Γοφάρια και άλλα...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Bluefish and more...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ & Σταυρούλα Παναγέα.  

Επιτέλους έληξε η απαγόρευση του Μάη, η καραντίνα και λοιπές βλακείες σε ότι αφορά το ερασιτεχνικό ψαροντούφεκο ή ψάρεμα εν γένη. Βέβαια παρουσιάστηκε το καινούργιο νομοσχέδιο σε ότι αφορά την ερασιτεχνική αλιεία.... και ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι ερασιτέχνες αλιείς. Εννοείται ότι όλοι οι ερασιτέχνες δεν είναι άγιοι, αλλά όχι κι έτσι. Είμαστε λαός της υπερβολής και ο καθένας κοιτά μόνο την πάρτη του δυστυχώς. Το τι ζημιά κάνουν οι ανεμότρατες, μηχανότρατες, γρι-γρι, κουλούρες ή και τα άλλα είδη των τράτων, ουδείς ο λόγος. Αυτοί μπορούν καθημερινά να βιάζουν στην κυριολεξία την θάλασσα, αλλά δικαιολογούνται γιατί είναι επαγγελματίες!!! Πρέπει να ζήσουν τις οικογένειες τους και ας καταστρέφουν το μέλλον των επόμενων γενεών!!! Τι άλλο να πω... μάλλον έχω πολλά να πω αλλά....

Έτσι ξεκίνησα αξημέρωτα να πάω στον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό, που είχα να τον ψαρέψω πάνω από οκτώ μήνες λόγω της καραντίνας!!! Μετά από περίπου δύο και πλέον ώρες οδήγησης έφτασα εκεί που ήθελα την ώρα που χάραζε. Με ανυπομονησία ντύθηκα και βούτηξα. Με περίμενε όμως μια ευχάριστη έκπληξη. Τα νερά ήταν θολά.... σιγά μην δεν ήταν. Όμως η θάλασσα ήταν ζεστή, πράγμα που δεν το περίμενα!!! Στην επιφάνεια της θάλασσας η θερμοκρασία ήταν 20^οC!!! Είχα πάρει και μια πιο χοντρή στολή, μήπως και χρειαστεί αλλά ευτυχώς... Τα ψάρια όμως δεν ήταν παρόντα, τουλάχιστον αυτά που εγώ έψαχνα. Σε ένα καρτέρι μια τσιπούρα μου ήρθε από τα δεξιά μου, πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου και έφυγε και τα βαθειά, δίνοντας μου όλο τον χρόνο να ετοιμαστώ. Όντως της έριξα κι έπιασα μια μισόκιλη τσιπούρα. Με είχε μπερδέψει η θολούρα και η κοντινή απόσταση του ψαριού. Αυτό είχε σαν συνέπεια να μου φανεί μεγαλύτερο το ψάρι και να του ρίξω. Είχα κάνει ένα ακόμη λάθος. 

Το λάθος...

"Το ψάρι είναι μικρό, κακώς το πιάσαμε Ζάχο...." είπα στον εαυτό μου στενοχωρημένος. Λίγο πιο κάτω σε ένα ακόμη καρτέρι, παρέλασαν μπροστά μου κέφαλοι, λαβράκια και τρεις τσιπούρες. Τώρα όμως είχα εξοικειωθεί με την θολούρα και καταλάβαινα ότι τα ψάρια ήταν μικρά για εμένα. Τα μεγαλύτερα ήταν κοντά στο κιλό με εξαίρεση τις τσιπούρες που ήταν σαν κι αυτήν που είχα ήδη πιάσει. Έτσι απλώς τα παρατηρούσα... 

Η παρέλαση των.... μικρών....

Αυτό συνέβη αρκετές φορές στα επόμενα καρτέρια, χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Δεν με πείραξε καθόλου, γιατί απολάμβανα την βουτιά μου, την ελευθερία μου. Αποφάσισα να πάω λίγο πιο βαθειά μήπως και δω κάτι αξιόλογο. Προχώρησα αρκετά και την ώρα που ετοιμαζόμουν να βουτήξω με περικύκλωσε ένα τεράστιο κοπάδι από ψιλή σαρδέλα. Ήταν τόσα πολλά τα ψαράκια που δεν μπορούσα να δω τι υπήρχε πίσω από το κοπάδι. Τα μικρά τους σώματα, όπως κολυμπούσαν άστραφταν στον ήλιο, κάνοντας το τοπίο μαγικό. Εκπληκτικά χρώματα εμφανίζονταν μπροστά στα μάτια μου, για να χαθούν στα επόμενα δευτερόλεπτα. 

Η ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο!!!

Δεν ήθελα να σταματήσει αυτό το υπέροχο σόου, αλλά τότε τα ψαράκια έκαναν ένα απότομο σπάσιμο, δείχνοντας μου από που ερχόταν ο κυνηγός. Ξαφνικά μπροστά μου εμφανίστηκαν σαφρίδια που προσπαθούσαν να αρπάξουν κάποια σαρδελίτσα. Που και που μικροσκοπικά λέπια γυάλιζαν στην θάλασσα, σημάδι ότι κάποια σαφρίδια είχαν πετύχει τον στόχο τους. Πίσω από τα σαφρίδια εμφανήστικε κι ένα κοπαδάκι από 5-6 μικρά γοφάρια. Το μεγαλύτερο μπορεί να ήταν του κιλού κι εγώ απλά τα χάζευα για το πόσο εύκολα και γρήγορα έρεαν μέσα στο νερό. Αυτό έγινε αρκετές φορές, ενώ όσες βουτιές κι αν έκανα στα βαθειά, πέραν από τα πιο κρύα και θολά νερά δεν είδα τίποτε το ιδιαίτερο. Έτσι αποφάσισα να πάω πάλι στα ρηχά. Ξεκίνησα πάλι τα καρτέρια, απολαμβάνοντας την ηρεμία της απέραντης μοναξιάς μου. Κάποια στιγμή, ένα κοπαδάκι από την ψιλή σαρδέλα ήρθε προς το μέρος μου. Λικνιζόταν στο φως και μάλλον τσιμπολογούσαν το πλαγκτόν. Ξαφνικά, χωρίς κανένα λόγο, τρομοκρατημένα εξαφανίστηκαν προς τα δεξιά μου. Κατάλαβα ότι κάτι πλησίαζε από τα αριστερά μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα ωραίο γοφάρι να με πλησιάζει γοργά. Εγώ μαρμάρωσα για να μην το τρομάξω. Ήρθε με είδε και έστριψε προς τα βαθεία. Εύκολη βολή λόγω του όγκου του ψαριού. Η βέργα βρήκε τον κυνηγό λίγο πριν τα βράγχια του. Ήταν τόσο κοντινή η βολή, που η βέργα ξεπέρασε το γοφάρι και καθώς επιτάχυνε το ψάρι την έσερνε μαζί του. Το ψάρι αντιστάθηκε αρκετά. Εγώ το πίεσα τραβώντας το κοντά μου αρκετές φορές. Όποτε όμως έπαιρνε δρόμο, το άφηνα για να το πιέσω πάλι μόλις σταματούσε να "τρέχει". Δύο φορές το έπιασα από την ουρά του, αλλά με ένα δυνατό χτύπημα, μου έφυγε από το χέρι. Τελικά μετά από δέκα λεπτά το είχα στα χέρια μου. Ήταν ένα υπέροχο δώρο που ζύγιζε 3,850 γρ. Επιτέλους έπιασα ένα εκπληκτικό γοφάρι. 

Καλώς το πρώτο!!!

Το γέμισα φιλιά και το κρέμασα στην σημαδούρα μου, ευχαριστώντας τα Ουράνια για το δώρο Τους. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω ψαρεύοντας, μιας και η κούραση και ο λίγος ύπνος άρχιζαν να επηρεάζουν τις βουτιές μου. Μετά από δύο καρτέρια συνέβη ακριβώς το ίδιο. Τώρα όμως με έχει περικυκλώσει ένα αρκετά μεγάλο κοπάδι από σαρδελίτσες. Κολυμπούν αμέριμνες μπορώ να πω κι εγώ χαζεύω τις φιγούρες που κάνουν. Ξαφνικά, όλες μαζί τρέπονται σε φυγή προς τα δεξιά μου. Συναγερμός. Παρατηρώντας τον ορίζοντα, ένα ακόμη ωραίο γοφάρι εμφανίστηκε στα αριστερά μου. Καθώς γύρισα το κεφάλι μου, το ψάρι με είδε και έστριψε αρκετά μακριά. Γνωρίζοντας ότι τα γοφάρια δεν επιστρέφουν να δουν ξανά ότι κι αν τους κάνεις, κινήθηκα προς το ψάρι. Αυτό αντιλαμβανόμενο την κίνηση μου, έστριψε για να με δει. 

" Ή τώρα ή ποτέ...." είπα και πάτησα στην σκανδάλη. Η βολή ήταν οριακή, περίπου κοντά στα 5 μέτρα!!! Από το τρελό ξετύλιγμα του μουλινέ, κατάλαβα ότι είχα πετύχει τον στόχο μου. Όμως δεν γνώριζα πόσο καλή ήταν η βολή μου. Έτσι δεν πίεσα καθόλου το ψάρι. Κρατούσα τεντωμένο το σχοινί, ακολουθώντας τα τερτίπια του ψαριού. Έχουν περάσει περίπου 20 λεπτά και το γοφάρι είχε αρχίσει να κουράζεται. Μαζεύω απαλά το σκοινί και σιγά-σιγά το ψάρι έρχεται κοντά μου. Παρατηρώ όμως ότι αφενός το ένα φτεράκι της βέργας είναι κλειστό κι αφετέρου η πληγή του ψαριού είναι μεγάλη. Πιάνω την βέργα γρήγορα και με μια απότομη κίνηση την σπρώχνω μέσα στο ψάρι. Σαν αποτέλεσμα η βέργα ξεπέρασε το ψάρι, το οποίο με ένα χτύπημα της ουράς του εξαφανίστηκε για ακόμη μια φορά μέσα στην θολούρα. Τώρα όμως ήμουν σίγουρος για την βολή μου και γνωρίζοντας ότι το ψάρι ήταν κουρασμένο, με πολύ προσοχή το έφερα στην αγκαλιά μου. Το άρπαξα από τα βράγχια κι εκεί έλαβε τέλος η σεμνή τελετή. Είχα πιάσει ένα ακόμη υπέροχο γοφάρι, λίγο πιο μικρό από το προηγούμενο (3,700 γρ). Τι να πω. 

...να και το δεύτερο.... το μικρό!!!

Πετούσα παρά κολυμπούσα από την χαρά μου. Το κρέμασα κι αυτό στην σημαδούρα και τράβηξα προς την παραλία. Έκανα μερικά καρτέρια, αλλά σε ένα μέρος κάτι με "έτρωγε" να βουτήξω λίγο πιο βαθειά. Είπα να μην αγνοήσω αυτό το συναίσθημα και βούτηξα. Προχώρησα μέσα στην θολούρα μέχρι στο βαθύτερο σημείο που ήθελα να φτάσω. Εκεί στο απύθμενο βάθος των 5,2 μέτρων, είδα κάποια μικρά λαβράκια να φεύγουν από μπροστά μου. Περίμενα, ψάχνοντας μέσα στην θολούρα, όταν από μπροστά μου εμφανίστηκε ένα καλό λαβράκι. Σχεδόν εξ επαφής, πάτησα την σκανδάλη και το λαβράκι εξαφανίστηκε μέσα στην θολούρα. Ξέροντας την βολή μου, τράβηξα το ψάρι κοντά μου γρήγορα. Έπιασα ένα λαβράκι των 1,4 κιλών και βγήκα. 

...και ο λύκος...

Όμως με περίμενε ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη. Είχε έρθει με την βάρκα του ο φίλος μου ο Πέτρος. Έβαλα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου και ανέβηκα στην βάρκα. Τα είπαμε και την έπεσα για ύπνο. Άφησα τον Πέτρο να ψαρέψει και μετά από έναν δίωρο ύπνο ήμουν έτοιμος πάλι. Ο Πέτρος είχε πιάσει ήδη τέσσερα μισόκιλα τσαούσια!!! Μου είπε που να βουτήξω και το έπραξα. Όπου δεν ήταν καλυμμένος με πέτρες ο βυθός, η θολούρα ήταν απίστευτη. Στα λιγοστά βράχια που υπήρχαν, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Είδα μικρούς συκιούς να με παρατηρούν, αλλά τίποτε άλλο. Στην επόμενη βουτιά μου ήρθαν δύο τσαούσια. Σημάδεψα το μεγαλύτερο κι έπιασα ένα ψάρι των 450 γρ. 

...και το κόκκινο....

Εκεί είπα τέλος για σήμερα.... Ανέβηκα στην βάρκα κι άραξα. Ο Πέτρος συνέχισε το ψάρεμα κι έπιασε δύο σαφρίδια και βγήκαμε. Αποχαιρετιθίκαμε και έφυγα για το σπίτι περιχαρής. Το πρώτο ψάρεμα του Ιουνίου ήταν απόλυτα πετυχημένο. Οι φωτό βγήκαν την επόμενη στον Πειραιά λόγω της μεγάλης κούρασης....

Όλα μαζί...

Υ.Γ. Το "μικρό" γοφάρι το μισό το κάναμε ceviche και το άλλο μισό στα κάρβουνα και το φάγαμε με την καλύτερη παρέα..... (Σταυρούλα και Σοφία)!!!

...με την καλύτερη παρέα !!!!

Translation of the above article. 

Title: Bluefish and more...

Photo-video: Zacharias Skevofilax & Stavroula Panagea.

The May ban, the covid 19 quarantine and other nonsense restrictions regarding amateur spearfishing or fishing in general has finally ended. Of course, the new bill was presented in terms of recreational fishing... and that amateur fishing were to blame for all the fishing problems. Of course, not all amateurs are saints, but let's get serious. We, the Greeks in general, are people of exaggeration looking only at ourselves, unfortunately. What damage do the trawlers, the drifting nets etc, no politician mentioned anything. They can literally rape the sea every day, but they are justified because they are professionals!!! The excuse is that they must support their families and so they are allowed to destroy the fishing future of the next generations!!! I could continue foe ever.... but....
So, early at dawn, I drove to my favourite N. Evoikos bay, which I had not fished for more than eight months due to the covid 19 quarantine!!! After more than two hours of driving I got where I wanted to fish. I impatiently got dressed and dived. A pleasant surprise awaited me. The waters were cloudy.... as usual. But the sea was warm, which I did not expect!!! At sea level the temperature was 20^οC!!! On the other hand, the fish were absent, at least the ones I was looking for. In an ambush a gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) came to my right, passed near-by my head and swam for the deeper waters, giving me all the time I needed to be prepare. I pulled the trigger and caught a half-kilo of gilt head sea bream. I was confused by the blur and the close distance of the fish. As a result, the fish looked much bigger. I had made a mistake. (1st Picture: The mistake....)
"The fish is small, catching it was a mistake, Zac..." I said to sadly myself. A little further down in another ambush, mullets (Mugil cephalus), sea basses (Dicentrarchus labrax) and three gilt-head (sea) breams paraded in front of me. But now I was familiar with the blur and realised that the fish were small too. The biggest ones were close to a kilo with the exception of the gilt-head (sea) breams which had the same size like the one I had already caught. So I just gazed at them...(2nd Picture: The parade of... the small ones...). This happened several times in the following ambushes. I did not mind at all, because I enjoyed my diving, my freedom. I decided to go a little deeper to see if there was something worthwhile. I swam further away from the shore and as I was getting ready to dive, I was surrounded by a huge school of sardines (Sardina pilcharduss). The fish were so many, that I could not see what was behind them. Their small bodies, as they swam, sparkled in the sun, making the landscape magical. Amazing colours appeared before my eyes, to be lost in the next seconds. (3rd Picture: Beauty!!!). I did not want to stop this wonderful show, but at some point the entire body of the sardines made a sharp turn, showing me from where the predator was approaching. Suddenly a school of Mediterranean horse mackerel (Trachurus mediterraneus) appeared in front of me trying to grab some sardines. Every now and then tiny scales glistened in the sea, a sign that the mackerels had achieved their goal. Behind the mackerels appeared a flock of 5-6 small bluefish (Temnodom saltator). The biggest one was about a kilo and I was just amazed how easily and quickly they could flow into the water. This happened several times, and no matter how many dives I made in deeper waters, apart from the colder and turbid waters, I did not see anything special. So I decided to go to the shallow waters once more. I started the ambushes again, enjoying the calmness of my infinite loneliness. At one point, a small school of sardines came towards me. They swayed in the light and they probably nibbled on the plankton. Suddenly, for no reason, they disappeared in terror to my right. I realised that something was approaching from my left. I turned my head and saw a nice bluefish approaching me quickly. I froze so as not to scare it. It approached me, looked at me and turned for the deep blue. It was an easy shot due to the size of the fish. The spear found the predator just before its gills. The shot was so close that the entire spear passed through the bluefish's body and as it accelerated the fish was dragging along the spear. The fish resisted quite a bit. I pulled it close to me several times. But whenever it was swimming away, I left it go, to pull it again as soon as it stopped "running". I grabbed it by the tail twice, but with a strong blow, it got free. Finally after ten minutes I had it in my hands. It was a wonderful gift that weighed 3.850 gr. I finally caught an amazing bluefish. I kissed it several times and hung it on my buoy, thanking the Heavens for their gift. (4th Picture: Welcoming the first bluefish!!!). I decided to return to the shore while fishing, as I was getting tried since I had not slept enough the previous night. After a couple ambushes exactly the same thing happened. I was surrounded by a fairly large school of sardines that they were carefree swimming I could say, and I gazed at their "dance'. Suddenly, they all disappeared to my right. My senses went to the maximum. Looking at the horizon another nice bluefish appeared to my left. As I turned my head, the fish realised my presence and changed direction quite far away from me. Knowing that the bluefish do not return again, whatever you do to them, I swam towards the fish. Realising my movement, it turned to see me.
"Now or never..." I said and pulled the trigger. The shot was marginal, about 5 meters long!!! From the crazy unwinding of the reel, I realized that I had achieved my goal. But I did not know how good my shot was. So I did not pull the fish at all. I held the rope tight, following the tricks of the fish. About 20 minutes had passed and the bluefish was starting to get tired. I gently reeled in the rope and slowly the fish appeared close to me. I noticed that one of the two flaps of the spear was closed and the wound of the fish was quite large. I caught the spear quickly and with a sudden movement I pushed it through the fish. As a result, the spear passed through the body of the fish, which with one blow of its tail disappeared once more into the blurry waters. But now I was sure of my shot and knowing that the fish was tired, very carefully I brought it to my arms. I grabbed it by the gills and there the modest ceremony ended. I had caught another wonderful bluefish, a little smaller than the previous one (3.700 gr). (5th Picture:...the second and... smaller....). I could say that I was flying rather than swimming from the joy. I hung it on the buoy and swam towards the beach. I did few more ambushes, but in one spot something was telling me to dive a little deeper. I decided not to ignore this feeling and dived. I went through the blurry waters to the deepest point I wanted to reach. There, at the abyss of 5.2 meters, I saw some small sea basses swimming in front of me. I was waiting, looking through in the blur, when a good size sea bass appeared in front of me. I could easily touch it, I pulled the trigger and the sea bass disappeared into the blurry waters. Knowing that my shot was very good, I reeled in the fish quickly. I caught a sea bass of 1.4 kilos and went out. (6th Picture: ...and the sea-wolf...). But there a pleasant surprise was waiting me. My friend Peter had arrived with his boat. I placed the fish in the ice cooler and got on the boat. We talked and I fell asleep. I let Peter to fish and after a two hour sleep, I was ready again. Peter had already caught four half kilo pink dentex (Dentex gibbosus)!!! He told me where to dive and I did. Where the seabed was not covered with stones, the blur was unbelievable. On the few rocks that existed, things were a bit better. I saw little corvina (Sciaena umbra) watching me, but nothing else. In the next dive, two pink dentex approached me. I aimed the largest one and caught a fish of 450 gr. At that point my fishing expedition ended...(7th Picture:... the red one...). I got on the boat and sad down. Peter continued fishing and caught two good size Mediterranean horse mackerel and we went out. We talked a bit, took care the boat and I left for home happy. The first fishing trip in June was a complete success. The photos were taken the next day in Piraeus, since I was very tired....

(8th & 9th Pictures: All together...)

P.S. Half of the "small" bluefish was used to make ceviche and the other half was barbequed and consumed with the best company..... (Stavroula and Sofia) !!! 

(10th Picture: ...with the best company..... )