You may find this article in English at the end of the Greek version.
Title: Meeting again the sea-turtle with special needs!!!
Φωτογραφία - video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ
Ξεκίνησα πρωί-πρωί για ένα ακόμη μοναχικό ψάρεμα. Ο βοριάς κρατούσε καλά και το κρύο αρκετά τσουχτερό. Έφτασα εκεί που ήθελα, ντύθηκα και βούτηξα με μεγάλη λαχτάρα. Εννοείται ότι λόγω καιρού η θολούρα ήταν παρούσα, αγκαλιά με την παγωνιά. Στο πρώτο κιόλας καρτέρι, ένα μεγάλο κοπάδι από γόπες μου ήρθε από πίσω. Συνήθως τα μικρόψαρα μένουν τριγύρω μου, κοιτάζοντας απορημένα, μέχρι την ανάδυσή μου. Όμως αυτό το κοπάδι δεν σταμάτησε και συνέχισε να κολυμπά προς μια κατεύθυνση.
 |
| Οι πανικόβλητες γόπες... |
Γύρισα πίσω μου αλλά δεν είδα τίποτε. Ανάδυση αμέσως, βαθιά εισπνοή και βουτιά προς την αντίθετη κατεύθυνση από όπου χάθηκαν τα μικρόψαρα. Είναι το δεύτερο καρτέρι και σε λιγότερο από ένα λεπτό, εμφανίζεται δύο σκιές μέσα στην θολούρα. Είναι δύο λαβράκια και έρχονται μπροστά μου σαν φαντάσματα μέσα από τα θολά νερά. Τα ψάρια όλο περιέργεια ήρθαν να δουν το αλλόκοτο ον που κείται μπροστά τους ακίνητο. Το προπορευόμενο, μου φάνηκε λίγο μικρότερο. Το δεύτερο ήταν αρκετά μεγαλύτερο. Αλλά πόσο μεγάλο??? Μέσα στην θολούρα έχω κάνει πολλές φορές λάθος πιάνοντας μικρά ψάρια που μου φάνηκαν μεγαλύτερα. Έτσι ολιγώρησα λιγάκι για να μην κάνω πάλι άλλο ένα ακόμη λάθος. Το ψάρι στάθηκε κορνίζα που λένε. Κατάλαβα ότι ήταν αρκετά μεγάλο σημάδεψα κι έριξα. Το λαβράκι προσπάθησε να φύγει αλλά... Όλος χαρά πήρα το 1,4 κιλών λαβράκι, ευχαριστώντας τα Ουράνια για το αναπάντεχο και γρήγορο δώρο Τους.
 |
| Το λαβράκι πιάστηκε... |
Συνέχισα τα καρτέρια μου χωρίς την ανάλογη επιτυχία. Σε κάποια στιγμή κι ενώ είμαι στο αβυσσαλέο βάθος των τριών μέτρων, αντιλαμβάνομαι ότι ακόμη πιο ρηχά κολυμπά ένα μεγάλο σαλάχι αετός. Το ψάρι περνά απτόητο χωρίς να μου δώσει την παραμικρή προσοχή, ότι κόλπα κι αν έκανα. Δεν ήθελα να του ρίξω, απλά θα ήθελα να έχω κάποιο καλύτερο πλάνο, αλλά.. Τον έχασα μέσα στην θολούρα και δεν τον ξαναείδα ποτέ τον αετό. Σε ένα καρτέρια αργότερα κι ενώ είμαι ξαπλωμένος πάνω σε μια φυκιάδα, ένα κοπάδι από μεσαίους κεφάλους με πλησιάζει. Τα ψάρια δεν φαίνεται να με έχουν πάρει χαμπάρι. Τσιμπολογούν τον αμμώδη βυθό και περνάει όλο το κοπάδι μπροστά μου. Εγώ χωμένος μέσα στα φύκια απλά παρατηρώ τα ψάρια. Δεν είναι πολύ μεγάλα, αλλά το λαβράκι που έχω πιάσει με βάζει σε σκέψεις μήπως κυκλοφορεί κάποιο άλλο λαβράκι. Όμως τα μόνα λαβράκια που είδα ήταν πολύ μικρά. Σε ένα άλλο καρτέρι κι ενώ περιμένω να εμφανιστούν ψάρια στα αριστερά μου, αισθάνομαι ότι κάτι με πλησιάζει από πίσω και δεξιά μου. Γυρίζω ολόκληρος και αντιλαμβάνομαι ότι δύο πολύ μεγάλοι κέφαλοι να φεύγουν. Σημαδεύω τον πιο κοντινό και την ώρα που στρίβει για τα βαθιά, πατώ την σκανδάλη. Η βέργα προλαβαίνει τον κέφαλο και τον περνάει σουβλάκι. Το ψάρι μη μπορώντας να κολυμπήσει και συμπαρασυρόμενο από την ορμή της βέργας, απλά ακούμπησε στον βυθό.
 |
| Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή!!! |
Περιχαρής μάζεψα τον 1,5 κιλών κέφαλο και συνέχισα το ψάρεμά μου. Στην επόμενη βουτιά κι ενώ δεν βλέπω κάτι στον ορίζοντα, αντιλαμβάνομαι μια διαφορετική παρουσία στα δεξιά μου και πιο βαθιά. Στρίβω και κολυμπώ καταπάνω του. Είναι ένας αχινός της άμμου με άσπρα αγκάθια. Μοιάζει σαν έναν ασπρομάλλη που έχει μαζέψει κι ένα φύκι για κασκόλ και για καπέλο φοράει μισό κυδώνι. Τον ανασηκώνω να τον δω και του πέφτει το καπέλο. Τον βάζω απαλά πίσω στην θέση του και του φορώ και το καπέλο του.... μην αρπάξει καμιά πούντα, κρίμα δεν είναι!!!
 |
| Ο ασπρομάλλης αχινός !!! |
Μετά από λίγο σε ένα ακόμη καρτέρι, περιμένοντας κάποιο περαστικό ψάρι, αντιλαμβάνομαι ότι από δεξιά μου έρχεται ένα ψάρι. Είναι σχεδόν αόρατο και ο σκοτεινός ουρανός το βοηθά να μην φαίνεται ακόμη πιο πολύ. Στρίβω το ψαροντούφεκο προς το ερχόμενο ψάρι και περιμένω. Τελικά ήταν ένα λαβράκι μικρό. Είναι περίπου κιλό, έρχεται καταπάνω μου, σταματά μπροστά από την βέργα, στρίβει και κολυμπώντας νωχελικά απομακρύνεται.
"Έχει χάρη που είσαι μικρότερο απ΄ότι θέλω..." σκέφτηκα και το άφησα να φύγει. Καρτέρι στο καρτέρι δεν βρήκα τίποτε αξιόλογο κι αποφάσισα να βγω. Κάτι όμως με έτρωγε για να πάω λίγο πιο βαθιά. Αποφάσισα να ακούσω την εσωτερική μου φωνή κι ανοίχτηκα όλος περιέργεια.
"Για να δούμε τι μου επιφυλάσσει...." Δεν έχω προλάβει να τελειώσω την σκέψη μου και τότε την είδα. Ήταν μια χελώνα Καρέτα-καρέτα. Όμως δεν ήταν μια οποιαδήποτε χελώνα. Ήταν η παλιά, τραυματισμένη φίλη μου που της έλειπε το μπροστινό αριστερό πτερύγιο. Την είχα δει πριν από δύο μήνες και το είχα περιγράψει στο άρθρο μου στα τέλη του Νοέμβρη!!!
 |
| Μια παλιά αγαπημένη φίλη!!! |
Βούτηξα και την πλησίασα αρκετές φορές, αλλά πάντα καθόμουν μακριά της. Αυτήν την φορά δεν είδα να βγαίνουν μπουρμπουλήθρες από το τραύμα της. Επίσης κολυμπούσε πολύ πιο άνετα και είχε πάρει και κάποια κιλάκια. Η ουρά της ήταν πιο χοντρή και η γενική αίσθηση ήταν ότι τα πήγαινε πολύ καλά. Χάρηκα που είδα ξανά την παλιά μου φίλη να είναι υγιείς. Αφού με αποδέχτηκε και με φοβόταν πια, την πλησίασα. Στην δεύτερη βουτιά κοντά της, της έδωσα ένα απαλό χάδι στον σβέρκο και βγήκα έξω. Οδήγησα μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω. Είχε όμως αρκετό κόσμο η παραλία κι αποφάσισα να αφήσω την παραλλαγή που φορώ στο κεφάλι για να μην τραβήξω την προσοχή του κόσμου. Πήγα σε μια γωνιά και βούτηξα όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Με το που πέφτω στο νερό κι ενώ δεν έχω κολυμπήσει ούτε πέντε μέτρα, μπροστά μου ένα καλό μπαρμπούνι. Το σημαδεύω και το πιάνω. Καθώς το φέρνω στα χέρια, διαπιστώνω ότι έχει δύο θαλάσσιες ψείρες πάνω του. Μια μεγάλη και μια μικρή. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι το ίδιο μπαρμπούνι που έχω περιγράψει στο άρθρο στα τέλη Ιανουαρίου παρόλο που είμαι σε διαφορετικό ψαρότοπο???. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθε ένα κοπάδι μεσαίοι σκάροι. Τους χάζεψα αλλά ο πιο μεγάλος ήξερε να κρατά τις απαραίτητες αποστάσεις. Καθώς περνούν τα δευτερόλεπτα, εμφανίζονται μερικοί μεγάλοι κέφαλοι. Σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και πιάνω ένα ψάρι 1,4 κιλών.
 |
| Ο δεύτερος σήμερα.. |
"Φτάνει πια με τους κεφάλους.... Ας προσπαθήσουμε να πιάσουμε κάτι πιο καλό, αν Θέλει να μας το Δώσει..." είπα στον εαυτόν μου. Λες και το κατάλαβαν οι κέφαλοι και σχεδόν έκαναν παρέλαση μπροστά μου. Θα μπορούσα να είχα πιάσει 3-4 κεφάλους αν ήθελα. Εγώ επέμενα για κάτι καλύτερο. Σε ένα καρτέρι κι ενώ είμαι καλά κρυμμένος ανάμεσα σε κάτι πέτρες, διακρίνω την σιλουέτα ενός ωραίου σαργού. Το ψάρι είναι πάνω από μισό κιλό κι έρχεται καταπάνω μου. Τον σημαδεύω, αλλά δεν πατώ την σκανδάλη.
"Είπαμε για κάτι καλύτερο...." υπενθύμισα στον εαυτό μου. Με το που χάθηκε ο σαργός μέσα στην θολούρα, μετάνιωσα που δεν του έριξα.
"Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω..." σκέφτηκα. Πλησίαζα όμως στο τέλος του ψαρότοπου και οι πιθανότητες για "κάτι καλύτερο" λιγόστευαν κατά πολύ. Πήγα λοιπόν σε ένα μέρος που το ήξερα καλά κι αποφάσισα να κάνω 2-3 καρτέρια και να βγω. Βουτώ και βυθίζομαι δίπλα σε έναν μεγάλο βράχο. Λίγο πριν την αποχή του, σταματώ και καρτερεύω. Καθώς κυλούν τα δευτερόλεπτα, από τα αριστερά μου εμφανίζεται ένα κοπαδάκι με μικρούς κακαρέλους. Χαζεύοντας τα ψαράκια, συνειδητοποιώ, ότι τα ακολουθεί μια καλή τσιπούρα. Το ψάρι ακολουθεί τους μικρούς κακαρέλους και μάλλον δεν με έχει πάρει χαμπάρι. Για κάποια δέκατα του δευτερολέπτου τα χάνω. Ευτυχώς συνέρχομαι γρήγορα, σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα πετυχαίνει τον στόχο της στο κέντρο και η τσιπούρα σαστισμένη κάθεται στον αμμώδη βυθό. Κρατώντας το ψαροντούφεκο και με την υποβρύχια κάμερα σε λειτουργία, κολυμπώ προς το ψάρι. Όταν με πήρε χαμπάρι, άρχισε να κολυμπά σαν τρελή, αλλά ήταν πλέον πολύ αργά.
 |
| Επιτέλους, πιάστηκε η Βασίλισσα του χειμώνα!!! |
Πήρα στην αγκαλιά μου το υπέροχο δώρο και ευχαριστώντας τα Ουράνια, βγήκα σαν τον κλέφτη αποφεύγοντας τους περαστικούς. Οι φωτό με όλα τα ψάρια μαζί, θα έβγαιναν στο σπίτι.
Υ.Γ. Η τσιπούρα ζύγιζε 1,2 κιλά!!!
 |
| Όλα μαζί... |
Translation of the above article.
Title: Meeting again the sea-turtle with special needs!!!
Photo-video: Zacharias Skevofilax
I started early in the morning for another lonely fishing. The north wind was holding well and it was quite cold. I arrived where I wanted to spearfish, got dressed and dived with great longing. Of course, due to the weather, the blur was present accompanied with cold sea waters. In the very first ambush, a large herd of bogue (Boops boops) approached me from behind. Usually the small fish were staying around me, staring at me in amazement, until I was emerging. But this school of fish did not stop and continued to swim towards a certain direction. (1st picture: The panicked bogues...) I turned around but saw nothing. I emerged immediately, took a deep breath and dived towards the opposite direction from where the small fish were gone. It was the second ambush and in less than a minute, two shadows appeared in the blurry waters. They were two sea-basses (Dicentrarchus labrax) and they swam in front of me like ghosts emerging through the murky waters. The fish came curiously to see the strange creature lying motionless in front of them. The first one seemed to be a little smaller. The second was much larger. But how big it was??? In blurry waters, I had made many mistakes by catching small fish that seemed bigger. So I waited a bit in order not to make another mistake once more. The fish stood in front of me showing its entire body. I realised that it was big enough, I aimed and pulled the trigger. The sea-bass tried to leave but... I gladly got into my arms the 1.4 kilos of sea-bass, thanking the Heavens for their unexpected and quick gift. (2nd picture: The sea-bass was caught...). I continued my ambushes without the corresponding success. At some point and while I am at the abyssal depth of three meters, I realise that a big common eagle ray (Myliobatis aquila) was swimming even shallower. The fish passed fearlessly without giving me the slightest attention, no matter what tricks I pulled off my sleeve. I did not want to shoot it, I just wished to video its passing, but... I lost this amazing creature in the blur and I never saw the amazing eagle ray again. In an ambush later on and while I was lying on seaweeds, a school of middle size mullets (Mugil cephalus) approached me. The fish did not seem to realised my presence. They nibbled the sandy bottom and the whole school passed in front of me. I hid in the seaweeds, just observing them. They were not very big, but the sea-bass I had caught, made me wonder if another sea-bass was around. Unfortunately the only sea-basses I saw were very small. In another ambush and while I was expecting for any fish to appear on my left, I felt that something was approaching me from behind and to my right. I turned around and saw that two very large mullets were leaving. I aimed the nearest one and when it turned to leave for the deep, I pulled the trigger. The spear stoke the mullet and passed it like a skewer. The fish, unable to swim and pushed by the momentum of the spear, simply dropped on the sea floor. (3rd picture: Literally at the last moment...). I happily picked up the 1.5 kg mullet and continued my fishing. On the very next dive and while I did not see anything on the horizon, I felt a different presence on my right and a little deeper. I turned around and swam towards it. It was a Mediterranean sea urchin (Paracentrotus lividus) with white thorns. It looked like a white-haired man that was wearing a seaweed as a scarf and for a hat, a half quince. I lifted it to see it but the hat fell off. I gently put it back in its place and put on its hat.... in order not catch a cold, which would be not so nice!!! (4th picture: The white-haired sea urchin!!!). A little further down, in another ambush, while waiting for a passing fish, I realised that a fish was approaching from my right. It was almost invisible and the dark sky helped it not to be seen even more. I turned the speargun towards the incoming fish and waited. It ended up being a small sea-bass. It was about a kilo, came very close, stopped in front of the spear, turned and swam lazily away.
"You are lucky that you are smaller than I wanted..." I thought and let it swam away. Ambush after ambush I did not find anything worthwhile and decided to go out. But something was telling me to go a little deeper. I decided to listen to my inner voice and full of curiosity, swam to deeper waters.
"Let's see what is in the deeper waters...." I did not have time to finish my thought and then I saw it. It was a loggerhead sea turtle (Caretta-caretta). But it was not just any sea turtle. It was my old, injured friend who was missing its front left fin. I had seen it two months ago and I had described it in my article at the end of November!!! (5th picture: A dear old friend!!!). I dived and approached it several times, but I always stayed away from it. This time I did not see any bubbles coming out of its wound. It also swam much more comfortably and had gained some weight. Its tail was thicker and the general feeling was that the sea turtle was doing very well. After few dives the sea turtle accepted my presence and was not afraid any more. I approached it and on the second dive near it, I petted gently on its neck. I was glad to see my old friend healthy again and went out. I drove a few kilometres down. But the beach was quite crowded and so I decided to leave the camouflage I wear on my head so as not to catch people's attention. I went to a corner and dived as quietly as I could. I had not swum five meters and in front of me was a nice goatfish (Mullus surmuletus). I aimed and caught it. As I had it in my hands, I find out that it was carrying two sea lice (Caligidae) on its body. A big and a small one. Even though I was in a different fishing place, there was a high probability that it was the same goatfish that I described in the article at the end of January???. At my next ambush a school of medium parrotfish (Sparisoma cretense) approached me, but the biggest one knew to keep the necessary distances in order to be on the safe side. As the seconds were passing by, some big mullets appeared. I aimed one of the largest one and caught a 1.4 kg fish.
(6th picture: The second mullet of the day...).
"Enough with the mullets today.... Let' s try to catch something else.... if He wants to Give it to us ..." I said to myself. It was as if the mullets read my thoughts and immediately paraded in front of me. I could have caught 3-4 more mullets if I wanted to. I insisted on something better. In an ambush and while I was well hidden among some stones, I could see the silhouette of a beautiful white sea-bream (Diplodus sargus). The fish was over half a kilo and it was swimming towards me. I aimed it, but I did not pull the trigger.
"Anyway, let's move on..." I thought. But I was approaching the end of the fishing ground and the chances for "something better" were greatly reduced. So I went to a place I knew well and decided to make 2-3 ambushes before I got out. I dived and landed next to a big rock. As the seconds went by, a flock of small two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) appeared to my left. While looking at the fish, I realised that a good gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) was following them, without realising my presence. For some tenths of a second I lost my focus. Luckily I got it back quickly, aimed and pulled the trigger. The spear achieved its goal and the gilt-head (sea) bream puzzled, sat on the sandy bottom. Holding the speargun with the underwater camera on, I swam towards the fish. When it saw me, it started swimming like crazy, but it was too late. (7th picture: The winter queen was caught!!!). I took the wonderful gift in my arms and thanking the Heavens, I went out, avoiding any one on the sea shore. At home, I took the necessary pictures with all the fish together.
P.S. The gilt-head (sea) bream weighted 1.2 kilos!!!
(8th picture: All the trophies together...)
