Επιτέλους Άνοιξη!!!

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους ήρθε η άνοιξη αλλά οι νοτιάδες δεν λένε να κοπάσουν. Έτσι τα περισσότερα ψαρέματά μου γινόντουσαν σε υπήνεμα μέρη του νοτιά. Αρχές Απριλίου όμως ο νοτιάς είχε πέσει για δυο-τρεις μέρες και έτσι αποφάσισα την Πέμπτη να πάω για ένα τρίωρο κολυμπιτώ στον Σαρωνικό και μετά στο σχολείο. Ο Σπύρος μόνο στο άκουσμα έβγαλε σπυριά!!! Ο Βρεττός τελευταία στιγμή δεν μπόρεσε κι έτσι πήγα μόνος μου. Αποφάσισα να βουτήξω σε έναν τόπο που έχω να πάω περίπου 6-8 μήνες.

Ξύπνησα πρωί-πρωί, φόρτωσα τον εξοπλισμό και ξεκίνησα για τον ψαρότοπο. Η ημέρα φαινόταν ότι θα ήταν υπέροχη. Δεν φυσούσε καθόλου. Έφτασα, ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα 10 μέτρα. Ξεκίνησα με καρτέρια αλλά το μόνο που έπιασα ήταν ένα μπαρμπούνι και ένα άλλο μου σκίστηκε. Δεν κυκλοφορούσε τίποτε και όλες οι γνωστές πλάκες ήταν έρημες. Αποφάσισα να ανοιχτό. Πήγα πιο βαθιά σε κάτι άλλες γνωστές πλάκες αλλά και εκεί τα ίδια. Προχώρησα όταν είδα ένα μελανούρι να κολυμπάει περίεργα. Μέσα στην θολούρα νόμισα πως μαζί του ήταν και ένας μικρός-λεπτός αυλόστομος ή αλλιώς ψάρι τρομπέτα. Αυτό όμως τραβούσε μια χορταριασμένη πετονιά περίπου 70 πόντους. από κάποιο παραγάδι που είχε καταφέρει να κόψει. Προσπάθησα να το πιάσω από την πετονιά αλλά αυτό με κορόιδευε και τρύπωνε σε ένα μεγάλο μονόπετρο. Αυτό έγινε δύο φορές. Όμως σε μια στιγμή φεύγει από το μονόπετρο και πάει σε μια μικρή πλάκα. Βλέποντας ότι αυτή είναι η ευκαιρία μου και χωρίς καν να σκεφτώ γιατί το έκανε, βούτηξα για να πιάσω με τα χέρια την πετονιά. Με το που πλησιάζω και απλώνω το χέρι μου να πιάσω την πετονιά που μόλις προεξείχε από την πλάκα, βλέπω την ράχη μιας τσιπούρας να μετακινείται. Συναγερμός!! Πηγαίνω αμέσως, χωρίς να αναδυθώ, από την άλλη μεριά της πλάκας και πέφτω πρόσωπο με πρόσωπο με την τσιπούρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη την χτυπάω κοντά στο κεφάλι και παίρνω ένα ψάρι 700γρ. Τραβάω και το ανάλογο πλάνο και αφού την φίλησα την κρέμασα στην σημαδούρα μου. 

Το μελανούρι έφυγε από το μεγάλο μονόπετρο γιατί ένοιωσε πιο πολύ ασφαλές δίπλα σε ένα άλλο πιο μεγάλο ψάρι που ήταν η τσιπούρα! Εγώ πάνω στην βιασύνη και τον ενθουσιασμό μου να το πιάσω από την πετονιά που έσερνε δεν σκέφτηκα τι ήταν αυτό που το οδήγησε στο να φύγει από την ασφάλεια του μεγάλου μονόπετρου. Ευτυχώς αυτή η παράβλεψη δεν μου στέρησε την τσιπούρα που θα μπορούσε να είχε φύγει χωρίς εγώ να μπορέσω να κάνω τίποτα. Λίγο πιο κάτω σε μια σχισμή βλέπω ένα καλό μελανούρι και το πιάνω. Έχει όμως δύο μεγάλες δαγκωματιές στα πλευρά. 

(Για τα φαγωμένα ψάρια θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο που ετοιμάζω να γράψω.) Καθώς έψαχνα, πέρασα από κάτω από ένα κομμένο παραγάδι και το πήρα χαμπάρι όταν αναδύθηκα. 

«Κοίτα πως μπορεί κανείς να μπλέξει στα καλά καθούμενα» σκέφτηκα. Ανοίχτηκα και άλλο αλλά όλα τα γνωστά μέρη ήταν άδεια. Ίσα – ίσα που έβλεπα τον πάτο. Τότε σε ένα σπάσιμο είδα μια σκιά να τρέχει και να χάνεται.

«Μάλλον ροφάκος είναι» σκέφτηκα και βούτηξα. Το βάθος μόλις 8,2μ. Τον βρήκα λουφαγμένο στον προθάλαμο και του έχωσα μια στον σβέρκο. Τον τράβηξα αλλά μου ψευτοβράχωσε με σχεδόν όλη την βέργα έξω. Έλυσα το μουλινέ, αναδύθηκα και έδεσα το όπλο στο μπαλόνι με το σκοινί τεντωμένο για να μην βραχώσει πιο μέσα. Πήρα την κάμερα, έκανα μια δεύτερη βουτιά και ξεκόλλησα τον δίκιλο (1,970γρ.) ροφάκο. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, τον φίλησα και ζητώντας του συγνώμη τον κρέμασα μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια. 

Το ψάρεμα βασικά είχε τελειώσει μιάμιση ώρα μετά αφ΄ ότου είχα βουτήξει. Όμως ήθελα να δω πως ήταν η κατάσταση πιο βαθιά. Δεν σκόπευα να βουτήξω πολύ βαθιά. Έτσι έφτασα μέχρι τα -20μ. Η ίδια νέκρα παντού. Ούτε στα καρτέρια μου, ούτε στα ψαχτήρια μου είδα κάτι.

Ο νοτιάς άρχιζε να δυναμώνει, αλλά αυτό που δεν ήξερα ήταν τι κίνηση θα έβρισα στο δρόμο για το σχολείο. Έτσι αποφάσισα να βγω περίπου μια ώρα πιο νωρίς. Εξ άλλου είχα πιάσει πολύ περισσότερα ψάρια απ’ ότι περίμενα. Βγήκα, έβγαλα στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες και πήρα τον δρόμο του γυρισμού απολαμβάνοντας την υπέροχα ηλιόλουστη μέρα.

Μπρρρ, κάνει πολύ κρύο ακόμα!

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Μετά από τις τρελές εναλλαγές του καιρού κατά την διάρκεια της εβδομάδας, επιτέλους ήρθε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας. Εννοείται ότι σχεδίαζα να πάω για ψάρεμα, αλλά τα πλάνα άλλαζαν συνεχώς λόγω των εναλλαγών του καιρού. Τελικά την Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα ξεκίνησα για ψάρεμα. Ο Σπύρος δεν μπορούσε, ο Βρεττός είχε οικογενειακές υποχρεώσεις. Έτσι ξεκινήσαμε με την Σταυρούλα για μονοήμερη εκδρομή που φυσικά θα συνοδευόταν και με μια τρίωρη βουτιά. Ο στόχος ο Β. Ευβοϊκός. Το πρωί έκανε αρκετή ψύχρα, αλλά όσο η ώρα περνούσε ο ήλιος ζέσταινε αρκετά το περιβάλλον και εγώ ήμουν όλο χαρά. Αφού οδήγησα περίπου δύο ώρες, πήγαμε την βόλτα μας και τσιμπήσαμε κάτι ορεκτικά, νωρίς το απόγευμα καταλήξαμε στην παραλία που είχα διαλέξει να ψαρέψω. Η ημέρα ήταν καταπληκτική. Ο ήλιος, η ήρεμη θάλασσα, η ηρεμία του τοπίου όλα ήταν τέλεια!!! Ντύθηκα και αφού ετοιμάστηκα, με τις ευλογίες της Σταυρούλας, βούτηξα. Στα ρηχά είχε καλή ορατότητα αλλά η θερμοκρασία ήταν αυτή που με σόκαρε. 10°C! Ανοίχτηκα και άρχισα τα καρτέρια. Μέχρι τα περίπου 5 μ. βάθος δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Έτσι αποφάσισα να ανοιχτώ κι άλλο. Το νερό δεν άλλαξε θερμοκρασία αλλά τώρα είχε προστεθεί και η θολούρα. Η ορατότητα είχε περιοριστεί μέχρι το πολύ δύο μέτρα. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο, όταν ένα κοπάδι από κεφάλους μου ήρθε από πίσω και με προσπέρασε φοβισμένο.

«Ωραία!» σκέφτηκα και περίμενα να δω τι ήταν αυτό που τους φόβισε. Δυστυχώς παρ’ όλες τις προσπάθειές μου δεν είδα τίποτα αξιόλογο.

«Μάλλον εγώ τους φόβισα» σκέφτηκα. Σε ένα καρτέρι είδα κάτι ούγενες. Δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθός τους και έριξα στην πιο μεγάλη που ήταν ένα ψάρι 300γρ. Στεναχωρήθηκα για το μέγεθος αλλά συνέχισα.

Μετά από λίγο είδα μια σκιά. Έριξα ενστικτωδώς και έπιασα έναν κέφαλο του κιλού.

«Πάλι καλά» είπα. Το φίλησα ζητώντας του συγνώμη και συνέχισα. Το ίδιο γεγονός συνέβη άλλες τρεις φορές με κεφάλους λίγο πιο μεγάλους. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθαν σάρπες. Το κοπάδι είχε και κιλίσια ψάρια αλλά ανάμεσά τους υπήρχαν και μισόκιλα γοφάρια.

«Λες:» αναρωτήθηκα και δεν έριξα στις πιο μεγάλες σάρπες. Τα γοφάρια δεν θα τα πείραζα αλλά οι σάρπες κάποιες ήταν καλές, κοντά στο ένα κιλό. Όμως αποφάσισα να μην ρίξω, μήπως υπάρχουν μεγαλύτερα γοφάρια. Φυσικά έκανα λάθος για δεύτερη φορά, μιας και δεν είδα κανένα αξιόλογο γοφάρι. Συνέχισα τα καρτέρια και έριξα σε μια ακόμη σκιά πιάνοντας κυριολεκτικά "στο φτερό που λένε" ένα κέφαλο 1,5 κιλών. Η βέργα τον είχε τρυπήσει ίσα-ίσα στο πλαϊνό δεξί φτερό του.

Πήγα λίγο πιο βαθιά και έκανα ένα τελευταίο καρτέρι. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να κρυώνουν καθώς και τα χέρια μου. Μέσα από την θολούρα ξεπρόβαλε μια μεγάλη σκιά.

Ήταν ένας μεγάλος κέφαλος και του έριξα. Έπιασα ένα ψάρι κοντά στα δυο κιλά (1850 γρ.) και εκεί αποφάσισα να βγω. Είχα πιάσει αρκετά ψάρια αλλά από την άλλη το κρύο δεν παλευόταν πια. Κολύμπησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, χωρίς καν να ψαρέψω, σχεδόν τρέμοντας από το κρύο και βγαίνοντας με έβγαλε φωτογραφίες η Σταυρούλα. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και μασουλώντας ένα σάντουιτς, απολαύσαμε αγκαλιασμένοι το υπέροχο δειλινό του Β. Ευβοϊκού. Επιστρέφοντας για την Αθήνα σταματήσαμε σε μια γνωστή ταβέρνα όπου το πιρούνι μου πήρε κυριολεκτικά ‘φωτιά’ από την πείνα που είχα. Το κρύο είχε παίξει και αυτό τον ρόλο του!!!

  

  

Thanks for Giving.....

Φωτογραφίες-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Τέλη Νοέμβρη και στην γιορτή των Ευχαριστιών (Thanks Giving) στο Κολέγιο έχουμε αργία. Έτσι τι θα ήταν το λογικό να κάνω; Να πάω για βουτιά! Από την μια όμως ο Σπύρος είναι κρυωμένος, ο Βρεττός στην Ρουμανία για bowling με την εθνική Ελλάδος και εγώ την προηγούμενη ημέρα έχω κάνει απονεύρωση σε ένα δόντι. Από την άλλη ο ισχυρός βοριάς του δίνει και καταλαβαίνει. Έτσι με κρύα καρδιά αποφάσισα να πάω για κολυμπιτώ στον Β. Ευβοϊκό. Δεν ήθελα να βουτήξω βαθιά γιατί δεν ήξερα τι θα γινόταν με το δόντι. Ξύπνησα νωρίς, φόρτωσα και ξεκίνησα για τον τόπο που είχα διαλέξει. Μετά από περίπου δυόμιση ώρες οδήγηση έφτασα εκεί που ήθελα. Βρήκα ένα απάγκιο και ντύθηκα και με την αγωνία στο ζενίθ για το δόντι.... βούτηξα όλο σκέψεις. Έκανα μια-δυο βουτιές έξω-έξω και όλα εντάξει. Πήρα θάρρος και ανοίχτηκα. Έκανα μερικά καρτέρια αλλά μόνο μικρά ψάρια εμφανίστηκαν (κέφαλοι και λαβράκια). Αποφάσισα να ανοιχτώ και να προσπεράσω τον κάβο. Εκεί κατάκαβα έκανα μερικά καρτέρια. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι είχε αρκετά καλή ορατότητα και το δόντι δεν με ενοχλούσε!!! Πήρα θάρρος και συνέχισα τα καρτέρια. Είχε πολύ ψιλό (καλόγριες) και έκαναν πολύ απότομα σπασίματα. Έτσι επέμενα στα καρτέρια όπου σε ένα από αυτά μου ήρθε ένα ρύκι. Απογοητεύτηκα από το μέγεθος του. Περίμενα κάτι πολύ πιο μεγάλο να κάνει όλο αυτό το σαματά στις καλόγριες. Βάθυνα λίγο πιο πολύ και συνέχισα τα καρτέρια. Σε ένα από αυτά μου ήρθαν μικρές τσιπούρες. Συνέχισα τα καρτέρια μου όταν μια μεγάλη αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Ήρθε από τα δεξιά μου, χωρίς να την πάρω χαμπάρι και πέρασε μπροστά από το όπλο μου. Παρόλο που η βολή ήταν οριακή, την χτύπησα στο πλαϊνό πτερύγιο και η βέργα της βγήκε ίσα-ίσα πάνω από το μάτι. Έπιασα την υπέροχη τσιπούρα, της έδωσα ένα γρήγορο τέλος και αφού την φίλησα ζητώντας της συγνώμη την έβαλα στην ψαροκρεμάστρα μου και όλος χαρά συνέχισα.

Tsipoura 1.8kg low res from spiros marinis on Vimeo.
Είχα φτάσει στα δώδεκα μέτρα και το δόντι μια χαρά. Συνέχισα τα καρτέρια όταν είδα μια σκιά πιο ρηχά και πίσω μου να με κοιτάει πάνω από κάτι φύκια. Κινήθηκα έρποντας προς το ψάρι, αλλά εκείνο δεν με δέχτηκε και άρχισε να κολυμπάει ήρεμα προς την στεριά!!! Αναδύθηκα όσο πιο απαλά μπορούσα, σχεδόν χωρίς να κουνάω τα πέδιλά μου για να μην τρομάξω το ψάρι, που από τις κινήσεις του υπέθεσα ότι μάλλον ήταν σφυρίδα, μεγάλη σφυρίδα!!! Είχα φτάσει στην επιφάνεια και την έβλεπα να κάθεται κοντά σε μια πλάκα και να με παρατηρεί. Προχώρησα προς το μέρος της και εκείνη ήρεμα πλάγιασε και μπήκε μέσα στην πλάκα. Αφού ηρέμησα βούτηξα και με απαλές κινήσεις έφτασα στην είσοδο. Φώτισα με τον φακό και είδα την σιλουέτα του ψαριού να κάθεται διαγώνια με το κεφάλι προς τα μέσα. Σημάδεψα σβέρκο και έριξα. Χαμός! Δεν τόλμησα να τραβήξω γιατί δεν ήξερα τι 

βολή είχα κάνει και το ψάρι ήταν μεγάλο.

Άνοιξα το μουλινέ και ανέβηκα στην επιφάνεια. Το καταδυτικό μου ρολόι έδειχνε μόλις 8,1 μ. Παρέμεινα στην επιφάνεια για να ηρεμήσω και να σκεφτώ τι να κάνω, ενώ η πλάκα «κάπνιζε» από τα χτυπήματα του ψαριού. Κρατούσα το σκοινί τεντωμένο σκεπτόμενος τι να κάνω. Το καλό ήταν ότι το βάθος ήταν μικρό και το ψάρι ήταν στον προθάλαμο, αν και η σφυρίδα δεν βραχώνει δύσκολα όπως ο ροφός. Μη έχοντας άλλη επιλογή βούτηξα. Με ανακούφιση διέκρινα μέσα στην θολούρα ότι σχεδόν το ένα τρίτο της βέργας ήταν έξω από την πλάκα. Φυσικά δεν φαινόταν τίποτα από την θολούρα. Έβαλα το χέρι μου μέσα και άρχισα να ψηλαφώ την πλάκα. Έπιασα το ψάρι το οποίο χτυπήθηκε με μανία και το ψηλάφισα. Άγγιξα την βέργα και ψηλαφώντας κατάλαβα ότι είχα χτυπήσει την σφυρίδα διαγώνια στο μάγουλο και η βέργα την είχε διαπεράσει και είχε βγει δίπλα από το στόμα της. Έπιασα το φτεράκι της βέργας, το οποίο ήταν ανοιχτό και κόντραρε το μεγάλο ψάρι. Ήρεμα έβγαλα το χέρι μου και αναδύθηκα ευχαριστημένος. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά από ότι περίμενα. Πήρα μια-δυο ανάσες και ξαναβούτηξα. Έπιασα την βέργα και τράβηξα σιγά-σιγά αλλά σταθερά την σφυρίδα έξω. Βγήκε αρκετά εύκολα και την πήρα αγκαλιά και ανεβήκαμε στην επιφάνεια.

sfyrida 6.5kg low res from spiros marinis on Vimeo.
Της έδωσα ένα γρήγορο τέλος, την φίλησα ζητώντας της συγνώμη για τον πόνο που της προκάλεσα και έχοντάς την αγκαλιά χωρίς να την ξεψαρίσω βγήκα έξω. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο. Το ψάρεμα είχε πάει πάρα πολύ καλύτερα από ότι εγώ περίμενα. Στην παραλία έβγαλα και τις φωτογραφίες που ήθελα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό όλος χαρά, λέγοντας Του: «Thanks for giving». Η σφυρίδα ζύγιζε 6,4 κ. και η τσιπούρα 1,8 κ.

Όταν σε θέλει.....!

 

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σπύρος Μαρίνης. 

Το Σαββατοκύριακο με βρήκε κρυωμένο. Έτσι έκανα υπομονή και την Πέμπτη το πρωί έκανα μια γρήγορη βουτιά για να δω πως είμαι. Δεν βούτηξα βαθιά Μέχρι τα -13 μ. έφτασα και τα αφτιά ψιλοσφύριζαν. Η συγκομιδή ήταν τρεις κέφαλοι 700-800 γρ και ένα χοντρό σαφρίδι. Αυτό όμως που με ένοιαζε ήταν ότι μπορούσα έστω και έτσι να βουτάω. Πείρα τηλέφωνο τον Σπύρο και κανονίσαμε να πάμε το Σάββατο στον Σαρωνικό γιατί είχε βοριάδες. Συναντηθήκαμε πρωί-πρωί και αφού ντυθήκαμε ρίξαμε το φουσκωτό του και τραβήξαμε για τα γνωστά μέρη. Εγώ βούτηξα για να ανοίξω σε κάτι γνωστές πλάκες με το ζόρι κατάφερα να φτάσω στα -16 μ. Το στήθος μου με έκαιγε, τα αυτιά μου βουίζανε «Δύσκολα τα πράγματα» σκέφτηκα. Κατάφερα με τα πολλά να πιάσω ένα καλό μελανούρι. Ο Σπύρος έπιασε έναν σαργό. Αλλάξαμε τόπους αλλά παντού ήταν νέκρα. Όλα τα γνωστά κομμάτια νεκρά-άδεια. Τα ρηχά τα βουτούσα εγώ, ενώ τα βαθιά ο Σπύρος. Προς το τέλος της ημέρας έφτασα τα -23 μ. και ήμουν πολύ χαρούμενος. Αφού δεν είχε τίποτα ο Σπύρος μου λέει:

«Ρε Ζακ, την Τετάρτη με τον ισχυρό βοριά είχα έρθει για ψάρεμα μόνος και πολλές φορές η άγκυρα ξέσερνε και εγώ μετά την βουτιά κυνηγούσα το σκάφος. Σε μια από αυτές την ώρα που πήγαινα να το πιάσω είδα μια καλή στήρα να κολυμπάει πάνω στην άμμο και απόρησα. Δεν πάμε να το ψάξουμε μιας και δεν έχει τίποτα;»

«Φύγαμε» του απαντάω. Αφού διανύσαμε την απαραίτητη απόσταση φτάσαμε στο μέρος που είχε δει την στήρα. Κάνει την πρώτη βουτιά τίποτε. Παντού άμμος. Στην δεύτερη πέφτει πάνω σε δύο πλάκες, στην μέση του πουθενά. Αναδύεται, βάζουμε τα απαραίτητα σημάδια και μου λέει:

«Είδα μια στήρα και ενώ την πλησίαζα από την άλλη πλευρά μπήκε μια μεγάλη σφυρίδα. Μάλιστα το ψάρι για να χωρέσει πλάγιασε».

«Εννοείτε πας για την σφυρίδα» του απαντάω. Αφού ξεκουράστηκε βούτηξε και μετά από λίγο μου φωνάζει να του φέρω την σημαδούρα για να μην δώσει στο ψάρι μπόσικα και βραχώσει. Αφού δέσαμε το όπλο μου λέει:

«Ή το σκότωσα ή αστόχησα».

Του δίνω ένα άλλο ψαροτούφεκο και μετά από λίγο ξαναβουτάει. Βγαίνει και μου λέει ότι η σφυρίδα είναι νεκρή. Στην τρίτη βουτιά ανεβαίνει και εγώ τραβάω το ψάρι από την επιφάνεια. Σε λίγο έρχεται στα χέρια μου μια εννιάρα σφυρίδα (8820 γρ.)με όλο της το μεγαλείο. Και οι δύο βολές στο κρανίο, παράλληλες, λες και είχε βάλει αλφάδι. Το ψάρι ήταν νεκρό από την πρώτη βολή. Φίλησα το υπέροχο ψάρι, το καμάρωσα και το έβαλα στο ψυγείο. Ξεκούραση.

«Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι σαργοί» μου λέει.

«Αν κάνεις κέφι βούτα. Εγώ δεν μπορώ αυτά τα μέτρα σήμερα. Ας μην πειράξουμε όμως την στήρα για να μην χαλάσουμε το μέρος» του λέω και συμφώνησε. Μετά από λίγο βουτάει πάλι στα -33,3 μ. και ανεβαίνει με ένα ψάρι. Με κοιτάει με ένα ενοχικό ύφος και μου λέει χαμογελώντας:

«Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Με το που κοίταξα μέσα στην πλάκα με κοιτούσε και της έριξα».

«Τι να κάνουμε, δεν πειράζει. Ότι έγινε, έγινε» του απάντησα και πήρα την δυομισάρα στήρα με το υπέροχη κίτρινη πινελιά στην πλάτη. Την φίλησα και την έβαλα μαζί με την σφυρίδα. Κάτι όμως τον "έτρωγε" και αποφάσισε να κάνει άλλη μια βουτιά. Βουτάει, βγαίνει και μου λέει:

«Ευτυχώς και χτύπησα την στήρα. Με το που έβαλα το κεφάλι μου να δω από μια άλλη μεριά της πλάκας, "έφαγα" θολούρα από κάτι μεγάλο».

Αποφασίσαμε να μην το πειράξουμε για να παραμείνουν ζωντανές οι δύο πλάκες. Το ψάρεμα μας είχε τελειώσει. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού πανευτυχείς.