Μια εβδομάδα αργότερα πήγα στο ίδιο μέρος ελπίζοντας για μια καλή έκπληξη. Δεν είχα και μεγάλες απαιτήσεις, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όπως λέει ο σοφός λαός μας. Έφτασα νωρίς και ετοιμάστηκα με πολύ ανυπομονησία μπορώ να πω. Αυτό το μέρος πάντα με συνεπαίρνει και νοιώθω μεγάλη χαρά όταν βουτάω στα βαθιά μπλε νερά του. Χαιρέτησα τον μεγάλο βράχο καθώς το πλησίασα. Τόσα χρόνια τώρα έχουμε γίνει καλοί φίλοι. Πόντισα την σημαδούρα μου και ετοιμάστηκα να ξεκινήσω τα καρτέρια. Όμως το ψάρεμα ξεκίνησε με μια καλή σουπιά, που έκανε το λάθος να είναι κάτω από τα πέδιλά μου. Την κρέμασα στην σημαδούρα και ξεκίνησα τα καρτέρια. Τα μικρόψαρα ήταν πάλι παρόντα. Τα χαιρέτησα κι εκείνα και ξεκίνησα τα καρτέρια. Μόνο που αυτήν την φορά οι διάφοροι κυνηγοί περνούσαν πιο βαθιά. Αφού έβγαλα κάποιο βαρίδι από την ζώνη μου, ξεκίνησα τα λίγο πιο βαθιά καρτέρια. Παρ όλη την εκπληκτική ήμερα (άπνοια, ήλιος) ήμουν μόνος. Έτσι χαλάρωσα για να απολαύσω το ψάρεμά μου. Τα τονάκια περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα. Αστόχησα και 2-3 φορές, σε κάποιες απελπισμένες βολές. Σχεδόν σε κάθε ξεκούραση μου, ανάμεσα στις βουτιές, είχα συντροφιά ένα χταποδάκι. Ένα πλασματάκι, που δεν ήταν ούτε μισό κιλό. Ήταν περιτριγυρισμένο από πέρκες και χάνους, ψάχνοντας να του φάνε κανένα κομμάτι από τα πολλά πόδια του. Τα έδιωξα 3-4 φορές και το χταποδάκι βρήκε έναν σύμμαχο. Έτσι κάθε φορά που πλησίαζα τον βράχο για ξεκούραση, σκαρφάλωνε πάνω σε μια πέτρα και με κοιτούσε. Έκανε μια τέλεια παραλλαγή, όχι μόνο σε χρώματα, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει και εξογκώματα!!! Ναι καλά διαβάσατε. Αν δεν δείτε με τα ίδια σας τα μάτια μια παραλλαγή ενός χταποδιού πόσο τέλεια, δεν μπορείτε να το πιστέψετε. Ευτυχώς υπάρχουν και τα video στο διαδίκτυο. Αυτή η παρέα κράτησε αρκετή ώρα. Σε κάποια ξεκούρασή μου, το πλησίασα και αργά-αργά πήγα να το χαϊδέψω. Εκείνο άλλαξε μονομιάς χρώματα και πετώντας μου μελάνι τράπηκε σε φυγή. "Μάλλον δεν είμαστε και τόσο καλοί φίλοι..." σκέφτηκα χαμογελώντας.
Ο "φίλος" την έκανε...
Ενώ ετοιμάζομαι να βουτήξω, η ματιά μου πιάνει μια ανεπαίσθητη κίνηση κάτω από μια πέτρα. Βουτάω και βλέπω μια καλή σκορπίνα. Αφήνω το μεγάλο ξύλινο ψαροτούφεκο κάτω και κολυμπώ γρήγορα προς την σημαδούρα. Παίρνω το κοντό, οπλίζω και βουτάω. Σημαδεύω και ρίχνω. Πιάνω μια κόκκινη σκορπίνα 380 γρ. Καθώς παίρνω το απαραίτητο πλάνο, βλέπω ότι έχει μισο-χωνέψει έναν γαύρο, σαν το μισό της μπόι. "Μπράβο όρεξη!!!" σκέφτηκα θαυμάζοντας την.
Η πρώτη ήταν ορεξάτη...
Την ώρα που έπαιρνα το πλάνο με τον γαύρο, δεν πρόσεξα και ένα από τα ραχιαία της αγκάθια με στίμπησε ίσα-ίσα στο κέντρο της παλάμης μου. Μετά από λίγο το χέρι μου είχε μουδιάσει. Την κρεμάω στην σημαδούρα και παίρνω πάλι το μεγάλο ψαροτούφεκο. Καθώς κολυμπώ για να βουτήξω, το μάτι πιάνει μια βεντάλια που δεν ταίριαζε σε μια κάθετη σχισμή. Ήταν το πλαϊνό πτερύγιο μιας σκορπίνας. "Θα τρελαθούμε σήμερα. Μια πιο μεγάλη κόκκινη σκορπίνα !!!" αναλογίστηκα. Αφήνω το μεγάλο, κολυμπώ στη σημαδούρα, παίρνω και οπλίζω το μικρό ψαροτούφεκο. Βουτάω και πιάνω μια σκορπίνα 700 γρ. κόκκινη κι αυτή.
Η δεύτερη....
Καθώς την κρεμώ κι αυτήν στην σημαδούρα, κάτι δεν μου ταιριάζει με το περιβάλλον. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω μια σουπιά. Έχει γίνει ένα με τις πέτρες. Μόνο το ωοειδές σχήμα της την πρόδωσε κι αυτό με μεγάλη δυσκολία. Όμως αυτή ήταν μικρή και αποφάσισα να μην την πιάσω.
Μπορείτε να δείτε την σουπιά;
Πριν γυρίσω στα καρτέρια, αποφάσισα να ψάξω όποιες πέτρες μου άρεσαν, μήπως υπάρχει καμιά σκορπίνα ακόμη. Στην τελευταία πέτρα καθώς κοίταξα από κάτω της , είδα άλλη μια μεγάλη. Σημάδεψα και έπιασα την πιο μεγάλη (750 γρ) κόκκινη κι αυτή. Δεν θυμάμαι να έχω πιάσει ποτέ τρις σκορπίνες τόσο κοντά η μια στην άλλη. Αφού τη τακτοποίησα κι αυτήν πήρα το μεγάλο.
Η τρίτη και μεγαλύτερη!!!
Ξεκίνησα πάλι τα καρτέρια και σε κάποια στιγμή μου ήρθαν τονάκια. Αυτή την φορά είχα πιάσει το σωστό πόστο και το ψαρτούφεκο ήταν στραμμένο προς την σωστή κατεύθυνση. Καθώς καταδυόμουν τα μικρόψαρα έκαναν δυο καλά σπασίματα. Προσγειώθηκανστον βυθό και οι αισθήσεις μου ήταν στο μάξιμουμ. Δεν έχουν περάσει μερικά δευτερόλεπτα, όταν από τα αριστερά μου εμφανίστηκαν τρία ψάρια.Ήρθαν με ταχύτητα, αλλά εγώ ήμουν έτοιμος. Σημάδεψα το τρίτο και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα εκτινάχθηκε και πέτυχε το τονάκι στην μέση. Άρχισε ένας τρελός χορός με το τονάκι να προσπαθεί να απαλλαγεί μάταια από την βέργα μου. Κράτησα τεντωμένο το σκοινί και ένοιωθα την δύναμη αυτού του μικρού θαλάσσιου πύραυλου. Οι δονήσεις και οι κραδασμοί του μεταφέρονταν μέσω του σχοινιού στο χέρι μου. Είχε μια απίστευτη δύναμη κι όμως δεν ήταν ούτε ένα κιλό (910 γρ). Μετά από λίγο το κιλίσιο τονάκι το είχα στα χέρια μου.
Το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που του είχα προκαλέσει το κρέμασα κι αυτό στην σημαδούρα μου. Είχε έρθει η στιγμή για να φύγω. Όμως θυμήθηκα την φίλη μου την ανεμώνη από την προηγούμενη εβδομάδα. (Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο).
Έκοψα μερικά από τα βράγχια από το τονάκι και της τα πρόσφερα. Εκείνη αγκάλιασε το έδεσμα με τα φαρμακερά της πλοκάμια και ευχαριστώντας με, άρχισε ένα αναπάντεχο τσιμπούσι.
Όλα μαζί...
Την χαιρέτησα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό Μπορεί αυτή την φορά να μην έπιασα κάτι πολύ μεγάλο, αλλά τα τρία κόκκινα έσωσα την παράσταση!!!
Τέλος για σήμερα!!!!
Υ,Γ. Στην γλώσσα των ψαροτουφεκάδων κόκκινα συνήθως ονομάζουμε τις συναγρίδες και μετά όλα τα άλλα κόκκινα ψάρια. Στην περούσα περίπτωση οι τρεις κόκκινοι σκορπιοί μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Οι δύο μεγάλοι ψήθηκαν στα κάρβουνα και τους απολαύσαμε με την Σταυρούλα την επομένη στην παραλία μετά από το μπάνιο μας. Έτσι άλλη μια μέρα έκλεισε απλά μεν αλλά υπέροχα δε. Τελικά ζούμε στην ομορφότερη χώρα στον πλανήτη μας. Το μόνο που χρειάζεται να το συνειδητοποιήσουμε και να της φερόμαστε ανάλογα, πιστεύω!!!
