Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Ο επιμένων νικά;!




Η παρεούλα μου....

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Βούτηξα και η θολούρα με πήρε στην αγκαλιά της στοργικά. Η παλιά μου φίλη ήταν παρούσα και με περίμενε. Της χαμογέλασα. Είμαι σίγουρος ότι κι εκείνη έκανε το ίδιο. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και ξαναβούτηξα. Ήταν κι εκεί, μαζί με τα φύκια και τις πίνες. Μου έκανε παρέα μέσα στην απέραντη μοναξιά μου. Τα πάντα ήταν θολά, αλλά συνάμα και ήρεμα. Αυτή η απόλυτη ηρεμία που φτάνει μέχρι την Ψυχή σου, που για κάποια δευτερόλεπτα, ελάχιστα δευτερόλεπτα, εκατοστά θα έλεγα, νιώθεις και βιώνεις το Μεγαλείο που ο κάθε ένας μας είναι φτιαγμένος!!! Νιώθεις το πραγματικό σου ΕNΑΙ κι εκεί δεν μπορείς παρά να γονατίσεις πλημμυρισμένος από το Μεγαλείο της Δημιουργίας. Που μπορεί σε μέγεθος να είμαστε απειροελάχιστοι αλλά συνάμα και ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ!!! Τότε νιώθεις το Μεγαλείο  και την Αγάπη του ΠΑΤΕΡΑ μας!!!
Καρτέρι στο καρτέρι, παρεούλα με την αγαπημένη μου, συνέχιζα να ψάχνω τον βυθό. Μικρά ψαράκια εμφανίζονταν που και που. Αυτό συνεχίστηκε για τις επόμενες δύο ώρες. Δεν είχα δει ούτε ένα αξιόλογο, κατά την κρίση μου, ψάρι. Σε κάποια στιγμή είδα μια λάμψη από επάνω και πολύ πλάγια. Μια κιλίσια παλαμίδα με προσπέρασε και κάνοντας μια απότομη στροφή πέρασε από πάνω μου. Γύρισα το ψαροτούφεκο και έριξα. Βολή απελπισίας και φυσικά αστόχησα. Κολύμπησα προς την παραλία και βγήκα. Στεναχωρημένος που δεν είδα κάτι καλό κι όχι επειδή δεν είχα πιάσει κάποιο ψάρι. Οδήγησα και πήγα παρακάτω. Τα ίδια και χειρότερα. Τις επόμενες τρις ώρες το ίδιο σκηνικό. Θολούρα και νέκρα. Σε πολλές βουτιές μου δεν έβλεπα ούτε μικρά ψάρια. 
Έψαξα να βρω τις γνωστές μουρμούρες. Τίποτα. Ο καιρός είχε κόψει εντελώς και μια εκπληκτική μπονάτσα απλωνόταν μέχρι το υπερπέραν. Κολύμπησα μια πολύ μεγάλη απόσταση χωρίς να δω τίποτα και αποφάσισα να βγω. Σε ένα μέρος που κάνει κάτι πέτρες, υπάρχει ένας λόφος λάσπης. Μου αρέσει αυτό το μέρος, γιατί είμαι πιο ψιλά και έχω καλύτερη ορατότητα. Όμως, όσες φορές έχω πάει, δεν έχω πιάσει τίποτε. Μη έχοντας τι άλλο να κάνω, πήγα εκεί για μια τελευταία βουτιά. Προσγειώθηκα στα -7 μ. και περίμενα. Κοιτάζω δεξιά-αριστερά τίποτε. Σε μια στιγμή, ένα κοπάδι από σικιούς περνάει από μπροστά μου πανικόβλητο. Στρίβω το ψαροτούφεκο όσο πιο γρήγορα μπορώ, σημαδεύω ένα από τα τελευταία ψάρια και ρίχνω. Σίγουρος για την επιτυχία μου, ορμάω στο ψάρι σηκώνοντας σύννεφα λάσπης. Σπεύδω προς το ψάρι και καθώς τραβάω κοντά μου την βέργα, βλέπω να είναι δύο οι σικιοί. Κατα-τύχη έπιασα δύο ψάρια με μια βολή. Ευχαριστώντας τα Ουράνια για το δώρο Τους, πήρα αγκαλιά τους σικιούς και αναδύθηκα. 
Οι σικιοί......
Τακτοποίησα τα ψάρια στην ψαροβελόνα μου και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Καθώς χαζεύω τον βυθό, βλέπω ένα χταπόδι φαρδύ-πλατύ. Το πιάνω και αυτό.  "Μια χαρά.." σκέφτομαι. 
Φέρτε τα ούζα....   κι ας μην πίνω!!!
Κάνω κι ένα ακόμη τελευταίο καρτέρι και μου έρχονται λαβράκια. Σημαδεύω και πιάνω το πιο μεγάλο..... αλλά είναι μικρό. Μόλις 600 γρ. Δυστυχώς η θολούρα με μπέρδεψε κι έκανα το λάθος. Δεν πρέπει να χτυπάμε τα μικρά ψάρια...
Βγήκα και πήγα στο αμάξι μου. Κοιτώντας το κινητό μου, είδα ότι είχα κλήση από τον φίλο μου Παναγιώτη. Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπα ότι είναι λίγο παρακάτω. Τα φόρτωσα όλα και πήγα να τον βρω. Είχε δολώσει δυο ζωντανές ζαργάνες και μαζί με την γυναίκα του την Βάσω ψάρευαν. Τα είπαμε και ο Παναγιώτης επέμενε να βουτήξω. "Το μέρος είναι καλό και είναι και η κατάλληλη ώρα. Την προηγούμενη εβδομάδα έπιασα ένα γοφάρι και έναν μεγάλο κυνηγό. Βούτα..." μου είπε. Για να μην του χαλάσω χατήρι (άλλο που δεν ήθελα) ετοιμάστηκα να βουτήξω. Καθώς τακτοποιώ τις τελευταίες λεπτομέρειες, η Βάσω μας δείχνει φωνάζοντας. Γυρίζουμε και βλέπουμε ένα καρούμπαλο να σκίζει με απίστευτη ταχύτητα στην επιφάνεια. Τα μικρόψαρα να πετάγονται στον αέρα και πριν προλάβουμε να κάνουμε κάτι, στρίβει και έρχεται ανάμεσα στα πόδια μας. Ένας ωραίος κυνηγός, με τα εκπληκτικά του μπλε-πράσινα χρώματά του, μας έδωσε τα διαπιστευτήριά του. Έφυγε όσο γρήγορα είχε έρθει. Βούτηξα και πλακώθηκα στα καρτέρια. Μάταια όμως. Το ψάρι δεν το ξαναείδα. Άλλαξα κατεύθυνση και άρχισα τα καρτέρια, προς τα εκεί που νόμιζα καλύτερα. Στο δεύτερο καρτέρι, μια σκιά πέρασε οριακά μπροστά μου. Μου φάνηκε ότι μάλλον τα μάτια μου έκαναν λάθος. Ακολουθώντας το "λάθος" με την ματιά μου, κατάλαβα ότι ήταν ψάρι. Έστριψε αριστερά μου και με πλησίασε πολύ καχύποπτα. Χώθηκα μέσα στα φύκια όσο μπορούσα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ψάρι ήταν. "Τσιπούρα;;;; μάλλον κυνηγός. Όχι λαβράκι, και είναι και μεγάλο!!!" σκέφτηκα γυρνώντας απαλά, όσο χρειαζόταν το ψαροτούφεκο. Το μεγάλο λαβράκι κοντοστάθηκε την κατάλληλη στιγμή, δίνοντάς μου την ευκαιρία για βολή. Σημάδεψα και έριξα αστραπιαία, την ώρα που έστριβε και φαινόταν ολόκληρο. Η βέργα το βρήκε στην μέση και ο μεγάλος κυνηγός έπεσε στα φύκια σπαρταρώντας. Όρμισα πάνω του και το τράβηξα στην αγκαλιά μου. Είχα πιάσει ένα υπέροχο λαβράκι 2,5 κιλών. Το ψάρεμα είχε λάβει τέλος υπέροχα. 
Ο λάβρακας πιάστηκε....
Βγήκα και πήγα στα παιδιά. Είχαν πιάσει έναν κιλίσιο κυνηγό. Όμως ο καιρός είχε αρχίσει να δυναμώνει. Ο νοτιάς δυνάμωνε λεπτό προς λεπτό και είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Βγάλαμε τις φωτογραφίες που θέλαμε και αφού αποχαιρετιστήκαμε, ο καθένας τράβηξε για τον προορισμό του.  


Μαζί με τον φίλο μου τον Παναγιώτη

















Η επιμονή μου είχε φέρει ένα αναπάντεχα ευχάριστο αποτέλεσμα. Πόσες άλλες φορές έχω επιμείνει και έχω βγει άπραγος;;;;;;.....   Αμέτρητες....


Όλα μαζί...
Το επόμενο βράδυ είχαμε μουσαφιραίους. Είχαν έρθει από την Κρήτη οι φίλοι μας ο Βασίλης, η Ειρήνη με την ναζιάρα Αννούλα και την μαφία τον Εμίλιο. Το λαβράκι μαζί με μύδια αχνιστά, μανιτάρια, πατάτες, σαλάτα και φάβα σερβιρίστηκε και τα πιρούνια έβγαλαν φωτιές...... Ο μεγάλος λύκος και η παρέα του ήταν πεντανόστιμος......
Τα φάγαμε όλα...σχεδόν...

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Νοτιάδες και πάλι νοτιάδες.

Οι σύμμαχοί μου...

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ


Η ΕΜΥ έδινε νοτιάδες που όσο περνούσε η ώρα θα ενισχυόντουσαν. Έτσι έφυγα για έναν γνωστό ψαρότοπο, όπου ο μεγάλος κάβος θα μου έκοβε τον καιρό. Όπερ και εγένετο. Ο νοτιάς όμως είχε βάλει το χεράκι του. Είχε σπρώξει μέσα στον μικρό κόλπο που ντύνομαι, εκατοντάδες τσούχτρες. Ντύθηκα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα. Όμως μια με τσίμπησε στο πόδι και μια άλλη στο μέτωπο, μεταξύ κουκούλας και μάσκας!!!. Σαν να μην έφτανε αυτό, στην αριστερή μου γάμπα άνοιξε μια αρκετά μεγάλη τρύπα. Παρόλο που ντύθηκα προσεχτικά, η παλιά μου στολή άνοιξε. Μην έχοντας και πολλά περιθώρια, εννοείται βούτηξα και τράβηξα για τον κάβο, διασχίζοντας τις αμέτρητες τσούχτρες.
Τσούχτρες, τσούχτρες, παντού τσούχτρες..

Ευτυχώς το ρέμα που είχε δημιουργηθεί λόγω του καιρού στον κάβο, τις είχε παρασύρει. Ο κάβος ήταν καθαρός από τσούχτρες. Με το που έφτασα κοίταξα να δω τον μικρό μου φίλο. Ως δια μαγείας ήταν εκεί. Το χταποδάκι, δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, ήταν εκεί, στο ίδιο μέρος. Με κοιτούσε ψιλο-χωμένο στο θαλαμάκι του. Έμοιαζε σαν πλάσμα από άλλο πλανήτη. Το χαιρέτισα και ξεκίνησα το ψάρεμά μου. Στην πρώτη μου βουτιά, και ενώ δεν έχω ενεργοποιήσει την υποβρύχια κάμερά μου, ένας μεγάλος κέφαλος κάνει παρέλαση. Πάει δεξιά, μετά ξαναγυρίζει αριστερά. Δεν του δίνω σημασία, αλλά ξαναπερνά από μπροστά μου. Σημάδεψα και του έριξα. Έπιασα έναν κέφαλο 1,2 κιλά ο οποίος όμως είχε μια δαγκωνιά στην αριστερή του πλευρά.
Ο δαγκωμένος κέφαλος...

Από το σκίσιμο κατάλαβα ότι μάλλον πρόκειται για λούτσο. Από το μέγεθος του κέφαλου, θα πρέπει να είναι και πολύ μεγάλος ο λούτσος. Με αυτές τις σκέψεις, πήρα θάρρος και ξεκίνησα τα καρτέρια. Στα επόμενα καρτέρια, τονάκια περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα τρομοκρατώντας το ψιλό. Σε μια από αυτές τις επιθέσεις, πρόλαβα να πάρω χαμπάρι από που έρχονταν τα τονάκια. Έτσι έστριψα το ψαροτούφεκο και περίμενα. Όντως ήρθε ένα μόνο του με μεγάλη ταχύτητα, αλλά εγώ ήμουν έτοιμος. Με το που μπήκε στο βεληνεκές, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πρόλαβε τον πύραυλο και τον πέτυχε στην ουρά. Αναδύθηκα και πήγα να τραβήξω το ψάρι κοντά. Όμως η δίπτερη βέργα είχε μπλέξει στα βράχια. Κοιτώντας καλύτερα, είδα ότι το ψάρι ήταν πιασμένο από κάτι πετσούλες στην ουρά του. Συναγερμός!!! Βούτηξα αμέσως και έπιασα το ψάρι.
Αυτό Ήθελε να μου το Δώσει!!!
Αφού το σιγούρεψα, αναδύθηκα ξεμπλέκοντας την βέργα. Πήρα τα πλάνα από το  1,4 κιλά τονάκι και το κρέμασα στην σημαδούρα. Πήγα να οπλίσω το ψαροτούφεκο και καθώς ετοιμαζόμουν, παρατήρησα ότι με παρακολουθούσαν. Ένας μικρός σκορπιός έχει χωθεί ανάμεσα σε κάποια βραχάκια και με παρακολουθεί. Έχει την ανάλογη παραλλαγή και με παρακολουθεί.
Ο κατάσκοπος...

Τον πλησιάζω πάρα πολύ κοντά, αλλά αυτός είναι απτόητος. Έμεινε ακίνητος περιμένοντας κάποιο ψαράκι να περάσει για να το κάνει μεζέ. Σίγουρος για τον εαυτό του, μιας και δεν φαινόταν εύκολα και έχοντας πολλά δηλητηριώδη αγκάθια ειδικά στο κεφάλι του. Χάζεψα το μικρό ψάρι, το αποχαιρέτισα και συνέχισα το ψάρεμά μου. Σε ένα από τα επόμενά μου καρτέρια προσπαθούσα να  προβλέψω από θα έρθουν τα τονάκια. Τα μικρόψαρα έκαναν ένα σπάσιμο αλλά δεν είδα τίποτε. Δεύτερο σπάσιμο στην ίδια βουτιά, αλλά όταν πήρα χαμπάρι τα δύο τονάκια ήταν αργά. Κάποια δευτερόλεπτα μετά, παρατηρώ ότι το ψιλό είχε ανέβει στην επιφάνεια κάπως τρομαγμένο. Κοιτάω προς τα κάτω και βλέπω τρεις καλοί λούτσοι μου έχουν έρθει από τα πλάγια και λίγο πιο βαθιά. Τους πήρα χαμπάρι την ώρα που έφευγαν. Όμως ένας είχε κάνει το λάθος και έφευγε μπροστά μου. Είχα όλη την ώρα να σημαδέψω τον λούτσο όταν έφευγε. Η βολή τον πέτυχε στην πλάτη και η βέργα του βγήκε στο πλαϊνό πτερύγιο.
Δεν ήταν αυτός που δάγκωσε τον κέφαλο, δυστυχώς...
Είχα μια αμφιβολία όταν πατούσα την σκανδάλη, γιατί το ψάρι είναι στενό και η βολή αρκετά μακρινή. Τον πήρα αγκαλιά και αποφάσισα να βγω.

 

Κολύμπησα αρκετά γρήγορα χωρίς να ψαρέψω στην διαδρομή. Έχω πλησιάσει την παραλίτσα και εξοπλίζω το μεγάλο ξύλινο ψαροτούφεκο. Όμως ένας χοντρός λίχνος κάνει το λάθος να κάνει καμουφλάζ στην άμμο, εκεί που κοιτούσα εγώ. Ο λίχνος χώνεται στην άμμο και δεν φαίνεται καθόλου. Παίρνω το 82αρι ψαροτούφεκό μου και βουτάω πάνω του. Δεν φημίζεται για την ταχύτητα του στην κολύμβηση, αλλά για το καμουφλάζ του.
Το καμουφλάζ...

...και το δόλωμα....











Όμως εγώ τον έχω δει. Βουτάω, σημαδεύω και τον πιάνω. Είναι εύκολος στόχος αρκεί να τον δεις. Έχει ένα μεγάλο στόμα και ακόμη μεγαλύτερη είναι η όρεξή του. Οτιδήποτε περάσει κοντά του κινδυνεύει να φαγωθεί ή μάλλον να το καταπιεί. Καταπίνει ολόκληρη την λεία του, που μπορεί να φτάσει σχεδόν τον μέγεθός του.

 


Είχα πιάσει παλιά έναν λίχνο που είχε καταπιεί ένα κεφαλόπουλο όσο εκείνος! Αυτός είχε καταπιεί έναν μικρό σαργό, ο οποίος σαργός είχε ένα σκίσιμο στα πλευρά του!!! Έτσι τον βρήκε ο λίχνος και τον κατάπιε ολόκληρο.
Πεινούσε πολύ...
Έχει μέσα στο στόμα του ένα "κορδόνι" που μοιάζει με σκουλήκι. Όταν κάποιο περαστικό ψάρι (που μπορεί να το φάει) πλησιάζει, κουνάει το κορδόνι που μοιάζει με θαλάσσιο σκουλήκι. Το ψάρι ορμάει για να το φάει και ο λίχνος καταπίνει το υποψήφιο θύμα του ολόκληρο. Για να αποφύγει τους τυχόν εχθρούς του, μιμείται την δράκαινα. Χώνεται στην άμμο και αν κινδυνέψει, σηκώνει τα ραχιαία πτερύγιά του. Τα πρώτα τρία είναι βαμμένα μαύρα σαν της δράκαινας, μόνο που αυτά δεν έχουν το αντίστοιχο δηλητήριο. Είναι εντελώς ακίνδυνα. Στην βάση του κρανίου του, έχει δύο χοντρά αγκάθια, ένα σε κάθε πλευρά. Είναι χοντρά και πολύ σκληρά και δεν τρυπάνε πολύ λόγω του πάχους τους. Μπορεί να τα χρησιμοποιεί για να διεκδικήσει κάποιο θυλικό ή για να αποφύγει κάποιο αρπακτικό. Δεν γνωρίζω τον λόγο. Δεν έχει λέπια και κάνει ωραία σούπα.  Με αυτά και με αυτά είχα φτάσει πια στην μικρή παραλία. Έβγαλα την στολή προσεχτικά, αποφεύγοντας τις τσούχτρες και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αυτή είναι η αμορφία του χειμωνιάτικου ψαρέματος. Αφ' ενός είσαι μόνος μέσα στην απόλυτη ησυχία, αφ΄εταίρου όταν γυρίσεις σπίτι είναι ακόμη πολύ νωρίς!!! Ειδικά τώρα που με την αλλαγή της ώρας, νυχτώνει νωρίτερα.
Την επομένη σκεπτόμουν να κάνω σούσι το τονάκι. Όμως παρενέβη η Σταυρούλα με την μαγειρευτηκή της φαντασία. Αφού καθαρίστηκε το τονάκι, το χάραξε και έβαλε μέσα λεπτές φέτες από λεμόνι. Μετά ήρθε η σειρά του χοντρού αλατιού. Το ψάρι τοποθετήθηκε σε λαδόκολλα, με ελάχιστο λάδι και άναψε ο φούρνος. Σε λιγότερο από μισή ώρα τρώγαμε. Το τονάκι φανταστικό και μαζί με σαλάτα την κάναμε ταράτσα!!!
Θα φάμε καλά...
Υ.Γ Το υπόλοιπο τονάκι, αφού το ξεψάχνισε η Σταυρούλα από τα κόκκαλά του, το έφτιαξε σάλτσα για μακαρονάδα. Η γεύση!!! σε σχέση με κάποιες άλλες μακαρονάδες φτιαγμένες από κονσέρβα τόνου.....  απίστευτη..... Μμμμμμ!!!!!

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Καλώς τα πρωτοβρόχια...


Η επιστροφή!!!!
Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ


Με το που σχόλασα την Παρασκευή, πήρα δρόμο για τον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Τα είχα φορτώσει όλα και όπου φύγει-φύγει. Μου είχε διαφύγει όμως ότι έχει αρχίζει να χειμωνιάζει και η μέρα μικραίνει. Έφτασα κατά τις 16:30 και βούτηξα στις 17:00. Στις 18:30 δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα. Από την μια επειδή νυχτώνει πιο νωρίς και από την άλλη ο δυνατός νοτιάς που επικρατούσε. 
Βούτηξα και ανοίχτηκα στα κομμάτια που ξέρω. Ο νοτιάς ενισχυόταν όσο περνούσε η ώρα και μου τα θόλωνε όλο και πιο πολύ. Τα ψάρια σχεδόν ανύπαρκτα. Μόνο μικρά και αυτά λίγα. Ανοίχτηκα όσο μπορούσα πιο πολύ, μήπως και αλλάξει η κατάσταση. Σε ένα βαθύ κομμάτι, βρήκα μπάφες (θηλυκούς κεφάλους). Έκανα αρκετά καρτέρια για να δω μήπως υπήρχε κάποιος κυνηγός ανάμεσα στα ψάρια. Δυστυχώς ούτε λαβράκια, ούτε γοφάρια, ούτε κανείς άλλος κυνηγός εμφανίστηκε. Αποφάσισα να πιάσω μερικούς κεφάλους, τους πιο μεγάλους αν είναι δυνατόν. Ετοιμάστηκα να βουτήξω και πήγα να ενεργοποιήσω την υποβρύχια κάμερα. Όμως η κάμερα δεν ήταν πάνω στο ψαροτούφεκο. Από την φούρια μου να προλάβω να βουτήξω, ξέχασα να τοποθετήσω την κάμερα. Βούτηξα και καρτέρεψα. Μετά από λίγο κάποιες μεγάλες φιγούρες.  Σημάδεψα και έπιασα έναν μεγάλο κέφαλο (1,6 κιλά).
Ο μεγαλύτερος...
Τα υπόλοιπα ψάρια σκόρπισαν, αν και δεν είδα πολλά. Μετά από μερικές βουτιές εμφανίστηκαν πάλι μερικοί κέφαλοι. Έπιασα έναν μεγάλο 1,4 κιλών και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Στην τελευταία μου βουτιά μέσα στην σούπα της θολούρας, κάτι νομίζω ότι είδα και ενστικτωδώς έριξα. Έπιασα έναν ακόμη κέφαλο 1,2 κιλών. Ευχαριστημένος από την όλη έκβαση βγήκα. Άλλαξα όσο πιο γρήγορα γινόταν, γιατί βαριά σύννεφα με ισχυρούς κεραυνούς πλησίαζαν γοργά. Χώθηκα στο αμάξι και το οδήγησα εκεί που θα περνούσα την νύχτα. Μετά από λίγο ξέσπασε η μπόρα. Χοντρές και πυκνές ψιχάλες άρχιζαν να πέφτουν. Η καταιγίδα κράτησε αρκετές ώρες. Έφαγα  με πολύ όρεξη ότι είχα φέρει μαζί μου, υπό την υπέροχη και εκκωφαντική μουσική της καταιγίδας. Μετά κουκουλώθηκα και παρατηρούσα την εξέλιξη του φαινομένου μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Ήταν ένας βαθύς, γλυκός ύπνος  συνοδευόμενος από το άγριο νανούρισμα της καταιγίδας. Ξύπνησα λίγο πριν ξημερώσει. Κοίταξα τον ουρανό ο οποίος ήταν πεντακάθαρος. Φυσούσε και ένα απαλό βοριαδάκι. Χαρούμενος πετάχτηκα πάνω, ντύθηκα και οδήγησα στον επόμενο ψαρότοπο. Έβαλα την στολή μου γρήγορα, αφού βίδωσα την υποβρύχια κάμερά πάνω στο ψαροτούφεκό μου, βούτηξα. Τα νερά ήταν πιο καθαρά απ' ότι χτες. Στα πρώτα καρτέρια μου ήρθαν κέφαλοι. Σημάδεψα τον πιο μεγάλο και έπιασα ένα ψάρι του κιλού. Τότε αποφάσισα να μην πιάσω κανέναν άλλον κέφαλο, εκτός και να ήταν πολύ μεγάλος. Στα επόμενα καρτέρια δεν φάνηκε τίποτα και έτσι τράβηξα για τις φυκιάδες. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έπιασα δύο ωραίες μουρμούρες. Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθε από τα πλάγια ένα μικρό λαβράκι. Το μικρό ψάρι καβάλησε το ψαροτούφεκο και ήρθε να σταθεί μερικά εκατοστά μπροστά από την μάσκα μου. Κοντοστάθηκε μπροστά μου, στράβωσε τον σβέρκο του και άνοιξε τα μάγουλά του για να φανεί πιο μεγάλο. Χαμογέλασα και ενώ το χάζευα να χάνεται μέσα στην θολούρα, ήρθε ένα κοπάδι από κεφάλους. Παρατηρώντας το κοπάδι, είδα μια γνώριμη σκιά, να κρύβεται ανάμεσα τους. Ένα καλό λαβράκι το έπαιζε κέφαλος, μήπως και ξεγελάσει κάποιο πιο μικρό ψάρι και το αρπάξει.
Ο λύκος πιάστηκε...

Σημάδεψα στο κέντρο του ψαριού κι πάτησα σκανδάλη. Το ψάρι πετάχτηκε και άρχισε να τρέμει, σημάδι ότι του είχα πετύχει την σπονδυλική στήλη. Το πήρα αγκαλιά και το φίλησα, ζητώντας του συγνώμη. Είχα πιάσει πολλά περισσότερα απ΄ότι περίμενα και αποφάσισα να βγω. Κοιτάζοντας προς τα που θα βγω, παρατήρησα ότι η επιφάνεια της θάλασσας ήταν γεμάτη με φτερο-μέρμηγκα. Αυτά βγαίνουν με τις πρώτες βροχές, για να κάνουν νέες αποικίες. Όμως η χτεσινή βροχή ήταν  πολύ δυνατή και χιλιάδες από αυτά κατάληξαν στην θάλασσα.
Η γενοκτονία..
Μια γενοκτονία που περνάει απαρατήρητη από εμάς, τους πολυάσχολους ανθρώπους. Μια γενοκτονία που η Σοφία της Φύσης προστάζει, χωρίς να θέσει σε κανένα απολύτως κίνδυνο την ισορροπία του όλου οικοσυστήματος. Παράλληλα θα γίνουν και τροφή για αρκετά ψάρια. Μόνο οι δικές μας μονομερείς αποφάσεις έχουν θέσει τον πλανήτη σε κίνδυνο, στον βωμό του χρήματος. Αυτή η ενέργεια που λέγεται χρήμα και που στην εποχή μας έχει τόσο μεγάλη δύναμη, δεν είναι κάτι το αρνητικό. Το να έχεις χρήματα δεν είναι κακό. Είναι μια πολύ μεγάλη ευλογία στην εποχή μας. Ο τρόπος απόκτησης ή/και ο τρόπος χρήσης του χρήματος είναι αυτό που κάνει την διαφορά. Και κοιτάζοντας πόσο χάλια (πόλεμοι, πείνα, αρρώστιες κλπ) έχουμε καταντήσει τον υπέροχο πλανήτη μας, μάλλον κάτι δεν κάνουμε σωστά, όταν βάζουμε πάνω από τις ανθρώπινες ζωές το χρήμα. Μήπως είναι καιρός ο  καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και όλοι μαζί να σώσουμε το σπίτι μας, αυτόν τον υπέροχο και σοφό πλανήτη που ονομάζεται Γη;;;;;
Με αυτές τις σκέψεις βγήκα και πήγα στο αυτοκίνητό μου. Τακτοποίησα τα πράγματα και οδηγώντας έφτασα σε ένα άλλο μέρος που με περίμενε ο φίλος μου ο Πέτρος. Πιάσαμε την κουβεντούλα για τα ψάρια κλπ. Ο Πέτρος είχε δολώσει 2 ζωντανές ζαργάνες και τις είχε αμολήσει για να ανοιχτούν στο πέλαγος. Την ώρα που μιλούσαμε, καμιά πενηνταριά μέτρα ανοιχτά, πήδηξε στον αέρα ένας ξιφίας. Το καρούλι της πετονιάς του Πέτρου γύριζε και σφύριζε σαν τρελό. Τρέχει ο Πέτρος να το πιάσει, τρέχω εγώ για να πάρω τον εξοπλισμό μου. Τα βουτάω όλα και βουρ στην θάλασσα. Το ψάρι έχει πάρει περί τα 1000 μέτρα πετονιά και μάχεται σθεναρά. Πότε-πότε βλέπω τον Πέτρο να τον τραβάει το ψάρι βίαια προς την θάλασσα. Κολυμπώ όσο πιο γρήγορα μπορώ προς την κατεύθυνση της πετονιάς. Ίσως αν είμαι τυχερός να δω τον ξιφία και αν τα καταφέρω να τον χτυπήσω με το ψαροτούφεκο για να σιγουρευτούμε το ψάρι του Πέτρου. Έχει περάσει μισή ώρα και ο Πέτρος έχει φέρει τον ξιφία περί τα 200 μέτρα κοντά, αλλά παράλληλα με την παραλία. Εγώ κολυμπώ με όση δύναμη έχω. Τότε καμιά εκατοστή μέτρα μακριά μου, ο ξιφίας πηδάει για μια ακόμη φορά έξω από το νερό. Μετά από μερικά λεπτά ακούω τον Πέτρο να μου φωνάζει. Μου γνέφει ότι όλα τελείωσαν. Η πετονιά είχε σπάσει, με αποτέλεσμα ο ξιφίας να φύγει. Κατά τα λεγόμενα του Πέτρου, καθώς πλησίαζε στην ακτή το ψάρι, η πετονιά έμπλεξε κάπου και στη κόντρα του μεγάλου ψαριού δεν άντεξε την πίεση και έσπασε.
Γύρισα πίσω στεναχωρημένος, περισσότερο που δεν μπόρεσα να δω τον ξιφία μέσα στο νερό και όχι επειδή δεν πιάστηκε. Να είχα και κανένα πλάνο του....
Ήμουν ανοιχτά και είπα να κάνω μερικά καρτέρια στα βαθιά. Ο καιρός είχε γίνει ΝΝΔ και η θολούρα άρχισε να κάνει την παρουσία της πιο έντονη. Έκανα κάποια καρτέρια. Σε ένα από αυτά προσγειώθηκαν στα -15 μέτρα. Στο τέλος του καρτεριού, μου εμφανίστηκαν από τα δεξιά μου δύο σκιές. Τσιπούρες και αρκετά μεγάλες. Σημάδεψα στο κέντρο το κοντινότερου ψαριού και πάτησα την σκανδάλη. Η τσιπούρα χάθηκε μέσα στην πυκνή θολούρα μαζί με την βέργα μου. Χωρίς να ήμουν σίγουρος για την βολή μου αναδύθηκα. Τραβώντας κοντά μου την βέργα, την ένοιωσα βαριά. Όταν την έφερα κοντά μου, είδα ότι είχα πιάσει μια κιλίσια τσιπούρα (1200 γρ.)
Η βασίλισσα του χειμώνα πιάστηκε...




Την πήρα αγκαλιά και φιλώντας την βγήκα. Είχαν μαζευτεί αρκετοί ψαράδες κι έτσι πήγα πιο κάτω για να βγάλω μια φωτογραφία όλα τα ψάρια μαζί. Ντύθηκα και πήγα πίσω στον Πέτρο και αφού τα είπαμε, πήρα τον γυρισμό για την Αθήνα. Εκεί ο Ποιητής των Ουρανών μου έδωσε ένα υπέροχο ακόμη δώρο. Είχε φτιάξει έναν αναγεννησιακό πίνακα από πραγματικά υλικά και με αποχαιρετούσε από την Β. Εύβοια. (Δείτε την 1η φωτογραφία!!!)
Όλα μαζί.....
Όμως ο Ποιητής των Ουρανών, είχε Πάρει την παλέτα Του και μας Ζωγράφισε έναν αναγεννησιακό πίνακα για να μας Δείξει πόσο υπέροχος είναι ο πλανήτης Γη, το σπίτι μας.
Έφτασα στο σπίτι και την επομένη μαζί με την καλή μου και την αδελφή της την Αθανασία απολαύσαμε το λαβράκι και την τσιπούρα στα κάρβουνα.
Καλή μας...
...όρεξη...











Υ.Γ. Το ειρωνικό είναι, το ίδιο απόγευμα στα δίχτυα ενός συγγενή του Πέτρου πιάστηκε ένας ξιφίας 40 κιλά. Είχε αγκίστρια στο στόμα του και έσερνε μια πετονιά αρκετών μέτρων. Αυτά μου είπε ο Πέτρος τηλεφωνικώς....







Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Τα κόκκινα έσωσαν την παράσταση!!!!


Η παρέα μου το χταποδάκι.....

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ


Μια εβδομάδα αργότερα πήγα στο ίδιο μέρος ελπίζοντας για μια καλή έκπληξη. Δεν είχα και μεγάλες απαιτήσεις, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όπως λέει ο σοφός λαός μας. Έφτασα νωρίς και ετοιμάστηκα με πολύ ανυπομονησία μπορώ να πω. Αυτό το μέρος πάντα με συνεπαίρνει και νοιώθω μεγάλη χαρά όταν βουτάω στα βαθιά μπλε νερά του. Χαιρέτησα τον μεγάλο βράχο καθώς το πλησίασα. Τόσα χρόνια τώρα έχουμε γίνει καλοί φίλοι. Πόντισα την σημαδούρα μου και ετοιμάστηκα να ξεκινήσω τα καρτέρια. Όμως το ψάρεμα ξεκίνησε με μια καλή σουπιά, που έκανε το λάθος να είναι κάτω από τα πέδιλά μου. Την κρέμασα στην σημαδούρα και ξεκίνησα τα καρτέρια. Τα μικρόψαρα ήταν πάλι παρόντα. Τα χαιρέτησα κι εκείνα και ξεκίνησα τα καρτέρια. Μόνο που αυτήν την φορά οι διάφοροι κυνηγοί περνούσαν πιο βαθιά. Αφού έβγαλα κάποιο βαρίδι από την ζώνη μου, ξεκίνησα τα λίγο πιο βαθιά καρτέρια. Παρ όλη την εκπληκτική ήμερα (άπνοια, ήλιος) ήμουν μόνος. Έτσι χαλάρωσα για να απολαύσω το ψάρεμά μου. Τα τονάκια περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα. Αστόχησα και 2-3 φορές, σε κάποιες απελπισμένες βολές. Σχεδόν σε κάθε ξεκούραση μου, ανάμεσα στις βουτιές, είχα συντροφιά ένα χταποδάκι. Ένα πλασματάκι, που δεν ήταν ούτε μισό κιλό. Ήταν περιτριγυρισμένο από πέρκες και χάνους, ψάχνοντας να του φάνε κανένα κομμάτι από τα πολλά πόδια του. Τα έδιωξα 3-4 φορές και το χταποδάκι βρήκε έναν σύμμαχο.  Έτσι κάθε φορά που πλησίαζα τον βράχο για ξεκούραση, σκαρφάλωνε πάνω σε μια πέτρα και με κοιτούσε. Έκανε μια τέλεια παραλλαγή, όχι μόνο σε χρώματα, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει και εξογκώματα!!! Ναι καλά διαβάσατε. Αν δεν δείτε με τα ίδια σας τα μάτια μια παραλλαγή ενός χταποδιού πόσο τέλεια, δεν μπορείτε να το πιστέψετε. Ευτυχώς υπάρχουν και τα video στο διαδίκτυο. Αυτή η παρέα κράτησε αρκετή ώρα. Σε κάποια ξεκούρασή μου, το πλησίασα και αργά-αργά πήγα να το χαϊδέψω. Εκείνο άλλαξε μονομιάς χρώματα και πετώντας μου μελάνι τράπηκε σε φυγή. "Μάλλον δεν είμαστε και τόσο καλοί φίλοι..." σκέφτηκα χαμογελώντας.

Ο "φίλος" την έκανε...

Ενώ ετοιμάζομαι να βουτήξω, η ματιά μου πιάνει μια ανεπαίσθητη κίνηση κάτω από μια πέτρα. Βουτάω και βλέπω μια καλή σκορπίνα. Αφήνω το μεγάλο ξύλινο ψαροτούφεκο κάτω και κολυμπώ γρήγορα προς την σημαδούρα. Παίρνω το κοντό, οπλίζω και βουτάω. Σημαδεύω και ρίχνω. Πιάνω μια κόκκινη σκορπίνα 380 γρ. Καθώς παίρνω το απαραίτητο πλάνο, βλέπω ότι έχει μισο-χωνέψει έναν γαύρο, σαν το μισό της μπόι. "Μπράβο όρεξη!!!" σκέφτηκα θαυμάζοντας την.
Η πρώτη ήταν ορεξάτη...
Την ώρα που έπαιρνα το πλάνο με τον γαύρο, δεν πρόσεξα και ένα από τα ραχιαία της αγκάθια με στίμπησε ίσα-ίσα στο κέντρο της παλάμης μου. Μετά από λίγο το χέρι μου είχε μουδιάσει. Την κρεμάω στην σημαδούρα και παίρνω πάλι το μεγάλο ψαροτούφεκο. Καθώς κολυμπώ για να βουτήξω, το μάτι πιάνει μια βεντάλια που δεν ταίριαζε σε μια κάθετη σχισμή. Ήταν το πλαϊνό πτερύγιο μιας σκορπίνας. "Θα τρελαθούμε σήμερα. Μια πιο μεγάλη κόκκινη σκορπίνα !!!" αναλογίστηκα. Αφήνω το μεγάλο, κολυμπώ στη σημαδούρα, παίρνω και οπλίζω το μικρό ψαροτούφεκο. Βουτάω και πιάνω μια σκορπίνα 700 γρ. κόκκινη κι αυτή.
Η δεύτερη....
Καθώς την κρεμώ κι αυτήν στην σημαδούρα, κάτι δεν μου ταιριάζει με το περιβάλλον. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω μια σουπιά. Έχει γίνει ένα με τις πέτρες. Μόνο το ωοειδές σχήμα της την πρόδωσε κι αυτό με μεγάλη δυσκολία. Όμως αυτή ήταν μικρή και αποφάσισα να μην την πιάσω.
Μπορείτε να δείτε την σουπιά;

Πριν γυρίσω στα καρτέρια, αποφάσισα να ψάξω όποιες πέτρες μου άρεσαν, μήπως υπάρχει καμιά σκορπίνα ακόμη. Στην τελευταία πέτρα καθώς κοίταξα από κάτω της , είδα άλλη μια μεγάλη. Σημάδεψα και έπιασα την πιο μεγάλη (750 γρ) κόκκινη κι αυτή. Δεν θυμάμαι να έχω πιάσει ποτέ τρις σκορπίνες τόσο κοντά η μια στην άλλη. Αφού τη τακτοποίησα κι αυτήν πήρα το μεγάλο.
Η τρίτη και μεγαλύτερη!!!
Ξεκίνησα πάλι τα καρτέρια και σε κάποια στιγμή μου ήρθαν τονάκια.  Αυτή την φορά είχα πιάσει το σωστό πόστο και το ψαρτούφεκο ήταν στραμμένο προς την σωστή κατεύθυνση. Καθώς καταδυόμουν τα μικρόψαρα έκαναν δυο καλά σπασίματα. Προσγειώθηκανστον βυθό και οι αισθήσεις μου ήταν στο μάξιμουμ. Δεν έχουν περάσει μερικά δευτερόλεπτα, όταν από τα αριστερά μου εμφανίστηκαν τρία ψάρια.Ήρθαν με ταχύτητα, αλλά εγώ ήμουν έτοιμος. Σημάδεψα το τρίτο και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα εκτινάχθηκε και πέτυχε το τονάκι στην μέση. Άρχισε ένας τρελός χορός  με το τονάκι να προσπαθεί να απαλλαγεί μάταια από την βέργα μου. Κράτησα τεντωμένο το σκοινί και ένοιωθα την δύναμη αυτού του μικρού θαλάσσιου πύραυλου. Οι δονήσεις και οι κραδασμοί  του μεταφέρονταν μέσω του σχοινιού στο χέρι μου. Είχε μια απίστευτη δύναμη κι όμως δεν ήταν ούτε ένα κιλό (910 γρ). Μετά από λίγο το κιλίσιο τονάκι το είχα στα χέρια μου.

Το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που του είχα προκαλέσει το κρέμασα κι αυτό στην σημαδούρα μου. Είχε έρθει η στιγμή για να φύγω. Όμως θυμήθηκα την φίλη μου την ανεμώνη από την προηγούμενη εβδομάδα. (Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο).

Έκοψα μερικά από τα βράγχια από το τονάκι και της τα πρόσφερα. Εκείνη αγκάλιασε το έδεσμα με τα φαρμακερά της πλοκάμια και ευχαριστώντας με, άρχισε ένα αναπάντεχο τσιμπούσι.
Όλα μαζί...
Την χαιρέτησα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό Μπορεί αυτή την φορά να μην έπιασα κάτι πολύ μεγάλο, αλλά τα τρία κόκκινα έσωσα την παράσταση!!!
Τέλος για σήμερα!!!!
Υ,Γ. Στην γλώσσα των ψαροτουφεκάδων κόκκινα συνήθως ονομάζουμε τις συναγρίδες και μετά όλα τα άλλα κόκκινα ψάρια. Στην περούσα περίπτωση οι τρεις κόκκινοι σκορπιοί μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Οι δύο μεγάλοι ψήθηκαν στα κάρβουνα και τους απολαύσαμε με την Σταυρούλα την επομένη στην παραλία μετά από το μπάνιο μας. Έτσι άλλη μια μέρα έκλεισε απλά μεν αλλά υπέροχα δε. Τελικά ζούμε στην ομορφότερη χώρα στον πλανήτη μας. Το μόνο που χρειάζεται να το συνειδητοποιήσουμε και να της φερόμαστε ανάλογα, πιστεύω!!!  

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Όταν οι κυνηγοί πεινάνε....


Η καλημέρα ενός πολύ απλού οργανισμού...

Ο απότομος κάβος φαινόταν από μακριά πολύ επιβλητικός! Καθόταν αγέρωχος να ατενίζει το απέραντο-βαθύ γαλάζιο, λες και ήταν ο απόλυτος μονάρχης!!! Πολλά χρόνια τον ψαρεύω, αλλά πάντα με συνεπαίρνει τι θα συναντήσω. Υπάρχει μια ανυπομονησία εκ μέρους μου όταν επισκέπτομαι αυτόν τον ψαρότοπο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί να δεις τα ψάρια της ζωής σου ή μπορεί να μην δεις τίποτα. Πάντα υπάρχει ένα suspense στην όλη ατμόσφαιρα. Κολύμπησα την απόσταση και έφτασα εκεί που ήθελα. Ο καιρός ήταν τέλειος. Ελαφρύς κυματισμός με το ανάλογο ρέμα, ορατότητα μέχρι τα 10-12 μ.. και πολλά-αμέτρητα μικρόψαρα (καλογριές, αθερίνες, ψιλή σαρδέλα, γόπες, γαύροι και μελανούρια). Μάλιστα η αθερίνα -σε απίστευτα μεγάλους αριθμούς- ήταν κυριολεκτικά "παστωμένη" στα βράχια έξω-έξω. 
"Μάλλον κάποιοι κυνηγοί θα υπάρχουν στην περιοχή για να είναι τόσο έξω η αθερίνα. Εύχομαι να είναι λίγο μεγάλοι..." σκέφτηκα. Πόντισα την σημαδούρα και άρχισα τα καρτέρια. Και οι κυνηγοί ήταν παρόντες. Λόγο της περιορισμένης ορατότητας, δεν μπορούσα να δω από που έρχονται τα ψάρια. Όμως είχα αμέτρητους συμμάχους για αυτό, τα μικρόψαρα. Η παραμικρή τους κίνηση με ειδοποιούσε από που θα πλησίαζε ο θηρευτής. Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή. Οι βουτιές συνεχίζονταν κι εγώ περίμενα υπομονετικά. Ήταν τέτοια η προσήλωσή μου, που δυο φορές τρόμαξα από μικρά ψάρια. Ένα μικρό μελανούρι και μια γιαλένα μου ήρθαν από πίσω. Εγώ κοιτώντας το βαθύ γαλάζιο ούτε που τα πήρα χαμπάρι. Και τα δύο ψαράκια μπήκαν στο οπτικό μου πεδίο πολύ πλάγια και κοντά στην μάσκα μου. Αυτό είχε σαν συνέπεια να φανούν μεγάλα, διασπώντας την νιρβάνα που είχα μπει. Πετάχτηκα κάνοντας πίσω για να καταλάβω το μέγεθος των ψαριών και φυσικά όταν το συνειδητοποίησα ξέσπασα στα γέλια και διέκοψα την βουτιά μου. Από τις μπουρμπουλήθρες που άφησα όταν γελούσα, τα ψαράκια εξαφανίστηκαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.....
Καθώς ξεκουραζόμουν και το βλέμμα μου κοιτούσε στο πουθενά, είδα μια ανεμώνη να ταλαντεύεται στον ρυθμό των αναπαίσθητων κυμάτων, σαν να με χαιρετούσε. Καθόταν εκεί, κολλημένη στον βράχο και περίμενε υπομονετικά να περάσει κάτι για να φάει. Δεν παραπονιόταν, δεν έκανε πλάνα για το μέλλον της!!!
"Μήπως αυτή δεν είναι η ουσία!!! Να κάνεις την προσπάθειά σου και να αφήνεσαι στα κύματα της Ζωής;;; Και πόσα από τα πλάνα σου, τα πολύπλοκα πλάνα σου πραγματοποιούνται; Ελάχιστα. Πόσες φορές το Σύμπαν δεν γέλασε με αυτά που κατέστρωνα;;;" σκέφτηκα μελαγχολικά .....
Όμως, καθώς άρχιζε να ξημερώνει το σκηνικό άλλαξε δραματικά. Η μέχρι τότε ηρεμία του τοπίου αποτελούσε πια παρελθόν. Κυνηγοί εμφανίστηκαν τρομάζοντας τα μικρόψαρα. Οι διάφορες σκέψεις μου εξαφανίστηκαν μονομιάς. Οι πρώτοι που εμφανίστηκαν ήταν τα ρίκια (μικρά τονοειδή). Είτε μεμονωμένα, είτε κοπαδιαστά, τα ρίκια επιτέθηκαν στο ψιλό (μικρόψαρα). Η ασημένια-ζωντανή κουρτίνα από τα μικρόψαρα, άλλαζε σχήμα αναλόγως από που δεχόταν επίθεση. Τα ρίκια δεν ήταν ούτε κιλό και έτσι τα αγνόησα. Απλά τα παρατηρούσα αποσβολωμένος από την απίστευτη ταχύτητά τους όταν επιτίθονταν. Συντόνιζαν τις κινήσεις τους προκαλώντας τον τρόμο στο ψιλό. Πότε-πότε κάποιο ρίκι άρπαζε ένα ψαράκι και μετά ορμούσαν όλα μαζί για το ποιος θα φάει το δύστυχο θύμα. Γίνονταν μια μπάλα για εκατοστά του δευτερολέπτου και μετά πάλι από την αρχή στο κυνήγι.




Που και πού περνούσαν και τόνοι. Κάποια από τα ψάρια ήταν πολύ μεγάλα. Το ένα μάλιστα ήταν εντός βολής, αλλά ποιος να τολμήσει να ρίξει; Αν το ψάρι δεν μείνει στον τόπο, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα έχανα το ψαροτούφεκό μου ή στην χειρότερη θα πνιγόμουν. Με αυτούς τους γίγαντες δεν είναι να παίζει κανείς. Χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, που εγώ δεν έχω και δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο ήταν το ψάρι. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν +100 κιλά!!! Κάποια στιγμή μου ήρθαν δύο τόνοι περί τα 10 κιλά. Αυτούς μπορούσα να τους διαχειριστώ. Την ώρα που σημάδευα τον πρώτο, έκανε μια απότομη στροφή και δεν μπόρεσα να ρίξω. Όμως από πίσω του ερχόταν ο δεύτερος. Καλύτερα προετοιμασμένος σημάδεψα κι έριξα. Το ψάρι πρόλαβε και έσκυψε και η βέργα τον βρήκε πίσω στην ουρά. Με το που ανέπτυξε ταχύτητα, στο πρώτο του τίναγμα, πέταξε την βέργα. Το καλό είναι ότι μάλλον θα ζήσει, γιατί η πληγή ήταν επιπόλαιη. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Μόνο που τα ψάρια περνούσαν μακριά μου και με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ απτόητος συνέχιζα να καρτερεύω εκστασιασμένος από το όλο σκηνικό. Η ασημένια κουρτίνα από το ψιλό έδινε μια απερίγραπτη ομορφιά στο άγριο-βαθύ μπλε σκηνικό. Ανάλογα την επίθεση, άλλαζε το σχήμα της. Πότε-πότε, όταν η επίθεση γινόταν στο κέντρο του σχηματισμού, η ασημένια κουρτίνα στροβιλίζονταν γύρω από τον εαυτό της. Προσπαθώντας να πάρω το καλύτερο πλάνο, αρκετές φορές δεν έριξα για να πιάσω το ψάρι, αλλά κοιτούσα να είναι η επίθεση μέσα στο πλάνο της υποβρύχιας κάμερας μου. Η επίθεση κρατούσε πολύ λίγο, κάποια δευτερόλεπτα. Αν δεν πατήσεις την σκανδάλη στο δευτερόλεπτο που θα σου δώσει το τονάκι..... μετά είναι πολύ αργά....
Την ώρα που ξεκουραζόμουν, βλέπω κάποιον ψαροτουφεκά να πλησιάζει.
Αλληλο-χαιρετηθήκαμε, με προσπέρασε και συνέχισε την πορεία του. Φορούσε ένα μονοσόρτς, κοντά πέδιλα και επιγονατίδες!!! Κρατούσε στο χέρι ένα κοντό καμάκι και στο άλλο μια ενισχυμένη απόχη. Κάνει μια βουτιά και πιάνει έναν αχινό. "Καθένας κάνει ότι μπορεί..." σκέφτηκα. Όμως ήταν δεμένος με ένα χοντρό σκοινί. Καθώς η σημαδούρα-μπιτόνι με προσπερνά, βλέπω ότι ο τύπος πρέπει να έχει μαζέψει καμιά εκατοστή κιλά αχινούς και συνεχίζει απτόητος. Τι να πει κανείς. Ο αχινός έχει κηρυχθεί είδος προς εξαφάνιση και απαγορεύεται η αλιεία του. Από την άλλη, αν ο τύπος είναι άνεργος λόγω της κρίσης και έχει οικογένεια να θρέψει;;;; Με αυτές τις σκέψεις προετοιμάστηκα για την επόμενη βουτιά.
Μετά από λίγο μου ήρθαν τονάκια. Μάλλον παλαμίδες ήταν. Το κοπάδι με πλησίασε με μεγάλη ταχύτητα από τα αριστερά μου. Τα πρώτα ψάρια ήταν τα λίγο πιο μεγάλα. Όμως η ορμή τους ήταν τέτοια που δεν υπήρχε περίπτωση να τα προλάβω. Στάθηκα ακίνητος παρακολουθώντας το κοπάδι. Καθώς περνούσαν από μπροστά μου, η ταχύτητά τους ελαττώθηκε, δίνοντάς μου την ευκαιρία για μια βολή. Σημάδεψα ένα από τα τελευταία και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε την παλαμίδα στην μέση. Μια ξέφρενη πορεία ξεκίνησε το ψάρι. Όμως η σιγουριά της βολής μου με έκανε να το κοντράρω αρκετά. Ένοιωθα στο σχοινί την δύναμη του ψαριού καθώς πάλευε. Μου αντιστάθηκε σθεναρά περί τα 10 λεπτά, μέχρι να το πάρω στα χέρια μου.
Ο πύραυλος πιάστηκε...

Ενεργοποίησα την κάμερα και πήρα το πλάνο που ήθελα. Σε κάποια στιγμή το ψιλό κινήθηκε αργά-αργά και σταθερά προς τον τοίχο του γκρεμού. Αυτή η κίνηση μου θυμίζει περαστικό μαγιάτικο. Τα μάτια μου θα πρέπει να είχαν γίνει σαν φινιστρίνια πλοίου μεγάλα!!! Έψαχνα να βρω που είναι το ψάρι. Το είδα όταν ήταν πολύ αργά. Είχε κινηθεί χαμηλότερα από εμένα, με προσπέρασε χωρίς να μου δώσει σημασία. Είδα το δυνατό μα ταυτόχρονα υπέροχο πλάσμα να χάνεται ανενόχλητο στο βαθύ μπλε. Ήταν καμιά 10-15αρια κιλά.  "Λες να ήταν μόνο του;;;; ..." αναρωτήθηκα.  Τότε έσβησε και η κάμερα. Την κρέμασα στην σημαδούρα μου και αφού ετοιμάστηκα βούτηξα για καρτέρια μήπως.... Μετά από 2-3 βουτιές, το ψιλό έκανε πάλι την ίδια κίνηση. Αργά, μα σταθερά κινήθηκε και κώλυσε πάνω στα βράχια. Κάποια ψαράκια, όπως οι καλόγριες χώθηκαν μέσα στις τρύπες του βράχου. Μια μεγάλη τρύπα είχε ανοίξει στην ασημένια κουρτίνα μπροστά μου. Διέκρινα δύο σκιές να πλησιάζουν γοργά από το βαθύ μπλε. "Μάλλον μαγιάτικα είναι..." σκέφτηκα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και έστριψα ελαφρά το ψαροτούφεκο προς την μεριά του προπορευόμενου ψαριού. Το μαγιάτικο είχε "κεφαλώσει και ερχόταν να με φάει"... όπως λέμε στην διάλεκτο του ψαροτούφεκου. Όταν μπήκε εντός βολής σημάδεψα το μάτι του. Αυτό συνέχισε να έρχεται καταπάνω μου κι εγώ πάτησα την σκανδάλη. Πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε, είδα το ψάρι να βυθίζεται τρεμάμενο. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα και του καρφώθηκε στο μάτι, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Τράβηξα το σκοινί και το πήρα στην αγκαλιά μου. Το κακό ήταν ότι δεν είχα το πλάνο της βολής, ούτε καν μια υποβρύχια φωτογραφία....


Είχαν περάσει αρκετές ώρες και εγώ ήμουν κατευχαριστημένος και από τα υποβρύχια πλάνα μου, αλλά και από τα έπαθλα που μου Είχε Δώσει. Έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αφού ντύθηκα πήγα σε μια άλλη παραλία και τράβηξα τις φωτογραφίες που ήθελα και δρόμο για το σπίτι.
...... χωρίς λόγια....

Γύρισα σπίτι όπου με περίμενε η Σταυρούλα και αφού τελείωσε το χοροπηδητό της όταν είδε το ψάρι, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκίνησα το φιλετάρισμα του υπέροχου ψαριού!!!

Θα φάμε καλά απ' ότι φαίνεται!!!

Το μαγιάτικο ζύγιζε 11,6 κιλά και η παλαμίδα 820 γραμμάρια.

Υ.Γ. Όσα πλάνα και να είχα κάνει όταν ξεκινούσα τις βουτιές μου, τέτοιο αποτέλεσμα δεν το περίμενα!!!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Φουρτούνες-Φουρτούνες Καρπάθικες φουρτούνες. Μέρος δευτερο...

Οι γερμανοί ξανάρχονται (τα ψάρια)!!!

Φωτογραφία- video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σοφία Σκευοφύλακα




Έχει πολύ αέρα και φέτος στην Κάρπαθο, αλλά την παραμονή της Μεγαλόχαρης τα μποφόρ φτάσανε τα 8 ΒΒΔ. Έτσι αποφάσισα να πάω σε ένα μέρος που δεν το πιάνει ο καιρός, αλλά είναι πολύ θολά. Παλιά όταν είχε δυνατό βοριά, είχα δει μεγάλους κυνηγούς όπως λίτσες, λαβράκια, λούτσους, σαλάχια και άλλα. Αυτά περίμενα να δω κι εγώ και βούτηξα. Πόσα καρτέρια έκανα, δεν ξέρω. Πέρα από έναν καλό σαργό που χώθηκε σε έναν λαβύρινθο, που ούτε ο Μινώταυρος δεν θα μπορούσε να βγει, δεν είδα τίποτε μεγάλο. Συνέχισα τα καρτέρια αλλά τίποτε. Τα μόνα ψάρια που είδα ήταν οι γερμανοί (ψάρια). Αυτά τα ψάρια εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια του Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα ονόμασαν γερμανούς, γιατί είναι μαύροι σαν τους Ναζί και πάνω από το μέτωπό τους υπάρχει ένα αγκάθι (το όπλο του όπως λένε οι παλιοί) που είναι και δηλητηριώδες. Επίσης δηλητηριώδη είναι όλα του τα αγκάθια. Με έχουν τσιμπήσει πολλές φορές. Όχι μόνο τσούζει αλλά και καίει το δηλητήριο τους.. Το μετωπιαίο του αγκάθι δεν με έχει τσιμπήσει, αλλά λένε ότι πονάει πιο πολύ από τα υπόλοιπα.
Ο γερμανός και το "μετωπιαίο όπλο" του
Η εξέλιξη των ειδών: Κάτω ο κανονικός γερμανός & πάνω ο άσπρος...

Όποιος τον τσιμπήσει χρειάζεται να βάλει το τσιμπημένο σημείο σε καυτό νερό. Όμως οι γερμανοί (ψάρια) έχουν ζευγαρώσει με σάρπες και έτσι έχει δημιουργηθεί ένα καινούργιο είδος, που στην Κάρπαθο τους ονομάζουμε λευκούς γερμανούς. Αυτό το είδος έχει το σχήμα και τις κίτρινες γραμμές της σάλπας αλλά έχει όλα τα αγκάθια του γερμανού. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έπιανα τους πιο μεγάλους από τα πολλά κοπάδια που έβλεπα. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα 14. Εκεί που καρτέρευα έπιασα και έναν σκάρο και μια καλή χειλού.
Η μεραρχία πιάστηκε...

Βλέποντας ότι δεν έχει τίποτε άλλο, αποφάσισα να βγω. Καθάρισα τα ψάρια στην παραλία. Το καθάρισμα των γερμανών (τα ψάρια), είναι πολύ εύκολο. Κόβεις το κεφάλι διαγώνια και έτσι αφαιρείς τα πλαϊνά και τα κάτω πτερύγιά του. Τραβώντας το κεφάλι φεύγουν και τα εντόσθια. Έτσι μένει μόνο τα δύο φιλέτα. Εμείς τους τρώμε τηγανητούς και είναι πολύ νόστιμοι. Έχω ακούσει ότι κάνουν και καλή κακαβιά, αλλά προσωπικά δεν την έχω δοκιμάσει.
στην κατανάλωση!!!
Από την παραγωγή...

Ο Ζακ και η φασολιά...

Εννοείται ότι οι αγροτοδουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Συνέχεια είχε το μάζεμα των κρεμμυδιών. Αφού τα διαλέξαμε σε μέγεθος και ποιότητα μπήκαν στα ανάλογα καφάσια και να φυλαχθούν σε σκιερό μέρος. Αυτά που δεν είχαν τελειωμό ήταν τα αμπελοφάσουλα. Κάθε μέρα μπορούμε να μαζεύουμε αρκετά. Ειδικά αν ανέβει κανείς την σκάλα και ψάξει ψιλά, γεμίζει σακούλες. Αισθάνθηκα σαν τον Ζακ και η φασολιά. Ο Jack στο ομώνυμο παραμύθι δεν χρησιμοποιούσε σκάλα! "Από αυτήν την αναρριχητική της ικανότητα μάλλον εμπνεύστηκε η Ντυβάλ Μαρί και έγραψε το παραμύθι" σκέφτηκα.
Έχουμε να τρώμε αμπελοφάσουλα και εγώ δεν ξέρω μέχρι πότε. Όσο για τα καμάρια του farmer John, οι ντομάτες, καλά κρατούν κι ας είναι στα τελευταία τους. Του χρόνου πάλι ναμαστε καλά....
Αναρωτήθηκα όμως τι είναι αυτό που μου αρέσει στις αγροτοδουλειές; Εμένα με τρελαίνει η θάλασσα και όχι τόσο η στεριά. Τι είναι αυτό που με κάνει να τριγυρνώ στον κήπο του πατέρα μου όταν δεν βουτώ; Μετά από αρκετές σκέψεις καταστάλαξα στην εξής απάντηση. Εδώ στην Κάρπαθο, όπως και σε πολλές περιοχές της υπέροχης Ελλάδας μας, δεν ακούς τίποτε. Μόνο τον αέρα ή τα κύματα (επειδή το σπίτι είναι κοντά στην θάλασσα). Έτσι λοιπόν την ησυχία που βρίσκω όταν ειδικά είμαι κάτω από το νερό, την ίδια ηρεμία παρατήρησα ότι βρίσκω και στον κήπο του πατέρα μου. Μια αίσθηση που διαπερνά την ψυχή σου και ηρεμεί το πνεύμα σου, μια πολύ βαθιά γαλήνη. Κάτι που όσοι μένουμε στην πολυτάραχη Αθήνα έχουμε χάσει και όταν μας δοθεί η ευκαιρία τόσο πολύ αναζητούμε και ποθούμε. Το να μην ακούς τίποτα, αυτήν την απύθμενη γαλήνη....
Χυμός φραγκόσυκου!!!

Η νέα ευρεσιτεχνία του farmer John, είναι ο χυμός φραγκόσυκου. Επειδή η φραγκοσυκιά παράγει πάρα πολλά και δεν προλαβαίνουμε να τα τρώμε, σκέφτηκε να τα κάνουμε χυμό. Μια πλούσια και αρκετά πηχτή γεύση σε κατακλύζει με το που πίνεις αυτόν τον φανταστικό χυμό. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και δεν προλαβαίνουμε να τα ξεζουμίζουμε. Στην υγεία μας...




Βέβαια αρκετά μεσημέρια με απασχολούσε ένα διαφορετικό project. Μετά από πολλά χρόνια απεφάσισα να ξαναπιάσω τα μολύβια, τα κάρβουνα, τις γόμες μου.....  έτσι βάλθηκα να ζωγραφίσω την καλή μου. Μου πήρε αρκετά μεσημέρια για να το τελειώσω. Σκοπός μου ήταν να το τελειώσω πριν το δει η Σταυρούλα και τα κατάφερα. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν μπορώ να το κορνιζάρω στο νησί, γιατί πρέπει να περιμένω μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου.... Έτσι το κορνίζωμα θα γίνει στην Αθήνα. Τουλάχιστον το τελείωσα και τώρα πρέπει να το κρύψω μέχρι....

Το project ζουζούνα...

Τα σκαρδουπάκια...

Φυσικά μου είναι αδύνατον να ψαρεύω κάθε μέρα. Έτσι κάθε 3 ή 4 μέρες έχω ρεπό. Κάποιες από αυτές τις μέρες, παίρνω τα καλάμια μου και πάω στο λιμανάκι του Φοινικιού για να ψαρέψω. Εκεί είτε με παρέα (Σταυρούλα ή Σοφία), πιάνω αυτά που δεν κυνηγώ με το ψαροτούφεκο. Τα αγαπημένα μου θηράματα είναι τα σκαρδούπια. Είναι μικρά ψαράκια που τηγανητά είναι υπέροχα, τα τρώμε ολόκληρα.Όταν πεινάνε ορμάνε σαν τα πιράνχας. πολλές φορές τα πιάνουμε δύο-δύο. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μικρά αγκιστράκια και ζύμη για δόλωμα. Άλλες φορές, όταν τα σκαρδούπια απουσιάζουν, πιάνουμε μελανουράκια, γερμανούς, σκαράκια... Έτσι μέχρι τώρα έχουμε πιάσει αρκετά για να βγει ο μεζές της τηγανιάς.

Οι λαγοκέφαλοι...

Άλλες φορές όταν ψαρεύω τα μικρά, μου την πέφτουν οι λαγοκέφαλοι. Τότε παρατάω τα καλάμια και πιάνω την χοντρή πετονιά, με το μεγάλο αγκίστρι και το συρματόσκοινο.  Πιάνονται ο ένας μετά τον άλλο. Το κακό είναι ότι δεν τρώγονται λόγω της τοξίνης.  Φέτος έπεισα 6. Άκουσα ότι έχουν έρθει και τα lionfish. Ένα τροπικό είδος που αν αφαιρεθούν τα δηλητηριώδη αγκάθια του τρώγεται. Με αυτό το είδος θα ασχοληθώ αργότερα, όταν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες. Παραδοσιακά στο τέλος και αυτού του ψαρέματος απαιτείται μια βουτιά στην θάλασσα για να δροσιστούμε...

Οι φουρτούνες δεν έχουν σταματημό. Μην έχοντας άλλη επιλογή και για μην χάσω την βουτιά, αποφάσισα να πάω σε έναν αγαπημένο παλιά ψαρότοπο. Έχω να πιάσω κάποιο καλό ψάρι 3-4 χρόνια. Έτσι με κρύα καρδιά πήγα να δω τι γίνεται. Υπήρχαν κάποιοι τουρίστες στην παραλία. Τραβήχτηκα σε μια άκρη να ντυθώ. Με το που βούτηξα είδα καλούς σαργούς και δύο μεγάλες ούγενες. Μόλις με πήραν χαμπάρι εξαφανίστηκαν όλα. Ένας ροφάκος με κοροϊδεύει λίγο πιο κάτω, καθώς και δύο αυλόστομοι. Υπάρχει και μια πολύ όμορφη και διαμπερής σπηλιά στην περιοχή, που πολύ παλιά είχα πάρει μερικά μεγάλα ψάρια. Την βρήκα και το μόνο που ήταν παρόν ήταν η απαράμιλλη ομορφιά της.
Μια από τις μοναδικές υποβρύχιες ομορφιές!!!

"Μάλλον δεν θα πιάσω τίποτα εδώ πάλι, αλλά τουλάχιστον είδα κάποια ψάρια...." σκέφτηκα. Προχωράω λίγο πιο κάτω και σε τρία καρτέρια έπιασα τρις σκάρους, πάλι καλά. Το ρέμα είναι πολύ λίγο και αυτό με εμψυχώνει να ανοιχτώ κι άλλο. Κάνω έναν μεγάλο κύκλο και στο τέλος του ένας ροφός ξεκολλά από ένα μεγάλο μονόπετρο. Ευτυχώς έχει καλή ορατότητα και έτσι στα -20μ. που κινείται το ψάρι, μπορώ εύκολα να το παρατηρώ. Ο ροφός έκανε ένα σλάλομ ανάμεσα σε διάφορες πλάκες, μπήκε σε μια για να βγει και να χωθεί σε ένα κατρακύλι. "Φαίνεται ήρεμο ψάρι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται..." σκέφτηκα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Έφτασα στον πάτο και έριξα μια ματιά. Ο βυθός ήταν στρωμένος με νεκρά φύκια. Ο ροφός ήταν εκεί παραλλαγμένος, κατάμαυρος και δεν φαινόταν. Με τον που τον είδα, ήταν ήδη αργά γιατί πήρε δρόμο και χώθηκε στην φωλιά του. Τον ακολούθησα και όταν τα μάτια μου συνήθισαν το σκοτάδι, τον είδα κολλημένο στον τοίχο. Φαινόταν μόνο τα ραχιαία του αγκάθια και η ουρά του. Τραβήχτηκα απαλά και είπα να κάνω μια βόλτα για να ηρεμήσει το ψάρι. Βάζω σημάδια και προχωρώ πιο κάτω. Καθώς κολυμπώ βλέπω δύο καλούς σαργούς να τρυπώνουν δίπλα-δίπλα, αλλά σε διαφορετικές πλάκες. "Λες;;;;" αναρωτήθηκα και βούτηξα. Ο πρώτος σαργός ήταν άφαντος. Ο δεύτερος είχε πάει λίγο πιο μέσα και είχε κολλήσει στα πλάγια της πλάκας. Έτσι όπως είχα βουτήξει, τυχαία βρέθηκα πίσω από το ψάρι, χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Σημάδεψα με την ησυχία μου και έπιασα έναν σαργό του κιλού (1200γρ).
Ο μεγαλύτερος φέτος!!!
Γύρισα μετά από δεκαπέντε λεπτά, ελπίζοντας για κάτι καλό. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Ξάπλωσα στον βυθό απαλά και κοίταξα μέσα, έχοντας το ψαροτούφεκο προς την κατεύθυνση που πίστευα ότι ήταν το ψάρι. Με το που άναψα τον φακό, είδα την μούρη του ροφού. Πάτησα την σκανδάλη και η βέργα πέτυχε τον ροφό. Η βέργα τραντάχτηκε και άλλαξε κατεύθυνση. Πέταξα το ψαροτούφεκο πίσω και προσπάθησα να πιάσω την πετονιά για να μην τρυπώσει το ψάρι. Αντί για την πετονιά, έπιασα μια χούφτα φύκια. Έκανα πίσω και έψαξα να την βρω πάλι. Τίποτε, ούτε το ψαροτούφεκο δεν φαινόταν από τα πολλά νεκρά φύκια! Κοιτάζοντας καλύτερα είδα το ψαροτούφεκο, το έπιασα και τράβηξα την πετονιά, αν και ήταν λίγο αργά για να πάρω τα μπόσικα. Έτσι άνοιξα το μουλινέ και αναδύθηκα. Το καλό ήταν ότι κοιτώντας από την επιφάνεια η μισή πετονιά ήταν έξω από την πλάκα. Αυτό είναι καλό, γιατί σημαίνει ότι το ψάρι δεν είναι πολύ βαθιά μέσα στην πλάκα. Έδεσα το ψαροτούφεκο στην σημαδούρα και αφού ξεκουράστηκα, βούτηξα για να δω τι γίνεται. Η πετονιά σταματούσε σε μια γωνία κάτω από την πλάκα. Έβαλα το χέρι μου μέσα και τράβηξα την πετονιά. Ως δια μαγείας ήρθε προς το μέρος μου  και είδα ένα δεμάτι φύκια να με πλησιάζει. Ανάμεσα στα φύκια, ήταν και ο δίκιλος ροφός (2200 γρ). Τον πήρα αγκαλιά και φιλώντας τον ανέβηκα στην επιφάνεια. Το ψάρι προσπάθησε να βραχώσει. αλλά η βέργα τον κόντραρε και δεν τον άφησε να χωθεί πιο βαθιά στην πλάκα.  Έτσι βγήκε εύκολα. Το ψάρεμα μόλις είχε τελειώσει.
Ο δίκιλος ροφός, ο μεγάλος σαργός & ένας κοκκινόσκαρος φωτοστέφανο!!!




'Ομως το Σύμπαν είχε άλλα στο μυαλό του. Ένας κιλίσιος σαργός αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Αν έμενε μέσα στην πλάκα του ούτε που θα τον έβλεπα. Βγήκε έξω με είδε και ξαναχώθηκε μέσα. Βούτηξα αμέσως, αλλά δεν τον είδα. Παρατήρησα ότι υπήρχαν πολλές τρύπες που μπορούσαν να φιλοξενήσουν τον σαργό. Αποφάσισα να καρτερέψω κοιτώντας κλεφτά μέσα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είδα μια σκιά. Ο σαργός είχε πάει πιο πλάγια και βαθιά μέσα σε μια πλάκα. Σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα και τον έπιασα. Καθώς έχω πάρει τον δρόμο του γυρισμού, το μάτι μου πιάνει μια κίνηση στα βαθιά. Είναι κάτι μεγάλο, αλλά ταυτόχρονα και ευχάριστο. Μια μεγάλη χελώνα παίζει μαζί μου. Περνάει από κάτω μου στα βαθιά. Με το που την πλησιάζω σταματά και με βλέπει, αλλά κρατάει τις αποστάσεις χωρίς να είναι μακριά μου. Δεν με επιτρέπει να την αγγίξω. Προσπαθώ να κόψω μια πετονιά  1,5-2 μέτρα που σέρνει, αλλά δεν με αφήνει.
Γαλάζια ομορφιά σέρνοντας την πετονιά!!!



Αυτό έγινε τρις φορές και την τελευταία η όμορφη Καρέτα-Καρέτα εξαφανίστηκε στο βαθύ μπλε. Δύο σκάροι προστέθηκαν στα πιασμένα λάφυρά μου και βγήκα. Εκεί που ετοιμάζομαι να βγω, στο μισό μέτρο νερό, έχει μια δράκαινα μικρή. Προσπαθώ να την διώξω για τα βαθιά, αλλά εκείνη αρνείται πεισματικά. Είναι σε σημείο που κολυμπάει ο κόσμος και αναγκαστικά την χτύπησα για να μην την πατήσει κανείς. Τα τρία μαύρα αγκάθια της ράχης είναι αυτά που έχουν το δηλητήριο. Αν την πατήσει κάποιος έχει φριχτούς πόνους και θέλει γιατρό για κάθε ενδεχόμενο.
Στο μαύρο πτερύγιο στον σβέρκο υπάρχουν 3 αγκάθια προς αποφυγήν... 
Όλα μαζί...
Μάζεψα και μερικές πατελίες. Τις ξέρετε τις πατελίες. Είναι οι πεταλίδες αλλά έτσι τις λένε στην Κάρπαθο και είναι πολύ νόστιμες. Αυτές που μάζεψα εγώ, είναι οι βουτηχτές. Είναι πεταλίδες που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και για να τις πιάσεις χρειάζεται να βουτήξεις. Πήγα σπίτι και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτό, τις ρημάξαμε οικογενειακώς..... αν και δεν ήταν πολλές.

Οι βουτηχτές πατελίες..

Υ.Γ. Άντε και του χρόνου....να είμαστε όλοι παρόντες...το καλοκαίρι τέλος για φέτος...
Τα λόγια είναι περιττά...