Ο χειμώνας πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Τα νερά του Β. Ευβοϊκού κρυώνουν πολύ γρήγορα και γίνονται παγωμένα. Έτσι αποφάσισα να πάω για μια τελευταία βουτιά. Έφυγα χαράματα καθώς η πρόγνωση έδινε αρκετά δυνατούς δυτικούς ανέμους μετά το μεσημέρι. Αν γινόταν αυτό, δεν θα μπορούσα να ψαρέψω, γιατί την θολούρα θα μπορούσα να την κόψω με μαχαίρι. Έφτασα με το που βγήκε ο ήλιος. Το βοριαδάκι ψιλοξύριζε. 3C η εξωτερική θερμοκρασία. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα. Τα νερά αρκετά καθαρά, αλλά παγωμένα. 15C και οπού είχε τρεχούμενα νερά, η θερμοκρασία έπεφτε στους 13C. Έβλεπα στα δύο μέτρα!!!. Στα πρώτα καρτέρια δεν είδα τίποτα. Έφτασα σε έναν πεσμένο κορμό. Στο παρελθόν είχα πιάσει κάποια ψάρια εκεί. Έτσι αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, βούτηξα για να καρτερέψω. Με το που προσγειώθηκα στον βυθό, η ματιά μου παρατηρεί κάτι στον κορμό που δεν ταιριάζει. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω ένα πολύ μεγάλο πλοκάμι να κινείται. Ανάδυση αμέσως, όσο πιο απαλά γίνεται για να μην τα θολώσω και κατεβάζω σκάλα στο ψαροτούφεκο. Βουτιά πάλι, σημαδεύω και ρίχνω. Την επόμενη μισή ώρα προσπαθώ να ξετρυπώσω το χταπόδι.
Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω χλωρίνη ή γαλαζόπετρα, όπως κάνουν μερικοί και το χταπόδι θα πεταγόταν έξω με την μια. Όμως αυτό καταστρέφει το θαλάμι για αρκετό καιρό, μολύνει την θάλασσα και ευτυχώς απαγορεύεται. Τελικά με τα πολλά το βγάζω έξω. Κρατάει ένα καλό λαβράκι μισο-φαγωμένο. Μάλλον το βρήκε νεκρό και του έδωσε να καταλάβει.
Ο γίγαντας με το κολατσιό του...
Το κρεμάω πάνω μου και αυτό κολλάει πάνω στην στολή. Που και που το ξεκολλώ από τα πόδια μου, όταν με εμποδίζει στο κολύμπι. Τις επόμενες δύο ώρες δεν είδα τίποτε.
Ήταν λίγο μεγάλο...
Βγήκα έξω και οδήγησα λίγο πιο κάτω και ξαναβούτηξα. Καθώς προχωρούσα άρχιζαν να φαίνονται μικρές μουρμούρες. Κάποια στιγμή με προσπέρασε ένα μεγάλο κοπάδι από γαύρους. Περίμενα μήπως κάποιος κυνηγός ακολουθεί το μεγάλο κοπάδι, αλλά δυστυχώς τίποτε. Σε μια στιγμή μου ήρθε ένα καλό λαβράκι από τα αριστερά μου. Όμως το ψάρι δεν μου έδωσε καμιά ευκαιρία για βολή. Πίσω από λαβράκι εμφανίστηκε ένας ωραίος κέφαλος. Το ψάρι ήρθε καταπάνω μου, αλλά ποιος να ρίξει; Υπό άλλες συνθήκες δεν θα την γλίτωνε. Έχοντας όμως δει το μοναδικό λαβράκι, πως να ρίξω; Συνέχισα τις βουτιές μου, αλλά το λαβράκι δεν εμφανίστηκε. Που και που μικρά ψαράκια μου έκαναν παρέα. Σε αυτή την απέραντη μοναξιά, ησυχία και ηρεμία, ποτέ δεν είμαι μόνος. Καθώς κολυμπώ, παρατηρώ μια διαφορετική ανεμώνη. Μοιάζει με την Χάρυβδη, που έχω δει σε ταινία. Με τα πολυάριθμα στόματά της φιλτράρει ότι περάσει από κοντά της. Βούτηξα και πλησίασα κοντά της. Με το που την πλησίασε το χέρι μου, μαζεύτηκε και χώθηκε μέσα στην άμμο.
Η μίνι Χάρυβδη!!!
Σε αντίθεση με τις άλλες ανεμώνες, η συγκεκριμένη είναι πολύ πιο χοντρή από τις άλλες εξαδέλφες της. Λίγο πιο κάτω ένας θαλάσσιος γάιδαρος κάνει το ψόφιο κοριό ανάμεσα σε πετρούλες. Είναι από τους πιο μεγάλους και πιο παχύς που έχω συναντήσει ποτέ. Τον πλησίασα, αλλά εξαφανίστηκε κάνοντας μικρά σπριντ μέσα στην θολούρα, στις πέτρες και στα φύκια.
Ο γάιδαρος...
"Πόσα άλλα είδη με βλέπουν και εγώ δεν τα έχω πάρει χαμπάρι;;;" αναρωτήθηκα. Αν το καλοσκεφτούμε, ποτέ μα ποτέ δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι μια ψευδαίσθηση των ματιών μας. Αν σε αυτή την ψευδαίσθηση, προσθέσουμε και τις άλλες διαστάσεις που δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε με τα χωμάτινα μάτια μας, τότε οι "παρέες μας" γίνονται αμέτρητες. Ως δια μαγείας, βρέθηκα σε ένα γυμνό τοπίο. Δεν υπήρχαν φύκια και ο βυθός είχε μόνο άμμο. Πάνω στην άμμο εκατοντάδες, αμέτρητοι ερημίτες κάβουρες έκοβαν βόλτες. Όταν τους πλησίαζα, άλλοι το έβαζαν στα πόδια κι άλλοι χωνόντουσαν μέσα στο καβούκι τους. Το μπροστινό μέρος του ερημίτη είναι σαν κανονικό καβούρι, ενώ το πίσω του μέρος έχει ουρά σαλιγκαριού. Για να προστατεύσει την ευάλωτη ουρά του, την χώνει μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο κοχύλι. Όταν μεγαλώσει ψάχνει για πιο μεγάλο κοχύλι κι εκεί μπορεί να προκύψουν μάχες για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο σπίτι. Το μέγεθος του μπορεί να γίνει σαν ένα μεγάλο πορτοκάλι. Αυτά που ήταν μπροστά μου ήταν πολύ μικρά και κάποια λιλιπούτεια θα έλεγα.
Σκεπτόμενος αυτά, παρατήρησα ότι δεν είχα βουτήξει εδώ και ώρα. Είχα μπει στον επόμενο κόλπο, χωρίς να το πάρω χαμπάρι, τυλιγμένος μέσα στις σκέψεις μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Κέφαλοι φάνηκαν και τους αγνόησα. Έψαχνα για κάτι πιο μεγάλο και καλύτερο βάση των κριτηρίων μου. Είδα δύο πίνες και αποφάσισα να βουτήξω. Με το που προσγειώνομαι στο βυθό, πιάνομαι από την μια. Μετά από λίγο αισθάνομαι να αιωρούμαι. Η πίνα που είχα πιάσει ήταν νεκρή κι έτσι ξεκόλλησε. Ψάχνω και βρίσκω την διπλανή της. Αυτή ευτυχώς είναι υγιής. Με το που ξαναπροσγειώνομαι στο βυθό και γυρίζω μπροστά το βλέμμα μου, βλέπω ένα λαβράκι μπροστά μου. Όση ώρα εγώ ασχολιόμουν με το πιάσιμο μου, αυτό είχε έρθει να με δει. Ευτυχώς δεν ήταν αργά. Σημάδεψα κι έριξα στο λαβράκι. Η βέργα το βρήκε στον σβέρκο κι αυτό βούλιαξε.
Το πήρα αγκαλιά, φιλιά κλπ. Τουλάχιστον είχα πιάσει κάτι. Μου ξαναήρθαν οι κέφαλοι. Τους αγνόησα αρκετές φορές. Όταν είδα κι απόειδα ότι δεν γίνεται τίποτε έπιασα δύο κιλίσιους σε διαφορετικά καρτέρια. Είχα προχωρήσει αρκετά και σκέφτηκα να κάνω 2-3 καρτέρια και να πάρω τον δρόμο του γυρισμού. Ήμουν μακριά από το αυτοκίνητο και απομακρυνόμουν κι άλλο. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από γαύρους.
Χάρηκα που τους είδα και περίμενα να δω και τον κυνηγό πίσω τους. Μάταια όμως. Στα επόμενα δύο καρτέρια το κοπάδι ερχόταν κι έφευγε χωρίς την συνοδεία που επιθυμούσα. Επέμεινα στα καρτέρια, αλλά τίποτε. Αποφάσισα να κάνω άλλο ένα και να γυρίσω πίσω. Αφού προετοιμάστηκα καλά, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Προσγειώθηκα πάλι στον βυθό, πήρα αγκαλιά μια πίνα και περίμενα. Τα δευτερόλεπτα κυλούν χωρίς τίποτα το σπουδαίο. Κάτι με "τρώει" να κοιτάξω τέρμα αριστερά μου. Γυρίζω σιγά-σιγά το κεφάλι μου και ως δια μαγείας υπάρχουν τρία λαβράκια. Τα ψάρια κοντοστέκονται με την κίνησή μου. Μαρμαρώνω επί τόπου. Αυτά παίρνουν θάρρος και πλησιάζουν κι άλλο. Αρχίζουν όμως να στρίβουν για να φύγουν. Δεν περιμένω άλλο, σημαδεύω το τελευταίο και μεγαλύτερο και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα πετυχαίνει το λαβράκι στην μέση και πίσω.
Ο μεγάλος λύκος...
Ορμάω πάνω του γιατί νομίζω ότι η βέργα μόλις το έχει ξεπεράσει. Το αρπάζω, για να δω ότι σχεδόν όλη η βέργα το έχει ξεπεράσει, κι απλώς η θολούρα με είχε κάνει να μπερδευτώ. Ηρεμία!!! Ταχτοποιώ το ψάρι (1.220 γρ.) και κάνω μερικές βουτιές μήπως εμφανιστεί και πάλι η παρέα του, αλλά.... Πήρα τον δρόμο του γυρισμού προς το αυτοκίνητο, ευχαριστημένος από το όλο αποτέλεσμα.
Όταν βγήκα, βρήκα τον Παναγιώτη να με περιμένει. Τα είπαμε και φύγαμε για έναν ψαρότοπο μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω. Ο καιρός άρχιζε να φορτώνει. Ο Παναγιώτης έφυγε λόγω δουλειάς και εγώ βουτώ όσο γίνεται πιο γρήγορα. Η ορατότητα έχει περιοριστεί αρκετά, αλλά υπολογίζω ότι έχω περίπου μια ώρα για ψάρεμα. Τίποτε δεν κυκλοφορούσε. Τα καρτέρια διαδέχονταν το ένα το άλλο κι εγώ σκέφτομαι να τα παρατήσω. Σε ένα καρτέρι κι από τα δεξιά μου εμφανίστηκε ένας κιλίσιος κέφαλος. Χωρίς να χάσω χρόνο σημάδεψα και έπιασα το τρίτο κιλίσιο κέφαλο.
Το ψάρεμα είχε λάβει τέλος. Έτσι τουλάχιστον πίστευα εγώ. Την στιγμή που παίρνω τον δρόμο για τον γυρισμό, η ματιά μου πιάνει κάτι που δεν ταίριαζε πάνω σε μια πίνα. Υπάρχει κάτι χοντρό το οποίο είναι σαν να αιωρείται. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω μια χοντρή σουπιά. Το θέμα είναι να την δεις. Μετά είναι εύκολος στόχος. Βάζω πρώτη σκάλα, σημαδεύω και πιάνω μια 300 γρ σουπιά. Όμως όπως χτυπήθηκε, άφησε όλο το μελάνι της στον βυθό.
Πιάστηκε η μπουμπού..
Αποφασίζω να κάνω ένα καρτέρι κριμένος πίσω από το μελάνι της. Δυστυχώς δεν είδα τίποτε. Είχε έρθει ο καιρός να βγω. Μετά από ένα επτάωρο ψάρεμα και τον δυτικό άνεμο να ενισχύεται, είχε τελειώσει ένα ακόμη θαλάσσιο ταξίδι μου....
