Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Island hopping


Ο 9ος διάπλους Πάρου-Αντιπάρου είναι γεγονός!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Είπαμε να κάνουμε ένα island hopp;ing φέτος το καλοκαίρι. Ήταν μια ιδέα της αγαπημένης μου με την οποία συμφώνησα ευχαρίστως. Πήγαμε για λίγο στην παλιά αγαπημένη Φολέγανδρο, στην ήσυχη Σύκινο, στο τρελοκομείο την Ίο (λόγω της πολυκοσμίας), για να καταλήξουμε και πάλι στην αγαπημένη Αντίπαρο.
Το timing ήταν τέλειο γιατί πέσαμε πάνω στον 9ο διάπλου 2016 μεταξύ Πάρου και Αντιπάρου. Περίπου 400 κολυμβητές πήραν μέρος και όλοι τερμάτισαν την απόσταση των 1450 μέτρων. Ευτυχώς ο καιρός ήταν πάρα πολύ καλός και αυτό βοήθησε να διεξαχθεί ο αγώνας χωρίς απρόοπτα. Η θάλασσα ήταν κόλα και έτσι οι κολυμβητές απόλαυσαν την διαδρομή. Ο τοπικός ναυτικός σύλλογος "Μέας Ολίαρος" είχε τοποθετήσει σε όλο το μήκος της διαδρομής σημαδούρες. Πολλά σκάφη ακολουθούσαν τους αθλητές και φυσικά υπήρχε και γιατρός για κάθε ενδεχόμενο.
Επειδή ήταν πολλές οι συμμετοχές οι αθλητές έπεφταν στο νερό ανά ομάδες, για να μην υπάρχει συνωστισμός και τραυματισμοί. Στον τερματισμό, που ήταν στο λιμάνι της Αντιπάρου, ο κόσμος είχε μαζευτεί και χειροκροτούσε κάθε έναν που τερμάτιζε, όπου έγινε και η απονομή στους συμμετέχοντες. Ο άψογος συντονισμός και η οργάνωση των μελών του συλλόγου υπό το άγρυπνο βλέμμα του προέδρου, Γιάννη Φαρούπου, είχε σαν αποτέλεσμα ο 9ος διάπλους Πάρου-Αντιπάρου να διεξαχθεί με πλήρη επιτυχία.


Ο τερματισμός..
Πήγαμε και βρήκαμε την Άννα και τον Σωτήρη, για άλλη μια φορά φέτος (αγκαλιές &φιλιά) Οι φίλοι μας είχαν ετοιμάσει ένα μπάρμπικιου για κάποιους φίλους Νορβηγούς, (τον Μόρτεν, την Συβ και την κόρη τους την Άβαλον).
Η Συβ βοηθάει στο στρώσιμο...
Στρώθηκαν τα τραπέζια και τα πάντα ετοιμάστηκαν. Πλάκωσαν και άλλοι φίλοι και έγινε το έλα να δεις.
Μμμμμ...
Τα σουβλάκια μπήκαν πάνω στα κάρβουνα, μαζί με τα κοτόπουλα, τις σεφταλιές, τα λουκάνοκα και τις πίτες. Επόπτης ήταν ο Mikael Jackson της Αντιπάρου.


Ο Mikael Jackson....
Ο Δαμιανός εμφανίστηκε με μαύρο γυαλί και με γάντι να ψήνει μαζί με τον Σωτήρη. Ο φούρνος είχε ανάψει προ πολλού για τα ρεβίθια. Η Άννα  με την αγαπημένη μου για βοηθό ζύμωσαν λαγάνες και ξυνογαλένιες. ( Οι ξυνογαλένες έπαθαν πανωλεθρία από τις σιαγόνες μου. Έτσι όπως τις φτιάχνει η Άννα...) Ο μάστερ του φουρνίσματος Σωτήρης ανέλαβε να τα ψήσει. Το μπριάμ, οι τηγανητές πατάτες και οι δύο υπέροχες σαλάτες του Μόρτεν έκλεισαν την πανδαισία του δείπνου. Τα κρασιά, οι μπίρες και η ρακί πηγαινοέρχονταν. Τα πιρούνια πήραν φωτιά και όλοι κάναμε γυμναστική στις μασέλες μας για αρκετή ώρα. Οι καλεσμένοι καταευχαριστήθικαν. Όλα ήταν πεντανόστιμα και πολύ λίγα φαγητά περίσσεψαν. Στο τέλος ήρθε και το χειροποίητο παγωτό της Άννας να κλείσει την υπέροχη βραδιά.


Ο Σωρήρης & Η Άννα επί τω έργω...
Εδώ οι καλές π α τ ά τ ε ς!!!
Οι καλεσμένοι...

Το βαθύ ψάρεμα μέχρι στιγμής δεν μου είχε αποφέρει τίποτα. Είχα δει κάποια μεγάλα αλλά πονηρά μαύρα ψάρια και τίποτα άλλο. Έτσι άλλαξα το σκεπτικό και αποφάσισα να πάω στα ρηχά. Συζήτησα το μέρος με τον Σωτήρη και τον Γιάννη, που μου έδωσαν πιο συγκεκριμένες πληροφορίες. Ο Γιάννης μάλιστα μου είπε για κάτι πλάκες που είναι λίγο πιο ανοιχτά, αλλά και αυτές ρηχές.
Ξύπνησα χαράματα και τράβηξα για εκεί που είχα σχεδιάσει. Φόρεσα και το βαρίδι πλάτης και βούτηξα εκεί που ήθελα. Ξεκίνησα με καρτέρια και ψαχτήρια όπου νόμιζα ότι χρειαζόταν. Μετά από λίγο έπιασα τον πρώτο μου καλό σαργό. Συνέχισα μέχρι που είδα αρκετούς σαργούς. Προχώρησα για να δω την συμπεριφορά των ψαριών. Τότε είδα γιατί ήταν μαζεμένοι οι σαργοί. Ένα μαύρο ψάρι ήταν παραλλαγμένο δίπλα σε μια πλάκα. Ξέχασα τους σαργούς και κινήθηκα προς το μαύρο. Από την παραλλαγή του μάλλον ή σφυρίδα ή ροφός ήταν. Είχε μεγάλες κάθετες φαρδιές ρίγες διαφόρων χρωμάτων. Το ψάρι μόλις πλησίασα τρύπωσε κάτω από μια πλάκα στο απίστευτο βάθος των 2,5 μέτρων. Κάνω την βουτιά και βλέπω μπροστά μου έναν ωραίο σαργό. "Πρέπει να είσαι ο τυχερός σαργός ή να είναι η τυχερή σου ημέρα..." του είπα και τον αγνόησα.
Ο τυχεράκιας.σαργός.....

Δεν υπήρχε περίπτωση να ρίξω στον σαργό, όταν υπάρχει ένα πιο μεγάλο ψάρι πιο μέσα. Κοίταξα και είδα τον ροφό να έχει σφηνώσει στην άκρη της πλάκας. Δεν μπορούσα να του ρίξω, γιατί δεν χωρούσε το ψαροτούφεκό μου. Έκανα αρκετές βουτιές γύρω-γύρω από την πλάκα έχοντας τις αισθήσεις μου στο μάξιμουμ, μήπως πεταχτεί έξω το ψάρι και το χάσω. Σε κάποια βουτιά το ψάρι κινήθηκε στο κέντρο της πλάκας. Γνωρίζοντας από που μπορούσα να τον πετύχω, έκανα την βουτιά στην "μύτη" της πλάκας. Εκεί μέσα από ένα φιλιστρίνι σημάδεψα και έριξα στον ροφό. Το ψάρι είχε κολλήσει στο ταβάνι της πλάκας ανάποδα. Η βολή τον βρήκε στον λαιμό και του βγήκε στην ουρά. Τράβηξα γρήγορα την πετονιά, αλλά το ψάρι πρόλαβε και βράχωσε. Μετά από μερικές βουτιές, πέταξα το ψάρι εκτός της πλάκας. Ήταν ένας ροφός 2,5 κιλών.
2,5 κιλά σε 2,5 μέτρα!!!!
Όλος χαρά των πήρα αγκαλιά και φιλώντας τον συνέχισα πιο κάτω. Έπιασα δύο 300αριδες σαργούς που τρύπωσαν πιο κάτω. Καθώς έψαχνα μια πλάκα μια καλή σκιά έτρεξε για να χωθεί πιο βαθιά. Ενστικτωδώς έριξα και κεραυνοβόλησα έναν ροφάκο 1,8 κιλών στο κεφάλι, σκοτώνοντας τον ακαριαία. Κρέμασα τον ροφάκο μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια στην σημαδούρα μου και αποφάσισα να βγω. Όμως καθώς γυρίζω η ματιά μου πιάνει μια κίνηση πίσω από ένα βραχάκι. Υπάρχουν δύο μικροί σαργοί, οι οποίοι δεν λένε να φύγουν. Συνήθως αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάτι πιο μεγάλο που κάνει τα μικρότερα ψάρια να αισθάνονται ασφάλεια. Βούτηξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Πλησίασα τον βράχο όσο πιο ήσυχα γινόταν και από την πλευρά που νόμιζα καλύτερα. Και είχα δίκιο για την πλευρά που διάλεξα. Είδα μια πολύ μεγάλη ουρά σαργού να έχει κρυφτεί. Μόλις μου έδωσε βολή έριξα στον ωραίο σαργό.
Το πριν...
Το ψάρι πετάχτηκε με ταχύτητα για να πέσει από το βάρος της βέργας μερικά μέτρα πιο κάτω. Είχα πιάσει έναν κιλίσιο σαργό. Όλος χαρά τον πήρα και αυτόν αγκαλιά και τον τοποθέτησα μαζί με τα άλλα ψάρια που είχα πιάσει. Λίγο πριν βγω άλλος ένας μεγάλος σαργός είχε τάσεις αυτοκτονίας. Ξεκίνησε να τρέχει δεξιά-αριστερά ανάμεσα στις πλάκες. Εγώ απλώς τον παρακολουθούσα τραβώντας την πορεία μου για την ακτή. Τότε, χωρίς να καταλάβω το γιατί χώθηκε με φόρα σε μια
πλάκα μερικά μέτρα μπροστά μου.
Και το μετά...
Κοιτώντας την πλάκα και πως μπήκε το ψάρι, αποφάσισα να βουτήξω από την αντίθετη πλευρά από αυτήν που μπήκε. Όντως στο βάθος της πλάκας, έβγαλε την μούρη του να με δει. Αυτό ήταν και το τελευταίο του λάθος. Έριξα και έπιασα άλλον έναν ωραίο σαργό κοντά στο κιλό, που ήταν και το τελευταίο ψάρι που έπιασα.



Ο τελευταίος...
Βγήκα έξω και δεν πίστευα στα μάτια μου. Η πιο βαθιά μου βουτιά ήταν -6,8 μέτρα. Ποιος το περίμενε τόσο ρηχά, τόσα ψάρια. Είχε κι άλλες πλάκες πιο πέρα, αλλά δεν χρειαζόταν να ψαρέψω κι άλλο. Είχα πιάσει πολύ περισσότερα από ότι περίμενα κι έτσι βγήκα. Όταν γύρισα δεν πίστευαν στα μάτια τους. "Εσύ θα μας τρελάνεις ..." μου είπε η Άννα.. Την χαρά όλων την συμμερίστηκε με τον τρόπο της η Κύρα. Ένα υπέροχο γαλανομάτικο χάσκι που είναι όλο γλύκες, ειδικά αν την χαϊδέψεις λιγάκι.
Η Κύρα εν δράση...




















Όλα μαζί...
Δυστυχώς δεν προλάβαμε να τα φάμε όλοι μαζί, γιατί την επομένη φεύγαμε από το νησί. Κλείστηκε όμως ένα ραντεβού για το φθινόπωρο.
Η Αντίπαρος μας είχε φυλάξει τα καλύτερα για το τέλος. Τρις μέρες με τρις διαφορετικές αλλά υπέροχες εκπλήξεις. Αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας και με νοσταλγία περιμένουμε την επόμενη φορά που θα ξανασμίξουμε.

Υ.Γ.
Οι ξυνογαλένιες της Άννας.... μμμμ
οι μεγάλες μου αγάπες!!!

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Τα δελφίνια έκαναν το θαύμα τους πάλι....

Η μοναδική αλλά επικίνδυνη μπλε-γρι ομορφιά...
Φωτογραφία - video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Βούτηξα μόλις πέρασε το κύμα. Είχε λίγο κυματισμό κι έτσι προχώρησα λίγο πιο βαθιά για να τον αποφύγω μέχρι να ετοιμαστώ. Μετά από μερικά λεπτά ήμουν πανέτοιμος για την καινούργια μου εξόρμηση.  Ενώ ετοιμάζομαι να ανοιχτώ, μια μικρή σκιά πάνω στην άμμο με σταμάτησε. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω ένα μικρό καπόνι να προσπαθεί να αποφύγει το ρέμα του κυματισμού. Το μέγεθός του δεν είναι ούτε δύο εκατοστά. Έχει ένα σκούρο κεραμιδί χρώμα και τα φτερά του έχουν μια σκούρα μπλε πινελιά.
Το καπονάκι σε σχέση με το δάχτυλό μου....
Το πλησιάζω όσο μπορώ για να μην το τρομάξω. Μπορεί ο σκοπός μου να ήταν άκακος, αλλά η λαχτάρα του μικρού ψαριού δεν περιγράφεται. Πήρα δύο γρήγορα πλάνα και είπα να το αφήσω στην ησυχία του πριν πάθει κανένα καρδιακό επεισόδιο και το έχω τύψη στην συνείδησή μου...
Δεν έχω κολυμπήσει μερικά μέτρα να σου άλλο ένα λίγο πιο μεγάλο. Αυτό έχει αρχίσει να παίρνει τα κανονικά του χρώματα και μπορεί να παραλλάξει τα χρώματά του προς αποφύγει των κυνηγών.  Παίρνω το πλάνο και το αφήνω στην ησυχία του τρεμάμενο λόγω εμού...
Το λίγο πιο μεγάλο...
Πλακώνομαι στα καρτέρια, αλλά τίποτε. Η απόλυτη νέκρα. Οι επόμενες τρεις περίπου ώρες δεν είδα ούτε ένα ψάρι της προκοπής. Ο καιρός είναι ιδανικός θα έλεγα. Έχει κυματισμό και λίγη συννεφιά. Τα ψάρια όμως είναι αλλού...... Το μόνο εύσωμο πλάσμα που κυκλοφορούσε ήταν μια μεγάλη μπλε-γκρι τσούχτρα. Τα πολύ λεπτά και μακριά της πόδια προκαλούν έντονο πόνο σε όποιον τολμήσει να την πλησιάσει.
Καθώς κολυμπώ σηκώνω το κεφάλι μου να δω μήπως έρχεται καμιά βάρκα ή εάν υπάρχει κάποιος άλλος ψαροτουφεκάς στην περιοχή. Την ματιά μου την τραβάει μια κίνηση λίγο πιο ανοιχτά. Καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά μου υπάρχει μεγάλος παφλασμός στην επιφάνεια της θάλασσας. Τόνοι!!! Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου και βουρ καταπάνω τους μήπως και μπορέσω να τους δω. Παρατηρώ καλύτερα και βλέπω ένα, δύο, τρία τέσσερα μαύρα πτερύγια να σκίζουν την επιφάνεια του νερού!!! Δελφίνια παίζουν, πολλά δελφίνια. Κολυμπούν προς τα βαθιά παίζοντας στην επιφάνεια της θάλασσας. Μέχρι και τούμπες κάνουν. Είναι καμιά 30αρια, μπορεί και περισσότερα. Κολυμπώ με όση ταχύτητα μπορώ μήπως και τα προλάβω. Στο παρελθόν έχω καταφέρει να ακουμπήσω ένα. Για τα επόμενα 15' τα κυνηγώ χωρίς καμιά επιτυχία. Έχουν ξεμακρύνει αρκετά και απογοητευμένος αποφασίζω να γυρίσω πίσω. Τότε μου έρχεται μια σκέψη στο μυαλό. Θυμήθηκα ένα περιστατικό με δελφίνια κοντά σε κάτι ιχθυοκαλλιέργειες πολλά χρόνια πριν. Τότε τα δελφίνια έσπρωξαν όλα τα ψάρια έξω-έξω και εγώ διάλεγα πια λαβράκια και ποιες τσιπούρες θα πιάσω. "Λες;;;;" αναρωτήθηκα και άλλαξα πορεία για τα ρηχά. Ενώ κολυμπώ και κοιτάζω το βρω κάποια καλή πλάκα για ψάξιμο, κάποια ανεπαίσθητη κίνηση μου τράβηξε το βλέμμα.
"Απ΄ότι φαίνεται σήμερα είναι η μέρα των λιλιπούτειων πλασμάτων!!!" σκέφτηκα. Πλησιάζω να δω καλύτερα. Βλέπω ένα μικροσκοπικό χταποδάκι να το έχουν περικυκλώσει δύο πέρκες και ένας χάνος. Προσπαθεί να προφυλαχθεί, τοποθετώντας τα μικρά κοχυλάκια που έχει φάει ή μαζέψει, όπως μπορούσε καλύτερα.
Ο μικρούλης τρυπωμένος.....

Παίρνω μια μικρή ανάσα και βουτάω για τα να διώξω. Τα ψάρια όμως είναι επίμονα και μου παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο απ' ότι υπολόγιζα.
Το ψαροτούφεκο είναι ακουμπισμένο πάνω στην πλάκα. Γυρίζω να το πάρω και η άκρη του ματιού μου πιάνει μια μεγάλη σκιά να κινήτε. Ένα μεγάλο σκούρο ψάρι ήταν κοντά μου, μα εγώ προσηλωμένος στο χταποδάκι δεν το πήρα χαμπάρι. Μου τελειώνει η ανάσα και πρέπει να αναδυθώ. Αρπάζω το ψαροτούφεκο και χωρίς να χάσω το ψάρι από τα μάτια μου αναδύομαι. Αυτό τρέχει δεξιά-αριστερά ανάμεσα από διάφορες πέτρες για να τρυπώσει στη πρώτη μεγάλη πλάκα που βρίσκει. Δεν έχω καταφέρει να διακρίνω τι ψάρι είναι και η σκιά μου είναι άγνωστη Δεν έχω δει κάτι τέτοιο ποτέ μέχρι σήμερα. Κολυμπώ όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα μπορώ. "Που να είναι άραγε σε αυτήν την μεγάλη πλάκα;" αναρωτήθηκα. Σε κάποιο σημείο της πλάκας έχουν μαζευτεί καλόγριες. Η μια είναι κολλημένη πάνω στην άλλη σχηματίζοντας μια ζωντανή μπάλα. Αυτό είναι σημάδι ότι εκεί υπάρχει κάτι μεγάλο, και τα ψαράκια όλα μαζί παίρνουν αυτή την αμυντική στάση.
"Η ισχύς εν τη ενώσει". Φτάνω πάνω από το στόμιο της πλάκας και παίρνοντας μια καλή ανάσα, βουτάω. Με αργές και ανεπαίσθητες κινήσεις φτάνω πίσω και πλάγια από την είσοδο. Έχω βουτήξει με αυτόν τον τρόπο για να βλέπει το ψάρι όσο το δυνατόν λιγότερο μέρος από το σώμα μου. Έτσι θα νομίζει ότι αυτό που είναι μπροστά στην είσοδο δεν είναι τόσο μεγάλο. Ψιλοκαρτερεύω πλάγια στην είσοδο για να δω τι γίνεται. Δεν ανάβω φακό για να μην τρομάξω παραπάνω το ήδη τρομαγμένο ψάρι. Μόλις συνηθίζουν τα μάτια μου το σκοτάδι, βλέπω ένα μεγάλο σκούρο κεφάλι να με κοιτάει. Το ψάρι έχει σφηνώσει όσο μπορεί πιο βαθιά και είναι έτοιμο να πεταχτεί έξω. Δεν περιμένω κάτι καλύτερο, σημαδεύω στο μάτι και ρίχνω. Τίποτα, μόνο η κρούση της βέργας και μετά σιωπή, η απέραντη σιωπή της θάλασσας..... Επειδή σκέφτομαι ότι μπορεί να μην το έχει ξεπεράσει, πετάω πίσω το ψαροτούφεκο και ορμώ στο ψάρι. Τραβάω την βέργα απαλά κι γραπώνω το ψάρι από τα βράγχια και το στόμα. Η βέργα το έχει πετύχει στο μάτι, το ψάρι είναι νεκρό. Η βέργα ίσα-ίσα που το έχει ξεπεράσει γιατί χτύπησε στον βράχο που ήταν λουφαγμένο το ψάρι. Αν δεν ήταν νεκρό λόγω της βολής θα είχε πετάξει την βέργα με τα βίαια χτυπήματά του. Είναι ένας τρίκιλος κρανιός (3,2 κιλά)!!!
Ο πρώτος μου κρανιός ever!!!
Πρώτη φορά πιάνω τέτοιο ψάρι και είναι και μεγάλο!!! Σίγουρα από κάποια ιχθυοκαλλιέργεια έφυγε μικρό και μεγάλωσε. Μάλλον τα δελφίνια έκαναν το θαύμα τους πάλι. Δεν εξηγείτε αλλιώς, γιατί είναι σπάνιο ψάρι στα νερά μας, αλλά εκτρέφεται με μεγάλη επιτυχία στις ελληνικές ιχθυοκαλλιέργειες κι εγώ το βρήκα αρκετά ρηχά. Γίνονται και πολύ μεγάλα. Στον Ατλαντικό κι όχι μόνο, τα ξαδέλφια του ονομάζονται white seabass και μπορούν να φτάσουν τα +40 κιλά. Κοιτώντας καλύτερα το πολύτιμό μου τρόπαιο, είδα μια ουλή πάνω στο κρανίο του. Μπορεί να είναι από παλιά βολή, ποιος ξέρει. Όλος χαρά και ευχαριστώντας τα δελφίνια ξεκίνησα για τον γυρισμό. Όμως η σκέψη των δελφινιών με έκανε να αλλάξω τακτική. Αντί για καρτέρια πλακώθηκα στο ψαχτήρι. Βρήκα δυο 600αρες τσιπούρες τρυπωμένες. Θυμήθηκα και μια ωραία πλάκα που στο παρελθόν μου έχει δώσει κάποιο καλό σαργό. Τα ψάρια τα κάνει στο βάθος της πλάκας και θέλει να σημαδέψει κάποιος καλά ανάμεσα από τις διάφορες πέτρες που κρύβουν τα ψάρια. Όντως μέσα στην πλάκα έπιασα την τρίτη και  μεγαλύτερη τσιπούρα που ήταν ένα κιλό.
Η τελευταία και πιο μεγάλη... 
Όλος χαρά συνέχισα και λίγο πριν βγω είδα μια κίνηση που θύμιζε λαβράκι, ανάμεσα σε ένα κοπαδάκι αθερίνες. Κάνω αμέσως ένα καρτέρι και πιάνω ένα του κιλού. Εκεί είπα αρκετά και βγήκα σαν τον κλέφτη. Άφησα να περάσουν μερικά αυτοκίνητα και όταν δεν υπήρχε ψυχή βγήκα. Όσο πιο γρήγορα μπορούσα τακτοποίησα τα ψάρια στο ψυγείο. Μετά πήρα μια βαθιά ανάσα και άλλαξα με το πάσο μου, απολαμβάνοντας την ηλιόλουστη μέρα. Ο αέρας είχε πέσει εντελώς και ο ήλος έκαιγε. 'Εβγαλα την στολή και απόλαυσα την ζέστη που τόσο λαχταρούσα. Έφαγα ότι είχα φέρει και ευχαριστώντας Τον για τα υπερπολύτιμά Του δώρα πήρα τον δρόμο του γυρισμού μετά από πέντε ώρες ηρεμίας, ευτυχίας και ξεγνοιασιάς!!!!.....
Ζούμε στην ομορφότερη χώρα στον κόσμο!!! Καιρός είναι να της συμπεριφερθούμε ανάλογα....
Όμως το Σύμπαν δεν είχε πει την τελευταία Του λέξη. Με το που γυρίζω πίσω ο Δημήτρης μου είχε μια υπέροχη έκπληξη. Είχε ετοιμάσει τα πάντα και όλοι με περίμεναν. Τα φορτώσαμε και φύγαμε για το λιμάνι. Εκεί μας περίμενε ένα εντεκάμετρο φουσκωτό!!! Επιβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε για μια ηλιόλουστη βόλτα. Το μεγάλο φουσκωτό πετούσε πάνω στην κολλημένη θάλασσα.
Έτοιμοι για βαρκάδα!!!
Παρ όλη την ζέστη της ημέρας, καθώς έτρεχε το φουσκωτό καταλάβαινες ότι το καλοκαίρι δεν έχει έρθει ακόμη. Όλοι ήμασταν ντυμένοι με χοντρά ρούχα και σκουφιά. Διαλέξαμε έναν όμορφο κόλπο και αράξαμε. Με το που σταμάτησε το φουσκωτό η ζέστη έκανε έντονη την παρουσία της. Ο ήλιος έκαιγε, αναγκάζοντάς μας να βγάλαμε τα χοντρά μπουφάν. Αφού στρώσαμε το ταπεινό αλλά πλούσιο σε αγάπη γεύμα μας, ρημάξαμε τα υπέροχα εδέσματα που είχε ετοιμάσει ο Δημήτρης και η Αγλαΐα.
Μμμμμ!!!!!!!!!
Ότι περίσσεψε το δώσαμε στους γλάρους, που με μαεστρία το έπιαναν και ενώ ήταν εν πτήση το έτρωγαν πριν προλάβει να τους την πέσει κάποιος άλλος γλάρος. Απολαύσαμε τον υπέροχο ήλιο, την απόλυτη ηρεμία του τοπίου και βάλαμε πλώρη για την Πάλερο, όπου καταπλεύσαμε ευχάριστα. Το βράδυ αποφασίσαμε να φάμε τον κρανιό. Αφού καθάρισα το ψάρι ο Δημήτρης το άνοιξε στα δύο. Ο τρόπος ονομάζεται πετάλι. Το κάναμε στα κάρβουνα και ήταν αφράτο και πεντανόστημο. Δεν περίμενα τέτοια νοστιμιά!!!
Ο ύπνος με βρήκε στην αγκαλιά της καλής μου....

Ο σεφ Δημήτρης με το πετάλι!!!




Οι ζήτουλες...


Καλή μας όρεξηηηηη...