Κοίταξα τον ουρανό που ήταν πολύ βαρύς. "Η καταιγίδα πλησιάζει..." σκέφτηκα.
Βούτηξα και προσγειώθηκα στον ρηχό βυθό. Η θολούρα δεν μου επέτρεπε να μπορώ να βλέπω και πολύ μακριά. Έτσι έκανα υπομονή μήπως φανεί κάτι καλό... ή κάποια καινούργια εμπειρία. Μετά από λίγο φάνηκε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από γαύρους. Τα θολά νερά απέκτησαν μια ζωντανή λάμψη έλεγα. Οι γαύροι (τα ψάρια και όχι οι οπαδοί του θρύλου) έπαιζαν μαζί μου καθώς έτρωγαν το πλαγκτόν. Όλο το κοπάδι σαν ένα σώμα, πότε βυθιζόταν και πότε αναδύονταν προς την επιφάνεια, κάνοντας τα θολά νερά να αστράφτουν. Υπήρχε μια αρμονία στον ξέφρενο χορό των ψαριών. Παρόλο που είναι μεμονωμένα μέλη, όλα μαζί έκαναν τις ίδιες κινήσεις, λες και ήταν μέρος ενός μπαλέτου ή κάποιος τενόρος να συντόνιζε αυτό το μπουλούκι σε ένα καλοδουλεμένο σύνολο. Σε κάθε κίνηση του κοπαδιού η θολούρα άστραφτε. Είχα ξεχάσει το ψάρεμα και αποσβολωμένος από την μαγεία της στιγμής, παρατηρούσα τους χορευτές στον ξέφρενο ρυθμό τους. Μόνο όταν με προσπέρασε το κοπάδι βγήκα από την έκστασή μου. Τα κοπάδια των γαύρων μετά από το λίκνισμά τους στην επιφάνεια ή στον βυθό, μου έκαναν αρκετές φορές ντου. Με το που με πλησίαζαν και καταλάβαιναν ότι ήμουν ένα ξένο σώμα στον χώρο τους, τα κοπάδια χωρίζονταν στα δύο, σαν ένα ασημένιο θαλάσσιο ύφασμα που σκιζόταν πολύ εύκολα από ένα αόρατο ψαλίδι. Περίμενα μήπως κάτι μεγάλο και νόστιμο να ακολουθεί τους γαύρους, αλλά μάταια.....
Χορεύοντας με τους γαύρους..
Αυτό συνέβη άλλες τέσσερις φορές. Την τρίτη φορά, μετά τα ψαράκια, φάνηκε ένα μικρό για εμένα λαβράκι και δεν το πείραξα. Την τέταρτη φορά όμως, ο κυνηγός ήταν καλός σε μέγεθος. Το λαβράκι στάθηκε μακριά μου, καχύποπτα και με κοιτούσε. Είχε απλώσει το ασημένιο κορμί του μέσα στην θολούρα, γλιστρώντας απαλά μέσα στο νερό, παρατηρώντας αυτό το άγνωστο αντικείμενο που κείτονταν κρυμμένο ανάμεσα στα φύκια και που έβγαζε παράξενους ήχους. Όση ησυχία και να κάνω, όσο ήρεμος και να είμαι, οι παλμοί της καρδιάς μου πάντα θα ακούγονται από τα ψάρια. Το λαβράκι είχε κάνει το λάθος να μου δώσει τον χρόνο να προετοιμαστώ για μια μακρινή βολή μέσα στην θολούρα. Είχα αρκετά δευτερόλεπτα στην διάθεσή μου και όταν ήμουν έτοιμος, έριξα στον υπέροχο κυνηγό. Η βέργα του ψαροτούφεκου πήγε αστραπιαία εκεί που σημάδεψα και το κιλίσιο λαβράκι (1,2 κιλά) απλά βούλιαξε. Τράβηξα την πετονιά και πήρα στα χέρια μου ένα υπέροχο δώρο της φύσης.
Φίλησα τον ασημένιο λύκο της θάλασσας και ζητώντας του συγνώμη, τον κρέμασα στην ζώνη μου για να συνεχίσω το ψάρεμά μου.
Ο γαυροφάγος...
Λίγο πιο κάτω, ανάμεσα στα φύκια κάτι περίεργο μου τράβηξε την προσοχή μου. Μια μικρή χειλού, έχει φτιάξει την φωλιά της και την έχει στολίσει με διάφορα κοχυλάκια. Η φωλιά είναι φτιαγμένη κατά κύριο λόγο από φύκια. Έχει και μια μικρή είσοδο από την μια πλευρά. Δεν γνωρίζω αν έχει εναποθέσει και τα αυγά της εκεί μέσα, αλλά δεν ήθελα να το μάθω αυτό, γιατί θα χρειαζόταν να καταστρέψω αυτό το απλό μεν αλλά εκπληκτικό δε για μένα κατασκεύασμα. Καθώς πλησιάζω για να πάρω ένα καλό πλάνο, η μικρή χειλού φεύγει για να με παρασύρει πιο πέρα κάνοντας ότι είναι πληγωμένη. Κολυμπάει λες και δεν μπορεί να πάει μακριά. Αγνοώντας εγώ το ψαράκι, παίρνω το πλάνο που θέλω. Βλέποντας ότι το κόλπο δεν έπιασε, η χειλού επιστρέφει με απίστευτη ταχύτητα κοντά στην φωλιά της, κρατώντας όμως απόσταση ασφαλείας από τον μαύρο και τεράστιο εισβολέα. Το χρώμα και το χτίσιμο της φωλιάς ήταν τέτοιο που δύσκολα θα μπορούσε να την βρει ένας πιθανός εχθρός της χειλούς. Της χαμογέλασα και απομακρύνθηκα οπισθοχωρώντας για να μην καταστρέψω την φωλιά με τα πέδιλα μου μιας και το βάθος ήταν αμελητέο. Σίγουρα αν κολυμπούσα πάνω από την φωλιά, όλο και κάποια ζημιά θα έκαναν τα πέδιλά μου από την σχηματιζόμενη δύνη της προώθησής μου.
Η χειλού και το σπίτι της!!!
Άφησα στην ησυχία της την μικρή χειλού και συνέχισα το ψάρεμά μου. Λίγο πιο κάτω, πάνω στην άμμο και στα λιγοστά φύκια, νάσου ένα χταπόδι, λίγο πιο μικρό από κιλό. Αυτός ο καταπληκτικός χαμαιλέων του βυθού είχε μοιάσει όχι μόνο στα χρώματα αλλά και στα εξογκώματα του βυθού. Είναι εκπληκτικό πως μπορεί να μεταμορφώνεται τόσο τέλια. Όσο ήμουν μακριά του, παρέμενε καμουφλαρισμένο και ακίνητο. Δεν μου έδινε σημασία. Όμως παρατήρησα ότι η προσοχή του ήταν στραμμένη προς την άλλη κατεύθυνση. Μόλις το πλησίασα λίγο, τέντωσε το σώμα του και αφού μου πέταξε μελάνι, τράπηκε σε φυγή.
Ένας χαμαιλέων σε όλο του το μεγαλείο έτοιμος για να την κάνει!!!
Δεν ήθελα να το πιάσω γιατί ήταν μικρό, αλλά αυτό που με παραξένεψε ήταν, τι έβλεπε; Πλησίασα πολύ σιγά με προσοχή προς το μέρος που κοιτούσε. Περιεργάστηκα σπιθαμή προς σπιθαμή το μέρος, όταν τελικά διέκρινα με πολύ δυσκολία τον στόχο του χταποδιού. Ένας μικρός κάβουρας με τέλεια παραλλαγή που έκανε τον ψόφιο κοριό ανάμεσα στα φύκια του βυθού. Όση ώρα παρατηρούσα το χταπόδι και μετά τον ίδιο, ο μικρός κάβουρας παρέμενε εντελώς ακίνητος.
Ο τυχερός κάβουρας καμουφλαρισμένος !!!
"Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν επενέβαινα εγώ.... Μάλλον θα είχες γίνει το γεύμα του χταποδιού...αλλά είναι η τυχερή σου μέρα απ΄ότι φαίνεται..."του είπα.... χαμογελώντας και συνέχισα την πορεία μου.
Μην έχοντας άλλο μέρος να ψαρέψω, γιατί ξεκινούσε μια μεγάλη περιοχή με άμμο μόνο, βγήκα, πήγα στο αμάξι και τράβηξα για έναν κοντινό ψαρότοπο. Είχαν δεν είχαν περάσει 30 λεπτά όταν ξαναβουτούσα. Ανοίχτηκα για να βρω τα σημάδια μου, αλλά μάταια. Ο δυνατός νοτιάς, μαζί με την βροχή τα είχε θολώσει όλα. Έτσι ανοίχτηκα για να αποφύγω την απίστευτη θολούρα. Στα -12μ. τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Πλακώθηκα στα καρτέρια, περιμένοντας να δω κάτι καλό. Μάταια όμως. Τίποτε δεν φάνηκε. Προχώρησα λίγο παρακάτω και μου ήρθε ένα κοπάδι από κέφαλους. Σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους και έπιασα ένα ψάρι κοντά στα δύο κιλά (1,6). Καθώς το φέρνω κοντά μου τραβώντας την πετονιά της βέργας, παρατηρώ ότι του λείπει ένα κομμάτι από την πλάτη του. Η πληγή είναι φρέσκια. Τακτοποιώ όσο πιο γρήγορα μπορώ τον κέφαλο και πλακώνομαι στα καρτέρια.
Η δαγκωματιά!!!
Οι κέφαλοι αρκετές φορές περνούσαν πολύ κοντά μου. Ποιος όμως να ρίξει; Η πληγή φαινόταν να την είχε κάνει κάποιο γοφάρι και για να δαγκώσει τόσο μεγάλο κέφαλο, ποιος ξέρει πόσο μεγάλο ήταν το γοφάρι. Για την επόμενη μια ώρα έψαχνα να βρω το φταίχτη της πληγής, αλλά.... Πήρα τον δρόμο του γυρισμού και έπιασα δύο κεφάλους κιλίσιους καθώς έβγαινα.
Ο καιρός όλο και δυνάμωνε. Είχα χρόνο στην διάθεσή μου, αλλά δεν είχα και πολύ διάθεση για ψάρεμα. Άλλωστε είχα πάλι μαζέψει ένα κάρο εμπειρίες και αυτό μου έφτανε. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα με την συνοδεία του ψιλόβροχου. Μετά από λίγο και ενώ απολάμβανα τα εδέσματα της Σταυρούλας μου, ξέσπασε η μπόρα. Χώθηκα μέσα στο μπουφάν μου και απόλαυσα την φασαρία της βροχής. Πόσο μου αρέσει να ακούω την βροχή να πέφτει!!! Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε το φαινόμενο, γιατί εγώ ξύπνησα μια ώρα αργότερα..... και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.....
Υ.Γ. Αυτή η θαλάσσια περιπέτεία μου συνέβη τον Απρίλιο και όχι τώρα που απαγορεύεται το ψαροτούφεκο. Εξάλλου σε λίγες μέρες ο Μάης μας αποχαιρετά και το ψάρεμα θα ξεκινήσει πάλι.....
