Καλοκαίρι στα Κύθηρα... μέρος 2ο

....Οι μέρες περνούσαν ήσυχα στα Κύθηρα, όπως όταν κάνει κάποιος διακοπές. Εννοείται ότι το ψάρεμα ήταν σχεδόν μια καθημερινή απασχόληση. Τις ημέρες που είχαμε ρεπό υπήρχαν και άλλες ασχολίες. Σε μια από αυτές, η Δέσποινα ανέλαβε χρέη κομμωτή.

Η Δέσποινα άψογη σε όλα της!!!!!

Κούρεψε τον Βρεττό και τον Νίκο άψογα μπορώ να πω. Μετά από τα πειράγματα για το ποιος έχει το πιο ωραίο κεφάλι, επιδόθηκαν σε αγώνα ταβλιού. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς τα σχόλια κατά την διάρκεια του! Το τι ατάκες ειπώθηκαν, ακόμη τις θυμάμαι και γελάω.

Η ΜΕΓΆΛΗ μάχη....

Η κουτσομπόλα!!!

Μέσα στον σαματά, η Juicy (η πανέμορφη αλλά κουτσομπόλα σκυλίτσα των παιδιών) ανέβηκε στην καρέκλα να δει από πού έρχεται όλος αυτός ο θόρυβος. Ο αγώνας τελείωσε με νικητή τον Βρεττό και τα πειράγματα στον Νίκο μάλλον ακούστηκαν σε όλο το νησί και ας ήταν μεσημέρι.

Τότε….. εμφανίστηκε ο κ Μανώλης. Έριξε μια γρήγορη ματιά να δει τι συμβαίνει και με βαριά Καρπάθικη προφορά μας είπε: «Άντε βρε!!! τα ψάρια περιμένουν και έχουμε αργήσει πολύ».
Λες και μας χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, πεταχτήκαμε πάνω μαζέψαμε τους εξοπλισμούς μας και όπου φύγει-φύγει. Μπήκαμε στο φουσκωτό του Βρεττού και χαθήκαμε στον ορίζοντα. Θα πηγαίναμε να ψαρέψουμε κάποια καινούργια κομμάτια που είχε βρει ο Βρεττός, αλλά ήταν βαθιά. Φτάσαμε, ντυθήκαμε και βουτήξαμε. Στην αρχή όπως πάντα στα ρηχά και μετά ανοιχτήκαμε και βρήκαμε το μέρος. Σε μικρή απόσταση από εμάς μας παρακολουθούσε ο φύλακάς μας ο κ Μανώλης. Ήμασταν έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Τότε είδαμε τις στήρες. Ήταν μεγάλες, υπέροχες και πολλές. Ετοιμάστηκε ο Βρεττός και βούτηξε. Τα ψάρια όμως, δεν ξέρω γιατί, δεν τον δέχτηκαν και τράπηκαν σε φυγή για τα πιο βαθιά. Κολυμπήσαμε λίγο πιο κάτω όταν είδα κάτι μέσα σε μια φυκιάδα.
«Την βλέπεις, την βλέπεις μέσα στην φυκιάδα…» μου φώναξε ο Βρεττός. Του έγνεψα καταφατικά και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Το ψάρι είχε παρκάρει ανάμεσα σε μια πέτρα και σε ένα δεμάτι φύκια. Είχε πάρει την σκούρα καφέ παραλλαγή και δεν φαινόταν καθόλου. Αυτό που το πρόδωσε ήταν η ουρά του που ήταν έξω από τα φύκια και λόγω της εκπληκτικής ορατότητας φαινόταν και η παραμικρή της λεπτομέρεια. Βούτηξα και ενώ το πλησίαζα το ψάρι γλίστρησε, πήγε προς κάτι βράχια και χώθηκε με το πλάι μέσα σε μια τρυπούλα που ίσα-ίσα το χωρούσε.
«Ωχ, και τώρα τι κάνουμε; Είναι και βαθιά….» αναρωτήθηκα. Πλησίασα την τρύπα, άναψα τον φακό τίποτα. Κοιτάζω πιο αριστερά με τον φακό και είδα ολόκληρο το ψάρι να κάθεται πάνω στην άμμο, στριμωγμένο στο βάθος της τρύπας, κάνοντας την άσπρη-γκρι παραλλαγή του, με συνοδεία την υπέροχη κίτρινη πινελιά στο σώμα της. Σημάδεψα κεφάλι και έριξα. Άμμος πετάχτηκε έξω και εγώ προσπάθησα να τραβήξω το ψάρι, αλλά μάταια. Έτσι άνοιξα το μουλινέ και αναδύθηκα. Όπως συμβαίνει σε κάθε βαθιά βουτία όταν ψαρεύουμε μαζί, έτσι και τώρα ο Βρεττός είχε βουτήξει για να με βοηθίσει στην άνοδο, μήπως και χρειζόμουνα κάποια βοηθεια. Συμφωνήσαμε με τον Βρεττό επειδή είναι στήρα και σκίζεται εύκολα να δευτερώσουμε το ψάρι. Ετοιμάστηκε ο Βρεττός και βούτηξε. Όταν έφτασε στην τρύπα, απλά άφησε το ψαροτούφεκό του κάτω και ήρθε στην επιφάνεια.
«Είναι πολύ θολά και δεν φαίνεται τίποτα» μου είπε. Περιμέναμε λίγο και μετά βούτηξα εγώ. Όταν έφτασα στην τρύπα, το ψάρι μόλις που φαινόταν. Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Μετά έπιασα και τις δύο βέργες και τράβηξα, αλλά η στήρα αρνιόταν να έρθει έξω. Άνοιξα το μουλινέ και βγήκα στην επιφάνεια.
«Το ψάρι θέλει λίγο τράβηγμα προς τα πίσω και θα βγει εύκολα νομίζω...» του λέω.
Ενώ ο Βρεττός ετοιμάζεται να βουτήξει, εγώ φτιάχνω τα σκοινιά από τα δύο όπλα ακούω τον Βρεττό να μου λέει «Τι γίνεται τώρα;» τον κοιτάζω απορημένος και μου το ξαναλέει.
«Τι εννοείς, βούτα αν είσαι έτοιμος, τι περιμένεις ;» του απαντάω.
«Καλά την σμέρνα δεν την είδες; Είναι τεράστια και μπήκε στην τρύπα της στήρας!!!» μου λέει.
«Όχι δεν την είδα, γιατί έφτιαχνα τα όπλα. Βούτα αλλά πρόσεχε !!!» του λέω και βούτηξε. Ανοίχτηκε από την τρύπα και πλησίασε δειλά-δειλά. Έφεξε μέσα, τράβηξε όπως του είπα και βγήκε στην επιφάνεια με μια υπέροχη τριαμισάρα στήρα από τα -27,9μ. 

Ένα υπέροχο, σπαθάτο θαλάσσιο στολίδι είχε έρθει στην αγκαλιά μας. Χαρήκαμε για την επιτυχία και συνεχίσαμε το ψάξιμο, αφού δώσαμε το ψάρι στον κ Μανώλη. 

Μάταια όμως και έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε τόπο. Πήγαμε σε έναν τόπο γεμάτο μονόπετρα και αρχίσαμε το ψαχτήρι, αφού πρώτα κάναμε αρκετά καρτέρια. Πολλές πέτρες τις ήξερε ο Βρεττός, αλλά δεν είδαμε κάτι σημαντικό. Σε μια στιγμή όμως βλέπω έναν ροφό να τρυπώνει κάτω από ένα μονόπετρο. Είναι η σειρά του Βρεττού να βουτήξει και έτσι τον φωνάζω. Έχει κι εκείνος δει το ψάρι, ετοιμάζεται και βουτάει. Πλησιάζει το μέρος που μπήκε το ψάρι, ρίχνει μια ματιά, πηγαίνει πιο δεξιά και ρίχνει. Ανοίγει το μουλινέ και αναδύεται. Δένουμε το ψαροτούφεκο με τεντωμένο το σκοινί σε ένα μικρό μπαλονάκι και ώρα για συμβούλιο.
«Το ψάρι που είδαμε ήταν μικρό. Στο βάθος υπήρχε ένα πιο μεγάλο, περίπου στα 6-7 κιλά και του έριξα. Σημάδεψα κεφάλι, αλλά δεν ξέρω τι έγινε. Μάλλον είναι καλύτερα να βουτήξεις από την πάνω μεριά. Χωράει να βγει και σίγουρα θα το δεις ολόκληρο μπροστά σου» μου λέει. Χαλάρωσα και βούτηξα. Καθώς πλησιάζω την πλάκα από την πάνω της μεριά, όπως συμφωνήσαμε, διακρίνω κάτι άσπρο που δεν ταιριάζει με το όλο τοπίο. Κοιτάω καλύτερα και βλέπω σχεδόν όλο το ψάρι να είναι έξω από την πλάκα, με το κεφάλι του να κρατάει αντίσταση κάτω από την πλάκα. Αλλάζω πορεία και πηγαίνω για να πιάσω το ψάρι, όταν συνειδητοποιώ ότι ο ροφός είναι πιασμένος από μια πετσούλα του σβέρκου του. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον δευτερώνω, τον τραβάω έξω από την πλάκα, τον παίρνω αγκαλιά και βγαίνω στην επιφάνεια. 

Η βολή του Βρεττού του είχε ξύσει το κρανίο, χωρίς να του κάνει σοβαρή ζημιά και το ψάρι κρατιόταν από την πέτσα του σβέρκου. Σοκαρισμένο όπως ήταν δεν πρόλαβε να χτυπηθεί αρκετά για να την γλυτώσει.

Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μας.

Καθώς επιστρέφαμε, το δειλινό είχε αρχίζει να αγκαλιάζει το νησί. Μια απίστευτη ηρεμία είχε απλωθεί σε όλο το τοπίο. Μόνο η μηχανή της βάρκας έσπαγε αυτήν την μαγική σιωπή. Η ήρεμη θάλασσα από κάτω, η νύχτα από πάνω αγκάλιαζαν τα Κύθηρα λες και ήθελαν να τα καληνυχτίσουν.

Παρόλο που το ψάρεμα μου προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις, αυτές οι μαγικές στιγμές όπως αυτού του τοπίου, χαράζονται πάντα πάνω στην ψυχή μου….   

Διάφορα ψαρέματα .....

                                   

Ο κ. Μανώλης πάντα παρών....

Καλοκαίρι στα Κύθηρα... Μέρος 1ο

Φωτογραφία-video: Βρεττός Παχούλης & Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Είναι η τέταρτη φορά νομίζω, που πηγαίνω στα Κύθηρα καλεσμένος της οικογένειας Παχούλη και ειδικά του Βρεττού. Με τον Βρεττό ήμαστε από το ίδιο χωριό της Καρπάθου και κάνουμε παρέα από παλιά. Μαζί πρωτοψαρέψαμε και του έδειξα κάποια πράγματα στην αρχή, επειδή είμαι πιο μεγάλος στην ηλικία. Του «ρίχνω» 10 χρόνια. Τελευταία όμως κάνουμε πολύ περισσότερη παρέα και ταιριάζουμε πολύ στο ψάρεμα.
Έτσι λοιπόν φέτος κατέβηκα στα Κύθηρα για 8 μέρες. Η φιλοξενία του μεγάλου αφεντικού, της κ. Μαρίας (μητέρα του Βρεττού) ήταν άψογη. Ο κ Μανώλης (πατέρας του) πέραν ότι ήταν ο φύλακας-βαρκάρης μας, είναι φοβερός στο να καθαρίζει και να βγάζει τα φιλέτα των ψαριών. Η Δέσποινα (γυναίκα του), δεν έχω λόγια να περιγράψω την περιποίηση και την φιλοξενία της. Όσο για τον ίδιο το Βρεττό, τα λόγια είναι περιττά… Σε όλη την οικογένεια Παχούλη δεν έχω λόγια να εκφράσω τις ευχαριστίες μου!!!!

Η κ. Μαρία

Ο κ. Μανώλης επί το έργω.....

Έφτασα με το καράβι νωρίς το πρωί. Τα Κύθηρα με καλωσόριζαν με ένα απαλό και γλυκό αεράκι. Πήγα στο γνωστό δωμάτιο και τακτοποίησα τα πράγματά μου και ίσως να κοιμήθηκα το πολύ καμιά ωρίτσα από την ανυπομονησία να δω τον φίλο μου. Κατά τις 10 συναντηθήκαμε και φυσικά από τις απαραίτητες χαιρετούρες, καταστρώσαμε τα σχέδια μας για εξόρμηση. Το μέρος θα το διάλεγε ο Βρεττός μιας και ξέρει τα μέρη πολύ καλά. Φορτώσαμε τον εξοπλισμό μας στο φουσκωτό του και τραβήξαμε για καινούργιες περιπέτειες. Η θάλασσα για να με καλωσορίσει στο νησί ήταν κολλημένη. Που και που είχε μικρές ρυτίδες στην επιφάνειά της. Απόλαυσα το ήρεμο ταξίδι μας, χαζεύοντας το απέραντο γαλάζιο.

Φτάσαμε και ντύθηκα με ανυπομονησία. Στην αρχή θα ψαρεύαμε ρηχά μέχρι να «ανοίξουν τα πνευμόνια μας» και μετά θα πηγαίναμε στον κάβο. Είδα κάτι μελανούρια και πήρα μια κοφτή ανάσα μιας και ήταν ρηχά. Υπολόγισα ότι το βάθος ήταν το πολύ μέχρι τα -10μ. Έφτασα με δυσκολία έριξα μια γρήγορη ματιά και ανέβηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Απόρησα με την αντοχή μου και κοίταξα το ρολόι μου. Έδειχνε -19μ. Η διαύγεια των νερών ήταν τόσο καλή που έβλεπες μέχρι τα -30μ. και εγώ ξεγελάστηκα. Συνεχίσαμε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο και φτάσαμε στον κάβο. Εκεί σε μια στιγμή τρυπώνει μια στήρα. Βουτάω και πιάνω ένα ψάρι 1,5 κιλά. Πλακωθήκαμε στα βαθιά καρτέρια αλλά τα ψάρια μας κορόιδευαν. Είχε μεγάλες στήρες και καλούς ροφούς, αλλά πάντα πήγαιναν πιο βαθιά ή τρύπωναν σε δύσκολες πλάκες. Τα καρτέρια μας φτάσανε τα -28μ. χωρίς κάποια επιτυχία. Καθώς αλλάζαμε τόπο ο Βρεττός είδε κάτι σικιούς. Βουτάω και πιάνω έναν κοντά στο κιλό. Ο Βρεττός έπιασε έναν σαργό του κιλού. Ψάχνοντας για τους σικιούς, πιάσαμε και έναν ροφό 2,5 κιλών. Λίγο πιο κάτω έχει ένα κοφτό αλλά έχει πολύ ρέμα. Μέσα στις εκατοντάδες πέτρες πάνω στο κοφτό, ο Βρεττός πηγαίνει σε μια συγκεκριμένη, που αν δεν μου την έδειχνε, δεν θα την έψαχνα καθόλου. Είχε 2 μικρά στηράκια και ένα ροφάκο περίπου 1,5 κιλών που δεν τα πειράξαμε. Όμως στο βάθος της πλάκας πήραμε δύο μεγάλες κολοχτύπες. Ενώ βάζω τις κολοχτύπες στην σημαδούρα, βλέπω τον Βρεττό να βουτάει. Μέχρι να τον φτάσω, έχοντας κόντρα το ρέμα, έχει αναδυθεί κρατώντας όλος χαρά μια τριαμισάρα πήγκα!!!
«Το ψάρι είχε ανέβει από τα βαθιά και κυνηγούσε τα μικρόψαρα στον τοίχο. Μόλις με είδε, έφυγε για τα βαθιά. Την ακολούθησα και προσγειώθηκα στα -17μ. πάνω σε ένα πρεβάζι του γκρεμού, χωρίς να έχω κάποια πέτρα να κρυφτώ. Με το που άγγιξα τον βυθό, το ψάρι γύρισε και ήρθε καταπάνω μου, λες και ήθελε να με φάει και εγώ την έπιασα.» μου είπε.
Κουρασμένοι από τις πολλές βουτιές πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό. Όταν πλησιάσαμε στο ναυάγιο, αποφασίσαμε να κάνουμε μερικά καρτέρια, μήπως και περάσει τίποτα.

Το επιβλητικό ναυάγιο...

Όντως είδαμε μερικά τονάκια και έτσι πλακωθήκαμε στα καρτέρια, πιο ρηχά αυτή την φορά. Μια βουτούσε ο ένας, μια ο άλλος. Δεν είδαμε τίποτα και ο Βρεττός αποφασίζει να πάει από την άλλη μεριά του καραβιού. Εγώ αν και έχω τραβηχτεί για να μην του χαλάσω το καρτέρι, τον παρακολουθώ μήπως χρειαστεί τίποτα, όπως κάνουμε πάντα και οι δύο. Βλέπω λοιπόν τον Βρεττό, να κοιτάζει το το απέραντο γαλάζιο, μετά να στρίβει το ψαροτούφεκο μέσα στις λαμαρίνες του καραβιού και να ρίχνει. Συναγερμός!!! Βέβαια το βάθος είναι μικρό (-16μ.), αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Ανοίγει το μουλινέ και φτάνει στην επιφάνεια.



Δένει το σκοινί σε ένα σίδερο και μου λέει: «Εκεί που κοιτούσα προς το πέλαγος για κανένα τονάκι, διακρίνω κάτι να κινείται μέσα στο ναυάγιο. Βλέπω ότι ο ροφός είναι αρκετά μεγάλος και τον χτύπησα». Αφού κάνουμε ένα μικρό συμβούλιο, αποφασίζουμε να βουτήξω από την άλλη μεριά και αν τον δω να του ρίξω. Βουτάω και πλησιάζω με προσοχή. Παντού σίδερα σκόρπια. Μέσα σε αυτό το ανατριχιαστικό για εμάς τοπίο, υπάρχει πολύ ζωή. Ένα σορό ψάρια έχουν βρει καταφύγιο στο κουφάρι του πλοίου. Από την μια ο θάνατος του καραβιού και από την άλλη το ξεφάντωμα της υποβρύχιας ζωής μέσα σε αυτό!!! Είναι απίστευτο το μεγαλείο της φύσης που μπορεί μια ανθρώπινη τραγωδία να την μετατρέψει σε παράδεισό της.!! 

Πέρασα με προσοχή ανάμεσα από διάφορα μέταλλα και είδα τελικά το ψάρι. Είχε περάσει στο σκοινί του ψαροτούφεκου, η βέργα ήταν πεσμένη και τον κρατούσε για να μην τρυπώσει κι άλλο, το τεντωμένο σκοινί. Το κεφάλι του δεν φαινόταν και αφού σημάδεψα το δευτέρωσα και ανέβηκα με προσοχή. 

Είπα στον Βρεττό πως έχει η κατάσταση. «Για να βγει το ψάρι, χρειάζεται να του ρίξεις από την μεριά της πρώτης βολής. Από εκεί που του έριξα δεν μπορεί να βγει, γιατί είναι υπό γωνία» του είπα. Έτσι βουτήξαμε μαζί και του έριξε ενώ εγώ ταυτοχρόνως έκοψα το σκοινί του όπλου μου. Στην συνέχεια τον τράβηξε κι άλλο έξω ο Βρεττός. Έκανα μια τελευταία βουτιά και αφού ξεμπέρδεψα τα σκοινιά, τράβηξα το υπέροχο αυτό πλάσμα των έξι κιλών στην αγκαλιά μου και το έφερα στην επιφάνεια.

Το φίλησα και αυτό ζητώντας του συγνώμη και όλο χαρά βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες παίρνοντας τον δρόμο για τον γυρισμό.

Τα λόγια είναι περιττά!!!!

Ο ήλιος είχε αρχίσει να χάνεται στον ορίζοντα, δίνοντας ένα υπέροχο δειλινό που με τόση λαχτάρα απολάμβαναν τα κουρασμένα από την προσπάθεια κορμιά μας. Ένα υπέροχο ψάρεμα μόλις είχε λάβει τέλος……