δυνατό πια. Άρχιζα να μαζεύω το σκοινί γρήγορα και με σταθερές κινήσεις. Σε κάποια στιγμή δεν αισθανόμουν καθόλου αντίσταση.

"Όχι... ξεψάρισε κι αυτό..." σκέφτηκα. Όμως ένοιωσα ένα τρέμουλο στο σκοινί και αισθάνθηκα τα αραιά χτυπήματα της ουράς του.

"Δεν έφυγε, έρχεται προς εμένα..." σκέφτηκα. Μάζευα όσο πιο γρήγορα μπορούσα το σκοινί, όταν φάνηκε από κάτω μου. Ο τόνος πέρασε δίπλα μου, έκανε έναν κύκλο και ξαμολήθηκε για τα βαθιά πάλι. Βλέποντας ότι η βέργα τον έχει ξεπεράσει, η βολή είναι καλή, τον κόντραρα όσο μπορούσα. Ο μικρός αυτοκράτορας της θάλασσας τα βρήκε σκούρα. Έκοψε την πορεία του προς τα βαθιά και γύρισε καταπάνω μου με απίστευτη ταχύτητα. Όμως δεν κολυμπούσε όπως πριν. Και τις δύο φορές που ήρθε καταπάνω μου (και σε όλη την διάρκεια της μάχης), πρόσεχα να μην μπλέξω με τα σκοινιά. Εύκολα μπορεί κανείς να πνιγεί από αυτόν τον εκπληκτικό πύραυλο της θάλασσας. Το ψάρι είχε αρχίζει να κουράζεται. Βούτηξα πάνω του κι το έπιασα από την ουρά. Την χτύπησε βίαια, τραντάζοντάς με. Σιγά μην τον άφηνα. Τον έπιασα από τα βράγχια, έβγαλα το μαχαίρι μου και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Τον πήρα αγκαλιά γεμίζοντας τον φιλιά και ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που του προκάλεσα τον κρέμασα στην σημαδούρα.

Ο αυτοκράτορας πιάστηκε!!!

Καθώς αναπαυόμουν κάτω από τα πόδια μου εμφανίστηκε μια μεγάλη σμέρνα. Την είχαν φέρει κοντά τα αίματα του τόνου. Την τσίμπησα λίγο με το ψαροτούφεκο και πήγε και χώθηκε κάτω από μια πέτρα. 

Ο λιγούρης....

Αποφάσισα να κάνω μερικά καρτέρια και να φύγω. Κάτι όμως είχε αλλάξει. Ένα παγωμένο ρέμα θόλωσε τα πάντα κι έδιωξε το ψιλό. Δεν κυκλοφορούσε πια τίποτε.

"Το πήρα το μήνυμα..." είπα κοιτώντας τον καταγάλανο ουρανό και κολύμπησα προς την παραλία χαρούμενος....

Υ.Γ. Ο τόνος ζύγιζε 7,7 κιλά...






Translation of the above article:

Title: Sea drops and much more.... #2, (During and after the spearfishing May ban...)

(1st picture: Wellcome...)

Photo-video: Zacharias Skevofilax, Dimitris Samaras.

# 1. BEFORE. The last weekend before the May ban of recreational fishing, I decided to go for a last dive. My expectations for the spearfishing outcome were very low. So, I loaded all my gears and I drove very early in the morning for a deep but difficult place. Everything was perfect until I dove. The whole scenery reminded me of winter which includes mercy waters. I had rarely seen this place so hazy. The cape had plenty a bait fish and some bogue (Boops boops) of great size. If I had come for a shallow spearfishing with my 82tcm speargun, I would definitely try to catch the big bogue. Some fish were almost a kilo !!! These must have been the leaders of flocks. The big bogue in the island of Karpathos call them xilogopes, meaning that they are so unbelievable big that are made out of wood. Wherever I found them, I was gazing at them as I was swimming to reach the best fishing ground according to my opinion. When I arrived at the place I thought it was the best, I placed my buoy and started the ambushes. On the surface, the sea temperature was 18 degrees Celsius. Very worm for the season. But as soon as I passed the -8 meters, it was freezing. I made some ambushes just before the intense thermocline but I did not see any fish. So I decided to dive deeper. Interestingly enough, the sea temperature was steady no matter how deep I dove. Unfortunately the water brightness was changing as I dove deeper. Darkness had spread everywhere. I dove up to -19 meters and it seemed I was  spearfishing at night. A frosted blackness stretched out everywhere. The water visibility had dropped to maximum two to three meters.

"In these murky waters Jaws might appear......" I thought. I continued doing some deep ambushes in vain, so I decided to do them in shallower waters. At one point the bait fish run twice towards the rocks of the cliff. Some of them got under me. I tried to find out where the predator was? In vain though again. This, on the other hand, I got suborned and started hiding better while ambushing. Another good run of the bait fish. As I swan towards the surface a great barracuda (Sphyraena sphyraena) passed under my flippers. The fish was more than 3 kilos.

"I do not think this was the caused of the panic ..." I thought. The ambushes continued, and the only predators I saw were two little barracuda, that approached me to see, what this strange creature was doing on the cliff. Four hours had passed without seeing anything worth catching. I've changed several ambushing spots but nothing. From time to time small rainbow wrasse (Coris julis) surprised me. The fish came behind me and appeared next to my goggles, surprising me. This happened 2-3 times .... I dove for my next ambush. I reached the sea floor hiding behind a large stone.

"If something approaches me from the deep ... I'm very well hidden.... " I thought. But something cloudy was in front of me and it is coming towards me slowly. After few seconds it turned reddish... a snapper (Dentex dentex)!!! The fish was swimming towards me and in the blurry waters looked like 5-6 kilos. As soon as it realised my presence, it turned slowly away from me, but it was its last mistake. My speargun was on the target, and I pulled the trigger. Despite the long distance, the spear stoke the snapper in its neck, and got out of the right cheek. The fish just sank... My joy is beyond description. I reeled in the rope, while trying to filmed the fish, but the waves made it difficult. As I was reeling in the rope and the wonderful fish was approaching me, I realised that the size of the fish was smaller. Eventually, I embraced the two and a half kilo snapper. Hugs-kisses and the apologies for the pain I had caused it. I was impressed how fat the fish was...
(2nd picture: The queen is caught!!!)

"It must have eaten a lot of bogue ..." I thought. I did a few ambushes and went out. I was given my first snapper of this place, on a day when there was almost nothing big to catch!!!

PS. Later on, looking at the video I realised that the fish was caught in just 24 seconds !!! 

When He Wants to Provide... !!!

#2. DURING. Eventually, May arrived. Spring had been in our life few weeks ago, and summer was around the corner. But along with May, the ban of recreational spearfishing was in effect. The implementation of such a law is correct, but ineffective. The legislator correctly thought that this is the time when the majority of fish are approaching the shallows to lay their eggs and thus the law drives away the amateur fishermen from the sea shore. On the other hand, the coast guard does not drives away the professional fishermen as the law states, allowing them to throw their nets next to the coast line and thus a greater disaster has been done. With these thoughts my friends and I started our training at the 2nd port of Vouliagmeni. One of the times I went for training, I saw a big trawler gathering its nets in the bay of Vouliagmeni !!! This is what I meant. Those responsible were absent even though there was a coast guard office near by !!!

With my friends: Brettos, Giannis, Dimitris, we started the dives. Training after training, we managed dive deeper and deeper. Thodoris, Alexis and Giorgos were added to the our team. To be honest, they were not added, we just became a bigger team, doing together what we all love so much to do. In one of the training sessions, Dimitris brought his underwater camera. So I asked him to film the dive I was going to do. After I prepared myself, I took a deep breath and dove for the bottom of the well that was at -30m. I landed on the bottom of the well and after a while, as I was relaxing, | looked upwards and there was a pleasant surprise next to me, Dimitris with the camera. I did not expect him to follow me all the way down to the bottom, he had the abilities to do so !!! I singled to him that everything was okay and after a while I followed him to the surface, where the rest of the team was waiting for us. Security above all. Then the others took turns and dove one after the other. Always on the surface there were at least two divers who were watching those who had dived. The feeling that some good and trusted friends were at the surface watching over those who dove, made such dives relaxed and enjoyable. Of course, this did not happen every time we went for diving. I may had slept well, had a good meal, but if psychologically I was not in the right mood, then the dives were not accomplished as I wanted. Sometimes the shallows appeared as the abyss, while other times the -30 meters dives were very easy.
(3rd picture: On the way down...) (4th picture: As I was laying on the sea floor...)
(5th picture: Dimitris inside the well...) (6th picture: Dimitris just before the surface...)

So one afternoon I felt very good, with no special reason ..... and why should there be a special reason to feel good? Normally we should feel great, just because we are able to breath. But that's another story.... So I dressed and dove in to the sea. I found Alex there and we started our dives. After we made some shallow dives to warm our lungs, we started diving in the deep. As one was diving, the other watched him from the surface. Definitely after every deep dive, we were having long breaks on the surface. My 1st dive in -30 was 1:36, the second 1:40, 3rd 1:49, 4th 2:04 (my new record). I felt very good in my dives. During my 5th dive, while I was laying at the bottom of the well, I looked on my diving watch. When I realised what I saw, got scared, stopped my dive and emerged at 2:08 (my new record). I reached the surface and calmed down, I realized I could had easily stayed at the bottom longer... The longer dive of Alexis that day at -30m. was 2:32 !!!

#3. AFTER. The month of May was gone along with the ban of recreational spearfishing. Most amateur fishermen (if not all), ran to the sea to enjoy our favourite sport. I loaded try diving gear and early in the morning and drove to a deep fishing place. I was relieved when I realised that I was alone. I got dressed and started eagerly fishing. The bait fish (bogue, sand smelt (Atherina hepsetus) and black damselfish (Chromis chromis)  were present. I started diving in a blurred sea, dark I could say, looking for the predators. It was like I was playing in a thriller movie. Mercy waters with minimum visibility !!! I did not see anything during my first ambushes. At some point I noticed some flashes deeper than I was. 

" I would probably have to dive deeper ... "I thought. So I dove a few meters deeper and waited. After few seconds I saw group of blue fin tuna (Thunnus thunnus) about 5-6 kilograms, passing by at great speed. I tried to turned the long wooden speargun, it was too late, the fish were gone... Relaxation in the surface. In my next ambush, another school of blue fin tuna fish appeared. These fish were a little bit smaller that the previous encounter. They approached me at a slower pace allowing me to have a shot on one of them. This rocket of the sea, turned slightly on an instant, trying to avoid the spear, The spear stroke the tuna close to its tale and as it took-off at high speed, the spear come out of its flesh and vanished in the deep blue.

"The good news is it would probably survive... its trauma is light ...." I thought and dove a little deeper. After a few dives, another school of similar or perhaps somewhat smaller fish approached me. In fact, one fish headed towards me. I had a shot, but I did not pull the trigger. I did not want such a small fish even though it would make a nice sushi .... (7th picture: !!!)

The dives continued without anything special. In one of my ambushes, the horrified bait fish swam towards me and the rocks of the underwater cliff. I turned my speargun towards the direction of the predators. A big school, about twenty blue fin tuna fish, at an incredible speed, approached me. I did not had the time to react. The leading fish, which were the bigger ones, attacked the bait fish. and in few seconds they were turning away from me. I pushed with my left hand the speargun, aiming at a tuna fish. The fish turned with great speed and agility got out of my firing range. But I was lucky, since there was another tuna following the previous fish. As it passed in front of my speargun, I pulled the trigger and the battle began. The reel was whistling as the rope of my speargun was unwinding due to the frenzied speed of tuna. By the time I reached the surface, it had unwound sixty of the one hundred meters of the reel and was reeling out more rope.

"If it dives and gets tangled in the deep, I will lose everything and the fish will definitely dye." I thought. I grabbed the rope to stop more unwinding and the fish pulled me ten meters to the open sea easily. The same thing happen twice, but I felt that it was not as strong as the first time. I started reeling in the rope as quickly and steadily as I could. At some point I did not feel any resistance at all from the fish.

"Oh no... it got away too ... " I thought, but there was a slight trembling in the rope as I felt the gentle blows of its tail.

"it did not get away, the fish is swimming towards me..." I thought. I started reeling in as fast as I could the rope when I saw the tuna under my flipper. The tuna passed next to me, cycled me and took off for the deep waters once more. Seeing that the shot was good, I grabbed the rope and put more pressure on the fish. The young emperor of the sea was in difficult position. It stopped its way to the deep and turned towards me at an incredible speed. But it did not swim as fast as before. Both times that circled me (and throughout the battle), I was careful not to get tangled with the rope. Someone can easily get drowned by this amazing sea rocket. The fish was getting tired. I pulled the rope more and managed to catch it from the tail. It struck its tale violently, jerking me. I did not let it go. I caught it from the gills, took out my knife and finishing quickly the battle. I embraced it, kissed it and apologised to it for the pain I had caused it and put it in the buoy. 

(8th picture:The emperor is caught!!!)

As I was resting under my flippers, a big moray eel (Muraena helena) appeared. The blood of the tuna had attracted it. I pinched it a little bit with the spear and it disappeared under a stone.

(9th picture: Greedy for food...) I decided to do some more ambushes and leave. But something had changed in the environment. An icy underwater current had clouded everything and drove away all the bait fish. Nothing was swimming anymore.

"I got the message ..." I said looking at the blue sky and swam to the beach content ....

P.S. The blue fin tuna was 7.7 kilos...