Κολυμπώντας με τους αετούς του Αμβρακικού!!!!

Η συννεφιασμένη Πάλαιρος!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Βρήκαμε ένα τριήμερο που το σχολείο ήταν κλειστό και όπου φύγει-φύγει με την Σταυρούλα. Προορισμός μας η αγαπημένη Πάλαιρος και η ιδιαίτερη αγάπη με τους φίλους μας. Ξεκινήσαμε νωρίς-νωρίς για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Βέβαια για να λέμε και του "στραβού το δίκιο", είχα στο μυαλό μου και μια βουτιά καθ΄οδόν προς την Πάλαιρο. Ο καινούργιος δρόμος μείωσε αρκετά την απόσταση κι έτσι φτάσαμε πολύ πιο νωρίς και ξεκούραστα στον προορισμό μας. Έτσι λίγο πριν το ξενοδοχείο, βρήκα λίγο χρόνο για μια σύντομη βουτιά σε ένα καινούργιο μέρος. Ντύθηκα με την βοήθεια της καλής μου και βούτηξα με ανυπομονησία μπω να πω. Η θάλασσα είχε αρχίσει να κρυώνει και ήταν αρκετά θολή. Ξεκίνησα τα καρτέρια. Σε μεριές-μεριές τα μικρόψαρα ήταν τόσο πολλά που περίμενα να δω μεγάλους κυνηγούς. Μάταια όμως, γιατί τίποτα δεν φάνηκε. Η απόλυτη ηρεμία. Πουθενά τίποτα. Σε ένα καρτέρι μου ήρθαν πολλοί κέφαλοι. Θα μπορούσα να είχα ρίξει και ίσως να είχα πιάσει κάποια ψάρια που ήταν του κιλού. Όμως η σκέψη ότι μπορεί να ακολουθεί κάποιο γοφάρι ή οτιδήποτε άλλο μεγάλο, δίστασα να πατήσω την σκανδάλη. Δυστυχώς τίποτε δεν ακολουθούσε. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι μου ήρθαν τρις μεγάλες παλαμίδες. Τα ψάρια μου ήρθαν ανάποδα κι όταν έκανα να στρίψω το ψαροτούφεκό μου, έφυγαν με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς να μου δώσουν την παραμικρή ευκαιρία για βολή αλλά ούτε και για κάποιο video. Καθώς πλησιάζω προς το τέλος της βουτιάς μου, φτάνω σε ένα βαθύ κατρακύλι. Ο σκοτεινός βυθός του Αμβρακικού, τον κάνει να φαίνεται σαν θρίλερ. Έκανα δυο-τρις βουτιές και καρτέρεψα, χωρίς καμιά επιτυχία. Αποφάσισα να κάνω άλλο ένα πριν φύγω. Βουτώ αλλά δεν έχω ενεργοποιήσει την υποβρύχια κάμερά μου. Καρτερεύω προς τα βαθιά, όταν παρατηρώ αριστερά και προς τα ρηχά υπάρχουν κάποιοι καλοί σαργοί. Γυρίζω το όπλο μου προς τα ψάρια και περιμένω. Έχοντας κόντρα το φως, βλέπω πιο εύκολα τις σκιές τους μέσα στην θολούρα. Καθώς περιμένω, παρατηρώ μια πιο μεγάλη σκιά να έρχεται προς το μέρος μου του σκοτωμού. Το ψάρι έχει κεφαλώσει και έρχεται για να με φάει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάρι είναι. Συναγρίδα? Πολύ μεγάλος σαργός ? Τσιπούρα? Φοβούμενος μην φύγει με την ταχύτητα που έρχεται, μόλις μπήκε στο πεδίο βολής, σημάδεψα και έριξα κατάμουτρα στο ψάρι. Η βέργα πέτυχε τον στόχο, που στρίβοντας είδα ότι ήταν μια καλή τσιπούρα. Το ψάρι εξαφανίστηκε μέσα στην θολούρα ξετυλίγοντας αρκετό σκοινί από το μουλινέ μου. Άρχιζα να μαζεύω το σκοινί και μόλις φάνηκε το ψάρι ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερα. Η τσιπούρα χτυπιόταν απεγνωσμένα να ξεφύγει, αλλά η βολή ήταν κάτω από το μάτι και της βγήκε από το απέναντι μάγουλο. Πήρα αγκαλιά την 1,6 κιλών τσιπούρα και βγήκα.

Ξεκινήσαμε καλά.....

Αφού τακτοποιήσαμε τον εξοπλισμό μου, φύγαμε για το ξενοδοχείο. Μας περίμεναν ο Δημήτρης, η Αγλαΐα, ο Ντίνος και τα παιδιά. Τι παιδιά, ολόκληρες κοπέλες είναι πια η Στέλλα και με την μικρή την Δήμητρα. Τι μικρή, μας έχει περάσει όλους στο μπόι!!! Αγκαλιές και φιλιά με όλους. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και μετά κατεβήκαμε στην κουζίνα. Ο σεφ Δημήτρης είχε μεγάλα σχέδια και οι βοηθοί του Αγλαΐα, Σταυρούλα, Ντίνος και εγώ ήταν έτοιμοι. Είχα φέρει κι εγώ λίγα ψάρια, πρόσθεσε και μερικά δικά του και ανέλαβε την ετοιμασία του δείπνου. Έβγαλε τα φιλέτα από τα ψάρια. Όλα τα κόκαλα και τα κεφάλια έκαναν μια ωραία και πηχτή σούπα. Τα γεμιστά καλαμάρια ψήθηκαν, οι σαλάτες κόπηκαν, οι γαρίδες ετοιμάστηκαν, καθώς και τα κολοκυθάκια. Μετά ο σεφ Δημήτρης έκανε παρουσίαση ενός πολύ όμορφου και πολύ γευστικού πιάτου. Στρώθηκε το τραπέζι και κοντά στο αναμμένο τζάκι, τα πιρούνια πήραν φωτιά. Η νύχτα μας βρήκε γύρω-γύρω από το τζάκι να συζητάμε και να πειράζουμε ο ένας τον άλλον.....

Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα....

Καλή μας όρεξη....

Επί τω έργω....

Το επόμενο πρωί ένας βαρύς ουρανός με πολλά σύννεφα μας περίμενε. Καταστρώσαμε τα πλάνα της ημέρας, που φυσικά συμπεριελάμβανε και απογευματινή βουτιά. Όταν έφτασε η κατάλληλη ώρα, ξεκινήσαμε με την Σταυρούλα για την βόλτα μας, ενίοτε και της βουτιάς. Έφτασα στο σημείο που ήθελα, ντύθηκα και βούτηξα. Ο Αμβρακικός ήταν πάλι θολός και κρύος. Με το που βουτώ, διακρίνω κάτι μεγάλο και καφέ από κάτω μου. Μια μεγάλη χελώνα έχει αράξει πάνω σε κάτι άσπρο. Κάνω μια βουτιά για καλύτερο πλάνο, αλλά η χελώνα χάνεται ταχύτατα μέσα στο θολό τοπίο. Λίγο πιο κάτω βλέπω ένα σαλάχι αετό. Δεν με αφήνει να το πλησιάσω για καλύτερο πλάνο. Χάνεται κι αυτό στην θολούρα..... Συνεχίζω τα καρτέρια μου. Μικρά ψάρια τσιπούρες, λαβράκια, μουρμούρες και κέφαλοι τρέχουν σαν παλαβά μέσα στην θολούρα, τρομαγμένα από την παρουσία μου. Κάποια μεσαία ψάρια μπορώ να τα πιάσω, αλλά έχω έρθει για κάτι πιο μεγάλο. Σε μια βουτιά βλέπω μια μεγάλη, μαύρη και λεπτή ουρά αετού να απομακρύνεται από κοντά μου. Στο επόμενο καρτέρι, βλέπω μια μεγάλη σκιά να πλησιάζει. Ένας μεγάλος αετός εμφανίστηκε μπροστά μου, οποίος μόλις με πήρε χαμπάρι, άλλαξε πορεία και χάθηκε ήρεμα μέσα στην θολούρα. Σε ένα άλλο καρτέρι, βλέπω πιο ψηλά από εμένα κάτι σκούρο να κινείται. Η κίνηση όμως θυμίζει σαλάχι. Ένας μεγάλος αετός έρχεται να με περιεργαστεί. Σηκώνω το ψαροτούφεκό μου και όταν με πλησιάζει αρκετά, απλώς ακουμπώ την άκρη από το ένα πτερύγιο του με το όπλο μου. Με τον που τον άγγιξα, χτύπησε τα φτερά του και χάθηκε με απίστευτη ταχύτητα, μέσα σε αυτήν την πηχτή σούπα. Όμως πίσω του ερχόταν ένας άλλος αετός, όλο ομορφιά και χάρη. Οι κινήσεις τους αρμονικές και δίκαια τους έχει δοθεί το όνομα αετός. Κυριολεκτικά πετούν μέσα στην θάλασσα. Είναι τόσο ήρεμοι, που ταιριάζουν απόλυτα με το όλο περιβάλλον. Αυτός ήρθε να με δει, κρατώντας όμως τις αποστάσεις του. Μόλις με είδε έστριψε και μέσα στην όλη του την χάρη χάθηκε κι αυτός, δείχνοντάς μου την μεγάλη του ουρά. Είχα βολή και στα πέντε ψάρια και σίγουρα μετά από αρκετή ώρα πάλης θα έπιανα τουλάχιστον έναν αετό. Γιατί? Δεν θα υπήρχε λόγος και θα χαλούσα την όλη ηρεμία που εκπέμπουν αυτά τα όντα.

Ένας από τους μεγάλους αετούς....

Συνέχισα παρακάτω για αρκετή ώρα, χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού καρτερεύοντας όπου νόμιζα ότι έπρεπε. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια μου, δεν έχουν περάσει 25 δευτερόλεπτα και μια μεγάλη σκιά εμφανίζεται δίπλα μου. Περνά από μπροστά μου και στα πλευρά της υπάρχει και μια διακεκομμένη ασημένια γραμμή. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάρι είναι. Χωρίς πολλά λόγια πατάω την σκανδάλη. Το μουλινέ ξετυλίγεται γρήγορα. Δεν μπορεί να είναι λαβράκι, γιατί ήταν πολύ φαρδύ ψάρι. Δεν είναι γοφάρι γιατί δεν τραβάει με την μεγάλη δύναμη που φημίζονται τα γοφάρια. Δεν ξέρω και τι βολή έχω κάνει μέσα στην θολούρα. Κλείνω την κάμερα για να ασχοληθώ με το ψάρι. Η θολούρα που επικρατεί στην επιφάνεια, δεν μου επιτρέπει να δω τι ψάρι είναι και πόσο μεγάλο. Με τα πολλά και με την αγωνία στα ύψη το πήρα στα χέρια μου. Τρελάθηκα από την χαρά μου. Είχα καταφέρει να πιάσω έναν κρανιό, έναν μεγάλο κρανιό!!! Η βολή τον είχε βρει στο πλαϊνό πτερύγιο και του βγήκε μέσα από το στόμα. Μόνο πάνω στην θάλασσα δεν περπάτησα από την χαρά μου!!!!!

Ο δεκάρης κρανιός πιάστηκε!!!!

Ευχαριστώντας τα Ουράνια βγήκα χωρίς να κάνω άλλη βουτιά. Δεν ξέρω αν ήταν μόνος του το ψάρι, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Βγήκα στη παραλία κάνοντας νόημα στην Σταυρούλα να φέρει φωτογραφική. Βγήκαν οι απαραίτητες φωτό και αφού τακτοποιήσαμε το ψάρι να μην φαίνεται, ξεσπάσαμε... Το βράδυ στο ξενοδοχείο έγιναν τα ανάλογα ξεσπάσματα. Το ίδιο έκανε και ο καιρός με μια δυνατή βροχή με αστραπές και κεραυνούς. Μαζευτήκαμε γύρω από το τζάκι, όπου μας βρήκε μέχρι αργά η νύχτα.

Κρανιός ολέέέέέ΄.......

Στην επόμενη και τελευταία μας μέρα υπήρξε μια έκπληξη. Ένας καταγάλανος ουρανός, χωρίς καθόλου αέρα μας καλημέρισε. Ο Δημήτρης με την παρότρυνση του Μαρίνου ετοίμασε το σκάφος του για μια βόλτα που θα περιελάμβανε και βουτιά. Τα φορτώσαμε όλα και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή εκπληκτική, άπνοια, η θάλασσα ήταν κολλημένη. Πήγαμε στο μέρος που διαλέξαμε και βουτήξαμε. Η Σταυρούλα με τον Δημήτρη στρώσανε ένα τσιμπούσι.... Ζηλέψαμε με τον Μαρίνο.... Να παίρναμε κι εμείς μέρος αντί για ψάρεμα;;;; Το μικρόβιο του ψαρέματος όμως ήταν πιο δυνατό. Έτσι βουτήξαμε. Ο βυθός που και που έκανε κάτι πέτρες και κρατούσε μικρά ψάρια. Πιάσαμε από έναν κέφαλο ο καθένας. Μετά σε ένα καρτέρι μου ήρθαν μικρά λαβράκια και κέφαλοι. Δίπλα τους έτρωγαν κάτι καλές μουρμούρες. Συγκεντρώθηκα σε αυτές κι έπιασα ένα ψάρι 400γρ. Τα υπόλοιπα εξαφανίστηκαν και δεν τα ξαναείδαμε ποτέ. Ανοίχτηκα και πλησίασα προς το σκάφος. Έδωσα το βαρίδι πλάτης και έκανα μερικές βαθιές βουτιές. Στην βαθύτερη προσγειώθηκα στα -25,6μ. Παντού απολιωνόταν μια απέραντη λάσπη. Μπροστά μου όμως υπήρχε ένα χταπόδι!!!
"Τι κάνεις εδώ;" αναρωτήθηκα. Το σημάδεψα, του έριξα και πήρα δρόμο για την επιφάνεια. Είχα πιάσει ένα δίκιλο χταπόδι που είναι το βαθύτερο χταπόδι που έχω πιάσει ποτέ. Πήγα προς το σκάφος και βγήκα.

Εκεί τελείωσε και το ψάρεμα μου και πλάκωσα τα εδέσματα, τα οποία ακόμη τρέχουν να γλιτώσουν. Μετά από λίγο ήρθε κι ο Μαρίνος. Είχε πιάσει και δύο καλούς σαργούς και του ξεψάρισε μια ωραία τσιπούρα κατά τα λεγόμενά του. Αφού απολαύσαμε τα εδέσματα, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Μαζέψαμε όλα τα πράγματά μας, αποχαιρετίσαμε τους πολυαγαπημένους μας φίλους και δώσαμε ραντεβού στην Αθήνα. Ο κρανιός περιμένει το μεγάλο τσιμπούσι!!!!!!

Υ.Γ. Ο κρανιός ζυγίστηκε 10,1 κιλά και νομίζω ότι είναι ψάρι ζωής. Ελπίζω να κάνω λάθος!!!!!

Translation of the article in the English language. 

Swimming with the eagles of Anvrakikos Bay. 

(1st picture: Cloudy Paleros) 

During a three day weekend that the school I am working was closed and off we go with Stavroula. The destination was Paleros and our special friends. We started early in the morning. In the back of my mind, I was planning a short dive on our way to Paleros. The new-built high-way reduced the enough the driving time, allowing us to arrive much earlier and restful on our destination. So just before the hotel, we stopped for a short dive in a new fishing place. I got dressed with the help of my sweetheart and dove eagerly I could say. The sea was beginning to cool off and it was quite blurry. I started my spear-fishing with an ambush. In some places the small fish were in such great numbers, that I was expecting to see big fishes hunting the smaller ones.. Unfortunately nothing appeared, nothing. Only the absolute calmness of the sea was present. In one of my ambushes, a large school of mullets swam in front of me. I could pull the trigger of my speargun and could easily caught some fish that was about a kilo. But the thought of a blue-fish or anything else following the mullets, I hesitated to pull the trigger. Unfortunately, nothing followed. A little further down on another ambush, three big bonito appeared out of the blue. The fish came from the opposite direction that I was waiting for, and when I tried to turn the speargun, they fled at great speed, without giving me the slightest chance to shoot or video them. As I was approaching the end of my fishing, I reached a deep under-water downhill. It was like living in a thriller, when I looked at Amvakikos' dark sea-bed. I dove into the deep two-three times without any success. I decided to do one last dive before I left, but I forgot to activated my underwater camera. I was ambushing looking at the deep sea, when I looked to my left. Shallower than me, there were some big sea-breams swimming. I turn my speargun towards the fishes and waited. Having the sun light above me, I was able to see their shadows more easily in the blurry sea. As I was waiting, I noticed a bigger shadow was approaching me with great speed. I could not figure out what kind of a fish was. Snapper? A very big sea-bream? Dorado? In order not to let it pass with its approaching speed, as soon as the fish entered the firing distance, I pulled the trigger aiming at the head of the fish.The shaft hit its target and as the fish turned. I saw it was a nice dorado. The fish disappeared into the blurry sea by unwinding some meters of rope from my speargun. While I was pulling the rope, the fish appeared from the deep and I turned on the underwater camera. The dorado was desperately fighting to escape, but the shaft has struck the fish under the eye and came out of the opposite cheek. As it came closer to me, I embraced the 1.6 kg dorado and I got out of the sea. (2nd picture: A good start...)
After we arranged my diving geart, we left for the hotel. We were greeted by Dimitris, Aglaia, Dinos and the two children. Hugs and kisses with everyone. Stavroula and I settled in our room and then went down to the kitchen to help preparing the dinner. Chef Dimitris had great plans, and his helpers Aglaia, Stavroula, Dinos and I were ready. I brought few fish and Dimitris added some more, in order to begin the preparation of the fabioulus dinner. He filleted all the fish. All the bones and fish-heads were put together and after some cooking time, a tasteful thick soup was ready. Stuffed squids with cheese were baked, salads were cut, shrimp were prepared, and the zucchini was barbecued. Then chef Dimitris presented a very beautiful and tasteful dish. When everything was ready, the tables were laid next to the burning fireplace. Everyone was ready to literary attack the delicious dinner. The lovely night found all of us around the fireplace telling stories and teasing each other ..... 

(3rd picture: Chef Dimitris and Aglaia). (4th picture: Preparations...) (5th picture: Bon appetite...) 

The next morning the weather had changed. Dark clouds were approaching from the north. After finishing breakfast, Stavroula and I planned our next excursion, which would include an afternoon dive on a specific place. We started our excursion and when the right time approached, we arrived at the designated area, where I wanted to spear-fishing. I prepared my gears, got dressed and dove. The sea of Amvrakikos bay was once more blurry and cold. When I dove, I saw something big and brown beneath me. A big sea turtle was lying on the sea floor. Immediately I dove in order to capture it with my underwater camera. The turtle struck its fins and disappeared in to the dark blue sea. A little further down I saw an eagle-ray. I tried to get closer for a better shot with the underwater camera, but it flapped its fins and disappeared in to the blurry sea too. I continued diving. I saw many small fish, (dorados, mullets, sea bream and sea bass). They were running like crazy and disappearing into the blurry sea, terrified from my presence. I could caught some middle size fish, but I was looking for something much bigger. In one of my dives, I barely saw a long, black and slim eagle-ray tail moving away from me. In my next ambush, I saw a big-dark shadow approaching. A big eagle-ray appeared in front of me, looked at me, changed its course and got lost calmly in the murky waters. After that incident, I saw a big shadow approaching me from above. The entire movement of the shadow was revealing resembled to me that it was another ray. Few seconds later, a big eagle-ray appeared in front of me. The ray came closer to inspect the dark object that was laying on the sea floor. As it came close enough, I raised my speargun and just touched the tip of its fins with my speargun. Immediately the ray hit its majestic wings and got lost with incredible speed, in this blurry and thick as a soup seawaters. Surprising enough, it was followed by another eagle-ray that was approaching me with all its beauty and grace. The movements of these creatures are so harmonious and fairly have been given the name eagles. They literally fly in the sea. Their swimming patterns are so calm that they blend perfectly with in this amazing and peaceful environment. The eagle-ray came to observe me keeping a safe distance between us. After looking at me it vanished in its whole grace in these murky waters, showing me its long tail. I had a shot at all five rays and certainly after a long fight I would catch at least one eagle-ray. But why should I do it? There would be no reason to ruin the tranquility that these beings were sending out to the environment.
(6th picture: One of the big eagle-rays....) I continued my ambushes for a long time, with out seeing anything worth while shooting. I decided to return to the beach, where I had parked my car, diving wherever I thought it was worth it. In one of my last dives, a big shadow appears next to me after only 25 seconds past of my diving time. It passed in front of me and on its side there was a dashed silver line. I could not figure out what a fish was. Without any hesitation I pulled the trigger. The rope from my reel was unfolding quickly. It could not be a sea bass, because it was a very wide. It was not a blue-fish because it did not pull with great force that the blue-fish are famous for. I did not know how accurate my shot was in these murky waters. I turned off the camera in order to deal with the fish.The blur on the surface of the sea did not allow me to see what fish was and its size. After few agonising minutes I got it in my hands. I was delirious from joy. I had managed to catch a tiger-tooth croaker. The shaft had found it on the side fin and came out of its mouth. I could easily walk on top of the sea surface out of my joy !!!!!
( 7th picture: The 10 kilos tiger-tooth croaker was caught!!!!) Thanking the Heavens I went out without diving any more. I did not know if it came alone, but I did not care to find out at all. I went out to the beach signalling  to Stavroula to bring a camera. After several photos were taken, we hit the road towards the hotel. At our arrival to the hotel, the weather burst into a heavy rain with lightning and thunders. We gathered around the fireplace enjoying the company of our friends until late at night.

( 8th & 9th pictures and video) On our last day the weather had a surprise for us. The weather welcomed us with blue skies and a beautiful sun shine. Dimitris, after a suggestion from Marinos, prepared his boat for a small cruise on the Ionian sea that would include a dive. We loaded everything and sailed away for a new adventure crossing a waveless and beautiful sea. We went to the place we had chosen and dove. Stavroula and Dimitris laid the table with delicious treats... Marinos and I were thinking: "Should we also take part in the feast instead of spear-fishing?" But the call of the sea was much stronger. So we dove. The sea floor was muddy. Wherever we found rocks, mostly small fish were there. Each of us caught a mullet. In one ambush small basses and mullets came to me. Next to them there was a school of striped sea-breams, grazing small crustaceans in the sea bed. I ignored all the other fish and concentrated on them. At the end of my ambush, I caught a 400gr fish. The rest disappeared and we never saw them again. I decided to go for a deep dive and so I approached the boat. I gave them some extra weights from my diving belt that I needed to got rid off and started preparing myself for the deep dives. The deepest dive was at -25.6m and I landed on a muddy sea floor. The sea floor was covered with mud. I looked around and the only living thing was an octopus in front of me!!! "What are you doing here?" I wondered. I aimed at it, shot it and ascend towards the surface. I managed to catch a two kilo octopus and it was the deepest octopus I've ever caught so deep. That's where my fishing ended. ( 2nd video)
I was so hungry that I devoured most of the delicious treats in a matter of minutes. After a while, Marinos returned to the boat as well. He had caught two good sea-breams and a good dorado got away, according to him. After having enjoyed the dishes, we sailed back to the small harbour of Paleros. Stavroula and I loaded all of our stuff to the car, we bid farewell to our beloved friends and hit the road towards Athens. We were going to meet in Athens to feast on the tiger-tooth croaker !!!!!!

P.S. The tiger-tooth croaker was weighed 10.1 kilos and I think it's a catch of a life time. I hope to be mistaken in the future with a bigger catch of the same spicies!!!