Τελικά τα κατάφερα και ξαναπήγα για μια δεύτερη βουτιά στα Κύθηρα. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο και εγώ περίμενα με ανυπομονησία τις αποσκευές μου. Ήρθε και ο Βρεττός και στήθηκε το πλάνο της βουτιάς. Ο καιρός πολύ καλός αλλά και ο καύσωνας παρών. Έτσι είπαμε για μια απογευματινή βουτιά λόγω της πολύς ζέστης. Αφού όλα ετοιμάστηκαν και ήρθε το απόγευμα, ξεκινήσαμε για τον επιλεγμένο ψαρότοπο. Μόλις φτάσαμε βουτήξαμε με ανυπομονησία. Τα μικρόψαρα σε απίστευτους αριθμούς. Ένα καλό μαγιάτικο έδωσε τα διαπιστευτήριά του και χάθηκε στο μπλε. Στο πρώτο μου καρτέρι κι ενώ κοιτώ στο μπλε, βλέπω στα δεξιά μου μια μεγάλη ούγενα. Το ψάρι όλο και με πλησιάζει. Περιμένω μήπως κι έρθει κάτι πιο μεγάλο, αλλά τίποτε. Στρίβω απαλά το μακρύ όπλο, και με το που μπαίνει διστακτικά εντός πεδίου βολής, ρίχνω. Η ούγενα έκανε να φύγει αλλά ήταν πολύ αργά. Κοιτάζω να πάρω το πλάνο καθώς ο Βρεττός την δευτερώνει, αλλά και οι δυο μας δεν είχαμε ενεργοποιήσει τις υποβρύχιες κάμερες!!! Το ψάρι είναι πάνω από κιλό, κι εμείς δεν έχουμε υποβρύχια πλάνα!!!
Η ούγενα....
Συνεχίζουμε χωρίς να δούμε κάτι καλό. Βαθύναμε κι άλλο, αλλά μετά τα -22μ. επικρατούν χειμερινές θερμοκρασίες. Κάθε φορά που αναδυόμαστε, μοιάζουμε σαν ξυλάκια παγωτού. Στα πολύ βαθιά, ο Βρεττός είδε μια μεγάλη συναγρίδα 5-6 κιλά, που τον αγνόησε εντελώς. Τα ίδια έπαθα κι εγώ με κάτι ωραίες στήρες κι έναν τρίκιλο ροφό. Σε άλλη μια βουτιά ο Βρεττός τα είδε όλα μαζί, αλλά τα ψάρια έφυγαν ακόμη πιο βαθιά.
Αποφασίσαμε να πάμε σε άλλον τόπο. Σε μια βουτιά ο Βρεττός κάτω από μια πλάκα έπιασε μια πίγκα 1,5 κιλά. Βουτιά στην βουτιά, βρήκαμε έναν 5αρη ροφό, αλλά το ψάρι δεν μας έδινε καλή βολή κι έτσι το αφήσαμε για να τον πιάσει άλλη φορά ο Βρεττός.. Λίγο πιο κάτω ο Βρεττός μου έδειξε που να κάνω καρτέρι και προς σε πια κατεύθυνση. Βουτώ και πριν ακόμη ακουμπήσω στον βυθό, αντιλαμβάνομαι δύο μεγάλες πίγκες να πηγαίνω-έρχονται στον βυθό. Με το που προσγειώνομαι, η μια πίγκα αλλάζει κατεύθυνση κι έρχεται καταπάνω μου. Περιμένω κριμένος. Το ψάρι αιωρείται απέναντί μου και μόλις έκανε να στρίψει, πάτησα την σκανδάλη.
Δευτερόλεπτα πριν την βολή...
Η βέργα βρήκε στον σβέρκο το μεγάλο ψάρι, το οποίο άρχιζε να τρέμει, σημάδι ότι η βέργα είχε κάνει το καθήκον της. Η βολή ήταν αρκετά μακρινή κι η βέργα μόλις την είχε ξεπεράσει. Ξεχνώ τα πάντα και ορμώ στο ψάρι. Το αρπάζω και αναδύομαι.
Η πίγκα πιάστηκε....
Κοιτώντας καλύτερα το ψάρι αντιλαμβάνομαι ότι αν χρησιμοποιούσα την υποβρύχια κάμερα θα είχα ένα υπέροχο πλάνο με μια τεσσάρα πίγκα....Κάναμε ακόμη μερικές βουτιές κι εκεί τελείωσε η βουτιά μας.
Όλα μαζί...
Το βράδυ, ένας πιτσιρικάς της παρέας, ο Ανδρέας περίπου 7 ετών, αφού είδε τα ψάρια κι άκουσε τις συζητήσεις μας, ρώτησε γεμάτος απορία: "Πόσο κρύα ήταν η θάλασσα στα βαθιά;"
Κι εγώ του απάντησα: "Εγώ σε μια βαθιά βουτιά μου είδα έναν πιγκουίνο να περνάει!!!" Τα μάτια του μικρού Ανδρέα άνοιξαν διάπλατα, ενώ η παρέα ξέσπασε στα γέλια.
Την επόμενη ημέρα ο καιρός είχε δυναμώσει. Έτσι πήγαμε στα υπήνεμα του βοριά. Τα φορτώσαμε και οδηγώντας φτάσαμε σε μια νότια γλίστρα. Από εκεί τραβήξαμε στα μέρη που είχε διαλέξει ο Βρεττός. Με το που πέσαμε στο νερό, ο Βρεττός βρήκε έναν εξάρι ροφό. Το ψάρι τρύπωσε σε μια πλάκα και δεν τον είδαμε ξανά. Προχωρήσαμε λίγο πιο κάτω, ψάχνοντας τα μονόπετρα. Καθώς στρίψαμε τον κάβο, εγώ τράβηξα σε ένα σήκωμα του βυθού, ενώ ο Βρεττός ήταν στα κοφτά. Ενώ πλησιάζω το τελείωμα του σηκώματος για να δω τι υπάρχει στο κοφτό του, μια συναγρίδα περνά από κάτω μου. Κρατώ ένα 82αρη οπλισμένο στην δεύτερη σκάλα και δεν έχω πολλές επιλογές. Βουτώ διαγώνια στο ψάρι, προς την κατεύθυνση που είχε πάρει. Η συναγρίδα γυρίζει και με κοιτά, χτυπά την δυνατή ουρά κι απομακρύνεται. Εγώ σταματώ να κολυμπώ και χαμηλώνω το βλέμμα μου. Το ψάρι σταματά να απομακρύνεται και με παρατηρεί. Εγώ με απαλές πεδυλιές την πλησιάζω, αποφεύγοντας να την κοιτάζω κατάματα. Όταν την έχω πλησιάσει αρκετά κοντά, το ψάρι αρχίζει να κινείται. Είναι μακρινή βολή αλλά δεν έχω επιλογή. Σημαδεύω και ρίχνω. Η βέργα βρίσκει την συναγρίδα ψιλά στην μέση. Το ψάρι τα δίνει όλα. Ανοίγω την κάμερα και προσπαθώ να τραβήξω και video. Όμως η σκέψη ότι το φτερό είναι μικρό και η βολή μακρινή, αποφασίζω να την κλείσω και να ασχοληθώ με το δώρο που μου έχει δοθεί. Το ψάρι τα δίνει όλα. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρατώ το σκοινί τεντωμένο και να βάλω τις φωνές. Ο Βρεττός έρχεται όσο πιο γρήγορα μπορεί και δευτερώνει την συναγρίδα. Έτσι πιάσαμε ένα απίθανο ψάρι των 3,5 κιλών!!! Είναι η πρώτη συναγρίδα που πιάνω με πλανάρισμα. Βραχωμένες ή με καρτέρι έχω πιάσει αρκετές, αλλά με πλανάρισμα αυτή ήταν η πρώτη κι εύχομαι όχι η τελευταία.
Όταν σε θέλει...
Στο επόμενο κάβο μου γνέφει ο Βρεττός να περιμένω. Σέρνεται στον βυθό και φτάνει στο κοφτό, σημαδεύει και ρίχνει. Τον πλησιάζω και έχει πιάσει έναν σαργό κοντά στο 1,5 κιλών.
Ο Βρεττός με τον πολύ μεγάλο σαργό...
Παίρνω το πλάνο και συνεχίζουμε. Είχε δει τρις σαργούς κι έριξε κι έπιασε τον πιο μεγάλο. Εδώ έχει και ρέμα, οπότε η θάλασσα είναι πιο παγωμένη. Στα βαθιά έχει ελάχιστα ψάρια και ότι δούμε φεύγει για τα άπατα. Καθώς κολυμπάμε, διακρίνω μέσα στις φυκιάδες μια σκιά να κινείται. Την χάνω σε κάτι πέτρες. Κάνω νόημα στον Βρεττό και βουτώ. Το ψάρι γλιστράει ανάμεσα στις πέτρες. Μου μοιάζει για πίγκα, αλλά και μπορεί να είναι και στήρα. Την βλέπω να χάνεται πίσω από μια πλάκα. Αναδύομαι και λέω στον Βρεττό τι έχει συμβεί. Βουτάει εκεί που του λέω και τον βλέπω να ρίχνει. Τραβάει την βέργα, αλλά έρχεται άδεια. Φάγαμε τον τόπο ψάχνοντας για να την βρει ο Βρεττός από μια τρυπούλα και τελικά το έπιασε και ήταν στήρα. Η πρώτη βολή της είχε ξύσει το κρανίο. Μερικά χιλιοστά πιο κάτω και το ψάρι θα ήταν νεκρό. Ήταν μια 2,5 κιλών στήρα!
Μετά από λίγο βλέπω μπροστά μου ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από λούτσους. Γυρίζω να δω που είναι ο Βρεττός, αλλά έχει ήδη καταδυθεί. Σέρνεται στον βυθό και πλησιάζει τα ψάρια. Τον καλύπτει ένας μεγάλος βράχος. Παίρνει θέση και περιμένει τον μεγάλο. Τα ψάρια είναι απ΄1,5 έως 2 κιλά, αλλά υπάρχει ένα πολύ μεγάλος ανάμεσά τους. Καθώς κοιτώ από την επιφάνεια, όλο το τοπίο έχει ασημίσει από τα ψάρια. Το μεγαλύτερο ψάρι δεν πλησιάζει καθόλου. Έτσι ο Βρεττό πιάνει έναν δίκιλο...
Συνεχίσαμε αλλά το τοπίο δεν άλλαξε καθόλου. Ο κυρ Μανώλης (ο βαρκάρης μας και πατέρας του Βρεττού) μας είπε ότι ήθελε σκάρους. Μιας και είχαμε ψαρέψει τον τόπο, όσο μπορούσαμε, αρχίσαμε να πιάνουμε σκάρους. Έχω πιάσει δύο, όταν ο κυρ Μανώλης έρχεται με το φουσκωτό να με πάρει, γιατί ο Βρεττός με χρειάζεται. Όταν έφτασα εκεί που ψάρευε, βλέπω το ψαροτούφεκο να είναι δίπλα από μια πλάκα.
"Να το φέρω πάνω;" ρωτάω
"Όχι, έχω χτυπήσει μια στήρα, αλλά υπάρχει μια κολοχτύπα δίπλα της....." μου λέει και του δίνω το δικό μου. Βουτάει και την πιάνει.
Ο Βρεττός με την πρώτη...
"Βούτα γιατί έχει άλλη μια κολοχτύπα..." μου λέει. Για να μην πολυλογούμε πιάσαμε τέσσερις κολοχτύπες και την στήρα που ήταν 2,3κ. Μάλιστα οι δύο τελευταίες κολοχτύπες την είχαν πέσει για να φάνε την στήρα και τις πιάσαμε πάνω στο ψάρι. Πιάσαμε σκάρους και εγώ βρήκα μελανούρια τρυπωμένα κι έπιασα ένα μισόκιλο. Καθώς κολυμπώ για να φτάσω το σκάφος, βλέπω έναν καλό λούτσο. Έχω πρώτη σκάλα στο 82αρη μου και το ψάρι είναι λίγο ανήσυχο. Το αφήνω να βαθύνει και βουτάω ήρεμα πίσω του. Με το που κάνει να στρίψει, σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Πιάνω έναν λούτσο 1,4 κ. Γυρίζω στον Βρεττό και του λέω: "Αν θέλει να στο δώσει και με πρώτη σκάλα στα δίνει...."
Ο Βρεττός είδε έναν πιο μεγάλο, αλλά όσα καρτέρια και να έκανε το ψάρι δεν πλησίασε καθόλου. Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μας.
Κύθηρα τέλος για φέτος:;;;
Υπάρχει κι ένα καινούργιο ναυάγιο στα Κύθηρα. Πέρσι το καλοκαίρι ένα σαπιο-κάραβο από την Τουρκία μετέφερε 250 ψυχές από τα Τουρκικά παράλια για την Ιταλία. Ο ισχυρός καιρός όμως, κυριολεκτικά το πέταξε στα βράχια των Κυθήρων. Άνθρωποι με τις οικογένειές τους, με την αξιοπρέπειά τους, που προσπάθησαν να απομακρυνθούν από τον πόλεμο στην Συρία. Βγήκαν στην στεριά, βρεγμένοι όλοι, άλλαξαν και φορώντας στεγνά ρούχα, γεύτηκαν την Ελληνική φιλοξενία από τον ντόπιο πληθυσμό. Όσοι αντιλήφθηκαν το γεγονός έτρεξαν να προσφέρουν ότι μπορούσαν σε αυτές τις ταλαιπωρημένες ψυχές. Νερά και τρόφιμα μοιράστηκαν στους πρόσφυγες. Μετά οι τοπικές αρχές τους μετέφεραν στην Καλαμάτα και λέγεται ότι κατέληξαν στην Αθήνα. Ίσως είναι αυτή η μεγαλοψυχία μας απέναντι στον ανθρώπινο πόνο που μας έχει σώσει μέχρι σήμερα και δεν μας έχουν πλακώσει τα Ουράνια. Γιατί σαν λαός γενικά είμαστε για κλάματα. Κουτοπόνηροι, ποτέ δεν φταίμε, αυτούλακιδες και παντογνώστες με άποψη και με κριτική χωρίς να αφήνουμε έστω ένα μικρό περιθώριο μήπως η άποψη του άλλου είναι σωστή!!!
Επίλογος...
Η επόμενη μέρα και τελευταία μου μέρα στα Κύθηρα, μας φύλαγε και μια έκπληξη. Ένας ισχυρός ΒΒΔ 7-8 μποφόρ μας καθήλωσε στην στεριά.
Αρκετά μας έδωσε... τώρα ψαρευτική ανάπαυλα...
Η μέρα κύλισε ήρεμα κι εγώ βρήκα την ευκαιρία για λίγο περπάτημα ανάμεσα στις αναμνήσεις μου. Καθώς προχωρούσα κατά μήκος της ακτογραμμής, μικρές λιμνούλες σχηματίζονταν σε διάφορα μέρη. Μικρόψαρα όπως κεφαλόπουλα, σάρπες, κοκκοβοί καθώς και γαριδούλες και καβουράκια, είχαν βρει καταφύγιο από την μανία του καιρού. Μου ήρθαν μνήμες της παιδικής μου ηλικίας..... Καθόμουν με τις ώρες προσπαθώντας να τα πιάσω και να γεμίσω τον πολύχρωμο κουβά μου. Χρησιμοποιώντας σαν δίχτυ το καπέλο μου, προσπαθούσα να τα πιάσω και ιδιαίτερα τις μικρές γαρίδες. Αυτές θα γίνονταν το δόλωμα για κάτι μεγαλύτερο. Τις περισσότερες φορές γυρνούσα άπραγος... αλλά η ξεγνοιασιά εκείνων των καιρών με έχει αποχαιρετίσει για τα καλά. Όμως που και που, σε κάποιες στιγμές, απειροελάχιστες στιγμές, ξαναβρίσκω εκείνη την παιδική ξεγνοιασιά. Μια ξεγνοιασιά που τόσο έχουμε ανάγκη σε αυτούς τους περίεργους καιρούς, όπου η ΖΩΗ μας καλεί να γίνουμε περισσότερο Άνθρωποι αλλάζοντας το εγώ με το Εμείς.....
