Το καλοκαίρι ημερολογιακά μπήκε, αν και μας κάνει κάποια νάζια ακόμη. Έτσι λοιπόν ξύπνησα ένα πρωινό και κοίταξα έξω στο μπαλκόνι για να πάω για μια βουτιά, αλλά έβρεχε δυνατά. Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να διστάζει. "Λες να βραχούμε...." του είπα γελώντας και άρχισα να ετοιμάζω τον εξοπλισμό μου. Δεν βιαζόμουν, γιατί είχα όλη την ημέρα μπροστά μου. Μετά από ένα μισάωρο, τα φόρτωσα και τράβηξα για έναν βαθύ κάβο. Αν όλα πήγαιναν καλά θα ψάρευα αρκετές ώρες. Κανένας από τους κολλητούς δεν μπορούσε να έρθει δυστυχώς. Έτσι θα πήγαινα μόνος μου. Στον δρόμο έριχνε καρεκλοπόδαρα. Όμως η κακοκαιρία ερχόταν προς την Αθήνα, αλλά εγώ απομακρυνόμουν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα από τα μισά της διαδρομής να μην ρίχνει άλλα τουλούμια νερού. Τα βαριά σύννεφα άρχισαν να υποχωρούν καθώς η μέρα περνούσε και που και που έβλεπες τον υπέροχο γαλανό ουρανό! Ο Μεγάλος Ζωγράφος και Ποιητής της φύσης Είχε πάρει την παλέτα Του με αποτέλεσμα να φτιάξει ένα απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο. Τράβηξα στα κλεφτά μια-δύο φωτογραφίες καθώς οδηγούσα και εκστασιασμένος συνέχισα την πορεία μου.
Ο Ουράνιος πίνακας....
Μετά από αρκετή ώρα έφτασα στο προορισμό μου. Ντύθηκα ανυπόμονα μπορώ να πω, βούτηξα και τράβηξα για τον κάβο. Έφτασα και τακτοποιώντας την σημαδούρα μου βούτηξα και ξεκίνησα το ψάρεμα. Είχε αρκετό ρέμα, πολλά μικρόψαρα και αρκετή θολούρα. "Όλα είναι τέλια, όπως τα θέλω.... " ήταν μια σκέψη της στιγμής. Έκανα αρκετά καρτέρια έχοντας παρέα μόνο τα μικρόψαρα. Καλόγριες, γόπες, γαύροι (τα ψαράκια και όχι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού χαχα) και άλλα μικρόψαρα ήταν σε απίστευτα μεγάλα κοπάδια. "Δεν μπορεί .... κάτι θα περάσει" .... σκέφτηκα, αλλά μάταια. Έχω κάνει καμιά δεκαριά καρτέρια και δεν έχω δει τίποτα. Την ώρα που ξεκουράζομαι και χαζεύω το απέραντο γαλάζιο στην βάση του κάβου και σε βάθος 2-3 μέτρα, βλέπω το ψιλό (τα μικρόψαρα) να τρέχουν προς τα εμένα πανικόβλητα. Κάποια από τα ψαράκια με ακουμπάνε στην κυριολεξία. Γυρίζω και προλαβαίνω να δω μια μεγάλη ουρά να στρίβει. Βλέπω τον τόνο από πίσω και υπολογίζω ότι είναι 100 με 150 κιλά, ίσως και παραπάνω. "Θα τρελαθούμε σήμερα. Στα καρτέρια δεν ήρθε τίποτα και μου έκανε το ντου σε τόσο ρηχά νερά;;;!!! " αναρωτήθηκα. Πήρα θάρρος και ξεκίνησα τις βουτιές. Όχι πως αν είχα βολή θα του έριχνα. Ο εξοπλισμός μου δεν είναι αρκετός για έναν τέτοιο γίγαντα. Απλά θα ήθελα να τον πάρω σε κάποιο πλάνο.... Συνέχισα τα καρτέρια αλλά μάταια. Μετά από αρκετές ώρες απραξίας το στομάχι μου άρχισε να παραπονιέται από την πείνα. Αποφάσισα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα και να φάω κάτι. Ευτυχώς το μέρος έχει φούσκες!!! Τις ξέρετε τις φούσκες; Είναι σαν σφουγγάρια κολλημένες στα βράχια. Μόλις τις ξεκολλήσεις από τα βράχια μικραίνουν σε μέγεθος γιατί αδειάζουν το θαλασσινό νερό που έχουν μέσα τους και γίνονται σκληρές σαν πέτρες. Τις κόβεις στα δυο με ένα μαχαίρι και μέσα έχουν ένα ποροκαλοκίτρινο χρώμα. Αυτό είναι το φαΐ της. Η δε γεύση τους, είναι σαν να τρως θάλασσα με έντονο το θαλασσινό ιώδιο. Εγώ τρελαίνομε. Με φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και λεμόνι είναι μούρλια. Που να βρεθούν όμως αυτά εδώ κατάκαβα. Έτσι αρκέστηκα να την φάω σκέτη. Όχι πως παραπονιέμαι!!! Επειδή όμως θέλω να συνεχίσω το ψάρεμα μία είναι υπεραρκετή.
Η φούσκα είναι αυτό το γρι-σταχτί εξόγκωμα του βράχου!!
Το Υπέροχο φαΐ της...
Μετά από το σύντομο γεύμα μου, ξεκίνησα τα καρτέρια. Πήγα πιο βαθιά μήπως και δω τίποτα. Σε ένα από αυτά, ενώ περιμένω κολλημένος στον γκρεμό, βλέπω το ψιλό να τρέχει πανικόβλητο. Τα ψαράκια έχουν γίνει ένα με τους βράχους. Παίρνω την κατάλληλη θέση και περιμένω. Και τότε ο αυτοκράτορας μου ήρθε. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο ψάρι, αλλά αυτό ήταν εξίσου πανέμορφο και μεγάλο. Είχα βολή γιατί μου ήρθε αρκετά κοντά, αλλά το να χτυπήσεις ένα τέτοιο πλάσμα και να καταφέρεις να το πιάσεις είναι σχεδόν αδύνατο με αυτό τον εξοπλισμό. Το μονό που θα κατάφερνα ήταν να το πληγώσω, ίσως να πέθαινε εξ αιτίας της πληγής του τελικά. Όμως θα είχα κάνει κακό σε ένα υπέροχο πλάσμα που θα το έχανα τελικά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχανα το όπλο και στην χειρότερη θα πνιγόμουν. Έτσι έβγαλα το δάχτυλο από την σκανδάλη (να μην γίνει κανένα λάθος) και απλώς ακολούθησα την διαδρομή του για να πάρω το πλάνο από τον πανέμορφο αυτοκράτορα, που μου έκανε την τιμή να έρθει στο ταπεινό καρτέρι μου.
Τα χρώματά του, η αρχοντιά αυτού του ψαριού που δεν κουνούσε καθόλου την ουρά του αλλά παραταύτα ταξίδευε μέσα στο βαθύ μπλε, είναι πράγματα που πολύ δύσκολα θα ξεχάσω. Η ανάγκη για αέρα με έβγαλε από την όλη έκσταση και ανέβηκα στην επιφάνεια όλος χαρά. Αυτό το ψάρεμα είχε ξεπεράσει οποιοδήποτε προσδοκία είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να πάω για βουτιά κι ας μην έχω πιάσει τίποτα. Συνέχισα τα καρτέρια μήπως και τον ξαναδώ, αλλά τότε η ματιά μου έπιασε μια κίνηση μέσα σε μια τρύπα. Αναδύθηκα άλλαξα ψαροτούφεκο και βούτηξα. Όταν έφτασα άρχισα να ψάχνω τις αμέτρητες τρύπες του γκρεμού ρίχνοντας κλεφτές ματιές χωρίς να ανοίξω τον φακό. Σε μια από αυτές είδα μια ωραία σκορπίνα. Έβαλα τα λάστιχα σε μια μικρότερη σκάλα και έπιασα μια κόκκινη σκορπίνα 640 γρ.
Η κόκκινη σκορπίνα...
Όμως δεν ήταν αυτό που είχα δει. Σε μια δεύτερη βουτιά βλέπω κάτι άλλο πιο μεγάλο σε μια διπλανή τρύπα μέσα στο σκοτάδι. Χωρίς πολλές σκέψεις σημαδεύω και ρίχνω στον τριάρι ροφό (έτσι νόμιζα) που τελικά ήταν το μισό μέγεθος από την αρχική μου εκτίμηση (1350 γρ.) Στεναχωρήθηκα αλλά η βολή ήταν στο κεφάλι και μάλλον δεν θα ζούσε.
Ο άτυχος ροφάκος...
Ενώ κρεμάω τον ροφό δίπλα στην σκορπίνα, ένα κοπάδι από καμία δεκαπενταριά άσπρα σαφρίδια κάνει ντου στο ψιλό στα ρηχά. Το όλο σκηνικό εξελίσσεται κάτω από τα πέδιλά μου. Τα ασπροσάφριδα με αγνοούν παντελώς και συνεχίζουν τις απίστευτα γρήγορες επιθέσεις τους. Το ψιλό (οι γαύροι) έχει γίνει μια μπάλα που απλώνει και μαζεύει σαν ένα σώμα όλο το κοπάδι μαζί, για να αποφύγει τις επιθέσεις αστράφτοντας στο φως του ήλιου. Μετά από σχεδόν κάθε επίθεση μικρά στίγματα γυαλίζουν στο νερό που είναι τα λέπια από τους άτυχους φαγωμένους γαύρους!!! Χωρίς πολλές σκέψεις, παίρνω μια κοφτή ανάσα και βουτάω να καρτερεύσω. Πάνω στον πανικό που επικρατεί ξεχνάω να ανοίξω την υποβρύχια κάμερα.... Το κοπάδι κάνει πως φεύγει για να γυρίσει πάλι. Δεν χάνω ευκαιρία, σημαδεύω ένα από τα πιο κοντινά και πιάνω ένα κοντά στα δύο κιλά (1700 γρ). Όταν το φέρνω στα χέρια μου, παρατηρώ ότι μια ουρά προεξέχει από το στόμα του. Μόλις είχε αρπάξει έναν γαύρο.
Το ασπροσάφριδο...
....και ο άτυχος γαύρος!!!
Εκεί τελείωσε και το σημερινό ψάρεμα. Μπορεί αυτή η ψαριά για κάποιους ψαροτουφεκάδες να μην είναι και πολύ σπουδαία, αλλά να σας πω ποιος νοιάζεται; Μόνο και μόνο που ένας μεγάλος αυτοκράτορας μου έκανε την τιμή να τον δω και να τον έχω και σε υποβρύχιο πλάνο, αυτό μου αρκεί και ας μην έπιανα τίποτα. Το καλοκαίρι ξεκίνησε με πολύ ωραίες και αναπάντεχες συγκινήσεις. Ελπίζω να συνεχιστεί το ίδιο υπέροχα για όλους μας....
Καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους!!!
Υ.Γ. Λόγω των τελευταίων γεγονότων (δημοψήφισμα, νέο μνημόνιο, πυρκαϊές) στην πανέμορφη Ελλαδάρα μας, αισθάνομαι την ανάγκη να πω δυο λόγια. Οι καιροί είναι πονηροί και ο χρόνος περνάει με απίστευτη ταχύτητα. Χρήσιμο θα ήταν να είμαστε μονοιασμένοι, γιατί έτσι μόνο θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τους διάφορους ύφαλους. Άλλωστε η φυλή μας είναι γνωστή ότι στα δύσκολα πάντα τα καταφέρνει!!! Το μεγάλο κουσούρι μας, από αρχαιοτάτων χρόνων, ήταν η διχόνοια. Όμως πάντα ήμασταν μπροστάριδες, καιρός να το κάνουμε και μονοιασμένοι.... και τότε ποιος μας πιάνει!!!!
