Στην άβυσσο των 2.5 μέτρων!

photo by G. Giannopoulos

Το Πάσχα του 2009 με βρίσκει για μια ακόμη φορά στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Στις 13-4-2009 είχε έναν ισχυρό Β. Β.Δ άνεμο της τάξεως των 6-7 μποφόρ ώστε να μην μπορώ να ψαρέψω όλα τα «καλά» μου μέρη. Έτσι προκειμένου να μην χάσω τη βουτιά αποφασίζω να πάω σε ένα «καινούργιο» μέρος όπου δεν μπορώ να ψαρέψω το καλοκαίρι απλά και μόνο λόγω τουρισμού.

Αφού φόρτωσα τον εξοπλισμό στο αμάξι σε περίπου 45 λεπτά βρίσκομαι στην παραλία που θέλω να βουτήξω. Τα ψηλά βουνά κόβουν τον αέρα και εγώ ανενόχλητος ετοιμάζομαι να βουτήξω σε μια ήρεμη και ευχάριστα γαλήνια θάλασσα. Αφού ετοιμάστηκα βούτηξα και τράβηξα για το κάβο. Το μέρος δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Έκανα μερικά καρτέρια στη διαδρομή αλλά τίποτα το σπουδαίο δεν φάνηκε. Στον κάβο τα καρτέρια δεν απέδωσαν πάλι και έτσι ξεκίνησα το ψαχτήρι που μου απέφερε 2 σκάρους (θεωρούνται λιχουδιά στο νησί) ενώ σε μια φυκιάδα πήρα και 2 μπλε χειλούδες ώστε να ικανοποιήσω και τις ορέξεις του πατέρα μου που τις λατρεύει ως φαγητό. Σε διάφορες σχισμές που βρήκα, πήρα 4 σαργούς και μάλιστα όταν έπιασα στα χέρια μου τον πιο μεγάλο, συνειδητοποίησα πως από πίσω είχα χτυπήσει και μία σάρπα. Λίγο πιο κάτω ο βυθός βάθαινε και στο μοναδικό ογκόλιθο πάνω στην άμμο υπήρχαν δύο καλά μαύρα περίπου 4-5 κιλά το καθένα. Μόλις έκανα να βουτήξω και τα δύο ψάρια εξαφανίστηκαν μέσα στο μονόπετρο με μεγάλη ταχύτητα, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για αντίδραση από την πλευρά μου. 
"Δύσκολα τα πράγματα" σκέφτηκα. Βούτηξα προς το μονόπετρο που ακουμπούσε στην άμμο στα -22μ.. Το έψαξα όλο περιμετρικά, τρυπά-τρύπα, όλες τις σχισμές αλλά δεν μπόρεσα ούτε καν να τα δω. Τo μέρος ήταν πολυψαρεμένο, γιατί ήταν το μόνο καλό μέρος που μπορεί να κρατήσει κάποιο μεγάλο ψάρι και είναι εύκολο το βρει κανείς, όπως εγώ, που βουτούσα για πρώτη φορά σε αυτό το μέρος. Έτσι τα ψάρια ήταν «γνώστες» του αθλήματος. Μετά από αρκετές αλλά άκαρπες προσπάθειες αποφάσισα να γυρίσω.

Αντί να πάρω τον ίδιο δρόμο του γυρισμού, ανοίχτηκα και πέρασα στην άλλη πλευρά της παραλίας, στον απέναντι κάβο. Δυστυχώς όλο το μέρος ήταν σκέτη άμμος χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Μέσα στον κόλπο και πολύ κοντά στην παραλία είχε κάτι ξενέρια όπου σε κάποια από αυτά είχα κάνει μερικά καρτέρια όταν πρωτοβούτηξα. Αποφάσισα να ψάξω τα υπόλοιπα δυο τρία. Δεν βρήκα τίποτα και κολύμπησα στο τελευταίο, το πιο ρηχό. Είδα μια σχισμή που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Βουτάω και με το που φτάνω τη σχισμή, στο απίστευτο βάθος των 2,5 μέτρων (!), μια μεγάλη ουρά μου πετάει άμμο και φύκια στην μούρη μου. Αποσβολωμένος από το όλο θέαμα, έφτασα στην επιφάνεια χωρίς καν να κινηθώ. Ψάχνω από την άλλη μεριά, έχει άλλη μια σχισμή, αλλά δεν φαίνεται τίποτα. Ψάχνω πόντο-πόντο το ξενέρι και περίπου στη μέση της ένωσης των σχισμών, υπάρχει μια τρύπα από όπου φαινόταν το ψάρι. Η τρύπα είναι αρκετά μεγάλη αλλά δεν χωράει να βγει από εκεί. Πάνω στην τρύπα υπάρχει μια πέτρα που δεν ξέρω αν μπορώ να μετακινήσω και έτσι δεν τολμώ να το κάνω. Το ψάρι κινείτε και εγώ βλέπω διάφορα μέρη του καθώς περνάει η ώρα. Αφού εκτίμησα την όλη κατάσταση, αποφάσισα να το χτυπήσω. Βούτηξα και καρτερεύοντας πάνω από την τρύπα, μόλις είδα το κεφάλι του ροφού, τράβηξα τη σκανδάλη. Το ψάρι δεν κινήθηκε καθόλου και εγώ νόμισα ότι αστόχησα. Κοιτώντας πιο προσεχτικά είδα ότι το ψάρι ήταν πάνω στην βέργα μου. Κοίταξα το suunto στο χέρι μου και αυτό έγραφε το απίστευτο βάθος των 1,7 μέτρων…

Αναδύθηκα. Βούτηξα αμέσως, έπιασα την πέτρα που ήταν πάνω στην τρύπα και χωρίς ιδιαίτερη δύναμη, αυτή ξεκόλλησε εύκολα. Ο ροφός βγήκε άνετα και ξαναέβαλα την πέτρα στη θέση της. Κολύμπησα προς την παραλία, με το απρόσμενο ρηχό δώρο αγκαλιά γεμάτος χαρά. Μου ήρθαν στη μνήμη μου ιστορίες από παλιούς Καρπάθιους ψαροτουφεκάδες που έπιαναν τέτοια και πιο μεγάλα ψάρια σε αυτά τα βάθη. Εκεί αφού ζήτησα συγνώμη από όλα τα θαλάσσια στολίδια που έπιασα, έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες και γύρισα πανευτυχής στο σπίτι. Ο ροφός ήταν 9 κιλά!!!

 

Από την άβυσσο της επιφάνειας...

Χτυπάει το τηλέφωνο. 

«Έλα ρε Σπύρο, τι γίνεται?» 

«Καλά, τι κάνεις το διήμερο που έρχεται?» με ρωτάει. 

«Είμαι κρεβατωμένος με γρίπη δύο μέρες τώρα» του απαντάω. 

«Τώρα βρήκες να αρρωστήσεις, περαστικά. Θα χρειαστώ το ψυγείο σου, θα πάμε με τον ξάδελφο (Σπύρο Χριστοφορίδη) και λέγαμε να πηγαίναμε σαν το παλιό καλό καιρό….» 

«Κρίμα, δεν γίνεται, να προσέχετε και έλα να το πάρεις το ψυγείο» και κλείσαμε το τηλέφωνο. 

Ο Σπύρος ήρθε πήρε το ψυγείο, πήγανε και γυρίσανε με μια πολύ καλή ψαριά ενώ εγώ έμεινα να σιγοβράζω, όχι τόσο από τον πυρετό όσο από τον καημό μου που δεν μπορούσα να πάω μαζί τους. Τελικά έμεινα πέντε μέρες στο κρεβάτι και άλλες πέντε για να γίνω καλά και όταν ήρθε η αργία της 28ης Οκτωβρίου δεν κρατιόμουν. Ρώτησα αν θα πηγαίναμε με τους Σπύρους αλλά δεν μπορούσαν και έτσι αποφάσισα να πάω κολυμπιτώ μόνος μου. Όμως ο καιρός μου τα χάλασε γιατί έβαλε ισχυρούς βοριάδες...

Έτσι αποφάσισα να πάω Β. Ευβοϊκό. Ξύπνησα λίγο μετά τις πέντε τα χαράματα και ξεκίνησα. Μετά από δύο ώρες οδήγηση έφτασα εκεί που ήθελα. Είχε καιρό αλλά τον «έκοβε» η Εύβοια. Ντύθηκα, πήρα και την κάμερα και βούτηξα μόλις ξημέρωσε. 13οC τα νερά αλλά είχα φορέσει ένα 8αρι σακάκι για να είμαι σίγουρος να μην κρυώσω. Τα νερά αρκετά θολά αλλά παλευόταν η κατάσταση. Ανοίχτηκα και άρχισα τα καρτέρια. Ευτυχώς μπορούσα να βουτήξω. Τα αφτιά και οι πνεύμονες μια χαρά στα ρηχά. Σε ένα καρτέρι ήρθαν κέφαλοι και έπιασα έναν από τους πιο μεγάλους, περίπου ένα κιλό.

Προχώρησα προς τα γνωστά ξενέρια καρτερεύοντας. Κέφαλοι εμφανίστηκαν πάλι αλλά δεν τους πείραξα. Κάποια ψάρια μπορεί και να ήταν πάνω από δύο κιλά. Έψαχνα κάτι καλύτερο. Συνέχιζα τα καρτέρια μου αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Σε μια στιγμή ήρθε ένα κοπάδι από κεφάλους, με προσπέρασαν και ξαναγύρισαν καταπάνω μου. Διάλεξα ένα από τους πιο μεγάλους και έριξα. Έπιασα ένα ψάρι 1,5 κιλό. Το κρέμασα στη ζώνη μου. Όπλισα το όπλο μου και ενώ πλησίαζα ένα ξενέρι από πίσω και αριστερά μου εμφανίστηκαν δύο γοφάρια που με προσπέρασαν με αρκετή ταχύτητα.

«Η κάμερα είναι κλειστή....» σκέφτηκα. 

«Παράτα την κάμερα και ρίξε, ρίξε...» είπα και όντος πριν χαθούν τα δύο ψάρια μέσα στη θολούρα σημάδεψα το δεύτερο και έριξα. Το μουλινέ ξετυλίχτηκε σαν τρελό, σκέφτηκα πάλι την κάμερα, αλλά το βίαιο τράβηγμα του ψαριού με έκανε να αλλάξω γνώμη. Άφησα το όπλο πίσω μου και ψάρεψα το ψάρι κρατώντας το σκοινί τεντωμένο. Δεν ήξερα τι βολή είχα κάνει. Κάποια στιγμή το ψάρι τράβηξε προς το ξενέρι. Φοβούμενος να μην μπλέξει σε κάποια πέτρα κόντραρα το ψάρι και αυτό με βούλιαξε.

«Είναι πολύ πιο μεγάλο από ότι νόμιζα!!», σκέφτηκα.. Με τα πολλά το έφερα κοντά, το άρπαξα από την ουρά και μετά από τα βράγχια. 

«Που είσαι ρε Σπύρο με την κάμερα...» σκέφτηκα. Έδωσα ένα γρήγορο τέλος στο μεγάλο γοφάρι, το φίλησα και του ζήτησα συγνώμη. Το πόντισα μέχρι το σημείο που να το βλέπω και άνοιξα την κάμερα για τα σχετικά πλάνα.

Έκανα αρκετά καρτέρια αλλά με «έτρωγε» πόσο βαθιά μπορούσα να βουτήξω. Σκέφτηκα να πάω στο "κιούρτο". Υπάρχει ένας παρατημένος κιούρτος και εκεί τα νερά είναι περίπου 12-13 μ και βαθαίνουν αρκετά. Έφτασα εκεί που ήθελα και βούτηξα. Όταν έφτασα στον πάτο (12,4m) τα αφτιά άρχισαν να βουίζουν. Εξίσωσα με δυσκολία και καρτέρεψα. Ήρθαν αρκετοί κέφαλοι και δεν τους πείραξα. Δεν ήρθε τίποτε άλλο. Έκανα άλλη μια βουτιά, περίμενα και πήρα άλλον ένα κιλίσιο κέφαλο. 

«Αρκετά για σήμερα» σκέφτηκα και ξεκίνησα για να βγω. Ο καιρός είχε αρχίσει να φορτώνει. Βγήκα, έβγαλα και τις απαραίτητες φωτογραφίες και χαρούμενος πήρα το δρόμο για το γυρισμό.

 Για την ιστορία, το γοφάρι τελικά ήταν λίγο πάνω από 4 κιλά!

Εισβολείς από την Ερυθρά !

Πάσχα στην αγαπημένη μου Κάρπαθο αλλά ο καιρός δεν βοηθάει καθόλου. Πριν πάω, οι γονείς μου μου έλεγαν ότι είχε φοβερές μπονάτσες, με το που έφτασα όμως στο νησί τα 7αρια Β - ΒΔ δεν σταμάτησαν καθόλου. Η πρόβλεψη έλεγε ότι ο καιρός θα «έσπαγε» από τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά, αλλά το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, όχι μόνο δεν είχε μπουνατσάρει αλλά το 7αρι ενισχυόταν κιόλας...

Έτσι για να μη χάσω τη βουτιά, μιας και είχα να βουτήξω τρεις μέρες, αποφάσισα να πάω στα νότια, στη διπλή παραλία του Διακόφτη με τα κρυστάλλινα νερά, όπου κόβει ο καιρός αλλά δεν έχει και ιδιαίτερα ψάρια. Έχω πολλά χρόνια να ψαρέψω εκεί, γιατί ειδικά το καλοκαίρι με τα μελτέμια πολλοί επιλέγουν αυτόν τον υπήνεμο τόπο και δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτε αξιόλογο. Ανοιχτά το μέρος κάνει ωραία φρύδια με μαύρα και άσπρα ψάρια, όμως μια παλιά εμπειρία με απέτρεψε να ανοιχτώ. Θυμάμαι που είχα ανοιχτεί με λιγότερο καιρό απ’ ότι σήμερα, πιτσιρικάς τότε με την τρέλα για ψαροτούφεκο στο ζενίθ και είδα και έπαθα να γυρίσω πίσω από την πολλή κόντρα και ιδικά το ισχυρό ρέμα. Το κακό είναι ότι η επόμενη στάση είναι η βόρειος Αφρική(!). Δεν έχει τίποτα στο ενδιάμεσο για να απαγκιάσει κανείς.

Βούτηξα με βαριά καρδιά και πλακώθηκα στα καρτέρια. Δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο όπως περίμενα. Έπιασα 5-6 μισόκιλους σκάρους, ένα μεσαίο σαργό. Μια δύκιλη σμέρνα δεν με άφηνε σε ησυχία. Την τσίμπησα μια-δύο φόρες αλλά αυτή τον χαβά της. Κολύμπησα και απομακρύνθηκα αλλά μετά να την πάλι δίπλα μου. Μάλλον μύριζε τους σκάρους και έτσι αναγκάστηκα να την χτυπήσω. Καθώς ξεκίνησα πάλι τα καρτέρια παρατήρησα ότι λίγο μακριά είχε 2-3 ψάρια που έκαναν παραλλαγή στα φύκια αλλά δεν πλησίαζαν. Αναδύθηκα και πλησίασα όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Τα δύο από αυτά έφυγαν με απίστευτη ταχύτητα ενώ το τελευταίο έμεινε. Έσπασα την μέση μου και πλησίασα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Διέκρινα την σιλουέτα μέσα στα φύκια, σημάδεψα και πάτησα τη σκανδάλη. Πέτυχα το μακρύ ψάρι στο κέντρο και ήρεμα το τράβηξα έξω από την φυκιάδα. Είχα πιάσει ένα αυλόστομο ή αλλιώς ψάρι τρομπέτα. Είχα να δω τόσο μεγάλο αυλόστομο πολλά χρόνια αλλά τώρα υπήρχαν πολλοί. Είδα πάνω από πενήντα ψάρια και κατάφερα να πιάσω έξι. Είναι ψάρια που απαντώνται στα τροπικά νερά και μάλλον έχουν ανεβεί μέσω της Ερυθράς Θάλασσας. Στα τροπικά έχουν πιο φανταχτερά χρώματα όπως μοβ-ροζ με άσπρες κάθετες ρίγες ή εντελώς κίτρινα-πορτοκαλί. Αυτά που έπιασα εγώ είχαν ένα λαδί χρώμα με θαλασσιές βούλες οι οποίες χάθηκαν μόλις πέθαναν τα ψάρια. Είναι μακρύ-οβάλ ψάρι που για να το πιάσεις θέλει κάθετη βολή, μιας και έτσι είναι πιο φαρδύ το σώμα του. Στο καρτέρι δεν πλησιάζει εύκολα και αν έρθει είναι δύσκολος στόχος μιας και το ψάρι είναι πολύ λεπτό.

Έχει ένα μακρύ κεφάλι, σαν αυλός (από εκεί πήρε το όνομά του) για να ρουφάει τα μικρόψαρα. Η ουρά του έχει δύο σειρές πτερύγια και καταλήγει σε μια τρίχα που όταν το ψάρι κολυμπά νομίζεις πως σέρνει ένα κομμάτι πετονιάς. Όσο για το μαγείρεμά τους, εμείς τα φάγαμε τηγανιτά και είχαν εκπληκτική γεύση. Έχω ακούσει ότι τρώγονται και ψητά στα κάρβουνα, περασμένα σε καλαμάκι με ρίγανη όπως ψήνουν τα χέλια στο Μεσολόγγι...

Εισβολείς από τον Ινδικό!!

Είμαι ένα ακόμη καλοκαίρι στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Για να μην ξεχνιόμαστε, τα 6-7 μποφόρ ΒΒΔ είναι σταθερά στο ραντεβού τους. Έτσι αποφασίζω να πέσω από το Φοινίκι (ένα μικρό λιμανάκι που κόβει τον καιρό) και να βγω στον καιρό να ψαρέψω. Ντύνομαι, βουτάω και μόλις βγαίνω στον καιρό αρχίζω τα καρτέρια και ψαχτήρια στις γνωστές μου πλάκες.

Στο 2ο καρτέρι καθώς σέρνομαι και ξεπροβάλλω από ένα βράχο βλέπω δύο μεγάλες μουρμούρες. Καρτερεύω, τα ψάρια έρχονται, σημαδεύω την πιο μεγάλη και πιάνω ένα μισόκιλο ψάρι. Χαρούμενος συνεχίζω. Στο επόμενο συρτό καρτέρι, βλέπω ένα ωραίο μπαρμπούνι να με κοιτάει κάνοντας παραλλαγή πάνω σε κάτι νεκρά φύκια. Σημαδεύω, ρίχνω και το πιάνω. «Ωραία» σκέφτομαι. Καθώς κολυμπάω το μάτι μου πιάνει μια κίνηση ενός μικρού σαργού.

«Τι τον έπιασε και κάνει σαν τρελός» αναρωτήθηκα. 

Πλησιάζω στην σχισμή που μπαινοβγαίνει, το βάθος της δεν ξεπερνάει το ένα μέτρο και καθώς κοιτάζω έχει μέσα έναν τεράστιο σαργό. Το ψάρι μπορεί κάλλιστα να είναι δύο κιλά. Όμως χρειάζεται να ρίξω υπό γωνία. Το ψάρι με παίρνει χαμπάρι και πριν προλάβει να τρυπώσει του ρίχνω. Τραβάω την βέργα, άδεια!! Έφαγα τον βράχο αλλά τίποτε. Από τα νεύρα μου αστόχησα σε ένα άλλο καλό σαργό και σε μια μουρμούρα. Ακόμη δεν κατάλαβα πως! 

Αφού ηρέμησα συνέχισα να ψαρεύω και έπιασα μια σάρπα, έναν κέφαλο, έναν σκάρο μισόκιλο, έναν σαργό του ίδιου βάρους και έναν κακαρέλο. Όμως κατουριόμουν και αποφάσισα να πάω έξω, σε έναν μικρό κόλπο που έκοβε ο καιρός. Τα νερά ήταν θολά με βάθος περίπου ένα μέτρο και ενώ πλησιάζω για να βγω, από μπροστά μου περνάει μια λίτσα. Το ψάρι αντί να φύγει έκανε έναν γύρω από τον εαυτό μου και εγώ έστριψα το ψαροτούφεκο προς το ψάρι κάνοντάς σχεδόν έναν ολόκληρο κύκλο και πάτησα την σκανδάλη χωρίς να σημαδέψω. Η βέργα βρήκε την λίτσα στην κοιλία και εκείνη αφηνιασμένη «πάτησε γκάζι». Εγώ άνοιξα το μουλινέ και την κόντραρα κάθε φορά που πήγαινε να πλησιάσει κάποιο βράχο. Το σκοινί όμως από τα ξαφνικά τινάγματα αυτού του υπέροχου πλάσματος είχε σκίσει την κοιλιά της με αποτέλεσμα να πλησιάζει επικίνδυνα σε σημείο να μου σκιστεί. Βλέποντας την όλη κατάσταση όρμισα πάνω στην λίτσα. Γίναμε ένας κόμπος με το σκοινί, καθώς το ψάρι επιτάχυνε και στριφογυρνούσε, μέχρι που την έπιασα επιτέλους από την ουρά, μετά τα βράγχια και της έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Την φίλησα και της ζήτησα συγνώμη καθώς κρεμούσα στην ψαροβελόνα μου την τεσσάρα λίτσα. 

Ξέμπλεξα το σκοινί και σκέφτηκα ότι μου Έδωσε ένα ψάρι που ήταν δύσκολο ενώ αστόχησα στον σαργό που σχεδόν ήταν ακίνητος. Με αυτές τις σκέψεις πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό χωρίς να ψαρεύω. Όταν μπήκα μέσα στο λιμανάκι και λίγο πριν βγω είδα κάτι λάμψεις. «Μεγάλοι κέφαλοι» σκέφτηκα και έκανα ένα γρήγορο καρτέρι. Μέσα στην θολούρα είδα μια πολύ χοντρή σκιά να έρχεται καταπάνω μου.

«Ψάρι ρεκόρ» σκέφτηκα. Σημάδεψα και έριξα στον μεγάλο κέφαλο κατά μέτωπο πριν προλάβει να στύψει γιατί ο στόχος ήταν αρκετά μεγάλος. Το ψάρι χτυπήθηκε σε καίριο σημείο με σχεδόν την μισή βέργα μέσα του και απλά βούιξε. Όταν έπιασα την βέργα έμεινα άγαλμα. Είχα πιάσει έναν λαγοκέφαλο πάνω από τέσσερα κιλά (4300 γρ). Βγήκα έξω χωρίς να το ξεψαρίσω.

Ένας πιτσιρικάς ο Γιώργος (γιος ενός επαγγελματία) είχε πιάσει άλλους δύο πιο μικρούς. Μου είπε ότι είχε χάσει ένα πολύ μεγάλο που του έκοψε την πετονιά. Έτσι έβαλε συρματόσκοινο πριν το αγκίστρι και έπιασε τα ψάρια. Ένα από τα ψάρια του είχε και μια σαλαγκιά στο στόμα και η πληγή ήταν φρέσκια. Παρόλα αυτά έκανε επίθεση για να φάει!
Οι λαγοκέφαλοι ή λαγόψαρα ή επιστημονικά lagocephalus sceleratus είναι ψάρια που ζουν στον Ινδικό και τον Δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό. Έχουν μπει από την διώρυγα του Σουέζ και έχουν απλωθεί στο νότιο Αιγαίο. Πρωτοεμφανίστηκαν στο Αιγαίο το 2003. Γίνονται μεγάλα. Εγώ έχω δει ψάρια που ήταν 4-5 κιλά. Η βιβλιογραφία λέει ότι φτάνουν μέχρι 7 κιλά και 1,10μ μήκος. Δεν έχουν φυσικούς εχθρούς στα νερά μας, εκτός από τον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν και να απλώνονται όλο και πιο πολύ στο Αιγαίο. Και το πιο σπουδαίο, είναι άκρως ΔΗΛΗΤΗΡΙΏΔΗ. Έχουν την τετροδοντοτοξίνη που μπορεί να προκαλέσει στον άνθρωπο από σοβαρές δηλητηριάσεις μέχρι και τον θάνατο. Η τοξίνη βρίσκεται στα σπλάχνα και στο δέρμα του. Η τοξίνη αυτή δεν καταστρέφεται με το απλό μαγείρεμα, εκτός και αν βράζουμε το ψάρι για τρεις ώρες συνέχεια! Στην Ιαπωνία μόνο αν κάποιος σπουδάσει σεφ και πάρει την ανάλογη ειδικότητα μπορεί να μαγειρέψει το εν λόγω ψάρι. Το δηλητήριο το λένε fugu και το χρησιμοποιούν σε δολοφονίες ή αυτοκτονίες!

Ο λαγοκέφαλος έχει σχήμα τορπίλης. Η ράχη του έχει ένα γρι-θαλασσί χρώμα με μαύρες βούλες. Όταν ψοφήσει το ψάρι, η ράχη γίνεται μαύρη αλλά φαίνονται οι βούλες του. Στο πλάι το χρώμα του είναι θαλασσί-ηλεκτρίκ, όπως και τα μάτια του που είναι μεγάλα. Από κάτω είναι κάτασπρο. Δεν έχει λέπια, αλλά το δέρμα του είναι σαν γυαλόχαρτο. Το κεφάλι του είναι μεγάλο και θυμίζει τρωκτικό. Έχει τέσσερα δόντια (δύο σε κάθε γνάθο) που είναι μυτερά και πολύ κοφτερά. Τρώνε τα πάντα και ρημάζουν τα δίχτυα και τα παραγάδια, γι’ αυτό τα κυνηγάνε πολύ οι επαγγελματίες ψαράδες. Όταν δουν την λεία τους ορμάνε όλα μαζί και δεν φοβούνται τίποτε. Εάν κάποιο πιαστεί, τότε φουσκώνει και κάνει ένα παράξενο θόρυβο. Επίσης τρίβουν και τα δόντια τους με αρκετή δύναμη δημιουργώντας έναν ακόμη περίεργο ήχο. Ίσως για να φοβίσει τον επιτιθέμενο ή να προειδοποιήσει τα υπόλοιπα.

Εκείνη την στιγμή ο Γιώργος έπιασε άλλον έναν λαγοκέφαλο. Ενώ το ψάρι προσπαθούσε να απαλλαγεί από το αγκίστρι, το δόλωμα κρεμόταν από τα χείλη του, δύο-τρία ψάρια όρμισαν πάνω του για να φάνε το δόλωμα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η αδηφαγία τους. Αυτό το ψάρι το ζυγίσαμε και ήταν 2,670 γρ. 

Κοιτώντας τριγύρω βρήκα καμιά εικοσαριά νεκρά ψάρια πεταμένα σε μια γωνιά. Στεναχωρήθηκα με το θέαμα και αναρωτήθηκα ποιος

έχει δίκαιο; Ο λαγοκέφαλος που τον έφτιαξε η φύση για κάποιο λόγο ή οι ψαράδες που βλέπουν να καταστρέφονται οι περιουσίες τους από έναν εισβολέα; Ζητώντας του συγνώμη, πήρα το ψάρι που είχα πιάσει και το έθαψα σε μια γωνιά.
Διάφορες ιστορίες που μου είπαν με εντυπωσίασαν, όπως του φίλου μου του Λεωνίδα-ντόπιου ψαροτουφεκά, ότι αρκετές φορές οι λαγοκέφαλοι του έχουν φάει τα ψάρια πάνω από την σημαδούρα κόβοντας μάλιστα και την ψαροκρεμάστρα του στην μανία τους να προφτάσουνε να φάνε πρώτοι!
Σε κάποιες από τις βουτιές μου, καθώς έκανα καρτέρια είδα αρκετές φορές κοπάδια από εκατοντάδες μικρούς λαγοκέφαλους σε μέγεθος αθερίνας! Που θα πάει αυτή η κατάσταση δεν γνωρίζω…..