Ξύπνησα άλλη μια φορά χαράματα και τράβηξα σε έναν γνωστό ψαρότοπο......
Ο καιρός ήταν πολύ βαρύς. Με το που ντύθηκα, ξέσπασε η μπόρα. Κράτησε μόνο δέκα λεπτά, αρκετά όμως να θολώσουν τα πάντα στην επιφάνεια της θάλασσας. Κολύμπησα και έφτασα στον κάβο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Κάτω από την επιφάνεια επικρατούσε μια απίστευτη ηρεμία. Το σκούρο χρώμα του ουρανού αντανακλούσε στην θάλασσα δίνοντας της ένα σκούρο μπλε-γρι χρώμα. Τα πάντα ήταν ήρεμα και μελαγχολικά. Βέβαια η φύση δεν είναι μελαγχολική. Είναι τα δικά μας συναισθήματα που της προσδίδουν αυτά το χαρακτηριστικό.
Βούτηξα και καρτέρεψα. Τίποτε που ήθελα δεν εμφανιζόταν. Τότε άκουσα ένα περίεργο βουητό. Προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν και από που ερχόταν. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τίποτε, γιατί δεν έμοιαζε με κανένα γνωστό θόρυβο. Αποφάσισα να σταματήσω το καρτέρι και να αναδυθώ. Όσο πλησίαζα την επιφάνεια ο θόρυβος μεγάλωνε. Κοίταξα προς τα επάνω και τότε κατάλαβα τι συνέβαινε. Χοντρές σταγόνες έπεφταν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Όταν βγήκα, αισθάνθηκα στις σταγόνες που με χτυπούσαν με μανία. Ο άνεμος είχε δυναμώσει και αυτός. Τα πάντα είχαν γίνει σκοτεινά, λες και ερχόταν η νύχτα, ενώ η ώρα ήταν μόλις 10:20 πμ.
Η καταιγίδα....
Μέσα σε αυτόν τον χαλασμό, αφού ηρέμησα, πήρα μια ανάσα και βούτηξα. Ως δια μαγείας ο χαλασμός εξαφανίστηκε. Το μόνο που έμεινε ήταν εκείνο το βουητό της βροχής. Πότε-πότε άστραφτε, με τα μπουμπουνητά να ακολουθούν κατά πόδας τις λάμψεις. Το βαθύ μπλε άστραφτε από τους κεραυνούς, δίνοντας ένα εξωπραγματικό χρώμα στο μουντό μπλε-γκρι της θάλασσας. Είχαν περάσει περίπου τρις ώρες χωρίς να δω τίποτα το ιδιαίτερο. Η καταιγίδα όλο και με πλησίαζε. Εγώ απτόητος συνέχιζα να καρτερεύω. Σε μια στιγμή και ενώ είμαι στο βυθό τα πάντα άστραψαν, όλα έγιναν φωτεινά για κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου. "Ωχ!!! Ετοιμάσου για κάτι μεγάλο..." πρόλαβα και σκέφτηκα πριν ο εκκωφαντικός ήχος του κεραυνού ξεσπάσει και τρέψει τα πάντα σε φυγή. Ούτε οι καλόγριες δεν είχαν μείνει. Όλο το ψιλό είχε εξαφανιστεί!!!
Αποφάσισα να φύγω και να πάω αλλού, για ένα διαφορετικό ψάρεμα. Τακτοποίησα τα ψαρικά μου στο αμάξι (χωρίς να βγάλω την στολή), οδήγησα για περίπου μια ώρα. Έφτασα εκεί που ήθελα και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Φοτρώθηκα πολλά βαρίδια, πήρα το κοντό μου όπλο και ξεκίνησα για τα ρηχά καρτέρια. Η θάλασσα κι εδώ ήταν θολή, αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε.
Καλώς την, την αγάπη μου... (την θολούρα)
Δεν με πολύ-ενδιέφερε η θολούρα και πλακώθηκα στις βουτιές. Υπήρχαν απίστευτα μεγάλα κοπάδια από γαύρους, τα όποια σε κάθε καρτέρι λικνίζονταν από πάνω μου.
"Δεν μπορεί κάτι θα έρθει να τους κυνηγήσει...." σκέφτηκα. Μάταια περίμενα να δω κάποιον κυνηγό. Μου έρχονταν μεσαίες μουρμούρες, κέφαλοι, μικρά λαβράκια... αλλά εγώ απτόητος. Είχαν περάσει δύο ακόμη ώρες χωρίς να ρίξω. Αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Έτσι όταν έβλεπα κάποια σκιά που μου άρεσε, έριχνα. Η τακτική αυτή μου απέφερε 4 κεφάλους και ένα 600αρι λαβράκι. Μάλιστα τους δύο μεγάλους Ήθελε να μου τους δώσει. Τον πρώτο τον έπιασα στην ουρά, ενώ τον δεύτερο από την πλαϊνή του πέτσα.
Τα δύο....
Στεναχωρήθηκα για το μικρό λαβράκι και είπα να μην ρίχνω σε ότι μου φαίνεται καλό. Στο επόμενο καρτέρι ολιγώρησα σε μια σκιά, μέχρι να βεβαιωθώ για πόσο μεγάλο ψάρι επρόκειτο..... έχασα μια κιλίσια τσιπούρα. Μετά από μερικές βουτιές είδα άλλη μια σκιά τσιπούρας. Την ώρα που έφευγε το ψάρι έριξα και έπιασα μια 400αρα τσιπούρα.
Είχα βαθύνει πιο πολύ (-12μ.) από ότι
.....τυχερά....
συνήθως όταν ψαρεύω στα ρηχά, μήπως και δω κάτι καλό. Βρίσκω μια από τις γνωστές πλάκες μου και σέρνομαι πάνω της. Συνήθως στο τέλος της κάνει τα ψάρια. Όντος έτσι κι έγινε. Με το που ξάπλωσα στο τελείωμά της, μου ήρθε ένα τεράστιο κοπάδι από κιλίσιους κεφάλους περίπου μπορεί και 500 ψάρια. Το οπτικό μου πεδίο γέμισε με κεφάλους. Ένα φανταστικό θέαμα που πολύ δύσκολα περιγράφεται. Κάποια από τα ψάρια σχεδόν ακουμπούν πάνω στην βέργα μου. Όσες βουτιές και να έκανα το ίδιο θέαμα αντίκριζα. Μετά από τις πρώτες βουτιές, τα ψάρια είχαν ηρεμήσει τόσο πολύ, που κάποια τρίβονταν πάνω μου!!! Ποίος να ρίξει; Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Ήθελα να μείνω όσο μπορούσα, εκστασιασμένος από το υπέροχο δώρο της Φύσης. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που πραγματικά χαίρομαι να είμαι ψαροτουφεκάς!!! Το μόνο που με διέκοπτε, ήταν η ανάγκη για αέρα. Έκανα πάνω από δέκα βουτιές, χαζεύοντας τους κεφάλους.
....τα λόγια είναι περιττά...
Βαθιά μέσα μου παρατήρησα ότι περίμενα μήπως φανεί κάποιο γοφάρι ή μεγάλο λαβράκι για να κυνηγήσει τους κεφάλους. Δεν ήρθε τίποτα και αποφάσισα να βγω. Λίγο πριν βγω μια χειλού στα χρώματα του Παναθηναϊκού ήρθε να με δει. Πήρα το πλάνο που ήθελα και βγήκα.
Η βαζελο-χειλού!!!
Πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου τον Πέτρο και μου είπε ότι ήταν εκεί κοντά. Μπήκα στο αμάξι και πήγα να τον βρω. Με το που έφτασα καθάριζε ένα υπέροχο λαβράκι περίπου 2,5 κιλά. Πιάσαμε την κουβέντα και μου έδειξε που το είχε πιάσει με πετονιά.
"Έχει πολλά ψάρια, βούτα!!!" μου λέει.
"Μα ψαρεύεις εσύ......" απάντησα.
"Εγώ έπιασα αυτό που ήθελα. Εξάλλου θα πάω για τονάκια...." μου είπε και πήγε καμιά 50αρια μέτρα πιο κάτω, με το καλάμι του. Ξέχασα την κούρασή μου και βούτηξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Προχώρησα λίγο και έκανα την πρώτη βουτιά. Η θάλασσα πολύ θολή αλλά ποιος νοιαζόταν. Δεν έχει περάσει ένα λεπτό και νάσου 3-4 λαβράκια. Σημαδεύω το πρώτο και πιάνω ένα 1,3 κιλών..
Το 1ο γρήγορο...
Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Όλος χαρά ετοιμάζομαι και βουτάω λίγα μέτρα πιο κάτω. Ένα κοπάδι μουρμούρες, αρκετά καλές μου ήρθαν.
"Δεν έχουμε έρθει για αυτά τα ψάρια.." μου είπα. Περίμενα μέσα στην θολούρα και από τα πλάγια μου πέρασε να με δει γρήγορα ένα μεγάλο γοφάρι. Περίμενα να περάσει από μπροστά μου, σημάδεψα κέντρο και χτύπησα τον ωραίο κυνηγό. Το ψάρι τινάχτηκε και άρχισε μια απίστευτη μάχη. Καθώς παλεύω να το πιάσω παρατηρώ ότι το ένα φτεράκι της βέργας έχει κλείσει. Αν το ψάρι συνεχίσει να χτυπιέται μπορεί να σκιστεί πιο πολύ και να μου φύγει. Βουτάω πάνω του και το πιάνω από την ουρά. Ο μεγάλος κυνηγός χτυπάει με δύναμη την ουρά του και μου φεύγει από το χέρι!!! Πανικός. Παίρνω μια κοφτή ανάσα και βουτάω πάνω του. Αυτή την φορά πιάνω την βέργα και από τις δύο μεριές και αναδύομαι. Βάζω το χέρι μου μέσα στα βράχια του και παίρνω στην αγκαλιά μου έναν λύκο της θάλασσας 3,1 κιλών (προσέχοντας τα δόντια του τα οποία δεν αστειεύονται όταν κλείσουν).
Το 2ο και μεγαλύτερο...
Από την χαρά μου, που στην πρώτη βουτιά έπιασα το λαβράκι, είχα ξεχάσει να ανοίξω την υποβρύχια κάμερά μου. Έτσι έχασα ένα πολύ ωραίο πλάνο. Αφού το τακτοποίησα βούτηξα για τρίτη φορά, λίγο πιο κάτω. Μετά από λίγο πιάνω άλλο ένα λαβράκι, λίγο πιο μικρό από το προηγούμενο. Δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε. Τρις βουτιές και τρία υπέροχα ψάρια. Νάναι καλά ο φίλος μου ο Πέτρος. Καθώς έπεφτε ο ήλιος, η ορατότητα όλο και περιοριζόταν, έκανα μια τέταρτη και τελευταία βουτιά. Μετά βίας έβλεπα την μύτη της βέργας μου. Έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα ωραίο λαβράκι 1,4 κιλών και αποφάσισα να βγω έξω. Τέσσερα στα τέσσερα, σε λιγότερο από μισή ώρα!!!!!!!
Το τελευταίο μεγάλο... λίγο πριν την νύχτα!!!
Συνολικά...
Το ψάρεμα είχε πάει πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Ψάρευα όλη την ημέρα.... και στις τέσσερις τελευταίες βουτιές μου Έδωσε τα δώρα της ημέρας!!!
Ήρθε ο Πέτρος και βγάλαμε φωτογραφίες στα κρυφά για να μην μας δουν κάποιοι ψαράδες που ήταν λίγο πιο κάτω. Ο Πέτρος είχε πιάσει καμιά δεκαριά μικρά τονάκια με ψεύτικο δόλωμα. Τον ευχαρίστησα για ακόμη μια φορά και αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου, πήρα τον δρόμο του γυρισμού, πανευτυχής από την όλη εμπειρία. Το βράδυ έπεσα στην αγκαλιά της Σταυρούλας, αλλά την είχε προλάβει ο Μορφέας. Για το πόσο γρήγορα με πήρε ο ύπνος....
